- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
It was one of those midsummer Sunda
It was one of those midsummer Sundays when everyone sits around saying, "I drank too
much last night." You might have heard it whispered by the parishioners leaving church,
heard it from the lips of the priest himself, struggling with his cassock in the vestiarium,
heard it from the golf links and the tennis courts, heard it from the wildlife preserve
where the leader of the Audubon group was suffering from a terrible hangover. "I drank
too much," said Donald Westerhazy. "We all drank too much," said Lucinda Merrill. "It
must have been the wine," said Helen Westerhazy. "I drank too much of that claret."
This was at the edge of the Westerhazys' pool. The pool, fed by an artesian well with a
high iron content, was a pale shade of green. It was a fine day. In the west there was a
massive stand of cumulus cloud so like a city seen from a distance—from the bow of an
approaching ship—that it might have had a name. Lisbon. Hackensack. The sun was
hot. Neddy Merrill sat by the green water, one hand in it, one around a glass of gin. He
was a slender man—he seemed to have the especial slenderness of youth—and while he
was far from young he had slid down his banister that morning and given the bronze
backside of Aphrodite on the hall table a smack, as he jogged toward the smell of coffee
in his dining room. He might have been compared to a summer's day, particularly the
last hours of one, and while he lacked a tennis racket or a sail bag the impression was
definitely one of youth, sport, and clement weather. He had been swimming and now he
was breathing deeply, stertorously as if he could gulp into his lungs the components of
that moment, the heat of the sun, the intenseness of his pleasure. It all seemed to flow
into his chest. His own house stood in Bullet Park, eight miles to the south, where his
four beautiful daughters would have had their lunch and might be playing tennis. Then
it occurred to him that by taking a dogleg to the southwest he could reach his home by
water.
His life was not confining and the delight he took in this observation could not be
explained by its suggestion of escape. He seemed to see, with a cartographer's eye, that
string of swimming pools, that quasi-subterranean stream that curved across the county.
He had made a discovery, a contribution to modern geography; he would name the
stream Lucinda after his wife. He was not a practical joker nor was he a fool but he was
determinedly original and had a vague and modest idea of himself as a legendary figure.
The day was beautiful and it seemed to him that a long swim might enlarge and
celebrate its beauty.
He took off a sweater that was hung over his shoulders and dove in. He had an
inexplicable contempt for men who did not hurl themselves into pools. He swam a
choppy crawl, breathing either with every stroke or every fourth stroke and counting
somewhere well in the back of his mind the one-two one-two of a flutter kick. It was not
a serviceable stroke for long distances but the domestication of swimming had saddled
the sport with some customs and in his part of the world a crawl was customary. To be
embraced and sustained by the light green water was less a pleasure, it seemed, than the
resumption of a natural condition, and he would have liked to swim without trunks, but
this was not possible, considering his project. He hoisted himself up on the far curb—he
never used the ladder—and started across the lawn. When Lucinda asked where he was
going he said he was going to swim home.
The only maps and charts he had to go by were remembered or imaginary but these
were clear enough. First there were the Grahams, the Hammers, the Lears, the
Howlands, and the Crosscups. He would cross Ditmar Street to the Bunkers and come,
after a short portage, to the Levys, the Welchers, and the public pool in Lancaster. Then
there were the Hallorans, the Sachses, the Biswangers, Shirley Adams, the Gilmartins,
and the Clydes. The day was lovely, and that he lived in a world so generously supplied
with water seemed like a clemency, a beneficence. His heart was high and he ran across
the grass. Making his way home by an uncommon route gave him the feeling that he
was a pilgrim, an explorer, a man with a destiny, and he knew that he would find friends
all along the way; friends would line the banks of the Lucinda River.
He went through a hedge that separated the Westerhazys' land from the Grahams',
walked under some flowering apple trees, passed the shed that housed their pump and
filter, and came out at the Grahams' pool. "Why, Neddy," Mrs. Graham said, "what a
marvelous surprise. I've been trying to get you on the phone all morning. Here, let me
get you a drink." He saw then, like any explorer, that the hospitable customs and
traditions of the natives would have to be handled with diplomacy if he was ever going
to reach his destination. He did not want to mystify or seem rude to the Grahams nor did
he have the time to linger there. He swam the length of their pool and joined them in the
sun and was rescued, a few minutes later, by the arrival of two carloads of friends from
Connecticut. During the uproarious reunions he was able to slip away. He went down
by the front of the Grahams' house, stepped over a thorny hedge, and crossed a vacant
lot to the Hammers'. Mrs. Hammer, looking up from her roses, saw him swim by
although she wasn't quite sure who it was. The Lears heard him splashing past the open
windows of their living room. The Howlands and the Crosscups were away. After
leaving the Howlands' he crossed Ditmar Street and started for the Bunkers', where he
could hear, even at that distance, the noise of a party.
The water refracted the sound of voices and laughter and seemed to suspend it in midair.
The Bunkers' pool was on a rise and he climbed some stairs to a terrace where twentyfive
or thirty men and women were drinking. The only person in the water was Rusty
Towers, who floated there on a rubber raft. Oh, how bonny and lush were the banks of
the Lucinda River! Prosperous men and women gathered by the sapphire-colored waters
while caterer's men in white coats passed them cold gin. Overhead a red de Haviland
trainer was circling around and around and around in the sky with something like the
glee of a child in a swing. Ned felt a passing affection for the scene, a tenderness for the
gathering, as if it was something he might touch. In the distance he heard thunder. As
soon as Enid Bunker saw him she began to scream: "Oh, look who's here! What a
marvelous surprise! When Lucinda said that you couldn't come I thought I'd die." She
made her way to him through the crowd, and when they had finished kissing she led
him to the bar, a progress that was slowed by the fact that he stopped to kiss eight or ten
other women and shake the hands of as many men. A smiling bartender he had seen at a
hundred parties gave him a gin and tonic and he stood by the bar for a moment, anxious
not to get stuck in any conversation that would delay his voyage. When he seemed
about to be surrounded he dove in and swam close to the side to avoid colliding with
Rusty's raft. At the far end of the pool he bypassed the Tomlinsons with a broad smile
and jogged up the garden path. The gravel cut his feet but this was the only
unpleasantness. The party was confined to the pool, and as he went toward the house he
heard the brilliant, watery sound of voices fade, heard the noise of a radio from the
Bunkers' kitchen, where someone was listening to a ball game. Sunday afternoon. He
made his way through the parked cars and down the grassy border of their driveway to
Alewives Lane. He did not want to be seen on the road in his bathing trunks but there
was no traffic and he made the short distance to the Levys' driveway, marked with a
PRIVATE PROPERTY sign and a green tube for The New York Times. All the doors
and windows of the big house were open but there were no signs of life; not even a dog
barked. He went around the side of the house to the pool and saw that the Levys had
only recently left. Glasses and bottles and dishes of nuts were on a table at the deep end,
where there was a bathhouse or gazebo, hung with Japanese lanterns. After swimming
the pool he got himself a glass and poured a drink. It was his fourth or fifth drink and he
had swum nearly half the length of the Lucinda River. He felt tired, clean, and pleased
at that moment to be alone; pleased with everything.
It would storm. The stand of cumulus cloud—that city—had risen and darkened, and
while he sat there he heard the percussiveness of thunder again. The de Haviland trainer
was still circling overhead and it seemed to Ned that he could almost hear the pilot
laugh with pleasure in the afternoon; but when there was another peal of thunder he
took off for home. A train whistle blew and he wondered what time it had gotten to be.
Four? Five? He thought of the provincial station at that hour, where a waiter, his tuxedo
concealed by a raincoat, a dwarf with some flowers wrapped in newspaper, and a
woman who had been crying would be waiting for the local. It was suddenly growing
dark; it was that moment when the pin-headed birds seem to organize their song into
some acute and knowledgeable recognition of the storm's approach. Then there was a
fine noise of rushing water from the crown of an oak at his back, as if a spigot there had
been turned. Then the noise of fountains came from the crowns of all the tall trees. Why
did he love storms, what was the meaning of his excitement when the door sprang open
and the rain wind fled rudely up the stairs, why had the simple task, of shutting the
windows of an old house seemed fitting and urgent, why did the first watery notes of a
storm wind have for him the unmistakable sound of good news, cheer, glad tidings?
Then there was an explosion, a smell of cordite, and rain lashed the Japanese lanterns
that Mrs. Levy had bought in Kyoto the year before last, or was it the year before that?
He st
much last night." You might have heard it whispered by the parishioners leaving church,
heard it from the lips of the priest himself, struggling with his cassock in the vestiarium,
heard it from the golf links and the tennis courts, heard it from the wildlife preserve
where the leader of the Audubon group was suffering from a terrible hangover. "I drank
too much," said Donald Westerhazy. "We all drank too much," said Lucinda Merrill. "It
must have been the wine," said Helen Westerhazy. "I drank too much of that claret."
This was at the edge of the Westerhazys' pool. The pool, fed by an artesian well with a
high iron content, was a pale shade of green. It was a fine day. In the west there was a
massive stand of cumulus cloud so like a city seen from a distance—from the bow of an
approaching ship—that it might have had a name. Lisbon. Hackensack. The sun was
hot. Neddy Merrill sat by the green water, one hand in it, one around a glass of gin. He
was a slender man—he seemed to have the especial slenderness of youth—and while he
was far from young he had slid down his banister that morning and given the bronze
backside of Aphrodite on the hall table a smack, as he jogged toward the smell of coffee
in his dining room. He might have been compared to a summer's day, particularly the
last hours of one, and while he lacked a tennis racket or a sail bag the impression was
definitely one of youth, sport, and clement weather. He had been swimming and now he
was breathing deeply, stertorously as if he could gulp into his lungs the components of
that moment, the heat of the sun, the intenseness of his pleasure. It all seemed to flow
into his chest. His own house stood in Bullet Park, eight miles to the south, where his
four beautiful daughters would have had their lunch and might be playing tennis. Then
it occurred to him that by taking a dogleg to the southwest he could reach his home by
water.
