Chapter 1: Confusion, Rage, and Con

Chapter 1: Confusion, Rage, and Confession
Goddamn it, where is he? Ken thought, as he searched the forest around him for Ryu, his best friend, sparring partner, and right now, most annoying thing in the world.
We are supposed to be fighting, not playing hide-and-seek! Ken grumbled as he ran through the woods.
Why does he always insist on stealth fighting? Whatever happened to good-old-fashioned-
All of a sudden, his train of thought was brought to a sudden halt as a leg came out of nowhere and tripped him up. Ken went sprawling into the dirt, and was about to get up when he felt a strong, muscular set of arms pin his arms, and a heavy weight pin him to the ground.
"Caught you." Ryu taunted, smirking as he held his friend to the forest floor. He changed position so he could pin Ken better. "How come you are so easy to catch lately? Getting lazy?" Ryu whispered into his ear.
Ken gasped at first, angry that he had been caught off guard again. However, he soon was caught even more off guard as he felt Ryu settle more solidly on his back. He was surprised to feel a strange tingle everywhere Ryu touched his skin. Great. I lost again. I can't seem to get my mind and body to be on the same page anymore. I try to play it calm and cool around him, like I used to, but not anymore. I babble, blush, and…
Ken gasped again as he felt Ryu's breath on his ear, and shuddered as certain parts of him woke up. "Get off me! Now!" Ken struggled as hard as he could to get away, and managed to push Ryu off him. He stood up and looked away, trying to calm himself down.
"Whoa! What's up with you all of a sudden?" Ryu retorted. "Why are you acting so strange around me anymore? You can never seem to beat me. You aren't a challenge like you used to be." Looking down at his gi, he pulled off the now torn and muddy top and slung it over his shoulder. He'd patch it up later.
Ken looked over his shoulder at the sound of the gi hitting the leaf-strewn dirt and looked at Ryu, bare to the waist standing there, stretching his arms over his head. Ken felt a heat go into his cheeks, and found that he could not look away. Fine then, if he couldn't look away, he would go somewhere he couldn't see it anymore. He couldn't let Ryu see him act like this. "Gotta go, see ya back at the dojo." With that brief farewell, Ken headed back to the temple they were staying in as fast as he could.
-----
What was that all about? Ryu wondered. Shrugging it off, he grinned and drew a point in the air with his finger. Another fight goes to me. As pleased as he was with his string of victories over his friend and rival, Ryu was also genuinely concerned about Ken. Ken could never look him in the eye or keep up with his attacks anymore. He also looked so lost and confused whenever the two of them were together. Ah, well, he will probably get over it on his own. Ryu shrugged and began his walk back to the temple.
-----
What the hell is wrong with me! What's going on! Ken was frustrated with his lack of success, not only in the spars with Ryu, but also with his inner thoughts. He had no idea how to address the way he felt about Ryu. As he walked down the main hall of the temple, his mind wandered. I can't just tell him. I'm sure he would be disgusted to know me if I told him that I...I love him. What if he rejects me! I can't do that. He could leave me forever…. When that thought hit him, Ken saw red. The last coherent thought he had was of Ryu's eyes filled with disgust and his back as he turned and walked away forever. That image snapped something inside him. He had to take his anger, sadness, and frustration out on something, anything. "GOD DAMN IT!!" he yelled, and proceeded to kick the hell out of the walls. Letting out a scream of rage and distress, he charged up his strongest Hadouken and let loose on the nearest wall.
-----
What was that? Sounded like a bomb went off… Ryu raised his head and looked for smoke. Seeing none, he shrugged and continued on his way. Then he heard it again, louder this time. It's coming from the temple! Ken! Ryu began to run as fast as he could. When he got to the temple, he saw none of the monks outside. Probably cowering inside the shrine. Ryu grunted and went to find the source of the noise.
When he cautiously turned the corner, a piece of statuary flew at his face. Bending over backwards, he just barely missed being clocked by it. Hiding behind the corner, he pressed himself against the wall for cover and peeked around the building to see who was dismantling the place. He was shocked at what he saw.
Several pieces of sculpted animals and heroes barely stood. The ground was so cratered and dug up that it looked like bombs had been raining from the sky. The terra-cotta tiles on the temple roof shook whenever a new attack was launched. Bamboo brakes were in tatters, bent and splintered. The temple fountain, once so grand and delicate, was little more than a wet rubble pile in the wake of the attacks. But all this wasn't what caught Ryu's attention. What did catch his eye was a crimson flash that suddenly tore through another wall of the temple.
"DAMN IT! DAMN IT DAMN IT!!" was the only thing Ryu heard. Ken was too busy blowing holes in the wall in to notice him. Ken was dirty, his gi was ripped, and his hair even more wild than it normally was. His eyes smoldered with anger. Ryu was stunned to see his friend so enraged. But as he watched, the rage in his eyes sputtered and died, leaving only sadness in its place. Ken stopped killing the wall and began to tremble slightly.
"Damn it. Why do I feel this way?!" His rage spent, Ken turned and slumped against the wall, unaware that Ryu was a mere five feet away, pinned against the wall. "Why can't I just move on? Why?" Ken was quickly becoming hysterical, all his frustration bubbling up after his fury had burned out. Bowing his head, he began to sob. "This is so unfair. Why must it be like this!?"
Ken's crying. I've never seen him so… desperate. So helpless. What happened? Ryu was worried, no, Ryu was scared for Ken. He had been keeping his eye on his best friend for a while, and noticed a change in him. Ken had been slipping up in their spars, he reactions were slower. Not only that, but outside of spars there was still a change. Ken always seemed in a bad mood. He was growing concerned for Ken's well-being. He was about to break his cover and talk to him when the next words stopped him in his tracks.
"WHY CAN'T TELL HIM THAT I LOVE HIM! WHY WHY WHY!!!!!!!" Ken cried. "I can't take much more of this… I just can't…" Still weeping, Ken picked himself up and went back to their room.
