Martin Heidegger (1889–1976)Rejecte

Martin Heidegger (1889–1976)
Rejected the philosophical basis of the concepts of "subjectivity" and "objectivity" and asserted that similar grounding oppositions in logic ultimately refer to one another. Instead of resisting the admission of this paradox in the search for understanding, Heidegger requires that we embrace it through an active process of elucidation he called the "Hermeneutic Circle". He stressed the historicity and cultural construction of concepts while simultaneously advocating the necessity of an atemporal and immanent apprehension of them. In this vein, he asserted that it was the task of contemporary philosophy to recover the original question of (or "openness to") Dasein (translated as Being or Being-there) present in the Presocratic philosophers but normalized, neutered and standardized since Plato. This was to be done, in part, by tracing the record of Dasein's sublimation or forgetfulness through the history of philosophy which meant that we were to ask again what constituted the grounding conditions in ourselves and in the World for the affinity between beings and between the many usages of the term "being" in philosophy. To do this, however, a non-historical and, to a degree, self-referential engagement with whatever set of ideas, feelings or practices would permit (both the non-fixed concept and reality of) such a continuity was required — a continuity permitting the possible experience, possible existence indeed not only of beings but of all differences as they appeared and tended to develop. Such a conclusion led Heidegger to depart from the Phenomenology of his teacher Husserl and prompt instead an (ironically anachronistic) return to the yet-unasked questions of Ontology, a return that in general did not acknowledge an intrinsic distinction between phenomena and noumena or between things in themselves (de re) and things as they appear (see qualia): Being-in-the-world, or rather, the openness to the process of Dasein's/Being's becoming was to bridge the age-old gap between these two. In this latter premise, Heidegger shares an affinity with the late Romantic philosopher, Friedrich Nietzsche, another principal forerunner of Post-structuralist and Postmodernist thought. Influential to thinkers associated with Postmodernism are Heidegger's critique of the subject-object or sense-knowledge division implicit in Rationalism, Empiricism and Methodological Naturalism, his repudiation of the idea that facts exist outside or separately from the process of thinking and speaking them (however, Heidegger is not specifically a Nominalist), his related admission that the possibilities of philosophical and scientific discourse are wrapped up in the practices and expectations of a society and that concepts and fundamental constructs are the expression of a lived, historical exercise rather than simple derivations of external, apriori conditions independent from historical mind and changing experience (see Johann Gottlieb Fichte, Heinrich von Kleist, Weltanschauung and Social Constructionism), and his Instrumentalist and Negativist notion that Being (and, by extension, reality) is an action, method, tendency, possibility and question rather than a discrete, positive, identifiable state, answer or entity (see also Process Philosophy, Dynamism, Instrumentalism, Pragmatism and Vitalism).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มาร์ตินไฮเดกเกอร์ (1889-1976)