His life was not confining and the delight he took in this observation could not be
explained by its suggestion of escape. He seemed to see, with a cartographer's eye, that
string of swimming pools, that quasi-subterranean stream that curved across the county.
He had made a discovery, a contribution to modern geography; he would name the
stream Lucinda after his wife. He was not a practical joker nor was he a fool but he was
determinedly original and had a vague and modest idea of himself as a legendary figure.
The day was beautiful and it seemed to him that a long swim might enlarge and
celebrate its beauty.
He took off a sweater that was hung over his shoulders and dove in. He had an
inexplicable contempt for men who did not hurl themselves into pools. He swam a
choppy crawl, breathing either with every stroke or every fourth stroke and counting
somewhere well in the back of his mind the one-two one-two of a flutter kick. It was not
a serviceable stroke for long distances but the domestication of swimming had saddled
the sport with some customs and in his part of the world a crawl was customary. To be
embraced and sustained by the light green water was less a pleasure, it seemed, than the
resumption of a natural condition, and he would have liked to swim without trunks, but
this was not possible, considering his project. He hoisted himself up on the far curb—he
never used the ladder—and started across the lawn. When Lucinda asked where he was
going he said he was going to swim home.
The only maps and charts he had to go by were remembered or imaginary but these
were clear enough. First there were the Grahams, the Hammers, the Lears, the
Howlands, and the Crosscups. He would cross Ditmar Street to the Bunkers and come,
after a short portage, to the Levys, the Welchers, and the public pool in Lancaster. Then
there were the Hallorans, the Sachses, the Biswangers, Shirley Adams, the Gilmartins,
and the Clydes. The day was lovely, and that he lived in a world so generously supplied
with water seemed like a clemency, a beneficence. His heart was high and he ran across
the grass. Making his way home by an uncommon route gave him the feeling that he
was a pilgrim, an explorer, a man with a destiny, and he knew that he would find friends
all along the way; friends would line the banks of the Lucinda River.
He went through a hedge that separated the Westerhazys' land from the Grahams',
walked under some flowering apple trees, passed the shed that housed their pump and
filter, and came out at the Grahams' pool. "Why, Neddy," Mrs. Graham said, "what a
marvelous surprise. I've been trying to get you on the phone all morning. Here, let me
get you a drink." He saw then, like any explorer, that the hospitable customs and
traditions of the natives would have to be handled with diplomacy if he was ever going
to reach his destination. He did not want to mystify or seem rude to the Grahams nor did
he have the time to linger there. He swam the length of their pool and joined them in the
sun and was rescued, a few minutes later, by the arrival of two carloads of friends from
Connecticut. During the uproarious reunions he was able to slip away. He went down
by the front of the Grahams' house, stepped over a thorny hedge, and crossed a vacant
lot to the Hammers'. Mrs. Hammer, looking up from her roses, saw him swim by
although she wasn't quite sure who it was. The Lears heard him splashing past the open
windows of their living room. The Howlands and the Crosscups were away. After
leaving the Howlands' he crossed Ditmar Street and started for the Bunkers', where he
could hear, even at that distance, the noise of a party.
The water refracted the sound of voices and laughter and seemed to suspend it in midair.
The Bunkers' pool was on a rise and he climbed some stairs to a terrace where twentyfive
or thirty men and women were drinking. The only person in the water was Rusty
Towers, who floated there on a rubber raft. Oh, how bonny and lush were the banks of
the Lucinda River! Prosperous men and women gathered by the sapphire-colored waters
while caterer's men in white coats passed them cold gin. Overhead a red de Haviland
trainer was circling around and around and around in the sky with something like the
glee of a child in a swing. Ned felt a passing affection for the scene, a tenderness for the
gathering, as if it was something he might touch. In the distance he heard thunder. As
soon as Enid Bunker saw him she began to scream: "Oh, look who's here! What a
marvelous surprise! When Lucinda said that you couldn't come I thought I'd die." She
made her way to him through the crowd, and when they had finished kissing she led
him to the bar, a progress that was slowed by the fact that he stopped to kiss eight or ten
other women and shake the hands of as many men. A smiling bartender he had seen at a
hundred parties gave him a gin and tonic and he stood by the bar for a moment, anxious
not to get stuck in any conversation that would delay his voyage. When he seemed
about to be surrounded he dove in and swam close to the side to avoid colliding with
Rusty's raft. At the far end of the pool he bypassed the Tomlinsons with a broad smile
and jogged up the garden path. The gravel cut his feet but this was the only
unpleasantness. The party was confined to the pool, and as he went toward the house he
heard the brilliant, watery sound of voices fade, heard the noise of a radio from the
Bunkers' kitchen, where someone was listening to a ball game. Sunday afternoon. He
made his way through the parked cars and down the grassy border of their driveway to
Alewives Lane. He did not want to be seen on the road in his bathing trunks but there
was no traffic and he made the short distance to the Levys' driveway, marked with a
PRIVATE PROPERTY sign and a green tube for The New York Times. All the doors
and windows of the big house were open but there were no signs of life; not even a dog
barked. He went around the side of the house to the pool and saw that the Levys had
only recently left. Glasses and bottles and dishes of nuts were on a table at the deep end,
where there was a bathhouse or gazebo, hung with Japanese lanterns. After swimming
the pool he got himself a glass and poured a drink. It was his fourth or fifth drink and he
had swum nearly half the length of the Lucinda River. He felt tired, clean, and pleased
at that moment to be alone; pleased with everything.
It would storm. The stand of cumulus cloud—that city—had risen and darkened, and
while he sat there he heard the percussiveness of thunder again. The de Haviland trainer
was still circling overhead and it seemed to Ned that he could almost hear the pilot
laugh with pleasure in the afternoon; but when there was another peal of thunder he
took off for home. A train whistle blew and he wondered what time it had gotten to be.
Four? Five? He thought of the provincial station at that hour, where a waiter, his tuxedo
concealed by a raincoat, a dwarf with some flowers wrapped in newspaper, and a
woman who had been crying would be waiting for the local. It was suddenly growing
dark; it was that moment when the pin-headed birds seem to organize their song into
some acute and knowledgeable recognition of the storm's approach. Then there was a
fine noise of rushing water from the crown of an oak at his back, as if a spigot there had
been turned. Then the noise of fountains came from the crowns of all the tall trees. Why
did he love storms, what was the meaning of his excitement when the door sprang open
and the rain wind fled rudely up the stairs, why had the simple task, of shutting the
windows of an old house seemed fitting and urgent, why did the first watery notes of a
storm wind have for him the unmistakable sound of good news, cheer, glad tidings?
Then there was an explosion, a smell of cordite, and rain lashed the Japanese lanterns
that Mrs. Levy had bought in Kyoto the year before last, or was it the year before that?
He st
0/5000