Ryu couldn't move. He just couldn't. Ken's words crashed through his mind, rendering him senseless. He… loves me? Me? That's why he was so mad? So angry lately? He loves me… Quite taken aback by this revelation, Ryu found his knees didn't work anymore. He sat down abruptly, back against the wall, Ryu began to think about what he himself felt towards Ken. What does Ken mean to me? Well, he is important to me, that's for sure… He is my best friend and rival… I remember when I saw him attack me when Bison brainwashed him. I felt like my heart had been crushed in his fist. I won him back though, and together we stopped Bison's plot. I couldn't have done it without him. After that, we became closer than ever. But… what do I really feel for him? Is it just friendship? Could it be more? Could this closeness actually be love? Quickly shaking his head, he stood. I don't know right now… I need to think more. He turned and went back to their room, hoping it was still standing. He breathed a sigh of relief, seeing the temple's housing hadn't been a target of Ken's attacks. Entering, the room was a mess, with broken pottery, cracked tatami floors, and torn wall scrolls, the last victims of Ken's rage. It looked like a tornado hit it. Yeah, Tornado Ken… Moving to his side of the room, Ryu sat down again. Raising a hand to his face, Ryu slouched deeper and began to sort out his feelings. He would be getting very little sleep tonight.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 1: ความสับสน ความโกรธ และสารภาพGoddamn ที่มีเขาหรือไม่ เคนคิดว่า เขาค้นหาป่ารอบเขาสำหรับ Ryu พระเพื่อน คู่ sparring และขวาตอนนี้ สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในโลกเราควรต้องต่อสู้ ไม่เล่น hide-and-seek เคน grumbled ขณะที่เขาวิ่งผ่านป่าทำไมไม่เขาจะยืนยันในการลักลอบการต่อสู้ สิ่งที่เกิดขึ้นกับดี-เก่า-แบบ- จู่ ๆ รถไฟความคิดถูกนำไปยังชะงักทันทีขามาจากไหน และ tripped เขาขึ้น เคนไปพิการเป็นสิ่งสกปรก และกำลังลุกขึ้น เมื่อเขารู้สึกแข็งแกร่ง กล้ามเนื้อ ของแขนตรึงแขนของเขา และน้ำหนักหนักตรึงเขาไปพื้นดิน"จับคุณ" Ryu ปะทะ smirking เป็นเพื่อนของเขาพื้นป่าขึ้นเขา เขาเปลี่ยนตำแหน่งเพื่อให้เขาสามารถตรึงเคนดี "ว่าคุณเป็นเพื่อสะดวกในการจับเมื่อเร็ว ๆ นี้ รับขี้เกียจหรือไม่" Ryu กระซิบในหูของเขาเคน gasped แรก โกรธที่เขาได้ถูกจับปิดยามอีกด้วย อย่างไรก็ตาม เขาเร็ว ๆ นี้ถูกจับยิ่งปิดยามเขารู้สึกว่า Ryu ที่ชำระเพิ่มเติมอย่างสมบูรณ์บนเขา เขาประหลาดใจ tingle แปลกทุก Ryu สัมผัสผิวของเขา ดี หายไปอีก ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะได้รับของฉันจิตใจและร่างกายให้อยู่ในหน้าเดียวกันอีกต่อไป พยายามเล่นเงียบสงบ และเย็นสบายรอบ ๆ เขา เหมือนเคย แต่ไม่ได้อีก ฉัน babble หน้าแดง และ...เคน gasped อีกครั้งที่เขารู้สึกว่าลมหายใจของ Ryu ในหูของเขา และ shuddered เป็นบางส่วนของเขาตื่นตัว "ไปฉัน ตอนนี้" เคนต่อสู้อย่างหนักกับเขาอาจจะได้รับ และจัดการเพื่อผลักดัน Ryu ปิดเขา เขาลุกขึ้นยืน และมองออกไป พยายามสงบตัวเองลง"โอ้โฮ คืออะไรขึ้นกับคุณในทันที Ryu โต้ว่า "เหตุใดคุณทำหน้าที่ผิดปกติดังนั้นรอบตัวอีกต่อไป คุณไม่สามารถดูเหมือนจะชนะฉัน คุณไม่ได้ท้าทายเหมือนคุณใช้" เขามองลงที่เขาจิ ดึงออกด้านบนตอนนี้ฉีก และโคลน และ slung บ่าของเขา เขาจะแก้ไขมันขึ้นในภายหลังเคนมองผ่านไหล่เขาที่เสียงจิตีดินโรยใบ และมอง Ryu เอาให้เอวตั้ง ยืดแขนของเขาเหนือหัว เคนรู้สึกร้อนไปที่แก้มของเขา และพบว่า เขาอาจไม่มองออกไป ดีแล้ว ถ้าเขาไม่สามารถมองออกไป