....Japan, I really want to go ther

....Japan, I really want to go there......」(Valetta)

Valetta muttered lonesomely. Kazura didn’t know what kind of reply he should give to her and became slightly panicked. Valetta let out a big sigh, and then she stood up and patted the dirt from her clothes.

「It’s useless to complain about something being impossible. I’m sorry for being selfish.」(Valetta)

Valetta produced a forced smile on her face while saying this. Seeing this, Kazura not only felt bad inside his heart, it also filled with guilt as well.
It never occurred in his thoughts that something like this phenomenon would happen, so he’d easily accepted Valetta’s request to go to Japan. She had so many expectations that when she realized that she couldn’t go, she’d received an enormous mental shock.

「No it’s not, don’t call yourself selfish...... There still might be another way, so let’s think of something and then try it once more.」(Kazura)

「......Yes, that’s true.」(Valetta)

It wasn’t like that it was set into the stone that it was something impossible. There might be some other methods to go to Japan.
It was still too early to give up, Kazura thought positively, but it seems that Valetta, who was hanging her head without any reply, had already given up.
The current situation was just like the legend passed down in the village, it was perhaps somewhat unbearable for her.

The two of them stood in silence for a while. But the silence broke when Valetta raised her face and began to speak.

「Kazura-san, I have a single request......」(Valetta)

「Yes, you can request anything.」(Kazura)

Kazura replied with a smile, Valetta became a little shy and averted her eyes as she also started to smile.

「I want to eat canned peaches again.」(Valetta)

「Eh? Canned peaches?」(Kazura)

I want to eat canned peaches, so was what she requested. Kazura didn’t understand why, eating canned peaches at this time.

「Yes, canned peaches...... Is it impossible?」(Valetta)

However, Valetta raised her face to Kazura with an apologetic expression, so Kazura immediately smiled and nodded.

「I understand, so it’s canned peaches, right? I’ll buy it quickly, so Valetta-san can wait at the house.」(Kazura)

「Yes, thank you very much.」(Valetta)

Valetta said her thanks as Kazura accepted her request.

「Then, I’ll see you later.」(Kazura)

Kazura replied and quickly ran and vanished into the tree grove’s interior.
Valetta waved her hand a bit as she saw Kazura off, before once again let out a big sigh.

「Haaa-. I can’t keep being dejected like this when Kazura returns. Please cheer up, me.」(Valetta)

Valetta made a fist in front of her chest. It was a gesture to help cheer herself up.[3] Then she left the tree grove and walked home.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

