When Alberto Giacometti’s sculpture

When Alberto Giacometti’s sculpture L’Homme qui marche I (Walking Man I) became the most expensive work of art ever sold at auction this week, I couldn’t help thinking of Orson Welles’s famous speech in Carol Reed’s film The Third Man. “In Italy for 30 years under the Borgias they had warfare, terror, murder, and bloodshed, but they produced Michelangelo, Leonardo da Vinci, and the Renaissance,” says Welles, playing the villain Harry Lime. “In Switzerland, they had brotherly love, they had 500 years of democracy and peace, and what did that produce? The cuckoo clock.”
Clearly, Welles’s character had forgotten about Giacometti, who was born in an inaccessible valley in the Swiss Alps in 1901. When L’Homme qui marche I, estimated at £12 million to £18 million, went under the hammer for more than £65 million at Sotheby’s in London on Wednesday evening, the Swiss sculptor, who spent most of his life working in a filthy, troglodytic studio in Paris, trumped every artist who had ever lived.
All of a sudden, the Swiss can boast not only the cuckoo clock, but also a modern-day master to rival the titans of the Renaissance. Giacometti had even seen off Picasso, whose Rose Period painting Garcon à la Pipe (Boy with a Pipe) previously held the record for the most expensive painting.
But the sale prompts many questions, not least: is Giacometti the most important artist of the modern era? Is he really better than Picasso?
Comparisons between different artists are vexed and horribly subjective. And, anyway, it’s important to remember that it would be misguided to conflate monetary value with aesthetic worth. Just because Walking Man I went for so much doesn’t mean that, ipso facto, it is the pre-eminent work of the 20th century.
Related Articles
The plot thickens over spending man 05 Feb 2010
Then, there is the question of the sculpture’s rarity. Incredibly, L’Homme qui marche I, which was executed in 1960, four years after Giacometti was invited to design a group of sculpted figures for the plaza outside the headquarters of the Chase Manhattan Bank in New York, exists in a numbered edition of six bronzes, some of which can be seen in public collections around the world.
In other words, the plutocrat who took such an expensive shine to Giacometti’s work wasn’t even acquiring something unique: the sculpture is numbered two out of six, and was cast in 1961. When billionaires splash out on masterpieces such as Picasso’s sumptuous 1932 painting Le Rêve (The Dream), which was bought by the Las Vegas casino mogul Steve Wynn (who later stuck his elbow accidentally through the canvas), they do so in the knowledge that the artist didn’t make two (or more) of them.
There is no question that Giacometti is one of the greatest artists of the past century – but he is rarely considered in the absolute first rank. Born into a well-to-do family (his father was a proficient painter), Giacometti arrived in Paris in 1922. Within five years, he had taken up residence in the shabby studio on the fringes of Montparnasse where he would live and work until his death in 1966.
He first made his name as a Surrealist, championed by the movement’s founder, André Breton. His famous, and ferocious, sculpture of 1932, Woman with her Throat Cut (now in the collection of New York’s Museum of Modern Art), is a high-water mark of this period.
Presenting the splayed form of a monstrous and dismembered figure (half woman, half insect), it rests directly on the floor, like a battered corpse discarded by a serial killer. The woman’s ribcage is ripped open; her delicate windpipe has been slashed; her small-breasted body writhes in a contorted pose associated with both physical agony and erotic rapture. A brutally compressed symbol of the aggression latent within sexual desire, the sculpture still shocks today.
Like many people, I consider it one of Giacometti’s out-and-out masterpieces – but, given the work’s violent nature, I imagine that, if it ever came to auction, it would be unlikely to command as high a price as Walking Man I. I don’t suppose that too many billionaires’ trophy wives would enjoy contemplating the sculpture over a bowl of pasta.
Towards the end of the Thirties, though, Giacometti became disillusioned with Surrealism and returned to concentrate once more on the human figure. During the Second World War, he left occupied Paris and stayed in Switzerland, where his sculptures became progressively smaller – so much so, that when he returned to France in 1945, he was able to fit all of his work from the previous four years inside six matchboxes.
Yet these tiny sculptures sparked a crucial new phase in his career. Starting in the late Forties, the artist began to sculpt the series of spindly figures, for which he is probably best known today. Typically, these anorexic men and women, cast in bronze, have a craggy, roughly modelled surface, recording every jabbing thumbprint made by Giacometti in the original plaster or clay. Their distinctive visual appearance quickly became the hallmark of the artist’s style, an instantly recognisable brand that would later prove extremely attractive to collectors – as we saw this week, when 10 bidders before the sale were prepared to pay at least $20 million to buy Walking Man I.
