We are on the threshold of a new ce

We are on the threshold of a new century, a new millennium. What will the legacy of this vanishing century be? How will it be remembered in the new millennium? Surely it will be judged, and judged severely, in both moral and metaphysical terms. These failures have cast a dark shadow over humanity: two World Wars, countless civil wars, the senseless chain of assassinations -- Gandhi, the Kennedys, Martin Luther King, Sadat, Rabin -- bloodbaths in Cambodia and Nigeria, India and Pakistan, Ireland and Rwanda, Eritrea and Ethiopia, Sarajevo and Kosovo; the inhumanity in the gulag and the tragedy of Hiroshima. And, on a different level, of course, Auschwitz and Treblinka. So much violence, so much indifference.

What is indifference? Etymologically, the word means "no difference." A strange and unnatural state in which the lines blur between light and darkness, dusk and dawn, crime and punishment, cruelty and compassion, good and evil.

What are its courses and inescapable consequences? Is it a philosophy? Is there a philosophy of indifference conceivable? Can one possibly view indifference as a virtue? Is it necessary at times to practice it simply to keep one's sanity, live normally, enjoy a fine meal and a glass of wine, as the world around us experiences harrowing upheavals?

Of course, indifference can be tempting -- more than that, seductive. It is so much easier to look away from victims. It is so much easier to avoid such rude interruptions to our work, our dreams, our hopes. It is, after all, awkward, troublesome, to be involved in another person's pain and despair. Yet, for the person who is indifferent, his or her neighbor are of no consequence. And, therefore, their lives are meaningless. Their hidden or even visible anguish is of no interest. Indifference reduces the other to an abstraction.

Over there, behind the black gates of Auschwitz, the most tragic of all prisoners were the "Muselmanner," as they were called. Wrapped in their torn blankets, they would sit or lie on the ground, staring vacantly into space, unaware of who or where they were, strangers to their surroundings. They no longer felt pain, hunger, thirst. They feared nothing. They felt nothing. They were dead and did not know it.

Rooted in our tradition, some of us felt that to be abandoned by humanity then was not the ultimate. We felt that to be abandoned by God was worse than to be punished by Him. Better an unjust God than an indifferent one. For us to be ignored by God was a harsher punishment than to be a victim of His anger. Man can live far from God -- not outside God. God is wherever we are. Even in suffering? Even in suffering.

In a way, to be indifferent to that suffering is what makes the human being inhuman. Indifference, after all, is more dangerous than anger and hatred. Anger can at times be creative. One writes a great poem, a great symphony, one does something special for the sake of humanity because one is angry at the injustice that one witnesses. But indifference is never creative. Even hatred at times may elicit a response. You fight it. You denounce it. You disarm it. Indifference elicits no response. Indifference is not a response.

Indifference is not a beginning, it is an end. And, therefore, indifference is always the friend of the enemy, for it benefits the aggressor -- never his victim, whose pain is magnified when he or she feels forgotten. The political prisoner in his cell, the hungry children, the homeless refugees -- not to respond to their plight, not to relieve their solitude by offering them a spark of hope is to exile them from human memory. And in denying their humanity we betray our own.

