Identify the risk for suicide—under

Identify the risk for suicide—understand risk factors and perform accurate patient assessment.
Avert the completion of a suicide—remove potential hazards and closely monitor the patient.
Acute actions for patients who have attempted suicide (Colucciello 2009; Kazim 2012):
Assess patients who have attempted suicide for life-threatening injuries, and initiate immediate interventions. Interventions for life-threatening injuries include:

Maintain airway, breathing, and circulation.
Provide supplemental oxygen if indicated.
Establish IV access for administration of fluids, medications, or blood products.
Begin cardiac and pulse oximetry monitoring.
Treat toxic ingestion.
Treat traumatic injuries.
Safety of both the patient and the staff is high priority when a patient expresses suicidal ideation. All states have provisions that allow police to place individuals into custody if there is risk that they are a danger to themselves or others.

Protective interventions for a patient with suicidal ideation (Colucciello 2009; Kazim 2012):

Approach the patient with a compassionate, yet firm demeanor. Establishing a relationship of concern and support contributes to trust.
Search the patient; remove and secure any dangerous objects or substances.
Place the patient in a safe environment.
Clear the patient's room of all potentially harmful objects, including instruments, medications, glass, and cords of any type.
Have the patient remove all clothing (often with the escort of a security guard) and put on a paper scrub outfit.
Keep lights on in the patient room at all times.
Provide the patient with a plastic spoon and fork for eating, but do not give a knife of any type.
Remove sheets and pillows, which can be used as instruments of suffocation, if warranted. Give the patient a bath blanket.
Maintain continuous observation until a psychiatric evaluation is complete.
Restrain the patient if necessary to maintain the safety of the patient and the staff.
Orient the patient to reality.
Refer the patient for psychiatric consultation.
Medications
Medications are usually given to suicidal patients to treat underlying psychological disorders. Usually clinicians will choose medications with the fewest adverse effects. The prescribed medications should have a low risk for toxicity to reduce the risk of overdose. Medications typically prescribed for suicidal patients have shown a reduction in the incidences of the disorder for which they are prescribed (for example, depression), but none has proven to directly reduce the risk of suicide. The main classes of medications prescribed include (Gibbons 2011):

Antipsychotics: These can be used to treat acute agitation and psychosis. If the patient states that voices are telling him or her to self-harm, this class of medication is warranted.
Benzodiazepines: These can be helpful in reducing anxiety and dysphoria. They should not be prescribed if the means of the suicide attempt was a benzodiazepine overdose. They should also not be prescribed until the patient's respiratory system, vital signs, and cognitive state are stable.
Lithium may be prescribed for suicidal patients who suffer from an underlying bipolar disorder.
Mood stabilizers and antidepressants: These can be initiated in the acute inpatient setting, but they often do not fully take affect for a few weeks. Providers and caregivers need to be aware that there can also be a risk of increased suicidal ideation or action for some individuals when taking these medications.
Psychosocial Treatments
Nonpharmacologic treatments may also be helpful in treating suicidal patients (Pandya 2012):

Cognitive-behavioral therapy, which has been directly correlated with a reduction in suicidal thoughts and behavior
Family support and communication
Lifestyle modifications, including exercise and a healthy diet and socialization
Electroconvulsive therapy, which may be considered for severely depressed patients who are suicidal

