shallow freshwater wetland of only

shallow freshwater wetland of only about 70 mg L–1, which
they attribute to a ground-water intrusion during the drier
summer months. This gradient, coupled with a
corresponding thermal gradient, is sufficient to prevent
mixing between the surface and bottom waters, with
resultant anoxia in the bottom waters.
Saline ground waters can also lead to elevated levels of
sulfate, dissolved iron and nitrate (Nines et al. 1992). Sulfate
has been implicated in the cycling of phosphorus (Carraco
et al. 1989). Sulfate-reducing bacteria use the sulfate ion for
anaerobic respiration. The respiratory end product from
sulfate reduction is hydrogen sulfide, which is a reducing
agent that can facilitate the dissolving of iron minerals with
a release of phosphorus (Boström et al. 1988). It has also
been suggested that sulfide can displace P from insoluble
Fe2+ phases (Roden and Edmonds 1997). On the other hand,
if a saline groundwater intrusion has a high level of dissolved
iron, oxidation and subsequent precipitation of the iron can
lead to the removal of phosphorus from solution (Baldwin
1996b). Similarly, increases in the concentration of calcium
can also lead to the loss of phosphorus from solution through
precipitation (House 1999).
The increase in ionic strength as a consequence of
salinisation can also disrupt chemical equilibria between
dissolved and particulate phases, either through changes to
ion activity co-efficients or through salt ions blocking
mineral surface adsorption sites (Chang 1977; Stumm and
Morgan 1996). The activity co-efficient of phosphate
decreases with increasing salinity, suggesting that phosphate
should be more soluble in saline systems than in freshwater
systems. Surface chemistry may also be disrupted with
increasing salinity as cations present in salt compete with
other ions for adsorption sites on particle surfaces. For
example, Seitzinger et al. (1991) have shown that the
concentration of exchangeable ammonium in freshwater
sediments is significantly greater than in marine sediments.
They attributed this difference to cations out-competing
ammonium ions for adsorption sites on the sediment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นที่ชุ่มน้ำน้ำจืดตื้น ๆ ของเพียง 70 มิลลิกรัม L – 1 ซึ่งจะกำหนดให้กับน้ำใต้ดินบุกรุกในระหว่าง drier ที่เดือนร้อน นี้การไล่ระดับสี ควบคู่ไปกับการการไล่ระดับความร้อนที่เกี่ยวข้อง เพียงพอที่จะป้องกันผสมระหว่างน้ำผิวและล่าง มีanoxia ผลแก่ในน้ำด้านล่าง ยังสามารถนำน้ำดิน saline ระดับสูงซัลเฟต เหล็กละลายและไนเตรต (al. et ท่ามกลางบรรยากาศ 1992) ซัลเฟตมีการเกี่ยวข้องในการขี่จักรยานของฟอสฟอรัส (Carracoร้อยเอ็ด al. 1989) ซัลเฟตลดแบคทีเรียใช้ไอออนซัลเฟตสำหรับไม่ใช้หายใจ ผลิตภัณฑ์สุดท้ายหายใจจากลดซัลเฟตเป็นไฮโดรเจนซัลไฟด์ ซึ่งเป็นการลดตัวแทนที่สามารถช่วยการยุบของแร่เหล็กด้วยปล่อยของฟอสฟอรัส (Boström et al. 1988) นอกจากนี้ยังมีการแนะนำซัลไฟด์ที่สามารถเลื่อน P จากไม่ละลายFe2 + ระยะ (Roden และ Edmonds 1997) ในทางตรงข้ามถ้าบุก saline น้ำระดับสูงของ ส่วนยุบเหล็ก ออกซิเดชัน และฝนตามมาของเหล็กนำไปสู่การกำจัดฟอสฟอรัสจากโซลูชัน (บอลด์วิน1996b) เพิ่มความเข้มข้นของแคลเซียมในทำนองเดียวกันนอกจากนี้ยังอาจสูญเสียฟอสฟอรัสจากโซลูชันผ่านฝน (บ้าน 1999) เพิ่มความแรง ionic เป็นเป็น consequence ของsalinisation ยังสามารถรบกวน equilibria เคมีระหว่างละลาย และฝุ่นระยะ ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงกิจกรรมไอออน co-efficients หรือ ผ่านประจุเกลือที่บล็อกเว็บไซต์แร่ดูดซับที่ผิว (ช้าง 1977 Stumm และมอร์แกน 1996) กิจกรรมบริษัทประสิทธิภาพของฟอสเฟตลด มีเพิ่มเค็ม ฟอสเฟตที่แนะนำควรละลายมาก saline ระบบมากกว่าในน้ำจืดระบบ เคมีพื้นผิวอาจยังอยู่ระหว่างสองวันด้วยเพิ่มเค็มมีเกลือเป็นของหายากแข่งขันกับอื่น ๆ กันเที่ยวดูดซับบนพื้นผิวของอนุภาค สำหรับตัวอย่าง Seitzinger และ al. (1991) ได้แสดงให้เห็นที่ความเข้มข้นของแอมโมเนียกำนัลในน้ำจืดตะกอนเป็นอย่างมากมากกว่าในตะกอนทะเลพวกเขาเกิดจากความแตกต่างนี้จะเป็นของหายากในการเข้าแข่งขันประจุแอมโมเนียสำหรับไซต์การดูดซับบนตะกอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บึงน้ำจืดตื้นเพียงประมาณ 70 มก. แอล– 1 ซึ่ง
พวกเขาคุณลักษณะพื้นดินน้ำการบุกรุกในช่วงเดือนฤดูร้อนแห้ง

