In the early 1920's, settlers came

In the early 1920's, settlers came to Alaska looking for gold. They traveled by boat to the coastal towns of Seward and Knik, and from there by land into the gold fields. The trail they used to travel inland is known today as the Iditarod Trail, one of the National Historic Trails designated by the Congress of the United States. The Iditarod Trail quickly became a major thoroughfare in Alaska, as the mail and supplies were carried across this trail. People also used it to get from place to place, including the priests, ministers, and judges who had to travel between villages. In the winter, the settlers’ only means of travel down this trail was via dog sled.
Once the gold rush ended, many gold-seekers went back to where they had come from, and suddenly there was much less travel on the Iditarod Trail. The introduction of the airplane in the late 1920’s meant dog teams were no longer the standard mode of transportation, and of course with the airplane carrying the mail and supplies, there was less need for land travel in general. The final blow to the use of the dog teams was the appearance of snowmobiles.
By the mid 1960's, most Alaskans didn’t even know the Iditarod Trail existed, or that dog teams had played a crucial role in Alaska’s early settlements. Dorothy G. Page, a self-made historian, recognized how few people knew about the former use of sled dogs as working animals and about the Iditarod Trail’s role in Alaska’s colorful history. To raise awareness about this aspect of Alaskan history, she came up with the idea to have a dog sled race over the Iditarod Trail. She presented her idea to an enthusiastic musher, as dog sled drivers are known, named Joe Redington, Sr. Soon the Pages and the Redingtons were working together to promote the idea of the Iditarod race.
Many people worked to make the first Iditarod Trail Sled Dog Race a reality in 1967. The Aurora Dog Mushers Club, along with men from the Adult Camp in Sutton, helped clear years of overgrowth from the first nine miles of the Iditarod Trail. To raise interest in the race, a $25,000 purse was offered, with Joe Redington donating one acre of his land to help raise the funds. The short race, approximately 27 miles long, was put on a second time in 1969.
After these first two successful races, the goal was to lengthen the race a little further to the ghost town of Iditarod by 1973. However in 1972, the U.S. Army reopened the trail as a winter exercise, and so in 1973, the decision was made to take the race all the way to the city of Nome—over 1,000 miles. There were many who believed it could not be done and that it was crazy to send a bunch of mushers out into the