We’ve rested enough,” said Meng Hao

We’ve rested enough,” said Meng Hao coolly. “Get up. You walk in front.”

Chu Yuyan said nothing. Grinding her teeth, she struggled to her feet. As she did, her clothes shifted, revealing more of her body. Her face just now had been pale white, but was now crimson. As of now, the hatred in her heart toward Meng Hao was even greater than that felt by Wang Tengfei.

But she had lost access to her Cultivation base, and was now just a tender woman. She couldn’t compare at all to Meng Hao. Although he had started out as a scholar, the strength and toughness of his body were far beyond that of an ordinary Cultivator.

He might not be as strong as those Cultivators who focus on body training, but in terms of recovery and strength, he was far from ordinary. Otherwise, he would not have recovered consciousness so much more quickly than Chu Yuyan.

She could only endure and comply with his demand that she take the lead, the fury in her heart growing deeper and deeper. Meng Hao naturally was aware of this. He walked behind her, looking at her graceful figure. The rips in her garment revealed large portions of the skin on her back.

The reason he had Chu Yuyan walk in front, however, was because he still felt at danger in this place. Chu Yuyan would act as a wind vane; she would be able to provide advance notice of any potential threat.

They moved forward in single file. If he wanted to, Meng Hao would change their course by pointing and giving new instructions. Chu Yuyan had no choice other than to clench her jaw and comply. Hatred for Meng Hao had seeped into her bones. Yet she could only obey him. A very long time passed by, and it seemed as if soon they would have explored everywhere they could. Everything was cliff face, with no exits.

Strange rocks littered the landscape, as did the skeletons of various birds and beasts. Was this place some sort of death trap?

Meng Hao grew more silent. Chu Yuyan’s mood slowly fell, until despair showed in her eyes.

They followed the cliff face, eventually coming to the realization that they were walking in a large circle. Sometimes, they would rest up against the cliff face for a while before continuing. One day they reached an area that seemed to contain an unusually large amount of bones. Suddenly, they caught sight of a lake.

The shores of the lake were piled with countless bones, many of which were human. It was impossible to tell how many years they had been there. The aura of the place was gruesome, and also seemed to be filled with the stink of blood.

In fact this lake, was a lake of blood.

As Chu Yuyan approached the lake, the formerly calm surface began to ripple. As soon as the tiny waves began to spread out, Meng Hao stopped.

Chu Yuyan’s face drained of blood, and her body began to quiver. An intense sense of danger filled her, as if something horrifying existed within the lake, and was looking at her.

“Walk back slowly,” said Meng Hao softly. He stood a bit further away from the lake. “Don’t panic. One step at a time. ”

Biting her lip, Chu Yuyan slowly moved backwards several meters. The lake began to roil, and a piercing shrieking sound could be heard coming from within it. Chu Yuyan moved backward as quickly as possible

Amidst the ringing shrieks which filled the air, a dark green altar suddenly rose up from within the lake. Waves swelled across the surface of the lake of blood. Figures appeared from within the blood. It was difficult to tell which were male and which were female, because they had no skin, only bloody flesh. They carried the dark stone altar on their shoulders as it rose out of the lake.

The altar was over one hundred fifty meters in diameter, and as it rose out of the surface of the lake, it emitted a sickly reddish-green glow. On top of the altar was a throne made of stone, seemingly the same dark green stone the altar was formed from.

Sitting on the throne was a corpse. A death aura wafted around it, and its face was covered with a mask. The mask was white and featureless.

Meng Hao’s pupils constricted and he stood motionless. Chu Yuyan stood there pale-faced, equally unwilling to move. Enough time passed to take about ten breaths, and then the stone altar slowly began to sink back down. Once again, the bloody surface of the lake grew still, and everything returned to quietness.

Meng Hao let out a long breath and walked backward slowly. Chu Yuyan did the same thing. When the two of them had retreated about three hundred meters, the sense of imminent danger in their hearts slowly faded.

“What was that…” said Chu Yuyan, the first words she had spoken voluntarily in days. Her voice was weak and hoarse.