ไล่ระดับนี้ บวกกับความร้อน
ที่ลาดเพียงพอที่จะป้องกัน
ผสมระหว่างพื้นผิวและด้านล่างน้ำขาดอากาศหายใจในน้ำ้ด้วย

พื้นด้านล่าง น้ำเกลือยังสามารถนำไปสู่การยกระดับระดับ
ซัลเฟตเหล็ก และไนเตรทละลาย ( เก้า et al . 1992 ) ซัลเฟต
เข้าไปพัวพัน กับจักรยานของฟอสฟอรัส ( carraco
et al . 1989 ) ซัลเฟต ลดเชื้อแบคทีเรีย ใช้ซัลเฟตไอออนสำหรับ
ระบบการหายใจ ผลิตภัณฑ์สุดท้ายจากระบบทางเดินหายใจ
ซัลเฟตรีดักชันคือ ไฮโดรเจน ซัลไฟด์ ซึ่งเป็นการลด
เจ้าหน้าที่ที่สามารถช่วยละลายเหล็กแร่ธาตุที่มีการปลดปล่อยฟอสฟอรัส ( bostr ö m et al .1988 ) นอกจากนี้มันยังถูกพบว่าสามารถแทนที่ซัลไฟด์

fe2 P จากการขั้นตอน ( เอ็ดมอนด์ โรเดน และ พ.ศ. 2540 ) บนมืออื่น ๆ ,
ถ้าบุกรุกน้ำใต้ดินเค็มมีระดับสูงของ
เหล็กละลายออกซิเจน และตกตะกอนที่ตามมาของเหล็กสามารถ
นำไปสู่การกำจัดฟอสฟอรัสจากสารละลาย ( Baldwin
1996b ) และเพิ่มความเข้มข้นของแคลเซียม
ยังสามารถนำไปสู่การสูญเสียฟอสฟอรัสจากสารละลายที่ผ่านการตกตะกอน ( บ้าน 1999 )
.
เพิ่มความแรงไอออนเป็นผลของ
salinisation สามารถรบกวนสมดุลเคมีระหว่าง
ละลายและระยะอนุภาคทั้งผ่านการเปลี่ยนแปลง

กิจกรรมไอออน CO efficients หรือผ่านบล็อกไซต์การดูดซับไอออนแร่เกลือ
พื้นผิว ( Chang 1977 stumm
; และมอร์แกน 1996 )กิจกรรมร่วมที่มีประสิทธิภาพลดฟอสเฟต
เพิ่มความเค็ม แนะนำว่าควรละลายฟอสเฟต
เพิ่มเติมในระบบเกลือระบบน้ำจืดมากกว่า

เคมีพื้นผิวอาจจะหยุดชะงักกับ
เพิ่มความเค็มเป็นไอออนที่มีอยู่ในเกลือแข่งขันกับอื่น ๆสำหรับเว็บไซต์
ไอออนดูดซับบนพื้นผิวของอนุภาค สำหรับ
ตัวอย่าง seitzinger et al . ( 1991 ) ได้แสดงให้เห็นว่า
ความเข้มข้นของด่างแอมโมเนียในดินตะกอนน้ำจืด
สูงกว่าในดินตะกอนทะเล พวกเขาเกิดจากความแตกต่างนี้

แอมโมเนียมไอออนไอออนออกจากการแข่งขันสำหรับเว็บไซต์การดูดซับตะกอน .