In the olden time, when wishing was

In the olden time, when wishing was having, there lived a King, whose daughters were all beautiful; but the youngest was so exceedingly beautiful that the Sun himself, although he saw her very, very often, was delighted every time she came out into the sunshine.

Near the castle of this King was a large and gloomy forest, where in the midst stood an old lime-tree, beneath whose branches splashed a little fountain; so, whenever it was very hot, the King’s youngest daughter ran off into this wood, and sat down by the side of the fountain; and, when she felt dull, would often divert herself by throwing a golden ball up into the air and catching it again. And this was her favorite amusement.

Now, one day it happened that this golden ball, when the King’s daughter threw it into the air, did not fall down into her hand, but on to the grass; and then it rolled right into the fountain. The King’s daughter followed the ball with her eyes, but it disappeared beneath the water, which was so deep that she could not see to the bottom.

Then she began to lament, and to cry more loudly and more loudly; and, as she cried, a voice called out, “Why weepest thou, O King’s daughter? thy tears would melt even a stone to pity.” She looked around to the spot whence the voice came, and saw a frog stretching his thick, ugly head out of the water. “Ah! you old water-paddler,” said she, “was it you that spoke? I am weeping for my golden ball which bounced away from me into the water.”

“Be quiet, and do not cry,” replied the Frog; “I can give thee good assistance. But what wilt thou give me if I succeed in fetching thy plaything up again?”

“What would you like, dear Frog?” said she. “My dresses, my pearls and jewels, or the golden crown which I wear?”

The Frog replied, “Dresses, or jewels, or golden crowns, are not for me; but if thou wilt love me, and let me be thy companion and playmate, and sit at thy table, and eat from thy little golden plate, and drink out of thy cup, and sleep in thy little bed,—if thou wilt promise me all these things, then I will dive down and fetch up thy golden ball.”

“Oh, I will promise you all,” said she, “if you will only get me my golden ball.” But she thought to herself, “What is the silly Frog chattering about? Let him stay in the water with his equals; he cannot enter into society.” Then the Frog, as soon as he had received her promise, drew his head under the water and dived down.

Presently he swam up again with the golden ball in his mouth, and threw it on to the grass. The King’s daughter was full of joy when she again saw her beautiful plaything; and, taking it up, she ran off immediately. “Stop! stop!” cried the Frog; “take me with thee. I cannot run as thou canst.”

But this croaking was of no avail; although it was loud enough, the King’s daughter did not hear it, but, hastening home, soon forgot the poor Frog, who was obliged to leap back into the fountain.

The next day, when the King’s daughter was sitting at table with her father and all his courtiers, and was eating from her own little golden plate, something was heard coming up the marble stairs, splish-splash, splish-splash; and when it arrived at the top, it knocked at the door, and a voice said—

“Open the door, thou youngest daughter of the King!”

So she arose and went to see who it was that called to her; but when she opened the door and caught sight of the Frog, she shut it again very quickly and with great passion, and sat down at the table, looking exceedingly pale.

But the King perceived that her heart was beating violently, and asked her whether it were a giant who had come to fetch her away who stood at the door. “Oh, no!” answered she; “it is no giant, but an ugly Frog.”

“What does the Frog want with you?” said the King.

“Oh, dear father, yesterday when I was playing by the fountain, my golden ball fell into the water, and this Frog fetched it up again because I cried so much: but first, I must tell you, he pressed me so much, that I promised him he should be my companion. I never thought that he could come out of the water, but somehow he has managed to jump out, and now he wants to come in here.”

At that moment there was another knock, and a voice said—

“King’s daughter, youngest,

Open the door.

Hast thou forgotten

Thy promises made

At the fountain so clear

‘Neath the lime-tree’s shade?

King’s daughter, youngest.

Open the door.”

Then the King said, “What you have promised, that you must perform; go and let him in.” So the King’s daughter went and opened the door, and the Frog hopped in after her right up to her chair: and as soon as she was seated, he said, “Lift me up;” but she hesitated so long that the King had to order her to obey.

And as soon as the Frog sat on the chair he jumpedIn the olden time, when wishing was having, there lived a King, whose daughters were all beautiful; but the youngest was so exceedingly beautiful that the Sun himself, although he saw her very, very often, was delighted every time she came out into the sunshine.

Near the castle of this King was a large and gloomy forest, where in the midst stood an old lime-tree, beneath whose branches splashed a little fountain; so, whenever it was very hot, the King’s youngest daughter ran off into this wood, and sat down by the side of the fountain; and, when she felt dull, would often divert herself by throwing a golden ball up into the air and catching it again. And this was her favorite amusement.

Now, one day it happened that this golden ball, when the King’s daughter threw it into the air, did not fall down into her hand, but on to the grass; and then it rolled right into the fountain. The King’s daughter followed the ball with her eyes, but it disappeared beneath the water, which was so deep that she could not see to the bottom.

