DISCUSSIONThe present results uniqu

DISCUSSION
The present results uniquely extend recent observations in
rodents that stress-induced interactions between AEA and
CRH signaling modulate amygdala function associated with
anxiety and fear extinction (9). In rodents, stress-induced CRH
signaling via CRHR1 in the basolateral amygdala results in
increased activity of FAAH. The increased activity of this
catabolic enzyme subsequently results in decreased AEA
and a loss of inhibitory tone necessary for reducing anxiety
and maintaining fear extinction. Here, we demonstrate parallel
effects in humans using two functional genetic polymorphisms
to model variability in AEA inhibitory tone and CRH signaling.
Specifically, we found the least temporal habituation of the
basolateral amygdala, a neuroimaging correlate of fear extinc-
tion, in individuals who have relatively high AEA inhibitory tone
(i.e., FAAH 385A allele carriers) and relatively high CRH
signaling (i.e., CRHR1 A allele homozygotes). Moreover, the
blunted habituation of the left amygdala in these individuals
mediated a significantly increased risk for anxiety disorders.
Although speculative, the laterality of this mediated risk may
reflect the preferential contributions of the left amygdala to
sustained evaluation of threat (42), which is a distinguishing
feature of anxiety disorders (43).
Our study is not without limitations. Modeling variability in
signaling pathways using functional genetic polymorphisms
does not provide direct evidence for these interactions in
humans; establishing functional correlates of our target poly-
morphisms through assays of circulating cortisol or AEA
concentrations would underscore the accuracy of our model
(44). The amygdala habituation phenotype we examined may
be associated with fear extinction; for instance, during early
extinction trials the amygdala is activated by stimuli previously
conditioned to aversive outcomes, while in late extinction trials
it is not (20,21). However, our task did not condition individuals
to specific stimuli. Instead, it relied upon stimuli that have
presumably been conditioned in everyday experience (e.g.,
facial expressions of fear). As such, amygdala habituation as
presently measured is not a direct analog of traditional fear
extinction (e.g., to a stimulus previously conditioned within the
laboratory) [e.g., (25)]. Further, we did not collect behavioral
