The tale of Diana and Actaeon, whic

The tale of Diana and Actaeon, which quickly escalates into the domain of cinematically nightmarish horror, features perhaps the most unsettingly ‘uncanny’ moment in The Metamorphoses.* Actaeon, of house Cadmus, has finished hunting and wanders the woods alone. Diana, also “weary from hunting,” bathes in her sacred cave, which Nature itself has sculpted into its own piece of art. When Actaeon wanders from his familiar path and happens upon the cave, god and human realms converge; though her nymphs scream and rush to hide Diana’s naked body, they cannot hide her skin from him completely. She furiously sprinkles his head with water and piece-by-piece, limb-by-limb, she transforms him into a stag. Now terrified, still unaware of his own transformation, Actaeon runs from the cave and through the woods. He is surprised at his own swiftness—until he catches a glimpse of himself in the river. He sees the stag’s “face” instead of his own, and wants to say “Poor me!” but cannot find his voice. (A literal translation: “he was about to say ‘Wretch that I am!” no voice followed. He groaned; that was his voice; and tears flowed over features not his own; only his former mind remained.”) His own hunting dogs begin to chase him, and, trained well by his own hand, they advance on him, easily down him, and sink their teeth into him again and again. As they wound him—perhaps even as theyeat him alive—he groans, and “though the sounds/ he utters are not human, they are not/ the sounds a stag could voice.” The dogs “tear in pieces their lord” as he hears his hunting companions calling and calling his name.

Freud proposes that “dismembered limbs, a severed head, a hand cut off at the wrist, feet which dance by themselves—all these have something peculiarly uncanny about them. . .” However, while the image of Actaeon’s dismemberment is certainly gruesome and horrific, and while a reader might experience general panic or terror (or at least discomfort) as they process its unfolding, the umheimlich itself lies in the moment of his groan, which “has a sound, although not of a man, yet such as a stag is not able to utter.” Actaeon, much like one of the stags he had watched fall earlier that day, collapses, and groans in a pool of his own blood, and the sound he makes is inhuman—but not the “godly” inhuman of Achilles, nor the inhuman of the natural, animal world to which a “lowly” (but humble, innocent) stag belongs. Like Lycaon-as-wolf, Actaeon is not quite a stag, but he is not a human being either. He is, as he suggests himself to be, a “wretch” that exists outside of the natural order of animalia.

What is this sound he makes? It is an ‘uncanny’ one—simultaneously familiar and strange. Ovid does not liken the groan to anything else on earth; he leaves the sound mysterious and open to imaginative interpretations. All he reveals is the unnaturalness of the “voice,” its abnormality, that the sound is out-of-place.

Imagining the sound of Actaeon’s groan—only described as existing somewhere on the spectrum between the sound of a man and a stag—is not a passive activity for a reader. The moment asks the reader to situate his or her self in the world of the moment of the poem, to not only become more intimate with that horror but to help construct it. The reader mentally enters the literary space rather than merely “reads” it. This (terrifying) moment of intimacy helps to “[efface] the distinction between imagination and reality” (that’s Freud again!) typically absent from a fairy-tale narrative. For a second, however brief, reader and poem merge.

