In the present study, we examined a

In the present study, we examined age-related changes in prosocial functioning
from mid-adolescence (age 15–16) to early adulthood (age 25–26).
We found an interesting pattern: some aspects of prosocial functioning
increased in maturity from adolescence into adulthood, whereas others
did not. Sympathy did not show a specific pattern of change with age,
whereas personal distress decreased with age. Thus, the tendency to experience
sympathy may not increase in a systematic manner after
mid-adolescence (and the pattern of change in adolescence is not highly
consistent; Davis & Franzoi, 1991; Karniol, et al., 1998; Olweus & Endresen,
1998). In addition, although self-reported helping increased from
early adolescence into adulthood (see Footnote 2), it had a cubic trend
from age 15–16 years into the 20s. Helping increased from age 15–16 to age
17–18 years, dropped off in the early 20s, and increased again at age 25–26
years. These findings are consistent with the lack of a consistent increase in
instrumental helping from childhood to adolescence (Eisenberg & Fabes,
1998); indeed, there was a decline in helping in late adolescence into the
early 20s (followed by an increase in adulthood). Thus, although individual
differences in both helping and sympathy were quite consistent over
time (Eisenberg et al., 2002), neither increased systematically with age
from mid-adolescence to adulthood.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการศึกษาปัจจุบัน เราตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องกับอายุในทำงาน prosocialจากกลางวัยรุ่น (อายุ 15-16) เพื่อเริ่มต้นวุฒิ (อายุ 25 – 26)เราพบรูปแบบน่าสนใจ: บางส่วนของการทำงาน prosocialเพิ่มขึ้นในวันครบกำหนดจากวัยรุ่นเป็นวัยผู้ใหญ่ได้ ในขณะที่คนอื่น ๆไม่ เห็นใจไม่แสดงรูปแบบเฉพาะของการเปลี่ยนแปลงอายุในขณะที่ความทุกข์ส่วนบุคคลลดลง มีอายุ ดังนั้น แนวโน้มการเห็นใจอาจไม่เพิ่มขึ้นในลักษณะระบบหลังจากวัยรุ่นกลาง (และรูปแบบของการเปลี่ยนแปลงในวัยรุ่นสูงสอดคล้องกัน Davis & Franzoi, 1991 Karniol และ al., 1998 Olweus & Endresen1998) นอกจากนี้ แม้ว่าช่วยรายงานด้วยตนเองเพิ่มขึ้นจากวัยรุ่นตอนต้นเป็นวุฒิ (ดูเชิงอรรถ 2), มันมีแนวโน้มลูกบาศก์จากอายุ 15-16 ปีเป็นวัย 20 ช่วยเพิ่มจากอายุ 15-16 อายุ17 – 18 ปี กุมภาพันธ์ในวัย 20 ต้น เพิ่มอีกครั้งที่อายุ 25-26ปี ผลการวิจัยเหล่านี้จะสอดคล้องกับการขาดเพิ่มขึ้นสอดคล้องกันในเพลงบรรเลงที่ช่วยจากวัยเด็กสู่วัยรุ่น (ไอเซนเบิร์กและ Fabes1998); แน่นอน มีลดลงช่วยในวัยรุ่นตอนปลายเป็นวัย 20 ต้น (ตาม ด้วยการเพิ่มวุฒิ) ดังนั้น แม้ว่าแต่ละความแตกต่างในการช่วยและเห็นใจได้ค่อนข้างสม่ำเสมอกว่าเวลา (ไอเซนเบิร์กและ al., 2002), ไม่ขึ้นกับอายุอย่างเป็นระบบจากวัยรุ่นกลางเพื่อวุฒิ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการศึกษาปัจจุบันเราตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องกับอายุในการทำงาน prosocial
