Both modern and postmodern literatu

Both modern and postmodern literature represent a break from 19th century realism. In character development, both modern and postmodern literature explore subjectivism, turning from external reality to examine inner states of consciousness, in many cases drawing on modernist examples in the "stream of consciousness" styles of Virginia Woolf and James Joyce, or explorative poems like The Waste Land by T. S. Eliot. In addition, both modern and postmodern literature explore fragmentariness in narrative- and character-construction. The Waste Land is often cited as a means of distinguishing modern and postmodern literature.[citation needed] The poem is fragmentary and employs pastiche like much postmodern literature, but the speaker in The Waste Land says, "these fragments I have shored against my ruins". Modernist literature sees fragmentation and extreme subjectivity as an existential crisis, or Freudian internal conflict, a problem that must be solved, and the artist is often cited as the one to solve it. Postmodernists, however, often demonstrate that this chaos is insurmountable; the artist is impotent, and the only recourse against "ruin" is to play within the chaos. Playfulness is present in many modernist works (Joyce's Finnegans Wake or Virginia Woolf's Orlando, for example) and they may seem very similar to postmodern works, but with postmodernism playfulness becomes central and the actual achievement of order and meaning becomes unlikely.[4] Gertrude Stein's playful experiment with metafiction and genre in The Autobiography of Alice B. Toklas (1933) has been interpreted as postmodern.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วรรณคดีสมัยใหม่ และหลังสมัยใหม่แสดงถึงตัวแบ่งจากศตวรรษที่สมจริง ในการพัฒนาตัวละคร วรรณคดีสมัยใหม่ และหลังสมัยใหม่สำรวจ subjectivism เปลี่ยนจากความเป็นจริงภายนอกการตรวจสอบภายในอเมริกาของสติ ในหลายกรณีการวาดบนตัวอย่างสมัยใหม่ในลักษณะ "กระแสของจิตสำนึก" ของเวอร์จิเนียวูลฟ์ และเจมส์จอยซ์ บทกวี explorative เช่นการเสียที่ดิน โดยสเติร์นส์ นอกจากนี้ วรรณคดีสมัยใหม่ และหลังสมัยใหม่สำรวจ fragmentariness ในเล่าเรื่อง และตัวละครก่อสร้าง การเสียที่ดินมักอ้างว่าเป็นการแยกแยะวรรณคดีสมัยใหม่ และหลังสมัยใหม่ [อ้างจำเป็น] บทกวีเป็นส่วน และใช้ pastiche เช่นวรรณกรรมหลังสมัยใหม่มาก แต่เป็นลำโพงในการเสียที่ดิน กล่าว "ชิ้นส่วนเหล่านี้ผมมี shored กับซากปรักหักพังของฉัน" วรรณกรรมสมัยใหม่เห็น subjectivity มากและกระจายตัวเป็นวนิยม หรือความขัดแย้งภาย Freudian ปัญหาที่ต้องแก้ไข และศิลปินมักอ้างว่าเป็นหนึ่งที่จะแก้ปัญหาได้ Postmodernists อย่างไรก็ตาม มักจะแสดงให้เห็นว่า ความวุ่นวายนี้จะผ่านไม่ได้ ศิลปินเป็นไร้อำนาจ และการกับ "ทำลาย" ไม่ให้ เล่นความวุ่นวาย ร่าเริงอยู่ในงานสมัยใหม่มาก (Joyce มโนหรือเวอร์จิเนียวูลฟ์ออร์แลนโด ตัวอย่าง) และพวกเขาอาจดูคล้ายกันมากกับงานหลังสมัยใหม่ แต่ มีชีวิตชีวา postmodernism กลายเป็น กลางและความสำเร็จที่แท้จริงของใบสั่ง และความหมายจะไม่ค่อย [4] Gertrude สไตน์ทดลองสนุกสนาน metafiction และประเภทในการอัตชีวประวัติของ Alice B. Toklas (1933) ได้ถูกตีความเป็นหลังสมัยใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งวรรณกรรมสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่แทนหยุดพักจากความสมจริงศตวรรษที่ 19 ในการพัฒนาตัวละครทั้งวรรณกรรมสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่สำรวจ subjectivism เปลี่ยนจากความเป็นจริงภายนอกเพื่อตรวจสอบรัฐภายในของจิตสำนึกในหลายกรณีการวาดภาพบนตัวอย่างสมัยใน "กระแสสำนึกของ" รูปแบบของเวอร์จิเนียวูล์ฟและเจมส์จอยซ์หรือบทกวีสำรวจตรวจเช่น เสียดินแดนโดยเอเลียต นอกจากนี้ทั้งสองวรรณกรรมสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่สำรวจ fragmentariness ใน narrative- และลักษณะการก่อสร้าง เสียดินแดนมักจะอ้างว่าเป็นวิธีการของวรรณกรรมสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่ที่แตกต่าง. [อ้างจำเป็น] บทกวีเป็นเป็นชิ้นเป็นอันและมีพนักงาน pastiche เช่นวรรณกรรมหลังสมัยใหม่มาก แต่พูดในแผ่นดินกล่าวว่า "ชิ้นส่วนเหล่านี้ผมได้หนุนกับซากปรักหักพังของฉัน " วรรณกรรมสมัยใหม่เห็นการกระจายตัวและการกระทำที่รุนแรงเป็นวิกฤตอัตถิภาวนิยมหรือความขัดแย้งภายในของฟรอยด์, ปัญหาที่ต้องแก้ไขและศิลปินมักจะอ้างเป็นหนึ่งที่จะแก้ปัญหาได้ Postmodernists แต่มักจะแสดงให้เห็นว่าความวุ่นวายนี้จะผ่านไม่ได้; ศิลปินเป็นหมันและขอความช่วยเหลือเฉพาะกับ "ทำลาย" คือการเล่นที่อยู่ในความสับสนวุ่นวาย ความสนุกสนานที่มีอยู่ในผลงานสมัย​​ใหม่หลายคน (จอยซ์ Finnegans ตื่นหรือเวอร์จิเนียวูล์ฟของออร์แลนโด, ตัวอย่าง) และพวกเขาอาจจะดูคล้ายกันมากกับผลงานหลังสมัยใหม่ แต่มี postmodernism สนุกสนานกลายเป็นภาคกลางและความสำเร็จที่เกิดขึ้นจริงของการสั่งซื้อและความหมายกลายเป็นไม่น่า. [4] เกอร์ทรูด ทดลองขี้เล่นของสไตน์กับ metafiction และประเภทในชีวประวัติของอลิซบี Toklas (1933) ได้รับการตีความว่าเป็นหลังสมัยใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งทันสมัยและวรรณกรรมหลังสมัยใหม่แทนการหยุดพักจากศตวรรษที่ 19 สัจนิยม ในการพัฒนาตัวละคร ทั้งทันสมัยและวรรณกรรมหลังสมัยใหม่ศึกษาขึ้น เปลี่ยนจากความเป็นจริงภายนอกเพื่อตรวจสอบภายใน สติของสหรัฐอเมริกา ในหลายกรณีการวาดภาพบนกระดาษตัวอย่างใน " กระแสสำนึกของ " รูปแบบของเวอร์จิเนีย วูล์ฟ และ เจมส์ จอยซ์ หรือสำรวจบทกวีเหมือนที่ดินของเสีย โดย เอส อีเลียต นอกจากนี้ ทั้งทันสมัยและวรรณกรรมหลังสมัยใหม่ศึกษา fragmentariness ในเรื่องเล่า - และสร้างตัวละคร ที่ดินเสียมักจะอ้างเป็นวิธีการที่ทันสมัยและวรรณกรรมหลังสมัยใหม่ . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] กลอนครบและมีพนักงานที่ชอบวรรณกรรมหลังสมัยใหม่มาก แต่ลำโพงในที่ดินเสียกล่าวว่า " เศษเหล่านี้ผมได้หาทางกับซากปรักหักพังของฉัน " วรรณกรรมสมัยใหม่เห็นการมากนักสถิติเป็นวิกฤต existential หรือทางจิตภายในความขัดแย้ง ปัญหาที่ต้องแก้ไข และศิลปินมักจะอ้างเป็นหนึ่งเพื่อแก้ไขมัน postmodernists แต่มักจะแสดงให้เห็นว่า ความสับสนวุ่นวายนี้ผ่านไม่ได้ ; ศิลปินไร้สมรรถภาพ และจะเอาผิดกับ " ทำลาย " คือการเล่นในความสับสนวุ่นวาย ความสนุกสนานเป็นปัจจุบันในหลายสมัยงาน ( จอยซ์ซเวซดาหรือของเวอร์จิเนีย วูล์ฟ ออร์แลนโด , ตัวอย่างเช่น ) และพวกเขาอาจจะดูคล้ายกันมากกับโพสต์โมเดิร์น งานที่มีแต่ความสนุกสนานกลายเป็นหลังกลางและผลสัมฤทธิ์ที่แท้จริงของคำสั่งและความหมายจะกลายเป็นยาก . [ 4 ] เกอร์ทรูดสไตล์ขี้เล่น ทดลองกับนวนิยายอัตตาและประเภทในอัตชีวประวัติของ อลิซบี toklas ( 1933 ) ได้รับการตีความว่าเป็นยุคหลังสมัยใหม่ .