- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
This chapter was brought to you by
This chapter was brought to you by Endo, AnmesicCat, and Lastear. Chapter 81 of the Web Novel.
Madness and Jealousy
“Shit! Shit! What’s with this! What kind of joke is this!”
It was midnight. Inside a park located on the outskirts of the post town, Hol-ad, one boy was cursing in a hushed voice, punching one of the trees repeatedly. It was Hiyama Daisuke. Hiyama’s eyes were shaking intensely in hatred, agitation, and impatience. Those were truly ugly and impure eyes, from which it was not an exaggeration to they were full of madness.
“As I thought, you really did lose your temper… well, I know it can’t be helped though. After all, your precious, precious princess Kaori was snatched by another man before your eyes, right?”
A voice filled with scorn and slight sympathy rang out from behind such a Hiyama. Fwip, Hiyama immediately turned around. Next, he momentarily raised an expression of relief when he recognized the other person was the one he meeting in secret, and, following that, with his fists clenched, he replied with a voice that was just like a beast’s howl.
“Shut up! Shit! This… this shouldn’t have happened! Why, why is that bastard alive!? Just why did he did that…”
“Don’t be distracted by yourself, I want to have a talk, you know? Also, it will become a serious matter if someone sees us meeting in secret.”
“… I, I don’t have anymore reasons to go along with you… my Kaori is already…”
In between the trees’ shadows created by the moonlight was a person’s silhouette, to whom Hiyama bitterly spoke as he pummeled his fists on the tree.
Hiyama cooperating with this person was only because he heard that he would be able to make Kaori his own. That’s why, with Kaori leaving, he had lost his reason to cooperate, and it was too late to threaten him with exposing his attempt to kill Hajime as the victim could have said it himself.
However, the person in the darkness smiled as its mouth turned curved into a crescent at such a Hiyama, and it once again tempted him just like the devil.
“If she is snatched then just snatch her back. Is it wrong? Fortunately, we have good bait here.”
“…Bait?”
Not knowing what it meant, Hiyama dubiously tilted his head which made that person grinned and nodded.
“That’s right, bait. Even if she puts priority on her feelings and parts from those comrades of hers… her best friends that were always by her side, her childhood friends… do you think she can just leave them be? Especially if she knows they are in a predicament.”
“You…”
“It is easy to call her back. So, there’s no need to be pessimistic about it. Especially in this case, even I got a chill… but I am glad that it resulted in something convenient for me. Yup, it could be said as a godsend. Shall we finish everything once we return to the Imperial Capital? Then… you will surely obtain what you desire, you know?”
“…”
Though knowing it was useless, Hiyama glared at his accomplice that stayed in the shadow. Even receiving his gaze, the person before Hiyama laughed normally.
Though he didn’t know all of this person’s plan, from their previous words, Hiyama could have guessed that it’d involve injuring the other classmates. For their own objective, they could easily betrayed their comrades, with whom they shared joy and sorrow with. Following that, a chill ran down in his spine as he couldn’t feel any guilt from that person.
(A nasty person as always… but, I also cannot back down anymore… I must do it to get my Kaori back… that’s all. There’s nothing to hesitate about. This is for Kaori. I am the justice here.)
Hiyama only thought of himself and his confusion had already been disappeared. Because of his accomplice, he was made to look away from the thing he must see, believing that his action was justified, while it all stemmed from his desire for Kaori.
The silhouette turned silent as it understood Hiyama’s feelings. Smiling, it waited for Hiyama’s answer.
“… Okay. Just like before, I will lend you a hand. However…”
“Aah, I understand. I will obtain what I desired, and you will obtain yours. Give and take, isn’t that a nice word? From now on is crucial. The case in the Imperial Capital too, can I leave that to you?”
Without minding Hiyama’s distorted expression, that person turned on their heels and disappeared, as if merging with the space between the trees. Afterwards, what was left was the fallen boy whose eyes were filled with darkness.
* * *
On the other hand, at the time the suspicious meeting happened in the outskirts of the town, another boy and girl were also standing under the moonlight.
They weren’t in the location where the secret meeting happened, they were on a small, arched bridge, above one of the waterways that passed through between the shops and back alleys of the town. A lot of waterways were built for the large number of restaurants and service buildings, and the boy on the bridge was looking down on the flowing water’s surface as it reflected the moon above it, under the moonlight.
More accurately, he wasn’t looking but “drooping his head”, moreover, his expression was dark, far from its usual shine. The boy’s appearance was just like that a person whose company bankrupted, incurred large amount of debt, and was now despairing about his future as he looked far into the distance, into the twilight. It was our hero, Amanogawa Kouki.
“… Do you not want to talk?”
A voice called out to Kouki who didn’t look away from the moon reflected on the water surface. It was his childhood friend for ten years, the pair of the girl that went away, Yaegashi Shizuku.