Giacometti was famously indecisive: while working on a sculpture, he would frequently hurl the clay from its armature in disgust and begin again. The unresolved quality of his sculptures lends his stick people a nervous, restless energy.
Many art historians have seen them as icons of Cold War anxiety and modern angst: etiolated, like the victims of Auschwitz; modern counterparts of Pompeians preserved in the ashes of Vesuvius, as though subjected to the fallout of the biggest man-made terror of the 20th century – nuclear holocaust. No wonder that the French philosopher Jean-Paul Sartre hailed Giacometti’s isolated figures as symbols of existential despair.
All this makes a sculpture by Giacometti seem like a surprisingly bleak choice for a collector. You might expect a billionaire to spend millions on a gloriously colourful painting by Matisse or Klimt to enliven a dining room. But £65 million for a statue that embodies existential dread? It doesn’t sound the most attractive proposition.
Yet, unlike many of Giacometti’s later figures, which stand stock-still, L’Homme qui marche I strides stoically ahead, despite his clumpy feet, which squelch into the sculpture’s base as though sinking into mud. His active pose suggests a kind of grim optimism for humanity: he is the incarnation of the 20th-century everyman, struggling on in a blasted, godless universe. Perhaps this is part of his appeal.
Walking Man I may not be the quintessential work of Giacometti’s career (there are others that are just as good). It certainly isn’t the definitive work of the 20th century – what about Picasso’s Demoiselles d’Avignon?
But that’s the funny thing about the relationship between money and art: now that such an extraordinary price has been paid for Giacometti’s sculpture, it may go down in history as the most haunting image of the 20th century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อ Alberto Giacometti ประติมากรรม L'Homme qui marche ฉัน (คนเดินคนฉัน) กลายเป็นแพงที่สุดงานศิลปะเคยขายทอดตลาดสัปดาห์นี้ ฉันไม่สามารถช่วยคิดของออร์สันพูดมีชื่อเสียงในฟิล์มแครอลลิ้นสามคน "ในอิตาลี 30 ปีภายใต้การ Borgias มีสงคราม การก่อการร้าย ฆ่า และเสียเลือดเนื้อ แต่พวกเขาผลิต Michelangelo ดาวินชี Leonardo เรอ เนสซองส์ และ "สัน เล่นแฮร์รี่มะนาวใครว่า "สวิตเซอร์แลนด์ พวกเขามีความรักฉันพี่ฉันน้อง มี 500 ปีของประชาธิปไตยและสันติภาพ และอะไรไม่ได้ที่ให้หรือไม่ นาฬิกาเสียงนกกาเหว่า"สันของอักขระชัดเจน มีลืมเกี่ยวกับ Giacometti ที่เกิดในหุบเขาไม่สามารถเข้าถึงในเทือกเขาแอลป์สวิสเซอร์แลนด์ใน 1901 เมื่อ L'Homme qui marche ประเมินที่ 12 ล้านปอนด์ไป 18 ล้านปอนด์ ยิ้มภายใต้ค้อนสำหรับมากกว่า 65 ล้านปอนด์ที่ Sotheby ของในลอนดอนในคืนวันพุธ ที่สวิสประติมากร ที่ใช้มากที่สุดของชีวิตที่ทำงานในสตูดิโอในกรุงปารีสส่วน troglodytic, trumped ทุกศิลปินที่เคยมีอยู่ทันที สวิสสามารถโม้ไม่เพียงนาฬิกา