Eccentric Song’s splitting laughter

Eccentric Song’s splitting laughter undulated throughout the mountains. Wu Dingqiu’s face couldn’t look more horrible. He, an Elder of the Violet Fate Sect, had been hoodwinked by a Cultivator of the Qi Condensation stage. Even though it didn’t directly involve him, he would definitely lose face when word spread.

He wanted to track Meng Hao down immediately. He turned to look at Qian Shuihen and Lu Song, who stood there terrified. He was disgusted, but in his heart he sighed. These disciples had spent all their days within the Sect, and didn’t have any experience dealing with outsiders. They were flowers raised indoors, inexperienced and incapable of dealing with schemes.

With a cold harrumph, he tossed the iron spear to the ground and took a few steps forward, casting his senses about in search of Meng Hao. But then, Eccentric Song stepped forward to block his way, laughing complacently.

“Fellow Daoist Wu, please don’t lose your temper,” he said. “Your Violet Fate Sect stresses the need to settle the Qi and calm the mind, to cultivating one’s disposition. Don’t allow a small matter like this to arouse your ire. When it comes to this type of cultivation, you should really do a bit more research into your Sect’s Moral Cultivation Manual.” Eccentric Song laughed heartily. Earlier, he had been prevented from leaving no matter what he said, so of course now he would do the same thing to Wu Dingqiu.

“You…” Wu Dingqiu’s face grew dark, and he stared fixedly at Eccentric Song. But he didn’t say anything.

“You broke the Go board, so now we can’t finish,” said Eccentric Song with a smile. “How about this: You were going to take me to your Violet Fate Sect, right? Well, let’s go! We can chat and play Go for a few months.” The depression had faded completely from his heart. Seeing Wu Dingqiu like this made him incredibly happy. As far as the treasures Meng Hao had taken, he didn’t care anymore. What was most important to him was the look of outrage and insult on Wu Dingqiu’s face.

He pulled at Wu Dingqiu, clearly having no intention of allowing him to resist.

Wu Dingqiu’s heart was filled with gloom. He glared at Eccentric Song, then let out a long sigh. He knew that the man wouldn’t let him pursue Meng Hao. He stamped his foot angrily, then allowed Eccentric Song to pull him up into the air.

“You useless imbeciles won’t be able to keep up,” said Wu Dingqiu, looking down at trembling Qian Shuihen and Lu Song. “The Inner Sect promotion is a failure. Return to the Sect and immediately go into secluded meditation!” The other disciples watched on, pale-faced.

