He quietly sat down on the boulder.

He quietly sat down on the boulder. A long time passed, and eventually the stars peeked out one by one. Then dawn came. Meng Hao sighed and lifted his head.

“They’re all gone… and here I am, still in the State of Zhao.” Suddenly, Meng Hao missed home. Even though he had gotten rid of his old ancestral house in Yunjie County, he still missed his old bed and dilapidated bowls. Even more so, he missed Mount Daqing. He missed… he missed his kind, smiling mother, and his father, who had always seemed afraid of his mother.

It was all somewhat vague. Meng Hao shook his head, and as the rays of dawn crept out, he stood up. There was no need to search the Reliance Sect. Everything worth taking was long gone, pillaged by the experts from the State of Zhao. It was all was empty.

Meng Hao patted the dust off his clothes, then changed out of his Inner Sect silver robe, back into the scholar’s gown he had worn all those years ago. It was a spacious robe, but as he put it on, it felt a bit small. He stared at the rising sun and let out a sigh. Deep within him, his golden Core Lake seemed to bubble, and within it, the Demonic Core emitted spiritual power that filled and replenished his body.

“I’m not too far from the seventh level of Qi Condensation. I can feel the bottleneck.” He walked forward, slapping his bag of holding. Two flying swords emerged and floated down to his feet. He glided down the mountain and left the Reliance Sect.

Using this technique with the flying swords granted him the ability of flight. But similar to Elder Sister Xu with her Wind Pennant, it was only temporary flight, nothing long term.

Meng Hao moved ever more swiftly, speeding along throughout the mountain forests. Finally, he was able to leave the Reliance Sect region, a place he hadn’t left for three years. He flew throughout the seemingly endless wild mountains, eventually disappearing over the horizon.

Time passed, and maintaining his original speed, Meng Hao eventually emerged from the mountainous region after two days.

“I’m not sure how long it took Elder Sister Xu to bring me to the Sect,” he muttered to himself, looking back at the mountains. “It was a few days, but I was unconscious. In any case, I think her speed at that time would have been similar to my own now.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเงียบ ๆ นั่งลงบนก้อนหิน เป็นเวลานานที่ผ่านมาและในที่สุดดาวแอบโผล่ออกมาทีละคน จากนั้นรุ่งอรุณมา เม้งเฮาถอนหายใจและยกศีรษะของเขา. "พวกเขากำลังหายไปทั้งหมด ... และนี่ฉันยังคงอยู่ในรัฐ Zhao ได้." ทันใดนั้นเม้งเฮาพลาดบ้าน แม้เขาจะมีอากาศกำจัดของบ้านของบรรพบุรุษเก่าของเขาใน Yunjie เคาน์ตี้เขายังคงคิดถึงเตียงเก่าของเขาและชามทรุดโทรม มากยิ่งขึ้นดังนั้นเขาพลาดเมา Daqing เขาคิดถึง ... เขาพลาดชนิดของแม่ยิ้มและพ่อของเขาที่เคยดูเหมือนมักจะกลัวแม่ของเขา. มันคือทั้งหมดที่ค่อนข้างคลุมเครือ เม้งเฮาส่ายหัวและเป็นรังสีของรุ่งอรุณพุ่งออกมาเขาลุกขึ้นยืน ไม่มีความจำเป็นที่จะค้นหาพึ่งนิกายเป็น ทุกสิ่งที่คุ้มค่าการก็หายไปนานปล้นโดยผู้เชี่ยวชาญจากรัฐ Zhao มันคือทั้งหมดที่เป็นที่ว่างเปล่า. เม้งเฮาตบฝุ่นถอดเสื้อผ้าของเขาแล้วเปลี่ยนจากเสื้อคลุมสีเงินของเขาภายในนิกายกลับเข้ามาในชุดของนักวิชาการที่เขาได้สวมใส่ทุกปีที่ผ่านมา มันเป็นเสื้อคลุมกว้างขวาง แต่ในขณะที่เขาวางไว้บนก็รู้สึกนิด ๆ หน่อย ๆ เขาจ้องที่ดวงอาทิตย์ขึ้นและปล่อยให้ออกถอนหายใจ ลึกภายในเขาทองเขาหลักทะเลสาบดูเหมือนจะฟองและภายในมันปีศาจหลักที่ปล่อยออกมาพลังทางจิตวิญญาณที่เต็มไปและเติมเต็มร่างกายของเขา. "ฉันไม่ไกลจากระดับที่เจ็ดของฉีควบแน่น ฉันรู้สึกได้ว่าคอขวด. "เขาเดินไปข้างหน้าตบกระเป๋าของเขาของการถือครอง สองดาบบินโผล่ออกมาและลอยลงไปที่เท้าของเขา เขาเดินลงมาจากภูเขาและซ้ายพึ่งนิกาย. การใช้เทคนิคนี้ด้วยดาบบินที่ได้รับเขามีความสามารถในการบิน แต่คล้ายกับน้องสาวพี่เสี่ยวกับชายธงลมของเธอมันก็เป็นเพียงการบินชั่วคราวไม่มีอะไรในระยะยาว. เม้งเฮาย้ายที่เคยขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมเร่งทั่วป่าภูเขา ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะออกจากภูมิภาคพึ่งนิกายสถานที่ที่เขาไม่ได้ทิ้งไว้เป็นเวลาสามปี เขาบินทั่วภูเขาป่าดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดในที่สุดก็หายไปเหนือเส้นขอบฟ้า. เวลาผ่านไปและการบำรุงรักษาความเร็วเดิมของเขาเม้งเฮาที่สุดก็โผล่ออกมาจากพื้นที่ที่เป็นภูเขาหลังจากที่สองวัน. "ผมไม่แน่ใจว่านานแค่เอาน้องสาวพี่เสี่ยวไป นำฉันไปที่นิกาย "เขาพึมพำกับตัวเองมองกลับไปที่ภูเขา "มันเป็นไม่กี่วัน แต่ผมก็ไม่ได้สติ ในกรณีใด ๆ ผมคิดว่าความเร็วของเธอในช่วงเวลาที่จะได้รับคล้ายกับของตัวเองตอนนี้ ".

