Francisco Goya was called "the last

Francisco Goya was called "the last great painter in whose art thought and observation were balanced and combined to form a faultless unity".[82] But the extent to which he was a Romantic is a complex question. In Spain, there was still a struggle to introduce the values of the Enlightenment, in which Goya saw himself as a participant. The demonic and anti-rational monsters thrown up by his imagination are only superficially similar to those of the Gothic Musical Romanticism is predominantly a German phenomenon—so much so that one respected French reference work defines it entirely in terms of "The role of music in the aesthetics of German romanticism".[89] Another French encyclopedia holds that the German temperament generally "can be described as the deep and diverse action of romanticism on German musicians", and that there is only one true representative of Romanticism in French music, Hector Berlioz, while in Italy, the sole great name of musical Romanticism is Giuseppe Verdi, "a sort of [Victor] Hugo of opera, gifted with a real genius for dramatic effect". Nevertheless, the huge popularity of German Romantic music led, "whether by imitation or by reaction", to an often nationalistically inspired vogue amongst Polish, Hungarian, Russian, Czech, and Scandinavian musicians, successful "perhaps more because of its extra-musical traits than for the actual value of musical works by its masters".[90]


Jean Auguste Dominique Ingres, Portrait of Niccolò Paganini, 1819

Frederic Chopin in 1838 by Eugène Delacroix
Although the term "Romanticism" when applied to music has come to imply the period roughly from 1800 until 1850, or else until around 1900, the contemporary application of "romantic" to music did not coincide with this modern interpretation. Indeed, one of the earliest sustained applications of the term to music occurs in 1789, in the Mémoires of André Grétry.[91] This is of particular interest because it is a French source on a subject mainly dominated by Germans, but also because it explicitly acknowledges its debt to Jean-Jacques Rousseau (himself a composer, amongst other things) and, by so doing, establishes a link to one of the major influences on the Romantic movement generally.[92] In 1810 E.T.A. Hoffmann named Mozart, Haydn and Beethoven as "the three masters of instrumental compositions" who "breathe one and the same romantic spirit". He justified his view on the basis of these composers' depth of evocative expression and their marked individuality. In Haydn's music, according to Hoffmann, "a child-like, serene disposition prevails", while Mozart (in the late E-flat major Symphony, for example) "leads us into the depths of the spiritual world," with elements of fear, love, and sorrow, "a presentiment of the infinite ... in the eternal dance of the spheres". Beethoven's music, on the other hand, conveys a sense of "the monstrous and immeasurable," with the pain of an endless longing that "will burst our breasts in a fully coherent concord of all the passions."[93] This elevation in the valuation of pure emotion resulted in the promotion of music from the subordinate position it had held in relation to the verbal and plastic arts during the Enlightenment. Because music was considered to be free of the constraints of reason, imagery, or any other precise concept, it came to be regarded, first in the writings of Wackenroder and Tieck and later by writers such as Schelling and Wagner, as preeminent among the arts, the one best able to express the secrets of the universe, to evoke the spirit world, infinity, and the absolute.