And so, too, reader and “character” merge, heightening their empathic relationship with the imagined figure and so unlocking access to his inner world, for throughout the scene Actaeon himself is stuck in the province of the uncanny or unheimlicht. His mind is out-of-body, and his body is out-of-place, all is strange, and yet all is simultaneously familiar, as if he is experiencing a version of déjà vu: “On those same slopes where he once gave—/ he now is given—chase: he has to race/ away from his own hounds,” and, later, as the hounds mangle him, “he would delight to see—not feel and fear—/ the sight of his hounds’ ferocity.” Unsurprisingly, Freud identifies a relationship between unheimlicht and déjà vu, writing that “something uncanny” arises during an “involuntary return to the same situation,” such as being lost in the forest, “when every endeavor to find the marked or familiar path ends again and again in a return to the one and the same spot, recognizable by some particular landmark.” Actaeon experiences an “involuntary return” (of a sort) to his earlier hunt, to its “same slopes” and paths, with one major difference: instead of watching the familiar spectacle from a privileged position of spectator or voyeur, as a reader does the poem, or as a viewer does a film or theatre, he becomes the spectacle itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องของไดอาน่าและ Actaeon ซึ่งรายงานได้อย่างรวดเร็วเข้ากับโดเมนให้ภาพสุดตระการภาพยนตร์สยองขวัญ คุณสมบัติบางทีช่วงเวลาสุด unsettingly 'แปลก' ในการ Metamorphoses.* Actaeon บ้าน Cadmus เสร็จสิ้นการล่าสัตว์ และวิ่งป่าคนเดียว ไดอาน่า นอกจากนี้ "อ่อนล้าจากการล่าสัตว์ สาดส่องในถ้ำของเธอศักดิ์สิทธิ์ ธรรมชาติที่ตัวเองได้ผ่านกระบวนศิลปะชิ้นของตัวเอง เมื่อ Actaeon วิ่งจากเส้นทางของเขาคุ้นเคย และเกิดตามถ้ำ พระเจ้าและอาณาจักรมนุษย์มาบรรจบกัน ว่ามาเป็นนิมพ์เธอกรีดร้อง และวิ่งซ่อนร่างกายเปลือยของไดอาน่า พวกเขาไม่สามารถซ่อนผิวของเธอจากเขาอย่างสมบูรณ์ เธอกระโชก sprinkles ศีรษะ ด้วยน้ำ และชิ้นโดยชิ้น ขาโดยขา เธอเปลี่ยนเขาเป็นคีม ตอนนี้กลัว ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง Actaeon วิ่ง จากถ้ำ และ ผ่านป่า เขาจะแปลกใจที่เครื่องของตัวเองได้จนเขาจับความตัวเองในแม่น้ำ เขาเห็นของคีม "หน้า" แทนตัวเขาเอง และอยากบอกว่า "ดีฉัน! " แต่ไม่พบเสียงของเขา (แปลตามตัวอักษร: "กำลังจะบอกว่า ' เจ้าสารเลวที่! " ตามเสียงไม่ เขาครวญคราง ที่เป็นเสียงของเขา และน้ำตาไหลผ่านคุณสมบัติไม่เขาเอง เพียงใจอดีตของเขายังคง ") สุนัขล่าสัตว์ของตัวเองเริ่มไล่เขา และ การฝึกอบรมอย่างดี