“Damn you, Meng Hao,” said Lu Song, lowering his head, his face twisted with rage. “I will never forget this, you shameless bastard!” He ground his teeth when he recalled Meng Hao’s bashful expression, and it looked as if his eyes might erupt with flames. He had never met anyone so impudent in his entire life. The spear was obviously a fake. His face filled with pain when he thought of how much he had paid for it. When he thought about the lost chance to enter the Inner Sect, he was so angry that he almost spat up blood.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลงประหลาดหัวเราะแยก undulated ไปทั่วภูเขา Wu Dingqiu หน้าไม่ดูน่ากลัวมาก เขา ผู้สูงอายุมีของสีม่วงโชคชะตา ได้รับ hoodwinked โดยเกษตรกรที่เวทีรวมตัวฉี แม้ว่ามันไม่ตรงเกี่ยวข้องกับเขา เขาจะเสียหน้าได้แน่นอนเมื่อคำกระจายเขาอยากติดตามเมงเฮาลงทันที เขาหันไปมอง Shuihen เคียนและ Lu เพลง ที่ยืนมีกลัว เขาก็เบื่อหน่าย แต่ในหัวใจของเขา สะใภ้ สาวกเหล่านี้ได้ใช้เวลาทุกวันภายในนิกายนี้ และไม่ได้มีการจัดการประสบการณ์กับบุคคลภายนอก พวกเขาเป็นดอกไม้ยกร่ม ไม่มีประสบการณ์ และสามารถจัดการกับแบบแผนด้วยการ harrumph เย็น เขาโยนหอกเหล็กกับพื้น และเอากี่ก้าวไปข้างหน้า หล่อความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับการตามหาเมงเฮา แต่แล้ว นอกรีตเพลงก้าวไปข้างหน้าเพื่อบล็อกเขา หัวเราะ complacently"เพื่อนสวดมนต์ Wu โปรดอย่าเสียอารมณ์ เขากล่าวว่า "นิกายของชะตากรรมสีม่วงความเครียดต้องชำระชิ และสงบจิตใจ การเพาะปลูกการจัดการของ อย่าให้เรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้จะกระตุ้นคุณ ire เมื่อมันมาถึงการเพาะปลูกชนิดนี้ คุณควรจริง ๆ ทำวิจัยน้อยเป็นของนิกายคุณธรรมปลูกด้วยตนเอง" เพลงประหลาดหัวเราะพ่อ ก่อนหน้านี้ เขาได้ถูกทำให้ออกว่าสิ่งที่เขากล่าวว่า หลักสูตร ตอนนี้เขาจะทำสิ่งเดียวกันกับ Wu Dingqiu"คุณ..." หน้า Wu Dingqiu เติบโตเข้ม และเขาจ้องไป fixedly ที่เพลงประหลาด แต่เขาไม่ได้พูดอะไร"คุณยากจนคณะกรรมการไป ดังนั้นเราไม่สามารถเสร็จสิ้น, " กล่าวว่า เพลงประหลาด ด้วยรอยยิ้ม "นี้: คุณจะพาฉันไปคุณม่วงชะตานิกาย ขวา ดี กันเถอะ เราสามารถสนทนา และเล่นไปกี่เดือน" ภาวะซึมเศร้าได้จางหายไปจากหัวใจของเขาอย่างสมบูรณ์ เห็น Wu Dingqiu เช่นนี้ทำให้เขามีความสุขอย่างเหลือเชื่อ เป็นสมบัติเมงเฮานำ ไม่ดูแลอีกต่อไป อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาคือ ข่มขืนและดูถูก Wu Dingqiu หน้าเขาดึงที่ Wu Dingqiu มีความตั้งใจที่อนุญาตให้เขาต่อต้านอย่างชัดเจนWu Dingqiu หัวใจเปี่ยมล้นกับหม่นหมองลง เขา glared ที่เพลงประหลาด จาก นั้นให้ออกอกยาว เขารู้ว่า คนที่จะไม่ให้เขาไล่ตามเฮาเมง เขาประทับตราเท้าของเขาด้วยความโกรธ อนุญาตเพลงประหลาดดึงเขาขึ้นไปในอากาศแล้ว"คุณ imbeciles ไร้ประโยชน์ไม่สามารถติดตาม Wu Dingqiu มองลงที่ตัวสั่น Shuihen เคียนและเพลงลูกล่าว "โปรโมชั่นนิกายภายในเป็นความล้มเหลว กลับไปนิกาย และเข้าสมาธิเงียบไปทันที" สาวกอื่น ๆ ที่ดูบน หน้าซีด"ไอ้ห่า เมงเฮา กล่าวว่า Lu Song ลดศีรษะ ใบหน้าของเขาบิด ด้วยความโกรธ "ฉันจะไม่ลืมนี้ นำด้านคุณ" เขาดินฟันของเขาเมื่อเขาเรียกนิพจน์ bashful เมงเฮา และมันดูเหมือนว่าดวงตาของเขาอาจปะทุออกมากับเปลวไฟ เขาไม่เคยได้พบคนยโสโอหังมากในชีวิตของเขาทั้งหมด หอกก็ปลอมแน่นอน ใบหน้าของเขาเต็มไป ด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาคิดว่า เขาได้รับมัน เมื่อเขาคิดเพื่อป้อนนิกายภายใน เขาก็โกรธว่า เขาเกือบ spat