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบุความเสี่ยงในการฆ่าตัวตายเข้าใจปัจจัยเสี่ยงและดำเนินการประเมินผู้ป่วยที่ถูกต้อง.
หลีกเลี่ยงความสำเร็จของการฆ่าตัวตายลบอันตรายที่อาจเกิดอย่างใกล้ชิดและตรวจสอบผู้ป่วย.
การกระทำแบบเฉียบพลันสำหรับผู้ป่วยที่มีความพยายามฆ่าตัวตาย (Colucciello 2009; Kazim 2012):
การประเมินผู้ป่วยที่ มีพยายามฆ่าตัวตายได้รับบาดเจ็บที่คุกคามชีวิตและเริ่มต้นการแทรกแซงทันที การแทรกแซงการบาดเจ็บที่คุกคามชีวิตรวมถึง: รักษาทางเดินหายใจ, การหายใจและการไหลเวียน. ให้ออกซิเจนถ้าระบุ. จัดตั้ง IV แบบการบริหารงานของของเหลวยาหรือผลิตภัณฑ์ของเลือด. เริ่มต้นการเต้นของหัวใจและชีพจรตรวจสอบ oximetry. รักษาบริโภคที่เป็นพิษ. รักษาแผลบาดเจ็บ . ความปลอดภัยของผู้ป่วยทั้งในและพนักงานที่มีลำดับความสำคัญสูงเมื่อผู้ป่วยเป็นการแสดงออกถึงความคิดฆ่าตัวตาย ทุกรัฐมีบทบัญญัติที่อนุญาตให้ตำรวจที่จะวางบุคคลที่เข้าห้องขังหากมีความเสี่ยงว่าพวกเขาจะเป็นอันตรายต่อตัวเองหรือคนอื่น ๆ . การแทรกแซงการป้องกันสำหรับผู้ป่วยที่มีความคิดฆ่าตัวตาย (Colucciello 2009; Kazim 2012): วิธีการของผู้ป่วยที่มีความเห็นอกเห็นใจ แต่ การกระทำของ บริษัท การสร้างความสัมพันธ์ของความกังวลและการสนับสนุนก่อให้เกิดความไว้วางใจ. ค้นหาผู้ป่วย; ลบและมีความปลอดภัยวัตถุอันตรายใด ๆ หรือสาร. วางผู้ป่วยในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย. ล้างห้องพักผู้ป่วยของวัตถุที่อาจเป็นอันตรายทั้งหมดรวมทั้งเครื่องมือที่ใช้ในยา, แก้ว, และสายประเภทใด. มีผู้ป่วยถอดเสื้อผ้าทั้งหมด (มักจะมี คุ้มกันของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย) และใส่เครื่องแต่งกายที่ขัดกระดาษ. ให้ไฟในห้องผู้ป่วยตลอดเวลา. ให้ผู้ป่วยด้วยช้อนพลาสติกและส้อมสำหรับการรับประทานอาหาร แต่ไม่ให้มีดประเภทใด. นำแผ่นและ หมอนซึ่งสามารถนำมาใช้เป็นเครื่องมือที่ใช้ในการหายใจไม่ออกถ้ารับประกัน ให้ผู้ป่วยผ้าห่มอาบน้ำ. รักษาสังเกตอย่างต่อเนื่องจนกว่าจะมีการประเมินผลทางจิตเวชเสร็จสมบูรณ์. ยับยั้งผู้ป่วยในกรณีที่จำเป็นในการรักษาความปลอดภัยของผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่. ทางทิศตะวันออกของผู้ป่วยกับความเป็นจริง. โปรดดูผู้ป่วยที่ให้คำปรึกษาทางจิตเวช. ยายามักจะให้แก่ผู้ป่วยฆ่าตัวตายเพื่อรักษาความผิดปกติทางด้านจิตใจพื้นฐาน โดยปกติแพทย์จะเลือกใช้ยาที่มีผลข้างเคียงน้อยที่สุด