For almost a year I had been living

For almost a year I had been living with a constant pain in my right hip. After a while I did not even recognize it as pain any more. It had become a natural part of me, like waking up in the morning. I think feeling pain is one thing, and another is how one reacts to it.

I made a well thought out of decision to ignore the pain and without mercy or sensitivity went on dedicated and fully devoted creating my art. Dance!

Dance to me is an extension of the thought to be revieled through movement. I reach the core of the idea deeper close to the seed of my feeling. Dance becomes a mirror of myself that reviels the purity of the wild thoughts and feelings, more than i am able to put in words. This mirror hides nothing, never lies and always is the truth.

My hip was giving in and this reflection of the mirror was distorted. Only way to find the connection again was to go under the knife.

After a very successful operation performed by the best surgeon with great intuition, knowledge and even a sense of humour (which is a savior many times), I was full of aggressive drive to get quickly back on my both feet. With willpower I had always been able to make things happen, even when it felt impossible. My tradition to work things out has always been through physical activity. I would train, cycle till I couldn’t any more, practise my rumbawalks till bleeding, get my body in action to allow my mind to flow and find the way.

Slowly it dawned on me that it was not the case this time. Laying on the couch, only allowed to squeeze my bum together 10 times, three times a day, I did not have my usual way out. All my thoughts were bouncing back and forth, in a dead end circle. I was like a caged animal looking for freedom. Simply drowning in my own darkness. Into my noisy head entered a monster of a thought, I am prisoned here for two months, and even after that I have four more months to go on just rehabilitating. I was resisting entering this unknown, I feared to face the known and most of all I was extremely afraid to loose all that I had trained my body and mind for all my life. Not only my body, but more so my mind was in the state of impossible nothingness. I tried to be strong, I wanted to be brave, I seeked freedom. All I had was the awareness of the disgusting feeling of being unnecessary, not good for anything.

I was going through this heavy, complicated monologue with myself . I was looking for someone to help me to clear my mind. But how could they when I was closed like an irongate. Only when I realised I was feeling pity for myself I got somekind of a grip of what to do.

I managed to push through and find the distinctive will for patience and serenity without action. That beautiful state so unknown to many of us. My mind had been poisoned by trying to show how strong one can be and to get through anything. I wanted to show the willpower inside of me and that I still can! This is unhealthy ambition and it got in the way of real healing. It was just the right time to surrender and find the truth. To stop forcing and learn from this experience rather than trying to be better.

This realisation was the gate to my freedom! I found courage to give time, find a way out of the old tradition and dive into a new with full dedication. I could breath again.

Now it is easy for me to write all this as I am well into recovery and almost like a new again. It was nighmare of four months and it did teach me a lesson. I hope I will respect this forever!