เขาจะไปอยู่เขาไม่ดูอีกต่อไป เขาไม่ให้ Ryu ที่พระองค์กระทำเช่นนี้ "ต้องไป เจอที่โดโจ" พร้อมอำลาที่ย่อ เคนหัวกลับไปวัดที่พวกเขาได้อยู่ในเร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ-----อะไรนะเกี่ยวกับ สงสัยว่า Ryu เขา shrugging ปิด grinned และดึงจุดในอากาศ ด้วยการใช้นิ้วของเขา ต่อสู้อื่นไปกับฉัน เป็นความยินดีที่ เขาเป็น ด้วยชัยชนะของเขาเพื่อนและคู่แข่ง สายเขา Ryu ถูกยังจริงใจห่วงใยเคน เคนไม่สามารถไม่เคยจ้องตา หรือให้ทันกับการโจมตีของเขาอีกต่อไป เขายังดูสับสน และสูญหายดังนั้นเมื่อเขาทั้งสองได้ร่วมกัน อา ดี เขาจะคงได้รับมันในตนเอง Ryu ยักไหล่ และเริ่มเดินเขาไปวัด-----นรกคืออะไรผิดกับฉัน มีอะไรเกิดขึ้น! เคนไม่ผิดหวังของเขาขาดความสำเร็จ ไม่เพียงแต่ ใน spars กับ Ryu แต่ยัง มีความคิดภายในของเขา เขามีความคิดวิธีการทางเขารู้สึกเกี่ยวกับ Ryu ขณะที่เขาเดินลงศาลาวัดหลัก จิตใจของเขาได้เดินไปมา ฉันไม่สามารถเพียงแค่บอกเขา ผมมั่นใจว่า จะ disgusted รู้ฉันถ้าฉันบอกว่า ฉัน...ฉันรักเขา ถ้าเขาปฏิเสธฉัน ฉันทำไม่ เขาสามารถทำให้ฉันตลอด... เมื่อที่คิดตีเขา เคนเห็นสีแดง เขาคิด coherent สุดท้ายของตาของ Ryu ที่เต็มไป ด้วยความขยะแขยงและเขาเป็นเขาเปิด และเดินไปตลอดได้ ภาพจัดชิดสิ่งภายในเขา เขาต้องใช้ความโกรธของเขา ความโศกเศร้า และแห้วออกในบางสิ่งบางอย่าง อะไร "พระเจ้าไอ้มัน!!" yelled และครอบครัวจะเตะนรกออกจากผนัง เขาให้ออกมากรี๊ดความโกรธและความทุกข์ คิดอย่างไร Hadouken และหลวมบนผนังที่ใกล้ที่สุดให้เขาแข็งแกร่ง-----อะไรนะ แต่เพียงแห่งเช่นระเบิดออกไป... Ryu ยกศีรษะ และมองหาควัน เขาเห็นไม่มี ยักไหล่ และต่อเมื่อเขา จากนั้น เขาได้ยินมันอีก ดังขึ้นเวลานี้ มันมาจากวัด เคน Ryu เริ่มเป็นอย่างที่เขาสามารถทำ เมื่อเขาได้ไปวัด เขาเห็นไม่มีพระสงฆ์อยู่ คง cowering ภายในศาลเจ้า Ryu grunted และไปค้นหาแหล่งที่มาของเสียงเมื่อเขาเดินเปิดมุม ชิ้นส่วนของ statuary บินที่ใบหน้าของเขา ดัดไปย้อนหลัง เขาเพิ่งจะพลาดการโอเวอร์คล็อกโดย เขาซ่อนอยู่หลังมุม กดเองกับผนังฝาครอบ และ peeked รอบให้ดูที่มีวันที่ เขาตกใจในสิ่งที่เขาเห็นชิ้นส่วนต่าง ๆ ของบรรดาสัตว์และวีรบุรุษยืนแทบ พื้นดินถูกเพื่อ cratered และขุดขึ้นว่า มันดูเหมือนมีฝนตกจากฟากฟ้าระเบิด -กับพื้นปูกระเบื้องบนหลังคาวัดสั่นเครือเมื่อโจมตีแบบใหม่เปิดตัว ไม้ไผ่เบรคอยู่ใน tatters เงี้ยว และ splintered วัดน้ำพุ แกรนด์มาก และละเอียด อ่อน มีน้อยกองอิฐเปียกในการปลุกของการโจมตี แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้ว่าจับความสนใจของ Ryu อะไรไม่ได้จับตาเขามีแฟลชสีแดงเข้มที่ก็ฉีกผ่านผนังอื่นของวัด"ไอ้ห่า ไอ้นั้นไอ้!! "ได้สิ่งเดียวที่ได้ยิน Ryu เคนไม่พัดหลุมในผนังด้านในสังเกตเห็นเขาได้ เคนแนะ gi ของเขาถูกริพมา และผมของเขาป่ายิ่งกว่าปกติได้ ตา smoldered ด้วยความโกรธ Ryu ที่ตะลึงเห็นเพื่อนของเขาดังสนั่น แต่เขาดู โกรธในตา sputtered และเสีย ชีวิต การออกจากความโศกเศร้าเท่านั้นในสถานที่ เคนหยุดฆ่าผนัง และเริ่มสั่นเครือเล็กน้อย"ไอ้ห่า ทำไมไม่รู้สึกวิธีนี้!" ความโกรธของเขาใช้ เคนเปิด และ slumped กำแพง ไม่รู้ Ryu ที่ถูกเป็นเพียงห้าฟุตเก็บ ตรึงไว้กับผนัง "ทำไมไม่ฉันเพียงไป ทำไม" เคนได้อย่างรวดเร็วกลายเป็น hysterical แห้วเขาพัทยาค่าหลังจากที่โกรธเขาก็ทำ โค้งศีรษะของเขา เขาเริ่ม sob "อยู่ไม่เป็นธรรมดังนั้น ทำไมมันต้องแบบนี้?"ของเคนร้องไห้ ฉันได้เคยเห็นเขาดังนั้น... หมดหวัง ดังนั้นกำพร้า เกิดอะไรขึ้น Ryu เป็น ห่วง ไม่ Ryu ที่กลัวสำหรับเคน เขาได้รับการรักษาตาของเขากับเพื่อนของเขาในขณะ และพบการเปลี่ยนแปลงในพระองค์ เคนมีการลื่นไถลขึ้นใน spars ของพวกเขา เขาปฏิกิริยาได้ช้าลง ไม่เฉพาะที่ แต่นอก spars มียังคงเปลี่ยนแปลง เคนดูเหมือนอารมณ์เสียเสมอ เขาได้เติบโตเกี่ยวข้องเป็นอย่างดีของเคน กำลังจะทำลายครอบของเขา และพูดคุยกับเขาเมื่อคำถัดไปหยุดเขาในเพลงของเขา"ทำไมไม่บอกเขาว่า ฉันรักเขา ทำไมทำไมทำไม!!! " เคนร้องเรียก "ฉันไม่ใช้เวลามากของ... ฉันเพียงไม่..." ยังคง ร้องไห้ เคนหูตัวเอง และกลับไปห้องพักRyu ไม่สามารถย้าย เขาเพียงแค่ไม่ คำของเคนพุ่งชนผ่านจิตใจของเขา แสดงให้เขาหมดสติ เขา...