Then she began to lament, and to cry more loudly and more loudly; and, as she cried, a voice called out, “Why weepest thou, O King’s daughter? thy tears would melt even a stone to pity.” She looked around to the spot whence the voice came, and saw a frog stretching his thick, ugly head out of the water. “Ah! you old water-paddler,” said she, “was it you that spoke? I am weeping for my golden ball which bounced away from me into the water.”

“Be quiet, and do not cry,” replied the Frog; “I can give thee good assistance. But what wilt thou give me if I succeed in fetching thy plaything up again?”

“What would you like, dear Frog?” said she. “My dresses, my pearls and jewels, or the golden crown which I wear?”

The Frog replied, “Dresses, or jewels, or golden crowns, are not for me; but if thou wilt love me, and let me be thy companion and playmate, and sit at thy table, and eat from thy little golden plate, and drink out of thy cup, and sleep in thy little bed,—if thou wilt promise me all these things, then I will dive down and fetch up thy golden ball.”

“Oh, I will promise you all,” said she, “if you will only get me my golden ball.” But she thought to herself, “What is the silly Frog chattering about? Let him stay in the water with his equals; he cannot enter into society.” Then the Frog, as soon as he had received her promise, drew his head under the water and dived down.

Presently he swam up again with the golden ball in his mouth, and threw it on to the grass. The King’s daughter was full of joy when she again saw her beautiful plaything; and, taking it up, she ran off immediately. “Stop! stop!” cried the Frog; “take me with thee. I cannot run as thou canst.”

But this croaking was of no avail; although it was loud enough, the King’s daughter did not hear it, but, hastening home, soon forgot the poor Frog, who was obliged to leap back into the fountain.

The next day, when the King’s daughter was sitting at table with her father and all his courtiers, and was eating from her own little golden plate, something was heard coming up the marble stairs, splish-splash, splish-splash; and when it arrived at the top, it knocked at the door, and a voice said—

“Open the door, thou youngest daughter of the King!”

So she arose and went to see who it was that called to her; but when she opened the door and caught sight of the Frog, she shut it again very quickly and with great passion, and sat down at the table, looking exceedingly pale.

But the King perceived that her heart was beating violently, and asked her whether it were a giant who had come to fetch her away who stood at the door. “Oh, no!” answered she; “it is no giant, but an ugly Frog.”

“What does the Frog want with you?” said the King.

“Oh, dear father, yesterday when I was playing by the fountain, my golden ball fell into the water, and this Frog fetched it up again because I cried so much: but first, I must tell you, he pressed me so much, that I promised him he should be my companion. I never thought that he could come out of the water, but somehow he has managed to jump out, and now he wants to come in here.”

At that moment there was another knock, and a voice said—

“King’s daughter, youngest,

Open the door.

Hast thou forgotten

Thy promises made

At the fountain so clear

‘Neath the lime-tree’s shade?

King’s daughter, youngest.

Open the door.”

Then the King said, “What you have promised, that you must perform; go and let him in.” So the King’s daughter went and opened the door, and the Frog hopped in after her right up to her chair: and as soon as she was seated, he said, “Lift me up;” but she hesitated so long that the King had to order her to obey.

And as soon as the Frog sat on the chair he jumped on to the table and said, “Now push thy plate near me, that we may eat together.” And she did so, but as every one noticed, very unwillingly.

The Frog seemed to relish his dinner very much, but every bit that the King’s daughter ate nearly choked her, till at last the Frog said, “I have satisfied my hunger, and feel very

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเวลา olden เมื่อปรารถนามี กษัตริย์ ลูกสาวถูกทั้งหมดสวยงาม ที่อาศัยอยู่มี แต่ลูกล้อมรอบสวยงามมากว่า ดวงอาทิตย์เอง แม้ว่าเขาเห็นเธอมาก บ่อย มีความสุขใจทุกครั้งที่เธอออกมาเป็นซันไชน์

ใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นป่าใหญ่ และมืดมน อยู่ในใจอยู่เก่าต้นไลม์ ภายใต้สาขาที่ splashed น้ำพุน้อย ดังนั้น เมื่อมันร้อนมาก ลูกสาวคนเล็กของพระวิ่งออกมาไม้นี้ และนั่งลงริมน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อ จะมักสำราญตัวเอง โดยการขว้างปาลูกบอลทองคำขึ้นไปในอากาศ และจับอีกด้วย และเธอชื่นชอบสนุกได้

ตอนนี้ วันหนึ่งมันเกิดขึ้นที่นี้โกลเด้นลูก เมื่อลูกสาวของพระราชาก็ได้โยนไปในอากาศ ได้ไม่ล้ม ลงมือของเธอ แต่ เพื่อให้ หญ้า แล้ว มันสะสมอยู่ในน้ำพุ ลูกสาวของพระมหากษัตริย์ตามลูก ด้วยสายตาของเธอ แต่มันหายไปใต้น้ำ ที่ให้ลึกว่า เธอไม่สามารถเห็นการล่าง