cuckoo แต่ยังทันสมัยต้นแบบประชัน titans ของเรเนสซอง Giacometti ได้เห็นแม้กระทั่งปิดปิ มีจิตรกรรมระยะโรส Garcon àลาท่อ (บอยด้วยท่อ) ก่อนหน้านี้จัดระเบียนสำหรับภาพวาดที่แพงที่สุดแต่ขายพร้อมท์ถามมาก ไม่น้อย: เป็น Giacometti ศิลปินสำคัญที่สุดของยุคสมัยใหม่ คือจริง ๆ ดีกว่าปิเปรียบเทียบระหว่างศิลปินที่แตกต่างกันคือ vexed และตามอัตวิสัยอย่างน่ากลัว และ หรือ จะต้องจำไว้ว่า มันจะหลงไป conflate ค่าเงินกับความคุ้มค่า เพียง เพราะคนที่เดินยิ้มสำหรับมากไม่ได้หมายความ ว่า ipso facto ได้ทำงานอีกก่อนศตวรรษ 20บทความที่เกี่ยวข้องพล็อตงวดมากกว่าใช้คน 05 2010 febแล้ว มีคำถามที่เป็นรูปปั้นสังข์ อย่างเหลือเชื่อ L'Homme qui marche I ซึ่งมีดำเนินการใน 1960 สี่ปีหลังจาก Giacometti ได้รับเชิญให้ออกแบบกลุ่มตัวเลขแกะสลักสำหรับพลาซ่าอยู่นอกสำนักงานใหญ่ของ ธนาคารเชสแมนฮัตตันในนิวยอร์ก มีอยู่ในรุ่นที่เลขหก bronzes ซึ่งสามารถเห็นได้ในคอลเลกชันสาธารณะทั่วโลกในคำอื่น ๆ plutocrat ที่ขัดดังกล่าวมีราคาแพงเป็นการทำงานของ Giacometti ไม่ได้แม้ได้รับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ซ้ำ: ประติมากรรมเป็นหมายเลขสองจากหก และถูกโยนใน 1961 เมื่อฟอบส์กระฉอกในผลงานมาสเตอร์พีซทำเช่น Picasso ของหรูหรา 1932 จิตรกรรมเลอ Rêve (เดอะดรีม), ซึ่งถูกซื้อ โดย mogul คาสิโนลาสเวกัสเป็น Steve วินน์ (ที่ติดหลังศอกของเขาผ่านผืนผ้าใบโดยไม่ได้ตั้งใจ), พวกเขาทำความศิลปินไม่ได้ทำให้สอง (หรือมากกว่า) ของพวกเขามีคำถามไม่ว่า Giacometti เป็นหนึ่งในศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษผ่านมา – แต่เขาไม่ค่อยจะพิจารณาในอันดับแรกแน่นอน เกิดในครอบครัว well-to-do (พ่อเป็นจิตรกรชาญ), Giacometti มาในปารีสในค.ศ. 1922 ภายในห้าปี เขาได้นำมาตั้งในสตูดิโอ shabby บนชานมองท์พาร์นาสที่เขาจะอาศัย และทำงานจนกว่าจะตายเป็นเขาแรกทำชื่อของเขาเป็นที่ Surrealist, championed โดยการเคลื่อนไหวของผู้ก่อตั้ง André เบรตอน ประติมากรรมของเขามีชื่อเสียง และชาย ฉกรรจ์ 1932 ผู้หญิงกับตัดคอของเธอ (ตอนนี้ในคอลเลกชันของพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ New York), เป็นเครื่องสูง–น้ำรอบระยะเวลานี้นำเสนอรูปแบบไบค์ และ dismembered (ครึ่งผู้หญิง ครึ่งแมลง) แบบ splayed มันวางอยู่บนชั้น เช่นศพ battered ที่ถูกยกเลิก โดยฆาตกร Ribcage ของผู้หญิงคือคัดลอกเปิด หลอดลมที่ละเอียดอ่อนของเธอได้ถูกเฉือน writhes ร่างกายของนกขนาดเล็กในการก่อให้เกิด contorted ที่เกี่ยวข้องกับทุกข์ทรมานจริงและรับกาม สัญลักษณ์ยิ่งหฤโหดของการรุกรานที่แฝงอยู่ภายในกามารมณ์ ประติมากรรมยังคงแรงกระแทกวันนี้เช่นหลายคน พิจารณาเรื่องหนึ่งของ Giacometti out-and-out ผลงานมาสเตอร์พีซทำ – แต่ ให้ทำธรรมชาติรุนแรง ฉันคิดว่า ถ้าเคยไปมาประมูล มันจะไม่น่าจะสั่งเป็นสูงราคาเป็นคนเดินผม ฉันไม่คิดว่า คู่ครองถ้วยรางวัลจำนวนมากฟอบส์จะสนุกกับซอฟต์แวร์ประติมากรรมกว่าชามของพาสต้าสิ้นใน Thirties แม้ว่า Giacometti กลายเป็น disillusioned กับลัทธิเหนือจริง และกลับไปอีกครั้งเน้นรูปมนุษย์ ในระหว่างสงครามโลกที่สอง เขาซ้ายปารีสถูกครอบครอง และอยู่ในสวิสเซอร์แลนด์ ประติมากรรมของเขาที่เป็นความก้าวหน้าน้อย – มากคน ว่า เมื่อเขากลับประเทศฝรั่งเศสในปีค.