.... ญี่ปุ่น ผมอยากจะไป there...」(Valetta)Valetta ญี่ปุ่น lonesomely อิไม่รู้ตอบอะไรที่เขาควรให้กับเธอ และกลายเป็นเล็กน้อยพอพวก Valetta ให้ออกด้วย[ใหญ่ และจากนั้นเธอยืนขึ้น และโรคกลัวสิ่งสกปรกจากเสื้อผ้าของเธอ「It ของประโยชน์ที่จะบ่นเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้ ขอเป็น selfish.」(Valetta)Valetta ผลิตบังคับยิ้มบนใบหน้าของเธอในขณะที่พูดนี้ เห็นนี้ อิไม่เพียงแต่รู้สึกไม่ดีที่ภายในหัวใจของเขา มันยังเต็มไป ด้วยความรู้สึกผิดเช่นกันมันไม่เคยเกิดขึ้นในความคิดของเขาว่า เหมือนปรากฏการณ์นี้จะเกิดขึ้น เพื่อให้เขาได้ยอมรับคำขอของ Valetta จะไปญี่ปุ่นได้อย่างง่ายดาย เธอมีความคาดหวังมากว่า เมื่อเธอตระหนักว่า เธอไม่ไป เธอได้รับช็อคจิตใหญ่「No ไม่ ไม่เรียกตัวเองเห็นแก่ตัว... ยังอาจมีวิธีอื่น จึงขอคิดบางสิ่งบางอย่างแล้ว ลอง more.」(Kazura) ครั้ง「...... ใช่ นั่นคือ true.」(Valetta)มันไม่ได้เหมือนที่มันถูกตั้งเป็นหินมันก็ไม่มี อาจมีบางวิธีอื่น ๆ ไปยังประเทศญี่ปุ่นมันก็ยังเร็วเกินไปที่จะให้ขึ้น อิความคิดเชิงบวก แต่ดูเหมือนว่า Valetta ที่เป็นที่แขวนหัวของเธอ โดยไม่มีการตอบกลับใด ๆ แล้วให้ค่าสถานการณ์ในปัจจุบันเช่นเดียวกับตำนานผ่านลงในหมู่บ้าน บางทีมันก็ค่อนข้างทนไม่ได้เธอทั้งสองได้ยืนอยู่ในความเงียบในขณะ แต่ความเงียบยากจนเมื่อ Valetta ยกใบหน้าของเธอ และเริ่มพูด「Kazura ซัง มี request...」(Valetta) เดียว「Yes คุณสามารถขอ anything.」(Kazura)อิตอบกลับ ด้วยรอยยิ้ม Valetta กลายเป็นขี้อายเล็กน้อย และป้องกันดวงตาของเธอเมื่อเธอยังเริ่มยิ้ม「I อยากกินลูกพีชกระป๋อง again.」(Valetta)「Eh Peaches?」(Kazura) กระป๋องอยากกินลูกพีชกระป๋อง ดังนั้น เป็นสิ่งที่เธอร้องขอ อิไม่เข้าใจทำไม กินลูกพีชกระป๋องเวลานี้「Yes ลูกพีชกระป๋อง... เป็น impossible?」(Valetta)อย่างไรก็ตาม Valetta ยกใบหน้าของเธอคาซูระกับนิพจน์ขออภัย อิยิ้มทันที และเลยต้อง「I เข้าใจ ดังนั้นมันมีกระป๋องลูกพีช ขวา ฉันจะซื้อได้อย่างรวดเร็ว เพื่อ Valetta ซังสามารถรอเวลา house.」(Kazura)「Yes ขอบคุณมาก much.」(Valetta)Valetta กล่าวว่า ขอบคุณของเธอคาซูระยอมรับคำขอของเธอ「Then ฉันจะดูคุณ later.」(Kazura)อิตอบกลับอย่างรวดเร็ววิ่ง และไหลภายในของผลไม้ต้นไม้Valetta โบกมือของเธอเล็กน้อยเธอเห็นอิปิด ก่อนอีกครั้งให้ออกด้วย[ใหญ่「Haaa- ฉันไม่สามารถเก็บการสลดใจเช่นนี้เมื่อกลับอิ กรุณาเชียร์ขึ้น me.」(Valetta)Valetta ทำกำปั้นหน้าอกของเธอ ท่าทางจะช่วยเชียร์ตัวเองขึ้นได้ [3] แล้วเธอทิ้งผลไม้ต้นไม้ และเดินเข้าบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