แล้วเธอเริ่ม คร่ำครวญ และร้องเสียงดังขึ้น และ ดังขึ้น และ เธอ ร้อง เสียงที่เรียกว่า "ทำไม weepest พระองค์ ลูกสาวของกษัตริย์ O เจ้าน้ำตาจะละลายหินยังสงสาร" เธอมองรอบ ๆ จุดไหนเสียงมา และเลื่อยกบยืดหนาของเขา น่าเกลียดใหญ่จากน้ำ "อา คุณเก่าน้ำ-paddler กล่าวว่า เธอ, "มันพูดว่าคุณ ฉันกำลังร้องไห้สำหรับลูกของฉันทองซึ่งเด้งจากฉันในน้ำ"

"เงียบ และไม่ ร้องไห้"กบ ตอบ"ฉันจะให้ท่านกล่าวขอความช่วยเหลือดี แต่เหี่ยวอะไรพระองค์ให้ฉันถ้าฉันประสบความสำเร็จในการนำเจ้า plaything ขึ้นอีกหรือไม่"

"คุณต้อง รักกบ? " กล่าวว่า เธอ "ชุดของฉัน ของฉันไข่มุก และอัญมณี หรือมงกุฎทองที่ผมใส่"

กบตอบ "ชุด หรือรัตนากร หรือครอบ ฟันทอง ไม่มีฉัน แต่ถ้าพระองค์ทูล รักฉัน และผมเป็นเพื่อนเจ้า playmate นั่งที่พระองค์ตาราง และกินจากจานทองพระองค์น้อย และดื่มจากถ้วยพระองค์ และนอนในแคร่น้อย, — ถ้าพระองค์ทูล สัญญาฉันสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด แล้วฉันจะดำน้ำลง และดึงค่าลูกเจ้าทอง "

"โอ้ ฉันจะสัญญาว่า คุณทั้งหมด กล่าวว่า เธอ "ถ้าคุณจะได้รับฉันลูกของฉันทอง " แต่เธอคิดกับตัวเอง คืออะไร chattering เกี่ยวกับกบโง่ ปล่อยให้เขาอยู่ในน้ำเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม" แล้วกบ ทันทีที่เขาได้รับคำสัญญาของเธอ วาดหัวภายใต้น้ำ และดำลง

ปัจจุบันเขาพยายามขึ้นอีกกับลูกโกลเด้นในปากของเขา และโยนไปให้หญ้าขึ้น ลูกสาวของกษัตริย์เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธอเห็นอีก plaything เธอสวย และ มีค่า เธอวิ่งออกทันที "หยุด หยุด "ร้องกบ "พาฉันกับท่านเล่า ฉันไม่สามารถรันเป็นพระองค์ canst "

แต่ croaking นี้เป็นของไม่มีประโยชน์ แต่ก็ดังพอ ลูกสาวของพระราชาได้ยิน hastening บ้านเร็ว ๆ นี้ลืมกบดี เจ้าหน้าที่ต้องเผ่นกลับเข้าไปในน้ำพุ

ในวันถัดไป เมื่อลูกสาวของพระราชานั่งที่ตารางกับพ่อของเธอและ courtiers ของเขา และได้รับประทานจากแผ่นทองของตนเองน้อย สิ่งที่ได้ยินมาถึงบันไดหินอ่อน splish สาด สาด splish และเมื่อมันมาถึงด้านบน มันโบว์ลิ่งที่ประตู และเสียงว่า กัน

"เปิดประตู พระองค์อายุน้อยที่สุดลูกสาวของกษัตริย์! "

ดังนั้นเธอเกิด และไปดูที่ก็ที่เรียกว่าเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตู และจับสายตาของกบ เธอปิดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และ ด้วยความปรารถนาดี และนั่งลงในตาราง มอง จางกันไป

แต่พระรับรู้ว่า หัวใจของเธอถูกตีโหง และถามเธอว่า มียักษ์ใหญ่ที่มาดึงเธอไปที่ยืนอยู่ที่ประตู "โอ้ ไม่! " ตอบเธอ "มันเป็นยักษ์ไม่ แต่เป็นกบน่าเกลียด"

"ไม่กบต้องอะไรกับคุณ" กล่าวว่า พระมหากษัตริย์

"Oh รักพ่อ เมื่อวานนี้ เมื่อฉันถูกเล่น โดยน้ำพุ ลูกโกลเด้นฉันตกลงไปในน้ำ กบนี้นำจะขึ้นอีก เพราะข้ามาก: แต่ก่อน ต้องแจ้งคุณ เขากดฉันมาก ว่า ฉันสัญญาว่า เขาควรเป็นเพื่อนของฉัน ไม่เคยคิดว่า อาจมาจากน้ำ แต่อย่างใด เขาได้จัดการให้กระโดดข้ามไป และตอนนี้ เขาต้องการมาที่นี่"

ขณะนั้น มีเสียงเคาะอีก และกล่าวว่า เสียง —

"คิงของลูกสาว อายุน้อยที่ สุด,

เปิดประตู

เพราะพระองค์ลืม

สัญญาที่พระองค์ได้ทำ

ที่น้ำพุใสมาก

'Neath สีมะนาวต้นไม้ของ?