ศ. 1945 เขาเหมาะกับงานของเขาจาก 4 ปีที่ผ่านมาภายใน 6 วัตถุทั้งหมดแต่รูปปั้นเล็ก ๆ เหล่านี้จุดประกายเฟสใหม่ที่สำคัญในอาชีพของเขา เริ่มต้นใน Forties สาย ศิลปินเริ่มปั้นรูปชุดของเลขที่ spindly ที่เขาเป็นอาจไม่เที่ยววันนี้ โดยปกติ anorexic ผู้ชายและผู้หญิง หล่อสำริด ในเหล่านี้มี craggy หยาบ ๆ คือ แบบจำลองพื้นผิว บันทึกรหัสประจำตัว jabbing ทุกที่ทำ โดย Giacometti ในปูนฉาบเดิมหรือดิน รูปลักษณ์โดดเด่นของพวกเขาอย่างรวดเร็วกลายเป็น จุดเด่นของศิลปินสไตล์ แบรนด์รู้จักทันทีที่จะในภายหลังพิสูจน์สนใจการสะสม – เป็นเราเห็นสัปดาห์นี้ เมื่อผู้ชนะการประมูล 10 ก่อนขายได้เตรียมพร้อมที่จะจ่ายอย่างน้อย $20 ล้านคนที่เดินซื้อ ของฉันGiacometti ถูกซึ่งปล่อย: ขณะทำการแกะสลัก เขาบ่อย ๆ สาดดินจากกระดองของชัง และเริ่มต้นอีกครั้ง คุณภาพของรูปปั้นของเขายังยืดคนเขาติดพลังงานประสาท สโมสรนักประวัติศาสตร์ศิลปะหลายได้เห็นพวกเขาเป็นไอคอนของสงครามเย็นความวิตกกังวลและ angst ทันสมัย: etiolated เช่นเหยื่อ Auschwitz คู่ทันสมัยของ Pompeians ที่เก็บรักษาไว้ในขี้เถ้าของ Vesuvius ว่าต้องออกมาเสียของก่อการร้ายที่มนุษย์สร้างขึ้นที่ใหญ่ที่สุดของศตวรรษ – holocaust นิวเคลียร์ พบว่า นักปรัชญาฝรั่งเศส Jean Paul Sartre คำยกย่องของ Giacometti แยกตัวเลขเป็นสัญลักษณ์ของความสิ้นหวัง existentialทั้งหมดนี้ทำให้ประติมากรรม โดย Giacometti เหมือนเป็นทางเลือกที่น่าแปลกใจที่เยือกเย็นสำหรับเก็บ คุณอาจคาดหวังแบบ billionaire ตรึกล้านบนภาพวาดสีสัน gloriously Matisse หรือ Klimt enliven ห้องอาหาร แต่ 65 ล้านปอนด์สำหรับรูปปั้นที่ embodies existential กลัว มันไม่ฟังข้อเสนอที่น่าสนใจที่สุดได้ แตกต่างจาก Giacometti ของตัวเลขหลัง ขาตั้ง stock-still, L'Homme qui marche ที่ฉันก้าวหน้า stoically หน้า แม้เท้า clumpy ซึ่ง squelch เป็นฐานของรูปปั้นเป็นว่าจมลงในโคลน ของเขาก่อให้เกิดการใช้งานแนะนำชนิดของการมองในแง่ดีน่ากลัวสำหรับมนุษย์: กำลังลงของเอเวอรี่แมน 20 ศตวรรษ ดิ้นรนบนในจักรวาลเสียหาย godless บางทีนี่อาจเป็นส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ของเขาเดินคนฉันไม่อาจทำงานรี่ของอาชีพของ Giacometti (มีคนอื่นที่สวย) แน่นอนไม่ได้ทำงานทั่วไปของศตวรรษ – สิ่งที่เกี่ยวกับของ Picasso Demoiselles d'AvignonBut that’s the funny thing about the relationship between money and art: now that such an extraordinary price has been paid for Giacometti’s sculpture, it may go down in history as the most haunting image of the 20th century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อ Alberto Giacometti ประติมากรรมของ L'Homme ใครมาร์เช่ผม (ผู้ชายคนที่ฉันเดิน) กลายเป็นงานที่แพงที่สุดของศิลปะที่เคยขายในการประมูลในสัปดาห์นี้ฉันไม่สามารถช่วยคิดคำพูดที่มีชื่อเสียงออร์สันเวลส์ในภาพยนตร์แครอลกกชายคนที่สาม "ในอิตาลีเป็นเวลา 30 ปีภายใต้ Borgias ที่พวกเขาได้ทำสงครามการก่อการร้ายฆาตกรรมและการนองเลือด แต่พวกเขาผลิต Michelangelo, Leonardo da Vinci และเรเนสซองกล่าวว่า" เวลส์เล่นคนร้ายแฮร์รี่มะนาว "ในวิตเซอร์แลนด์ที่พวกเขารักเหมือนพี่เหมือนน้องพวกเขา 500 ปีของการปกครองระบอบประชาธิปไตยและความสงบสุขและสิ่งที่ไม่ว่าผลิต? นาฬิกานกกาเหว่า.
