- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Narrator: Once upon a time there we
Narrator: Once upon a time there were a man and a woman who in vain wished for a child. They had a little window at the back of their house from which a splendid garden could be seen. This garden was full of the most beautiful flowers and herbs. This garden was surrounded by a high wall, and no one dared to go into it because it belonged to a wicked witch named Dame Gothel. One day the woman saw a plant called rampion, used to make salads.
Woman: My darling, I have a strong desire of a salad made from that plant. If I don’t eat it now, I know I will surely die.
Man: Very well, my dear, if you want it… you will have it.
Narrator: At midnight, the husband climbed the wall into the garden of the witch and started taking some rampion.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: The man took the rampion and his wife made a salad of it and ate it. It tasted so good to her, that the next day she ate three times as much as before. So her husband knew that he must once more go into the garden.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: When he had the rampion in his hands, he saw the terrible witch standing before him.
Dame Gothel: How do you dare, come into my garden and steal my rampion like a thief! You will suffer for it!
Man: Oh, please forgive me! My wife saw your rampion from the window, and she wanted it so bad, that she would have died if she didn’t have some to eat.
Dame Gothel: If you´re telling me the truth, I will let you take with you as much rampion as you want… only I make one condition… you must give me the child which your wife will bring into the world.
Narrator: The man in his terror consented to everything. When the baby was born, the witch appeared, gave the child the name of Rapunzel, and took it away.
Dame Gothel: Hi, hi hi hi hi hi
Narrator: Rapunzel grew into a beautiful child and took very good care of her long hair
Rapunzel: (combing her hair) I like to comb my long beautiful hair.
Narrator: When she was twelve years old, the witch shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the witch wanted to go in, she placed herself beneath it.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Rapunzel: Yes, let me unfasten my braided tresses so that you can climb up.
Narrator: After a year or two, the king’s son was walking in the forest when he heard a song, which was so charming that he stood still and listened.
Rapunzel: (singing) La la la la la la, La la la …..
Prince: Oh. What a beautiful song! Who is singing so lovely?
Narrator: The lovely voice came from Rapunzel´s tower. The Prince wanted to climb up to her, but no doors could found?
Prince: Now what shall I do? There’s no way of climbing up.
Narrator: He went back home, but the singing had touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. One day he was standing behind a tree, when he saw the witch coming, and he heard what she said.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Narrator: Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her.
Prince: So that’s the way I can climb to the tower! I will do the same.
Narrator: The next day, he went to the tower.
Prince: Rapunzel, Rapunzel, Let down your hair to me.
Narrator: Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.
Rapunzel: Oh… who are you?
Prince: Darling, my heart is yours. I have never seen anybody as beautiful as you. Will you marry me? Will you be my wife and live with me in my kingdom?
Rapunzel: Yes, I will.
Prince: Then it is settled. We’ll marry right away! Just let down your hair and let´s go.
Rapunzel: I will go away with you, but I do not know how to get down. If I let down my hair, then how will I get down?
Prince: You’re right! Hmmmmm
Rapunzel: You have to go now. The witch will come soon.
Prince: Yes, but don´t worry Rapunzel, I’ll think of something.
Narrator: When the Prince was getting down, the witch was already there, and said.
Dame Gothel: Uhh, you have come to take Rapunzel! Now you will never see her again! Hi,hi hi hi hi hi hi !
Narrator: The witch cast a spell on the prince and he wondered in the woods, without seeing a thing and eating only plants, roots, and berries. Meanwhile, in the tower.
Dame Gothel: Ah! you wicked child! I thought I separated you from the world, and yet you have deceived me!, and just for that I will cut your beautiful hair!
Narrator: In her anger the witch cut Rapunzel’s hair. Then she took her into a desert where she had to live in great grief and misery. Meanwhile,the prince roamed about in misery for two years, and finally, he got to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl.
Prince: That voice that I hear seems so familiar to me.
Narrator: He went towards it, and when he approached, Rapunzel said.
Rapunzel: Oh prince, I missed you so much! I am so happy to see you.
Narrator: They are both crying.
Prince: Oh my sweet Rapunzel, what have they done to us! Let’s now go to my kingdom.
Narrator: He took her to his kingdom where they were joyfully received, and they lived happily ever after.
Woman: My darling, I have a strong desire of a salad made from that plant. If I don’t eat it now, I know I will surely die.
Man: Very well, my dear, if you want it… you will have it.
Narrator: At midnight, the husband climbed the wall into the garden of the witch and started taking some rampion.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: The man took the rampion and his wife made a salad of it and ate it. It tasted so good to her, that the next day she ate three times as much as before. So her husband knew that he must once more go into the garden.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: When he had the rampion in his hands, he saw the terrible witch standing before him.
Dame Gothel: How do you dare, come into my garden and steal my rampion like a thief! You will suffer for it!