ของวันอาทิตย์มิดซัมเมอร์ที่เมื่อทุกคนอยู่รอบ ๆ บอกว่า "ฉันดื่มมากเกินไปมากเมื่อคืน" คุณอาจเคยได้ยินมันกระซิบ โดย parishioners ออกจากคริสตจักรได้ยินจากริมฝีปากของปุโรหิตเอง ดิ้นรนกับเขา cassock ใน vestiariumได้ยินจากลิงค์สนามกอล์ฟและสนามเทนนิส ได้ยินมันจากสัตว์ป่าการรักษาที่ผู้นำของกลุ่ม audubon นิวเจอร์ซีย์ถูกทุกข์ทรมานจากอาการเมาค้างน่ากลัว "ฉันดื่มมากเกินไป กล่าวโดนัลด์ Westerhazy "เราดื่มมากเกินไป กล่าวว่า Lucinda เมอร์ริล "มันต้องได้รับไวน์ เฮเลน Westerhazy กล่าวว่า "ฉันดื่มไปมากของ claret ที่"นี้เป็นขอบของสระว่ายน้ำของ Westerhazys สระว่ายน้ำ อาหาร โดยการบาดาลด้วยการเหล็กสูงเนื้อหา มีสีอ่อนสีเขียว มันเป็นวันดี ทิศตะวันตก มีการยืนขนาดใหญ่ของเมฆลัสเพื่อคนเมืองเห็นได้จากระยะไกลเช่นจากของการกำลังเรือเช่นว่า อาจจะมีชื่อได้ ลิสบ้อน Hackensack ดวงอาทิตย์ได้ใจร้อน เมอร์ริล Neddy เสาร์น้ำสีเขียว มือหนึ่ง รอบแก้วกินมัน เขาถูกคนสเลนเดอร์ — เขาดูเหมือนจะมี slenderness เฉพาะกระทู้ของเยาวชน — และใน ขณะที่เขาได้จากหนุ่มเขาฝ่อลง banister ของเขาที่ตอนเช้า และให้ทองแดงด้านหลังของแรมอโฟร์ไดต์บนศาลาตารางตี ตามเขา jogged ไปกลิ่นหอมของกาแฟในห้องรับประทานอาหารของเขา เขาอาจมีการเปรียบเทียบวันในฤดูร้อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการชั่วโมงสุดท้ายของ และใน ขณะที่เขาขาดไม้เทนนิสหรือถุงเซลมีความประทับใจแน่นอนหนึ่งในเยาวชน กีฬา และอากาศตะปาปาเคลเมนต์ เขามีการว่ายน้ำ และตอนนี้เขาได้หายใจลึก stertorously ว่าเขาสามารถ gulp ในปอดของเขาส่วนประกอบของก็ ความร้อนของดวงอาทิตย์ intenseness ของความสุขของเขา มันดูเหมือนจะไหลในหน้าอกของเขา บ้านของเขาอยู่ในสวนกระสุน ภาคใต้ 8 ไมล์ที่เขาสี่สาวสวยจะได้มีอาหารกลางวันของพวกเขา และอาจจะเล่นเทนนิส แล้วมันเกิดขึ้นกับเขาว่า ด้วยมี dogleg เดิน เขาสามารถเข้าถึงบ้านของเขาด้วยน้ำไม่มี confining ชีวิต และไม่อาจเพลิดเพลินที่เขาใช้เวลาในการสังเกตนี้อธิบายความของคำแนะนำของหนี ดูเพื่อดู มีของ cartographer ตา ที่สายสระว่ายน้ำ สตรีมที่ใต้พื้นดินกึ่งที่โค้งข้ามเขตเขาได้ทำการค้นพบ บริจาคภูมิศาสตร์สมัยใหม่ เขาจะชื่อกระแส Lucinda หลังจากภรรยาของเขา เขาไม่ได้บ้าบ้าจริง หรือเขาเป็นคนโง่ แต่เขาไอดีลวันเดิม และมีความคลุมเครือ และเจียมเนื้อเจียมตัวคิดตัวเองเป็นตัวเลขตำนานวันสวยงาม และเหมือนเขาว่ายอาจขยาย และฉลองความสวยงามเขาเอาออกเสื้อที่ถูกแขวนบนไหล่เขา และกระโดดใน เขามีการปรามาส inexplicable สำหรับคนที่ไม่ได้ไม่เหวี่ยงตัวลงในสระว่ายน้ำ เขาพยายามรวบรวมข้อมูลขาด ๆ หายใจ ด้วยทุกจังหวะหรือจังหวะทุกสี่ และนับดีอยู่ด้านหลังของจิตใจของเขา one-two one-two ของเตะกระพือ ไม่จังหวะกล้ามาก ๆ แต่ domestication ของว่ายน้ำได้ saddledกีฬาประเพณีบางอย่าง และ ในส่วนของโลก การตระเวนถูกจารีตประเพณี จะกอด และด้วยแสงที่น้ำเขียวมีน้อยกว่าความสุข เหมือน กว่าคณะเงื่อนไขธรรมชาติ และเขาจะชอบว่ายน้ำ โดยไม่มีกางเกง แต่นี้ไม่ได้ การพิจารณาโครงการของเขา เขา hoisted เองบนนุ่งไกลตัวเขาไม่เคยใช้บันได — และในสนามหญ้า เมื่อ Lucinda ขอตำแหน่งไปเขากล่าวว่า เขากำลังจะว่ายน้ำในบ้านแผนที่และแผนภูมิที่เขาไปโดยเฉพาะถูกจดจำ หรือจินตภาพแต่เหล่านี้ไม่ชัดเจนพอ ก่อน มีการ Grahams ค้อน Lears การHowlands และ Crosscups เขาจะข้ามถนน Ditmar บังเกอร์และมาหลังจากสั้นดาน Levys, Welchers การ และสระว่ายน้ำสาธารณะในแลงคาสเตอร์ แล้วมี Hallorans, Sachses การ Biswangers, Adams อังกฤษ Gilmartinsและ Clydes วัน และที่เขาอาศัยอยู่ในโลกกว้างเพื่อให้น้ำเหมือน clemency, beneficence การ หัวใจของเขาสูง และกำไรทั้งหมดหญ้า ทำให้เขาทางบ้าน โดยเส้นทางใช่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาคือเป็นกริม explorer การ เป็นคนที่ มีชะตากรรมเป็น และเขารู้ว่า เขาจะหาเพื่อนทั้งหมดตามวิธี เพื่อนจะเส้นแม่น้ำ Lucindaเขาได้ป้องกันที่แยก Westerhazys 'ที่ดินจาก Grahams'เดินใต้ต้นแอปเปิ้ลบางดอก ผ่านโรงที่ห้องพักของปั๊ม และตัวกรอง และมาออกที่สระว่ายน้ำของ Grahams "ทำไม Neddy นางเกรแฮมกล่าวว่า, " สิ่งนี่แปลกใจ ฉันได้ถูกพยายามให้คุณได้รับโทรศัพท์ตอนเช้าทั้งหมด ที่นี่ ผมให้คุณดื่ม" เขาเห็นแล้ว เช่นใด ๆ explorer ที่ศุลกากรน้ำใจ และประเพณีของชาวพื้นเมืองจะต้องจัดการกับการทูตเคยได้ไปไปถึงปลายทางของเขา เขาไม่ชอบใจ หรือหยาบไป Grahams ดูเหมือน ไม่ได้เขามีเวลาไปมี เขาพยายามความยาวของสระ และเข้าร่วมพวกเขาในการอาบแดด และถูก ช่วย ภายหลัง ไม่กี่นาที ด้วยการมาถึงของ carloads สองของเพื่อนจากคอนเนตทิคัต ระหว่างเว้นท์ uproarious เขาจัดส่งไป ลงเขาไปโดยด้านหน้าของบ้านของ Grahams ก้าวผ่านป้องกัน thorny และข้ามว่างล็อตการของค้อน นางค้อน หาจากเธอกุหลาบ เห็นเขาว่ายน้ำด้วยแม้ว่าเธอไม่แน่ใจว่าใครก็ Lears ได้ยินเขาเล่นเลยเปิดหน้าต่างของห้องนั่งเล่นของพวกเขา Howlands และ Crosscups ได้ไป หลังจากปล่อย Howlands 'เขาข้ามถนน Ditmar และเริ่มต้นสำหรับบังเกอร์ที่' ที่เขาไม่ได้ยิน แม้ในที่ไกล เสียงของบุคคลน้ำ refracted เสียงเสียงพูดและเสียงหัวเราะ และดูเหมือนจะ ระงับกลางเวหาสระว่ายน้ำของบังเกอร์อยู่ขึ้น และเขาปีนบันไดบางกับระเบียงที่ twentyfiveหรือดื่ม 30 ชายและหญิง คนเดียวในน้ำเป็นสนิมทาวเวอร์ ที่มีลอยแพยาง โอ้ วิธีบอนนี่ และเขียวชอุ่มได้ของแม่น้ำ Lucinda เจริญชายและหญิงที่รวบรวม โดยน้ำสีแซฟไฟร์ในขณะที่ของ caterer ผู้ชายในเสื้อโค้ทสีขาวผ่านไปกินเย็น โสหุ้ย Haviland เดสีแดงพี่เลี้ยงมี circling รอบ ๆ และรอบ ๆ และรอบ ๆ ท้องฟ้ากับสิ่งที่ต้องการตอนเด็กในสวิง เรารู้สึกว่าจิตโตสำหรับฉาก เจ็บสำหรับการรวบรวม ประหนึ่งว่ามันเป็นบางอย่างเขาอาจสัมผัส ในระยะทางที่ เขาได้ยินฟ้าร้อง เป็นเร็ว ๆ นี้ เป็นบังเกอร์ Enid เห็นเขา เธอเริ่มร้อง: "โอ้ ดูที่อยู่ที่นี่ สิ่งนี่แปลกใจ เมื่อ Lucinda กล่าวว่า คุณไม่มาฉันคิดว่า ฉันจะตาย " เธอทำเธอทางเขา ผ่านฝูงชน และเมื่อเขาได้จูบเธอนำเขาบาร์ ความคืบหน้าที่ถูกชะลอตัวความจริงที่ว่าเขาหยุดการจูบแปดหรือสิบผู้หญิงคนอื่น และจับมือของคนมากขึ้น บาร์เทนเดอร์ยิ้มที่เขาเห็นในการฝ่ายร้อยให้เขากินและโทนิก และเขายืนอยู่ตามแถบช่วง กระตือรือร้นไม่ติดในการสนทนาที่จะเลื่อนการเดินทางของเขา เมื่อดูเกี่ยวกับการถูกล้อมรอบเขากระโดดใน และพยายามใกล้ด้านเพื่อหลีกเลี่ยงการชนกับแพของสนิม ชิว ๆ สระ เขาข้าม Tomlinsons ด้วยรอยยิ้มกว้างและ jogged ค่าเส้นทางสวน กรวดการตัดเท้าของเขา แต่คำเดียวunpleasantness บุคคลถูกจำกัดไปสระว่ายน้ำ และ ตามเขาไปบ้านเขาได้ยินยอดเยี่ยม น้ำเสียงเสียงเลือนหาย ได้ยินเสียงวิทยุจากการครัวของบังเกอร์ ที่คนฟังกับเกมบอล วันอาทิตย์บ่าย เขาทำทางของเขา ผ่าน parked รถ และ ลงเส้นขอบหญ้าของทางการเพื่อAlewives เลน เขาไม่ได้ต้องการเห็นบนถนนในกางเกงของเขาอาบน้ำแต่มีจราจรไม่ถูก และเขาทำให้ห่างกับทาง Levys' มีการส่วนตัวเครื่องและหลอดสีเขียวสำหรับ The New York Times ประตูทั้งหมดและหน้าต่างของบ้านหลังใหญ่ถูกเปิด แต่ไม่มีร่องรอยของชีวิต ไม่มี สุนัขไม่ได้เห่า เขาไปรอบ ๆ ด้านของบ้านสระว่ายน้ำ และเห็นว่า Levys ที่มีเหลือเท่านี้ แว่นตา และขวด และอาหารของถั่วได้ในตารางที่ลึกสุดมีซาวน่าหรือกาเซโบ แขวนโคมไฟญี่ปุ่น หลังจากว่ายน้ำสระว่ายน้ำเขามีแก้วเอง และ poured เครื่องดื่ม เขาสี่ หรือห้าดื่ม และเขามี swum ความยาวเกือบครึ่งของแม่ Lucinda เขารู้สึกเหนื่อย สะอาด และความยินดีขณะที่อยู่คนเดียว ยินดีกับทุกอย่างมันต้องพายุ ขาตั้งของเมฆลัส — — เพิ่มขึ้น และมืดมัว ไป และในขณะที่เขานั่ง มีเขาได้ยิน percussiveness ฟ้าอีกครั้ง พี่เลี้ยงของ de Havilandมี circling เหนือศีรษะและยัง ดูเหมือนเรา ว่า เขาอาจได้ยินนักบินเกือบหัวเราะ มีความสุขในยามบ่าย แต่เมื่อมี peal อื่นของ ฟ้าร้องเขาเอาออกสำหรับบ้าน นกหวีดรถไฟได้พัด และเขาสงสัยว่า เวลาที่มันมีอากาศจะสี่ ห้า เขาคิดว่า สถานีจังหวัดในนาทีที่ เสิร์ฟ ฟผู้หญิงของเขาปกปิด ด้วยเสื้อกันฝน แคระดอกไม้บางห่อหนังสือพิมพ์ และผู้หญิงที่มีการร้องไห้จะรอตามท้องถิ่น มันก็โตมืด ก็เมื่อนกขาแฉกดูเหมือนจะ จัดเพลงของพวกเขาในขณะที่บางเฉียบพลัน และมีความรู้การรับรู้แนวทางของพายุ แล้วมีการเสียงดีของรีบน้ำจากมงกุฎโอ๊คผิดที่เขา ว่าได้มีหัวก๊อกมีน้ำถูกเปิด แล้ว เสียงของน้ำพุมาจากครอบฟันต้นไม้สูงทั้งหมด ทำไมไม่ได้รักพายุ สิ่งที่เป็นความหมายของความตื่นเต้นของเขาเมื่อประตู sprang เปิดลมฝนไปขึ้นบันได rudely ทำไมมีเรื่องงาน ปิดการหน้าต่างของบ้านเก่าดูเหมือนเหมาะสม และเร่งด่วน ทำไมแฉะบันทึกแรกของการลมพายุได้เขาเสียงข่าวดี เชียร์ ข่าวดีใจแน่แท้แล้ว มีการระเบิด กลิ่น cordite และฝน lashed โคมญี่ปุ่นที่ได้ซื้อในปีก่อนล่าสุดนาง Levy หรือเป็นปีก่อนที่เซนต์เขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
It was one of those midsummer Sundays when everyone sits around saying, "I drank too
much last night." You might have heard it whispered by the parishioners leaving church,
heard it from the lips of the priest himself, struggling with his cassock in the vestiarium,
heard it from the golf links and the tennis courts, heard it from the wildlife preserve
where the leader of the Audubon group was suffering from a terrible hangover. "I drank
too much," said Donald Westerhazy. "We all drank too much," said Lucinda Merrill. "It
must have been the wine," said Helen Westerhazy. "I drank too much of that claret."