Unlike Kouki, Shizuku was entrusting her back to the bridge’s railing, looking up at the moon in the sky. Towards the railing, her trademark ponytail was swaying, playing in the wind. Without looking at his childhood friend, and Shizuku who also not looking at him, Kouki replied as he continued to look at the moon.
“Is there something you want to say?”
“…”
There was no answer, no, Kouki just could not answer her. Even though he was looking at the moon reflected on the water’s surface, what was in his mind was the spectacle of Kaori speaking her feelings. Within her anxiety and rejoice, as if praying, she spoke her feelings without any hint of a lie, which even convinced Kouki, whose denseness was at the level of a chronic disease.
Kouki and Kaori were friends for around ten years, but he was hurt when he saw her beautiful strength, he had never seen Kaori made such expressions. It was just like a bolt out of the blue for him.
Every time he recalled her expression, an unspeakable feeling sprang up in his mind. It was dark and heavy, a truly murky feeling. Unconditionally, without any basis, he believed his thought was a natural one. That was that, his childhood friend, Kaori, would always be by his side, without any change. It could be said he thought of Kaori as his. In other words, he was jealous.
That jealousy, Kouki himself didn’t know as to whether it came from love or just his desire to monopolize her, but the feeling that she was “snatched” from him was swirling in his mind, intensely.
However, it was Kaori herself that decided to go along with the one who “snatched” her away, Hajime (though he would surely object to it). Moreover, he didn’t want to believe and tried to deny the existence called Hajime by challenging him to a duel where he was defeated. His misery, resentment towards Hajime, doubts about Kaori’s feelings, and a lot of other feelings were mixed together, making Kouki’s mind a mess, just like the inside of kicked trash can.
Thus he kept looking at the water and unbeknownst to him, his other childhood friend was already standing beside him without saying anything… his reply from before was also truly not like him. Unable to find his next word, Kouki turned silent.
Sneaking a glance at such a Kouki, Shizuku frowned her brows and with an atmosphere that expressed “It can’t be helped,” she moved her mouth.
“… Right now, Kouki, you are being a pain.”
“… A pain?”
Shizuku’s unexpected reply made Kouki inadvertently parrot her. Shizuku moved her gaze from the moon towards Kouki, and continued her words.
“That’s right. About Kaori, from the beginning she isn’t yours, you know?”
“… That’s… then, are you saying she is Nagumo’s?”
Prick, Kouki’s eyes were shaking as he guessed that, he desperately tried to object that as if cursing it. Hearing that, Shizuku answered with a strong forehead flick. “It hurt-!?,” Kouki instinctively covered his forehead, and leering at him, Shizuku scolded him with a cold voice.
“Idiot. Kaori is her own. Whatever she chooses, wherever she goes, it is up to Kaori to decide that. Of course, even who she wants to be with… is up to her own decision.”
“… Since when? Shizuku, you must have known that, right?”
Without asking “what do you mean,” Shizuku nodded.
“You know… Kaori met Nagumo-kun in middle school… Well, he must have forgotten about it… Rather I also don’t know in what kind of situation they met.”
“…What’s with that. Just what are you trying to say?”
“That is for you to ask Kaori yourself. After all, it is bad for me to say it without her permission.”
“Then, the reason Kaori was always talking to Nagumo in class was truly… that is… because she loves… him?”
“Hmm, that’s right.”
“…”
Shizuku easily told him the truth he didn’t want to hear, which made Kouki make a reproachful gaze. However, Shizuku only thought of it as a passing wind. Angered by her attitude, just like a child throwing a tantrum, Kouki began to spit out what was in his mind.
“… Why, why is it Nagumo. When we were still in Japan, he was an otaku, unmotivated, and he nothing special in terms of sports or studies either… always forcing his laugh, and being out of place… He took a noncommittal attitude whenever Kaori talked to him… he was an otaku… if it w
Madness and Jealousy
“Shit! Shit! What’s with this! What kind of joke is this!”
It was midnight. Inside a park located on the outskirts of the post town, Hol-ad, one boy was cursing in a hushed voice, punching one of the trees repeatedly. It was Hiyama Daisuke. Hiyama’s eyes were shaking intensely in hatred, agitation, and impatience. Those were truly ugly and impure eyes, from which it was not an exaggeration to they were full of madness.
“As I thought, you really did lose your temper… well, I know it can’t be helped though. After all, your precious, precious princess Kaori was snatched by another man before your eyes, right?”
A voice filled with scorn and slight sympathy rang out from behind such a Hiyama. Fwip, Hiyama immediately turned around. Next, he momentarily raised an expression of relief when he recognized the other person was the one he meeting in secret, and, following that, with his fists clenched, he replied with a voice that was just like a beast’s howl.
“Shut up! Shit! This… this shouldn’t have happened! Why, why is that bastard alive!? Just why did he did that…”
“Don’t be distracted by yourself, I want to have a talk, you know? Also, it will become a serious matter if someone sees us meeting in secret.”
