When the doctor removed the plaster

When the doctor removed the plaster, Macon's leg came out died-white and ugly. He still limped a bit, but he now had no excuse for not getting on with the new U.S. guides that Julian wanted. The New York trip was the first one, and Rose drove him to the station to catch the train.

She was worried about Edward. 'I wish you weren't leaving him with me,' she said. 'You know how out of control he gets.'

'What could happen in such a short time?' Macon said. 'I'll be home by tomorrow night. If worst comes to worst, you could lock him in the pantry till I get back.'

New York was a foreign city to Macon. He could never get used to the sense of purposefulness there-everyone was always rushing somewhere without a moment to look around them. He began his usual visits to hotels and restaurants, making notes in the old guidebook in his tiny, near handwriting.

In the evening Julian wanted him to try a new restaurant , which was on the top of an impossibly tall building. The cab driver who took him there clearly thought it was a bad idea.

'Cup of coffee there will cost you five dollars,' he told Macon.
Most of the people in the restaurant were in evening dress and seemed to be celebrating something. Macon was given a table without a view, and after he had given his order, he took his drink over to one of the great black Windows that encircled the room from floor to ceiling.

All of a sudden, he thought he had died.

He saw the city far below him like a shining golden ocean, the streets tiny lines of light, the sky a purple hollow that went on forever. It wasn't the height; it was the distance-his huge, lonely distance from everyone who mattered, Ethan, Sarah...He had gone too far, he would never, ever get back.

His heart began to beat twice as fast as normal and his hands shook. He dropped his glass, and ran clumsily across the room and out the door. In the corridor he found a telephone and called home, worrying that they would not answer. But Charles did.

'Charles? I'm on top of this building and...and a silly thing has happened. Listen-you've got to get me out of here.'

'You out! What are you talking about? You've got to get me out!' Charles sounded unusually excited.