ยาที่กำหนดควรจะมีความเสี่ยงต่ำเป็นพิษเพื่อลดความเสี่ยงของยาเกินขนาด ยาที่กำหนดโดยทั่วไปสำหรับผู้ป่วยฆ่าตัวตายได้แสดงให้เห็นการลดอุบัติการณ์ของโรคที่พวกเขาจะกำหนด (เช่นภาวะซึมเศร้า) แต่ไม่มีผู้ใดได้รับการพิสูจน์โดยตรงลดความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย เรียนหลักของยาที่กำหนดรวมถึง (ชะนี 2011): โรคทางจิตเวช: เหล่านี้สามารถนำมาใช้ในการรักษาความปั่นป่วนเฉียบพลันและโรคจิต ถ้ารัฐผู้ป่วยว่าเสียงจะบอกเขาหรือเธอจะทำร้ายตัวเองในชั้นเรียนของยานี้คือการรับประกัน. เบนโซ: เหล่านี้จะมีประโยชน์ในการลดความวิตกกังวลและความกังวลใจ พวกเขาไม่ควรจะกำหนดถ้าหมายถึงการพยายามฆ่าตัวตายเป็น benzodiazepine ยาเกินขนาด พวกเขาจะยังไม่ได้รับการกำหนดจนกว่าระบบทางเดินหายใจของผู้ป่วย, สัญญาณชีพและสถานะทางปัญญามีความเสถียร. ลิเธียมอาจจะกำหนดสำหรับผู้ป่วยฆ่าตัวตายที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของสองขั้วพื้นฐาน. ความคงตัวอารมณ์และซึมเศร้า: เหล่านี้สามารถเริ่มต้นในการตั้งค่าผู้ป่วยเฉียบพลัน แต่พวกเขามักจะไม่ส่งผลกระทบอย่างเต็มที่ใช้ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้ให้บริการและผู้ดูแลจะต้องทราบว่ามียังสามารถเป็นความเสี่ยงของการคิดฆ่าตัวตายเพิ่มขึ้นหรือการดำเนินการสำหรับบางคนเมื่อใช้ยาเหล่านี้. จิตสังคมบำบัดการรักษา Nonpharmacologic นอกจากนี้ยังอาจจะเป็นประโยชน์ในการรักษาผู้ป่วยฆ่าตัวตาย (พานเดรีย 2012): การรักษาความรู้ความเข้าใจพฤติกรรม ซึ่งได้รับความสัมพันธ์โดยตรงกับการลดลงในการคิดฆ่าตัวตายและพฤติกรรมการสนับสนุนครอบครัวและการสื่อสารการปรับเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตรวมทั้งการออกกำลังกายและการรับประทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพและการขัดเกลาทางสังคมElectroconvulsive บำบัดซึ่งอาจได้รับการพิจารณาสำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรงที่มีการฆ่าตัวตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบุความเสี่ยงในการฆ่าตัวตายเข้าใจปัจจัยความเสี่ยงและประเมินผู้ป่วยที่ถูกต้อง .
หลบหลีกความสมบูรณ์ของการฆ่าตัวตายลบอันตรายที่อาจเกิดขึ้น และตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ผู้ป่วย การกระทำรุนแรงต่อ
ผู้ป่วยพยายามฆ่าตัวตาย ( colucciello 2009 ; คาซิม 2012 ) :
ประเมินผู้ป่วยที่พยายามฆ่าตัวตายในอาการบาดเจ็บ และเริ่มต้นการแทรกแซงทันทีการแทรกแซงจากอาการบาดเจ็บรวมถึง :