Posted in Life

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกือบปี ฉันมีอยู่กับความเจ็บปวดคงสะโพกขวาของฉัน หลังผมไม่ได้รู้จักมันเป็นอาการปวดต่อไป มันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งตามธรรมชาติของฉัน เช่นตื่นนอนในตอนเช้า ผมคิดว่า ความรู้สึกปวดเป็นสิ่งหนึ่ง และอีกวิธีหนึ่งทำปฏิกิริยากับทำดีคิดว่า ไม่ตัดสินใจที่จะละเว้นความเจ็บปวด และไม่ มีความเมตตา หรือความไวไปทุ่มเท และอุทิศเต็มสร้างศิลปะของฉัน เต้นเต้นรำกับฉันเป็นส่วนขยายความคิดให้ revieled ผ่านการเคลื่อนไหว ฉันเข้าถึงหลักของความคิดที่ลึกใกล้กับเมล็ดพันธุ์ของความรู้สึกของฉัน เต้นรำจะ เป็นตัวสะท้อนภาพของตัวเองความบริสุทธิ์ของป่าความคิดและความรู้สึก เพิ่มมากขึ้นกว่าที่ฉันสามารถวางไว้ในคำว่า reviels กระจกนี้ซ่อนอะไร ไม่อยู่ และเป็นความจริงเสมอสะโพกของฉันถูกให้ใน และกระจกสะท้อนนี้ไม่ผิดเพี้ยน วิธีเดียวที่จะค้นหาการเชื่อมต่ออีกครั้งภายใต้มีดไปได้หลังจากประสบความสำเร็จมากดำเนินการโดยศัลยแพทย์ดีที่สุด ด้วย รู้แม้กระทั่งความรู้สึกของอารมณ์ขัน (ซึ่งเป็นรอดหลายครั้ง), ผมเต็มไปด้วยความก้าวร้าวการขับรถไปกลับอย่างรวดเร็วบนเท้าทั้งสองของฉัน กับ willpower ฉันได้เสมอได้ทำสิ่งที่เกิดขึ้น แม้เมื่อมันรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ ฉันประเพณีทำสิ่งเสมอได้ออกผ่านกิจกรรมทางกายภาพ ฉันจะฝึก วนจนฉันไม่สามารถเพิ่มเติมใด ๆ ฝึกฝน rumbawalks ของฉันจนถึงเลือด ร่างกายของฉันได้รับในการดำเนินการให้ความคิดไหล และหาทางช้านั้นเริ่มขึ้นบนผมว่า มันไม่ใช่เวลานี้ วางบนโซฟา สามารถบีบลุมพินีของฉันร่วมกัน 10 ครั้ง วัน ฉันไม่มีวิธีของฉันปกติออก ผมคิดถูกแสงกลับมา ในวงกลมตัน ผมชอบสัตว์ caged ที่หาเสรีภาพ ก็จมในความมืดของตัวเอง เป็นของฉันเสียงดังหัวใส่มอนสเตอร์ของความคิด ฉันเป็น prisoned ที่นี่สองเดือน และแม้แต่หลังจากที่มีมากกว่าสี่เดือนไปกับเพียง ต่อต้านป้อนไม่รู้จักนี้ ฉันกลัวเจอะรู้จักกัน และทุกผมกลัวมากที่จะหลวมทั้งหมดที่ผมฝึกร่างกายและจิตใจในชีวิตของฉัน ไม่เพียงแต่ร่างกายของฉัน แต่เพิ่มเติมให้ใจของฉันเป็นในรัฐ nothingness ไม่ ฉันพยายามอย่างแรง อยากจะมีความกล้าหาญ ฉัน seeked เสรีภาพ ทั้งหมดที่ผมได้รับรู้ความรู้สึกน่าขยะแขยงของถูกไม่จำเป็น ไม่ดีสำหรับอะไรฉันได้ไป โดย monologue นี้หนัก ซับซ้อน ด้วยตัวเอง ฉันถูกมองหาคนช่วยฉันล้างจิตใจของฉัน แต่วิธีอาจพวกเขาเมื่อฉันถูกปิดเช่นการ irongate เดียวเมื่อฉันเองก็ยังคิด ผมรู้สึกสงสารตัวเอง ผมมี somekind ของกำจะทำอย่างไรฉันจัดการเพื่อผลักดันผ่าน และจะโดดเด่นหาความอดทนและความสงบ โดยไม่มีการดำเนินการ สวยงามรัฐนั้นให้รู้จักกับเรา