This was at the edge of the Westerhazys' pool. The pool, fed by an artesian well with a
high iron content, was a pale shade of green. It was a fine day. In the west there was a
massive stand of cumulus cloud so like a city seen from a distance—from the bow of an
approaching ship—that it might have had a name. Lisbon. Hackensack. The sun was
hot. Neddy Merrill sat by the green water, one hand in it, one around a glass of gin. He
was a slender man—he seemed to have the especial slenderness of youth—and while he
was far from young he had slid down his banister that morning and given the bronze
backside of Aphrodite on the hall table a smack, as he jogged toward the smell of coffee
in his dining room. He might have been compared to a summer's day, particularly the
last hours of one, and while he lacked a tennis racket or a sail bag the impression was
definitely one of youth, sport, and clement weather. He had been swimming and now he
was breathing deeply, stertorously as if he could gulp into his lungs the components of
that moment, the heat of the sun, the intenseness of his pleasure. It all seemed to flow
into his chest. His own house stood in Bullet Park, eight miles to the south, where his
four beautiful daughters would have had their lunch and might be playing tennis. Then
it occurred to him that by taking a dogleg to the southwest he could reach his home by
water.
His life was not confining and the delight he took in this observation could not be
explained by its suggestion of escape. He seemed to see, with a cartographer's eye, that
string of swimming pools, that quasi-subterranean stream that curved across the county.
He had made a discovery, a contribution to modern geography; he would name the
stream Lucinda after his wife. He was not a practical joker nor was he a fool but he was
determinedly original and had a vague and modest idea of himself as a legendary figure.
The day was beautiful and it seemed to him that a long swim might enlarge and
celebrate its beauty.
He took off a sweater that was hung over his shoulders and dove in. He had an
inexplicable contempt for men who did not hurl themselves into pools. He swam a
choppy crawl, breathing either with every stroke or every fourth stroke and counting
somewhere well in the back of his mind the one-two one-two of a flutter kick. It was not
a serviceable stroke for long distances but the domestication of swimming had saddled
the sport with some customs and in his part of the world a crawl was customary. To be
embraced and sustained by the light green water was less a pleasure, it seemed, than the
resumption of a natural condition, and he would have liked to swim without trunks, but
this was not possible, considering his project. He hoisted himself up on the far curb—he
never used the ladder—and started across the lawn. When Lucinda asked where he was
going he said he was going to swim home.
The only maps and charts he had to go by were remembered or imaginary but these
were clear enough. First there were the Grahams, the Hammers, the Lears, the
Howlands, and the Crosscups. He would cross Ditmar Street to the Bunkers and come,
after a short portage, to the Levys, the Welchers, and the public pool in Lancaster. Then
there were the Hallorans, the Sachses, the Biswangers, Shirley Adams, the Gilmartins,
and the Clydes. The day was lovely, and that he lived in a world so generously supplied
with water seemed like a clemency, a beneficence. His heart was high and he ran across
the grass. Making his way home by an uncommon route gave him the feeling that he
was a pilgrim, an explorer, a man with a destiny, and he knew that he would find friends
all along the way; friends would line the banks of the Lucinda River.
He went through a hedge that separated the Westerhazys' land from the Grahams',
walked under some flowering apple trees, passed the shed that housed their pump and
filter, and came out at the Grahams' pool. "Why, Neddy," Mrs. Graham said, "what a
marvelous surprise. I've been trying to get you on the phone all morning. Here, let me
get you a drink." He saw then, like any explorer, that the hospitable customs and
traditions of the natives would have to be handled with diplomacy if he was ever going
to reach his destination. He did not want to mystify or seem rude to the Grahams nor did
he have the time to linger there. He swam the length of their pool and joined them in the
sun and was rescued, a few minutes later, by the arrival of two carloads of friends from
Connecticut. During the uproarious reunions he was able to slip away. He went down
by the front of the Grahams' house, stepped over a thorny hedge, and crossed a vacant
lot to the Hammers'. Mrs. Hammer, looking up from her roses, saw him swim by
although she wasn't quite sure who it was. The Lears heard him splashing past the open
windows of their living room. The Howlands and the Crosscups were away. After
leaving the Howlands' he crossed Ditmar Street and started for the Bunkers', where he
could hear, even at that distance, the noise of a party.
The water refracted the sound of voices and laughter and seemed to suspend it in midair.
The Bunkers' pool was on a rise and he climbed some stairs to a terrace where twentyfive
or thirty men and women were drinking. The only person in the water was Rusty
Towers, who floated there on a rubber raft. Oh, how bonny and lush were the banks of
the Lucinda River! Prosperous men and women gathered by the sapphire-colored waters
while caterer's men in white coats passed them cold gin. Overhead a red de Haviland
trainer was circling around and around and around in the sky with something like the
glee of a child in a swing. Ned felt a passing affection for the scene, a tenderness for the
gathering, as if it was something he might touch. In the distance he heard thunder. As
soon as Enid Bunker saw him she began to scream: "Oh, look who's here! What a
marvelous surprise! When Lucinda said that you couldn't come I thought I'd die." She
made her way to him through the crowd, and when they had finished kissing she led
him to the bar, a progress that was slowed by the fact that he stopped to kiss eight or ten
other women and shake the hands of as many men. A smiling bartender he had seen at a
hundred parties gave him a gin and tonic and he stood by the bar for a moment, anxious
not to get stuck in any conversation that would delay his voyage. When he seemed
about to be surrounded he dove in and swam close to the side to avoid colliding with
Rusty's raft. At the far end of the pool he bypassed the Tomlinsons with a broad smile
and jogged up the garden path. The gravel cut his feet but this was the only
unpleasantness. The party was confined to the pool, and as he went toward the house he
heard the brilliant, watery sound of voices fade, heard the noise of a radio from the
Bunkers' kitchen, where someone was listening to a ball game. Sunday afternoon. He
made his way through the parked cars and down the grassy border of their driveway to
Alewives Lane. He did not want to be seen on the road in his bathing trunks but there
was no traffic and he made the short distance to the Levys' driveway, marked with a
PRIVATE PROPERTY sign and a green tube for The New York Times. All the doors
and windows of the big house were open but there were no signs of life; not even a dog
barked. He went around the side of the house to the pool and saw that the Levys had
only recently left. Glasses and bottles and dishes of nuts were on a table at the deep end,
where there was a bathhouse or gazebo, hung with Japanese lanterns. After swimming
the pool he got himself a glass and poured a drink. It was his fourth or fifth drink and he
had swum nearly half the length of the Lucinda River. He felt tired, clean, and pleased
at that moment to be alone; pleased with everything.
It would storm. The stand of cumulus cloud—that city—had risen and darkened, and
while he sat there he heard the percussiveness of thunder again. The de Haviland trainer
was still circling overhead and it seemed to Ned that he could almost hear the pilot
laugh with pleasure in the afternoon; but when there was another peal of thunder he
took off for home. A train whistle blew and he wondered what time it had gotten to be.
Four? Five? He thought of the provincial station at that hour, where a waiter, his tuxedo
concealed by a raincoat, a dwarf with some flowers wrapped in newspaper, and a
woman who had been crying would be waiting for the local. It was suddenly growing
dark; it was that moment when the pin-headed birds seem to organize their song into
some acute and knowledgeable recognition of the storm's approach. Then there was a
fine noise of rushing water from the crown of an oak at his back, as if a spigot there had
been turned. Then the noise of fountains came from the crowns of all the tall trees. Why
did he love storms, what was the meaning of his excitement when the door sprang open
and the rain wind fled rudely up the stairs, why had the simple task, of shutting the
windows of an old house seemed fitting and urgent, why did the first watery notes of a
storm wind have for him the unmistakable sound of good news, cheer, glad tidings?
Then there was an explosion, a smell of cordite, and rain lashed the Japanese lanterns
that Mrs. Levy had bought in Kyoto the year before last, or was it the year before that?
He st
much last night." You might have heard it whispered by the parishioners leaving church,
heard it from the lips of the priest himself, struggling with his cassock in the vestiarium,
heard it from the golf links and the tennis courts, heard it from the wildlife preserve
where the leader of the Audubon group was suffering from a terrible hangover. "I drank
too much," said Donald Westerhazy. "We all drank too much," said Lucinda Merrill. "It
must have been the wine," said Helen Westerhazy. "I drank too much of that claret."