ลูกสาว อายุน้อยที่สุดของพระมหากษัตริย์

เปิดประตู"

แล้วพระมหากษัตริย์กล่าวว่า "อะไรคุณมีสัญญา ที่ คุณต้องการ ไป และให้เขา" ดังนั้นลูกสาวของพระราชาไป และเปิดประตู และกบ hopped ในหลังขวาของเธอถึงเธอเก้าอี้: และทันทีที่เธอถูกนั่ง เขากล่าว ว่า "ยกฉันขึ้น แต่เธอ hesitated นาน ว่า กษัตริย์มีสั่งเธอฟัง

และเป็นกบนั่งบนเก้าอี้เขา jumpedIn เวลา olden เมื่อปรารถนามี มีอยู่กษัตริย์ลูกสาวถูกทั้งหมดสวยงาม แต่ลูกไม่สวยไปที่ดวงอาทิตย์เอง ถึงแม้ว่าเขาเห็นเธอมาก บ่อย มีความสุขใจทุกครั้งที่เธอออกมาเป็นซันไชน์

ใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นป่าใหญ่ และมืดมน อยู่ในใจยืนเป็นมะนาวต้นไม้ ใต้สาขาที่ splashed น้ำพุน้อย ดังนั้น เมื่อมันร้อนมาก ลูกสาวคนเล็กของพระวิ่งออกมาไม้นี้ และนั่งลงริมน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อ จะมักสำราญตัวเอง โดยการขว้างปาลูกบอลทองคำขึ้นไปในอากาศ และจับอีกด้วย และเธอชื่นชอบสนุกได้

ตอนนี้ วันหนึ่งมันเกิดขึ้นว่า ลูกนี้ทอง เมื่อลูกสาวของพระราชาก็ได้โยนไปในอากาศ ไม่ตกไม่ลง ในมือของเธอ แต่ เพื่อให้ หญ้า แล้ว มันสะสมอยู่ในน้ำพุ ลูกสาวของพระมหากษัตริย์ตามลูก ด้วยสายตาของเธอ แต่มันหายไปใต้น้ำ ที่ให้ลึกว่า เธอไม่สามารถเห็นการล่าง

แล้วเธอเริ่ม คร่ำครวญ และร้องเสียงดังขึ้น และ ดังขึ้น และ เธอ ร้อง เสียงเรียก "ทำไม weepest พระองค์ ลูกสาวของกษัตริย์ O เจ้าน้ำตาจะละลายหินยังสงสาร" เธอมองรอบ ๆ ไปจุดไหนเสียงมา เห็นกบยืดหนาของเขา เกลียดจากน้ำ "อา คุณเก่าน้ำ-paddler กล่าวว่า เธอ, "มันพูดว่าคุณ ฉันกำลังร้องไห้สำหรับลูกของฉันทองซึ่งเด้งจากฉันในน้ำ"

"เงียบ และไม่ ร้องไห้ กบ ตอบกลับ "ฉันจะให้ท่านกล่าวขอความช่วยเหลือที่ดี แต่เหี่ยวอะไรพระองค์ให้ฉันถ้าฉันประสบความสำเร็จในการนำเจ้า plaything ขึ้นอีกหรือไม่"

"คุณต้อง รักกบ? " กล่าวว่า เธอ "ชุดของฉัน ฉันไข่มุก และอัญมณี หรือมงกุฎทองที่ผมใส่"

กบตอบ "ชุด หรือรัตนากร หรือครอบ ฟันทอง ไม่มีฉัน แต่ถ้าพระองค์ทูลรักฉัน และให้ฉันเป็นเพื่อนเจ้า playmate นั่งที่พระองค์ตาราง และกินจากจานทองพระองค์น้อย และดื่มจากถ้วยพระองค์ และนอนในแคร่น้อย, — ถ้าพระองค์ทูล สัญญาฉันสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด แล้ว ผมจะดำน้ำลง และดึงค่าลูกเจ้าทอง"

"โอ้ ฉันจะสัญญาว่า คุณทั้งหมด กล่าวว่า เธอ "ถ้าคุณจะได้รับฉันลูกของฉันทอง " แต่เธอคิดกับตัวเอง คืออะไร chattering เกี่ยวกับกบโง่ ปล่อยให้เขาอยู่ในน้ำเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม" แล้วกบ ทันทีที่เขาได้รับคำสัญญาของเธอ ดึงของเขาใหญ่ภายใต้น้ำ และ dived ลง