Indifference, then, is not only a sin, it is a punishment. And this is one of the most important lessons of this outgoing century's wide-ranging experiments in good and evil.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราอยู่ของศตวรรษใหม่ มิลเลนเนียมใหม่ สิ่งดั้งเดิมของศตวรรษนี้ vanishing จะ อย่างไรจะได้เป็นที่จดจำในมิลเลนเนียมใหม่ ก็ จะสามารถตัดสิน และตัดสินอย่างรุนแรง ในแง่ทางศีลธรรม และขัดแย้ง ความล้มเหลวเหล่านี้ได้หล่อเงามืดเหนือมนุษย์: สองโลกสงคราม สงครามกลางเมืองนับไม่ถ้วน โซ่หมดสติของ assassinations - คานธี Kennedys มาร์ตินลูเธอร์คิง Sadat ดี - bloodbaths ในกัมพูชา และไนจีเรีย อินเดีย และปากีสถาน ไอร์แลนด์ และรวันดา เอริเทรียเอธิโอเปีย ซาราเยโว และประเทศโคโซ โว inhumanity gulag และโศกนาฏกรรมของฮิโรชิมา และ ใน ระดับต่าง ๆ หลักสูตร Auschwitz และ Treblinka รุนแรงมาก ท่านมากท่านคืออะไร Etymologically คำหมายความว่า "ไม่มีความแตกต่าง" แปลก และธรรมชาติสถานะที่บรรทัดเบลอระหว่างแสงสว่างและความมืด ค่ำ และ รุ่ง อาชญากรรม และการลงโทษ โหดร้าย และความ เมตตา ดีและความชั่วร้ายของหลักสูตรและผลกระทบไม่พ้นคืออะไร มันเป็นปรัชญา มีปรัชญาของท่านหลากหลาย หนึ่งอาจจะสามารถดูท่านเป็นคุณธรรมได้ จึงจำเป็นที่ต้องฝึกก็เพียงเพื่อให้ถ่ายทอดสดการของสติ ปกติ เพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศและไวน์ กับโลกรอบตัวเราประสบการณ์ upheavals บาดใจแน่นอน ท่านสามารถจะดึงดูด - มากกว่าที่ ชา ง่ายมากดูจากเหยื่อได้ เพื่อให้ง่ายขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงการขัดจังหวะเช่นหยาบการทำงานของเรา ความฝันของเรา ความหวังของเราได้ ได้ หลังจากที่ทุก ตกใจ นันทนาการ การมีส่วนร่วมของบุคคลอื่นความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ยัง สำหรับบุคคลสนใจ เพื่อนบ้านของเขา หรือเธอมีสัจจะไม่ และ ดังนั้น มีชีวิตอยู่ไม่ ความปวดร้าวซ่อนอยู่ หรือเห็นความน่าสนใจไม่ได้ ท่านลดอีกให้ abstraction ที่โน่น หลังประตูสีดำของ Auschwitz สุดอนาถนักโทษทั้งหมดได้ "Muselmanner พวกเขาเรียกว่า ห่อในผ้าห่มของตนฉีก พวกเขาจะนั่ง หรือนอนบนพื้นดิน จ้องมองลงในช่องว่าง vacantly ไม่รู้ใครหรือที่พวกเขา คนแปลกหน้าเพื่อสิ่งแวดล้อม พวกเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ความหิว