This was at the edge of the Westerhazys' pool. The pool, fed by an artesian well with a
high iron content, was a pale shade of green. It was a fine day. In the west there was a
massive stand of cumulus cloud so like a city seen from a distance—from the bow of an
approaching ship—that it might have had a name. Lisbon. Hackensack. The sun was
hot. Neddy Merrill sat by the green water, one hand in it, one around a glass of gin. He
was a slender man—he seemed to have the especial slenderness of youth—and while he
was far from young he had slid down his banister that morning and given the bronze
backside of Aphrodite on the hall table a smack, as he jogged toward the smell of coffee
in his dining room. He might have been compared to a summer's day, particularly the
last hours of one, and while he lacked a tennis racket or a sail bag the impression was
definitely one of youth, sport, and clement weather. He had been swimming and now he
was breathing deeply, stertorously as if he could gulp into his lungs the components of
that moment, the heat of the sun, the intenseness of his pleasure. It all seemed to flow
into his chest. His own house stood in Bullet Park, eight miles to the south, where his
four beautiful daughters would have had their lunch and might be playing tennis. Then
it occurred to him that by taking a dogleg to the southwest he could reach his home by
water.
His life was not confining and the delight he took in this observation could not be
explained by its suggestion of escape. He seemed to see, with a cartographer's eye, that
string of swimming pools, that quasi-subterranean stream that curved across the county.
He had made a discovery, a contribution to modern geography; he would name the
stream Lucinda after his wife. He was not a practical joker nor was he a fool but he was
determinedly original and had a vague and modest idea of himself as a legendary figure.
The day was beautiful and it seemed to him that a long swim might enlarge and
celebrate its beauty.
He took off a sweater that was hung over his shoulders and dove in. He had an
inexplicable contempt for men who did not hurl themselves into pools. He swam a
choppy crawl, breathing either with every stroke or every fourth stroke and counting
somewhere well in the back of his mind the one-two one-two of a flutter kick. It was not
a serviceable stroke for long distances but the domestication of swimming had saddled
the sport with some customs and in his part of the world a crawl was customary. To be
embraced and sustained by the light green water was less a pleasure, it seemed, than the
resumption of a natural condition, and he would have liked to swim without trunks, but
this was not possible, considering his project. He hoisted himself up on the far curb—he
never used the ladder—and started across the lawn. When Lucinda asked where he was
going he said he was going to swim home.
The only maps and charts he had to go by were remembered or imaginary but these
were clear enough. First there were the Grahams, the Hammers, the Lears, the
Howlands, and the Crosscups. He would cross Ditmar Street to the Bunkers and come,
after a short portage, to the Levys, the Welchers, and the public pool in Lancaster. Then
there were the Hallorans, the Sachses, the Biswangers, Shirley Adams, the Gilmartins,
and the Clydes. The day was lovely, and that he lived in a world so generously supplied
with water seemed like a clemency, a beneficence. His heart was high and he ran across
the grass. Making his way home by an uncommon route gave him the feeling that he
was a pilgrim, an explorer, a man with a destiny, and he knew that he would find friends
all along the way; friends would line the banks of the Lucinda River.
He went through a hedge that separated the Westerhazys' land from the Grahams',
walked under some flowering apple trees, passed the shed that housed their pump and
filter, and came out at the Grahams' pool. "Why, Neddy," Mrs. Graham said, "what a
marvelous surprise. I've been trying to get you on the phone all morning. Here, let me
get you a drink." He saw then, like any explorer, that the hospitable customs and
traditions of the natives would have to be handled with diplomacy if he was ever going
to reach his destination. He did not want to mystify or seem rude to the Grahams nor did
he have the time to linger there. He swam the length of their pool and joined them in the
sun and was rescued, a few minutes later, by the arrival of two carloads of friends from
Connecticut. During the uproarious reunions he was able to slip away. He went down
by the front of the Grahams' house, stepped over a thorny hedge, and crossed a vacant
lot to the Hammers'. Mrs. Hammer, looking up from her roses, saw him swim by
although she wasn't quite sure who it was. The Lears heard him splashing past the open
windows of their living room. The Howlands and the Crosscups were away. After
leaving the Howlands' he crossed Ditmar Street and started for the Bunkers', where he
could hear, even at that distance, the noise of a party.
The water refracted the sound of voices and laughter and seemed to suspend it in midair.
The Bunkers' pool was on a rise and he climbed some stairs to a terrace where twentyfive
or thirty men and women were drinking. The only person in the water was Rusty
Towers, who floated there on a rubber raft. Oh, how bonny and lush were the banks of
the Lucinda River! Prosperous men and women gathered by the sapphire-colored waters
while caterer's men in white coats passed them cold gin. Overhead a red de Haviland
trainer was circling around and around and around in the sky with something like the
glee of a child in a swing. Ned felt a passing affection for the scene, a tenderness for the
gathering, as if it was something he might touch. In the distance he heard thunder. As
soon as Enid Bunker saw him she began to scream: "Oh, look who's here! What a
marvelous surprise! When Lucinda said that you couldn't come I thought I'd die." She
made her way to him through the crowd, and when they had finished kissing she led
him to the bar, a progress that was slowed by the fact that he stopped to kiss eight or ten
other women and shake the hands of as many men. A smiling bartender he had seen at a
hundred parties gave him a gin and tonic and he stood by the bar for a moment, anxious
not to get stuck in any conversation that would delay his voyage. When he seemed
about to be surrounded he dove in and swam close to the side to avoid colliding with
Rusty's raft. At the far end of the pool he bypassed the Tomlinsons with a broad smile
and jogged up the garden path. The gravel cut his feet but this was the only
unpleasantness. The party was confined to the pool, and as he went toward the house he
heard the brilliant, watery sound of voices fade, heard the noise of a radio from the
Bunkers' kitchen, where someone was listening to a ball game. Sunday afternoon. He
made his way through the parked cars and down the grassy border of their driveway to
Alewives Lane. He did not want to be seen on the road in his bathing trunks but there
was no traffic and he made the short distance to the Levys' driveway, marked with a
PRIVATE PROPERTY sign and a green tube for The New York Times. All the doors
and windows of the big house were open but there were no signs of life; not even a dog
barked. He went around the side of the house to the pool and saw that the Levys had
only recently left. Glasses and bottles and dishes of nuts were on a table at the deep end,
where there was a bathhouse or gazebo, hung with Japanese lanterns. After swimming
the pool he got himself a glass and poured a drink. It was his fourth or fifth drink and he
had swum nearly half the length of the Lucinda River. He felt tired, clean, and pleased
at that moment to be alone; pleased with everything.
It would storm. The stand of cumulus cloud—that city—had risen and darkened, and
while he sat there he heard the percussiveness of thunder again. The de Haviland trainer
was still circling overhead and it seemed to Ned that he could almost hear the pilot
laugh with pleasure in the afternoon; but when there was another peal of thunder he
took off for home. A train whistle blew and he wondered what time it had gotten to be.
Four? Five? He thought of the provincial station at that hour, where a waiter, his tuxedo
concealed by a raincoat, a dwarf with some flowers wrapped in newspaper, and a
woman who had been crying would be waiting for the local. It was suddenly growing
dark; it was that moment when the pin-headed birds seem to organize their song into
some acute and knowledgeable recognition of the storm's approach. Then there was a
fine noise of rushing water from the crown of an oak at his back, as if a spigot there had
been turned. Then the noise of fountains came from the crowns of all the tall trees. Why
did he love storms, what was the meaning of his excitement when the door sprang open
and the rain wind fled rudely up the stairs, why had the simple task, of shutting the
windows of an old house seemed fitting and urgent, why did the first watery notes of a
storm wind have for him the unmistakable sound of good news, cheer, glad tidings?
Then there was an explosion, a smell of cordite, and rain lashed the Japanese lanterns
that Mrs. Levy had bought in Kyoto the year before last, or was it the year before that?