vast, uninhabited Alaskan wilderness. But the race went! 22 mushers finished that year, and to date over 400 people have completed it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน 1920 ต้น ตั้งถิ่นฐานมาอลาสก้าหาทอง พวกเขาเดินเรือสู่เมืองชายฝั่ง ของเวิร์ดและ Knik และมีที่ดินในเขตทอง แนวทางที่เคยเดินทางเข้าเรียกวันนี้ว่าทางสนาม หนึ่งแนวฮิสตอริแห่งชาติที่กำหนด โดยสภาคองเกรสของสหรัฐอเมริกา ทางสนามกลายเป็น หลวงหลักในอลาสก้า อย่างรวดเร็ว ตามจดหมายและอุปกรณ์ได้ดำเนินการในแนวทางนี้ คนใช้ก็จะได้รับจากสถานการเพลส รวม ถึงพระสงฆ์ รัฐมนตรี ผู้พิพากษาที่มีการเดินทางระหว่างหมู่บ้าน ในฤดูหนาว การตั้งถิ่นฐานเพียงวิธีการเดินทางลงทางนี้ได้ผ่านสุนัขลากเลื่อนเมื่อสิ้นสุดรัชทอง ทองนี้มากก็กลับไปที่มาจาก และก็มีมากน้อยเดินทางบนเส้นทางสนาม แนะนำเครื่องบินใน 1920 ปลายหมายถึง ทีมสุนัขไม่ได้โหมดมาตรฐานของการขนส่ง และแน่นอนกับเครื่องบินจดหมายและอุปกรณ์ในการถือครอง มีน้อยต้องเดินดินทั่วไป ระเบิดสุดท้ายจะใช้ทีมสุนัขมีลักษณะของ snowmobilesโดย 1960 กลาง Alaskans ส่วนใหญ่ไม่ได้รู้ทางสนามอยู่ หรือว่า สุนัขทีมมีบทบาทสำคัญในอลาสก้าของก่อนชำระเงิน โดโรธี G. หน้า นักประวัติศาสตร์ทำ รู้จักกี่คนรู้ เกี่ยวกับการใช้อดีตของสุนัขลากเลื่อนเป็นสัตว์ทำงาน และบทบาทของทางสนามในประวัติศาสตร์ที่มีสีสันของอะแลสกา เพื่อสร้างความตระหนักรู้เกี่ยวกับด้านนี้ของประวัติศาสตร์ของอะแลสกา เธอมากับความคิดที่จะมีการแข่งขันสุนัขลากเลื่อนทางสนาม เธอแสดงความคิดที่กระตือรือร้น musher เป็นสุนัขลากเลื่อนที่ทราบว่าไดรเวอร์ ชื่อ Joe Redington, Sr. เร็ว ๆ นี้หน้า และ Redingtons ได้ทำงานร่วมกันเพื่อส่งเสริมความคิดของสนามแข่งหลายคนทำงานไปทำแรกสนามสุนัขลากเลื่อนแข่งจริงในค.ศ. 1967 ออโรราสุนัข Mushers คลับ กับคนจากค่ายซัตตั้น ผู้ใหญ่ช่วย overgrowth ปีชัดเจนจากไมล์เก้าแรกของทางสนาม ยกสนใจในการแข่งขัน ใส่ $25000 แนะนำ Joe Redington บริจาคผืนหนึ่งเอเคอร์เพื่อช่วยยกระดับกองทุน การแข่งขันระยะสั้น ยาว ประมาณ 27 ไมล์ถูกวางบนเป็นครั้งที่สองใน 1969หลังจากแข่งขันประสบความสำเร็จเหล่านี้สอง เป้าหมายคือการ ยืดการแข่งขันเล็กน้อยมุมเมืองผีของสนาม โดย 1973 แต่ในปี 1972 กองทัพบกสหรัฐฯ เปิดทางเป็นการออกกำลังกายหนาว และดัง นั้นใน 1973 การตัดสินใจที่จะใช้การแข่งขันทางการเมือง Nome — กว่า 1000 ไมล์ มีหลายคนเชื่อว่า จะไม่ทำและก็บ้าส่งพวงของ mushers ออกไปมากมาย ไม่มีใครอยู่ในถิ่นทุรกันดารของอะแลสกา แต่การแข่งขันไป 22 mushers เสร็จสิ้นปี และวันที่ 400 กว่า คนเสร็จมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงต้นปี 1920 มาตั้งถิ่นฐานมาถึงอลาสก้าที่กำลังมองหาทอง พวกเขาเดินทางโดยเรือไปยังเมืองชายฝั่งของซีเวิร์ดและ Knik และจากที่นั่นโดยที่ดินเป็นทุ่งทอง เส้นทางที่พวกเขาใช้ในการเดินทางในประเทศเป็นที่รู้จักกันในวันนี้เป็น Iditarod Trail ซึ่งเป็นหนึ่งในเส้นทางประวัติศาสตร์แห่งชาติที่กำหนดโดยสภาคองเกรสของสหรัฐอเมริกา Iditarod Trail อย่างรวดเร็วกลายเป็นทางสัญจรสำคัญในอลาสก้าเป็นจดหมายและวัสดุสิ้นเปลืองที่ได้ดำเนินการในเส้นทางนี้ คนยังใช้มันที่จะได้รับจากสถานที่ที่รวมทั้งพระสงฆ์ที่รัฐมนตรีและผู้พิพากษาที่ต้องเดินทางไปมาระหว่างหมู่บ้าน ในฤดูหนาวเพียงวิธีการตั้งถิ่นฐานของการเดินทางลงมาทางนี้คือผ่านทางเลื่อนสุนัข