Meng Hao didn’t reply. Instead, he turned and walked off. Chu Yuyan hesitated a moment, then followed silently. They returned to the cliff face, to a place where earlier they had discovered a natural cave. Inside, Meng Hao sat down cross-legged. Chu Yuyan leaned back against the cave wall, her arms hugging her legs. She stared blankl

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราได้วางพอ กล่าวว่า เฮาเมงเฉย "ได้ค่า คุณเดินหน้า"ชู Yuyan กล่าวว่า ไม่มีอะไร ฟันของเธอ เธอต่อสู้เพื่อเท้าของเธอ เช่น เสื้อผ้าของเธอเลื่อนขึ้น เผยให้เห็นร่างกายของเธอเพิ่มเติม ใบหน้าของเธอตอนนี้ได้ขาวซีด แต่ตอนนี้ก็เข้ม ณ ขณะนี้ ความเกลียดชังในหัวใจของเธอไปทางเมงเฮาได้ยิ่งกว่านั้นโดยวัง Tengfeiแต่เธอก็ไม่สามารถเข้าถึงฐานการเพาะปลูกของเธอ และเวลานี้ผู้หญิงอ่อนโยน เธอไม่สามารถเปรียบเทียบทั้งหมดเฮาเมง แม้ว่าเขาได้เริ่มออกเป็นเป็น scholar ความแข็งแรงและความทนทานของร่างกายของเขาก็ไกลเกินกว่าที่เกษตรกรเป็นธรรมดาเขาอาจไม่เข้มแข็งเช่นเครื่องพรวนดินเหล่านั้นที่เน้นการฝึกร่างกาย แต่ในแง่ของการกู้คืนและความแข็งแรง เขาไกลจากสามัญ มิฉะนั้น เขาจะไม่มีการกู้คืนสติมากเร็วกว่า Yuyan ชูนอกจากนี้เธอเท่านั้นสามารถทน และสอดคล้องกับความต้องการของเขาว่า เธอนำ fury ในหัวใจของเธอเติบโตลึก และลึก เฮา เมงธรรมชาติได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ เขาเดินอยู่เบื้องหลังของเธอ กำลังดูรูปที่สง่างามของเธอ Rips ในเสื้อของเธอเปิดเผยส่วนใหญ่ของผิวบนหลังของเธอเหตุผลที่เขาชู Yuyan เดินหน้า แต่ เป็น เพราะเขายังคงรู้สึกที่อันตรายในนี้ ชู Yuyan จะทำหน้าที่เป็นกังหันลม เธอจะสามารถจัดเตรียมล่วงหน้าของภัยคุกคามใด ๆพวกเขาย้ายไปข้างหน้าในแฟ้มเดียว ถ้าเขาต้องการ เมงเฮาจะเปลี่ยนหลักสูตร โดยชี้ และให้คำแนะนำใหม่ Yuyan ชูก็ไม่มีทางเลือกอื่นกขาขากรรไกรของเธอ และปฏิบัติตาม โกรธแค้นเมงเฮาก็ seeped เข้าไปในกระดูกของเธอ แต่ เธออาจเพียงเชื่อฟังพระองค์ ผ่านเวลานาน และดูเหมือนว่า เร็ว ๆ นี้พวกเขาจะได้สำรวจทุกที่ที่พวกเขาสามารถ เสร็จหน้าผา มีไม่มีทางออกหินแปลกทิ้งกระจุยกระจายทิวทัศน์ เป็นโครงกระดูกของนกและสัตว์ต่าง ๆ เป็นสถานที่แห่งนี้เรียงลำดับของกับดักตายเฮา เมงขึ้นเงียบขึ้น อารมณ์ชู Yuyan ค่อย ๆ ล้มตาย จนสิ้นหวังที่แสดงให้เห็นว่าในดวงตาของเธอพวกเขาตามหน้าผาหน้า ในที่สุดมาถึงการรับรู้ที่พวกเขากำลังเดินเป็นวงกลมขนาดใหญ่ บางครั้ง พวกเขาจะเดินขึ้นหน้าผาหน้าก่อน วันหนึ่งพวกเขามาถึงพื้นที่ที่ดูเหมือนจะประกอบด้วยเป็นจำนวนมากผิดปกติของกระดูก ทันใดนั้น พวกเขาสามารถจับภาพของทะเลสาบชายฝั่งของทะเลสาบถูกซ้อนอยู่กับกระดูกนับไม่ถ้วน จำนวนมากที่ถูกมนุษย์ มันเป็นไปไม่ได้บอกว่า หลายปีได้มี กลิ่นอายของสถานที่คือเฟร็ด