In the first place, it was weird to

In the first place, it was weird to be carefree even while goblins come attacking.

“No. That time, we didn’t have such leisure.”(renji)

I remembered the journey which was painful, agonizing and made me cry so many times.

Now, it only feels nostalgic—–it has become a precious memory of mine.

“That makes me relieved.”(elf)

“Relieved?”(renji)

When I questioned, this time the Elf shrugged his shoulders.

“If you said that you travelled with this mood and had killed the Demon God…….I would have been at a loss for words.”

“Well, that’s true.”

At that time, we were at our limits every day. We had never done such journeys, we weren’t even used to walking for long times.

After being summoned to this world, we were trained by the Knight Orders and were entrusted with the hopes and expectations of everyone.

“But, it’s fine now.”(renji)

“Is that how it is?”(elf)

“To laugh happily, for such a world, we had worked so hard after all.”

After saying, even I felt that it was a foolish line to say. If my former comrades were here, they’d all say that it doesn’t suit me saying that at all. I realise that.

I know that there are still many that still cannot laugh.

There are too many orphans in this world. Too many who have lost their loved ones. We saved the world but there are still people that have not been saved yet. But still.

“—–I see.”(elf)

[umu. That’s right.]

On Ermenhilde’s words, I started laughing.

Yeah, that’s right. That’s exactly how it is.

