(1) A technique used in phonetics w

(1) A technique used in phonetics whereby aspiring practitioners of the subject are trained to control the use of their vocal organs
(2) A term used in the linguistic theory of transformational generative grammar, referring to language being seen as a set of specific utterances produced by native speakers
It is also one of the two elements in Chomsky's performance–competence distinction, which relates to language production (parole), with an emphasis upon how this is different from competence, or the mental knowledge of language itself. Linguistic performance does not simply reflect the intrinsic sound-meaning connections established by the system of linguistic rules. It involves many other factors, such as extra-linguistic beliefs concerning the speaker and the situation; these play a fundamental role in determining how speech is produced, identified and understood. Furthermore, it is governed by principles of cognitive structure such as memory limitations, distractions, shifts of attention and interest, and errors (random or characteristic) that are technically not considered to be aspects of language.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(1) เทคนิคที่ใช้ในสัทศาสตร์โดยการฝึกอบรมผู้ธีมของเรื่องการควบคุมการใช้ organs
(2) vocal ของคำที่ใช้ในทฤษฎีภาษาศาสตร์ไวยากรณ์ generative ภาวะ อ้างถูกเห็นเป็นชุดของ utterances เฉพาะที่ผลิต โดยเจ้าของภาษาภาษา
ก็เป็นองค์ประกอบที่สองในความแตกต่างของประสิทธิภาพการทำงานความสามารถของชัมสกี, ที่เกี่ยวข้องกับการผลิตภาษา (parole), โดยตามวิธีนี้จะแตกต่างจากความสามารถ ความรู้จิตใจภาษาตัวเอง ประสิทธิภาพภาษาศาสตร์ไม่สะท้อนเชื่อมความหมายเสียง intrinsic ที่ก่อตั้งขึ้น โดยระบบของกฎภาษาศาสตร์เพียง เกี่ยวข้องกับปัจจัยอื่น ๆ อีกหลาย เช่นภาษาศาสตร์นอกความเชื่อเกี่ยวกับลำโพงที่และสถานการณ์ เหล่านี้มีบทบาทพื้นฐานในการกำหนดว่าเสียงเป็นผลิต ระบุ และทำความเข้าใจ นอกจากนี้ มันเป็นไปตามหลักการของโครงสร้างที่รับรู้ข้อจำกัดของหน่วยความจำ รบกวน กะความน่าสนใจ และข้อผิดพลาด (สุ่ม หรือลักษณะ) ที่มีเทคนิคไม่ถือเป็นลักษณะของภาษา[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 1 ) เทคนิคที่ใช้ในการออกเสียง ซึ่งธีมประกอบเรื่อง ถูกฝึกมาเพื่อควบคุมการใช้งานของอวัยวะเสียงของพวกเขา
( 2 ) คําที่ใช้ในทฤษฎีภาษาศาสตร์ไวยากรณ์พึ่งพาการเปลี่ยนแปลงหมายถึงภาษาถูกมองว่าเป็นชุดเฉพาะคำพูดที่ผลิตโดยเจ้าของภาษา
มันยังเป็นหนึ่งของทั้งสององค์ประกอบ การแสดงความสามารถในชัมและความแตกต่างที่เกี่ยวข้องกับการผลิตภาษา ( ปล่อยตัว ) , โดยเน้นตามวิธีการนี้จะแตกต่างจากความสามารถ หรือ จิต ความรู้ภาษานั่นเอง การแสดงภาษาไม่เพียงสะท้อนเสียงที่แท้จริงหมายถึงการเชื่อมต่อที่จัดตั้งขึ้นโดยระบบของกฎทางภาษา มันเกี่ยวข้องกับปัจจัยอื่นๆ เช่น ความเชื่อพิเศษภาษาเกี่ยวกับลำโพง และสถานการณ์เหล่านี้เล่นบทบาทพื้นฐานในการกำหนดวิธีการผลิตเสียง ระบุ และเข้าใจ นอกจากนี้ยังเป็นไปตามหลักการของการคิดโครงสร้าง เช่น ข้อจำกัด ความจำ สมาธิ กะของความสนใจและความสนใจ และข้อผิดพลาด ( สุ่มหรือลักษณะ ) ว่า มีเทคนิคที่ไม่ถือว่าเป็นลักษณะของภาษา [ 2 ]