'What?'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อหมอเอาพลาสเตอร์ ช่วงของมาคอนออกมา ขาวตาย และน่าเกลียด เขายังคง limped บิต แต่ตอนนี้เขาไม่แก้ตัวไม่ได้รับบนด้วยการแนะนำสหรัฐฯ ใหม่ที่ Julian ต้อง เที่ยวนิวยอร์กเป็นคนแรก และโรสขับรถเขาไปสถานีรถไฟเธอกังวลว่าเอ็ดเวิร์ด 'ฉันต้องการคุณไม่ทิ้งเขากับฉัน เธอกล่าว 'คุณรู้วิธีออกควบคุม เขาได้รับ''ที่อาจเกิดขึ้นในเวลาดังกล่าวสั้น' มาคอนกล่าวว่า ' ฉันจะได้บ้านคืนพรุ่งนี้ ถ้าเลวร้ายที่สุด comes ถึงเลวร้ายที่สุด คุณสามารถล็อกเขาในครัวจนได้รับกลับมาได้ 'นิวยอร์กเป็นเมืองต่างประเทศเพื่อมาคอน เขาอาจไม่ได้ใช้ของ purposefulness มี-คนถูกเสมอรีบบางแห่งไม่ มีเวลาไปดูพวกเขาได้ เขาเริ่มเขาชมปกติโรงแรมและร้านอาหาร ทำบันทึกย่อในคู่มือเก่าในเขาเล็ก ๆ ใกล้กับลายมือในช่วงเย็น Julian ต้องให้เขาลองใหม่ร้านอาหาร ที่บนยอดตึกที่สูง impossibly คนขับแท็กซี่ที่เขามีอย่างชัดเจนคิดว่า มันใช้ความคิดที่ไม่ดี'ถ้วยกาแฟที่มีต้นทุนคุณ 5 ดอลลาร์ เขาบอกมาคอนคนในร้านส่วนใหญ่ในตอนเย็น และดูเหมือนจะ จัดงานเฉลิมฉลองสิ่ง มาคอนให้ตารางไม่ มีมุม และหลังจากที่เขาได้รับใบสั่งของเขา เขาเอาเครื่องดื่มของเขามากกว่าหนึ่งหน้าต่างสีดำดีที่ล้อมรอบห้องจากพื้นถึงเพดานทันที เขาคิดว่า เขาเสียชีวิตเขาเห็นทะเลเมืองไกลเขาเช่นการส่องแสงทอง เส้นเล็ก ๆ ถนนแสง ฟ้ากลวงสีม่วงที่ไปตลอด มันไม่ได้สูง ก็ห่างจากที่พักของเขาใหญ่ เหงาระยะใคร mattered อีธาน ซาร่าห์... เขาเดินทางไกล เขาจะไม่เคย เคยได้รับกลับมาหัวใจของเขาเริ่มตีสองความเร็วปกติ และมือจับ เขาทิ้งแก้วของเขา และซุ่มซ่ามวิ่ง ทั่วห้อง และประตู ในทางเดิน เขาพบโทรศัพท์ และเรียกบ้าน กังวลว่าพวกเขาจะไม่ตอบ แต่พระเจ้าชาร์ลส์ได้ "ชาร์ลส์ ผมอยู่ด้านบนของอาคารนี้ และ... และเป็นสิ่งที่โง่ที่เกิดขึ้น ฟัง-ได้รับฉันออกจากที่นี่ "' คุณออก เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ คุณได้รับฉันออก!' ชาร์ลส์แต่เพียงแห่งตื่นเต้นผิดปกติ'อย่างไร'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อแพทย์ออกปูนขา Macon ออกมาเสียชีวิตสีขาวและน่าเกลียด เขายังคงเดินขากะเผลกเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับการไม่ได้รับกับคู่มือสหรัฐใหม่ที่จูเลียนต้องการ การเดินทางนิวยอร์กเป็นครั้งแรกที่หนึ่งและโรสเขาขับรถไปยังสถานีที่จะจับรถไฟ. เธอเป็นห่วงเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ด 'ฉันหวังว่าคุณไม่ได้ทิ้งเขาไว้กับฉัน "เธอกล่าวว่า 'คุณรู้วิธีการออกจากการควบคุมเขาได้รับ.' 'สิ่งที่อาจเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้น? เมคอนกล่าวว่า 'ฉันจะกลับบ้านในเวลากลางคืนในวันพรุ่งนี้ ถ้าเลวร้ายที่สุดมาถึงที่เลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถล็อคเขาในตู้กับข้าวจนฉันได้รับกลับ. นิวยอร์กเป็นเมืองที่ชาวต่างชาติที่ Macon เขาไม่เคยได้ใช้ความรู้สึกของความเด็ดเดี่ยวมี-ทุกคนก็มักจะวิ่งอยู่ที่ไหนสักแห่งโดยไม่ต้องสักครู่เพื่อดูรอบตัวพวกเขา เขาเริ่มเข้าชมตามปกติของเขาไปยังโรงแรมและร้านอาหาร, ทำบันทึกในหนังสือเก่าเล็ก ๆ ของเขาที่อยู่ใกล้ลายมือ. ในช่วงเย็นจูเลียนอยากให้เขาลองร้านอาหารใหม่ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของอาคารสูงเป็นไปไม่ได้ คนขับรถแท็กซี่ที่พาเขามีความคิดอย่างชัดเจนว่ามันเป็นความคิดที่ดี. 'ถ้วยกาแฟจะมีค่าใช้จ่ายคุณห้าดอลลาร์ "เขาบอก Macon. ส่วนใหญ่ของคนในร้านอาหารอยู่ในชุดราตรีและดูเหมือนจะได้รับการเฉลิมฉลองบางสิ่งบางอย่าง Macon ได้รับตารางโดยไม่ต้องมุมมองและหลังจากที่เขาได้รับการสั่งซื้อของเขาเขาเอาเครื่องดื่มของเขามากกว่าที่จะเป็นหนึ่งของ Windows สีดำที่ดีที่ล้อมรอบห้องจากพื้นถึงเพดาน. ทั้งหมดในทันทีที่เขาคิดว่าเขาเสียชีวิต. เขา เห็นเมืองต่ำกว่าเขาเหมือนมหาสมุทรสีทองส่องถนนสายเล็ก ๆ ของแสงท้องฟ้าสีม่วงกลวงที่ไปอยู่กับคุณตลอด มันไม่ได้เป็นความสูง; มันเป็นทางของเขาใหญ่ระยะทางจากคนเหงาที่สำคัญอีธาน, ซาร่าห์ ... เขาได้ไปไกลเกินไปเขาจะไม่เคยได้รับกลับมา. หัวใจของเขาเริ่มที่จะชนะสองครั้งที่รวดเร็วเป็นปกติและมือของเขาสั่น เขาลดลงแก้วของเขาและวิ่งงุ่มง่ามในห้องพักและออกจากประตู ในทางเดินเขาพบโทรศัพท์และเรียกว่าบ้านกังวลว่าพวกเขาจะไม่ได้คำตอบ แต่ชาร์ลส์ได้. 'ชาร์ลส์? ผมด้านบนของอาคารหลังนี้และ ... และเป็นสิ่งที่โง่ที่เกิดขึ้น ฟัง-ที่คุณได้จะต้องได้รับฉันออกไปจากที่นี่. '' คุณออก! คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? คุณจะต้องได้รับฉันออก! ชาร์ลส์ฟังตื่นเต้นผิดปกติ. 'อะไร'