Man: Oh, please forgive me! My wife saw your rampion from the window, and she wanted it so bad, that she would have died if she didn’t have some to eat.
Dame Gothel: If you´re telling me the truth, I will let you take with you as much rampion as you want… only I make one condition… you must give me the child which your wife will bring into the world.
Narrator: The man in his terror consented to everything. When the baby was born, the witch appeared, gave the child the name of Rapunzel, and took it away.
Dame Gothel: Hi, hi hi hi hi hi
Narrator: Rapunzel grew into a beautiful child and took very good care of her long hair
Rapunzel: (combing her hair) I like to comb my long beautiful hair.
Narrator: When she was twelve years old, the witch shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the witch wanted to go in, she placed herself beneath it.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Rapunzel: Yes, let me unfasten my braided tresses so that you can climb up.
Narrator: After a year or two, the king’s son was walking in the forest when he heard a song, which was so charming that he stood still and listened.
Rapunzel: (singing) La la la la la la, La la la …..
Prince: Oh. What a beautiful song! Who is singing so lovely?
Narrator: The lovely voice came from Rapunzel´s tower. The Prince wanted to climb up to her, but no doors could found?
Prince: Now what shall I do? There’s no way of climbing up.
Narrator: He went back home, but the singing had touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. One day he was standing behind a tree, when he saw the witch coming, and he heard what she said.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Narrator: Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her.
Prince: So that’s the way I can climb to the tower! I will do the same.
Narrator: The next day, he went to the tower.
Prince: Rapunzel, Rapunzel, Let down your hair to me.
Narrator: Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.
Rapunzel: Oh… who are you?
Prince: Darling, my heart is yours. I have never seen anybody as beautiful as you. Will you marry me? Will you be my wife and live with me in my kingdom?
Rapunzel: Yes, I will.
Prince: Then it is settled. We’ll marry right away! Just let down your hair and let´s go.
Rapunzel: I will go away with you, but I do not know how to get down. If I let down my hair, then how will I get down?
Prince: You’re right! Hmmmmm
Rapunzel: You have to go now. The witch will come soon.
Prince: Yes, but don´t worry Rapunzel, I’ll think of something.
Narrator: When the Prince was getting down, the witch was already there, and said.
Dame Gothel: Uhh, you have come to take Rapunzel! Now you will never see her again! Hi,hi hi hi hi hi hi !
Narrator: The witch cast a spell on the prince and he wondered in the woods, without seeing a thing and eating only plants, roots, and berries. Meanwhile, in the tower.
Dame Gothel: Ah! you wicked child! I thought I separated you from the world, and yet you have deceived me!, and just for that I will cut your beautiful hair!
Narrator: In her anger the witch cut Rapunzel’s hair. Then she took her into a desert where she had to live in great grief and misery. Meanwhile,the prince roamed about in misery for two years, and finally, he got to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl.
Prince: That voice that I hear seems so familiar to me.
Narrator: He went towards it, and when he approached, Rapunzel said.
Rapunzel: Oh prince, I missed you so much! I am so happy to see you.
Narrator: They are both crying.
Prince: Oh my sweet Rapunzel, what have they done to us! Let’s now go to my kingdom.
Narrator: He took her to his kingdom where they were joyfully received, and they lived happily ever after.
0/5000
ผู้บรรยาย: กาลครั้งหนึ่งมีชายและหญิงที่ปรารถนาเปล่า ๆ สำหรับเด็ก มีหน้าต่างน้อยทางบ้านของพวกเขาซึ่งสามารถมองเห็นสวน สวนนี้ก็เต็มไป ด้วยดอกไม้สวยที่สุดและสมุนไพร สวนนี้ถูกล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าไปมาเนื่องจากมันเป็นสมาชิกชื่อดาม Gothel แม่มดคนชั่ว วันหนึ่งผู้หญิงเห็นพืชเรียกว่า rampion ใช้ทำสลัดผู้หญิง: ทูนหัว มีความปรารถนาดีของสลัดที่ทำจากโรงงานที่ ถ้าฉันไม่กินตอนนี้ ฉันรู้ว่า ฉันย่อมจะตายชาย: ดี ยาหยี ถ้าคุณต้องการมัน... คุณจะมีผู้บรรยาย: เที่ยง สามีปีนกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มด แล้วเริ่มต้นทำบาง rampionคน: Rampion, rampion นี้เป็นภรรยาดาร์ลิ่งผู้บรรยาย: คนเอาราคา rampion และภรรยาทำสลัดของมัน และกินมัน ได้ลิ้มรสดีเพื่อเธอ ให้ในวันถัดไปเขากินสามเวลาเป็นมากเป็นมาก่อน ดังนั้น สามีของเธอรู้ว่า เขาอีกครั้งลงไปสวนคน: Rampion, rampion นี้เป็นภรรยาดาร์ลิ่งผู้บรรยาย: เมื่อเขา rampion ที่ในมือของเขา เขาเห็นแม่มดน่ากลัวยืนอยู่ก่อนที่เขาดาม Gothel: วิธีทำกล้า เข้าสวนมา และขโมยของฉัน rampion เช่นขโมย คุณจะทนได้คน: โอ้ โปรดยกโทษให้ฉัน ภรรยาเห็นของคุณ rampion จากหน้าต่าง และเธออยากให้มันเลว ว่า เธอจะต้องตายถ้าเธอไม่มีพอกินDame Gothel: If you´re telling me the truth, I will let you take with you as much rampion as you want… only I make one condition… you must give me the child which your wife will bring into the world.Narrator: The man in his terror consented to everything. When the baby was born, the witch appeared, gave the child the name of Rapunzel, and took it away.Dame Gothel: Hi, hi hi hi hi hi Narrator: Rapunzel grew into a beautiful child and took very good care of her long hairRapunzel: (combing her hair) I like to comb my long beautiful hair.Narrator: When she was twelve years old, the witch shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the witch wanted to go in, she placed herself beneath it.Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.Rapunzel: Yes, let me unfasten my braided tresses so that you can climb up.Narrator: After a year or two, the king’s son was walking in the forest when he heard a song, which was so charming that he stood still and listened.Rapunzel: (singing) La la la la la la, La la la …..Prince: Oh. What a beautiful song! Who is singing so lovely?Narrator: The lovely voice came from Rapunzel´s tower. The Prince wanted to climb up to her, but no doors could found?Prince: Now what shall I do? There’s no way of climbing up. Narrator: He went back home, but the singing had touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. One day he was standing behind a tree, when he saw the witch coming, and he heard what she said.Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.Narrator: Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her.Prince: So that’s the way I can climb to the tower! I will do the same.Narrator: The next day, he went to the tower.Prince: Rapunzel, Rapunzel, Let down your hair to me.Narrator: Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.Rapunzel: Oh… who are you?Prince: Darling, my heart is yours. I have never seen anybody as beautiful as you. Will you marry me? Will you be my wife and live with me in my kingdom?Rapunzel: Yes, I will. Prince: Then it is settled. We’ll marry right away! Just let down your hair and let´s go.Rapunzel: I will go away with you, but I do not know how to get down. If I let down my hair, then how will I get down?Prince: You’re right! HmmmmmRapunzel: You have to go now. The witch will come soon.Prince: Yes, but don´t worry Rapunzel, I’ll think of something.Narrator: When the Prince was getting down, the witch was already there, and said.Dame Gothel: Uhh, you have come to take Rapunzel! Now you will never see her again! Hi,hi hi hi hi hi hi !Narrator: The witch cast a spell on the prince and he wondered in the woods, without seeing a thing and eating only plants, roots, and berries. Meanwhile, in the tower.Dame Gothel: Ah! you wicked child! I thought I separated you from the world, and yet you have deceived me!, and just for that I will cut your beautiful hair!Narrator: In her anger the witch cut Rapunzel’s hair. Then she took her into a desert where she had to live in great grief and misery. Meanwhile,the prince roamed about in misery for two years, and finally, he got to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl.Prince: That voice that I hear seems so familiar to me.Narrator: He went towards it, and when he approached, Rapunzel said.Rapunzel: Oh prince, I missed you so much! I am so happy to see you.Narrator: They are both crying.Prince: Oh my sweet Rapunzel, what have they done to us! Let’s now go to my kingdom.Narrator: He took her to his kingdom where they were joyfully received, and they lived happily ever after.
การแปล กรุณารอสักครู่..
Narrator: Once upon a time there were a man and a woman who in vain wished for a child. They had a little window at the back of their house from which a splendid garden could be seen. This garden was full of the most beautiful flowers and herbs. This garden was surrounded by a high wall, and no one dared to go into it because it belonged to a wicked witch named Dame Gothel. One day the woman saw a plant called rampion, used to make salads.
Woman: My darling, I have a strong desire of a salad made from that plant. If I don’t eat it now, I know I will surely die.
Man: Very well, my dear, if you want it… you will have it.
Narrator: At midnight, the husband climbed the wall into the garden of the witch and started taking some rampion.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: The man took the rampion and his wife made a salad of it and ate it. It tasted so good to her, that the next day she ate three times as much as before. So her husband knew that he must once more go into the garden.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: When he had the rampion in his hands, he saw the terrible witch standing before him.
Dame Gothel: How do you dare, come into my garden and steal my rampion like a thief! You will suffer for it!
Man: Oh, please forgive me! My wife saw your rampion from the window, and she wanted it so bad, that she would have died if she didn’t have some to eat.