"เห็นได้ชัดว่าตัวละครที่เวลส์ได้ลืมเกี่ยวกับGiacometti ที่เกิดในหุบเขาไม่สามารถเข้าถึงได้ในเทือกเขาแอลป์สวิสในปี 1901 เมื่อ L'Homme ใครมาร์เช่ผมประมาณ 12,000,000 £เพื่อ£ 18,000,000 ไปภายใต้ค้อน มานานกว่า 65,000,000 £ที่ Sotheby ในกรุงลอนดอนเมื่อช่วงเย็นวันพุธที่ประติมากรชาวสวิสที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของเขาทำงานในสกปรกสตูดิโอ troglodytic ในปารีสกุทุกศิลปินที่ได้เคยอาศัยอยู่.
ทั้งหมดในทันทีที่สวิสสามารถ โม้ไม่เพียง แต่นาฬิกานกกาเหว่า แต่ยังเป็นหลักที่ทันสมัยวันให้คู่ต่อสู้ยักษ์ใหญ่ของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา Giacometti ได้เห็นแม้กระทั่งออกปิกัสโซซึ่งโรสภาพวาดระยะเวลา Garcon à la Pipe (เด็กที่มีท่อ) ที่จัดขึ้นก่อนหน้านี้บันทึกสำหรับภาพวาดที่แพงที่สุด.
แต่ขายจะแจ้งให้คำถามมากมายไม่น้อย: เป็น Giacometti ศิลปินที่สำคัญที่สุดของที่ทันสมัย ยุค? เขาเป็นจริงดีกว่าปีกัสโซ?
เปรียบเทียบระหว่างศิลปินที่แตกต่างกันเดือดร้อนและอัตนัยอย่างน่ากลัว และแล้วก็เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่าจะมีการเข้าใจผิดที่จะ conflate ค่าเงินที่มีมูลค่าความงาม เพียงเพราะเดินผู้ชายผมไปมากไม่ได้หมายความว่า IPSO อันที่จริงมันก็เป็นงานที่มีชื่อเสียงของศตวรรษที่ 20.
บทความที่เกี่ยวข้องพล็อตหนามากกว่าคนที่ใช้จ่าย 5 กุมภาพันธ์ 2010 จากนั้นก็มีคำถามของรูปปั้นของ ความหายาก อย่างไม่น่าเชื่อ L'Homme ใครมาร์เช่ผมซึ่งได้รับการดำเนินการในปี 1960 สี่ปีหลังจาก Giacometti ได้รับเชิญในการออกแบบกลุ่มของตัวเลขแกะสลักสำหรับพลาซ่านอกสำนักงานใหญ่ของธนาคารเชสแมนฮัตตันในนิวยอร์กมีอยู่ในรุ่นที่เลขหก สัมฤทธิ์บางส่วนที่สามารถเห็นได้ในคอลเลกชันของประชาชนทั่วโลก. ในคำอื่น ๆ ที่มั่งมีที่เข้ามาเช่นความเงางามที่มีราคาแพงในการทำงาน Giacometti ก็ไม่ได้แสวงหาบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ซ้ำกัน: ประติมากรรมจะมีหมายเลขสองในหกและถูกโยน ในปี 1961 เมื่อมหาเศรษฐีสาดออกมาในผลงานชิ้นเอกเช่นปิกัสโซที่อร่อยลิ้นปี 1932 ภาพวาดเลอRêve (ความฝัน) ซึ่งถูกซื้อมาโดยลาสเวกัสคาสิโนเจ้าพ่อสตีฟวิลเลียม (ซึ่งต่อมาติดข้อศอกของเขาโดยบังเอิญผ่านผืนผ้าใบ) พวกเขาทำเช่นนั้นใน ความรู้ที่ศิลปินไม่ได้ทำให้สอง (หรือมากกว่า) ของพวกเขา. มีคำถามว่า Giacometti เป็นหนึ่งในศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษที่ผ่านมาเป็น - แต่เขาก็ถือว่าน้อยมากในอันดับแรกแน่นอน เกิดมาเป็นอย่างดีที่ต้องทำในครอบครัว (พ่อของเขาเป็นจิตรกรที่มีความเชี่ยวชาญ) Giacometti