รักฉันหรือไม่ ฉัน ที่ว่าทำไมเขาจึงบ้า โกรธมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขารักฉัน... ค่อนข้างตะลึง โดยวิวรณ์นี้ Ryu พบหัวเข่าของเขาไม่ได้ทำงานอีกต่อไป เขานั่งลงทันที หลังกำแพง Ryu เริ่มคิดถึงสิ่งที่เขาเองรู้สึกต่อเคน อะไรไม่เคนหมายถึงฉัน ดี เขาจะต้องฉัน ที่แน่นอน... เขาเป็นเพื่อนและคู่แข่งของฉันดีที่สุด... ผมจำได้ว่า เมื่อฉันเห็นเขาโจมตีฉันเมื่อกระทิง brainwashed เขา ผมรู้สึกเหมือนหัวใจของฉันมีการบดในกำปั้นของเขา ข้าชนะแล้วเขากลับไปว่าแล้ว และกันเราหยุดพล็อตของกระทิง ผมไม่ทำก็ไม่ หลังจากนั้น เราเป็นยิ่งกว่าที่เคย แต่...อะไรทำจริง ๆ รู้สึกว่าเขาหรือไม่ มันเป็นเพียงมิตรภาพ อาจจะเพิ่มเติม ความใกล้เคียงนี้อาจจริงจะรัก เขาสั่นศีรษะของเขาอย่างรวดเร็ว ยืน ทราบว่าขณะนี้... ฉันต้องคิดเพิ่มเติม เขาเปิด และก็กลับไปห้องพัก หวังยังคงยืน เขาหายใจแยกกันของบรรเทาทุกข์ เห็นหมู่บ้านของวัดไม่ได้แล้วเป้าหมายของการโจมตีของเคน ป้อน ห้องพักถูกระเบียบ เครื่องปั้นดินเผาแตก รอยร้าวดาร์ดชั้น และฉีกผนัง เลื่อน เหยื่อล่าสุดของความโกรธของเคน มันดูเหมือนพายุทอร์นาโดตีมัน ใช่ ทอร์นาโดเคน... ย้ายไปด้านข้างของห้อง Ryu นั่งลงอีกครั้ง ยกมือต่อหน้า Ryu slouched ลึก และเริ่มที่จะแยกแยะความรู้สึกของเขา เขาจะได้รับน้อยมากนอนคืนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 1: ความสับสนโกรธและสารภาพ
Goddamn มันว่าเขาอยู่ที่ไหน? เคนคิดว่าในขณะที่เขาค้นป่ารอบ ๆ ตัวเขาสำหรับ Ryu, เพื่อนที่ดีที่สุดของเขาคู่ซ้อมและตอนนี้สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในโลก.
เราควรจะต่อสู้ไม่ได้เล่นซ่อนและแสวงหา! เคนบ่นขณะที่เขาวิ่งผ่านป่า.
ทำไมเขามักจะยืนยันในการต่อสู้การลักลอบ? สิ่งที่เกิดขึ้นจะดีเก่า fashioned-
ทั้งหมดในทันทีที่รถไฟของเขาของความคิดที่ถูกนำไปหยุดอย่างกะทันหันเป็นขามาจากที่ไหนเลยและสะดุดเขาขึ้น เคนไปแผ่กิ่งก้านสาขาเป็นสิ่งสกปรกและเป็นเรื่องที่จะได้รับขึ้นเมื่อเขารู้สึกแข็งแรงชุดกล้ามเนื้อแขนขาแขนของเขาและมีน้ำหนักมาก pin เขาดิน.
"จับคุณ." Ryu ล้อเลียน, แสยะยิ้มที่มุมในขณะที่เขาจัดขึ้นเพื่อนของเขากับพื้นป่า เขาเปลี่ยนตำแหน่งเพื่อที่เขาจะขาเคนดีกว่า "วิธีมาคุณให้ง่ายต่อการจับเร็ว ๆ นี้? การเดินทางขี้เกียจ" Ryu กระซิบเข้าไปในหูของเขา.
เคนอ้าปากค้างในตอนแรกโกรธที่เขาได้รับไม่ทันอีกครั้ง แต่ไม่ช้าเขาก็ถูกจับออกมากยิ่งขึ้นยามขณะที่เขารู้สึก Ryu ชำระมากขึ้นดานบนหลังของเขา เขารู้สึกประหลาดใจที่จะรู้สึกเสียวแปลบที่แปลกทุก Ryu สัมผัสผิวของเขา ยิ่งใหญ่ ผมหายไปอีกครั้ง ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะได้รับจิตใจและร่างกายของฉันจะอยู่ในหน้าเดียวกันอีกต่อไป ฉันพยายามที่จะเล่นมันสงบและเย็นรอบ ๆ ตัวเขาเหมือนที่ผมใช้ แต่ไม่ได้อีกต่อไป ฉันพูดพล่าม, อายและ ...
เคนอ้าปากค้างอีกครั้งในขณะที่เขารู้สึกว่าลมหายใจของริวที่หูของเขาและสั่นเป็นบางส่วนของเขาตื่นขึ้นมา "รับปิดฉัน! Now!" เคนพยายามอย่างหนักเท่าที่จะทำได้เพื่อให้ได้ออกไปและมีการจัดการที่จะผลักดันออก Ryu เขา เขาลุกขึ้นยืนและมองออกไปพยายามที่จะสงบตัวลง.
"ว้าว! อะไรขึ้นกับคุณทั้งหมดในทันทีหรือไม่?" Ryu โต้ "ทำไมคุณถึงทำหน้าที่เพื่อให้แปลกรอบ ๆ ตัวผมอีกต่อไป? คุณไม่สามารถดูเหมือนจะชนะฉัน. คุณไม่ได้ท้าทายเหมือนที่คุณเคยเป็น." มองลงมาที่กูเกิลเขาดึงออกมาด้านบนฉีกขาดในขณะนี้และเต็มไปด้วยโคลนและสะพายมันข้ามไหล่ของเขา เขาจะแก้ไขมันได้ในภายหลัง.
