Architecture and Nostalgia in the A

Architecture and Nostalgia in the Age of Ruin
(Presented to the University of Bath, Architecture Department, January 15th, 2010)
Introduction
I am standing in the ruin of a derelict factory. Around me: empty halls with high vaulted cement ceilings, peeling wallpaper tearing itself from the fabric of concreteand steel. In the corner, shards of fibers strewn in the dust with sand beneath theground, massive inert cogs motionless and covered in the discards from passing wildlife. Shattered glass forms a makeshift pathway to the administrative center, where long shadows peer over what was once the bureaucratic core of the factory. Where desks and neatly compiled paperwork existed, there now stand upturnedchairs and puddles of burnt debris. Replacing the floor is a pool of water, in which aneroded tire floats. On the other side, boarded-up windows prevent the light fromseeping in, but beneath the floor streams of light shoot forcefully from thefragmented boards of wood. Outside, motionless conveyer belts, encroached upon by wildlife, their inertia a testament to the life which now grows in the ruin. Cavernoustunnels, imploded roofs, concave funnels, fallen objects now stationary on the floor beneath, all of which unite in their aesthetic sublimity. What to make of this experience of being in a derelict factory? How do we place suchenvironments alongside our domestic space? In this talk, I want to explore threequestions related to this illustration.1.What is peculiar to the experience of being in a ruin that is absent in a non-ruinous environment?2.How do time and memory materialise within the ruin?
3.
Finally, what do ruins articulate about culture as a whole?Methodologically, I will approach these questions from a broadly phenomenologicalperspective. What this means in concrete terms, is that I am concerned with how ruins affect us in an experiential manner. How do our bodies respond to the textureof ruins, how is time fabricated in the place, how do ruins become part of ourmemories? Such questions are the object of my concern.My conclusion will be twofold. On the one hand, I want to put forward a revisedaccount of what it means to be at the “centre” of things. Ordinarily

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สถาปัตยกรรมและความคิดถึงในยุคของการทำลาย(แสดงมหาวิทยาลัยของอ่างอาบน้ำ ภาควิชาสถาปัตยกรรม 15th มกราคม 2010)แนะนำฉันกำลังยืนอยู่ในปรักหักพังของโรงงาน derelict รอบตัว: ว่างด้วยซีเมนต์สูง vaulted เพดาน ปอกเปลือกฉีกขาดตัวเองจากผ้าเหล็ก concreteand วอลล์เปเปอร์ มุม shards โรยในฝุ่นกับทรายใต้ theground เส้นใยใหญ่ inert cogs พระกร และครอบคลุมในการละเว้นจากการช่วยสัตว์ป่า มลายแก้วใช้ทางเดินติดกับศูนย์ดูแล เพื่อนที่เงายาวผ่านอะไรเคยหลักราชการโรงงาน