โดยมือของเขาเองพวกเขาล่วงหน้าเขา ลงเขา ได้อย่างง่ายดาย และจมฟันเข้าไปในเขาอีก เป็นพวกเขาแผลเขา — บางทีก็เป็น theyeat เขามีชีวิตอยู่ — เขา groans และ "ว่าเสียง / เขา utters เป็นมนุษย์ ไม่ / เสียงคีมอาจเสียงไม่" สุนัข "น้ำตาในชิ้นของพระเจ้า" ตามที่ท่านได้ยินท่านล่าสัตว์เรียก และเรียกชื่อของเขาFreud proposes that “dismembered limbs, a severed head, a hand cut off at the wrist, feet which dance by themselves—all these have something peculiarly uncanny about them. . .” However, while the image of Actaeon’s dismemberment is certainly gruesome and horrific, and while a reader might experience general panic or terror (or at least discomfort) as they process its unfolding, the umheimlich itself lies in the moment of his groan, which “has a sound, although not of a man, yet such as a stag is not able to utter.” Actaeon, much like one of the stags he had watched fall earlier that day, collapses, and groans in a pool of his own blood, and the sound he makes is inhuman—but not the “godly” inhuman of Achilles, nor the inhuman of the natural, animal world to which a “lowly” (but humble, innocent) stag belongs. Like Lycaon-as-wolf, Actaeon is not quite a stag, but he is not a human being either. He is, as he suggests himself to be, a “wretch” that exists outside of the natural order of animalia. What is this sound he makes? It is an ‘uncanny’ one—simultaneously familiar and strange. Ovid does not liken the groan to anything else on earth; he leaves the sound mysterious and open to imaginative interpretations. All he reveals is the unnaturalness of the “voice,” its abnormality, that the sound is out-of-place. Imagining the sound of Actaeon’s groan—only described as existing somewhere on the spectrum between the sound of a man and a stag—is not a passive activity for a reader. The moment asks the reader to situate his or her self in the world of the moment of the poem, to not only become more intimate with that horror but to help construct it. The reader mentally enters the literary space rather than merely “reads” it. This (terrifying) moment of intimacy helps to “[efface] the distinction between imagination and reality” (that’s Freud again!) typically absent from a fairy-tale narrative. For a second, however brief, reader and poem merge.And so, too, reader and “character” merge, heightening their empathic relationship with the imagined figure and so unlocking access to his inner world, for throughout the scene Actaeon himself is stuck in