เคนมองข้ามไหล่ของเขาที่เสียงของสาวตีสิ่งสกปรกใบเกลื่อนและมองไปที่รเปลือยถึงเอวยืนอยู่ตรงนั้นยืดแขนของเขาเหนือหัวของเขา เคนรู้สึกความร้อนเข้าไปในแก้มของเขาและพบว่าเขาไม่สามารถมองออกไป ปรับแล้วถ้าเขาไม่สามารถมองออกไปเขาจะไปที่ไหนสักแห่งที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป เขาจะไม่ปล่อยให้ Ryu เห็นเขากระทำเช่นนี้ "ต้องไปดูที่ยากลับมาที่โดโจ." กับที่อำลาสั้นเคนมุ่งหน้ากลับไปยังวัดที่พวกเขากำลังอยู่ในการให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้.
-----
อะไรคือสิ่งที่เกี่ยวกับ? Ryu สงสัย ยักมันออกเขายิ้มและดึงจุดในอากาศด้วยนิ้วมือของเขา การต่อสู้อีกไปกับผม ในฐานะที่เป็นความยินดีในขณะที่เขาอยู่กับสตริงของเขาในชัยชนะเหนือเพื่อนและคู่แข่งของเขารก็เป็นอย่างแท้จริงความกังวลเกี่ยวกับเคน เคนไม่เคยมองเขาในตาหรือให้ทันกับการโจมตีของเขาอีกต่อไป นอกจากนี้เขายังมองเพื่อให้หายไปและสับสนเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน อาดีเขาอาจจะได้รับมากกว่านั้นด้วยตัวเขาเอง รยักไหล่และเริ่มเดินของเขากลับไปวัด.
-----
อะไรผิดปกติกับฉัน! สิ่งที่เกิดขึ้น! เคนรู้สึกผิดหวังกับการขาดของเขาประสบความสำเร็จไม่เพียง แต่ในเสากระโดงกับ Ryu แต่ยังมีความคิดภายในของเขา เขามีความคิดไม่ว่าจะอยู่ที่วิธีการที่เขารู้สึกเกี่ยวกับ Ryu ขณะที่เขาเดินลงห้องโถงใหญ่ของวัดที่ใจของเขาเดิน ฉันไม่สามารถเพียงแค่บอกเขา ผมมั่นใจว่าเขาจะเบื่อหน่ายที่จะรู้ว่าฉันถ้าฉันบอกเขาว่าฉัน ... ฉันรักเขา เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาปฏิเสธฉัน! ฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เขาจะทิ้งฉันไปตลอดกาล ... เมื่อความคิดที่ว่าตีเขาเคนเห็นสีแดง ความคิดที่สอดคล้องกันสุดท้ายที่เขามีคือตารที่เต็มไปด้วยความขยะแขยงและด้านหลังของเขาในขณะที่เขาหันหลังกลับและเดินออกไปตลอดกาล ภาพที่ snapped บางสิ่งบางอย่างในตัวเขา เขาต้องใช้ความโกรธของเขา, ความโศกเศร้าและความยุ่งยากออกไปในบางสิ่งบางอย่างอะไร "พระเจ้าไอ้บ้า !!" เขาตะโกนและดำเนินการต่อไปเตะนรกออกจากผนัง ปล่อยออกมาเสียงกรีดร้องของความโกรธและความทุกข์เขาคิดค่าบริการ Hadouken ที่แข็งแกร่งของเขาและปล่อยให้เป็นอิสระอยู่บนผนังที่ใกล้ที่สุด.
-----
สิ่งที่เป็นที่? ฟังเหมือนระเบิดออกไป ... รยกศีรษะของเขาและมองหาการสูบบุหรี่ เห็นใครเขายักไหล่และต่อเนื่องในทางของเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินมันอีกครั้งดังเวลานี้ มันมาจากวัด! เคน! Ryu เริ่มวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเขาได้ไปที่วัดเขาเห็นไม่มีพระสงฆ์ที่อยู่ด้านนอก อาจ cowering ภายในศาลเจ้า Ryu grunted และไปหาแหล่งที่มาของเสียง.
เมื่อเขาระมัดระวังเปิดมุมชิ้นส่วนของรูปปั้นบินที่ใบหน้าของเขา ดัดไปข้างหลังเขาเพิ่งพลาดแทบจะไม่ได้รับการโอเวอร์คล็อกโดยมัน ซ่อนอยู่หลังมุมเขากดตัวเองกับผนังสำหรับปกและแอบมองรอบอาคารเพื่อดูว่าใครถูกรื้อสถานที่ เขาก็ตกใจในสิ่งที่เขาเห็น.
หลายชิ้นของสัตว์แกะสลักและวีรบุรุษแทบจะยืนอยู่ พื้นดินเป็นดังนั้นพรุนและขุดขึ้นมาว่ามันดูเหมือนระเบิดได้รับฝนตกมาจากฟากฟ้า กระเบื้องดินเผาบนหลังคาวัดส่ายเมื่อใดก็ตามที่โจมตีใหม่ที่เปิดตัว เบรกไม้ไผ่อยู่ในผ้าขี้ริ้วงอและแตก น้ำพุวัดครั้งเดียวเพื่อที่ยิ่งใหญ่และละเอียดอ่อนเป็นน้อยกว่ากองซากปรักหักพังเปียกในการปลุกของการโจมตี แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่จับความสนใจของริว อะไรจับสายตาของเขาเป็นแฟลชสีแดงเข้มที่อยู่ ๆ ก็วิ่งผ่านผนังของวัดอื่น.
"ไอ้บ้า! ไอ้บ้าไอ้บ้า !!" เป็นสิ่งเดียวที่รได้ยิน เคนถูกเกินไปไม่ว่างพัดหลุมในผนังในการแจ้งให้ทราบเขา เคนสกปรก Gi ของเขาก็ถูกฉีกและผมของเขาแม้กระทั่งป่ามากขึ้นกว่าที่เป็นปกติ ดวงตาของเขา smoldered ด้วยความโกรธ Ryu ตะลึงที่จะเห็นเพื่อนของเขาโกรธดังนั้น แต่ในขณะที่เขาเฝ้ามองความโกรธในดวงตาของเขา sputtered และเสียชีวิตออกจากความโศกเศร้าเพียงในสถานที่ เคนหยุดฆ่าผนังและเริ่มที่จะสั่นเล็กน้อย.