และยังปรากฏว่าห้องกว้างต้องเต็มไป ด้วยกลิ่นเหม็นของเลือดในความเป็นจริงนี้ทะเลสาบ ถูกของเลือดเป็นชู Yuyan ทาบทามทะเลสาบ พื้นผิวเดิมสงบเริ่มกระเพื่อม เป็นคลื่นเล็ก ๆ เริ่มสะพัด เมงเฮาหยุดชู Yuyan หน้าระบายของเลือด และร่างกายของเธอเริ่มสั่น ความรู้สึกรุนแรงอันตรายเต็มไป ว่าสิ่งที่หลบอยู่ภายในทะเลสาบ และกำลังมอง“Walk back slowly,” said Meng Hao softly. He stood a bit further away from the lake. “Don’t panic. One step at a time. ”Biting her lip, Chu Yuyan slowly moved backwards several meters. The lake began to roil, and a piercing shrieking sound could be heard coming from within it. Chu Yuyan moved backward as quickly as possibleAmidst the ringing shrieks which filled the air, a dark green altar suddenly rose up from within the lake. Waves swelled across the surface of the lake of blood. Figures appeared from within the blood. It was difficult to tell which were male and which were female, because they had no skin, only bloody flesh. They carried the dark stone altar on their shoulders as it rose out of the lake.The altar was over one hundred fifty meters in diameter, and as it rose out of the surface of the lake, it emitted a sickly reddish-green glow. On top of the altar was a throne made of stone, seemingly the same dark green stone the altar was formed from.Sitting on the throne was a corpse. A death aura wafted around it, and its face was covered with a mask. The mask was white and featureless.Meng Hao’s pupils constricted and he stood motionless. Chu Yuyan stood there pale-faced, equally unwilling to move. Enough time passed to take about ten breaths, and then the stone altar slowly began to sink back down. Once again, the bloody surface of the lake grew still, and everything returned to quietness.Meng Hao let out a long breath and walked backward slowly. Chu Yuyan did the same thing. When the two of them had retreated about three hundred meters, the sense of imminent danger in their hearts slowly faded.“What was that…” said Chu Yuyan, the first words she had spoken voluntarily in days. Her voice was weak and hoarse.Meng Hao didn’t reply. Instead, he turned and walked off. Chu Yuyan hesitated a moment, then followed silently. They returned to the cliff face, to a place where earlier they had discovered a natural cave. Inside, Meng Hao sat down cross-legged. Chu Yuyan leaned back against the cave wall, her arms hugging her legs. She stared blankl