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขารีบนั่งลงบนก้อนหิน เวลานานผ่านไป และในที่สุดดาวแอบมองออกไปทีละคน แล้วเช้ามา เมิ่งเฮ่าถอนหายใจและยกหัวขึ้น" หมดแล้ว . . . . . . . และตอนนี้ผมก็ยังอยู่ในสถานะของจ้าว " ทันใดนั้น เมิ่งฮ่าวก็คิดถึงบ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะกำจัดบ้านบรรพบุรุษเก่าของเขาใน yunjie มณฑล เขายังคงคิดถึงเตียงเก่าและทรุดโทรมชาม ยิ่งกว่านั้น เขาคิดถึงภูเขา Daqing . เขาพลาด . . . . . . . เขาไม่ได้ใจดี เขายิ้ม แม่และพ่อของเขา ผู้เสมอเหมือนกลัวแม่ของเขามันค่อนข้างคลุมเครือ เมิ่งเฮ่าส่ายหัว เป็นแสงของรุ่งอรุณคืบคลานออกมา เขาลุกขึ้นยืน ไม่จำเป็นต้องค้นหาการอ้างอิง นิกาย ทุกอย่างที่คุ้มก็หายไปนาน ปล้นสะดม โดยผู้เชี่ยวชาญจากรัฐจ้าว มันว่างเปล่าเมิ่งเฮ่าตบฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของตน แล้วเปลี่ยนจากของเขาภายในพรรค เงินแท้ กลับสู่นักวิชาการชุดที่เขาใส่ เมื่อหลายปีก่อน มันเป็นเสื้อคลุมที่กว้างขวาง แต่เขาใส่แล้ว รู้สึกว่าเล็กไป เขาจ้องมองดูพระอาทิตย์ขึ้นแล้วก็ถอนหายใจ . ลึกภายในเขาสีทองของเขาหลักทะเลสาบดูฟอง และภายใน หลักปีศาจปล่อยพลังทางจิตวิญญาณที่เติมและเติมร่างกายของเขา" ผมไม่ได้ไกลจากระดับที่เจ็ดของฉีการควบแน่น ฉันรู้สึกถึงคอขวด " เขาเดินไปตบหน้าของเขา , กระเป๋าถือ สองพยัคฆ์ เกิดขึ้นและลอยลงมาที่เท้า เขากไลดิดลงจากภูเขาและออกจากการอ้างอิง นิกายการใช้เทคนิคนี้กับดาบบินประทานความสามารถในการบิน แต่คล้ายกับ Xu พี่สาวเธอลมเฟื่องมันแค่ชั่วคราวเที่ยวบินอะไรในระยะยาวเมิ่งเฮ่าย้ายมากขึ้นอย่างรวดเร็ว , เคลื่อนที่ไปทั่วทั้งภูเขา ป่าไม้ ในที่สุด เขาก็สามารถที่จะออกจากการพึ่งพาพรรค เขต ที่เขาไม่ได้ไป 3 ปี เขาล่องลอยไปทั่วป่าภูเขาไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุดหายไปจากขอบฟ้า .เวลาผ่านไป และรักษาความเร็วเดิมของเขา เมิ่งฮ่าวในที่สุดก็โผล่ออกมาจากเขตภูเขา หลังจากสองวัน" ผมไม่แน่ใจว่าใช้เวลานานแค่ไหน พี่ซู พาฉันมาที่สำนัก " เขาพึมพำกับตัวเอง มองกลับไปที่ภูเขา " มันเกิดขึ้นไม่กี่วัน แต่ผมไม่ได้สติ ในกรณีใด ๆฉันคิดว่า ความเร็วของเธอในตอนนั้นคงจะคล้ายกับของตัวเองตอนนี้