มาถึงในกรุงปารีสในปี 1922 ภายในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาได้รับถิ่นที่อยู่ในสตูดิโอโทรมบนขอบของ Montparnasse ที่เขาจะอยู่อาศัยและทำงานจน การตายของเขาในปี 1966 เขาทำครั้งแรกที่ชื่อของเขาในฐานะ Surrealist การปกป้องโดยผู้ก่อตั้งการเคลื่อนไหวของAndréเบรอตง ที่มีชื่อเสียงของเขาและดุร้ายประติมากรรมของปี 1932 ผู้หญิงกับคอของเธอตัด (ตอนนี้อยู่ในคอลเลกชันของนิวยอร์กพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่) ที่เป็นเครื่องหมายน้ำสูงของช่วงเวลานี้. การนำเสนอรูปแบบที่กางร่างมหึมาและชิ้นส่วน ( ผู้หญิงครึ่งแมลงครึ่ง) ก็วางอยู่บนพื้นเหมือนศพทิ้งทารุณโดยฆาตกรต่อเนื่อง ชายโครงของผู้หญิงที่ถูกฉีกเปิด หลอดลมที่ละเอียดอ่อนของเธอได้รับการเฉือน; ร่างเล็ก ๆ กระดุมเธอ writhes ในรูปทรงก่อให้เกิดความทุกข์ทรมานที่เกี่ยวข้องกับทางกายภาพและความปลาบปลื้มใจที่เร้าอารมณ์ สัญลักษณ์การบีบอัดอย่างไร้ความปราณีของการรุกรานแฝงภายในความต้องการทางเพศประติมากรรมยังคงกระแทกในวันนี้. เช่นเดียวกับหลาย ๆ คนที่ผมคิดว่ามันเป็นหนึ่งใน Giacometti ออกและออกผลงานชิ้นเอก - แต่ให้ธรรมชาติมีความรุนแรงการทำงานของฉันคิดว่าถ้ามันเคย มาประมูลก็จะไม่น่าที่จะสั่งราคาที่สูงที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนเดินครั้งที่ผมไม่คิดว่ามหาเศรษฐีมากเกินไป 'ภรรยารางวัลจะสนุกกับการใคร่ครวญประติมากรรมชามของพาสต้าที่. ในช่วงปลายของสามสิบแม้ว่า , Giacometti กลายเป็นไม่แยแสกับสถิตยศาสตร์และกลับไปมีสมาธิอีกครั้งในรูปของมนุษย์ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเขาซ้ายครอบครองปารีสและอยู่ในสวิสที่รูปปั้นของเขากลายเป็นขนาดเล็กมีความก้าวหน้า - มากเพื่อว่าเมื่อเขากลับไปยังประเทศฝรั่งเศสในปี 1945 เขาก็สามารถที่จะพอดีกับการทำงานของเขาจากสี่ปีก่อนที่อยู่ภายใน หก matchboxes. แต่รูปปั้นเล็ก ๆ เหล่านี้จุดประกายเฟสใหม่ที่สำคัญในอาชีพของเขา เริ่มต้นในช่วงปลายวัยสี่สิบศิลปินเริ่มที่จะปั้นชุดของตัวเลขที่สูงชะลูดที่ซึ่งเขาเป็นที่รู้จักกันน่าจะดีที่สุดในวันนี้ โดยปกติแล้วคนเหล่านี้ anorexic และหญิงโยนในบรอนซ์มีขรุขระพื้นผิวรูปแบบประมาณบันทึกทุกรอยนิ้วมือจิ้มทำโดย Giacometti ในพลาสเตอร์เดิมหรือดิน ลักษณะที่มองเห็นของพวกเขาที่โดดเด่นอย่างรวดเร็วกลายเป็นจุดเด่นของรูปแบบของศิลปินที่เป็นแบรนด์ที่รู้จักทันทีภายหลังว่าจะพิสูจน์ได้ว่าน่าสนใจมากที่จะสะสม - อย่างที่เราเห็นในสัปดาห์นี้เมื่อ 10 ผู้ชนะการประมูลก่อนที่จะขายพร้อมที่จะจ่ายไม่น้อยกว่า $ 20,000,000 ซื้อเดินผู้ชาย