Both film making and fashion design

Both film making and fashion design are collective endeavors with hundreds of people involved in the process of making a major film or collection yet the idea of the auteur, in which one person is wholly responsible for the artistic vision, is still well and truly alive. In the world of film, this person is the director. And for fashion, it is the designer. Despite the parallels between film and fashion, the latter has usually played second fiddle when the two worlds come together. With the rise of the ‘fashion film’ since 2009, we think that it is time to re-examine this relationship as public opinion has become divided between those who think fashion films is a form of expression in which fashion houses get to play auteur and those who think they are nothing more than pretentious product placement disguised as ‘art’.
We argue that fashion films are not necessarily new and should not be taken as just a passing phase. The earliest films were silent films with a live music soundtrack and the technology lent itself to dance, costume and special effects. If you compare early films like Danse du Papillon (1900) and Danse Serpentine (1896) with Ruth Hogben’s fashion films for Gareth Pugh [including Pitti Immagine #79 (2011) and A/W 2009 (2009)] you can see how fashion and costume has been used, then as now, to show aesthetic considerations over narrative.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั้งฟิล์มทำแฟชั่นการออกแบบและมีความพยายามรวมกับคนหลายร้อยคนที่เกี่ยวข้องในกระบวนการทำฟิล์มหลัก หรือเรียกเก็บเงินแต่ความคิดของ auteur ซึ่งคนที่รับผิดชอบทั้งหมดสำหรับวิสัยทัศน์ศิลป์ ก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างแท้จริง และดี ในโลกของภาพยนตร์ บุคคลนี้เป็นผู้อำนวยการ และแฟชั่น มันเป็นแบบ แม้ มีการอ่านพระภาพยนตร์และแฟชั่น หลังได้มักจะเล่นเทอโรซออีกสองเมื่อสองโลกมาร่วมกัน กับการเพิ่มขึ้นของ 'ฟิล์มแฟชั่น' 2552 เราคิดว่า มันเป็นเวลาที่จะตรวจสอบความสัมพันธ์นี้อีกเป็นมติมหาชนได้แตกร้าวระหว่างผู้ที่คิดว่า ภาพยนตร์แฟชั่นเป็นรูปแบบของนิพจน์ในแฟชั่นที่บ้านไปเล่น auteur และคนคิดว่า พวกเขามีอะไรมากกว่าการวางผลิตภัณฑ์ที่บิดเบือนปลอมแปลงให้เป็น 'ศิลปะ'เราทะเลาะแฟชั่นที่ฟิล์มไม่จำเป็นต้องใหม่ และไม่ควรนำมาเป็นเพียงระยะผ่าน ภาพยนตร์สุดมีภาพยนตร์เงียบ มีเสียงดนตรี และเทคโนโลยียืมตัวเองเต้นรำ เครื่องแต่งกาย และลักษณะพิเศษ ถ้าคุณเปรียบเทียบฟิล์มก่อนเช่น Danse ดูผีเสื้อ (1900) และ Danse กลุ่มเซอร์เพนไทน์ (1896) กับรูธ Hogben แฟชั่นภาพยนตร์สำหรับ Gareth Pugh [รวมลัซโซพิติ Immagine #79 (2011) และ A/W 2009 (2009)] คุณสามารถดูว่าแฟชั่นและเครื่องแต่งกายมีการใช้ แล้วว่าเดี๋ยวนี้ แสดงการพิจารณาความงามผ่านการเล่าเรื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การถ่ายทำภาพยนตร์ทั้งสองและการออกแบบแฟชั่นที่มีความพยายามร่วมกันที่มีหลายร้อยคนที่เกี่ยวข้องในกระบวนการของการทำภาพยนตร์รายใหญ่หรือคอลเลกชันยังความคิดของผู้เขียนซึ่งในคนคนหนึ่งที่รับผิดชอบทั้งหมดสำหรับวิสัยทัศน์ทางศิลปะยังคงเป็นอย่างดีและมีชีวิตอยู่อย่างแท้จริง ในโลกของภาพยนตร์เรื่องนี้คนนี้เป็นผู้อำนวยการ และสำหรับแฟชั่นก็เป็นผู้ออกแบบ แม้จะมีความคล้ายคลึงกันระหว่างภาพยนตร์และแฟชั่นหลังได้มักจะเล่นไวโอลินที่สองเมื่อสองโลกมารวมตัวกัน ด้วยการเพิ่มขึ้นของ 'ฟิล์มแฟชั่นตั้งแต่ปี 2009 เราคิดว่ามันเป็นเวลาที่จะสอบใหม่ความสัมพันธ์นี้เป็นความคิดเห็นของประชาชนได้กลายเป็นตัวแบ่งแยกระหว่างผู้ที่คิดว่าหนังแฟชั่นรูปแบบของการแสดงออกที่บ้านแฟชั่นได้รับการเล่นและกำกับ ผู้ที่คิดว่าพวกเขาจะมีอะไรมากไปกว่าการจัดวางสินค้าเก๊กปลอมตัวเป็น 'ศิลปะ'.