ความกระหายน้ำ พวกเขากลัวอะไร พวกเขารู้สึกอะไร พวกเขาตาย และไม่รู้เรื่องของเราใช้ในประเพณีของเรา ความรู้สึกที่ถูกยกเลิก โดยมนุษย์ นั้นไม่ได้สุดยอด เรารู้สึกว่า การจะละทิ้งพระเจ้าเลวร้ายยิ่งกว่าการถูกลงโทษโดย ดีกว่าพระเป็นการทำลายมากกว่าการสนใจ สำหรับเราที่จะถูกละเว้น โดยพระเจ้าได้ลงโทษ harsher กว่าจะตกเป็นเหยื่อของความโกรธของเขา มนุษย์สามารถอยู่ไกลจากพระเจ้าไม่นอกพระ พระเจ้าเป็นที่ใดก็ตามเรามี แม้ในทุกข์ แม้ในทุกข์วิธี เฉยให้ทุกข์นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์ที่ inhuman ท่าน หลังจากที่ทุก เป็นอันตรายมากขึ้นกว่าความโกรธและความเกลียดชัง ความโกรธบางครั้งสามารถสร้างสรรค์ หนึ่งเขียนกวี ซิมโฟนีดี หนึ่งไม่อะไรพิเศษเพื่อมนุษยชาติเพราะหนึ่งโกรธในความอยุติธรรมที่หนึ่งสืบพยาน แต่ท่านไม่สร้างสรรค์ ความเกลียดชังแม้บางครั้งอาจรับการตอบสนอง คุณสู้กับมัน คุณคปภบอกเลิกมัน คุณอาวุธนั้น ท่าน elicits ไม่มีคำตอบ ท่านไม่ตอบสนองท่านจะไม่เริ่มต้น มันจะสิ้นสุด และ ดังนั้น ท่านเสมอ เพื่อนของศัตรู สำหรับเรื่องประโยชน์ผู้รุกราน - ไม่เคยเขาเหยื่อ ความเจ็บปวดจะขยายเมื่อเขาหรือเธอรู้สึกลืม นักโทษการเมืองในเซลล์ของเขา เด็กหิว อพยพประชาชนกว่า - การตอบสนองของสหัส การบรรเทาความสันโดษของพวกเขา โดยนำเสนอจุดประกายความหวังจะปล่อยพวกเขาจากหน่วยความจำมนุษย์ และในการปฏิเสธของมนุษยชาติ เราทรยศของเราเองท่าน แล้ว ไม่บาปเท่านั้น มันเป็นการลงโทษ และนี่คือบทเรียนสำคัญที่สุดของศตวรรษนี้ออกทดลองไพศาลในชั่วดีอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราอยู่ในจุดเริ่มต้นของศตวรรษใหม่ และสหัสวรรษใหม่ สิ่งที่จะได้มรดกของศตวรรษนี้หายไปได้ มันจะถูกจดจำในสหัสวรรษใหม่ ย่อมจะถูกตัดสินและพิพากษาอย่างรุนแรง ในแง่จริยธรรมและเลื่อนลอย ความล้มเหลวเหล่านี้จะเป็นเงามืดปกคลุมมนุษยชาติ : สงครามโลกครั้งที่สองสงครามพลเรือนนับไม่ถ้วน หมดสติโซ่การลอบสังหารของคานธี kennedys -- , ,มาร์ติน ลูเธอร์ คิง ซาดัต รอบิน -- , bloodbaths ในประเทศกัมพูชา และไนจีเรีย อินเดีย และปากีสถาน ไอร์แลนด์และรวันดา เอริเทรียและเอธิโอเปีย , ซาราเยโว และโคโซโว และความป่าเถื่อนในกู และโศกนาฏกรรมของฮิโรชิม่า และ , ในระดับที่แตกต่างกันของหลักสูตร ค่ายเอาชวิตซ์ และ เทรบลิงก้า . ความรุนแรงมาก ไม่แยแสมาก