measures of fear extinction (e.g., skin conductance response)
(1,13), which may, speculatively mediate associations between
amygdala habituation and anxiety disorder risk. The concur-
rent examination of neural and behavioral phenotypes in the
context of imaging genetics research may provide clues to
these relationships in future research.
The cross-sectional nature of our study is a further limi-
tation regarding the contribution of the observed pathways to
risk for anxiety disorders. Our moderated mediational model
makes specific directional predictions regarding the link
between amygdala habituation and psychopathology. While
there is a robust but primarily nonhuman animal literature that
is consistent with these directional assumptions, it is possible
that alterations in habituation follow rather than precede the
development of an anxiety disorder. Notably, however, blunted

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาผลลัพธ์ปัจจุบันโดยเฉพาะขยายล่าสังเกตในหนูที่เหนี่ยวนำให้เกิดความเครียดปฏิสัมพันธ์ระหว่าง AEA และส่งสัญญาณปรับฟังก์ชันอะมิกดะลาที่เกี่ยวข้องกับ CRHความวิตกกังวลและความกลัวการสูญเสีย (9) หนู ความเครียดเกิด CRHส่งสัญญาณผ่าน CRHR1 ในผลลัพธ์กดะ basolateral ในกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของ FAAH กิจกรรมที่เพิ่มขึ้นนี้เอนไซม์ catabolic ต่อผลลดลง AEAและการสูญเสียของ inhibitory เสียงที่จำเป็นสำหรับการลดความวิตกกังวลและสูญเสียความกลัวการรักษา ที่นี่ เราแสดงการขนานผลในมนุษย์ใช้ polymorphisms พันธุกรรมทำงานสองการแปรผันแบบใน AEA inhibitory เสียงและสัญญาณ CRHSpecifically เราพบสร้างชั่วคราวอย่างน้อยของอะมิกดะลา basolateral การเชื่อมโยง neuroimaging กลัว extinc-ทางการค้า ในคนที่มีโทนสี inhibitory AEA ค่อนข้างสูง(เช่น FAAH 385A อัลลีลบิน) และค่อนข้างสูง CRHสัญญาณ (เช่น CRHR1 A อัลลี homozygotes) นอกจากนี้ การสร้าง blunted ของอะมิกดะลาซ้ายในบุคคลเหล่านี้มีความเสี่ยง significantly ที่เพิ่มขึ้นสำหรับโรควิตกกังวลแม้ว่าที่เก็งกำไร laterality ความเสี่ยง mediated นี้อาจยิ่งขึ้นผลงานสิทธิพิเศษของอะมิกดะลาซ้ายไปยั่งยืนการประเมินภัยคุกคาม (42), ซึ่งเป็นการแยกแยะลักษณะของโรควิตกกังวล (43)ศึกษาของเราไม่ได้อยู่ โดยไม่มีข้อจำกัด ความแปรปรวนในการสร้างโมเดลเส้นทางที่ใช้ polymorphisms พันธุกรรมทำงานตามปกติไม่มีหลักฐานโดยตรงสำหรับการโต้ตอบเหล่านี้ในมนุษย์ สร้างการทำงานสัมพันธ์ของเราเป้าหมายโพลี-morphisms ผ่าน assays ของคอร์ติซอหรือ AEAความเข้มข้นจะเน้นความถูกต้องของรูปแบบของเรา(44) . กนินสร้างอะมิกดะลาที่เราตรวจสอบพฤษภาคมจะเกี่ยวข้องกับการสูญเสียความกลัว เช่น ระหว่างต้นอะมิกดะลาถูกใช้ โดยสิ่งเร้าก่อนหน้านี้การทดลองการสูญเสียปรับต่อ aversive ในขณะที่มีการทดลองการสูญเสียที่ปลายไม่ (20,21) อย่างไรก็ตาม งานของเราได้เงื่อนไขบุคคลเมื่อต้องการสิ่งเร้า specific แทน มันพึ่งสิ่งเร้าที่มีน่าจะถูกปรับในประสบการณ์ในชีวิตประจำวัน (เช่นสีหน้าท่าทางกลัว) เป็นสร้างอะมิกดะลาดังกล่าว เป็นปัจจุบันวัดไม่ได้แบบแอนะล็อกโดยตรงกลัวแบบดั้งเดิมการสูญเสีย (เช่น การกระตุ้นปรับก่อนหน้านี้ ในการห้องปฏิบัติการ) [เช่น, (25)] ต่อไป เราไม่ได้เก็บพฤติกรรมมาตรการของการสูญเสียความกลัว (เช่น ตอบสนองการนำพาผิว)(1,13), ซึ่งอาจ speculatively เป็นสื่อกลางความสัมพันธ์ระหว่างอะมิกดะลาทำให้เคยชินและความเสี่ยงของโรควิตกกังวล Concur-เช่าการตรวจระบบประสาท และพฤติกรรมฟีในการบริบทของการวิจัยพันธุศาสตร์เกี่ยวกับภาพอาจมีปมที่จะวิจัยความสัมพันธ์เหล่านี้ในอนาคตลักษณะภาคตัดขวางการศึกษาของเราเป็นการลิมิtation เกี่ยวกับสัดส่วนของทางเดินสังเกตการความเสี่ยงสำหรับโรควิตกกังวล รุ่น mediational ของเรามีการควบคุมทำให้คาดคะเนทิศทางเกี่ยวกับการเชื่อมโยง specificระหว่างสร้างอะมิกดะลาและ psychopathology ในขณะที่มีประสิทธิภาพแต่หลัก nonhuman สัตว์วรรณกรรมที่มีความสอดคล้องกับสมมติฐานเหล่านี้ทิศทาง มันเป็นไปได้ที่เปลี่ยนแปลงทำให้เคยชินตาม มากกว่าก่อนการการพัฒนาเป็นโรควิตกกังวล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม blunted

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปราย
ผลในปัจจุบันที่ไม่ซ้ำกันขยายการสังเกตล่าสุดใน
หนูที่มีปฏิสัมพันธ์เกิดความเครียดระหว่าง AEA และ
CRH ส่งสัญญาณปรับเปลี่ยนฟังก์ชั่นต่อมทอนซิลที่เกี่ยวข้องกับ
ความวิตกกังวลและความกลัวการสูญเสีย (9) ในหนูเกิดความเครียด CRH
การส่งสัญญาณผ่าน CRHR1 ในผลต่อมทอนซิล basolateral ใน
กิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของ FAAH กิจกรรมที่เพิ่มขึ้นนี้
เอนไซม์ catabolic ต่อมาส่งผลในการลดลง AEA
และการสูญเสียเสียงยับยั้งที่จำเป็นสำหรับการลดความวิตกกังวล
และการบำรุงรักษาการสูญเสียความกลัว ที่นี่เราแสดงให้เห็นถึงขนาน
ผลกระทบในมนุษย์โดยใช้สองความหลากหลายทางพันธุกรรมการทำงาน
ในการจำลองความแปรปรวนใน AEA โทนยับยั้งและ CRH สัญญาณ.
ถอนรากถอนโคนระบุไว้เราพบว่าทำให้เกิดความเคยชินอย่างน้อยชั่วคราวของ
ต่อมทอนซิล basolateral เป็นความสัมพันธ์ neuroimaging ของความกลัว extinc-
การในบุคคลที่มี ค่อนข้างสูง AEA โทนยับยั้ง
(เช่น FAAH 385A สายการบินอัลลีล) และ CRH ค่อนข้างสูง
การส่งสัญญาณ (เช่น CRHR1 อัลลีล homozygotes) นอกจากนี้ยัง
ทำให้เกิดความเคยชินทื่อของต่อมทอนซิลซ้ายในบุคคลเหล่านี้
พึ่ง Fi อย่างมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นมีนัยสำคัญสำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล.
แม้ว่าเก็งกำไร laterality ของความเสี่ยงพึ่งนี้อาจ