ตั้งแต่กลางเดือนวัยรุ่น (อายุ 15-16) วัยต้น (อายุ 25-26)
เราพบว่ารูปแบบที่น่าสนใจ: บางแง่มุมของการทำงาน prosocial
ที่เพิ่มขึ้นในการกำหนดจากวัยรุ่น เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ขณะที่คนอื่น
ไม่ได้ เห็นอกเห็นใจไม่ได้แสดงรูปแบบเฉพาะของการเปลี่ยนแปลงตามอายุ
ในขณะที่ความทุกข์ส่วนบุคคลลดลงตามอายุ ดังนั้นแนวโน้มที่จะได้สัมผัสกับความ
เห็นอกเห็นใจอาจจะไม่เพิ่มขึ้นอย่างเป็นระบบหลังจาก
ช่วงกลางวัยรุ่น (และรูปแบบของการเปลี่ยนแปลงในวัยรุ่นไม่ได้สูง
อย่างต่อเนื่อง; เดวิสและ Franzoi 1991; Karniol, et al, 1998;. Olweus & Endresen,
1998 ) นอกจากนี้แม้ว่าตนเองรายงานช่วยให้การเพิ่มขึ้นจาก
วัยรุ่นตอนต้นเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ (ดูเชิงอรรถ 2) มันมีแนวโน้มลูกบาศก์
ตั้งแต่อายุ 15-16 ปีในยุค 20 ช่วยให้เพิ่มขึ้นจากอายุ 15-16 อายุ
17-18 ปีที่ผ่านมาลดลงปิดในยุค 20 ต้นและเพิ่มขึ้นอีกครั้งในช่วงอายุ 25-26
ปี การค้นพบนี้มีความสอดคล้องกับการขาดการเพิ่มขึ้นสอดคล้องกันในการ
ให้ความช่วยเหลือประโยชน์จากวัยเด็กกับวัยหนุ่มสาว (ไอเซนเบิร์กและ Fabes,
1998); แน่นอนมีการลดลงในการช่วยในวัยรุ่นตอนปลายใน
ยุค 20 ต้น (ตามการเพิ่มขึ้นในวัย) ดังนั้นแม้ว่าแต่ละบุคคล
ที่แตกต่างกันทั้งในการให้ความช่วยเหลือและเห็นอกเห็นใจมีความสอดคล้องมากในช่วง
เวลา (ไอเซนเบิร์ก et al., 2002) ทั้งระบบเพิ่มขึ้นตามอายุ
ตั้งแต่กลางเดือนวัยรุ่นถึงวัยผู้ใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการศึกษา เราตรวจสอบอายุที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในการทำงาน
ความแตกต่างจากวัยรุ่นกลาง ( อายุ 15 - 16 ) วัยผู้ใหญ่ตอนต้น ( อายุ 25 – 26 ) .
เราพบรูปแบบที่น่าสนใจ : บางแง่มุมของความแตกต่างในการทำงาน
เพิ่มวุฒิภาวะจากวัยรุ่นเป็นผู้ใหญ่ ในขณะที่ผู้อื่น
ไม่ได้ เห็นใจที่ไม่ได้แสดงให้เห็นรูปแบบเฉพาะของการเปลี่ยนแปลงตามอายุ
ส่วนความทุกข์ส่วนตัวลดลงตามอายุ ดังนั้น แนวโน้มที่จะสัมผัส
เห็นใจอาจเพิ่มในลักษณะที่เป็นระบบหลังจาก
วัยรุ่นกลาง ( และแบบแผนของการเปลี่ยนแปลงในวัยรุ่นไม่ได้เป็นอย่างสูง
สอดคล้อง ; เดวิส& franzoi , 1991 ; karniol , et al . , 1998 ; โอลวีอัส& endresen
, 1998 ) นอกจากนี้ แม้ว่า self-reported ช่วยเพิ่มจาก
วัยรุ่นตอนต้นในวัยผู้ใหญ่ ( ดูเชิงอรรถที่ 2 ) ก็มี
แนวโน้มลูกบาศก์จากอายุ 15 – 16 ปีใน 20 ต้นๆ ช่วยเพิ่มอายุ 15 – 16 อายุ
17 – 18 ปี ลดลงปิดในยุค 20 ต้น และเพิ่มขึ้นอีกเมื่ออายุ 25 – 26
ปี ข้อมูลเหล่านี้สอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นที่สอดคล้องกันใน
บรรเลงช่วยจากวัยเด็กกับวัยรุ่น ( ไอเซนเบิร์ก& fabes
, 1998 ) ; แน่นอนมีการลดลงในการช่วยให้วัยรุ่นดึก
20 ต้นๆ ( ตามการเพิ่มขึ้นของผู้ใหญ่ ) ดังนั้น ถึงแม้ว่าความแตกต่างระหว่างบุคคล ทั้งช่วยเหลือและเห็นใจ

เวลาค่อนข้างสอดคล้องกันมากกว่า ( ไอเซนเบิร์ก et al . , 2002 ) หรือเพิ่มขึ้นอย่างเป็นระบบตามอายุ
จากวัยรุ่น - ผู้ใหญ่