“… I, I don’t have anymore reasons to go along with you… my Kaori is already…”
In between the trees’ shadows created by the moonlight was a person’s silhouette, to whom Hiyama bitterly spoke as he pummeled his fists on the tree.
Hiyama cooperating with this person was only because he heard that he would be able to make Kaori his own. That’s why, with Kaori leaving, he had lost his reason to cooperate, and it was too late to threaten him with exposing his attempt to kill Hajime as the victim could have said it himself.
However, the person in the darkness smiled as its mouth turned curved into a crescent at such a Hiyama, and it once again tempted him just like the devil.
“If she is snatched then just snatch her back. Is it wrong? Fortunately, we have good bait here.”
“…Bait?”
Not knowing what it meant, Hiyama dubiously tilted his head which made that person grinned and nodded.
“That’s right, bait. Even if she puts priority on her feelings and parts from those comrades of hers… her best friends that were always by her side, her childhood friends… do you think she can just leave them be? Especially if she knows they are in a predicament.”
“You…”
“It is easy to call her back. So, there’s no need to be pessimistic about it. Especially in this case, even I got a chill… but I am glad that it resulted in something convenient for me. Yup, it could be said as a godsend. Shall we finish everything once we return to the Imperial Capital? Then… you will surely obtain what you desire, you know?”
“…”
Though knowing it was useless, Hiyama glared at his accomplice that stayed in the shadow. Even receiving his gaze, the person before Hiyama laughed normally.
Though he didn’t know all of this person’s plan, from their previous words, Hiyama could have guessed that it’d involve injuring the other classmates. For their own objective, they could easily betrayed their comrades, with whom they shared joy and sorrow with. Following that, a chill ran down in his spine as he couldn’t feel any guilt from that person.
(A nasty person as always… but, I also cannot back down anymore… I must do it to get my Kaori back… that’s all. There’s nothing to hesitate about. This is for Kaori. I am the justice here.)
Hiyama only thought of himself and his confusion had already been disappeared. Because of his accomplice, he was made to look away from the thing he must see, believing that his action was justified, while it all stemmed from his desire for Kaori.
The silhouette turned silent as it understood Hiyama’s feelings. Smiling, it waited for Hiyama’s answer.
“… Okay. Just like before, I will lend you a hand. However…”
“Aah, I understand. I will obtain what I desired, and you will obtain yours. Give and take, isn’t that a nice word? From now on is crucial. The case in the Imperial Capital too, can I leave that to you?”
Without minding Hiyama’s distorted expression, that person turned on their heels and disappeared, as if merging with the space between the trees. Afterwards, what was left was the fallen boy whose eyes were filled with darkness.
* * *
On the other hand, at the time the suspicious meeting happened in the outskirts of the town, another boy and girl were also standing under the moonlight.
They weren’t in the location where the secret meeting happened, they were on a small, arched bridge, above one of the waterways that passed through between the shops and back alleys of the town. A lot of waterways were built for the large number of restaurants and service buildings, and the boy on the bridge was looking down on the flowing water’s surface as it reflected the moon above it, under the moonlight.
More accurately, he wasn’t looking but “drooping his head”, moreover, his expression was dark, far from its usual shine. The boy’s appearance was just like that a person whose company bankrupted, incurred large amount of debt, and was now despairing about his future as he looked far into the distance, into the twilight. It was our hero, Amanogawa Kouki.
“… Do you not want to talk?”
A voice called out to Kouki who didn’t look away from the moon reflected on the water surface. It was his childhood friend for ten years, the pair of the girl that went away, Yaegashi Shizuku.
Unlike Kouki, Shizuku was entrusting her back to the bridge’s railing, looking up at the moon in the sky. Towards the railing, her trademark ponytail was swaying, playing in the wind. Without looking at his childhood friend, and Shizuku who also not looking at him, Kouki replied as he continued to look at the moon.
“Is there something you want to say?”
“…”
There was no answer, no, Kouki just could not answer her. Even though he was looking at the moon reflected on the water’s surface, what was in his mind was the spectacle of Kaori speaking her feelings. Within her anxiety and rejoice, as if praying, she spoke her feelings without any hint of a lie, which even convinced Kouki, whose denseness was at the level of a chronic disease.
Kouki and Kaori were friends for around ten years, but he was hurt when he saw her beautiful strength, he had never seen Kaori made such expressions. It was just like a bolt out of the blue for him.
Every time he recalled her expression, an unspeakable feeling sprang up in his mind. It was dark and heavy, a truly murky feeling. Unconditionally, without any basis, he believed his thought was a natural one. That was that, his childhood friend, Kaori, would always be by his side, without any change. It could be said he thought of Kaori as his. In other words, he was jealous.
That jealousy, Kouki himself didn’t know as to whether it came from love or just his desire to monopolize her, but the feeling that she was “snatched” from him was swirling in his mind, intensely.