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราได้วางพอ "เม้งเฮากล่าวว่าเฉย "ตื​​่น. คุณเดินอยู่ข้างหน้า. " ชู Yuyan กล่าวว่าไม่มีอะไร บดฟันของเธอเธอพยายามที่จะเท้าของเธอ ขณะที่เธอทำเสื้อผ้าของเธอขยับเผยให้เห็นมากขึ้นของร่างกายของเธอ ใบหน้าของเธอเพียงแค่ตอนนี้ได้รับการซีดขาว แต่ตอนนี้สีแดงเข้ม ณ ตอนนี้ความเกลียดชังในหัวใจของเธอที่มีต่อเม้งเฮาได้มากขึ้นกว่ารู้สึกว่าโดย Wang Tengfei. แต่เธอก็หายไปการเข้าถึงฐานการเพาะปลูกของเธอและเป็นขณะนี้เป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนโยน เธอไม่สามารถเปรียบเทียบที่ทุกเม้งเฮา แม้ว่าเขาจะได้เริ่มต้นจากการเป็นนักวิชาการที่มีความแข็งแรงและความทนทานของร่างกายของเขาอยู่ไกลเกินกว่าที่ของเกษตรกรสามัญ. เขาอาจจะไม่เป็นที่แข็งแกร่งเป็นพรวนผู้ที่มุ่งเน้นไปที่การฝึกร่างกาย แต่ในแง่ของการกู้คืนและความแข็งแรงของเขาเป็น ห่างไกลจากสามัญ มิฉะนั้นเขาจะไม่ได้คืนสติมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าชู Yuyan. เธอเท่านั้นที่สามารถทนและสอดคล้องกับความต้องการของเขาว่าเธอจะนำโกรธในหัวใจของเธอที่เติบโตลึกและลึก เม้งเฮาธรรมชาติก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ เขาเดินข้างหลังเธอมองไปที่รูปที่สง่างามของเธอ ฉีกในเครื่องแต่งกายของเธอเผยให้เห็นส่วนใหญ่ของผิวบนหลังของเธอ. เหตุผลที่ทำให้เขามีบุญชู Yuyan เดินนำหน้า แต่เป็นเพราะเขายังคงรู้สึกที่อันตรายในสถานที่นี้ ชู Yuyan จะทำหน้าที่เป็นกังหันลม เธอจะมีความสามารถที่จะให้แจ้งให้ทราบล่วงหน้าของภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้น. พวกเขาเดินไปข้างหน้าในไฟล์เดียว ถ้าเขาอยากจะเม้งเฮาจะเปลี่ยนหลักสูตรของพวกเขาโดยการชี้และให้คำสั่งใหม่ ชู Yuyan ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ๆ กว่าจะปล้ำกรามของเธอและปฏิบัติตาม ความเกลียดชังเม้งเฮาได้ซึมเข้าไปในกระดูกของเธอ แต่เธอเท่านั้นที่จะเชื่อฟังเขา เวลานานมากผ่านไปและมันดูเหมือนว่าเร็ว ๆ นี้พวกเขาจะมีการสำรวจทุกที่ที่พวกเขาได้ ทุกอย่างเป็นหน้าผาที่ไม่มีทางออก. หินแปลกเกลื่อนภูมิทัศน์เช่นเดียวกับโครงกระดูกของนกต่างๆและสัตว์ป่า เป็นสถานที่แห่งนี้จัดเรียงของดักแห่งความตายบ้างหรือเม้งเฮาเติบโตเงียบมากขึ้น อารมณ์ชู Yuyan ค่อย ๆ ลดลงจนสิ้นหวังแสดงให้เห็นในดวงตาของเธอ. พวกเขาตามหน้าผาในที่สุดก็มาถึงตระหนักว่าพวกเขากำลังเดินอยู่ในวงกลมขนาดใหญ่ บางครั้งพวกเขาก็จะเหลือขึ้นกับหน้าผาในขณะที่ก่อนดำเนินการต่อ วันหนึ่งพวกเขามาถึงบริเวณที่ดูเหมือนจะมีจำนวนมากผิดปกติของกระดูก ทันใดนั้นพวกเขาจับสายตาของทะเลสาบ. ชายฝั่งของทะเลสาบที่ถูกซ้อนกับกระดูกนับไม่ถ้วนหลายแห่งซึ่งเป็นของมนุษย์ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าหลายปีที่พวกเขาเคยมี