Dame Gothel: If you´re telling me the truth, I will let you take with you as much rampion as you want… only I make one condition… you must give me the child which your wife will bring into the world.
Narrator: The man in his terror consented to everything. When the baby was born, the witch appeared, gave the child the name of Rapunzel, and took it away.
Dame Gothel: Hi, hi hi hi hi hi
Narrator: Rapunzel grew into a beautiful child and took very good care of her long hair
Rapunzel: (combing her hair) I like to comb my long beautiful hair.
Narrator: When she was twelve years old, the witch shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the witch wanted to go in, she placed herself beneath it.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Rapunzel: Yes, let me unfasten my braided tresses so that you can climb up.
Narrator: After a year or two, the king’s son was walking in the forest when he heard a song, which was so charming that he stood still and listened.
Rapunzel: (singing) La la la la la la, La la la …..
Prince: Oh. What a beautiful song! Who is singing so lovely?
Narrator: The lovely voice came from Rapunzel´s tower. The Prince wanted to climb up to her, but no doors could found?
Prince: Now what shall I do? There’s no way of climbing up.
Narrator: He went back home, but the singing had touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. One day he was standing behind a tree, when he saw the witch coming, and he heard what she said.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Narrator: Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her.
Prince: So that’s the way I can climb to the tower! I will do the same.
Narrator: The next day, he went to the tower.
Prince: Rapunzel, Rapunzel, Let down your hair to me.
Narrator: Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.
Rapunzel: Oh… who are you?
Prince: Darling, my heart is yours. I have never seen anybody as beautiful as you. Will you marry me? Will you be my wife and live with me in my kingdom?
Rapunzel: Yes, I will.
Prince: Then it is settled. We’ll marry right away! Just let down your hair and let´s go.
Rapunzel: I will go away with you, but I do not know how to get down. If I let down my hair, then how will I get down?
Prince: You’re right! Hmmmmm
Rapunzel: You have to go now. The witch will come soon.
Prince: Yes, but don´t worry Rapunzel, I’ll think of something.
Narrator: When the Prince was getting down, the witch was already there, and said.
Dame Gothel: Uhh, you have come to take Rapunzel! Now you will never see her again! Hi,hi hi hi hi hi hi !
Narrator: The witch cast a spell on the prince and he wondered in the woods, without seeing a thing and eating only plants, roots, and berries. Meanwhile, in the tower.
Dame Gothel: Ah! you wicked child! I thought I separated you from the world, and yet you have deceived me!, and just for that I will cut your beautiful hair!
Narrator: In her anger the witch cut Rapunzel’s hair. Then she took her into a desert where she had to live in great grief and misery. Meanwhile,the prince roamed about in misery for two years, and finally, he got to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl.
Prince: That voice that I hear seems so familiar to me.
Narrator: He went towards it, and when he approached, Rapunzel said.
Rapunzel: Oh prince, I missed you so much! I am so happy to see you.
Narrator: They are both crying.
Prince: Oh my sweet Rapunzel, what have they done to us! Let’s now go to my kingdom.
Narrator: He took her to his kingdom where they were joyfully received, and they lived happily ever after.
Woman: My darling, I have a strong desire of a salad made from that plant. If I don’t eat it now, I know I will surely die.
Man: Very well, my dear, if you want it… you will have it.
Narrator: At midnight, the husband climbed the wall into the garden of the witch and started taking some rampion.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: The man took the rampion and his wife made a salad of it and ate it. It tasted so good to her, that the next day she ate three times as much as before. So her husband knew that he must once more go into the garden.
Man: Rampion, rampion, this is for my darling wife.
Narrator: When he had the rampion in his hands, he saw the terrible witch standing before him.
Dame Gothel: How do you dare, come into my garden and steal my rampion like a thief! You will suffer for it!
Man: Oh, please forgive me! My wife saw your rampion from the window, and she wanted it so bad, that she would have died if she didn’t have some to eat.
Dame Gothel: If you´re telling me the truth, I will let you take with you as much rampion as you want… only I make one condition… you must give me the child which your wife will bring into the world.
Narrator: The man in his terror consented to everything. When the baby was born, the witch appeared, gave the child the name of Rapunzel, and took it away.
Dame Gothel: Hi, hi hi hi hi hi
Narrator: Rapunzel grew into a beautiful child and took very good care of her long hair
Rapunzel: (combing her hair) I like to comb my long beautiful hair.
Narrator: When she was twelve years old, the witch shut her into a tower in the middle of a forest. The tower had neither stairs nor door, but near the top was a little window. When the witch wanted to go in, she placed herself beneath it.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Rapunzel: Yes, let me unfasten my braided tresses so that you can climb up.
Narrator: After a year or two, the king’s son was walking in the forest when he heard a song, which was so charming that he stood still and listened.