โต๊ะและคอมไพล์อย่างเอกสารอยู่ ตอนนี้มียืน upturnedchairs และปลิงเศษขยะที่เผาไหม้ แทนชั้นมีสระน้ำ ในที่ aneroded ยางลอย อีกด้านหนึ่ง windows ขึ้นโดยสารป้องกันแสง fromseeping ใน แต่ภาย ใต้กระแสชั้นของยิงแสงจากบอร์ด thefragmented ไม้ประ ภายนอก สายพานลำเลียงแบบสายพาน ล่วงล้ำ โดยสัตว์ป่า ความเฉื่อยของพวกเขาในชีวิตซึ่งขณะนี้ เติบโตในอาหาร Cavernoustunnels หลังคา imploded, funnels เว้า วัตถุลดลงตอนนี้เครื่องเขียนชั้นใต้ ที่ดามใน sublimity ของความงาม สิ่งที่ต้องการประสบการณ์ในโรงงาน derelict นี้ เราทำ suchenvironments ควบคู่ไปกับพื้นที่ภายในประเทศของเราอย่างไร ในการพูดคุยนี้ อยากได้ threequestions กับ illustration.1.What นี้เป็นเฉพาะกับประสบการณ์ของการทำลายที่ขาดใน environment?2.How ไม่ล่ม ทำเวลาและหน่วยความจำ materialise ในอาหาร3ในที่สุด ทำซากปรักหักพังชัดเกี่ยวกับวัฒนธรรมทั้งหมด Methodologically ฉันจะเข้าคำถามเหล่านี้จากแบบทั่วไป phenomenologicalperspective ซึ่งหมายความว่า ในคอนกรีต คือ ว่า ผมเกี่ยวข้องกับซากปรักหักพังกระทบเราในลักษณะการผ่าน วิธีทำร่างกายของเราตอบสนองต่อ textureof โบราณ ว่าเวลาหลังสร้าง วิธีทำซากปรักหักพังกลายเป็น ส่วนหนึ่งของ ourmemories คำถามดังกล่าวมีวัตถุประสงค์ของความกังวลของฉัน บทสรุปของฉันจะเป็นสองเท่า คง ฉันต้องการที่จะนำ revisedaccount ของความหมาย ของการเป็น "ศูนย์กลาง" ของสิ่ง ปกติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สถาปัตยกรรมและการโหยหาอดีตในยุคแห่งความเสียหาย
(นำเสนอให้กับมหาวิทยาลัยบา ธ สถาปัตยกรรมกรม, 15 มกราคม 2010)
บทนำ
ฉันกำลังยืนอยู่ในซากปรักหักพังของโรงงานที่ถูกทิ้งร้าง รอบ ๆ ตัวผม: ห้องโถงที่ว่างเปล่าที่มีเพดานสูงปูนซีเมนต์โค้งปอกเปลือกวอลล์เปเปอร์ฉีกตัวเองจากผ้าของเหล็ก concreteand ในมุมเศษของเส้นใยในฝุ่นโรยด้วยทรายใต้ theground, ฟันเฟืองเฉื่อยนิ่งขนาดใหญ่และครอบคลุมในเหลือใช้จากสัตว์ป่าผ่าน กระจกแตกรูปแบบทางเดินชั่วคราวในการบริหารศูนย์ที่เงายาวเพื่อนมากกว่าสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นแกนหลักของระบบราชการของโรงงาน ในกรณีที่โต๊ะทำงานและรวบรวมเอกสารที่มีอยู่อย่างเป็นระเบียบมีตอนยืน upturnedchairs และแอ่งน้ำของเศษซากที่ถูกเผาไหม้ เปลี่ยนพื้นสระว่ายน้ำซึ่ง aneroded ลอยยาง ในด้านอื่น ๆ , หน้าต่างขึ้นขึ้นป้องกันไม่ให้แสงใน fromseeping แต่ใต้ลำธารชั้นของการถ่ายแสงอย่างแข็งขันจากบอร์ด thefragmented ของไม้ นอกสายพานลำเลียงนิ่งรุกรานโดยสัตว์ป่าความเฉื่อยของพวกเขาพิสูจน์ถึงชีวิตซึ่งขณะนี้เติบโตในซากปรักหักพัง Cavernoustunnels, imploded หลังคาช่องทางเว้าวัตถุลดลงในขณะนี้นิ่งอยู่บนพื้นใต้ซึ่งทั้งหมดรวมกันในความงามของพวกเขาประเสริฐ สิ่งที่จะทำให้ประสบการณ์ของการอยู่ในโรงงานที่ถูกทิ้งร้างนี้หรือไม่? ทำอย่างไรเราจะวาง suchenvironments ควบคู่ไปกับพื้นที่ในประเทศของเราหรือไม่ ในการพูดคุยนี้ผมต้องการที่จะสำรวจ threequestions ที่เกี่ยวข้องกับ illustration.1.What นี้เป็นเฉพาะประสบการณ์ของการอยู่ในซากปรักหักพังที่เป็นอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่หายนะ? 2.How ทำเวลาและหน่วยความจำภายในเป็นตัวเป็นตนทำลาย?
3 .