ใจของฉันได้ถูกวางยา โดยพยายามที่จะแสดง วิธีหนึ่งแข็งแรงได้ และการได้รับผ่านอะไร อยากจะแสดง willpower ภายในของฉันและที่ฉันสามารถยังคง นี่คือความใฝ่ฝันไม่แข็งแรง และมีทางรักษาจริง มันเป็นเพียงเวลาเหมาะสมเพื่อยอมจำนน และค้นหาความจริง การหยุดการเรียนรู้จากประสบการณ์นี้แทนที่พยายามให้ดีขึ้นปัญหานี้มีประตูเพื่อเสรีภาพของฉัน พบความกล้าหาญเพื่อให้เวลา หาวิธีโบราณประเพณีและดำน้ำเข้าใหม่พร้อมอุทิศตนเต็ม ฉันสามารถหายใจอีกครั้งตอนนี้ มันจะง่ายสำหรับผมที่เขียนทั้งหมดนี้เป็นฉัน เป็นกู้คืน และเกือบ เหมือนใหม่อีกครั้ง มันเป็น nighmare สี่เดือน และมันได้สอนให้ฉันเป็นบทเรียน ฉันหวังว่า ฉันจะเคารพนี้ตลอดไป ลงรายการบัญชีในชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นเวลาเกือบปีที่ฉันได้รับการมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องในสะโพกขวาของฉัน หลังจากที่ในขณะที่ผมไม่ได้รับรู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดใด ๆ เพิ่มเติม มันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติของผมเหมือนกับการตื่นขึ้นในตอนเช้า ผมคิดว่าความเจ็บปวดความรู้สึกเป็นสิ่งหนึ่งและอีกส่วนหนึ่งเป็นวิธีการหนึ่งที่ทำปฏิกิริยากับมัน. ฉันทำคิดว่าดีออกของการตัดสินใจที่จะไม่สนใจความเจ็บปวดและไม่มีความเมตตาหรือความไวไปในการทุ่มเทและอุทิศอย่างเต็มที่ในการสร้างงานศิลปะของผม เต้น! เต้นรำกับผมเป็นส่วนขยายของความคิดที่จะ revieled ผ่านการเคลื่อนไหว ฉันถึงหลักของความคิดที่ลึกใกล้กับเมล็ดพันธุ์ของความรู้สึกของฉัน เต้นรำกลายเป็นกระจกของตัวเองว่า reviels ความบริสุทธิ์ของความคิดและความรู้สึกของป่ามากกว่าผมสามารถที่จะนำในคำพูด กระจกนี้จะซ่อนอะไรไม่เคยอยู่และมักจะเป็นความจริง. สะโพกของฉันถูกยกให้และการสะท้อนของกระจกนี้ถูกบิดเบือน วิธีเดียวที่จะพบการเชื่อมต่ออีกครั้งที่จะไปตามมีด. หลังจากที่การดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จมากดำเนินการโดยศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดกับสัญชาตญาณที่ดี, ความรู้และแม้กระทั่งความรู้สึกของอารมณ์ขัน (ซึ่งเป็นผู้ช่วยให้รอดหลายครั้ง) ผมก็เต็มไปด้วยไดรฟ์ก้าวร้าว ที่จะได้รับกลับมาได้อย่างรวดเร็วทั้งเท้าของฉัน ด้วยจิตตานุภาพที่ฉันได้รับเสมอสามารถที่จะทำให้สิ่งที่เกิดขึ้นแม้ในขณะที่มันให้ความรู้สึกเป็นไปไม่ได้ ประเพณีของฉันในการทำงานสิ่งที่ออกได้เสมอผ่านการออกกำลังกาย ฉันจะฝึกอบรมวงจรจนฉันไม่สามารถใด ๆ เพิ่มเติมฝึก rumbawalks ของฉันจนเลือดออกร่างกายของฉันได้รับในการดำเนินการที่จะอนุญาตให้ใจของฉันที่จะไหลและหาทาง. ช้ามัน dawned กับฉันว่ามันเป็นกรณีที่ไม่เวลานี้ วางอยู่บนโซฟาที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะบีบก้นของฉันด้วยกัน 10 ครั้งวันละสามครั้งผมไม่ได้มีวิธีการตามปกติของฉันออก ความคิดทั้งหมดของฉันถูกตีกลับไปมาในวงกลมปลายตาย ผมชอบสัตว์เลี้ยงในกรงมองหาเสรีภาพ เพียงแค่จมอยู่ในความมืดของตัวเอง เข้ามาในหัวของฉันที่มีเสียงดังป้อนมอนสเตอร์ของความคิดผม prisoned ที่นี่เป็นเวลาสองเดือนและแม้หลังจากที่ฉันมีอีกสี่เดือนที่จะไปเพียงแค่ฟื้นฟู ผมได้รับการต่อต้านที่ไม่รู้จักเข้ามานี้ผมกลัวที่จะเผชิญและเป็นที่รู้จักมากที่สุดของทั้งหมดที่ฉันกลัวมากที่จะสูญเสียทุกสิ่งที่ฉันได้รับการฝึกฝนร่างกายและจิตใจของฉันสำหรับทุกชีวิตของฉัน ไม่เพียง แต่ร่างกายของฉัน แต่มากขึ้นดังนั้นความคิดของผมอยู่ในสถานะของความว่างเปล่าเป็นไปไม่ได้ ผมพยายามที่จะมีความแข็งแรงฉันอยากจะเป็นผู้กล้าหาญผม seeked เสรีภาพ ทั้งหมดที่ฉันมีคือความตระหนักในความรู้สึกที่น่าขยะแขยงของการที่ไม่จำเป็นไม่ดีอะไร. ผมจะผ่านหนักนี้คนเดียวที่มีความซับซ้อนกับตัวเอง ผมกำลังมองหาคนที่จะช่วยให้ฉันเพื่อล้างใจของฉัน แต่วิธีการที่พวกเขาจะได้เมื่อฉันถูกปิดเช่น Irongate เฉพาะเมื่อฉันตระหนักฉันรู้สึกสงสารตัวเองที่ผมได้ somekind ของด้ามจับของสิ่งที่ต้องทำ. ฉันจัดการเพื่อผลักดันผ่านและพบจะโดดเด่นสำหรับความอดทนและความสงบสุขโดยไม่มีการกระทำ ว่ารัฐเพื่อความสวยงามที่ไม่รู้จักกับพวกเราหลายคน ใจของฉันได้รับการวางยาพิษโดยพยายามที่จะแสดงวิธีการหนึ่งที่แข็งแกร่งสามารถและจะได้รับผ่านอะไร ผมอยากจะแสดงจิตตานุภาพภายในของฉันและที่ฉันยังคงสามารถ! นี้เป็นความใฝ่ฝันที่ไม่แข็งแรงและมันได้ในทางของการรักษาจริง มันเป็นเพียงเวลาที่เหมาะสมที่จะยอมแพ้และค้นหาความจริง ในการหยุดการบังคับและเรียนรู้จากประสบการณ์นี้มากกว่าการพยายามที่จะดีกว่า. สำนึกนี้เป็นประตูไปสู่อิสรภาพของฉัน! ผมพบความกล้าหาญที่จะให้เวลาหาวิธีออกจากประเพณีเก่าและดำน้ำในใหม่ด้วยความทุ่มเทเต็มรูปแบบ ฉันสามารถลมหายใจอีกครั้ง. ตอนนี้มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมที่จะเขียนทั้งหมดนี้เป็นฉันอย่างดีในการกู้คืนและเกือบจะเหมือนใหม่อีกครั้ง มันเป็น nighmare สี่เดือนและมันไม่สอนฉันบทเรียน ฉันหวังว่าฉันจะเคารพนี้ตลอดไป! โพสต์ในชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกือบปีผมเคยอาศัยอยู่กับความเจ็บปวดคงที่ในสะโพกขวาของฉัน หลังจากที่ในขณะที่ผมไม่ได้รับรู้มันเป็นความเจ็บปวดใด ๆเพิ่มเติม มันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติของหนู เช่น ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉันคิดว่าความรู้สึกเจ็บปวดเป็นสิ่งหนึ่ง และอีกวิธีหนึ่ง reacts มัน