He st
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันเป็นหนึ่งในกลางฤดูร้อนวันอาทิตย์เมื่อทุกคนที่อยู่รอบ ๆว่า " ผมดื่มด้วย
มากเมื่อคืน คุณอาจได้ยินมันกระซิบโดยลูกวัดออกจากโบสถ์
ได้ยินจากริมฝีปากของปุโรหิตตัวเองดิ้นรนกับเสื้อคลุมของบาทหลวงของเขาใน vestiarium
ได้ยินจาก , สนามกอล์ฟ และ สนามเทนนิส ศาลได้ยินจากเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า
ที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม Audubon ทุกข์ทรมานจากอาการเมาค้างแย่ " ฉันดื่ม
มากเกินไป , " กล่าวว่า โดนัลด์ westerhazy ” เราดื่มมากเกินไป , " กล่าวว่าลูซินดา เมอริล " . มัน
ต้องเป็นไวน์ " เฮเลน westerhazy ” ฉันดื่มมากเกินไปของเลือด "
นี้อยู่ที่ขอบสระ westerhazys ' สระว่ายน้ำ , เลี้ยงโดยบ่อบาดาลกับเนื้อหา
เหล็กสูงเป็นเงาจางๆ ของสีเขียวมันคือวันที่ดี ในตะวันตกมีขนาดใหญ่ของเมฆคิวมูลัส
ยืนเหมือนเมืองที่เห็นจากระยะไกลจากคันธนูของ
ใกล้เรือ มันอาจจะมีชื่อ ลิสบอน Hackensack . ดวงอาทิตย์
ร้อน เนดดีเมอร์ริล นั่งน้ำเขียว หนึ่งใน หนึ่งรอบ เหล้าสักแก้ว เขาเป็นผู้ชายหุ่นดี
เขาดูจะมีความชะลูดเฉพาะของเยาวชน และในขณะที่เขา
อยู่ไกลจากหนุ่มเขาลื่นลงราวบันไดของเขาในเช้าวันนั้น และได้รับเหรียญทองแดง
ด้านหลังของบนโต๊ะใกล้กับห้องโถงตีเขา jogged ที่มีกลิ่นของกาแฟ
ทานอาหารในห้องของเขา เขาอาจจะได้รับเมื่อเทียบกับฤดูร้อน โดยเฉพาะ
เมื่อชั่วโมงหนึ่ง และในขณะที่เขาขาดไม้เทนนิส หรือ กระเป๋าใบที่ประทับใจคือ
แน่นอนหนึ่งของเยาวชน , กีฬา , และสภาพอากาศ คลีมองต์เขาได้ว่ายน้ำและตอนนี้เขา
หายใจลึก stertorously ราวกับว่าเขาสามารถกลืนเข้าไปในปอดของเขา ส่วนประกอบของ
นั้น ความร้อนจากแสงแดดที่แรงกล้าของความสุขของเขา มันทั้งหมดดูเหมือนจะไหล
ลงบนหน้าอกของเขา เรือนของตน ยืนอยู่ในกระสุน Park , แปดไมล์ไปทางทิศใต้ที่เขา
4 สาวสวยจะได้มีอาหารกลางวันของพวกเขาและอาจจะเล่นเทนนิส งั้น
มันเกิดขึ้นกับเขาโดยการเป็น dogleg ทางตะวันตกเฉียงใต้เขาจะถึงบ้าน
โดยน้ำ ชีวิตของเขาไม่ได้กักขัง และความสุขที่เขาใช้เวลาในการสังเกตนี้ไม่สามารถอธิบายได้โดยคำแนะนำของ
หลบหนี ดูเหมือนเขาจะเจอกับแผนตานั่น
สายป่านว่ายน้ํา , ที่กึ่งใต้ดินแม่น้ำที่โค้งข้ามเขต
เขาได้สร้างการค้นพบบริจาคเพื่อภูมิศาสตร์สมัยใหม่ เขาจะชื่อ
กระแสลูซินดา หลังจากที่ภรรยาของเขา เขาไม่ใช่โจ๊กเกอร์ในทางปฏิบัติหรือเขาโง่แต่เขา
ต้นฉบับเขม้นขะมัก และมีฝ้า และความคิดที่เจียมเนื้อเจียมตัวของตัวเอง เป็นรูปในตำนาน
วันสวยงาม และมันดูเหมือนว่าเขาว่ายน้ำนานอาจขยายและ
ฉลองความงามของตน เขาถอดเสื้อที่แขวนอยู่เหนือเขา ไหล่และนกพิราบในเขามี
ดูถูกลึกลับสำหรับคนที่ไม่ได้โยนตัวเองลงในสระว่ายน้ำ เขาว่ายน้ำเป็น
คลานๆหายใจให้กับทุกจังหวะ หรือทุกสี่จังหวะและการนับ
ที่ไหนดีในจิตใจของเขา หนึ่ง สอง หนึ่ง สอง ของ ขยับเตะ มันไม่ได้เป็นประโยชน์
จังหวะสำหรับทางไกลแต่ domestication ของว่ายได้ saddled
กีฬา กับ ศุลกากร และในส่วนของโลก รวบรวมข้อมูลที่เป็นจารีตประเพณี เป็น
กอดและยั่งยืนโดยน้ำสีเขียวอ่อนน้อย ความสุข มันดูเหมือนมากกว่า
เป็นภาพธรรมชาติ และเขาก็ชอบที่จะว่ายน้ำได้โดยไม่ต้องกางเกงแต่
นี้ไม่ได้พิจารณาโครงการของเขา เขายกเองไกลเขา
.ไม่เคยใช้บันไดและเริ่มข้ามสนามหญ้า เมื่อลูซินด้าถามว่าเขา
ไปเขาบอกว่าเขาจะไปว่ายน้ำที่บ้าน
เพียงแผนที่และแผนภูมิที่เขาต้องไปเป็นจำ หรือในจินตนาการ แต่เหล่านี้
มีความชัดเจนเพียงพอ แรกมี grahams , ค้อน , lears ,
howlands และ crosscups . เขาจะข้ามถนนไป ditmar บังเกอร์และมา
หลังจากขนย้ายสั้นการ levys , welchers และสระว่ายน้ำสาธารณะในแลงแคสเตอร์ งั้น
มี hallorans , sachses , biswangers , เชอร์ลีย์ อดัมส์ gilmartins
, และไคลด์ . เป็นวันที่น่ารัก และเขาอยู่ที่โลกอย่างมากมายมา
ด้วยน้ำเหมือนแก้ เป็นบุญคุณ . หัวใจของเขาสูงและเขาวิ่งข้าม
หญ้าการกลับบ้านของเขาโดยเส้นทางพิสดาร ให้เขารู้สึกว่าเขา
เป็นนักเดินทาง , Explorer , ผู้ชายกับโชคชะตา และเขารู้ว่าเขาจะหาเพื่อน
ตลอดทาง เพื่อนจะสายธนาคารของแม่น้ำลูซินดา .
เขาผ่านรั้วที่กั้น westerhazys ' ที่ดิน จาก grahams '
เดินใต้บางต้นไม้ดอกแอปเปิ้ลผ่านเพิงที่เป็นที่ตั้งของปั๊มและ
กรองและออกมาในระ grahams ' . " ทำไม เนดดี " นางเกรแฮมกล่าวว่า " สิ่งที่
แปลกมหัศจรรย์ ผมพยายามติดต่อคุณทางโทรศัพท์เลยตั้งแต่เช้า นี่ ให้ฉัน
หาเครื่องดื่มให้คุณ . " เขาเห็นแล้วเหมือน Explorer ที่ศุลกากรและประเพณีของชาวพื้นเมือง
ใจดีจะต้องสามารถจัดการกับทูต ถ้าเขาจะ
ถึงปลายทางของเขาเขาไม่ได้ต้องการที่จะทำให้ประหลาดใจหรือดูเหมือนหยาบคายกับ grahams หรือไม่
เขามีเวลาอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น เขาว่ายน้ำความยาวของสระว่ายน้ำของพวกเขาและเข้าร่วมใน
Sun และได้รับการช่วยเหลือ ไม่กี่นาทีต่อมาโดยการมาถึงของทั้งสอง carloads เพื่อนจาก
คอนเน็กติกัต ในระหว่างทานข้าวแน่ เขาหนีรอดไปได้ เขาลงไป
โดยด้านหน้าของบ้าน grahams ' ก้าวข้ามรั้วหนาม ,และข้ามมากว่าง
กับค้อน ' คุณนายค้อนมองขึ้นมาจากดอกกุหลาบเธอ เห็นเขาว่ายน้ำ
ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นใคร การ lears ได้ยินเขาสาดผ่าน Windows เปิด
ของห้องนั่งเล่นของพวกเขา การ howlands และ crosscups ไม่อยู่ หลังจากออกจาก howlands
' เขาข้ามถนนและเริ่ม ditmar บังเกอร์ ' ที่เขา
ได้ยินแม้ในที่ไกลเสียงของพรรค
น้ำหักเหเสียงและเสียงหัวเราะ และดูเหมือนจะระงับมันอยู่กลางอากาศ
พูลบังเกอร์ " ลุกขึ้นและเขาปีนบันไดไปยังระเบียงที่ twentytwo
หรือ สามสิบ ผู้ชายและผู้หญิงดื่ม คนเดียวในน้ำคือ เสาขึ้นสนิม
ที่ลอยอยู่บนแพยาง . โอ้ มันน่ารักและสวยเป็นธนาคารของ
แม่น้ำลูซินดาผู้ชายและผู้หญิงที่รวบรวมโดยเจริญนิลสีน้ำ
ในขณะที่เจ้าชายในเสื้อสีขาวผ่านพวกเขาเย็นเสมอ ค่าใช้จ่ายเป็นเทรนเนอร์สีแดง de เฮวิลเลิ่น
เป็นวงรอบๆ และ รอบ ๆในท้องฟ้ากับสิ่งที่ชอบ
ชมรมของเด็กในการแกว่ง ผ่านเน็ตรู้สึกชอบฉาก , อ่อนโยนสำหรับ
รวบรวม ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่เขาอาจจะสัมผัสในระยะทางที่เขาได้ยินเสียงฟ้าร้อง โดย
เร็วอีนิด บังเกอร์ เห็นเขา เธอเริ่มกรีดร้อง " โอ้ ดูสิใครมา สิ่งที่
แปลกใจยิ่งใหญ่ เมื่อลูซินด้าบอกว่า เธอมาไม่ได้ ฉันคิดว่าฉันจะตาย " เธอ
ทำทางของเธอให้เขาผ่านฝูงชน และเมื่อพวกเขาได้เสร็จสิ้นแล้วจูบเธอ LED
เขาแถบความคืบหน้าที่ชะลอตัว โดยข้อเท็จจริงที่ว่า เขาหยุดจูบแปดหรือ 10
ผู้หญิงอื่น ๆและจับมือกับผู้ชายมากมาย ยิ้มเป็นบาร์เทนเดอร์ เขาเคยเห็นที่
ร้อยฝ่ายให้จินโทนิคและเขายืนอยู่ที่บาร์หน่อย กังวล
ไม่ติดในการสนทนาใด ๆที่จะชะลอการเดินทางของเขา เมื่อเขาดู
จะล้อมเขากระโดดลงไปว่ายน้ำใกล้ชิดกับด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการชนกับ
ขึ้นสนิมเป็นแพที่ไกลสุดของสระว่ายน้ำเขาเจาะทะลุ tomlinsons กับยิ้มกว้างและ jogged ขึ้นสวนทาง กรวดตัดเท้าของเขา แต่นี้คือความรู้สึกแย่ๆ เท่านั้น
บุคคลที่ถูกกักขังอยู่ในสระน้ำ และเขาจึงไปที่บ้านเขา
ได้ยินยอดเยี่ยม เสียงน้ำเสียงจางหายไป ได้ยินเสียงวิทยุจากครัว
บังเกอร์ ' ที่ใครได้ฟังเกมลูกบอลตอนบ่ายวันอาทิตย์ เขา
ทำทางของเขาผ่านการจอดรถและลงชายแดนหญ้าของถนนของพวกเขาไป
alewives เลน เขาไม่ได้ต้องการที่จะเห็นบนถนนในกางเกงการอาบน้ำของเขา แต่มี
ไม่ติดเขาทำระยะทางสั้นๆ ไปยัง levys ' ถนน มีเครื่องหมาย
ป้ายคุณสมบัติส่วนตัว และหลอดสีเขียวสำหรับนิวยอร์กไทม์ส ประตูทั้งหมด
และหน้าต่างของบ้านหลังใหญ่ถูกเปิด แต่ไม่มีร่องรอยของชีวิต แม้แต่สุนัข
เห่า เขาเดินไปรอบ ๆข้างบ้านไปสระว่ายน้ำ และเห็นว่ามี levys
เพิ่งออกไป แก้วและขวดและจานของถั่วอยู่บนโต๊ะในสุดลึก
ซึ่งมีห้องอาบน้ำหรือศาลา แขวนโคมไฟญี่ปุ่น หลังจากว่ายน้ำ
สระ เขาโดนแก้วและรินดื่มมันเป็นสี่ หรือห้าดื่มและเขา
มี swum เกือบครึ่งความยาวของแม่น้ำ ลูซินด้า เขารู้สึกเหนื่อย , สะอาด , และยินดี
ตอนนั้นอยู่คนเดียว ; พอใจกับทุกอย่าง
มันจะพายุ ยืนเมฆ Cumulus เมืองนั้นมีเพิ่มขึ้น และมืดไปและ
ในขณะที่เขานั่ง เขาได้ยิน percussiveness ฟ้าร้องอีก เดอเทรนเนอร์
เฮวิลเลิ่นยังเป็นวงเหนือศีรษะ และดูเหมือนเขาจะได้ยินเน็ดนักบิน
หัวเราะกับความสุขในช่วงบ่าย แต่เมื่อมีอีกเสียงกระหึ่มฟ้าร้องเขา
ไปที่บ้าน รถไฟนกหวีดเป่า และเขาสงสัยว่าเวลามันมีอากาศเป็น .