เรายืนยันว่าภาพยนตร์แฟชั่นไม่จำเป็นต้องใหม่และไม่ควรนำมาเป็นเพียงขั้นตอนการผ่าน ภาพยนตร์ที่เก่าแก่ที่สุดเป็นหนังเงียบกับซาวด์ดนตรีสดและเทคโนโลยียืมตัวเองไปเต้นรำเครื่องแต่งกายและเทคนิคพิเศษ ถ้าคุณเปรียบเทียบภาพยนตร์ต้นเช่น Danse du Papillon (1900) และการเต้นระบำงู (1896) กับรู ธ Hogben ภาพยนตร์แฟชั่นสำหรับ Gareth Pugh [รวมทั้ง Pitti Immagine # 79 (2011) และ / W 2009 (2009)] คุณสามารถดูวิธีแฟชั่นและ เครื่องแต่งกายที่ถูกนำมาใช้แล้วในขณะนี้เพื่อแสดงให้เห็นการพิจารณาความงามเหนือคำบรรยาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำให้ทั้งภาพยนตร์และออกแบบแฟชั่นมีความพยายามร่วมกันกับหลายร้อยของคนที่เกี่ยวข้องในกระบวนการของการทำภาพยนตร์หลักหรือคอลเลกชัน แต่ความคิดของ auteur ซึ่งในคนคนหนึ่งที่ทั้งหมดชอบภาพศิลปะ ยังมีชีวิตอยู่และสบายดีจริงๆ ในโลกของภาพยนตร์ คนๆนี้ เป็นผู้อำนวยการ และแฟชั่น เป็นนักออกแบบแม้จะมีความคล้ายคลึงระหว่างภาพยนตร์และแฟชั่น หลังมีมักจะเล่นซอที่สองเมื่อสองโลกเข้าด้วยกัน ด้วยการเพิ่มขึ้นของ ' ฟิล์ม ' แฟชั่นตั้งแต่ปี 2009เราคิดว่ามันเป็นเวลาที่จะตรวจสอบความสัมพันธ์นี้เป็นความคิดเห็นของประชาชนได้กลายเป็นแบ่งระหว่างผู้ที่คิดว่าภาพยนตร์แฟชั่นเป็นรูปแบบของการแสดงออกซึ่งในบ้านแฟชั่นได้รับการเล่น auteur และบรรดาผู้ที่คิดว่าพวกเขามีอะไรมากไปกว่าการวางสินค้าหลอกลวงปลอมตัวเป็น ' ศิลปะ ' .
เราเถียงว่า ภาพยนตร์ แฟชั่น เป็น ใหม่ และ ไม่ควรถ่ายเป็นแค่ผ่านเฟสภาพยนตร์เก่าเป็นภาพยนตร์เงียบที่มีดนตรีสดเพลงและเทคโนโลยีที่ยืมตัวเองไปเต้น , เครื่องแต่งกายและลักษณะพิเศษ ถ้าคุณเปรียบเทียบภาพยนตร์เหมือนเต้ดู Papillon ( 1900 ) และเซอร์เพนเต้ ( 1896 ) กับภาพยนตร์แฟชั่นของรูธ hogben สำหรับกาพู [ รวมทั้งพิตติ immagine # 79 ( 2011 ) และ A / W 2009 ( 2009 ) คุณสามารถดูแฟชั่น และเครื่องแต่งกายได้ถูกใช้ แล้วตอนนี้เพื่อแสดงการพิจารณาความงามผ่านการเล่าเรื่อง