However, it was Kaori herself that decided to go along with the one who “snatched” her away, Hajime (though he would surely object to it). Moreover, he didn’t want to believe and tried to deny the existence called Hajime by challenging him to a duel where he was defeated. His misery, resentment towards Hajime, doubts about Kaori’s feelings, and a lot of other feelings were mixed together, making Kouki’s mind a mess, just like the inside of kicked trash can.
Thus he kept looking at the water and unbeknownst to him, his other childhood friend was already standing beside him without saying anything… his reply from before was also truly not like him. Unable to find his next word, Kouki turned silent.
Sneaking a glance at such a Kouki, Shizuku frowned her brows and with an atmosphere that expressed “It can’t be helped,” she moved her mouth.
“… Right now, Kouki, you are being a pain.”
“… A pain?”
Shizuku’s unexpected reply made Kouki inadvertently parrot her. Shizuku moved her gaze from the moon towards Kouki, and continued her words.
“That’s right. About Kaori, from the beginning she isn’t yours, you know?”
“… That’s… then, are you saying she is Nagumo’s?”
Prick, Kouki’s eyes were shaking as he guessed that, he desperately tried to object that as if cursing it. Hearing that, Shizuku answered with a strong forehead flick. “It hurt-!?,” Kouki instinctively covered his forehead, and leering at him, Shizuku scolded him with a cold voice.
“Idiot. Kaori is her own. Whatever she chooses, wherever she goes, it is up to Kaori to decide that. Of course, even who she wants to be with… is up to her own decision.”
“… Since when? Shizuku, you must have known that, right?”
Without asking “what do you mean,” Shizuku nodded.
“You know… Kaori met Nagumo-kun in middle school… Well, he must have forgotten about it… Rather I also don’t know in what kind of situation they met.”
“…What’s with that. Just what are you trying to say?”
“That is for you to ask Kaori yourself. After all, it is bad for me to say it without her permission.”
“Then, the reason Kaori was always talking to Nagumo in class was truly… that is… because she loves… him?”
“Hmm, that’s right.”
“…”
Shizuku easily told him the truth he didn’t want to hear, which made Kouki make a reproachful gaze. However, Shizuku only thought of it as a passing wind. Angered by her attitude, just like a child throwing a tantrum, Kouki began to spit out what was in his mind.
“… Why, why is it Nagumo. When we were still in Japan, he was an otaku, unmotivated, and he nothing special in terms of sports or studies either… always forcing his laugh, and being out of place… He took a noncommittal attitude whenever Kaori talked to him… he was an otaku… if it w
0/5000
บทนี้ถูกนำมาให้คุณ โดย Endo, AnmesicCat และ Lastear 81 บทของนวนิยายเว็บบ้าและพระ"คน ขี้ สิ่งนี้ เล่นอะไรนี่"เที่ยงคืนได้ ภายในสวนที่อยู่รอบนอกของเมืองลง Hol-โฆษณา เด็กผู้ชายคนหนึ่งถูก cursing ในเสียง hushed เจาะต้นไม้อย่างใดอย่างหนึ่งซ้ำ ๆ กัน ไดซุเกะ Hiyama ได้ ตาของ Hiyama ถูกสั่นความชัง อาการกังวลต่อ และความอดทน นั้นเป็นการน่าเกลียดอย่างแท้จริง และตา impure ซึ่งไม่ใช่การพูดเกินไปพวกเขาก็เต็มไปด้วยความบ้า"ฉันคิดว่า คุณจริง ๆ ไม่ได้เสียอารมณ์...ดี ฉันรู้ว่า ไม่สามารถช่วยแต่ หลังจากที่ทุก ของมีค่า มีค่าเจ้าหญิงริถูกกระชาก โดยคนอื่นก่อนคุณตา ขวา"รังออกเสียงเต็มไป ด้วยชนและเห็นใจเล็กน้อยพอ Hiyama ดังกล่าว Fwip, Hiyama ทันทีหันไปรอบ ๆ เขาตอบ ด้วยเสียงที่เหมือนสัตว์แบบ howl ด้วย เขาข้ามยกค่าของบรรเทาทุกข์เมื่อเขารับรู้บุคคลอื่นถูกเขาหนึ่งประชุมลับ และ ตามที่ ด้วยหมัดของเขากัด"หยุดพูด ขี้ นี้...