Rapunzel: (singing) La la la la la la, La la la …..
Prince: Oh. What a beautiful song! Who is singing so lovely?
Narrator: The lovely voice came from Rapunzel´s tower. The Prince wanted to climb up to her, but no doors could found?
Prince: Now what shall I do? There’s no way of climbing up.
Narrator: He went back home, but the singing had touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. One day he was standing behind a tree, when he saw the witch coming, and he heard what she said.
Dame Gothel: Rapunzel, Rapunzel! Let down your hair to me.
Narrator: Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her.
Prince: So that’s the way I can climb to the tower! I will do the same.
Narrator: The next day, he went to the tower.
Prince: Rapunzel, Rapunzel, Let down your hair to me.
Narrator: Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.
Rapunzel: Oh… who are you?
Prince: Darling, my heart is yours. I have never seen anybody as beautiful as you. Will you marry me? Will you be my wife and live with me in my kingdom?
Rapunzel: Yes, I will.
Prince: Then it is settled. We’ll marry right away! Just let down your hair and let´s go.
Rapunzel: I will go away with you, but I do not know how to get down. If I let down my hair, then how will I get down?
Prince: You’re right! Hmmmmm
Rapunzel: You have to go now. The witch will come soon.
Prince: Yes, but don´t worry Rapunzel, I’ll think of something.
Narrator: When the Prince was getting down, the witch was already there, and said.
Dame Gothel: Uhh, you have come to take Rapunzel! Now you will never see her again! Hi,hi hi hi hi hi hi !
Narrator: The witch cast a spell on the prince and he wondered in the woods, without seeing a thing and eating only plants, roots, and berries. Meanwhile, in the tower.
Dame Gothel: Ah! you wicked child! I thought I separated you from the world, and yet you have deceived me!, and just for that I will cut your beautiful hair!
Narrator: In her anger the witch cut Rapunzel’s hair. Then she took her into a desert where she had to live in great grief and misery. Meanwhile,the prince roamed about in misery for two years, and finally, he got to the desert where Rapunzel, with the twins to which she had given birth, a boy and a girl.
Prince: That voice that I hear seems so familiar to me.
Narrator: He went towards it, and when he approached, Rapunzel said.
Rapunzel: Oh prince, I missed you so much! I am so happy to see you.
Narrator: They are both crying.
Prince: Oh my sweet Rapunzel, what have they done to us! Let’s now go to my kingdom.
Narrator: He took her to his kingdom where they were joyfully received, and they lived happily ever after.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผู้บรรยาย : กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายและหญิงที่เปล่าปรารถนาสำหรับเด็ก พวกเขามี หน้าต่างเล็กๆที่ด้านหลังของบ้าน ซึ่งเป็นสวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ สวนนี้มีดอกไม้ที่สวยที่สุด และสมุนไพร สวนนี้ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าเข้าไป เพราะมันเป็นของแม่มดชั่วร้ายที่ชื่อท้าวกอเธล .วันหนึ่งนางเห็นพืชที่เรียกว่า rampion ใช้ทำสลัด
ผู้หญิง : ที่รักของฉัน ผมมีความปรารถนาที่แข็งแกร่งของสลัดที่ทำจากพืชนั้น ถ้าฉันไม่กินมันแล้ว ฉันว่าฉันตายแน่
ผู้ชาย : ดีมาก ที่รัก ถ้าคุณต้องการมัน . . . . . . . คุณจะได้
( บรรยาย ) เที่ยงคืน สามีปีนกำแพงเป็นสวนของแม่มด และเริ่มกิน rampion
ผู้ชาย : rampion rampion , ,นี่คือภรรยาที่รักของฉัน
บรรยายผู้ชายเอา rampion และภรรยาของเขาทำสลัดและกินมัน มันรสชาติดีดังนั้นเธอ วันต่อมาเธอกินสามเท่าก่อน แล้วสามีของเธอรู้ว่าเขาต้องอีกครั้งเข้าไปสวน
ผู้ชาย : rampion rampion , นี้เป็นภรรยาที่รักของฉัน