"ประณามมัน. ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้ ?!" ความโกรธของเขาใช้เวลาเคนหันหลังและทรุดตัวลงกับผนังไม่รู้ว่า Ryu เป็นเพียงห้าฟุตออกไปตรึงกับผนัง "ทำไมฉันไม่สามารถเพียงแค่ย้ายไปทำไม?" เคนได้รับการอย่างรวดเร็วกลายเป็นโรคประสาททุกความผิดหวังของเขาเดือดขึ้นหลังจากที่ความโกรธของเขาได้เผาออก ก้มศีรษะของเขาเริ่มที่จะร้องไห้ "นี่คือความไม่เป็นธรรมดังนั้น. ทำไมมันจะต้องเป็นเช่นนี้ !?"
เคนร้องไห้ ผมไม่เคยเห็นเขาดังนั้น ... หมดหวัง ดังนั้นทำอะไรไม่ถูก เกิดอะไรขึ้น? Ryu เป็นห่วงไม่มี Ryu กลัวเคน เขาได้รับการรักษาตาของเขาในเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาในขณะที่และสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา เคนได้รับการลื่นไถลในเสากระโดงเรือของพวกเขาปฏิกิริยาเขาช้าลง ที่ไม่เพียง แต่ด้านนอกของเสากระโดงเรือยังคงมีการเปลี่ยนแปลง เคนก็ดูเหมือนอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี เขาเติบโตห่วงเคนเป็นอยู่ที่ดี เขาเป็นคนที่เกี่ยวกับการที่จะทำลายปกของเขาและพูดคุยกับเขาเมื่อคำต่อไปหยุดเขาในเพลงของเขา.
"ทำไมถึงไม่สามารถบอกเขาว่าฉันรักเขาทำไมทำไมทำไม !!!!!!!" เคนร้องไห้ "ฉันไม่สามารถใช้เวลามากขึ้นในการนี้ ... ฉันไม่สามารถ ... " ยังคงร้องไห้เคนเลือกตัวเองขึ้นและเดินกลับไปที่ห้องของพวกเขา.
รไม่สามารถย้าย เขาเพียง แต่ไม่สามารถทำได้ คำเคน crashed ผ่านความคิดของเขาการกระทำของเขาหมดสติ เขา ... รักฉัน? ฉัน? นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเป็นคนบ้าเหรอ? ดังนั้นโกรธเร็ว ๆ นี้? เขารักฉัน ... ค่อนข้างผงะโดยการเปิดเผยนี้ Ryu พบหัวเข่าของเขาไม่ได้ทำงานอีกต่อไป เขานั่งลงทันทีหลังกับผนังรเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขารู้สึกต่อตัวเองเคน เคนหมายความว่าอะไรกับผมหรือเปล่า ดีเขามีความสำคัญกับผมที่แน่นอน ... เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและคู่แข่งของฉัน ... ฉันจำได้ว่าตอนที่ผมเห็นเขาโจมตีฉันเมื่อวัวกระทิงล้างสมองเขา ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจของฉันได้รับการบดในกำปั้นของเขา ฉันได้รับรางวัลเขากลับแม้ว่าและร่วมกันเราหยุดการพล็อตของวัวกระทิง ผมไม่ได้ทำมันโดยไม่มีเขา หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นใกล้ชิดกว่าที่เคย แต่ ... สิ่งที่ฉันรู้สึกจริงๆสำหรับเขา? มันเป็นเพียงความเป็นเพื่อน? มันอาจจะเป็นมากขึ้น? สามารถใกล้ชิดนี้จริงจะเป็นความรัก? ได้อย่างรวดเร็วสั่นศีรษะของเขาเขายืนอยู่ ผมไม่ทราบว่าตอนนี้ ... ฉันต้องคิดเพิ่มเติม เขาหันหลังกลับและเดินกลับไปที่ห้องพักของพวกเขาหวังว่ามันยังคงยืน เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เห็นวัดที่อยู่อาศัยไม่ได้เป็นเป้าหมายของการโจมตีของเคน เข้าสู่ห้องเป็นระเบียบด้วยเครื่องปั้นดินเผาหักแตกพื้นเสื่อทาทามิและฉีกขาดม้วนผนังเหยื่อล่าสุดของความโกรธของเคน มันดูเหมือนพายุทอร์นาโดตีมัน ใช่เคนทอร์นาโด ... ย้ายไปยังด้านข้างของเขาของห้องรนั่งลงอีกครั้ง เพิ่มมือเพื่อใบหน้าของเขาร slouched ลึกและเริ่มที่จะเรียงลำดับจากความรู้สึกของเขา เขาจะได้รับการนอนหลับน้อยมากในคืนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 1 : ความสับสน , ความเดือดดาล และสารภาพ
ให้ตายสิ เขาอยู่ไหน ? เคนคิด เขาค้นป่ารอบ ๆเขา ริว เพื่อนรักของเขา คู่ซ้อม และตอนนี้ น่ารำคาญที่สุด ใน โลก .
เราควรจะสู้ ไม่เล่น ซ่อนแอบ เคนคร่ำครวญขณะที่เขาวิ่งผ่านป่า
ทำไมเขายืนยันเสมอบนตัวสู้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กับดีเก่า fashioned -
จู่ๆ รถไฟของความคิดก็มาหยุดกระทันหันเป็นขาโผล่มา และจับเขาขึ้นมา เคนไปแผ่กิ่งก้านสาขาเป็นสิ่งสกปรก และกำลังจะลุกขึ้น เมื่อเขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อแขนขาแข็งแรง ชุดแขนของเขาและหนักขาเขาไปยังพื้นดิน .