นี้ไม่ควรเกิดขึ้น ทำไม ทำไมเป็นลูกครึ่งที่มีชีวิตอยู่ เพียงไม่ได้เขาทำไมที่...""ไม่ต้องคอยกังวล ด้วยตัวเอง ฉันต้องการพูดคุย คุณรู้หรือไม่ มันจะกลายเป็นเรื่องร้ายแรงถ้าคนเห็นเราประชุมลับ"“… ไม่มีอีกเหตุผลที่จะไปพร้อมกับคุณ...ริของฉันอยู่แล้ว... "ระหว่างสร้าง โดยแสงจันทร์เงาของต้นไม้เป็นรูปเงาดำของคน ซึ่ง Hiyama พิรี้พิไรพูด ตามเขา pummeled หมัดของเขาบนต้นไม้Hiyama ร่วมมือกับบุคคลนี้เป็น เพราะเขาได้ยินว่า เขาจะสามารถทำให้ริของเขาเอง ที่เป็นเหตุ กับ Kaori ออก เขาได้แพ้เหตุผลของเขาให้ความร่วมมือ และมันก็สายเกินไปคุกคามเขา ด้วยการเปิดเผยของเขาพยายามที่ฆ่า Hajime เป็นเหยื่อไม่ได้กล่าวเองอย่างไรก็ตาม คนในความมืดยิ้มปากของเปิดโค้งเข้าเครสเซนท์ที่ Hiyama ดังกล่าว และก็อีกยั่วเขาเหมือนปีศาจ"ถ้าเธอจะกระชาก แล้วเพียงแนเธอกลับ ไม่ถูกต้องหรือไม่ โชคดี เรามีเหยื่อดีนี่"“… เหยื่อ"ไม่ทราบว่าสิ่งที่มันหมายถึง Hiyama dubiously ยืดศีรษะของเขาซึ่งทำให้ผู้ grinned และพยักหน้า"ถูกต้อง เหยื่อ แม้ว่าเธอทำให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเธอ และชิ้นส่วนจากเหล่าสหายของเธอ...เพื่อนที่ดีที่สุดที่จะเคียงข้างเธอ เพื่อนวัยเด็กของเธอ... คุณคิดว่า เธอสามารถปล่อยให้พวกเขาได้หรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอรู้ว่า อยู่ในสภาพ""คุณ...""ก็จะเรียกเธอกลับ ดังนั้น มีไม่จำเป็นต้องเป็นในเชิงลบเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีนี้ แม้แต่ผมเย็น... แต่ดีใจที่ทำให้เกิดสิ่งที่สะดวกสำหรับผม ยุบ มันอาจจะกล่าวเป็นจากการ จะเราเสร็จทุกอย่างเมื่อเรากลับไปเมืองหลวงอิมพีเรียล จากนั้นคุณก็จะได้รับสิ่งที่คุณปรารถนา คุณรู้หรือไม่ "“…”แม้รู้ว่ามันมีประโยชน์ Hiyama glared ที่เขารู้ที่อยู่ในเงา คนก่อน Hiyama หัวเราะได้รับสายตาของเขา หรือปกติแม้ว่าเขาไม่ทราบทั้งหมดของคนนี้แผน จากคำของพวกเขาก่อนหน้านี้ Hiyama สามารถจะเดาได้ว่า มันจะเกี่ยวข้องกับมลบาดเจ็บ สำหรับวัตถุประสงค์ของตนเอง พวกเขาได้อย่างง่ายดายสามารถทรยศสหายของพวกเขา ที่พวกเขาร่วมกันความสุขและความเสียใจกับ ต่อว่า เย็นการวิ่งลงในกระดูกสันหลังของเขาเขาไม่รู้สึกผิดใด ๆ จากบุคคลที่(บุคคลน่ารังเกียจเสมอ...แต่ นอกจากนี้ยัง ไม่สามารถกลับมาลงอีก... ต้องทำให้กลับริของฉัน...ที่ทั้งหมด ไม่มีอะไรที่ต้องลังเลเกี่ยวกับ โดยสำหรับห้องสแตนดาร์ด ผมยุติธรรมนี่)Hiyama เท่านั้นคิดว่า ของตัวเอง และความสับสนของเขาได้หายตัวไป เพราะเขารู้ เขาถูกทำให้ดูว่าจากสิ่งเขาต้องดู เชื่อว่า การกระทำของเขาเป็นธรรม ในขณะที่มันดังจากความปรารถนาของเขาสำหรับห้องสแตนดาร์ดรูปเงาดำที่เปิดเงียบ ตามที่มันเข้าใจความรู้สึกของ Hiyama มันยิ้ม รอคำตอบของ Hiyama“… โอเควันนั้น เหมือนก่อน ฉันจะยืมมือ อย่างไรก็ตาม... ""Aah ผมเข้าใจ ฉันจะได้รับสิ่งที่ฉันต้อง และคุณจะได้รับของคุณ ให้ และใช้ ไม่ที่คำดี จากนี้เป็นสิ่งสำคัญ กรณีในอิมพีเรียล เกินไป ฝากได้ที่คุณ? "โดยการดูแลของ Hiyama เพี้ยนนิพจน์ บุคคลที่เปิดส้นเท้าของพวกเขา และหาย ไป ถ้ารวมกับช่องว่างระหว่างต้นไม้ สิ่งที่เหลือภายหลัง ถูกเด็กลดลงตาเต็มไป ด้วยความมืด* * *บนมืออื่น ๆ ในขณะการประชุมที่น่าสงสัยเกิดขึ้นในพื้นที่รอบนอกของเมือง เด็กชายและสาวอื่นได้ยังยืนใต้แสงจันทร์พวกเขาไม่ได้ในตำแหน่งที่ลับการประชุมเกิดขึ้น พวกเขาบนเล็ก มนสะพาน อยู่เหนือจุดที่ส่งผ่านระหว่างร้านค้าและสนามหลังของเมือง หนึ่ง สร้างมากการบ้านจำนวนร้านอาหารและบริการอาคารขนาดใหญ่ และเด็กบนสะพานถูกมองลงบนพื้นผิวของน้ำไหลมันสะท้อนดวงจันทร์เหนือ ใต้แสงจันทร์เพิ่มความถูกต้อง เขาไม่ได้มอง แต่ "drooping ศีรษะ" นอก นิพจน์ของเขาเป็นสีเข้ม จากนั้นขัดตามปกติ ลักษณะของเด็กได้เพียงเช่นเดียวกับที่คนบริษัท bankrupted จำนวนหนี้ที่เกิดขึ้น และมีตอนนี้ despairing เกี่ยวกับอนาคตของเขาเขามองการไกลเป็นระยะทาง ในยามอาทิตย์อัสดง ก็พระเอกของเรา Amanogawa Kouki“… คุณไม่ต้องการพูดคุยหรือไม่"เสียงเรียกมาเพื่อ Kouki ที่ไม่ได้ดูจากดวงจันทร์สะท้อนบนผิวน้ำ มันเป็นเพื่อนวัยเด็กของเขา 10 ปี คู่ของหญิงสาวที่ไปรับ YaegashiUnlike Kouki, Shizuku was entrusting her back to the bridge’s railing, looking up at the moon in the sky. Towards the railing, her trademark ponytail was swaying, playing in the wind. Without looking at his childhood friend, and Shizuku who also not looking at him, Kouki replied as he continued to look at the moon.