สะท้อนผลงานพิเศษของต่อมทอนซิลซ้ายเพื่อ
ประเมินผลอย่างต่อเนื่องของการคุกคาม (42) ซึ่งเป็น เด่น
คุณลักษณะของความผิดปกติของความวิตกกังวล (43).
การศึกษาของเราไม่ได้โดยไม่มีข้อ จำกัด การสร้างแบบจำลองความแปรปรวนใน
การส่งสัญญาณทางเดินโดยใช้ความหลากหลายทางพันธุกรรมการทำงาน
ไม่ได้ให้หลักฐานโดยตรงสำหรับการโต้ตอบเหล่านี้ใน
มนุษย์ การสร้างความสัมพันธ์การทำงานของเป้าหมายของเราโพลี
morphisms ผ่านการตรวจของการไหลเวียนของคอร์ติซอหรือ AEA
ความเข้มข้นจะเน้นย้ำถึงความถูกต้องของรูปแบบของเรา
(44) ฟีโนไทป์ต่อมทอนซิลทำให้เกิดความเคยชินเราตรวจสอบอาจ
จะเกี่ยวข้องกับความกลัวการสูญเสีย; ตัวอย่างเช่นในช่วงแรก
การทดลองการสูญเสียต่อมทอนซิลใช้งานได้โดยก่อนหน้านี้สิ่งเร้า
ปรับอากาศไปสู่ผลลัพธ์ที่ aversive ในขณะที่การสูญเสียในการทดลองในช่วงปลาย
มันไม่ได้ (20,21) แต่งานของเราไม่ได้สภาพบุคคล
เพื่อกระตุ้น speci Fi C แต่มันพึ่งพาสิ่งเร้าที่ได้
รับการสันนิษฐานปรับอากาศในประสบการณ์ในชีวิตประจำวัน (เช่น
การแสดงออกทางสีหน้าของความกลัว) เช่นต่อมทอนซิลทำให้เกิดความเคยชินเป็น
วัดในปัจจุบันไม่ได้เป็นอะนาล็อกโดยตรงของความกลัวแบบดั้งเดิม
สูญพันธุ์ (เช่นการกระตุ้นปรับอากาศก่อนหน้านี้ภายใน
ห้องปฏิบัติการ) [เช่น (25)] นอกจากนี้เราไม่ได้เก็บรวบรวมพฤติกรรม
มาตรการของความกลัวการสูญเสีย (เช่นการตอบสนอง conductance ผิวหนัง)
(1,13) ซึ่งอาจเป็นสื่อกลางในการพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่าง
ความเคยชินต่อมทอนซิลและความเสี่ยงโรควิตกกังวล concur-
ตรวจสอบให้เช่าของระบบประสาทและพฤติกรรม phenotypes ใน
บริบทของการวิจัยทางพันธุศาสตร์การถ่ายภาพอาจให้เบาะแสเพื่อ
ความสัมพันธ์เหล่านี้ในการวิจัยในอนาคต.
ลักษณะตัดขวางของการศึกษาของเราเป็น limi- เพิ่มเติม
tation เกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของหลักสูตรเตรียมความพร้อมตั้งข้อสังเกตที่จะ
มีความเสี่ยง สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล รุ่น mediational ของเรามีการตรวจสอบ
ทำให้การคาดการณ์ speci Fi C ทิศทางเกี่ยวกับการเชื่อมโยง
ระหว่างความเคยชินต่อมทอนซิลและพยาธิวิทยา ในขณะที่
มีความแข็งแกร่ง แต่มนุษย์เป็นหลักวรรณคดีสัตว์ที่
มีความสอดคล้องกับสมมติฐานทิศทางเหล่านี้ก็เป็นไปได้
ว่าการเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติตามความเคยชินมากกว่านำหน้าการ
พัฒนาของโรควิตกกังวล สะดุดตา แต่ทื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายผลการสังเกตการณ์ล่าสุดในเอกลักษณ์ที่ขยายหนูว่า stress-induced ปฏิสัมพันธ์ระหว่าง AEA และCRH ส่งสัญญาณปรับฟังก์ชั่นที่เกี่ยวข้องกับอะมิกดาลาความวิตกกังวลและความกลัวการสูญเสีย ( 9 ) ใน stress-induced CRH ชํานาญการส่งสัญญาณผ่าน crhr1 ใน Amygdala basolateral ในผลลัพธ์กิจกรรมที่เพิ่มขึ้นของ faah . กิจกรรมที่เพิ่มขึ้นนี้เอนไซม์ผลใน AEA catabolic ต่อมาลดลงและการสูญเสียของสัญญาณที่จำเป็นสำหรับการลดความวิตกกังวล พบว่าและรักษา กลัวการสูญเสีย ที่นี่ เราแสดงให้เห็นถึงขนานผลในมนุษย์โดยใช้ความหลากหลายทางพันธุกรรมแบบสองรูปแบบของสัญญาณ และสัญญาณใน AEA ว่า CRH .