" จับได้แล้ว " ริวล้อ smirking , เขาจัดขึ้นเพื่อนให้พื้นป่าเขาเปลี่ยนตำแหน่งเพื่อที่เขาจะได้เข็มกลัดเคนดีกว่า " . ทำไมคุณถึงจับง่ายนักในช่วงนี้ ขี้เกียจ ? ริวกระซิบที่หูของเขา
เคนอ้าปากค้างในตอนแรก โกรธที่เขาเคยถูกจับไว้อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาถูกจับมากขึ้นปิดยาม เพราะว่าเขารู้สึกว่าริวจัดการมากขึ้นอย่างสมบูรณ์บนหลังของเขา เขาประหลาดใจที่รู้สึกว่าแปลกว่าทุกที่ริวสัมผัสผิวของเขา เยี่ยม ฉันแพ้อีกแล้วฉันไม่สามารถดูเหมือนจะได้รับจิตใจและร่างกายที่จะอยู่ในหน้าเดียวกันแล้ว ฉันพยายามที่จะเล่นมัน สงบ และเย็น รอบๆตัวเขา เหมือนที่เคย แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ฉันพูด หน้าแดง และ . . . . . . .
เคนอ้าปากค้างอีกครั้ง เมื่อเขารู้สึกว่าริวลมหายใจในหูของเขา และก็เป็นส่วนหนึ่งของเขาตื่นขึ้นมา " ออกไปจากฉัน ในขณะนี้ ! เคนพยายามอย่างเต็มความสามารถ เพื่อออกไปและจัดการผลักริวออกมา เขายืนขึ้นและมองออกไปพยายามจะใจเย็นลง .
" ว้าว ! เกิดอะไรขึ้นกับคุณกระทันหันแบบนี้ ? ริวสวนกลับ " ทำไมคุณทำตัวแปลกรอบฉันอีกต่อไปแล้ว คุณไม่เคยตีฉัน คุณไม่ท้าทายเหมือนที่เคยเป็น . . . " มองกีของเขา เขาดึงออก ตอนนี้ขาดและเปื้อนด้านบนและสะพายมันไว้บนไหล่ของเขา เขาจะแก้ไขทีหลัง
เคนมองผ่านไหล่ของเขาที่เสียงของกีตีใบโรยดินและมองริว เปลือยเอวยืน ยืดแขนเหนือศีรษะ เคนรู้สึกความร้อนไปที่แก้มของเขา และพบว่าเขาไม่สามารถมองออก ก็ได้ งั้นถ้าเขาไม่สามารถมองออกไป เขาต้องไปที่ไหนสักแห่ง เขามองไม่เห็นมันอีกแล้ว เขาไม่ปล่อยให้ริวเห็นเขาทำตัวแบบนี้ ต้องไปแล้วเจอกันที่โดโจ " กับบทสรุปส่งท้าย เคนกลับวัดได้อยู่ที่เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ
-----
นั่นมันอะไรกัน ? ริว สงสัยว่า ๆมันออก เขายิ้มจนเห็นฟันและดึงจุดในอากาศด้วยนิ้วของเขา การต่อสู้อื่นไปหน่อย เป็นยินดีเป็นเขาด้วยเชือกแห่งชัยชนะเหนือเพื่อนและคู่แข่ง ริวก็ยังมีความกังวลเกี่ยวกับอาเคนเคนไม่เคยมองหน้าเขา หรือให้ทันกับการโจมตีของเขาอีกต่อไป เขายังดูสับสนและหลงทางเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน เอ่อ เขาอาจจะทำใจได้เอง ริวยักไหล่และเริ่มเดินเขามาที่วิหาร
-----
นี่ฉันเป็นอะไรไป ! เกิดอะไรขึ้น ! เคน ผิดหวังกับการขาดของความสำเร็จ ไม่เพียง แต่ใน สปาร์ กับริวแต่ยังมีความคิดภายในของเขา เขามีความคิดที่ไม่มีวิธีการที่อยู่ที่เขารู้สึกกับริว ขณะที่เขาเดินลงทางเดินหลักของวิหารของเขา ใจลอยไปหน่อย ฉันไม่สามารถบอกเขา ฉันแน่ใจว่าเขาจะรังเกียจที่จะรู้จักฉัน ถ้าฉันบอกเขาว่าฉัน . . . ฉันรักเขา ถ้าเขาปฏิเสธฉัน ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ เขาอาจจะทิ้งฉันไปตลอดกาล . . . . . . . เมื่อคิดที่ตีเขา เคนเห็นสีแดงสุดท้ายติดต่อกันคิดว่าเขาคือเรียว ดวงตาเต็มไปด้วยความขยะแขยง และหลังของเขา ตามที่เขาจะเดินจากฉันไปตลอดกาล ภาพที่ขาดบางอย่างในตัวเขา เขาต้องเอาความโกรธของเขา ความเศร้า และผิดหวังจากอะไร " พระเจ้าสาปแช่งมัน ! ! " เขาตะโกนและเริ่มเตะออกจากผนัง ปล่อยเสียงกรีดร้องของความโกรธและความทุกข์เขาคิดขึ้น hadouken ที่แข็งแกร่งของเขาและปล่อยบนผนังที่ใกล้ที่สุด
-----
นั่นมันอะไร ? เสียงเหมือนระเบิดลง . . . . . . . ริวเงยหน้าขึ้นมองควัน เห็นไม่มี เขายักไหล่และต่อเนื่องในทางของเขา แล้วเขาจะได้ยินมันอีกครั้ง ดังนี้ มันมาจากวัด ! เคน ริวเริ่มวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ เมื่อเขาไปถึงวัด เขาเห็นไม่มีพระสงฆ์อยู่ข้างนอกคงกลัวภายในศาลเจ้า ริวถอนหายใจ และเดินไปหาที่มาของเสียง
เมื่อเขาระวัง เปิดมุม ชิ้นส่วนของรูปปั้นบินที่หน้า ดัดหลังมากกว่า เขาเพิ่งจะพลาดถูกปกคลุมโดย ซ่อนอยู่หลังมุม เขาแนบตัวกับผนังสำหรับครอบคลุมและแอบดูรอบอาคารเพื่อดูว่าใครกำลังรื้อสถานที่เขาตกใจกับสิ่งที่เขาเห็น
หลายชิ้นแกะสลักสัตว์และวีรบุรุษแทบจะยืน พื้นดินจึง cratered และขุดมันเหมือนระเบิดได้ตกจากท้องฟ้า เทพีเทอร์รา cotta กระเบื้องบนหลังคาวิหารสั่นทุกครั้งที่โจมตีใหม่ได้เปิดตัว ไม้ไผ่เบรคในผ้าขี้ริ้ว งอ และเศษไม้ที่แตกออกมา วัดน้ำพุ ครั้งใหญ่มาก และละเอียดอ่อนเป็นเพียงเล็กน้อยมากกว่ากองเศษหินเปียกในการปลุกของการโจมตี แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่จับความสนใจของริวน่ะ แล้วสายตาของเขาเป็นสีแดงเข้ม แฟลชก็ฉีกผ่านผนังของวิหาร .