the province of the uncanny or unheimlicht. His mind is out-of-body, and his body is out-of-place, all is strange, and yet all is simultaneously familiar, as if he is experiencing a version of déjà vu: “On those same slopes where he once gave—/ he now is given—chase: he has to race/ away from his own hounds,” and, later, as the hounds mangle him, “he would delight to see—not feel and fear—/ the sight of his hounds’ ferocity.” Unsurprisingly, Freud identifies a relationship between unheimlicht and déjà vu, writing that “something uncanny” arises during an “involuntary return to the same situation,” such as being lost in the forest, “when every endeavor to find the marked or familiar path ends again and again in a return to the one and the same spot, recognizable by some particular landmark.” Actaeon experiences an “involuntary return” (of a sort) to his earlier hunt, to its “same slopes” and paths, with one major difference: instead of watching the familiar spectacle from a privileged position of spectator or voyeur, as a reader does the poem, or as a viewer does a film or theatre, he becomes the spectacle itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องของเจ้าหญิงไดอาน่าและ Actaeon ซึ่งได้อย่างรวดเร็ว escalates ในโดเมนของหนังสยองขวัญที่น่าหวาดเสียว cinematically ที่มีอาจจะเป็นช่วงเวลาที่สุด unsettingly 'แปลก' ในสัณฐาน. ล่าสัตว์ * Actaeon ของบ้าน Cadmus ได้เสร็จสิ้นแล้วและเดินป่าคนเดียว ไดอาน่ายัง "ที่เหนื่อยล้าจากการล่า" อาบอิ่มในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของเธอซึ่งธรรมชาติของตัวเองได้แกะสลักเป็นชิ้นส่วนของตัวเองของศิลปะ เมื่อ Actaeon เดินจากเส้นทางที่คุ้นเคยของเขาและเกิดขึ้นเมื่อถ้ำพระเจ้าและอาณาจักรของมนุษย์มาบรรจบกัน; แม้ว่านางไม้ของเธอกรีดร้องและวิ่งไปซ่อนร่างเปลือยของเจ้าหญิงไดอาน่าที่พวกเขาไม่สามารถซ่อนผิวของเธอจากเขาอย่างสมบูรณ์ เธอคึกประพรมศีรษะของเขาด้วยน้ำและชิ้นโดยชิ้นส่วนแขนขาโดยขาเธอเปลี่ยนเขาเข้าไปในงานเลี้ยง ตอนนี้กลัวยังไม่ทราบว่าการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง Actaeon วิ่งออกจากถ้ำและผ่านป่า เขาเป็นที่ประหลาดใจที่เขาเองรวดเร็วจนเขาจับเหลือบของตัวเองในแม่น้ำ เขาเห็น "ใบหน้า" กวางแทนของตัวเองและอยากจะบอกว่า "น่าสงสารฉัน!" แต่ไม่สามารถหาเสียงของเขา (แปลอักษร: "เขากำลังจะบอกว่า 'เจ้าตัวว่าฉัน!" ไม่มีเสียงตามเขาครางนั่นเป็นเสียงของเขาและน้ำตาไหลกว่ามีไม่ได้ของเขาเองเพียงใจในอดีตของเขายังคงอยู่ "..) การล่าสัตว์ของเขาเอง สุนัขจะเริ่มต้นในการไล่ล่าเขาและได้รับการฝึกฝนอย่างดีจากมือของเขาเองพวกเขาก้าวไปกับเขาได้อย่างง่ายดายลงเขาและจมฟันของพวกเขาเข้าไปในตัวเขาอีกครั้งและอีกครั้ง