กลิ่นอายของสถานที่ที่เป็นที่น่าสยดสยองและยังดูเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นของเลือด. ในความเป็นจริงทะเลสาบแห่งนี้เป็นทะเลสาบเลือด. ในฐานะที่เป็นบุญชู Yuyan เข้าหาทะเลสาบพื้นผิวสงบก่อนเริ่มกระเพื่อม ทันทีที่คลื่นเล็ก ๆ เริ่มกระจายออกเม้งเฮาหยุด. ใบหน้าชู Yuyan ของการระบายน้ำของเลือดและร่างกายของเธอเริ่มสั่น ความรู้สึกที่รุนแรงของอันตรายที่เต็มไปด้วยของเธอราวกับว่าบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวที่มีอยู่ภายในทะเลสาบและถูกมองเธอ. "เดินกลับช้า" เม้งเฮาพูดเบา ๆ เขาลุกขึ้นยืนบิตห่างไกลจากทะเลสาบ "อย่าตกใจ หนึ่งขั้นในเวลา. " กัดริมฝีปากของเธอชู Yuyan ค่อย ๆ ขยับไปข้างหลังหลายเมตร ทะเลสาบเริ่ม roil และเสียงร้องเสียงหลงเจาะอาจจะได้ยินมาจากภายใน ชู Yuyan ย้ายย้อนหลังได้โดยเร็วที่สุดท่ามกลางเสียงเรียกเข้าเสียงร้องที่เต็มไปด้วยอากาศที่แท่นบูชาสีเขียวเข้มจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นจากภายในทะเลสาบ คลื่นพองทั่วพื้นผิวของทะเลสาบของเลือด ตัวเลขที่ปรากฏจากภายในเลือด มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าเป็นเพศชายและเพศหญิงซึ่งเป็นเพราะพวกเขามีผิวไม่เพียงเนื้อเลือด พวกเขาดำเนินแท่นหินดำบนไหล่ของพวกเขาในขณะที่มันเพิ่มขึ้นจากทะเลสาบ. แท่นบูชาถูกกว่า 150 เมตรเส้นผ่าศูนย์กลางและเป็นมันลุกขึ้นจากพื้นผิวของทะเลสาบที่จะปล่อยออกมาเรืองแสงสีแดงสีเขียวซีด ด้านบนของแท่นบูชาเป็นบัลลังก์ที่ทำจากหินดูเหมือนเดียวกันหินสีเขียวเข้มแท่นบูชาที่ถูกสร้างขึ้นจาก. นั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ถูกศพ กลิ่นอายความตาย wafted รอบ ๆ และใบหน้าของมันถูกปกคลุมด้วยหน้ากาก หน้ากากเป็นสีขาวและไม่มีรูป. นักเรียนเม้งเฮาส์ตีบและเขายืนอยู่นิ่ง ชู Yuyan ยืนอยู่ที่นั่นซีดเผือดไม่เต็มใจที่เท่าเทียมกันที่จะย้าย เวลาพอผ่านไปสักประมาณสิบหายใจแล้วแท่นบูชาหินช้าเริ่มจมลงกลับลงมา อีกครั้งหนึ่งที่พื้นผิวที่เปื้อนเลือดของทะเลสาบยังคงเติบโตและทุกอย่างกลับสู่ความสงบ. เม้งเฮาให้ออกหายใจยาวและเดินย้อนกลับช้า ชู Yuyan ทำสิ่งเดียวกัน เมื่อพวกเขาทั้งสองถอยประมาณสามร้อยเมตรความรู้สึกของอันตรายในหัวใจของพวกเขาค่อย ๆ จางหายไป. "นั่นเป็นอะไร ... " ชู Yuyan คำแรกที่เธอได้พูดด้วยความสมัครใจในวันดังกล่าว เสียงของเธออ่อนแอและเสียงแหบ. เม้ง Hao ไม่ตอบ แต่เขาก็หันหลังและเดินออกไป ชู Yuyan ลังเลสักครู่แล้วตามมาอย่างเงียบ ๆ พวกเขากลับไปหน้าผา, ยังสถานที่ที่ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ค้นพบถ้ำธรรมชาติ ภายในเม้งเฮานั่งลงไขว่ห้าง ชู Yuyan พิงหลังกับผนังถ้ำอ้อมแขนของเธอกอดขาของเธอ เธอจ้อง blankl