4 ? ห้า เขาคิดว่าสถานีประจำจังหวัด ในชั่วโมงนั้น ที่บริกร ทักซิโด้ของเขา
ปกปิดโดยเสื้อกันฝนคนแคระ บางดอกห่อด้วยหนังสือพิมพ์และ
ผู้หญิงที่ร้องไห้จะรอท้องถิ่น มันก็เติบโต
มืด มันคือช่วงเวลาที่หมุดหัวนกดูเหมือนจะจัดระเบียบเพลงของพวกเขาในแบบเฉียบพลันและการรับรู้ความรู้
บางส่วนของวิธีการของพายุ จากนั้นก็มี
เสียงปรับเร่งน้ำจากมงกุฎของต้นโอ๊กที่ด้านหลังของเขา เช่น ถ้าเป็นหัวจุกมี
ถูกเปิด . แล้วเสียงของน้ำพุมาจากมงกุฎของต้นไม้สูง . ทำไม
เค้ารักพายุ อะไรคือความหมายของความตื่นเต้นของเขาเมื่อประตูดีดเปิด
และลมฝนหนีหยาบคายขึ้นบันได ทำไมมีงานที่ง่ายของปิด
หน้าต่างของบ้านหลังเก่าดูกระชับและเร่งด่วน ทำไมน้ำบันทึกแรกของ
พายุลมเขาแน่แท้เสียงของข่าวที่ดี , เชียร์ , ข่าวประเสริฐ ?
แล้วมีการระเบิด กลิ่นของคอร์ไดท์ และฝนก็ญี่ปุ่นโคมไฟ
ที่คุณเลวี่ได้ซื้อในโตเกียวเมื่อปีที่แล้ว หรือว่าปีก่อนล่ะ
เขาเซนต์
มากเมื่อคืน คุณอาจได้ยินมันกระซิบโดยลูกวัดออกจากโบสถ์
ได้ยินจากริมฝีปากของปุโรหิตตัวเองดิ้นรนกับเสื้อคลุมของบาทหลวงของเขาใน vestiarium
ได้ยินจาก , สนามกอล์ฟ และ สนามเทนนิส ศาลได้ยินจากเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า
ที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม Audubon ทุกข์ทรมานจากอาการเมาค้างแย่ " ฉันดื่ม
มากเกินไป , " กล่าวว่า โดนัลด์ westerhazy ” เราดื่มมากเกินไป , " กล่าวว่าลูซินดา เมอริล " . มัน
ต้องเป็นไวน์ " เฮเลน westerhazy ” ฉันดื่มมากเกินไปของเลือด "
นี้อยู่ที่ขอบสระ westerhazys ' สระว่ายน้ำ , เลี้ยงโดยบ่อบาดาลกับเนื้อหา
เหล็กสูงเป็นเงาจางๆ ของสีเขียวมันคือวันที่ดี ในตะวันตกมีขนาดใหญ่ของเมฆคิวมูลัส
ยืนเหมือนเมืองที่เห็นจากระยะไกลจากคันธนูของ
ใกล้เรือ มันอาจจะมีชื่อ ลิสบอน Hackensack . ดวงอาทิตย์
ร้อน เนดดีเมอร์ริล นั่งน้ำเขียว หนึ่งใน หนึ่งรอบ เหล้าสักแก้ว เขาเป็นผู้ชายหุ่นดี
เขาดูจะมีความชะลูดเฉพาะของเยาวชน และในขณะที่เขา
อยู่ไกลจากหนุ่มเขาลื่นลงราวบันไดของเขาในเช้าวันนั้น และได้รับเหรียญทองแดง
ด้านหลังของบนโต๊ะใกล้กับห้องโถงตีเขา jogged ที่มีกลิ่นของกาแฟ
ทานอาหารในห้องของเขา เขาอาจจะได้รับเมื่อเทียบกับฤดูร้อน โดยเฉพาะ
เมื่อชั่วโมงหนึ่ง และในขณะที่เขาขาดไม้เทนนิส หรือ กระเป๋าใบที่ประทับใจคือ
แน่นอนหนึ่งของเยาวชน , กีฬา , และสภาพอากาศ คลีมองต์เขาได้ว่ายน้ำและตอนนี้เขา
หายใจลึก stertorously ราวกับว่าเขาสามารถกลืนเข้าไปในปอดของเขา ส่วนประกอบของ
นั้น ความร้อนจากแสงแดดที่แรงกล้าของความสุขของเขา มันทั้งหมดดูเหมือนจะไหล
ลงบนหน้าอกของเขา เรือนของตน ยืนอยู่ในกระสุน Park , แปดไมล์ไปทางทิศใต้ที่เขา
4 สาวสวยจะได้มีอาหารกลางวันของพวกเขาและอาจจะเล่นเทนนิส งั้น
มันเกิดขึ้นกับเขาโดยการเป็น dogleg ทางตะวันตกเฉียงใต้เขาจะถึงบ้าน
โดยน้ำ ชีวิตของเขาไม่ได้กักขัง และความสุขที่เขาใช้เวลาในการสังเกตนี้ไม่สามารถอธิบายได้โดยคำแนะนำของ
หลบหนี ดูเหมือนเขาจะเจอกับแผนตานั่น
สายป่านว่ายน้ํา , ที่กึ่งใต้ดินแม่น้ำที่โค้งข้ามเขต
เขาได้สร้างการค้นพบบริจาคเพื่อภูมิศาสตร์สมัยใหม่ เขาจะชื่อ
กระแสลูซินดา หลังจากที่ภรรยาของเขา เขาไม่ใช่โจ๊กเกอร์ในทางปฏิบัติหรือเขาโง่แต่เขา
ต้นฉบับเขม้นขะมัก และมีฝ้า และความคิดที่เจียมเนื้อเจียมตัวของตัวเอง เป็นรูปในตำนาน
วันสวยงาม และมันดูเหมือนว่าเขาว่ายน้ำนานอาจขยายและ
ฉลองความงามของตน เขาถอดเสื้อที่แขวนอยู่เหนือเขา ไหล่และนกพิราบในเขามี
ดูถูกลึกลับสำหรับคนที่ไม่ได้โยนตัวเองลงในสระว่ายน้ำ เขาว่ายน้ำเป็น
คลานๆหายใจให้กับทุกจังหวะ หรือทุกสี่จังหวะและการนับ
ที่ไหนดีในจิตใจของเขา หนึ่ง สอง หนึ่ง สอง ของ ขยับเตะ มันไม่ได้เป็นประโยชน์
จังหวะสำหรับทางไกลแต่ domestication ของว่ายได้ saddled
กีฬา กับ ศุลกากร และในส่วนของโลก รวบรวมข้อมูลที่เป็นจารีตประเพณี เป็น
กอดและยั่งยืนโดยน้ำสีเขียวอ่อนน้อย ความสุข มันดูเหมือนมากกว่า
เป็นภาพธรรมชาติ และเขาก็ชอบที่จะว่ายน้ำได้โดยไม่ต้องกางเกงแต่
นี้ไม่ได้พิจารณาโครงการของเขา เขายกเองไกลเขา
.ไม่เคยใช้บันไดและเริ่มข้ามสนามหญ้า เมื่อลูซินด้าถามว่าเขา
ไปเขาบอกว่าเขาจะไปว่ายน้ำที่บ้าน
เพียงแผนที่และแผนภูมิที่เขาต้องไปเป็นจำ หรือในจินตนาการ แต่เหล่านี้
มีความชัดเจนเพียงพอ แรกมี grahams , ค้อน , lears ,
howlands และ crosscups . เขาจะข้ามถนนไป ditmar บังเกอร์และมา
หลังจากขนย้ายสั้นการ levys , welchers และสระว่ายน้ำสาธารณะในแลงแคสเตอร์ งั้น
มี hallorans , sachses , biswangers , เชอร์ลีย์ อดัมส์ gilmartins
, และไคลด์ . เป็นวันที่น่ารัก และเขาอยู่ที่โลกอย่างมากมายมา
ด้วยน้ำเหมือนแก้ เป็นบุญคุณ . หัวใจของเขาสูงและเขาวิ่งข้าม
หญ้าการกลับบ้านของเขาโดยเส้นทางพิสดาร ให้เขารู้สึกว่าเขา
เป็นนักเดินทาง , Explorer , ผู้ชายกับโชคชะตา และเขารู้ว่าเขาจะหาเพื่อน
ตลอดทาง เพื่อนจะสายธนาคารของแม่น้ำลูซินดา .