ขณะที่พวกเขาแผลเขาบางทีแม้ในขณะที่ theyeat เขามีชีวิตอยู่เขาคราง, และ "แม้ว่าเสียง / เขาเอ่ยไม่ใช่มนุษย์พวกเขาจะไม่ / เสียงยองอาจเสียง." สุนัข "ฉีกขาดเป็นชิ้นพระเจ้าของพวกเขา" ขณะที่เขา ได้ยินสหายล่าสัตว์ของเขาเรียกและเรียกชื่อของเขา. ฟรอยด์แนะว่า "แขนขาวืดหัวตัดมือตัดออกที่ข้อมือเท้าซึ่งการเต้นด้วยตัวเองทั้งหมดเหล่านี้มีบางสิ่งบางอย่างแปลกประหลาดเกี่ยวกับพวกเขา . . "อย่างไรก็ตามในขณะที่ภาพของอวัยวะ Actaeon ที่แน่นอนน่ากลัวและน่ากลัวและในขณะที่ผู้อ่านอาจพบความตื่นตระหนกทั่วไปหรือความหวาดกลัว (หรือรู้สึกไม่สบายน้อย) ขณะที่พวกเขาดำเนินการแฉของ umheimlich ตัวเองอยู่ในช่วงเวลาของการคร่ำครวญของเขาที่ "ได้เสียงแม้จะไม่ได้ของมนุษย์ แต่เช่นกวางจะไม่สามารถที่จะเปล่ง." Actaeon เหมือนหนึ่งในกวางที่เขาได้ดูฤดูใบไม้ร่วงก่อนหน้านี้ในวันนั้นพังทลายลงมาและครางในสระว่ายน้ำของเลือดของเขาเอง และเสียงที่เขาทำให้เป็นมนุษย์ แต่ไม่ใช่ "เคร่งศาสนา" ทารุณของจุดอ่อนหรือทารุณของธรรมชาติสัตว์โลกที่เป็น "ต่ำต้อย" ( แต่อ่อนน้อมถ่อมตนบริสุทธิ์) ยองกรรมสิทธิ์ เช่น Lycaon as-หมาป่า Actaeon ไม่ได้ค่อนข้างยอง แต่เขาไม่ได้เป็นมนุษย์อย่างใดอย่างหนึ่ง เขาเป็นอย่างที่เขาแสดงให้เห็นว่าตัวเองจะเป็น "คนเลว" ที่มีอยู่นอกของการสั่งซื้อตามธรรมชาติของสัตว์. เสียงนี้ทำให้เขาคืออะไร? มันเป็น 'แปลก' หนึ่งพร้อมกันที่คุ้นเคยและแปลก โอวิดไม่ได้เปรียบคร่ำครวญเพื่อสิ่งอื่นใดบนโลก; เขาออกจากเสียงลึกลับและเปิดให้ตีความความคิดสร้างสรรค์ ทั้งหมดที่เขาแสดงให้เห็นเป็น unnaturalness ของ "เสียง" ความผิดปกติของมันว่าเสียงจะออกจากสถานที่. Imagining เสียง Actaeon ของคร่ำครวญเท่านั้นอธิบายว่ามีอยู่ที่ไหนสักแห่งบนคลื่นความถี่ระหว่างเสียงของชายคนหนึ่งและ stag- แขก ไม่ได้เป็นกิจกรรมเรื่อย ๆ สำหรับผู้อ่าน ขณะนี้ขอให้ผู้อ่านที่จะตั้งอยู่ในตัวเองของเขาหรือเธอในโลกของช่วงเวลาของบทกวีที่ไม่เพียง แต่จะกลายเป็นใกล้ชิดมากขึ้นด้วยความกลัว แต่ที่จะช่วยสร้างมัน ผู้อ่านจิตใจเข้าสู่พื้นที่วรรณกรรมมากกว่าแค่ "อ่าน" มัน ขณะนี้ (น่ากลัว) ของความใกล้ชิดจะช่วยให้ "[ลบล้าง] ความแตกต่างระหว่างจินตนาการและความเป็นจริง" (ที่ฟรอยด์อีกครั้ง!) มักจะหายไปจากการเล่าเรื่องเทพนิยาย เป็นครั้งที่สอง แต่สั้น ๆ อ่านบทกวีและการผสาน. และดังนั้นเกินไป Reader และ "ตัวอักษร" ผสานความสูงความสัมพันธ์เอาใจใส่ของพวกเขากับร่างจินตนาการและเพื่อปลดล็อคการเข้าถึงโลกภายในของเขาตลอดทั้งฉาก Actaeon ตัวเองติดอยู่ใน จังหวัดลึกลับหรือ unheimlicht จิตใจของเขาจะออกจากร่างกายและร่างกายของเขาจะออกจากสถานที่ทั้งหมดเป็นที่แปลกประหลาดและยังทุกที่คุ้นเคยพร้อมกันราวกับว่าเขากำลังประสบกับรุ่นของเดจาวู A: "บนเนินเขาเหล่านั้นที่เขาเคยให้ - / ตอนนี้เขาจะได้รับการไล่ล่า: เขามีการแข่ง / ห่างจากสุนัขของตัวเอง "และต่อมาขณะที่สุนัขฉีกเขาว่า" เขาจะมีความสุขที่จะเห็นไม่รู้สึกและ fear- / สายตาของสุนัขของเขา "The ดุร้าย. "แปลกใจฟรอยด์ระบุความสัมพันธ์ระหว่าง unheimlicht และเดจาวูเขียนว่า" บางสิ่งบางอย่างลึกลับ "ที่เกิดขึ้นในระหว่างการ" โดยไม่สมัครใจกลับไปสถานการณ์เดียวกัน "เช่นถูกทำให้หายไปในป่า" เมื่อทุกความพยายามที่จะหาที่มีเครื่องหมายหรือ เส้นทางที่คุ้นเคยปิดให้บริการอีกครั้งและอีกครั้งในผลตอบแทนให้กับหนึ่งและจุดเดียวกันที่รู้จักโดยสถานที่สำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งบาง. "Actaeon ประสบการณ์" กลับไม่ได้ตั้งใจ "(ของการจัดเรียง) เพื่อล่าก่อนหน้านี้ของเขาว่า" เนินเขาเหมือนกัน "และเส้นทาง กับหนึ่งความแตกต่างที่สำคัญ: แทนการดูปรากฏการณ์ที่คุ้นเคยจากตำแหน่งที่มีสิทธิพิเศษของผู้ชมหรือถ้ำมอง, เป็นผู้อ่านไม่บทกวีหรือเป็นผู้ดูจะเป็นหนังหรือละครเขาจะกลายเป็นปรากฏการณ์ของตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวของ ไดอาน่า และ แอคเตียนซึ่งอย่างรวดเร็ว escalates เป็นโดเมนของ cinematically หวาดเสียว สยองขวัญ คุณลักษณะ บางที unsettingly ที่สุด " ลึกลับ " ขณะในมหากาพย์เมตะมอร์ฟอร์ซิส * แอคเตียน , บ้านแคดมัส , ได้เสร็จสิ้นการล่าสัตว์ และเดินป่าคนเดียว ไดอาน่า ยัง " เหนื่อยล้าจากการล่า " bathes ในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของเธอซึ่งธรรมชาติเองได้แกะสลักเป็นศิลปะชิ้นเองของ ตอนที่แอคเตียนร่อนเร่จากเส้นทางที่คุ้นเคยของเขา และเกิดขึ้นบนถ้ำ พระเจ้าและมนุษย์โลกมาบรรจบกัน แม้ว่านางไม้เธอกรีดร้องและรีบซ่อนของไดอาน่า ร่างกายเปลือยเปล่า พวกเขาไม่สามารถซ่อนผิวของเธอจากเขาโดยสิ้นเชิง เธอคึก sprinkles ศีรษะด้วยน้ำและชิ้นโดยชิ้น , ตาต่อตา เธอเปลี่ยนเขาเป็นกวางตัวผู้ ตอนนี้กลัว ยังไม่ทราบการเปลี่ยนแปลงของเขาเอง แอคเตียนไหลออกมาจากถ้ำและผ่านป่า เขาประหลาดใจที่ความรวดเร็วของเขาจนกว่าเขาจะจับเหลือบของตัวเองในแม่น้ำ เขาเห็น " กวางหน้า " แทนของเขาเอง และอยากจะบอกว่า " จนฉัน ! " แต่ไม่สามารถหาเสียง ( แปลตามตัวอักษร : " เขาจะพูดว่า " บ้าว่าฉัน ! " ไม่มีเสียงตามมา เขาคราง นั่นเป็นเสียงของเขา น้ำตาไหลมากกว่าคุณสมบัติไม่ได้ของเขาเอง แต่จิตใจของเขายังคงเดิม " ) สุนัขล่าสัตว์ของเขาเริ่มที่จะไล่ตามเขา และ trained ดี ด้วยมือของเขาเอง เขาให้เขาได้ลงเขาและจมฟันของพวกเขาเป็นเขาอีกครั้งและอีกครั้ง เป็นแผล เขาอาจเป็น theyeat เขามีชีวิตอยู่ เขาคราง และ " แม้ว่าเสียงเขาพูดไม่ได้เป็นมนุษย์ พวกเขาไม่ได้ / เสียงกวางอาจเสียง " สุนัข " ฉีกเป็นชิ้นๆพระเจ้าของพวกเขา " เมื่อเขาได้ยินสหายล่าสัตว์ของเขาเรียกและร้องเรียกชื่อของเขาฟรอยด์เสนอว่า " ชิ้นส่วนแขนขา , หัวขาด , มือตัดที่ข้อมือ , เท้าที่เต้นด้วยตนเองทั้งหมดเหล่านี้มีบางสิ่งบางอย่างอย่างแปลกประหลาดลึกลับเกี่ยวกับพวกเขา . . . . . . . " อย่างไรก็ตาม