บรรยาย เมื่อเขามี rampion ในมือของเขาเขาเห็นแม่มดร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
คุณหญิงกอเธล : อย่างไรคุณกล้าเข้ามาในสวนของฉัน และขโมย rampion ของฉันเหมือนขโมย คุณจะต้องทนทุกข์ทรมาน
โอ้ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ! ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่าง เธอต้องการมันมาก เธอคงตายไปแล้ว ถ้าเธอไม่ได้มีให้กิน
" กอเธล : ถ้าคุณใหม่กำลังพูดความจริงกับฉันผมจะช่วยให้คุณใช้เวลากับคุณ เช่น rampion มากเท่าที่คุณต้องการ . . . . . . . ผมให้สภาพ . . . . . . . คุณจะต้องให้เด็กที่ภรรยาของคุณจะพาเข้าสู่โลก
บรรยายผู้ชายในความหวาดกลัวของเขา ยอมทุกอย่าง เมื่อทารกเกิดมา แม่มดปรากฏให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอา
" กอเธล : สวัสดีสวัสดีสวัสดีสวัสดี
บรรยายราพันเซลเติบโตเป็นเด็กสวยงามและเอาเก่งดูแลเธอผมยาว
Rapunzel : ( combing ผม ) ผมชอบหวีผมยาวสวย
( บรรยาย ) เมื่อเธออายุได้สิบสองปี แม่มด ปิดปากเธอเข้าไปในอาคารในกลางของป่า หอมีทั้งบันไดและประตู แต่บริเวณด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆ เมื่อแม่มดอยากไปไหน เธอวางเอง
ใต้มันนางกอเธล : Rapunzel ราพันเซล ปล่อยผมลงเลย
Rapunzel : ใช่ ให้ฉันปลดผมถักเปียผมเพื่อให้คุณสามารถปีนขึ้น
บรรยาย หลังจากปีหรือสองปี โอรสของกษัตริย์กำลังเดินอยู่ในป่า เมื่อเขาได้ยินเพลงที่น่ารักมากๆ ที่เขายังคงยืนนิ่งและฟัง
ราพันเซล ( ร้องเพลง ) : ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา . . . . .
เจ้าชาย : โอ้ อะไรเพลงที่สวยงาม !ที่กำลังร้องเพลงแล้วน่ารัก ?
บรรยาย เสียงน่ารักออกมาจากหอคอยราพันเซลใหม่ . องค์ชายต้องการที่จะปีนขึ้นมา แต่ไม่มีประตู จะพบ
เจ้าชาย : ตอนนี้จะให้ฉันทำอะไร ? ไม่มีทางปีนขึ้นมา
บรรยาย เขากลับบ้าน แต่ร้องเพลงได้สัมผัสหัวใจของเขา ทุกๆ วัน เขาเข้าไปในป่า และรับฟังมัน วันนึง เขายืนอยู่หลังต้นไม้เมื่อเขาเห็นแม่มดมาและเขาได้ยินที่เธอพูดแล้วนี่
" กอเธล : Rapunzel ราพันเซล ปล่อยผมลงเลย
บรรยายแล้วราพันเซลให้ลง braids ผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นไปเธอ
เจ้าชาย : นั่นคือวิธีที่ฉันสามารถปีนหอคอย ! ผมจะทำแบบเดียวกัน
( บรรยาย ) ในวันถัดไป เขาไปที่หอ
เจ้าชาย : Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมลงเลย
บรรยายทันทีที่ผมล้มลงและชายปีนขึ้น
Rapunzel : โอ้ . . . . . . . นายเป็นใคร ?
เจ้าชาย : ที่รัก หัวใจของฉันเป็นของเธอ ผมไม่เคยเห็นใครสวยเท่าเธอ คุณจะแต่งงานกับฉัน ? คุณจะเป็นภรรยาผม และอยู่กับผมในอาณาจักรของฉัน
Rapunzel : ครับ ผมจะทำ
เจ้าชาย : แล้วมันลงตัว เราจะแต่งงานกันทันที แค่ให้ผมลงให้ใหม่นะ
Rapunzel : หนูจะหนีไปกับคุณแต่ไม่รู้วิธีลง ถ้าฉันให้ลงผม แล้วผมจะเอาลง
เจ้าชาย : คุณขวา ! hmmmmm
Rapunzel : คุณต้องไปเดี๋ยวนี้ แม่มดจะมาเร็วๆ นี้
เจ้าชาย : ใช่ แต่ไม่ใหม่กังวลราพันเซล ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
( บรรยาย ) เมื่อเจ้าชายกำลังจะลง แม่มดก็มี และบอกว่า
คุณหญิงกอเธล : อ่า คุณต้องพาราพันเซล !ตอนนี้ คุณจะไม่มีวันได้เห็นเธออีกแล้ว สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี
บรรยาย : แม่มดเสกเจ้าชายและเขาสงสัยในป่า โดยไม่เห็นอะไร และกินพืช , รากและผลเบอร์รี่ ขณะเดียวกัน ในหอ
คุณหญิงกอเธล : อ๊ะ ! ยัยเด็ก ! ฉันคิดว่า ฉันแยกคุณจากโลกและยังคุณจะหลอกฉัน และเพื่อที่ผมจะตัดผมสวยของคุณ
บรรยายด้วยความโกรธ เธอตัดผมของราพันเซลแม่มด . แล้วเธอเอาของเธอไปในทะเลทรายที่เธอต้องอยู่ในความโศกเศร้าและความทุกข์ ขณะเดียวกัน เจ้าชายเดินเกี่ยวกับในความทุกข์ยากสำหรับ 2 ปี และในที่สุดเขาก็มีทะเลทรายที่ราพันเซล กับฝาแฝด ซึ่งเธอได้ให้กำเนิด เด็กชายและเด็กหญิง
เจ้าชาย : เสียงที่ผมได้ยินก็ดูคุ้นๆ
บรรยาย เขาไปต่อได้และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ราพันเซลพูด
Rapunzel : โอ้ เจ้าชาย ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันมีความสุขที่จะเห็นคุณ
บรรยาย ทั้งจะร้องไห้
เจ้าชาย : โอ้ราพันเซลหวานของฉัน พวกเขาทำอะไรกับเรา งั้นตอนนี้ไปอาณาจักรของฉัน
บรรยาย เขาพาเธอไปอาณาจักรของเขาที่พวกเขายินดีที่ได้รับและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย .
ผู้หญิง : ที่รักของฉัน ผมมีความปรารถนาที่แข็งแกร่งของสลัดที่ทำจากพืชนั้น ถ้าฉันไม่กินมันแล้ว ฉันว่าฉันตายแน่
ผู้ชาย : ดีมาก ที่รัก ถ้าคุณต้องการมัน . . . . . . . คุณจะได้
( บรรยาย ) เที่ยงคืน สามีปีนกำแพงเป็นสวนของแม่มด และเริ่มกิน rampion
ผู้ชาย : rampion rampion , ,นี่คือภรรยาที่รักของฉัน
บรรยายผู้ชายเอา rampion และภรรยาของเขาทำสลัดและกินมัน มันรสชาติดีดังนั้นเธอ วันต่อมาเธอกินสามเท่าก่อน แล้วสามีของเธอรู้ว่าเขาต้องอีกครั้งเข้าไปสวน
ผู้ชาย : rampion rampion , นี้เป็นภรรยาที่รักของฉัน
บรรยาย เมื่อเขามี rampion ในมือของเขาเขาเห็นแม่มดร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
คุณหญิงกอเธล : อย่างไรคุณกล้าเข้ามาในสวนของฉัน และขโมย rampion ของฉันเหมือนขโมย คุณจะต้องทนทุกข์ทรมาน
โอ้ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ! ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่าง เธอต้องการมันมาก เธอคงตายไปแล้ว ถ้าเธอไม่ได้มีให้กิน
" กอเธล : ถ้าคุณใหม่กำลังพูดความจริงกับฉันผมจะช่วยให้คุณใช้เวลากับคุณ เช่น rampion มากเท่าที่คุณต้องการ . . . . . . . ผมให้สภาพ . . . . . . . คุณจะต้องให้เด็กที่ภรรยาของคุณจะพาเข้าสู่โลก
บรรยายผู้ชายในความหวาดกลัวของเขา ยอมทุกอย่าง เมื่อทารกเกิดมา แม่มดปรากฏให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอา
" กอเธล : สวัสดีสวัสดีสวัสดีสวัสดี
บรรยายราพันเซลเติบโตเป็นเด็กสวยงามและเอาเก่งดูแลเธอผมยาว
Rapunzel : ( combing ผม ) ผมชอบหวีผมยาวสวย
( บรรยาย ) เมื่อเธออายุได้สิบสองปี แม่มด ปิดปากเธอเข้าไปในอาคารในกลางของป่า หอมีทั้งบันไดและประตู แต่บริเวณด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆ เมื่อแม่มดอยากไปไหน เธอวางเอง
ใต้มันนางกอเธล : Rapunzel ราพันเซล ปล่อยผมลงเลย
Rapunzel : ใช่ ให้ฉันปลดผมถักเปียผมเพื่อให้คุณสามารถปีนขึ้น
บรรยาย หลังจากปีหรือสองปี โอรสของกษัตริย์กำลังเดินอยู่ในป่า เมื่อเขาได้ยินเพลงที่น่ารักมากๆ ที่เขายังคงยืนนิ่งและฟัง
ราพันเซล ( ร้องเพลง ) : ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา . . . . .
เจ้าชาย : โอ้ อะไรเพลงที่สวยงาม !ที่กำลังร้องเพลงแล้วน่ารัก ?