“Is there something you want to say?”“…”There was no answer, no, Kouki just could not answer her. Even though he was looking at the moon reflected on the water’s surface, what was in his mind was the spectacle of Kaori speaking her feelings. Within her anxiety and rejoice, as if praying, she spoke her feelings without any hint of a lie, which even convinced Kouki, whose denseness was at the level of a chronic disease.Kouki and Kaori were friends for around ten years, but he was hurt when he saw her beautiful strength, he had never seen Kaori made such expressions. It was just like a bolt out of the blue for him.Every time he recalled her expression, an unspeakable feeling sprang up in his mind. It was dark and heavy, a truly murky feeling. Unconditionally, without any basis, he believed his thought was a natural one. That was that, his childhood friend, Kaori, would always be by his side, without any change. It could be said he thought of Kaori as his. In other words, he was jealous.That jealousy, Kouki himself didn’t know as to whether it came from love or just his desire to monopolize her, but the feeling that she was “snatched” from him was swirling in his mind, intensely.However, it was Kaori herself that decided to go along with the one who “snatched” her away, Hajime (though he would surely object to it). Moreover, he didn’t want to believe and tried to deny the existence called Hajime by challenging him to a duel where he was defeated. His misery, resentment towards Hajime, doubts about Kaori’s feelings, and a lot of other feelings were mixed together, making Kouki’s mind a mess, just like the inside of kicked trash can.Thus he kept looking at the water and unbeknownst to him, his other childhood friend was already standing beside him without saying anything… his reply from before was also truly not like him. Unable to find his next word, Kouki turned silent.Sneaking a glance at such a Kouki, Shizuku frowned her brows and with an atmosphere that expressed “It can’t be helped,” she moved her mouth.“… Right now, Kouki, you are being a pain.”“… A pain?”Shizuku’s unexpected reply made Kouki inadvertently parrot her. Shizuku moved her gaze from the moon towards Kouki, and continued her words.“That’s right. About Kaori, from the beginning she isn’t yours, you know?”“… That’s… then, are you saying she is Nagumo’s?”Prick, Kouki’s eyes were shaking as he guessed that, he desperately tried to object that as if cursing it. Hearing that, Shizuku answered with a strong forehead flick. “It hurt-!?,” Kouki instinctively covered his forehead, and leering at him, Shizuku scolded him with a cold voice.
“Idiot. Kaori is her own. Whatever she chooses, wherever she goes, it is up to Kaori to decide that. Of course, even who she wants to be with… is up to her own decision.”
“… Since when? Shizuku, you must have known that, right?”
Without asking “what do you mean,” Shizuku nodded.
“You know… Kaori met Nagumo-kun in middle school… Well, he must have forgotten about it… Rather I also don’t know in what kind of situation they met.”
“…What’s with that. Just what are you trying to say?”
“That is for you to ask Kaori yourself. After all, it is bad for me to say it without her permission.”
“Then, the reason Kaori was always talking to Nagumo in class was truly… that is… because she loves… him?”