อะไรไม่สนใจ ? นิรุกติศาสตร์ คำว่าหมายถึง " ไม่แตกต่าง" ที่แปลกและผิดปกติ รัฐซึ่งเส้นเบลอระหว่างแสงและความมืดและรุ่งอรุณ อาชญากรรมและการลงโทษ ความโหดร้ายและความเมตตา ความดี และความชั่วร้าย

แล้วของหลักสูตรและผลไม่พ้น ? มันเป็นปรัชญา ? มีปรัชญาของความเป็นไปได้ ? หนึ่งสามารถ อาจจะดูเฉยชาเป็นคุณธรรม ? มันไม่จำเป็นที่เวลาซ้อมมันเพียงแค่ทำให้พอสมควรใช้ชีวิตปกติ เพลิดเพลินกับอาหารที่ดีและไวน์สักแก้ว เป็นประสบการณ์ที่บาดใจโลกรอบตัวเราเปลี่ยนแปลง ?

แน่นอน ความสามารถดึงดูด -- มากกว่าที่ เย้ายวน มันง่ายมากที่จะมองออกไปจากเหยื่อ มันง่ายมากที่จะหลีกเลี่ยงเช่นการขัดจังหวะการทำงานของเรา ความฝัน ความหวังของเรา มันเป็น , หลังจากทั้งหมด , อึดอัด , ยุ่งยากการมีส่วนร่วมในความทุกข์ของผู้อื่น และสิ้นหวัง แต่สำหรับคนที่เฉยชาของเขา หรือ เพื่อนบ้านของเธอไม่มีผล . และ ดังนั้น ชีวิตไม่มีความหมาย พวกเขาซ่อนอยู่ หรือแม้แต่ความเจ็บปวดที่มองเห็นคือ ไม่มีดอกเบี้ย ไม่แยแสลดอื่น ๆเป็นนามธรรม

อยู่หลังประตูสีดำของญี่ปุ่นส่วนใหญ่ที่น่าเศร้าของนักโทษทั้งหมดถูก muselmanner " ," พวกเขาถูกเรียกว่า ในห่อผ้าห่มของพวกเขาถูก พวกเขาจะนั่งหรือนอนบนพื้นดิน , จ้องมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่าลงในช่องว่าง ว่า ใคร หรือ ที่พวกเขาเป็นคนแปลกหน้ากับสภาพแวดล้อมของพวกเขา พวกเขาไม่รู้สึกปวดความหิว ความกระหาย พวกเขากลัวอะไร พวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย พวกเขาตายและไม่ได้รู้ว่ามัน .

หยั่งรากลึกในประเพณีของเราบางอย่างเรารู้สึกว่าถูกทอดทิ้งโดยมนุษย์ก็ไม่ได้ดีที่สุด เรารู้สึกว่าถูกทอดทิ้งโดยพระเจ้าแย่ไปกว่าการลงโทษเขา ดีคือพระเจ้ามากกว่าการวางเฉย . เราถูกปฏิเสธโดยพระเจ้าเป็นการลงโทษที่รุนแรงมากกว่าการเป็นเหยื่อของความโกรธของเขา มนุษย์สามารถอยู่ห่างจากพระเจ้า . . . ไม่ได้อยู่พระเจ้า พระเจ้าคือทุกที่ที่เราอยู่ แม้ในทุกข์ แม้ในทุกข์ . . .

ในทางที่จะไม่แยแสกับทุกข์นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์ไร้มนุษยธรรม ความเฉยเมย , หลังจากทั้งหมด , เป็นอันตรายมากขึ้นกว่าความโกรธและความเกลียดชัง ความโกรธในบางครั้งสามารถสร้างสรรค์ หนึ่งเขียนบทกลอนที่ดี , ซิมโฟนีที่ยิ่งใหญ่ ได้ทำบางสิ่งที่พิเศษเพื่อประโยชน์ของมนุษยชาติ เพราะโกรธที่อยุติธรรมนั้น พยาน แต่ความไม่สร้างสรรค์แม้แต่ความเกลียดชังที่บางครั้งอาจกระตุ้นการตอบสนอง คุณต่อสู้กับมัน นายส่งเสริม คุณหยุดมัน แยแสให้ไม่มีการตอบสนอง เฉยเมยไม่ตอบสนอง .

ไม่แยแสไม่ใช่จุดเริ่มต้น มันเป็นที่สิ้นสุด และ ดังนั้น ความเป็นเพื่อนของศัตรูเพื่อผลประโยชน์รุกราน -- ไม่เคยเหยื่อของเขาที่ความเจ็บปวดจะชัดเจนเมื่อเขาหรือเธอจะรู้สึกลืมนักโทษทางการเมืองในเซลล์ของเขา เด็กหิว ที่อยู่อาศัยของผู้ลี้ภัย -- ไม่ตอบสนองต่อชะตากรรมของตนเอง ไม่ใช่เพื่อบรรเทาความโดดเดี่ยวโดยเสนอให้ประกายของความหวังไปจากความทรงจำของมนุษย์ และในการปฏิเสธของมนุษย์เราทรยศของเราเอง

แยแสแล้ว ไม่เพียง แต่เป็นบาปเป็นโทษและนี่เป็นหนึ่งในบทเรียนที่สำคัญที่สุดของศตวรรษนี้ออกการทดลองหลากหลายในความดีและความชั่วร้าย