ปัจจุบันเขาพยายามขึ้นอีกกับลูกโกลเด้นในปากของเขา และโยนไปให้หญ้า ลูกสาวของกษัตริย์เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธอเห็นอีก plaything เธอสวย และ มีค่า เธอวิ่งออกทันที "หยุด หยุด "ร้องกบ "พาฉันกับท่านเล่า ฉันไม่สามารถรันเป็นพระองค์ canst "

แต่ croaking นี้เป็นของไม่มีประโยชน์ แม้ว่าจะดังพอ ลูกสาวของพระราชาได้ยิน แต่ hastening บ้าน เร็ว ๆ นี้ลืมกบดี เจ้าหน้าที่ต้องเผ่นกลับเข้าไปในน้ำพุ

วันถัดไป เมื่อลูกสาวของพระราชานั่งที่ตารางกับพ่อของเธอและ courtiers ของเขา และได้รับประทานจากจานทองน้อยของเธอเอง สิ่งที่ได้ยินมาถึงบันไดหินอ่อน splish สาด สาด splish และเมื่อมันมาถึงด้านบน มันโบว์ลิ่งที่ประตู และเสียงว่า กัน

"เปิดประตู พระองค์อายุน้อยที่สุดลูกสาวของกษัตริย์! "

ดังนั้นเธอเกิด และไปดูที่ก็ที่เรียกว่าเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตู และจับสายตาของกบ เธอปิดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และ ด้วยความปรารถนาดี และนั่งลงในตาราง มอง จางกันไป

แต่พระรับรู้ว่า หัวใจของเธอถูกตีโหง และถามเธอว่าจะมียักษ์ใหญ่ที่มาดึงเธอไปที่ยืนที่ประตู "โอ้ ไม่! " ตอบเธอ "มันเป็นยักษ์ไม่ แต่เป็นกบน่าเกลียด"

"ไม่กบต้องอะไรกับคุณ" กล่าวว่า พระมหากษัตริย์

" Oh รักพ่อ เมื่อวานนี้ เมื่อฉันถูกเล่น โดยน้ำพุ ลูกโกลเด้นฉันตกลงไปในน้ำ กบนี้นำจะขึ้นอีก เพราะข้ามาก: แต่ก่อน ฉันต้องแจ้งคุณ เขากดฉันมาก ว่า ฉันสัญญาว่า เขาควรเป็นเพื่อนของฉัน ไม่เคยคิดว่า อาจมาจากน้ำ แต่อย่างใด เขาได้จัดการให้กระโดดข้ามไป และตอนนี้ เขาต้องการมาที่นี่"

ที่ก็ มีเสียงเคาะอีก และกล่าวว่า เสียง —

"พระของลูกสาว อายุน้อยที่ สุด,

เปิดประตู

เพราะพระองค์ลืม

สัญญาที่พระองค์ได้ทำ

ที่น้ำพุใสมาก

ร่มมะนาวต้นไม้ของ?

ลูกสาว อายุน้อยที่สุดของพระมหากษัตริย์

เปิดประตู "

แล้วพระมหากษัตริย์กล่าวว่า "อะไรคุณมีสัญญา ที่ คุณต้องการ ไป และให้เขา" ดังนั้นลูกสาวของพระราชาไป และเปิดประตู และกบ hopped ในหลังขวาของเธอถึงเธอเก้าอี้: และทันทีที่เธอถูกนั่ง เขากล่าว ว่า "ยกฉันขึ้น แต่เธอ hesitated นาน ว่า กษัตริย์มีสั่งเธอฟัง

และเป็นกบที่นั่งบนเก้าอี้เขาไปบนตาราง กล่าว "ตอนนี้ดันจานพระองค์ใกล้ฉัน ที่เราจะกินกัน" และเธอไม่ได้ แต่เป็นทุกคน พบ unwillingly มากขึ้น

ดูเหมือนกบที่จะ ลิ้มลองอาหารของเขามาก แต่ทุกบิตที่ลูกสาวของพระราชากินเกือบสำลัก เธอจนล่าสุดกบกล่าวว่า "ฉันมีความพึงพอใจความหิวของฉัน และรู้สึกมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเวลาสมัยก่อน เมื่อปรารถนา มี มี อยู่ คิง ที่มีนักเรียนหญิงทั้งหมดสวยงาม แต่น้องเล็กก็สวยงามเหลือเกินที่ดวงอาทิตย์เอง แม้ว่าเขาจะเห็นนางมาก บ่อยมาก ซึ่งทุกครั้งที่เธอออกมาสู่แสงแดด

ใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นขนาดใหญ่ และอึมครึม ท่ามกลางป่าที่ยืนต้นมะนาวแก่ใต้ที่มีกิ่งก้านสาดน้ำพุเล็กๆ ดังนั้น เมื่อใดก็ ตามที่มันร้อนมากของกษัตริย์ ลูกสาวคนสุดท้อง เข้าไปในเนื้อไม้ และนั่งลงข้างน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อมักจะผันตัวเองโดยการโยนลูกบอลสีทองขึ้นในอากาศและจับมันอีก และนี่เป็นสวนสนุกที่เธอชื่นชอบ

ตอนนี้ วันนึงเกิดลูกบอลสีทองนี้เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันขึ้นไปในอากาศ ไม่ได้ล้มลงในมือเธอ แต่กับหญ้า แล้วมันกลิ้งลงไปในน้ำพุ ลูกสาวของกษัตริย์ตามลูกด้วยสายตาของเธอ แต่มันก็หายไปอยู่ใต้น้ำที่ลึกมากที่เธอไม่อาจเห็นด้านล่าง

จากนั้นเธอเริ่มคร่ำครวญและร้องไห้ดังขึ้นและดัง และ เมื่อเธอร้องไห้เสียงเรียก " ทำไม weepest เจ้าลูกสาว O ของกษัตริย์ ? น้ำตาของเจ้าจะหลอมเป็นหินสงสาร " เธอมองไปรอบ ๆเพื่อจุดไหนเสียงก็มา และเห็นกบยืดหัวน่าเกลียดของเขาหนาออกมาจากน้ำ " อ๊ะ ! คุณน้ำเก่าที่คนพาย , " เธอกล่าว " คุณพูด ? ฉันร้องไห้สำหรับโกลเด้นบอลที่เด้งจากฉันไปในน้ำ "

" เงียบและไม่ร้องไห้" กบตอบ " ข้าให้เจ้าช่วยเหลือดี แต่สิ่งที่เธอให้ฉัน ถ้าฉันประสบความสำเร็จในการดึงของเล่นของท่านอีก "

" คุณต้องการอะไร ที่รักกบ " เธอกล่าว " ชุดของฉัน ไข่มุก และอัญมณีหรือมงกุฎสีทองที่ฉันสวมใส่ "

กบตอบ " ชุด หรืออัญมณี หรือ สวมมงกุฎทองคำ ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่ถ้าท่านรักข้า และให้ข้าเป็นสหายของท่านและคู่รัก ,นั่งที่โต๊ะของท่าน และกินจากจานของเจ้าโกลเด้นน้อย และดื่มจากถ้วยของพระองค์ และนอนในเตียงเล็กๆของพระองค์ หากพระองค์สัญญาว่าสิ่งเหล่านี้ ก็จะกระโดดลง และดึงขึ้นลูกบอลสีทองของท่าน "

" โอ้ ฉันสัญญากับคุณทั้งหมด , " กล่าวว่า เธอ " ถ้าคุณจะเอาลูกบอลสีทองของฉัน แต่เธอก็คิดกับตัวเอง " อะไรคือโง่กบบ่นเกี่ยวกับ ?ให้เขาอยู่ในน้ำมีค่าเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม " แล้วกบ ทันทีที่เขาได้รับสัญญากับเธอ ดึงศีรษะภายใต้น้ำและดำน้ำลง

ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันบนหญ้า ลูกสาวของกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธออีกครั้งเห็นของเล่นของเธอสวยงาม และพาขึ้น เธอก็วิ่งออกไปทันที" หยุด ! ! ! ! ! หยุด ! " ร้องไห้กบ ; " พาข้าไปกับท่าน ฉันวิ่งไม่ได้ ตามที่ท่าน "

แต่เสียงกบร้องก็ไม่มีประโยชน์ แม้ว่ามันดังพอ ลูกสาวของพระราชาไม่ฟังมัน แต่ไปเร่งกลับบ้าน แล้วลืมกบที่น่าสงสารที่ต้องกระโดดกลับเข้าไปในน้ำพุ

วันถัดไป เมื่อลูกสาว กษัตริย์นั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อของเธอ และข้าราชบริพารในราชสำนักทั้งหมดและกินจากจานทองเล็ก ๆของเธอเอง สิ่งที่ได้ยินมา splish บันไดหินอ่อน , สาด , สาด splish ; และเมื่อมันมาถึงด้านบนก็เคาะประตูและเสียงบอก

" เปิดประตู ลูกสาวคนสุดท้อง พระองค์ของกษัตริย์ "

เธอจึงลุกขึ้นและเดินไปหาใครที่เรียกเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูและเห็นกบ ,เธอปิดมันอีกครั้งอย่างรวดเร็วและมีความรักที่ดี และมานั่งที่โต๊ะ มองหน้าซีดเหลือเกิน