เมื่อตื่นทองสิ้นสุดวันที่หลายคนหาทองเดินกลับไปที่พวกเขาได้มาจากและก็มีการเดินทางมากน้อยใน Iditarod Trail การแนะนำของเครื่องบินในช่วงปลายทศวรรษที่ 1920 หมายความว่าทีมสุนัขไม่ได้อยู่โหมดมาตรฐานของการขนส่งและแน่นอนด้วยเครื่องบินแบกอีเมลและวัสดุสิ้นเปลืองที่มีความจำเป็นน้อยลงสำหรับการเดินทางที่ดินในทั่วไป ครั้งสุดท้ายที่จะใช้ทีมสุนัขคือการปรากฏตัวของสโนว์โมบิล
โดยในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960, อลาสกาที่ส่วนใหญ่ไม่ได้รู้ว่าร็อด Trail มีอยู่หรือว่าทีมสุนัขมีบทบาทสำคัญในมลรัฐอะแลสกาของการตั้งถิ่นฐานในช่วงต้น โดโรธี G. หน้าประวัติศาสตร์ที่สร้างตัวเอง, ได้รับการยอมรับว่าไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับอดีตใช้หมาลากเลื่อนเป็นสัตว์การทำงานและการเกี่ยวกับบทบาท Iditarod Trail ในประวัติศาสตร์ที่มีสีสันของอลาสกา เพื่อสร้างความตระหนักเกี่ยวกับลักษณะของประวัติศาสตร์อลาสก้านี้เธอมากับความคิดที่จะมีการแข่งขันสุนัขลากเลื่อนในช่วง Iditarod Trail เธอนำเสนอความคิดของเธอที่จะผักดองกระตือรือร้นเป็นคนขับเลื่อนสุนัขเป็นที่รู้จักชื่อโจดิงตันซีเนียร์ในไม่ช้าหน้าและ Redingtons กำลังทำงานร่วมกันเพื่อส่งเสริมความคิดของการแข่งขันร็อด
หลายคนทำงานที่จะทำให้เป็นครั้งแรกที่ร็อดตามรอยเลื่อน สุนัขการแข่งขันความเป็นจริงในปี 1967 ออโรร่าสุนัข Mushers คลับพร้อมกับคนจากค่ายผู้ใหญ่ในซัตตันช่วยปีที่ชัดเจนของห้องแถวจากเก้าไมล์แรกของร็อด Trail เพื่อยกระดับความสนใจในการแข่งขัน 25,000 ดอลลาร์กระเป๋าเงินถูกนำเสนอกับโจดิงตันบริจาคหนึ่งเอเคอร์ของที่ดินของเขาเพื่อช่วยระดมทุน การแข่งขันระยะสั้นประมาณ 27 ไมล์ยาวที่วางอยู่บนเป็นครั้งที่สองในปี 1969
หลังจากที่ครั้งแรกของสองเผ่าพันธุ์ที่ประสบความสำเร็จเหล่านี้เป้าหมายคือเพื่อยืดการแข่งขันเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อไปเมืองผีของร็อดโดย 1973 อย่างไรก็ตามในปี 1972 สหรัฐฯ กองทัพบกเปิดเส้นทางการออกกำลังกายในช่วงฤดูหนาวและอื่น ๆ ในปี 1973, การตัดสินใจที่จะใช้การแข่งขันตลอดทางไปยังเมือง Nome กว่า 1,000 ไมล์ มีหลายคนที่เชื่อว่ามันไม่สามารถทำได้และมันก็บ้าไปส่งพวงของ mushers ออกไปกว้างใหญ่ไม่มีใครอยู่ป่าอลาสก้า แต่การแข่งขันไป! 22 mushers เสร็จสิ้นในปีนั้นและจนถึงปัจจุบันกว่า 400 คนได้เสร็จสมบูรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงปี 1920 , ตั้งถิ่นฐานมาอลาสก้าตามหาทอง พวกเขาเดินทางโดยเรือไปยังเมืองชายฝั่งทะเลของซีเวิร์ด และ knik และจากโดยมีที่ดินเป็นทองด้าน เส้นทางที่พวกเขาใช้เดินทางบก เป็นที่รู้จักกันในวันนี้เป็นรอยเลื่อนหนึ่งของประวัติศาสตร์แห่งชาติกำหนดโดยรัฐสภาแห่งสหรัฐอเมริกา ส่วนรอยเลื่อนอย่างรวดเร็วเป็นทางสัญจรหลักในอลาสก้าเป็นจดหมายและพัสดุดำเนินการผ่านเส้นทางนี้ คนยังใช้มันที่จะได้รับจากสถานที่ที่จะวาง รวมทั้งพระสงฆ์ รัฐมนตรี และผู้พิพากษาที่ต้องเดินทางไปมาระหว่างหมู่บ้าน ในฤดูหนาว : ' หมายความว่า เดินทางลงทางเดินนี้ก็ผ่านเลื่อนสุนัข .