ค่าเลือด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประหลาดของเพลงเสียงหัวเราะแยกหยักทั่วภูเขา ใบหน้าวู Dingqiu ไม่สามารถดูน่ากลัวมากขึ้น เขาเป็นพี่ของไวโอเล็ตโชคชะตานิกายได้รับการล่อลวงโดยเกษตรกรของขั้นตอนฉีควบแน่น แม้ว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาโดยตรงเขาแน่นอนจะเสียหน้าเมื่อข่าวแพร่ออก. เขาต้องการที่จะติดตามเม้งเฮาลงทันที เขาหันไปดูที่ Qian Shuihen และ Lu เพลงที่ยืนอยู่ที่นั่นกลัว เขาเป็นคนที่น่ารังเกียจ แต่ในหัวใจของเขาที่เขาถอนหายใจ สาวกเหล่านี้ได้ใช้เวลาทุกวันของพวกเขาภายในนิกายและไม่ได้มีประสบการณ์การจัดการกับบุคคลภายนอก พวกเขาถูกยกดอกในบ้านที่ไม่มีประสบการณ์และความสามารถในการจัดการกับรูปแบบ. ด้วย harrumph เย็นเขาโยนหอกเหล็กกับพื้นและเอาไม่กี่ขั้นตอนข้างหน้าหล่อความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับในการค้นหาของเม้งเฮา แต่แล้วแหกคอกเพลงก้าวไปข้างหน้าเพื่อป้องกันทางของเขาหัวเราะเอม. "เพื่อนร่วม Daoist วูโปรดอย่าเสียอารมณ์ของคุณ" เขากล่าว "สีม่วงของคุณโชคชะตานิกายเน้นความจำเป็นที่จะชำระฉีและทำให้จิตใจสงบเพื่อการเพาะปลูกจำหน่ายหนึ่งของ อย่าให้เป็นเรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้จะกระตุ้นความกริ้วโกรธของคุณ เมื่อมันมาถึงประเภทของการเพาะปลูกนี้จริงๆคุณควรทำวิจัยอีกเล็กน้อยลงในคู่มือการเพาะปลูกนิกายของคุณธรรม. "แหกคอกเพลงหัวเราะอย่างเต็มที่ ก่อนหน้านี้เขาได้รับการป้องกันจากการออกไม่ว่าสิ่งที่เขากล่าวว่าดังนั้นแน่นอนตอนนี้เขาจะทำในสิ่งเดียวกันกับวู Dingqiu. "คุณ ... " ใบหน้าวู Dingqiu เติบโตมืดและเขาจ้องเป๋งที่แหกคอกเพลง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร. "คุณยากจนคณะกรรมการไปดังนั้นตอนนี้เราไม่สามารถเสร็จ" แหกคอกเพลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "วิธีการเกี่ยวกับเรื่องนี้: คุณกำลังจะพาฉันไปที่คุณไวโอเล็ตโชคชะตานิกายใช่มั้ย? ดีขอไป! เราสามารถแชทและเล่นไปไม่กี่เดือน. "ภาวะซึมเศร้าได้จางหายไปอย่างสมบูรณ์จากหัวใจของเขา เห็นวู Dingqiu เช่นนี้ทำให้เขามีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ เท่าที่เป็นสมบัติเม้งเฮาได้ยึดเขาก็ไม่สนใจอีกต่อไป อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะให้เขาเป็นรูปลักษณ์ของความชั่วร้ายและดูถูกบนใบหน้าวู Dingqiu ของ. เขาดึงวู Dingqiu อย่างเห็นได้ชัดมีความตั้งใจที่จะปล่อยให้เขาต่อต้านไม่มี. หัวใจวู Dingqiu ก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก เขาจ้องหน้าแหกคอกเพลงแล้วให้ออกถอนหายใจยาว เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่ปล่อยให้เขาไล่ตามเม้งเฮา เขาประทับเท้าของเขาด้วยความโกรธได้รับอนุญาตแล้วแหกคอกเพลงที่จะดึงเขาขึ้นไปในอากาศ. "คุณ imbeciles ไร้ประโยชน์จะไม่สามารถที่จะให้ทัน" วู Dingqiu กล่าวว่ามองลงมาที่ตัวสั่น Qian Shuihen และ Lu เพลง "โปรโมชั่นด้านในนิกายคือความล้มเหลว กลับไปที่นิกายและทันทีที่เข้าไปในการทำสมาธิที่เงียบสงบ! "สาวกอื่น ๆ ดูบนซีดเผือด. " ประณามคุณเม้งเฮา "Lu เพลงกล่าวว่าการลดหัวของเขาใบหน้าของเขาบิดด้วยความโกรธ "ฉันจะไม่ลืมนี้คุณไอ้ไร้ยางอาย!" เขาพื้นดินฟันของเขาเมื่อเขาจำได้ว่าการแสดงออกขี้อายเม้ง Hao และมันดูราวกับว่าดวงตาของเขาอาจจะปะทุกับเปลวไฟ เขาไม่เคยเจอใครทะลึ่งดังนั้นในตลอดชีวิตของเขา หอกเห็นได้ชัดว่าเป็นของปลอม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาคิดว่าเขาได้จ่ายเงินสำหรับมัน เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับโอกาสที่หายไปจะเข้าสู่ด้านในนิกายเขาก็โกรธมากจนเขาเกือบจะถ่มน้ำลายเลือด