" บ้าเอ้ย ! ไอ้บ้าเอ้ย ! ! " คือสิ่งเดียวที่ริวได้ยิน เคนมัวแต่พัดหลุมในผนังจะสังเกตเห็นเขา เคนก็สกปรก กีของเขาก็ขาดและผมของเขาป่ามากกว่าปกติได้ ดวงตาของเขา smoldered ด้วยความโกรธ ริวตะลึงที่เห็นเพื่อนแล้วโมโห แต่เมื่อเขามองดูความโกรธในดวงตาของเขา sputtered และเสียชีวิต เหลือเพียงความเศร้าในสถานที่ เคนหยุดฆ่าผนังและเริ่มสั่นเล็กน้อย .
" ให้ตายสิ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ ! " เขาโกรธอยู่ เคนก็ทรุดตัวกับผนังโดยไม่รู้ตัวว่า ริว อยู่ห่างไปเพียงห้าฟุต ตรึงกับผนัง . ทำไมฉันถึงไม่สามารถย้ายออกไป ? ทำไม ? " เคนเป็นอย่างรวดเร็วกลายเป็นโรคประสาทของเขาเสียง bubbling ขึ้นหลังจากความโกรธของเขาได้เผาออก หัวของเขาเริ่มสะอื้น " . นี่มันไม่ยุติธรรมเลย ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ! ? "
เคนร้องไห้ ผมไม่เคยเห็นเขาแล้ว . . . สิ้นหวัง หมดหวัง เกิดอะไรขึ้น ? ริวเป็นห่วง ไม่ริวกลัวเคน เขาได้รับการรักษาตาของเขากับเพื่อนรักของเขาสักพัก และสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา เคนได้รับการลื่นไถลในสปาร์ เขาปฏิกิริยาช้า ไม่เพียงแค่นั้น แต่นอกสปาร์ยังคงมีการเปลี่ยนแปลง เคนดูอารมณ์ไม่ดี เขามีการเติบโตที่เป็นห่วงความเป็นอยู่ของอาเคนเขากำลังจะทำลายครอบคลุมของเขา และพูดกับเขาเมื่อคำพูดต่อไปหยุดเขาในเพลงของเขา .
" ทำไมไม่ได้บอกเขาว่าฉันรักเขา ทำไม ทำไม ทำไม ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! " เคนร้องไห้ " ฉันได้อีกไม่นาน . . . . . . . ฉันก็ . . . . . . . . " ยังคงร้องไห้ เคนเลือกตัวเองขึ้นและกลับไปที่ห้องของตน
ริวขยับไม่ได้ เขาคงยังไม่เคนคำผ่านทะลุหัว ทำให้เขาหมดสติ เขา . . . . . . . ชอบฉัน ? ฉันเหรอ ?นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงโกรธ ? โกรธเหรอ ? เขารักฉัน . . . . . . . ค่อนข้างตะลึงโดยการเปิดเผยนี้ ริวเจอเข่าของเขาไม่ทำงานอีกต่อไป เขานั่งลงทันที หลังพิงกำแพง ริวเริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขารู้สึกต่อ เคน แล้วเคนหมายถึงฉัน ? เขาเป็นคนสำคัญของฉันใช่แล้ว . . . เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันและคู่แข่ง . . . . . . . ผมจำได้ว่าตอนที่ผมเห็นเขาโจมตีฉัน เมื่อกระทิงล้างสมองเขา ผมรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบคั้น กำปั้นของเขา ผมจะให้เขากลับมาแม้ว่าและเราหยุดกระทิงเป็นแปลง ผมทำไม่ได้ถ้าไม่มีเขา หลังจากนั้นเราก็ใกล้ชิดกว่าที่เคย แต่ . . . . . . . ทำไมผมรู้สึกจริงๆสำหรับเขา มันเป็นแค่มิตรภาพ มันอาจจะมากขึ้นความใกล้ชิดนี้สามารถจริงจะรัก ? รีบสั่นศีรษะของเขา เขายืนอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้ . . . ฉันต้องคิดอีกหน่อย เขาหันและเดินกลับไปที่ห้องของ หวังว่ามันยังคงยืนอยู่ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เห็นวัดของที่อยู่อาศัยไม่ได้เป็นเป้าหมายของการโจมตีของอาเคน เข้า ห้องก็รก กับเครื่องปั้นดินเผาที่แตก ร้าว พื้นเสื่อทาทามิ และฉีกเลื่อนผนังเหยื่อรายสุดท้ายของความโกรธของเคน มันเหมือน ทอร์นาโด ตีมัน ใช่ ทอร์นาโด เคน . . . . . . . ย้ายจากห้องข้างๆริวนั่งลงอีกครั้ง เพิ่มมือไปยังใบหน้าของเขาเรียวโก่งลึกและเริ่มที่จะแยกแยะความรู้สึกของเขา เขาจะได้รับมากน้อย
นอนคืนนี้