ฉันมีความคิดดีออก ของการตัดสินใจที่จะละเว้นความเจ็บปวดและไม่มีความเมตตาหรือความไวก็ทุ่มเท และเต็มที่ทุ่มเทสร้างผลงานของฉัน เต้น !

เต้นกับผมเป็นส่วนขยายของความคิดที่จะ revieled ผ่านการเคลื่อนไหว ผมถึงหลักความคิดปิดลึกเมล็ดของความรู้สึกของฉัน เต้นกลายเป็นกระจกสะท้อนตัวเองว่า reviels ความบริสุทธิ์ของความรู้สึกความคิดป่าและมากกว่าที่ฉันสามารถใส่ลงไปในคำพูด กระจกนี้ซ่อนอะไร ไม่เคยโกหก และก็เป็นเรื่องจริง

สะโพกของฉันทำให้ในและการสะท้อนของกระจกบิดเบือน วิธีเดียวที่จะพบการเชื่อมต่ออีกครั้งเพื่อไปภายใต้มีด

หลังจากประสบความสำเร็จมากการผ่าตัดโดยศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดกับสัญชาตญาณ ความรู้และความรู้สึกของอารมณ์ขัน ( ซึ่งเป็นผู้ช่วยเหลือหลายครั้ง )ผมเต็มไปด้วยก้าวร้าวไดรฟ์ที่จะได้รับอย่างรวดเร็วกลับบนเท้าทั้งสองข้าง กับความมุ่งมั่นที่ฉันมักจะสามารถให้สิ่งที่เกิดขึ้น แม้เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ ประเพณีที่จะทำงานสิ่งที่ออกได้เสมอผ่านกิจกรรมทางกาย ผมจะฝึกรอบจนผมไม่สามารถใด ๆเพิ่มเติม ฝึก rumbawalks ของฉันจนเลือดออก , ได้รับร่างกายของฉันในการกระทำเพื่อให้จิตไหลและหาวิธี

ช้ามัน dawned กับฉันว่าไม่ใช่กรณีนี้ นอนบนโซฟา ต้องบีบก้นกัน 10 ครั้ง วันละสามครั้ง ผมไม่ได้หาทางออก ความคิดทั้งหมดของฉันเด้งไปมาเป็นวงกลม ทางตัน ฉันเป็นเหมือนกรงขังสัตว์หาอิสรภาพ ก็จมอยู่กับความมืดของฉันเอง ในหัวผมเสียงดังใส่มอนสเตอร์ของความคิดฉันติดคุก เป็นเวลาสองเดือนและแม้หลังจากที่ฉันได้สี่เดือนที่จะไปแค่ฟื้นฟู . ผมต่อต้านการไม่รู้จัก ผมกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากัน และส่วนใหญ่ของทั้งหมด ฉันค่อนข้างกลัวหลวมทั้งหมดที่ฉันได้ฝึกร่างกายและจิตใจทุกชีวิตของฉัน ไม่เพียง แต่ร่างกาย แต่จิตใจของฉันมันมากขึ้นดังนั้นในรัฐเป็นไปไม่ได้ ไม่มีอะไรเลย ฉันพยายามที่จะเข้มแข็งฉันอยากจะกล้าหาญ ฉันค้นหาอิสระ ทั้งหมดที่ฉันได้ คือ ความตระหนักของความรู้สึกที่น่ารังเกียจถูกไม่จำเป็น ไม่ดีเลย

ผมผ่านอะไรมาหนักขนาดนี้ ซับซ้อน พูดคนเดียวกับตัวเอง ฉันกำลังมองหาคนที่จะช่วยฉันล้างจิตใจของฉัน แต่ทำไมพวกเขาเมื่อฉันปิดเหมือน irongate .เมื่อฉันตระหนักว่าฉันก็รู้สึกเวทนาตัวเอง ผมมีพวกจับอย่างไร

ฉันจัดการเพื่อผลักดันผ่านและพบจะโดดเด่นสำหรับความอดทนและความสงบที่ปราศจากการกระทำ ที่สภาพสวยมากที่ไม่รู้จักกับเรามากมาย ใจของฉันถูกวางยาพิษโดยพยายามที่จะแสดงวิธีการที่แข็งแกร่งและหนึ่งสามารถได้รับผ่านอะไร ฉันต้องการที่จะแสดงจิตตานุภาพ ภายในของฉัน และ ฉัน ยัง สามารถนี่คือความใฝ่ฝันที่ไม่แข็งแรงและมันได้รับในทางที่แท้จริง การรักษา มันเป็นเพียงเวลาที่เหมาะสมที่จะยอมแพ้และค้นหาความจริง หยุดบังคับ และเรียนรู้จากประสบการณ์นี้แทนที่จะพยายามจะดีกว่า

เข้าใจนี้คือประตูสู่อิสรภาพของฉัน ! ฉันพบความกล้าหาญที่จะให้เวลา หาทางออกไปจากประเพณีเก่าและดำน้ำเข้าไปใหม่ด้วยความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม ฉันสามารถหายใจอีกครั้ง .

ตอนนี้มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมที่จะเขียนนี้ผมดีในการกู้คืนและเกือบเหมือนใหม่อีกครั้ง มัน nighmare สี่เดือนและมันก็สอนบทเรียนให้ฉัน ผมหวังว่าผมจะเคารพนี้ตลอดไป



โพสต์ในชีวิต