รักษาทางเดินหายใจ การหายใจ และการไหลเวียนโลหิต ช่วยให้ออกซิเจนถ้าค่า
.
สร้างการเข้าถึง 4 สำหรับการบริหารของของเหลว ยา หรือผลิตภัณฑ์ของเลือดหัวใจและชีพจร oximetry .
เริ่มการรักษา .

กินพิษ รักษาบาดแผลการบาดเจ็บ .
ความปลอดภัยของผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่เป็นลำดับความสำคัญสูงเมื่อผู้ป่วยถึงคิดฆ่าตัวตาย รัฐทั้งหมดต้องมีบทบัญญัติที่ให้ตำรวจที่บุคคลเข้ามาดูแล หากมีความเสี่ยงที่พวกเขาจะเป็นอันตรายต่อตนเองหรือผู้อื่น

ป้องกันการแทรกแซงสำหรับผู้ป่วยที่มีความคิดฆ่าตัวตาย ( colucciello 2009 ; คาซิม 2012 ) :

วิธีผู้ป่วยด้วยความเมตตา ,แต่ บริษัท มารยาท การสร้างความสัมพันธ์ของการสนับสนุนความกังวลและก่อให้เกิดความไว้วางใจ
ค้นหาผู้ป่วย การเอาออก และกลายเป็นวัตถุอันตรายใด ๆหรือสาร .
วางผู้ป่วยในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย .
เคลียร์คนไข้ห้องของวัตถุอันตราย รวมทั้งเครื่องมือ , ยา , แก้ว , และสายประเภทใด
มีคนไข้เอาเสื้อผ้าทั้งหมด ( มักจะมีการคุ้มกันของยามรักษาความปลอดภัย ) และใส่ในการขัดกระดาษชุด .
เปิดไฟในห้องผู้ป่วยตลอดเวลา
ให้ผู้ป่วยด้วยช้อนพลาสติกส้อมสำหรับทานได้ แต่อย่าให้มีดชนิดใด
ลบแผ่นและหมอน ซึ่งสามารถใช้เป็นเครื่องมือของการขาดอากาศหายใจ ถ้าประกัน ให้ผู้ป่วยอาบน้ำ
ผ้าห่มรักษาแบบต่อเนื่องจนกว่าการประเมินผลจิตเวชสมบูรณ์ .
ยับยั้งผู้ป่วย หากจำเป็น เพื่อรักษาความปลอดภัยของผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่
Orient ผู้ป่วยจริง . .
ดูคนไข้โรค

ปรึกษาจิตเวช โรคมักจะให้ผู้ป่วยฆ่าตัวตายเพื่อรักษาความผิดปกติทางจิตใจเป็นต้น .โดยปกติแพทย์จะเลือกยาที่มีผลข้างเคียงน้อยที่สุด การกำหนดโรคควรมีความเสี่ยงต่ำสำหรับความเป็นพิษเพื่อลดความเสี่ยงจากการใช้ยาเกินขนาด โรคที่มักจะกำหนดให้ผู้ป่วยฆ่าตัวตายได้แสดงในการลดอุบัติการณ์ของโรคที่พวกเขากำหนด ( เช่น ซึมเศร้า )แต่ไม่มีใครพิสูจน์ได้โดยตรงเพื่อลดความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย หลักที่ประกอบด้วยชั้นของโรค ( ชะนี 2011 ) :

โรคจิต : เหล่านี้สามารถใช้ในการรักษามาก แหลม และโรคจิต ถ้าผู้ป่วยระบุว่าเสียงจะบอกให้เขาหรือเธอจะทำร้ายตัวเอง รุ่นนี้รับประกันยา benzodiazepines .
: เหล่านี้จะเป็นประโยชน์ในการลดความวิตกกังวลและลื่นไหล .พวกเขาไม่ควรกำหนดว่าวิธีการฆ่าตัวตายเป็นยานอนหลับเกินขนาด พวกเขาควร กำหนด จนกว่าระบบการหายใจของผู้ป่วยสัญญาณชีพและสถานะความมั่นคง
ลิเธียมอาจกำหนดให้ฆ่าตัวตายผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากโรคสองขั้วเป็นต้น .
ความคงตัวอารมณ์และ antidepressants :เหล่านี้สามารถเริ่มต้นในการตั้งค่าโรงพยาบาลเฉียบพลัน แต่พวกเขามักจะไม่เต็มที่จะส่งผลให้ 2-3 อาทิตย์ ผู้ให้บริการและผู้ดูแลต้องทราบว่าสามารถยังมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้น การฆ่าตัวตายหรือการกระทำสำหรับบางคนเมื่อรับประทานยารักษาโรคเหล่านี้ การรักษา การรักษาทางจิตสังคม

nonpharmacologic นอกจากนี้ยังอาจเป็นประโยชน์ในการรักษาผู้ป่วยฆ่าตัวตาย ( ปัณฑยะ 2012 ) :

พฤติกรรมบำบัด ซึ่งได้รับโดยตรง มีความสัมพันธ์กับการคิดฆ่าตัวตายและการสนับสนุนจากครอบครัว การปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตและพฤติกรรมการสื่อสาร

รวมทั้งการออกกำลังกายและอาหารสุขภาพและการขัดเกลาทางสังคม
ระตู ซึ่งอาจจะพิจารณาสำหรับผู้ป่วยที่คิดฆ่าตัวตาย
หดหู่อย่างรุนแรง