เมื่อทองสิ้นสุดกําลังทองจำนวนมากกลับไปที่ที่เขาจากมาและก็มีการเดินทางมากน้อยบนรอยเลื่อน . เบื้องต้นของเครื่องบินในช่วงปลายทศวรรษที่ 1920 หมายถึงสุนัขทีมที่ไม่มีโหมดมาตรฐานของการขนส่ง และแน่นอน ด้วยเครื่องบินแบกจดหมายและพัสดุ มีความต้องการน้อยลงสำหรับการเดินทางที่ดินทั่วไป ระเบิดครั้งสุดท้ายที่จะใช้สุนัขทีมเป็นลักษณะของ snowmobiles .
โดยกลางเดือน 1960 ของAlaskans ส่วนใหญ่ไม่รู้ว่ารอยเลื่อนที่มีอยู่ หรือทีมที่สุนัขเคยเล่นมีบทบาทสำคัญในอลาสกาชำระหนี้ก่อน . โดโรธี กรัม หน้า นักประวัติศาสตร์เอง ยอมรับว่าไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับการใช้สุนัขลากเลื่อนของอดีตเป็นสัตว์ใช้งานและบทบาทของรอยเลื่อนในประวัติศาสตร์ที่มีสีสันของอลาสก้า เพื่อสร้างความตระหนักเกี่ยวกับด้านนี้ของอะแลสกาประวัติศาสตร์ ,เธอมากับความคิดที่จะมีการแข่งขันสุนัขลากเลื่อนผ่านรอยเลื่อน . เธอเสนอความคิดของเธอกับเจ้านายกระตือรือร้นเป็นคนขับเลื่อนสุนัขที่เป็นที่รู้จักกันในชื่อ โจ redington ซีเนียร์ อีกไม่นานหน้าและ redingtons ทำงานร่วมกันเพื่อส่งเสริมความคิดของ iditarod การแข่งขัน .
หลายคนทำงานเพื่อให้ก่อนการแข่งขันสุนัขลากเลื่อนรอยเลื่อนจริงใน พ.ศ. 2510 ออโรร่าผู้แข่งขันสุนัขคลับพร้อมกับพวกผู้ใหญ่ค่ายในซัตตัน , ช่วยปีชัดเจนของ overgrowth จากเก้าไมล์แรกของรอยเลื่อน . เพื่อเพิ่มความสนใจในการแข่งขัน กระเป๋าเงิน 25000 บาท ถูกเสนอให้กับ โจ redington บริจาคหนึ่งเอเคอร์ของที่ดินของเขาเพื่อช่วยเพิ่มทุน การแข่งขันสั้นยาวประมาณ 27 ไมล์ ก็ใส่เป็นครั้งที่สองในปี 1969 หลังจากครั้งแรกนี้ประสบความสำเร็จ
สองเชื้อชาติเป้าหมายคือเพื่อยืดการแข่งขันอีกนิดให้ผีเมือง iditarod โดย 1973 อย่างไรก็ตาม ในปี 1972 , กองทัพสหรัฐเปิดเส้นทางเป็นฤดูหนาวการออกกำลังกาย ดังนั้นในปี 1973 ได้มีการตัดสินใจที่จะใช้แข่งไปทางเมือง Nome มากกว่า 1000 ไมล์ มีหลายคนที่เชื่อว่ามันไม่ทำ และนั่นมันบ้าส่งพวงของผู้แข่งขันออกไปกว้างใหญ่ไพศาลอลาสก้า อยู่ป่า แต่แข่งไป ! 22 ผู้แข่งขันเสร็จสิ้นในปีนั้น และวันที่กว่า 400 คนได้เสร็จสิ้น .