[94]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟรานซิสโกโกยาถูกเรียกว่า "ล่าสุดยอดจิตรกรในศิลปะที่มีความคิดและสังเกตความสมดุล และรวมกันเพื่อความสามัคคีไร้" [82] แต่ขอบเขตที่เขาเป็นโรแมนติกเป็นคำถามที่ซับซ้อน ในสเปน มันยังมีการต่อสู้จะแนะนำค่าของมนุษยชาติ ที่โกยาเห็นตนเองเป็นผู้เข้าร่วม มอนสเตอร์ปีศาจ และเหตุผลป้องกันโยนขึ้น โดยจินตนาการของเขามีเพียงเผิน ๆ คล้ายคลึงกับของจิตนิยมที่ดนตรี Gothic จะเป็นปรากฏการณ์ที่เยอรมัน — มากที่หนึ่งเคารพงานอ้างอิงฝรั่งเศสกำหนดมันทั้งในแง่ของ "บทบาทของดนตรีในสุนทรียภาพของศิลปะจินตนิยมเยอรมัน" [89] สารานุกรมฝรั่งเศสอีกถือว่า อารมณ์เยอรมันโดยทั่วไป "สามารถอธิบายเป็นการกระทำที่ลึก และหลากหลายของจิตนิยมในเยอรมันนักดนตรี" และมีเพียงหนึ่งจริงแทนของจิตนิยมในฝรั่งเศสเพลง Hector Berlioz ในขณะที่ในอิตาลี ชื่อดีแต่เพียงผู้เดียวของดนตรีจิตนิยมคือ จูเซปเป้เวอร์ดี้ , "การเรียงลำดับ [วิคเตอร์] ฮิวโก้ของโอเปร่า มีพรสวรรค์เป็นอัจฉริยะที่แท้จริงสำหรับผลอย่างมากด้วย" อย่างไรก็ตาม ความนิยมมากของเพลงโรแมนติกเยอรมัน led "ว่า โดยเลียนแบบ หรือปฏิกิริยา" จะเป็นสมัยมัก nationalistically แรงบันดาลใจในหมู่โปแลนด์ ฮังการี รัสเซีย เช็ก สแกนดิเนเวีย และนักดนตรี ประสบความสำเร็จ "อาจจะมากขึ้นเนื่องจากลักษณะของดนตรีพิเศษกว่าสำหรับค่าจริงของดนตรีทำงาน โดยต้นแบบ" [90]ฌองโอกุสต์โดมินิคกร์ ภาพเหมือนของ Niccolò Paganini, 1819เฟรเดริกโชแปงนำโดยเออแฌน DelacroixAlthough the term "Romanticism" when applied to music has come to imply the period roughly from 1800 until 1850, or else until around 1900, the contemporary application of "romantic" to music did not coincide with this modern interpretation. Indeed, one of the earliest sustained applications of the term to music occurs in 1789, in the Mémoires of André Grétry.[91] This is of particular interest because it is a French source on a subject mainly dominated by Germans, but also because it explicitly acknowledges its debt to Jean-Jacques Rousseau (himself a composer, amongst other things) and, by so doing, establishes a link to one of the major influences on the Romantic movement generally.[92] In 1810 E.T.A. Hoffmann named Mozart, Haydn and Beethoven as "the three masters of instrumental compositions" who "breathe one and the same romantic spirit". He justified his view on the basis of these composers' depth of evocative expression and their marked individuality. In Haydn's music, according to Hoffmann, "a child-like, serene disposition prevails", while Mozart (in the late E-flat major Symphony, for example) "leads us into the depths of the spiritual world," with elements of fear, love, and sorrow, "a presentiment of the infinite ... in the eternal dance of the spheres". Beethoven's music, on the other hand, conveys a sense of "the monstrous and immeasurable," with the pain of an endless longing that "will burst our breasts in a fully coherent concord of all the passions."[93] This elevation in the valuation of pure emotion resulted in the promotion of music from the subordinate position it had held in relation to the verbal and plastic arts during the Enlightenment. Because music was considered to be free of the constraints of reason, imagery, or any other precise concept, it came to be regarded, first in the writings of Wackenroder and Tieck and later by writers such as Schelling and Wagner, as preeminent among the arts, the one best able to express the secrets of the universe, to evoke the spirit world, infinity, and the absolute.