กาจึงคอลลี่ เราพบคุ้นเคยอย่างน้อยชั่วคราวของbasolateral Amygdala , ระบบประสาทสัมพันธ์ของ extinc - กลัวtion ในบุคคลที่มีความเสี่ยงสูงว่าเสียง AEA( เช่น faah 385a อัลลีลผู้ให้บริการ ) และ CRH ค่อนข้างสูงสัญญาณ ( เช่น crhr1 allele homozygotes ) นอกจากนี้ทื่อติดเป็นนิสัยฝ่ายซ้ายอะมิกดาลา ในบุคคลเหล่านี้โดยมี signi จึงลดลงอย่างมีนัยสําคัญเมื่อความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวลถึงแม้ว่าเก็ง , laterality นี้ความเสี่ยงที่อาจจะผ่านRe fl ect สิทธิพิเศษผลงานของ Amygdala ทิ้งได้รับการประเมินภัยคุกคาม ( 42 ) ซึ่งเป็นลักษณะเด่นลักษณะของความผิดปกติของความวิตกกังวล ( 43 )การศึกษาของเราไม่ได้โดยไม่มีข้อจำกัด ความแปรปรวนในแบบสัญญาณเซลล์โดยใช้ฟังก์ชันทางพันธุกรรมความหลากหลายไม่ได้ให้หลักฐานโดยตรงสำหรับการโต้ตอบเหล่านี้ในมนุษย์ สร้างการทำงานที่เกี่ยวข้องกับเป้าหมายของเรา - โพลีmorphisms ผ่านวิธีของ cortisol หรือ AEA หมุนเวียนโดยจะเน้นความถูกต้องของรูปแบบของเรา( 44 ) เราอาจจะคุ้นเคย Amygdala การตรวจสอบจะเกี่ยวข้องกับความกลัวของการสูญเสียในช่วงเช้า เช่นการทดลองการดับ Amygdala ใช้งานโดยสิ่งเร้าก่อนหน้านี้เว็บไซด์เพื่อผล aversive ในขณะที่ในการทดลองการล่าช้ามันไม่ได้ ( 20,21 ) อย่างไรก็ตาม งานของเราไม่ได้ภาพบุคคลเพื่อกาจึง C สิ่งเร้า แต่มันขึ้นอยู่กับสิ่งเร้าที่มีสันนิษฐานว่าเคยถูกฝึกประสบการณ์ทุกวัน ( เช่นการแสดงออกทางสีหน้าของความกลัว ) เช่น อะมิกดาลาคุ้นเคยเป็นวัดปัจจุบันไม่ใช่อนาล็อกโดยตรงของความกลัวแบบดั้งเดิมการสูญพันธุ์ ( เช่นการกระตุ้นปรับอากาศภายใน ก่อนหน้านี้ห้องปฏิบัติการ ) [ เช่น ( 25 ) ] เพิ่มเติม เราไม่ได้เก็บพฤติกรรมมาตรการของความกลัวการสูญเสีย ( เช่น ผิวหนัง ระบบการตอบสนอง( 1,13 ) ซึ่งอาจจะเดาเป็นสมาคมระหว่างติดเป็นนิสัย Amygdala และความเสี่ยงของความผิดปกติของความวิตกกังวล . - การเห็นพ้องให้เช่าตรวจประสาทและพฤติกรรมที่เกิดในบริบทของการวิจัยด้านพันธุศาสตร์อาจให้เบาะแสความสัมพันธ์เหล่านี้ในการวิจัยในอนาคตลักษณะหน้าตัดของการศึกษาของเราคือ สำนักงานใหญ่ต่อไป -tation เกี่ยวกับผลงานของ สังเกตเส้นทางความเสี่ยงสำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล ของเรามี mediational รุ่นจึงทำให้ประเภท C ทิศทางคาดคะเนเกี่ยวกับการเชื่อมโยงระหว่าง Amygdala ติดเป็นนิสัย และจิตวิทยา ในขณะที่มีเสถียรภาพ แต่เป็นสัตว์ที่ไม่ใช่มนุษย์ วรรณคดีสอดคล้องกับสมมติฐานทิศทางเหล่านี้ มันเป็นไปได้ที่เปลี่ยนแปลงตามหน้าคุ้นเคยมากกว่าการพัฒนาของโรควิตกกังวล . โดยเฉพาะ อย่างไรก็ตาม เยิน