I. Giacometti ที่มีชื่อเสียงเป็นเด็ดขาดในขณะที่การทำงานในรูปปั้นที่เขามักจะโยนดินจากกระดองของมันด้วยความขยะแขยงและเริ่มต้นอีกครั้ง ที่มีคุณภาพได้รับการแก้ไขของประติมากรรมของเขายืมคนติดของเขาประสาทพลังงานกระสับกระส่าย. ประวัติศาสตร์ศิลปะหลายคนได้เห็นพวกเขาเป็นไอคอนของความวิตกกังวลสงครามเย็นและความทุกข์ที่ทันสมัย: etiolated เช่นผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของ Auschwitz นั้น คู่ที่ทันสมัยของ Pompeians เก็บรักษาไว้ในเถ้าถ่านของวิสุเวียราวกับว่าภายใต้ผลกระทบของความหวาดกลัวที่มนุษย์สร้างขึ้นที่ใหญ่ที่สุดของศตวรรษที่ 20 - หายนะนิวเคลียร์ ไม่น่าแปลกใจที่นักปรัชญาชาวฝรั่งเศส Jean-Paul Sartre ยกย่องว่าตัวเลขที่แยก Giacometti เป็นสัญลักษณ์ของความสิ้นหวังดำรงอยู่. ทั้งหมดนี้ทำให้ประติมากรรมโดย Giacometti ดูเหมือนเป็นทางเลือกที่น่าแปลกใจที่เยือกเย็นสำหรับนักสะสม คุณอาจคาดหวังมหาเศรษฐีที่จะใช้จ่ายนับล้านในการวาดภาพที่มีสีสันเฉิดฉายโดย Matisse หรือ Klimt ทำให้มีชีวิตชีวาห้องรับประทานอาหาร แต่£ 65,000,000 รูปปั้นที่คาดเดากลัวการดำรงอยู่หรือไม่? มันไม่ได้เสียงเรื่องที่น่าสนใจมากที่สุด. แต่แตกต่างจากตัวเลขในภายหลัง Giacometti ซึ่งยืนหุ้นยังคง Homme L'ใครมาร์เช่ก้าวหน้าอย่างที่ผมแบกไปข้างหน้าแม้จะมีฟุต clumpy ของเขาซึ่ง squelch เข้าไปในฐานรูปปั้นของราวกับว่าจมลง โคลน ก่อให้เกิดการใช้งานของเขาแสดงให้เห็นชนิดของการมองโลกในแง่ที่น่ากลัวสำหรับมนุษย์: เขาเป็นชาติของคนธรรมดาสามัญในศตวรรษที่ 20 ที่ดิ้นรนที่เสียหายในจักรวาลพระเจ้า บางทีนี่อาจเป็นส่วนหนึ่งของการอุทธรณ์ของเขา. ผู้ชายเดินฉันไม่อาจจะเป็นงานที่เป็นแก่นสารของอาชีพของ Giacometti (มีคนอื่น ๆ ที่เป็นเพียงที่ดี) แน่นอนมันไม่ได้เป็นงานที่ชัดเจนของศตวรรษที่ 20 - สิ่งที่เกี่ยวกับปิกัสโซ Demoiselles d'Avignon? แต่ที่สิ่งที่ตลกเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเงินและศิลปะ: ตอนนี้ที่ดังกล่าวเป็นราคาพิเศษที่ได้รับการชำระเงินสำหรับประติมากรรม Giacometti ก็อาจจะไป ลงไปในประวัติศาสตร์เป็นภาพหลอนมากที่สุดของศตวรรษที่ 20

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่ออัลแบร์โต จิ โคเมตติประติมากรรม l'homme qui มาช ผม ( คนเดิน ) กลายเป็นงานศิลปะที่แพงที่สุดที่เคยขายในการประมูลสัปดาห์นี้ผมไม่สามารถช่วยคิดของออร์สัน เวลส์คำพูดที่มีชื่อเสียงใน Carol Reed ภาพยนตร์ผู้ชาย 3 " ในอิตาลีเป็นเวลา 30 ปีภายใต้บอร์เจียมีสงคราม , ก่อการร้าย , ฆาตกรรมและการนองเลือด แต่พวกเขาผลิต Michelangelo , เลโอนาร์โด ดา วินชีและ Renaissance , " กล่าวว่า เวลส์ เล่นร้าย แฮร์รี่ ไลม์ " ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ มีการทำทาน มี 500 ปีของประชาธิปไตย และความสงบสุข และอะไรที่ผลิต ? นกกาเหว่านาฬิกา . "