บรรยาย เสียงน่ารักออกมาจากหอคอยราพันเซลใหม่ . องค์ชายต้องการที่จะปีนขึ้นมา แต่ไม่มีประตู จะพบ
เจ้าชาย : ตอนนี้จะให้ฉันทำอะไร ? ไม่มีทางปีนขึ้นมา
บรรยาย เขากลับบ้าน แต่ร้องเพลงได้สัมผัสหัวใจของเขา ทุกๆ วัน เขาเข้าไปในป่า และรับฟังมัน วันนึง เขายืนอยู่หลังต้นไม้เมื่อเขาเห็นแม่มดมาและเขาได้ยินที่เธอพูดแล้วนี่
" กอเธล : Rapunzel ราพันเซล ปล่อยผมลงเลย
บรรยายแล้วราพันเซลให้ลง braids ผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นไปเธอ
เจ้าชาย : นั่นคือวิธีที่ฉันสามารถปีนหอคอย ! ผมจะทำแบบเดียวกัน
( บรรยาย ) ในวันถัดไป เขาไปที่หอ
เจ้าชาย : Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมลงเลย
บรรยายทันทีที่ผมล้มลงและชายปีนขึ้น
Rapunzel : โอ้ . . . . . . . นายเป็นใคร ?
เจ้าชาย : ที่รัก หัวใจของฉันเป็นของเธอ ผมไม่เคยเห็นใครสวยเท่าเธอ คุณจะแต่งงานกับฉัน ? คุณจะเป็นภรรยาผม และอยู่กับผมในอาณาจักรของฉัน
Rapunzel : ครับ ผมจะทำ
เจ้าชาย : แล้วมันลงตัว เราจะแต่งงานกันทันที แค่ให้ผมลงให้ใหม่นะ
Rapunzel : หนูจะหนีไปกับคุณแต่ไม่รู้วิธีลง ถ้าฉันให้ลงผม แล้วผมจะเอาลง
เจ้าชาย : คุณขวา ! hmmmmm
Rapunzel : คุณต้องไปเดี๋ยวนี้ แม่มดจะมาเร็วๆ นี้
เจ้าชาย : ใช่ แต่ไม่ใหม่กังวลราพันเซล ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
( บรรยาย ) เมื่อเจ้าชายกำลังจะลง แม่มดก็มี และบอกว่า
คุณหญิงกอเธล : อ่า คุณต้องพาราพันเซล !ตอนนี้ คุณจะไม่มีวันได้เห็นเธออีกแล้ว สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี สวัสดี
บรรยาย : แม่มดเสกเจ้าชายและเขาสงสัยในป่า โดยไม่เห็นอะไร และกินพืช , รากและผลเบอร์รี่ ขณะเดียวกัน ในหอ
คุณหญิงกอเธล : อ๊ะ ! ยัยเด็ก ! ฉันคิดว่า ฉันแยกคุณจากโลกและยังคุณจะหลอกฉัน และเพื่อที่ผมจะตัดผมสวยของคุณ
บรรยายด้วยความโกรธ เธอตัดผมของราพันเซลแม่มด . แล้วเธอเอาของเธอไปในทะเลทรายที่เธอต้องอยู่ในความโศกเศร้าและความทุกข์ ขณะเดียวกัน เจ้าชายเดินเกี่ยวกับในความทุกข์ยากสำหรับ 2 ปี และในที่สุดเขาก็มีทะเลทรายที่ราพันเซล กับฝาแฝด ซึ่งเธอได้ให้กำเนิด เด็กชายและเด็กหญิง
เจ้าชาย : เสียงที่ผมได้ยินก็ดูคุ้นๆ
บรรยาย เขาไปต่อได้และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ราพันเซลพูด
Rapunzel : โอ้ เจ้าชาย ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันมีความสุขที่จะเห็นคุณ
บรรยาย ทั้งจะร้องไห้
เจ้าชาย : โอ้ราพันเซลหวานของฉัน พวกเขาทำอะไรกับเรา งั้นตอนนี้ไปอาณาจักรของฉัน
บรรยาย เขาพาเธอไปอาณาจักรของเขาที่พวกเขายินดีที่ได้รับและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Still it is better compared to me
- I never got jealous before, but I should
- จริงหรอ
- I feel that way.
- คุณCarl Ottoติดประชุมค่ะ
- If you have available time.Come to my ho
- ทำให้สมาธิจากการเรียนนั้นหายไปกับการมุ่ง
- ถ่ายรูปบนรถไฟมาดูหน่อยสิ
- Lesley
- don't tell the integer or volatility is
- ฉันขอให้มีความสุขกับการทานอาหารเย็นนี้นะ
- 比喻新的
- route
- The first thing I will do is run by the
- กำหนด สามารถกำหนดปรับแต่งรูปแบบได้ตามต้อ
- ใช้เท้าหน้าลูบใบหน้าเจ้าของ
- economical value
- the memories forever
- ฉันทำตัวละคร/ไอดีหาย ไม่สามารถเข้าเกมได้
- it ability to vary depending on the indi
- ชาวญี่ปุ่น
- valve
- คุณต้องทำให้ฉันรักคุณด้วยการดูแลฉันดีๆ
- In six months (eight months Peng, around