ในที่สุดสิ่งที่ซากปรักหักพังชัดเจนเกี่ยวกับวัฒนธรรมรวม? methodologically ผมจะเข้าใกล้คำถามเหล่านี้จาก phenomenologicalperspective ในวงกว้าง สิ่งนี้หมายความว่าในแง่ที่เป็นรูปธรรมคือการที่ผมกังวลกับวิธีการที่ซากปรักหักพังมีผลต่อเราในลักษณะที่มีประสบการณ์ วิธีทำร่างกายของเราตอบสนองต่อซากปรักหักพัง textureof, วิธีการที่เวลาประดิษฐ์ในสถานที่วิธีการทำซากปรักหักพังเป็นส่วนหนึ่งของ ourmemories? คำถามดังกล่าวเป็นวัตถุของการสรุป concern.My ของฉันจะได้รับสองเท่า ในมือข้างหนึ่งผมต้องการที่จะนำมา revisedaccount ของสิ่งที่มันหมายถึงการเป็นที่ "ศูนย์" ของสิ่งที่ ปกติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สถาปัตยกรรมและความคิดถึงในยุคของทำลาย
( เสนอต่อมหาวิทยาลัยนํ้า , คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ , มกราคม 15 , 2010 )

แนะนำฉันยืนอยู่ในซากปรักหักพังของโรงงานที่ถูกทิ้ง . รอบตัวฉัน : ห้องโถงที่ว่างเปล่ากับไม้ซีเมนต์สูงเพดานลอกวอลเปเปอร์ฉีกตัวเองจากผ้าเหล็ก concreteand . ในมุม , เศษใยเรี่ยรายในฝุ่นใต้พื้นด้วยทราย ,ขนาดใหญ่แบบฟันเฟือง ไม่เคลื่อนไหว และครอบคลุมในละทิ้งจากผ่านสัตว์ป่า กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ รูปแบบเป็นทางเดินชั่วคราว ไปยังศูนย์บริหารที่เงายาวเพื่อนมากกว่าสิ่งที่เคยเป็นหลักการบริหารราชการ ของโรงงาน ที่โต๊ะ และบรรจงรวบรวมเอกสารอยู่ ตอนนี้ยืน upturnedchairs และแอ่งของเศษซากไหม้ เปลี่ยนพื้นเป็นสระน้ำซึ่งใน aneroded ยางลอย ในด้านอื่น ๆ ปิด หน้าต่าง ป้องกันแสง fromseeping แต่ใต้พื้นธารแสงยิงแรง จาก thefragmented กระดานไม้ ภายนอก , สายพานสายพานนิ่งการบุกรุกตาม โดยสัตว์ป่าของความเฉื่อยของชีวิตซึ่งตอนนี้เติบโตในจม . cavernoustunnels imploded กรวย , หลังคา , เว้า ,ลดลงวัตถุที่ตอนนี้นิ่งบนพื้นเบื้องล่าง ซึ่งทั้งหมดรวมกันในความประเสริฐ ความงามของพวกเขา สิ่งที่ต้องทำของประสบการณ์นี้อยู่ในโรงงานที่ถูกทอดทิ้ง ? ทำไมเรา suchenvironments พร้อมกับพื้นที่ในประเทศของเรา ในการสนทนานี้ ฉันต้องการที่จะสำรวจ threequestions เกี่ยวข้องกับภาพนี้ 1 .แล้วเป็นเฉพาะกับประสบการณ์ของการทำลายนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ย่อยยับ ? 2 . ทำไมเวลาและความทรงจำเกิดขึ้นภายในพังเหรอครับ
3
สุดท้ายสิ่งที่ทำซากชัดเจนเกี่ยวกับวัฒนธรรมเป็นทั้ง ? วิธีการ , ผมจะเข้าถึงคำถามเหล่านี้จากวงกว้าง phenomenologicalperspective . สิ่งนี้หมายความว่าในแง่คอนกรีตคือว่าผมเกี่ยวข้องกับวิธีทำลายส่งผลกระทบต่อเราในลักษณะเชิงประสบการณ์ . ทำไมร่างกายของเราตอบสนองต่อ textureof ซากปรักหักพัง เป็นยังไงเวลาประดิษฐ์ในสถานที่ , วิธีการทำซากปรักหักพังกลายเป็นส่วนหนึ่งของ ourmemories ? คำถามดังกล่าวเป็นวัตถุของความกังวลของฉัน ข้อสรุปของฉันจะเป็นสองเท่า ในมือข้างหนึ่ง , ฉันต้องการจะใส่ไปข้างหน้า revisedaccount ของสิ่งที่มันหมายถึงการเป็น " ศูนย์ " ของสิ่งต่างๆ ปกติ