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่หมอเอาพลาสเตอร์ ขาตัวเลขออกมาตายสีขาว และน่าเกลียด เขา limped เล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่มีข้อแก้ตัวไม่ขึ้นกับสหรัฐใหม่คู่มือที่จูเลียนต้องการ นิวยอร์กทริปแรก และโรส พาเขาไปที่สถานีรถไฟ เพื่อจับรถไฟ

เธอกังวลเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ด’ ฉันหวังว่าคุณไม่ได้ทิ้งเขานะ ' เธอพูด' คุณรู้วิธีออกจากการควบคุมเขาได้ . . .

'what อาจเกิดขึ้นในเวลาสั้น ๆ ? แมคอนกล่าว . เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับบ้านโดย ถ้าเรื่องมันมีแต่จะยิ่งแย่ คุณจะขังเขาไว้ในตู้จนฉันกลับ '

นิวยอร์กเป็นเมืองที่ต่างประเทศมากอน เขาไม่เคยชินกับความรู้สึกของ purposefulness ที่นั่นทุกคนมักจะรีบทิ้งสักครู่เพื่อมองรอบ ๆพวกเขาเขาเริ่มเข้าชมตามปกติของเขาไปยังโรงแรมและร้านอาหาร การบันทึกในหนังสือเก่าๆ ของเขาเล็ก ๆใกล้ลายมือ

ในตอนเย็น จูเลียน อยากให้เขาลองร้านอาหารใหม่ซึ่งอยู่ด้านบนของอาคารสูงอย่างเหลือเชื่อ . คนขับแท๊กซี่ที่เอาเขามันชัดเจนว่ามันเป็นความคิดที่แย่

'cup ของกาแฟนั้นจะเสียค่าใช้จ่ายคุณเงินห้าดอลลาร์ ' เขาบอก
มากอนคนส่วนใหญ่ในร้านอาหารอยู่ในชุดราตรี และดูเหมือนจะกำลังฉลองอะไรบางอย่าง แมคอนได้รับโต๊ะโดยไม่มีมุมมอง และหลังจากที่เขาได้รับคำสั่ง เขาหยิบเหล้าของเขาไปหนึ่งในดีดำ Windows ที่ล้อมห้องจากพื้นถึงเพดาน

อยู่ดีๆ เขาคิดว่าเขาได้ตาย

เขาเห็นเมืองไกลด้านล่างเขาเหมือนส่องแสงสีทอง มหาสมุทรถนนสายเล็ก ๆของแสง ท้องฟ้าเป็นสีม่วงกลวงนั้นไปตลอดกาล ไม่ใช่ความสูง ; มันคือระยะทางขนาดใหญ่ของเขาโดดเดี่ยวห่างจากทุกคนที่สำคัญ อีธาน ซาร่า . . . . . . . เขาจากไป เขาไม่เคยกลับมา

หัวใจของเขาเริ่มที่จะชนะสองครั้งที่รวดเร็วเป็นปกติ มือของเขาสั่น เขาทิ้งแก้วและวิ่งอุ้ยอ้ายทั่วห้องและออกประตูได้ในทางเดินที่เขาพบโทรศัพท์โทรกลับบ้าน กังวลว่าพวกเขาจะไม่ตอบ แต่ชาร์ลทำ

'charles ? ผมอยู่ชั้นบนสุดของตึกนี้ และ . . . . . . . และสิ่งที่ไร้สาระเกิดขึ้น ฟังนะ คุณต้องพาฉันออกไปจากที่นี่ . . .

" ! คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? คุณพาฉันออกไป ! ชาร์ล เสียงผิดปกติ ตื่นเต้น

'what ?