ขณะที่รูปของแอคเตียนอวัยวะแน่นอนน่ากลัวและน่ากลัว และในขณะที่ผู้อ่านอาจพบ Panic ทั่วไปหรือการก่อการร้าย ( หรืออย่างน้อยไม่ ) เช่นที่พวกเขาดำเนินการแฉ , umheimlich ตัวเองอยู่ในช่วงเวลาของการคร่ำครวญของเขา ซึ่ง " มีเสียง แม้ว่าจะไม่ได้เป็นมนุษย์ แต่เช่น เป็นกวางไม่สามารถกล่าว " แอคเตียน เหมือนหนึ่งของกวาง เขาเฝ้าดูอยู่ก่อนหน้าวันนั้น ล้มลง และเสียงร้องเป็นเลือดของเขาเอง และเสียงเขาจะโหดร้าย แต่ไม่ใช่ " พระเจ้า " ไร้มนุษยธรรมของอคิลลีส และไร้มนุษยธรรม ของ ธรรมชาติ สัตว์ โลก ที่ " ต่ำ " ( แต่ไงก็ บริสุทธิ์ ) กวางอยู่ ชอบไลโคนเป็นหมาป่า แอคเตียนไม่กวาง แต่เขาไม่ได้เป็นมนุษย์เหมือนกัน เขา เขาบอกว่าตัวเองเป็น " เคราะห์ร้าย " ที่มีอยู่ด้านนอกของธรรมชาติของสัตว์ .อะไรคือเสียงนี้เขาทำ ? มันเป็น " ลึกลับ " พร้อมกันที่คุ้นเคยและแปลก โอปอลไม่เปรียบเสมือนการคร่ำครวญถึงสิ่งอื่นบนโลก เขาทิ้งเสียงลึกลับและเปิดให้ตีความตามจินตนาการ สิ่งที่เขาพบคือ unnaturalness ของ " เสียง " ของความผิดปกติ ว่าเสียงจะออกมาจินตนาการเสียงของแอคเตียนก็ครวญครางเท่านั้น อธิบายว่า มีอยู่ที่ไหนสักแห่งบนสเปกตรัมเสียงระหว่าง ชาย กับ กวางไม่ได้เป็นกิจกรรมเรื่อยๆ สำหรับผู้อ่าน ตอนนี้ขอให้ผู้อ่านภาพตัวเองในโลกของช่วงเวลาของบทกวีที่ไม่เพียง แต่ใกล้ชิดมากขึ้นกับหนังสยองขวัญ แต่ช่วยสร้างมัน ผู้อ่านใจเข้าสู่พื้นที่วรรณกรรม มากกว่าแค่ " อ่าน " มัน นี้ ( ที่น่ากลัว ) ช่วงเวลาของความใกล้ชิดช่วย " [ ลบออก ] ความแตกต่างระหว่างจินตนาการและความเป็นจริง " ( ที่ฟรอยด์อีก ! ) โดยทั่วไปขาดจากเทพนิยายเรื่อง วินาทีเดียว , สั้น ๆแต่อ่านบทกลอนผสานและก็อ่าน " ตัวละคร " ผสานด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาเอาใจใส่กับจินตนาการรูปและเพื่อปลดล็อคการเข้าถึงโลกภายในของเขา ตลอดทั้งฉากแอคเตียนตัวเองติดอยู่ในจังหวัดที่แปลกหรือ unheimlicht . จิตใจของเขาออกจากร่างกาย และร่างกายของเขาออกจากสถานที่ แปลก และยัง ทั้งหมดพร้อมกันที่คุ้นเคย เช่น ถ้าเขาพบรุ่นของเดจาวู " ในนั้นลาดที่เขาเคยให้ - / ตอนนี้เขาให้เชส : เขามีการแข่งขัน / ห่างจาก ของตัวเองสุนัข " และต่อมาเป็นหมาล่าเนื้อมาขย้ำเขา เขาจะพอใจที่เห็นรู้สึกและกลัว - / สายตาของสุนัขล่าเนื้อของเขาดุร้าย " แปลกใจ , ฟรอยด์ ระบุว่า ความสัมพันธ์ระหว่าง unheimlicht กับเดจาวู เขียนว่า " เรื่องแปลก " ที่เกิดขึ้นระหว่าง " กลับให้โดยไม่สมัครใจ สถานการณ์เดียวกัน เช่น การหลงทางในป่า เมื่อทุกความพยายามที่จะหาเส้นทางที่คุ้นเคยเครื่องหมายหรือสิ้นสุดอีกครั้งและอีกครั้งในการกลับไปที่จุดเดียวกันอีกครั้ง ที่สามารถเข้าใจได้ โดยเฉพาะบางสถานที่ " แอคเตียนประสบการณ์ " การกลับมาของ " ( ประเภท ) ล่าก่อนหน้านี้ของเขา ของ " ลาด " และเส้นทางเดียวกัน กับหนึ่งแตกต่างที่สำคัญ : แทนดูปรากฏการณ์ที่คุ้นเคยจากตำแหน่งที่มีสิทธิพิเศษของผู้ชม หรือแอบถ่าย อ่านแล้วเป็นกลอนหรือเป็น VI