Pieters et al. (1996) compared beha

Pieters et al. (1996) compared behavior in a high motivation condition, in which subjects were instructed to view ads carefully and told they would later be allowed to select one of the advertised products, to that in a low motivation condition, in which subjects were simply told to evaluate the draft versions of the ads (see also Pieters et al., 1999a , Study 2). In early exposures to the ad, highly motivated subjects viewed ads for substantially longer, although, as was noted above, this difference disappeared by the third exposure. Similarly, Rayner et al. (2001) compared viewers responses to critical ads, those featuring a product to be evalu- ated as if for purchase, and non-critical ads, featuring products from another category. Critical ads were fixated more and viewed for significantly longer than were non-critical ads. Critical ads were also missed less, in a subsequent recognition memory test, than were non-critical ads (though no such advantage for criti- cal items appeared in a free recall test). In addition, Radach et al. (2003) found that when subjects were asked to decide how much they liked an ad, they viewed it for substantially longer than when they were asked to paraphrase the message of the ad. Subtle dif- ferences in task, however, may not be sufficient to drive this effect, as Rayner et al. (2008) found no significant differences in total ad viewing time when subjects were instructed to evaluate an ad for...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Pieters et al. (1996) เปรียบเทียบพฤติกรรม ในสภาพแรงจูงใจสูง ในซึ่งวัตถุคำสั่งเพื่อดูโฆษณาอย่างระมัดระวัง และบอกพวกเขาในภายหลังจะได้รับอนุญาตเพื่อเลือกหนึ่งในการโฆษณาผลิตภัณฑ์ ที่ในสภาพแรงจูงใจต่ำ ซึ่งเรื่องก็เพียงแค่บอกว่า จะประเมินรุ่นแบบร่างของโฆษณา (ดู Pieters et al. 1999a ศึกษา 2) ในแสงช่วงโฆษณา วัตถุแรงจูงใจสูงดูโฆษณานานมาก แม้ว่า ได้กล่าวไว้ด้านบน ความแตกต่างนี้หายไป โดยแสงที่สาม ในทำนองเดียวกัน Rayner et al. (2001) เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ชมตอบรับการโฆษณาสำคัญ ผู้ที่มีผลิตภัณฑ์ที่จะ evalu ated ว่าสำหรับการซื้อ และโฆษณาที่ไม่สำคัญ มีสินค้าประเภทอื่น โฆษณาสำคัญ fixated เพิ่มเติม และดูนานกว่ากว่าโฆษณาไม่สำคัญ โฆษณาที่สำคัญยังมีพลาดน้อย ในการทดสอบหน่วยความจำการรับรู้ในเวลาต่อมา กว่าโฆษณาไม่สำคัญ (แต่ไม่มีประโยชน์ดังกล่าวสำหรับ criti cal สินค้าที่ปรากฏในการทดสอบเรียกคืนฟรี) นอกจากนี้ Radach et al. (2003) พบว่า เมื่อวัตถุถูกขอให้ตัดสินใจว่า ชอบโฆษณา พวกเขาดูมันนานกว่ามากเมื่อพวกเขาขอให้ถอดข้อความของโฆษณา ลึกซึ้ง dif ferences ในงาน อย่างไรก็ตาม อาจไม่เพียงพอขับเป็น Rayner et