เขาผ่านรั้วที่กั้น westerhazys ' ที่ดิน จาก grahams '
เดินใต้บางต้นไม้ดอกแอปเปิ้ลผ่านเพิงที่เป็นที่ตั้งของปั๊มและ
กรองและออกมาในระ grahams ' . " ทำไม เนดดี " นางเกรแฮมกล่าวว่า " สิ่งที่
แปลกมหัศจรรย์ ผมพยายามติดต่อคุณทางโทรศัพท์เลยตั้งแต่เช้า นี่ ให้ฉัน
หาเครื่องดื่มให้คุณ . " เขาเห็นแล้วเหมือน Explorer ที่ศุลกากรและประเพณีของชาวพื้นเมือง
ใจดีจะต้องสามารถจัดการกับทูต ถ้าเขาจะ
ถึงปลายทางของเขาเขาไม่ได้ต้องการที่จะทำให้ประหลาดใจหรือดูเหมือนหยาบคายกับ grahams หรือไม่
เขามีเวลาอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น เขาว่ายน้ำความยาวของสระว่ายน้ำของพวกเขาและเข้าร่วมใน
Sun และได้รับการช่วยเหลือ ไม่กี่นาทีต่อมาโดยการมาถึงของทั้งสอง carloads เพื่อนจาก
คอนเน็กติกัต ในระหว่างทานข้าวแน่ เขาหนีรอดไปได้ เขาลงไป
โดยด้านหน้าของบ้าน grahams ' ก้าวข้ามรั้วหนาม ,และข้ามมากว่าง
กับค้อน ' คุณนายค้อนมองขึ้นมาจากดอกกุหลาบเธอ เห็นเขาว่ายน้ำ
ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นใคร การ lears ได้ยินเขาสาดผ่าน Windows เปิด
ของห้องนั่งเล่นของพวกเขา การ howlands และ crosscups ไม่อยู่ หลังจากออกจาก howlands
' เขาข้ามถนนและเริ่ม ditmar บังเกอร์ ' ที่เขา
ได้ยินแม้ในที่ไกลเสียงของพรรค
น้ำหักเหเสียงและเสียงหัวเราะ และดูเหมือนจะระงับมันอยู่กลางอากาศ
พูลบังเกอร์ " ลุกขึ้นและเขาปีนบันไดไปยังระเบียงที่ twentytwo
หรือ สามสิบ ผู้ชายและผู้หญิงดื่ม คนเดียวในน้ำคือ เสาขึ้นสนิม
ที่ลอยอยู่บนแพยาง . โอ้ มันน่ารักและสวยเป็นธนาคารของ
แม่น้ำลูซินดาผู้ชายและผู้หญิงที่รวบรวมโดยเจริญนิลสีน้ำ
ในขณะที่เจ้าชายในเสื้อสีขาวผ่านพวกเขาเย็นเสมอ ค่าใช้จ่ายเป็นเทรนเนอร์สีแดง de เฮวิลเลิ่น
เป็นวงรอบๆ และ รอบ ๆในท้องฟ้ากับสิ่งที่ชอบ
ชมรมของเด็กในการแกว่ง ผ่านเน็ตรู้สึกชอบฉาก , อ่อนโยนสำหรับ
รวบรวม ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่เขาอาจจะสัมผัสในระยะทางที่เขาได้ยินเสียงฟ้าร้อง โดย
เร็วอีนิด บังเกอร์ เห็นเขา เธอเริ่มกรีดร้อง " โอ้ ดูสิใครมา สิ่งที่
แปลกใจยิ่งใหญ่ เมื่อลูซินด้าบอกว่า เธอมาไม่ได้ ฉันคิดว่าฉันจะตาย " เธอ
ทำทางของเธอให้เขาผ่านฝูงชน และเมื่อพวกเขาได้เสร็จสิ้นแล้วจูบเธอ LED
เขาแถบความคืบหน้าที่ชะลอตัว โดยข้อเท็จจริงที่ว่า เขาหยุดจูบแปดหรือ 10
ผู้หญิงอื่น ๆและจับมือกับผู้ชายมากมาย ยิ้มเป็นบาร์เทนเดอร์ เขาเคยเห็นที่
ร้อยฝ่ายให้จินโทนิคและเขายืนอยู่ที่บาร์หน่อย กังวล
ไม่ติดในการสนทนาใด ๆที่จะชะลอการเดินทางของเขา เมื่อเขาดู
จะล้อมเขากระโดดลงไปว่ายน้ำใกล้ชิดกับด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการชนกับ
ขึ้นสนิมเป็นแพที่ไกลสุดของสระว่ายน้ำเขาเจาะทะลุ tomlinsons กับยิ้มกว้างและ jogged ขึ้นสวนทาง กรวดตัดเท้าของเขา แต่นี้คือความรู้สึกแย่ๆ เท่านั้น
บุคคลที่ถูกกักขังอยู่ในสระน้ำ และเขาจึงไปที่บ้านเขา
ได้ยินยอดเยี่ยม เสียงน้ำเสียงจางหายไป ได้ยินเสียงวิทยุจากครัว
บังเกอร์ ' ที่ใครได้ฟังเกมลูกบอลตอนบ่ายวันอาทิตย์ เขา
ทำทางของเขาผ่านการจอดรถและลงชายแดนหญ้าของถนนของพวกเขาไป
alewives เลน เขาไม่ได้ต้องการที่จะเห็นบนถนนในกางเกงการอาบน้ำของเขา แต่มี
ไม่ติดเขาทำระยะทางสั้นๆ ไปยัง levys ' ถนน มีเครื่องหมาย
ป้ายคุณสมบัติส่วนตัว และหลอดสีเขียวสำหรับนิวยอร์กไทม์ส ประตูทั้งหมด
และหน้าต่างของบ้านหลังใหญ่ถูกเปิด แต่ไม่มีร่องรอยของชีวิต แม้แต่สุนัข
เห่า เขาเดินไปรอบ ๆข้างบ้านไปสระว่ายน้ำ และเห็นว่ามี levys
เพิ่งออกไป แก้วและขวดและจานของถั่วอยู่บนโต๊ะในสุดลึก
ซึ่งมีห้องอาบน้ำหรือศาลา แขวนโคมไฟญี่ปุ่น หลังจากว่ายน้ำ
สระ เขาโดนแก้วและรินดื่มมันเป็นสี่ หรือห้าดื่มและเขา
มี swum เกือบครึ่งความยาวของแม่น้ำ ลูซินด้า เขารู้สึกเหนื่อย , สะอาด , และยินดี
ตอนนั้นอยู่คนเดียว ; พอใจกับทุกอย่าง
มันจะพายุ ยืนเมฆ Cumulus เมืองนั้นมีเพิ่มขึ้น และมืดไปและ
ในขณะที่เขานั่ง เขาได้ยิน percussiveness ฟ้าร้องอีก เดอเทรนเนอร์
เฮวิลเลิ่นยังเป็นวงเหนือศีรษะ และดูเหมือนเขาจะได้ยินเน็ดนักบิน
หัวเราะกับความสุขในช่วงบ่าย แต่เมื่อมีอีกเสียงกระหึ่มฟ้าร้องเขา
ไปที่บ้าน รถไฟนกหวีดเป่า และเขาสงสัยว่าเวลามันมีอากาศเป็น .
4 ? ห้า เขาคิดว่าสถานีประจำจังหวัด ในชั่วโมงนั้น ที่บริกร ทักซิโด้ของเขา
ปกปิดโดยเสื้อกันฝนคนแคระ บางดอกห่อด้วยหนังสือพิมพ์และ
ผู้หญิงที่ร้องไห้จะรอท้องถิ่น มันก็เติบโต
มืด มันคือช่วงเวลาที่หมุดหัวนกดูเหมือนจะจัดระเบียบเพลงของพวกเขาในแบบเฉียบพลันและการรับรู้ความรู้
บางส่วนของวิธีการของพายุ จากนั้นก็มี
เสียงปรับเร่งน้ำจากมงกุฎของต้นโอ๊กที่ด้านหลังของเขา เช่น ถ้าเป็นหัวจุกมี
ถูกเปิด . แล้วเสียงของน้ำพุมาจากมงกุฎของต้นไม้สูง . ทำไม
เค้ารักพายุ อะไรคือความหมายของความตื่นเต้นของเขาเมื่อประตูดีดเปิด
และลมฝนหนีหยาบคายขึ้นบันได ทำไมมีงานที่ง่ายของปิด
หน้าต่างของบ้านหลังเก่าดูกระชับและเร่งด่วน ทำไมน้ำบันทึกแรกของ
พายุลมเขาแน่แท้เสียงของข่าวที่ดี , เชียร์ , ข่าวประเสริฐ ?
แล้วมีการระเบิด กลิ่นของคอร์ไดท์ และฝนก็ญี่ปุ่นโคมไฟ
ที่คุณเลวี่ได้ซื้อในโตเกียวเมื่อปีที่แล้ว หรือว่าปีก่อนล่ะ
เขาเซนต์
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- that mean it's you who meet from long ti
- The exam bank wanted to take the exam th
- It could come back home to us.
- You guys any fun to night
- เด็กๆนอนหลับแล้ว ฉันกำลังไปอาบน้ำค่ะ
- ฉันไม่ได้เรียนสูงแบบคุณ
- วันนี้กลุ่มของพวกเราจะมาทำยำมาม่า
- ที่
- ฉันต้องสอบเข้ามหาลัยดีๆ
- ผัด
- foobar2000 v1.3.7 beta 1
- ฉันตกใจหมดเลย
- คุณไม่รู้จักฉัน
- what's your hobby?
- 追求
- Blushed
- ฉันคิดว่าคุณไม่โอเคกับอาการป่วย
- what's your hobby?
- only
- นั่นคือสโลแกนที่เยี่ยมยอด ความอยากรู้และ
- Please make sure to water my plants whil
- purpose and effect to aid the court in m
- The percentage weight fraction of raw ma
- Formulation