อย่างชัดเจน เวลส์ตัวละครลืมเรื่องจิ โคเมตติ , ผู้ที่เกิดในหุบเขาในเทือกเขาแอลป์สวิสเซอร์แลนด์ไม่สามารถเข้าถึงได้ใน 1901 . เมื่อ l'homme qui มาชผมประมาณกว่า 12 ล้านกว่า 18 ล้านไปภายใต้ค้อนมากกว่ากว่า 65 ล้านที่ Sotheby กรุงลอนดอนเมื่อเย็นวันพุธ , ประติมากรชาวสวิส ที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตของเขาทำงานในที่สกปรก troglodytic สตูดิโอในปารีส , trumped ศิลปินทุกคนที่ได้เคยอาศัยอยู่
จู่ๆ สวิส สามารถอวด ไม่เพียง แต่นกกาเหว่านาฬิกา นอกจากนี้ อาจารย์สมัยคู่แข่งยักษ์ใหญ่ของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา .จากอเมตตีก็เห็นปิดซ ซึ่งกุหลาบช่วงภาพวาดการ์คอนล่าสุด ลา ท่อ ( เด็กชายกับท่อ ) ที่จัดขึ้นก่อนหน้านี้บันทึกภาพวาดที่แพงที่สุด .
แต่ขายแจ้งคำถามไม่น้อย : นั้นจิ โคเมตติศิลปินที่สำคัญที่สุดของยุคทันสมัย ? เป็นเขาจริงๆดีกว่าปิกัซโซ่
เปรียบเทียบระหว่างศิลปินที่แตกต่างกันจะข่มเหงและน่ากลัว อัตนัย และ , อย่างไรก็ตามมันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่ามันจะเข้าใจผิด conflate ค่าเงินกับคุณค่าทางสุนทรียะ เพียงเพราะผู้ชายที่ฉันไปเดินมากไม่ได้หมายความว่าแปลว่า ณ ตอนนี้ มันเป็นงาน Pre มีชื่อเสียงของศตวรรษที่ 20 .

บทความเรื่องเข้มข้นขึ้นกว่าใช้คน 05 ก.พ.
จากนั้น , มีคำถามของหายากของประติมากรรม อย่างไม่น่าเชื่อ l'homme qui มาช ฉันซึ่งถูกประหารชีวิตในปี 1960 , สี่ปีหลังจากอเมตตีถูกเชิญออกแบบกลุ่มของตัวเลข sculpted สำหรับ Plaza นอกสำนักงานใหญ่ของธนาคารเชสแมนฮัตตันในนิวยอร์ก มีอยู่ในเลขรุ่นของหกบรอนซ์ ที่สามารถเห็นได้ในคอลเลกชันสาธารณะทั่วโลก
ในคำอื่น ๆผู้มีอำนาจนั้นที่เอาของแพงๆ ท้าให้จิ โคเมตติทำงานไม่ได้รับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ซ้ำกัน : ประติมากรรมเป็นหมายเลขสองในหก และถูกทิ้งใน 1961 . เมื่อเศรษฐีกระเด็นออกมาในผลงานชิ้นเอกเช่น Picasso ภาพวาด Le R êสวยสง่า 1932 ได้ ( ฝัน )ซึ่งถูกซื้อโดย Steve Wynn ลาสเวกัส คาสิโน เจ้าพ่อ ( ที่ภายหลังติดข้อศอกของเขาบังเอิญผ่านผ้าใบ ) ที่พวกเขาทำในความรู้ที่ศิลปินไม่ได้ทำสอง ( หรือมากกว่า ) ของพวกเขา .
มีคำถามว่าจิ โคเมตติเป็นหนึ่งในศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษที่ผ่านมา แต่เขามีจำกัด ไม่ค่อยพิจารณาในอันดับแรกแน่นอน