.... ญี่ปุ่นผมอยากจะไปที่นั่น ...... 」 (วัลเลตตา) วัลเลตตาพึมพำ lonesomely Kazura ไม่ทราบชนิดของการตอบกลับเขาควรจะให้กับเธอและกลายเป็นตื่นตระหนกเล็กน้อย วัลเลตตาให้ออกถอนหายใจใหญ่และแล้วเธอก็ยืนขึ้นและตบเบา ๆ สิ่งสกปรกออกจากเสื้อผ้าของเธอ. 「มันไม่มีประโยชน์ที่จะบ่นเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ฉันขอโทษสำหรับการเห็นแก่ตัว. '(วัลเลตตา) วัลเลตตาผลิตรอยยิ้มบังคับบนใบหน้าของเธอในขณะที่พูดอย่างนี้ เห็นอย่างนี้ Kazura ไม่เพียง แต่รู้สึกไม่ดีในใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเช่นกัน. มันไม่เคยเกิดขึ้นในความคิดของเขาว่าบางสิ่งบางอย่างเช่นปรากฏการณ์นี้จะเกิดขึ้นดังนั้นเขาจะยอมรับคำขอของวัลเลตตาไปญี่ปุ่นได้อย่างง่ายดาย เธอมีความคาดหวังมากมายที่เมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถไปเธอจะได้รับการช็อตจิตมหาศาล. 「ไม่มีก็ไม่ได้จะไม่เรียกตัวเองเห็นแก่ตัว ...... ยังคงอาจจะมีวิธีอื่นดังนั้น ขอให้คิดว่าบางสิ่งบางอย่างแล้วลองอีกครั้ง. '(Kazura) 「 ...... ใช่ว่าเป็นความจริง.' (วัลเลตตา) มันก็ไม่ได้ชอบที่มันถูกกำหนดเป็นหินที่ว่ามันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ อาจจะมีบางวิธีการอื่น ๆ ที่จะไปญี่ปุ่น. มันก็ยังเร็วเกินไปที่จะให้ขึ้น Kazura คิดบวก แต่ดูเหมือนว่าวัลเลตตาที่ถูกแขวนหัวของเธอโดยไม่ตอบกลับใด ๆ ได้รับแล้ว. สถานการณ์ปัจจุบันก็เหมือนกับ ตำนานผ่านลงมาในหมู่บ้านมันก็อาจจะค่อนข้างทนไม่ได้สำหรับเธอ. สองของพวกเขายืนอยู่ในความเงียบในขณะที่ แต่ความเงียบยากจนเมื่อวัลเลตตายกใบหน้าของเธอและเริ่มที่จะพูด. 「 Kazura ซังฉันมีคำขอเดียว ...... 」 (วัลเลตตา) 「ใช่คุณสามารถขออะไร. '(Kazura) Kazura ตอบด้วย รอยยิ้ม, วัลเลตตากลายเป็นขี้อายเล็ก ๆ น้อย ๆ และหันดวงตาของเธอขณะที่เธอก็เริ่มที่จะยิ้ม. 「ฉันต้องการที่จะกินลูกพีชกระป๋องอีกครั้ง. '(วัลเลตตา) 「ใช่มั้ย? ลูกพีชกระป๋อง? 」 (Kazura) ฉันต้องการที่จะกินลูกพีชกระป๋องจึงเป็นสิ่งที่เธอได้รับการร้องขอ Kazura ไม่เข้าใจว่าทำไมการกินลูกพีชกระป๋องในเวลานี้. 「ใช่ลูกพีชกระป๋อง ...... มันเป็นไปไม่ได้? 」 (วัลเลตตา) แต่วัลเลตตายกใบหน้าของเธอที่จะ Kazura กับการแสดงออกขอโทษดังนั้น Kazura ยิ้มทันที และพยักหน้า. 「ผมเข้าใจจึงเป็นลูกพีชกระป๋องใช่มั้ย? ฉันจะซื้อมันได้อย่างรวดเร็วดังนั้นวัลเลตตาซังสามารถรอที่บ้าน. '(Kazura) 「ใช่ขอบคุณมาก.' (วัลเลตตา) วัลเลตตากล่าวขอบคุณเธอในฐานะ Kazura ยอมรับคำขอของเธอ. 「แล้วฉันจะเห็น คุณในภายหลัง. '(Kazura) Kazura ตอบได้อย่างรวดเร็วและวิ่งหายเข้าไปภายในป่าต้นไม้. วัลเลตตาโบกมือเธอบิตเป็นเธอเห็น Kazura ออกก่อนอีกครั้งให้ออกถอนหายใจใหญ่. 「 Haaa- ฉันไม่สามารถให้ถูกสลดใจเช่นนี้เมื่อ Kazura ผลตอบแทน กรุณากำลังใจขึ้นฉัน. '(วัลเลตตา) วัลเลตตาทำกำปั้นในด้านหน้าของหน้าอกของเธอ มันเป็นท่าทางที่จะช่วยให้กำลังใจตัวเองขึ้น. [3] จากนั้นเธอออกจากดงต้นไม้และเดินกลับบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