แต่กษัตริย์รับรู้ว่าหัวใจเธอเต้นแรง และถามเธอว่ามันเป็นยักษ์ที่เคยมารับเธอที่ยืนอยู่ที่ประตู " โอ้ ไม่ ! " เธอตอบ " มันเป็นยักษ์ แต่เป็นยัยกบ "

" แล้วกบต้องการกับคุณ ? " พระราชาพูด

" โอ้พระบิดาผู้เป็นที่รัก เมื่อวานตอนที่ผมเล่นน้ำพุ ลูกบอลสีทองของฉันตกลงไปในน้ำ และกบเรียกมันอีก เพราะฉันร้องไห้มาก แต่อย่างแรกเลย ผมต้องบอกคุณ เขากดดันฉันมาก ฉันสัญญากับเขา เขาเป็นคู่หูของฉัน ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะออกมาจากน้ำ แต่เขามีการจัดการที่จะกระโดดออกมาและตอนนี้เขาต้องการมาที่นี่ "

ตอนนั้นมีเคาะอีก และเสียงบอก

" กษัตริย์ของลูกสาวคนเล็ก

เปิด ประตู . . .

เจ้าลืม

" สัญญา

ที่น้ำพุใสมากเลย

'neath มะนาวต้นไม้เงา ?

พระธิดาคนเล็ก

เปิด ประตู . . . "

แล้วกษัตริย์ตรัสว่า " สิ่งที่คุณได้ให้สัญญาว่า คุณจะต้องดำเนินการไป และให้เขาเข้ามา แล้วลูกสาวของกษัตริย์ไปเปิดประตูและกบกระโดดตามเธออยู่ กับเก้าอี้ของเธอ และทันทีที่เธอนั่ง , เขากล่าวว่า , " ฉันยกขึ้น แต่เธอลังเลอยู่นาน กษัตริย์ได้สั่งให้เธอทำตาม

และทันทีที่กบนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เขา jumpedin เวลาสมัยก่อน เมื่อ ขอให้ มี มี อยู่ คิง ที่มีนักเรียนหญิงทั้งหมดสวยงาม แต่น้องเล็กก็สวยงามเหลือเกินที่ดวงอาทิตย์เองแม้ว่าเขาจะเห็นนางมาก บ่อยมาก ซึ่งทุกครั้งที่เธอออกมาสู่แสงแดด

ใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นขนาดใหญ่และอึมครึม ท่ามกลางป่าที่ยืนต้นมะนาวเก่าใต้ที่มีกิ่งก้านสาดน้ำพุเล็กๆ ดังนั้น เมื่อใดก็ ตามที่มันร้อนมากของกษัตริย์ ลูกสาวคนสุดท้อง เข้าไปในเนื้อไม้ และนั่งลงข้างน้ำพุ และเมื่อเธอรู้สึกหัวทึบ มักจะผันตัวเองโดยการโยนลูกบอลสีทองขึ้นในอากาศและจับมันอีก และนี่เป็นสวนสนุกที่เธอชื่นชอบ

ตอนนี้ วันนึงเกิดลูกบอลสีทองนี้ เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันขึ้นไปในอากาศ ไม่ได้ล้มลงในมือเธอ แต่กับหญ้า แล้วมันกลิ้งลงไปในน้ำพุ ลูกสาวของกษัตริย์ตามบอลด้วยตาของเธอแต่มันก็หายไปอยู่ใต้น้ำที่ลึกมากที่เธอไม่อาจเห็นด้านล่าง

จากนั้นเธอเริ่มคร่ำครวญและร้องไห้ดังขึ้นและดัง และ เมื่อเธอร้องไห้ เสียงเรียกออกมา " ทำไม weepest เจ้าลูกสาว O ของกษัตริย์ ? น้ำตาของเจ้าจะหลอมเป็นหินสงสาร " เธอมองไปรอบ ๆเพื่อจุดไหนเสียงก็มา และเห็นกบยืดของเขาหนาหัวน่าเกลียดออกมาจากน้ำ " อ๊ะ ! คุณน้ำเก่าที่คนพาย , " เธอกล่าว " คุณพูด ? ฉันร้องไห้สำหรับโกลเด้นบอลที่เด้งจากฉันไปในน้ำ "

" เงียบและไม่ร้องไห้ " ตอบกบ ; " ฉันสามารถประทานความช่วยเหลือที่ดี แต่สิ่งที่เธอให้ฉัน ถ้าฉันประสบความสำเร็จในการดึงของเล่นของท่านอีก "

" คุณต้องการอะไร ที่รักกบ " เธอกล่าว " ชุดของฉันของผม ไข่มุก และอัญมณีหรือมงกุฎสีทองที่ฉันสวมใส่ "