Right now, at this moment, finally, I felt that it was great that I came to Magic City. I was glad to have met Souichi and others. I felt that from the bottom of my heart.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในสถานที่แรก มันก็แปลกจะไร้กังวลแม้ในขณะที่ผีมาโจมตีหมายเลข" เวลา เราไม่ได้พักผ่อนดังกล่าว" (เพิลส์)ผมจำได้การเดินทางที่เจ็บปวด agonizing และทำให้ผมร้องไห้หลายครั้งตอนนี้ เพียงความรู้สึกคิดถึง — – มันเป็นความทรงจำอันมีค่าของฉัน"ที่ทำให้ผมโล่งใจ" (เอลฟ์)"โล่งใจ" (เพิลส์)เมื่อฉัน เวลานี้เอลฟ์ shrugged ไหล่ของเขา"ถ้าคุณพูดว่า คุณเดินทางไปกับอารมณ์นี้ และได้ฆ่าพระเจ้าปีศาจ...จะได้ที่สูญเสียคำ""ดี ที่เป็นจริง"เวลา เราอยู่ในขีดจำกัดของเราทุกวัน เราไม่เคยทำเช่นเดิน เราไม่ได้ใช้แม้กระทั่งการเดินนานครั้งหลังจากถูกเรียกตัวไปโลกนี้ เรามีฝึก โดยใบสั่งอัศวิน และรับมอบหมาย ด้วยความหวังและความคาดหวังของทุกคน"แต่ ก็ดีตอนนี้" (เพิลส์)"ว่าเป็นอย่างไร? " (เอลฟ์)"หัวเราะอย่างมีความสุข เช่นโลก เราได้ทำงานอย่างหนักทั้งนั้น"หลังจากพูดว่า แม้ผมรู้สึกว่ามันเป็นสายโง่พูด ถ้าสหายของฉันอดีตนี่ พวกเขาทั้งหมดพูดว่า มันไม่เหมาะกับฉันบอกว่า ที่ทั้งหมด ผมเข้าใจดีว่าฉันรู้ว่า ยังมีหลายคนที่ยัง ไม่สามารถหัวเราะมีเด็กกำพร้ามากเกินไปในโลกนี้ จำนวนมากที่ได้สูญเสียคนที่ตนรัก เราบันทึกโลก แต่ยังมีคนที่ยังไม่ได้บันทึก แต่ยังคง" — – ฉันเห็น" (เอลฟ์)[umu ที่อยู่]คำของ Ermenhilde ผมเริ่มหัวเราะใช่ ถูก ที่ถูกวิธีก็ขณะ ขณะนี้ ในที่สุด ผมรู้สึกว่า เป็นว่า เรามาเมืองเวทมนตร์ ผมยินดีที่จะได้พบ Souichi และอื่น ๆ ผมรู้สึกว่าที่จากด้านล่างของหัวใจของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสถานที่แรกมันก็แปลกที่จะไม่ห่วงแม้ในขณะที่ก๊อบลินมาโจมตี. "เลขที่ เวลาที่เราไม่ได้มีการพักผ่อนเช่น "(Renji). ผมจำได้เดินทางซึ่งเป็นความเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานและทำให้ฉันร้องไห้หลายครั้ง. ตอนนี้ก็รู้สึกคิดถึง -. มันได้กลายเป็นความทรงจำอันมีค่าของฉัน" ที่ทำให้ผมโล่งใจ. "(เอลฟ์) " โล่งใจ? "(Renji) เมื่อฉันถามคราวนี้เอลฟ์ยักไหล่ของเขา. " ถ้าคุณบอกว่าคุณเดินทางไปกับอารมณ์นี้และได้ฆ่าพระเจ้าปีศาจ ...... .i จะมี รับที่สูญเสียสำหรับคำ. " " ดีที่เป็นความจริง. " ในขณะที่เราอยู่ที่ข้อ จำกัด ของเราทุกวัน เราไม่เคยทำมาการเดินทางดังกล่าวเราไม่ได้ใช้แม้กระทั่งการเดินสำหรับเวลานาน. หลังจากได้รับการเรียกตัวไปที่โลกนี้เราได้รับการฝึกฝนโดยคำสั่งซื้ออัศวินและได้รับมอบหมายด้วยความหวังและความคาดหวังของทุกคน. " แต่ก็ปรับในขณะนี้ . "(Renji) " นั่นคือวิธีที่มันคืออะไร? "(เอลฟ์) " การหัวเราะอย่างมีความสุขเช่นโลกที่เราได้ทำงานอย่างหนักหลังจากทั้งหมด. " หลังจากกล่าวแม้ผมรู้สึกว่ามันเป็นสายโง่ที่จะบอกว่า หากอดีตสหายของฉันอยู่ที่นี่พวกเขาทุกคนต้องการจะบอกว่ามันไม่เหมาะกับฉันบอกว่าที่ทุกคน ฉันตระหนักดีว่า. ฉันรู้ว่ายังมีจำนวนมากที่ยังไม่สามารถหัวเราะ. มีเด็กกำพร้ามากเกินไปในโลกนี้ มากเกินไปที่ได้สูญเสียคนที่รักของพวกเขา เราได้ช่วยโลก แต่ยังมีคนที่ยังไม่ได้รับการบันทึก แต่ก็ยังคง. "--I เห็น." (เอลฟ์) [UMU ที่เหมาะสม.] ในคำ Ermenhilde ของผมก็เริ่มหัวเราะ. ใช่ว่าเป็นสิทธิ ที่ว่ามันเป็นอย่างไร. ตอนนี้ในขณะนี้ในที่สุดผมก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่ฉันมาถึงเมืองเวทมนตร์ ผมดีใจที่ได้พบ Souichi และอื่น ๆ ผมรู้สึกว่าจากด้านล่างของหัวใจของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในตอนแรก มันแปลก ๆต้องกังวลแม้ในขณะที่ปีศาจมาโจมตี" ไม่ เวลาที่เราไม่ได้มีเวลาว่าง " ( เร็นจิ )ฉันนึกถึงการเดินทางที่เจ็บปวด ทรมาน และทำให้ฉันร้องไห้หลายครั้งมากตอนนี้มันรู้สึกคิดถึงบ้าน - และมันได้กลายเป็นความทรงจำที่มีค่าของฉัน" นั่นทำให้ผมโล่งใจ " ( เอลฟ์ )" โล่งอก " ( เร็นจิ )เมื่อฉันถาม คราวนี้เอลฟ์ยักไหล่ของเขา" ถ้าคุณบอกว่าคุณเดินทางกับอารมณ์และฆ่าปีศาจ พระเจ้า . . . . . . . ผมคงพูดไม่ออก "" มันก็จริง "ตอนนั้นเราอยู่ที่ จำกัด ของเราทุกวัน เราไม่เคยไป เราไม่ได้ใช้เดินยาวครั้งหลังจากถูกเรียกตัวไปยังโลกใบนี้ เราได้รับการอบรมโดยอัศวินและคำสั่งมอบหมายด้วยความหวังและความคาดหวังของทุกคน" แต่ก็ดีแล้ว " ( เร็นจิ )" มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง ? " ( เอลฟ์ )" หัวเราะอย่างมีความสุข เช่น โลก พวกเราทำงานอย่างหนักหลังจากทั้งหมด . "หลังจากที่พูด แม้ผมจะรู้สึกว่า มันคือเส้นโง่ที่จะพูด ถ้าสหายเก่าของฉันอยู่ที่นี่ พวกเขาจะบอกว่ามันไม่เหมาะกับฉันพูดแบบนั้นเลยนะ ฉันตระหนักว่าผมรู้ว่า ยังมีอีกมากที่ยังไม่สามารถหัวเราะได้มีเด็กกำพร้ามากมายในโลกนี้ มากมายที่ได้สูญเสียคนที่รักของพวกเขา เราช่วยโลก แต่ยังมีประชาชนที่ยังไม่ได้บันทึกเลย แต่ก็ยัง" - - ฉันดู " ( เอลฟ์ )[ umu . ถูกต้อง ]ใน ermenhilde พูด ฉันก็เริ่มหัวเราะใช่ ใช่ นั่นแหละ มันเป็นยังไงตอนนี้ ในช่วงเวลานี้ ในที่สุด ผมรู้สึกว่ามันเยี่ยมมากที่ผมมาถึงเมืองเวทมนตร์ . ผมดีใจที่ได้เจอ โซ จิ และคนอื่น ๆ ผมรู้สึกว่าจากด้านล่างของหัวใจของฉัน