al. (2008) พบไม่แตกต่างกันในการดูเวลาเมื่อวัตถุได้รับคำแนะนำการประเมินโฆษณารวมโฆษณาผลกระทบนี้ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Pieters et al, (1996) พฤติกรรมเมื่อเทียบในสภาพแรงจูงใจสูงซึ่งในวิชาที่ได้รับคำสั่งให้ดูโฆษณาอย่างระมัดระวังและบอกว่าพวกเขาต่อมาจะได้รับอนุญาตให้เลือกหนึ่งในผลิตภัณฑ์ที่โฆษณาว่าอยู่ในสภาพที่แรงจูงใจต่ำซึ่งในวิชาก็บอกเพียงเพื่อ ประเมินร่างของโฆษณา (เห็น Pieters et al., 1999a, การศึกษา 2) ในความเสี่ยงก่อนที่จะโฆษณาวิชาที่มีแรงจูงใจสูงดูโฆษณาสำหรับอย่างมีนัยสำคัญอีกต่อไปแม้จะเป็นได้ระบุไว้ข้างต้นแตกต่างนี้หายไปโดยการสัมผัสที่สาม ในทำนองเดียวกันเรย์เนอร์, et al (2001) เมื่อเทียบกับการตอบสนองของผู้ชมโฆษณาที่สำคัญผู้ที่มีสินค้าที่จะทำการประเมิน ated ราวกับว่าสำหรับการซื้อและโฆษณาที่ไม่สำคัญผลิตภัณฑ์เนื้อเรื่องจากหมวดหมู่อื่น โฆษณาที่สำคัญถูกจับจ้องมากขึ้นและดูอย่างมีนัยสำคัญสำหรับนานกว่าที่เป็นโฆษณาที่ไม่สำคัญ โฆษณาที่สำคัญก็ยังพลาดน้อยลงในการทดสอบหน่วยความจำการรับรู้ต่อมาถูกกว่าโฆษณาที่ไม่สำคัญ (แม้ว่าจะไม่มีความได้เปรียบดังกล่าวสำหรับรายการ Cal criti- ปรากฏในการทดสอบการเรียกคืนฟรี) นอกจากนี้ Radach et al, (2003) พบว่าเมื่ออาสาสมัครถูกถามในการตัดสินใจว่าพวกเขาชอบโฆษณาที่พวกเขามองว่ามันมีนัยสำคัญสำหรับนานกว่าเมื่อพวกเขาถูกถามในการแปลความหมายข้อความของโฆษณา ferences ต่างที่ลึกซึ้งในงาน แต่อาจจะไม่เพียงพอที่จะขับรถผลกระทบนี้เช่นเรย์เนอร์, et al (2008) พบว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการโฆษณาโดยรวมดูเวลาที่อาสาสมัครได้รับคำสั่งให้ประเมินผลการโฆษณาให้กับ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

pieters et al . ( 1996 ) เปรียบเทียบพฤติกรรมในภาวะแรงจูงใจสูง ซึ่งในวิชาเรียนเพื่อดูโฆษณาอย่างระมัดระวัง และบอกพวกเขาจะได้รับอนุญาตให้เลือกหนึ่งของโฆษณาผลิตภัณฑ์ ที่สภาพแรงจูงใจต่ำ ซึ่งจำนวนเพียงบอกประเมินร่างฉบับของโฆษณา ( ดู pieters et al . 1999a , การศึกษา , 2 ) ก่อนรับชมโฆษณาสูง motivated วิชาดูโฆษณายาวอย่างเต็มที่ แม้ว่า ตามที่ได้ระบุไว้ข้างต้น ความแตกต่างนี้จะหายไปโดยการเปิดรับ 3 ในทำนองเดียวกัน Rayner et al . ( 2001 ) เทียบดูการตอบสนองต่อโฆษณาที่สำคัญเหล่านั้น มีผลิตภัณฑ์ให้ evalu - ด้วยเช่น ถ้าซื้อ และโฆษณาที่ไม่สําคัญ ที่มีผลิตภัณฑ์จากประเภทอื่น โฆษณาที่สำคัญถูกจับจ้องมากกว่า และดูอย่างมีวิจารณญาณมากกว่า ไม่ใช่การโฆษณา โฆษณายังพลาดน้อยกว่า ในการรับรู้ความทรงจำตามมาแบบไม่สําคัญกว่าคือโฆษณา ( ทั้งๆที่ไม่มีประโยชน์ดังกล่าวสำหรับ criti - รายการคาลปรากฏในการทดสอบได้ฟรี ) นอกจากนี้ radach et al . ( 2546 ) พบว่า เมื่อให้กลุ่มตัวอย่างตัดสินใจว่าพวกเขาชอบโฆษณา พวกเขามองว่ามันมากเกิน เมื่อพวกเขาถูกขอให้ถอดความข้อความของ DIF - โฆษณา ferences สีสันในงาน แต่อาจจะไม่เพียงพอที่จะขับรถนี้ผลเป็น Rayner et al . ( 2551 ) พบว่าไม่มีความแตกต่างในการดูโฆษณา รวมเวลาเรียน เพื่อประเมินจำนวนโฆษณา . . . . . . .