“Hmm, that’s right.”
“…”
Shizuku easily told him the truth he didn’t want to hear, which made Kouki make a reproachful gaze. However, Shizuku only thought of it as a passing wind. Angered by her attitude, just like a child throwing a tantrum, Kouki began to spit out what was in his mind.
“… Why, why is it Nagumo. When we were still in Japan, he was an otaku, unmotivated, and he nothing special in terms of sports or studies either… always forcing his laugh, and being out of place… He took a noncommittal attitude whenever Kaori talked to him… he was an otaku… if it w
“Idiot. Kaori is her own. Whatever she chooses, wherever she goes, it is up to Kaori to decide that. Of course, even who she wants to be with… is up to her own decision.”
“… Since when? Shizuku, you must have known that, right?”
Without asking “what do you mean,” Shizuku nodded.
“You know… Kaori met Nagumo-kun in middle school… Well, he must have forgotten about it… Rather I also don’t know in what kind of situation they met.”
“…What’s with that. Just what are you trying to say?”
“That is for you to ask Kaori yourself. After all, it is bad for me to say it without her permission.”
“Then, the reason Kaori was always talking to Nagumo in class was truly… that is… because she loves… him?”
“Hmm, that’s right.”
“…”
Shizuku easily told him the truth he didn’t want to hear, which made Kouki make a reproachful gaze. However, Shizuku only thought of it as a passing wind. Angered by her attitude, just like a child throwing a tantrum, Kouki began to spit out what was in his mind.
“… Why, why is it Nagumo. When we were still in Japan, he was an otaku, unmotivated, and he nothing special in terms of sports or studies either… always forcing his laugh, and being out of place… He took a noncommittal attitude whenever Kaori talked to him… he was an otaku… if it w
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทนี้ถูกนำมาถึงคุณโดย Endo , anmesiccat และ lastear . บทที่ 81 ของเว็บใหม่
บ้าและหึง
" แม่ง ! แม่งเอ๊ย ! ! ! ! ! อะไรกันเนี่ย ! นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน ! "
มันคือเที่ยงคืน ภายในอุทยานตั้งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองโฆษณาโพสต์ ฮอล เด็กชายคนหนึ่งกำลังสาปแช่งในความเงียบเสียง เจาะต้นไม้ต้นหนึ่งซ้ำ ๆ มันฮิยามะ ไดสุเกะฮิยามะ สายตาสั่นอย่างแรงด้วยความเกลียดชัง ปั่นป่วน และใจร้อน . ผู้ถูกจริงๆครับ น่าเกลียด และตา ซึ่งมันไม่ได้เป็นพูดเกินจริงเพื่อพวกเขาเต็มบ้า
" ฉันคิดว่าคุณทำอารมณ์เสีย . . . . . . . ผมรู้ มันก็ช่วยไม่ได้นะ หลังจากที่ทุกค่าของคุณ , ค่าเจ้าหญิงคาโอริ แต่ถูกชายอื่นก่อนที่ตาของคุณ , ใช่มั้ย ? "
เสียงที่เต็มไปด้วยความเห็นใจและดูหมิ่นเล็กน้อยดังขึ้นจากเบื้องหลัง เช่น ฮิยามะ fwip ฮิยามะทันทีหันไปรอบ ๆ ต่อมาเขาไปเลี้ยงดู สีหน้าโล่งอก เมื่อเขารู้จักคนอื่นเป็นเขาในการประชุมลับ และ ตามด้วยกำปั้นแน่น เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่เหมือนเสียงหอนของสัตว์
" หุบปาก ! แม่งเอ๊ย ! ! ! ! !. . . . . . นี้ไม่ควรเกิดขึ้น ทำไม ทำไมหมอนั่นยังมีชีวิตอยู่ ? ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น . . . . . . . "
" อย่าฟุ้งซ่านคนเดียว ฉันต้องการคุยกับ คุณรู้มั้ย ? นอกจากนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องร้ายแรง ถ้าใครเห็นเราในการประชุมลับ "