ปฏิเสธปรัชญาพื้นฐานของแนวคิดของ "ส่วนตัว" และ "ความเป็นกลาง" และถูกกล่าวหาว่าตรงข้ามดินที่คล้ายกันในท้ายที่สุดตรรกะอ้างถึงอีกคนหนึ่ง แทนการต่อต้านการรับเข้าของความขัดแย้งนี้ในการค้นหาความเข้าใจไฮเดกเกอร์ต้องการให้เราโอบกอดมันผ่านขั้นตอนการใช้งานของการชี้แจงที่เขาเรียกว่า "วิทยาวงกลม" เขาเน้นในประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของแนวคิดการก่อสร้างในขณะเดียวกันเรียกร้องความจำเป็นของการจับกุม atemporal และทุกหนทุกแห่งของพวกเขา ในหลอดเลือดดำนี้เขาถูกกล่าวหาว่ามันเป็นงานของปรัชญาร่วมสมัยในการกู้คืนคำถามเดิม (หรือ "เปิดกว้าง") Dasein (แปลเป็นหรือถูก-มี) อยู่ในปรัชญา Presocratic แต่ปกติ neutered และมาตรฐานตั้งแต่เพลโต . นี่คือการที่จะต้องทำในส่วนโดยการติดตามบันทึกของระเหิด Dasein หรือหลงลืมผ่านประวัติศาสตร์ของปรัชญาซึ่งหมายความว่าเราจะถามอีกสิ่งที่บัญญัติสภาพดินในตัวเองและในโลกสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งมีชีวิตและระหว่าง หลายประเพณีของคำว่า "ถูก" ในปรัชญา การทำเช่นนี้ แต่ไม่ใช่ในอดีตและในระดับความผูกพันของตัวอ้างอิงกับสิ่งที่ชุดของความคิดความรู้สึกหรือการปฏิบัติจะอนุญาตให้ (ทั้งแนวความคิดที่ไม่คงที่และความเป็นจริงของ) ความต่อเนื่องดังกล่าวที่ถูกต้อง - ความต่อเนื่อง อนุญาตให้ประสบการณ์ที่ดำรงอยู่ที่เป็นไปได้จริงไม่เพียง แต่ของสิ่งมีชีวิต แต่ความแตกต่างทั้งหมดที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้นและมีแนวโน้มที่จะพัฒนา ข้อสรุปดังกล่าวนำไปสู่ไฮเดกเกอร์จะออกจากปรากฏการณ์ของครูของเขา Husserl และแจ้งแทนที่จะ (สมัยแดกดัน) กลับไปที่คำถามที่ยังมิได้รับคำขอร้องของอภิปรัชญาผลตอบแทนที่ว่าโดยทั่วไปไม่ยอมรับความแตกต่างที่แท้จริงระหว่างปรากฏการณ์และ noumena หรือระหว่างสิ่ง ในตัวเอง (de Re) และสิ่งที่พวกเขาปรากฏขึ้น (ดู qualia): เป็นในโลกหรือค่อนข้างเปิดกว้างถึงกระบวนการของ Dasein ฯ / เป็นกลายเป็นคือการลดช่องว่างอายุเก่าระหว่างทั้งสอง ในสถานที่ตั้งหลังนี้ไฮเดกเกอร์หุ้นความสัมพันธ์กับปลายปรัชญาโรแมนติก, ฟรีดริชนิทอีกบรรพบุรุษหลักของการโพสต์ structuralist และหลังสมัยใหม่คิด มีอิทธิพลต่อนักคิดที่เกี่ยวข้องกับ Postmodernism มีการวิจารณ์ของไฮเดกเกอร์ของเรื่องวัตถุหรือส่วนความรู้สึกความรู้นัยใน Rationalism, ประสบการณ์นิยมและแบบแผนนิยม, การปฏิเสธของเขาจากความคิดที่ว่าข้อเท็จจริงมีอยู่นอกหรือแยกต่างหากจากกระบวนการของการคิดและการพูดพวกเขา (อย่างไรก็ตาม ไฮเดกเกอร์ไม่ได้เป็นเฉพาะ nominalist) เข้ารับการรักษาที่เกี่ยวข้องของเขาว่าเป็นไปได้ของวาทกรรมปรัชญาและนักวิทยาศาสตร์ที่มีการห่อขึ้นในการปฏิบัติและความคาดหวังของสังคมและแนวคิดและโครงสร้างพื้นฐานที่มีการแสดงออกของชีวิตการออกกำลังกายทางประวัติศาสตร์มากกว่า derivations ที่เรียบง่ายของ ภายนอกเงื่อนไข aPriori อิสระจากความคิดและประสบการณ์ในอดีตที่เปลี่ยนแปลง (ดูโยฮันน์ Gottlieb Fichte, เฮ็นฟอน Kleist, Weltanschauung และ Constructionism สังคม) และดนตรีของเขาและความคิด Negativist ว่าเป็น (และโดยขยายความเป็นจริง) คือการกระทำวิธีแนวโน้ม ความเป็นไปได้และคำถามมากกว่าที่ไม่ต่อเนื่องในเชิงบวกที่สามารถระบุตัวรัฐคำตอบหรือนิติบุคคล (เห็นกระบวนการปรัชญา dynamism, instrumentalism ยุ่งและ vitalism)