กบตอบ " ชุด หรืออัญมณี หรือ สวมมงกุฎทองคำ ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่ถ้าท่านรักข้า และให้ข้าเป็นสหายของท่าน และเพื่อนเล่น และนั่งที่โต๊ะของท่าน และกินจากจานของเจ้าโกลเด้นน้อย และดื่มจากถ้วยของพระองค์ และนอนของท่านเล็กน้อย เตียง , - ถ้าพระองค์สัญญาว่าสิ่งเหล่านี้แล้วผมจะกระโดดลง และดึงขึ้นลูกบอลสีทองของท่าน "

" โอ้ ฉันสัญญากับคุณ " เธอกล่าว " ถ้าคุณจะเอาลูกบอลสีทองของฉัน แต่เธอก็คิดกับตัวเอง " อะไรคือโง่กบบ่นเกี่ยวกับ ? ให้เขาอยู่ในน้ำมีค่าเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม " แล้วกบ ทันทีที่เขาได้รับสัญญากับเธอ ดึงศีรษะภายใต้น้ำและดำน้ำลง

ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันบนหญ้า ลูกสาวของกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธออีกครั้งเห็นของเล่นของเธอสวยงาม และพาขึ้น เธอก็วิ่งออกไปทันที " หยุด ! ! ! ! ! หยุด ! " ร้องไห้กบ ; " พาข้าไปกับท่าน ฉันวิ่งไม่ได้ ตามที่ท่าน "

แต่เสียงกบร้องก็ไม่มีประโยชน์ แม้ว่ามันดังพอลูกสาวของพระราชาไม่ฟังมัน แต่ไปเร่งกลับบ้าน แล้วลืมกบที่น่าสงสารที่ต้องกระโดดกลับเข้าไปในน้ำพุ

วันถัดไป เมื่อลูกสาวของกษัตริย์นั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อของเธอ และข้าราชบริพารในราชสำนักทั้งหมด และกินจากจานทองเล็ก ๆของเธอเองบางอย่าง เคยได้ยินมา splish บันไดหินอ่อน , สาด , สาด splish ; และเมื่อมันมาถึงด้านบนมันเคาะประตูและเสียงบอก

" เปิดประตู ลูกสาวคนสุดท้อง พระองค์ของกษัตริย์ "

เธอจึงลุกขึ้นและเดินไปหาใครที่เรียกเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูและเห็นกบ เธอปิดมันอีกครั้งอย่างรวดเร็วและมีความรักที่ดี และมานั่งที่โต๊ะ มองหน้าซีดเหลือเกิน

แต่ทรงรับรู้ว่า หัวใจเธอเต้นอย่างรุนแรงและถามเธอว่ามันเป็นยักษ์ที่เคยมารับเธอที่ยืนอยู่ที่ประตู " โอ้ ไม่ ! " เธอตอบ " มันเป็นยักษ์ แต่เป็นยัยกบ "

" แล้วกบต้องการกับคุณ ? " พระราชาพูด

" โอ้พระบิดา เมื่อวานตอนที่ผมเล่นน้ำพุ ลูกบอลสีทองของฉันตกลงไปในน้ำ และกบเรียกมันอีก เพราะฉันร้องไห้มาก แต่อย่างแรกเลย ผมต้องบอกคุณเขากดดันฉันมาก ฉันสัญญากับเขา เขาเป็นคู่หูของฉัน ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะออกมาจากน้ำ แต่เขามีการจัดการที่จะกระโดดออกมาและตอนนี้เขาต้องการมาที่นี่ "

ตอนนั้นมีเคาะอีก และเสียงบอก

" กษัตริย์ของลูกสาวคนเล็ก

, ,

ทรงเปิดประตู ท่านลืม

" สัญญา

ที่น้ำพุให้ชัดเจน

อยู่ใต้ร่มเงาต้นไม้มะนาว ?

พระธิดาคนเล็ก

เปิด ประตู . . . "

แล้วกษัตริย์ตรัสว่า " สิ่งที่คุณได้ให้สัญญาว่า คุณจะต้องดำเนินการไป และให้เขาเข้ามา แล้วลูกสาวของกษัตริย์ไปเปิดประตู และกบกระโดดตามเธออยู่ กับเก้าอี้ของเธอ : และทันทีที่เธอนั่ง , เขากล่าวว่า , " ฉันยกขึ้น แต่เธอลังเลอยู่นาน กษัตริย์ได้สั่งให้นางฟัง

และทันทีที่กบนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขากระโดดไปที่โต๊ะแล้วพูดว่า " ตอนนี้ดันจานของท่านใกล้ฉัน ที่เรากินด้วยกัน แล้วเธอทำอย่างนั้น แต่เป็นทุกหนึ่งสังเกตเห็นมากนี้แหละ

กบดูอิ่มอร่อยอาหารเย็นของเขามาก แต่ทุกบิตที่ ลูกสาวของพระราชากินเกือบจะบีบคอเธอ จนในที่สุด กบ กล่าวว่า " ผมพอใจ ความหิว และรู้สึกดีมาก