" . . . . . . . ฉันไม่ได้อีกต่อไปเหตุผลไปพร้อมกับคุณ . . . . . . . หนูคาโอริแล้ว "
. . . . . . .ระหว่างต้นไม้เงาที่สร้างขึ้นโดย แสงจันทร์ เป็นภาพเงาของบุคคล ผู้ซึ่งฮิยามะที่พูดเขาทุบกำปั้นบนต้นไม้
ฮิยามะร่วมมือกับคนๆ นี้เป็นเพียงเพราะเขาได้ยินว่า เขาจะสามารถทำให้คาโอริของเขาเอง นั่นทำไม กับ คาโอริไป เขาได้สูญเสียเหตุผลที่จะร่วมมือและมันก็สายเกินไปที่จะขู่เขาด้วยการเปิดเผยของเขาพยายามที่จะฆ่า ฮาจิเมะเป็นเหยื่อจะเป็นคนพูดมันเอง
แต่คนในความมืดยิ้มที่ปากของมันหันไปโค้งเป็นเสี้ยวที่เช่น ฮิยามะ และอีกครั้งที่ล่อลวงเขาเหมือนกับปีศาจ
" ถ้าเธอฉกแล้วเอาเธอกลับมา มันผิดด้วยเหรอ ? โชคดีที่เรามีดีเหยื่อที่นี่ "
" . . . . . . . เหยื่อ "
บ้าและหึง
" แม่ง ! แม่งเอ๊ย ! ! ! ! ! อะไรกันเนี่ย ! นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน ! "
มันคือเที่ยงคืน ภายในอุทยานตั้งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองโฆษณาโพสต์ ฮอล เด็กชายคนหนึ่งกำลังสาปแช่งในความเงียบเสียง เจาะต้นไม้ต้นหนึ่งซ้ำ ๆ มันฮิยามะ ไดสุเกะฮิยามะ สายตาสั่นอย่างแรงด้วยความเกลียดชัง ปั่นป่วน และใจร้อน . ผู้ถูกจริงๆครับ น่าเกลียด และตา ซึ่งมันไม่ได้เป็นพูดเกินจริงเพื่อพวกเขาเต็มบ้า
" ฉันคิดว่าคุณทำอารมณ์เสีย . . . . . . . ผมรู้ มันก็ช่วยไม่ได้นะ หลังจากที่ทุกค่าของคุณ , ค่าเจ้าหญิงคาโอริ แต่ถูกชายอื่นก่อนที่ตาของคุณ , ใช่มั้ย ? "
เสียงที่เต็มไปด้วยความเห็นใจและดูหมิ่นเล็กน้อยดังขึ้นจากเบื้องหลัง เช่น ฮิยามะ fwip ฮิยามะทันทีหันไปรอบ ๆ ต่อมาเขาไปเลี้ยงดู สีหน้าโล่งอก เมื่อเขารู้จักคนอื่นเป็นเขาในการประชุมลับ และ ตามด้วยกำปั้นแน่น เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่เหมือนเสียงหอนของสัตว์
" หุบปาก ! แม่งเอ๊ย ! ! ! ! !. . . . . . นี้ไม่ควรเกิดขึ้น ทำไม ทำไมหมอนั่นยังมีชีวิตอยู่ ? ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น . . . . . . . "
" อย่าฟุ้งซ่านคนเดียว ฉันต้องการคุยกับ คุณรู้มั้ย ? นอกจากนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องร้ายแรง ถ้าใครเห็นเราในการประชุมลับ "
" . . . . . . . ฉันไม่ได้อีกต่อไปเหตุผลไปพร้อมกับคุณ . . . . . . . หนูคาโอริแล้ว "
. . . . . . .ระหว่างต้นไม้เงาที่สร้างขึ้นโดย แสงจันทร์ เป็นภาพเงาของบุคคล ผู้ซึ่งฮิยามะที่พูดเขาทุบกำปั้นบนต้นไม้
ฮิยามะร่วมมือกับคนๆ นี้เป็นเพียงเพราะเขาได้ยินว่า เขาจะสามารถทำให้คาโอริของเขาเอง นั่นทำไม กับ คาโอริไป เขาได้สูญเสียเหตุผลที่จะร่วมมือและมันก็สายเกินไปที่จะขู่เขาด้วยการเปิดเผยของเขาพยายามที่จะฆ่า ฮาจิเมะเป็นเหยื่อจะเป็นคนพูดมันเอง
แต่คนในความมืดยิ้มที่ปากของมันหันไปโค้งเป็นเสี้ยวที่เช่น ฮิยามะ และอีกครั้งที่ล่อลวงเขาเหมือนกับปีศาจ
" ถ้าเธอฉกแล้วเอาเธอกลับมา มันผิดด้วยเหรอ ? โชคดีที่เรามีดีเหยื่อที่นี่ "
" . . . . . . . เหยื่อ "
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- เสนอผู้บริหาร
- ฉันกำลังกลับบ้าน
- both
- what did you learn
- 1.Critical thinking research and informa
- Oppsoing StratregiesIn comparing, the st
- childhood
- ฉันมีเวลาว่างทุกวัน
- a capital letter
- I'm waiting for them to finish the booth
- She took a few deep breaths
- ฉันทำงานก่อนนะ
- severe
- ประกอบเตียง
- ฉันชอบเล่นอินเตอร์เน็ต เช่น สืบค้นข้อมูล
- I want to know where you come to and the
- Broke down
- 1) Sorter: Fig. 3 shows the architecture
- ขอบคุณสำหรับคำอวยพร วันเกิดของฉันและฉันก
- This was probably due to the similarity
- This month is paid for Consulting Servic
- Judge
- คุณสามารถอุ้มฉันได้?
- well, i do not believe in such things, a