. . . . . . . ญี่ปุ่น ฉันต้องการไปที่นั่น . . . . . . . 」 ( Malta )วาเลตต้าพึมพำจับเจ่า . คาซึระไม่ได้อะไรตอบกลับ เขาควรจะให้กับเธอและเป็นเพียงเล็กน้อยกลัว วาเลตต้าถอนหายใจใหญ่ แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนตบดินจากเสื้อผ้าของเธอ「ไม่มีประโยชน์ที่จะบ่นเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้ ฉันขอโทษที่เห็นแก่ตัว 」 ( Malta )วาเลตต้าผลิตบังคับให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอขณะที่พูด ที่เห็นนี้ คาซึระไม่เพียง แต่รู้สึกผิดในใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความผิดเช่นกันมันไม่เคยเกิดขึ้นในความคิดของเขาที่บางอย่างเช่นปรากฏการณ์นี้จะเกิดขึ้น ดังนั้น เขาจะสามารถยอมรับคำขอของ Malta จะไปญี่ปุ่น เธอมีความคาดหวังมากที่เมื่อเธอตระหนักว่าเธอไม่ไป เธอจะได้รับการช็อกทางใจมหาศาล「ไม่ใช่ อย่าเรียกตัวเองว่าเห็นแก่ตัว . . . . . . . มันต้องมีหนทางอื่น ดังนั้นเราคิดว่าของบางอย่างแล้วลองมันอีกครั้ง 」 ( คาซึระ )「 . . . . . . ใช่ มันก็จริง 」 ( Malta )มันไม่เหมือนกับว่ามันตั้งเป็นหิน มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ อาจจะมีวิธีการอื่น ๆที่จะไปญี่ปุ่นมันยังเร็วเกินไปที่จะให้ขึ้น คาซึระคิดบวก แต่ดูเหมือนว่า Ajaccio ที่ถูกห้อยหัวของเธอโดยไม่มีการตอบกลับ ก็ยอมแพ้แล้วสถานการณ์ปัจจุบันเป็นเหมือนตำนานที่ตกทอดมาในหมู่บ้าน บางทีมันก็ค่อนข้างแย่สำหรับเธอทั้งสองคนยืนอยู่ในความเงียบสักพัก แต่ความเงียบที่ยากจนเมื่อ Malta ยกใบหน้าของเธอและเริ่มพูด「 คาซึระซัง ผมมีขอ . . . . . . . 」 ( Malta ) เดี่ยว「ค่ะ คุณจะขออะไร 」 ( คาซึระ )คาซึระตอบพร้อมกับรอยยิ้ม วาเล็ตตากลายเป็นน้อยขี้อาย และเบนสายตาของเธอขณะที่เธอเริ่มที่จะยิ้ม「อยากกินลูกพีชกระป๋องอีก 」 ( Malta )「เอ๊ะ ? ลูกพีชกระป๋อง ? ( 」 คาซึระ )ฉันต้องการกินลูกพีชกระป๋อง ดังนั้น อะไรคือสิ่งที่เธอต้องการ คาซึระไม่เข้าใจทำไมกินลูกพีชกระป๋อง ในเวลานี้「ครับ กระป๋องลูกพีช . . . . . . . มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย ? 」 ( Malta )อย่างไรก็ตาม , Malta ยกใบหน้าของหล่อน คาซึระด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ดังนั้น คาซึระทันทียิ้มและพยักหน้า「ฉันเข้าใจแล้ว มันเป็นลูกพีชกระป๋อง , ใช่มั้ย ? ฉันจะซื้อมันได้อย่างรวดเร็วเพื่อ Malta ซานรอที่บ้าน 」 ( คาซึระ )「ขอบคุณมากครับ 」 ( Malta )Malta กล่าวขอบคุณเป็น คาซึระยอมรับคำขอของเธอ「แล้ว แล้วเจอกัน 」 ( คาซึระ )ตอบ และรีบวิ่งไป คาซึระ และหายตัวไปในภายในต้นไม้ Grove .Malta โบกมือของเธอเล็กน้อย ตามที่เธอเห็น คาซึระออกอีกครั้งก่อนที่ถอนหายใจใหญ่「 haaa - ฉันไม่สามารถทำตัวหดหู่แบบนี้ คาซึระกลับมา โปรดให้กำลังใจฉัน 」 ( Malta )วาเลตต้าทำให้กำปั้นในด้านหน้าของหน้าอกของเธอ มันเป็นท่าทางที่ช่วยให้กำลังใจตัวเอง . [ 3 ] แล้วเธอทิ้งต้น โกรฟ และเดินกลับบ้าน