[94]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟรานซิสโกยาถูกเรียกว่า "จิตรกรที่ดีที่ผ่านมาซึ่งอยู่ในศิลปะความคิดและการสังเกตความสมดุลและการรวมกันเพื่อสร้างความสามัคคีไม่ผิดพลาด". [82] แต่ขอบเขตที่เขาเป็นโรแมนติกเป็นคำถามที่ซับซ้อน ในสเปนยังคงมีการต่อสู้ที่จะแนะนำค่าของการตรัสรู้ซึ่งใน Goya เห็นว่าตัวเองเป็นผู้มีส่วนร่วม มอนสเตอร์ปีศาจและต่อต้านเหตุผลโยนขึ้นมาจากจินตนาการของเขาเป็นเพียงเผิน ๆ คล้ายกับที่ของกอธิคดนตรียวนใจเป็นส่วนใหญ่เยอรมันปรากฏการณ์ให้มากว่าหนึ่งเคารพอ้างอิงงานฝรั่งเศสกำหนดมันทั้งหมดในแง่ของ "บทบาทของดนตรีใน ความสวยงามของแนวโรแมนติกเยอรมัน ". [89] อีกสารานุกรมฝรั่งเศสถือได้ว่าอารมณ์เยอรมันโดยทั่วไป" สามารถอธิบายได้ว่าการกระทำที่ลึกและมีความหลากหลายของแนวโรแมนติกเกี่ยวกับนักดนตรีชาวเยอรมัน "และนั่นเป็นเพียงหนึ่งในตัวแทนที่แท้จริงของยวนใจในการแต่งเพลงฝรั่งเศส Hector Berlioz ในขณะที่ในอิตาลี, ชื่อที่ดีเพียงอย่างเดียวของยวนดนตรี Giuseppe Verdi "การจัดเรียงของ [วิคเตอร์] ฮิวโก้โอเปร่าที่มีพรสวรรค์เป็นอัจฉริยะที่แท้จริงสำหรับผลอย่างมาก" อย่างไรก็ตามความนิยมอย่างมากของเพลงโรแมนติกเยอรมันนำ "ไม่ว่าจะโดยการเลียนแบบหรือจากปฏิกิริยา" ไปยังสมัยมักจะเป็นแรงบันดาลใจ nationalistically หมู่โปแลนด์, ฮังการี, รัสเซีย, เช็ก, และนักดนตรีสแกนดิเนเวียนที่ประสบความสำเร็จ "บางทีอาจจะมากกว่าเพราะลักษณะพิเศษของดนตรี กว่ามูลค่าที่แท้จริงของงานดนตรีโดยโทของมัน ". [90] Jean Auguste Dominique Ingres, Portrait of Niccolo Paganini, 1819 เฟรเดริกโชแปงขึ้นในปี 1838 โดยยูจีน Delacroix แม้ว่าคำว่า" ยวน "เมื่อนำไปใช้เพลงที่มีมาจะบ่งบอกระยะเวลา ประมาณจาก 1800 จนถึงปี ค.ศ. 1850 หรืออื่น ๆ จนถึงประมาณ 1900 โปรแกรมประยุกต์ร่วมสมัยของ "โรแมนติก" เพลงไม่ได้ตรงกับการตีความที่ทันสมัยนี้ แท้จริงหนึ่งของการใช้อย่างต่อเนื่องที่เก่าแก่ที่สุดของคำว่าเพลงที่เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1789 ในMémoiresของAndréGrétry. [91] นี่คือความสนใจเป็นพิเศษเพราะมันเป็นแหล่งที่มาของภาษาฝรั่งเศสในเรื่องที่ถูกครอบงำโดยส่วนใหญ่ชาวเยอรมัน แต่ยังเพราะมัน อย่างชัดเจนยอมรับหนี้เพื่อ Jean-Jacques Rousseau (ตัวเองว่าเป็นนักแต่งเพลงในหมู่สิ่งอื่น ๆ ) และโดยการดำเนินการสร้างการเชื่อมโยงไปยังหนึ่งในอิทธิพลสำคัญในการเคลื่อนไหวโรแมนติกโดยทั่วไป. [92] ใน 1810 การทางพิเศษแห่งประเทศไทย Hoffmann ชื่อของโมซาร์ทไฮ และเบโธเฟนเป็น "สามต้นแบบขององค์ประกอบที่มีประโยชน์" ใคร "หายใจและจิตวิญญาณของความโรแมนติกเหมือนกัน" เขาเป็นธรรมมุมมองของเขาอยู่บนพื้นฐานของความลึกของคีตกวีเหล่านี้นำมาซึ่งการแสดงออกและความแตกต่างของพวกเขาที่ทำเครื่องหมายไว้ ในเพลงของไฮตาม Hoffmann "ซึ่งเป็นเหมือนเด็กนิสัยเงียบสงบชัย" ในขณะที่โมซาร์ท (ในช่วงปลาย E-แฟลตเมเจอร์ซิมโฟนีตัวอย่าง) "นำเราเข้าไปในส่วนลึกของโลกจิตวิญญาณ" ที่มีองค์ประกอบของความกลัว ความรักและความเศร้าโศก "ซึ่งเป็นสังหรณ์ของอนันต์ ... ในการเต้นรำนิรันดร์ของทรงกลม" เพลงเบโธเฟนบนมืออื่น ๆ ที่บ่งบอกถึงความรู้สึกของ "มหึมาและนับไม่ถ้วน" กับความเจ็บปวดของความปรารถนาไม่มีที่สิ้นสุดว่า "จะออกมาหน้าอกของเราในคองคอร์ดเชื่อมโยงกันอย่างเต็มที่ในความสนใจของทุกคน." [93] ระดับความสูงในนี้ การประเมินมูลค่าของอารมณ์ความรู้สึกที่บริสุทธิ์ส่งผลให้โปรโมชั่นของเพลงจากตำแหน่งผู้ใต้บังคับบัญชาจะได้จัดขึ้นในความสัมพันธ์กับศิลปะทางวาจาและพลาสติกในช่วงการตรัสรู้ เพราะเพลงที่ได้รับการพิจารณาให้เป็นอิสระจากข้อ จำกัด ของเหตุผลภาพหรือแนวคิดที่แม่นยำอื่น ๆ มันก็จะถือว่าเป็นครั้งแรกในงานเขียนของ Wackenroder และ Tieck และต่อมาโดยนักเขียนเช่นเชลลิงและแว็กเนอร์เป็นที่โดดเด่นในหมู่ศิลปะ หนึ่งที่ดีที่สุดสามารถที่จะแสดงความลับของจักรวาลจะทำให้เกิดจิตวิญญาณของโลก, อินฟินิตี้และแน่นอน. [94]