an unprecedented rate (Ibrahim, 201

an unprecedented rate (Ibrahim, 2012) and such developmental
activities are putting the environment at risk, and threatening
the ecosystem and biodiversity of the country. According to Qatar
National Vision 2030 (QNV, 2008), the country seeks to preserve
and protect its unique environment. Sustainable development
would be carried out with responsibility and respect, balancing
the needs of economic growth and social development with the
conditions necessary for environmental protection. According to
the vision document, environmental degradation can be reduced
by avoiding fast and unplanned development. It is also stated that
the country must commit to making its future path of sustainable
development companionable with the requirements of protecting
and conserving the environment using native plants.
Native plants, comprising trees, shrubs and ground vegetation,
have long been recognized as important and valuable natural
resources and provide many vital ecosystem services (Costanza
et al., 1997) which directly and indirectly benefit humans, including
agricultural production, cultural benefits, and support services
(Yapp et al., 2010). Native plants are those that have evolved naturally
under the local environmental conditions (Miller et al., 1996).
In natural landscaping such plants can be utilized for sustainable
landscaping because they are adapted to local environmental
conditions (Kermath, 2007; Phondani et al., 2015a). The dominant
vegetation of Qatar is comprised of annual and perennial
herbs, grasses, climbers, dwarf shrubs and a few tree species.
These plants provide an ornamental, hardy, drought resistant, low
maintenance landscape while benefiting the environment(Vickers,
2006; Phondani et al., 2015b). In the present context landscaping is
a kind of human practice to develop and manage natural landforms
for aesthetic as well as practical purposes. The planting of selected
native plant species on marginal or uncovered terrain, especially in
urban areas is a regular practice to enhance the appearance and
maintain the outdoor environment. Using native plants for sustainable
landscaping will be promoted in a time critical manner
to ensure that current and future development plans support the
country’s goal of sustainable development and enhancing the quality
of the environment. The present study is an attempt to identify
(i) criteria and indicators for strengthening GSAS, and (ii) potential
native plant species for sustainable landscaping.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัตราประวัติการณ์ (อิบราฮิม, 2012) และการพัฒนาการเช่น
กิจกรรมจะวางสภาพแวดล้อมที่มีความเสี่ยงและการคุกคาม
ระบบนิเวศและความหลากหลายทางชีวภาพของประเทศ ตามที่กาตาร์
แห่งชาติวิสัยทัศน์ 2030 (QNV 2008) ประเทศที่พยายามที่จะรักษา
และปกป้องสิ่งแวดล้อมที่เป็นเอกลักษณ์ การพัฒนาอย่างยั่งยืน
จะต้องดำเนินการด้วยความรับผิดชอบและเคารพสมดุล
ความต้องการของการเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาสังคมที่มี
เงื่อนไขที่จำเป็นเพื่อการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม ตามที่
เอกสารวิสัยทัศน์ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมสามารถลดลงได้
โดยการหลีกเลี่ยงการพัฒนาอย่างรวดเร็วและไม่ได้วางแผน นอกจากนี้ยังระบุว่า
ประเทศจะต้องมุ่งมั่นที่จะทำให้เส้นทางในอนาคตของการพัฒนาอย่างยั่งยืน
การพัฒนาคบหากับความต้องการของการปกป้อง
และอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมโดยใช้พืชพื้นเมือง.
พืชพื้นเมืองประกอบด้วยต้นไม้พุ่มไม้และพืชผักพื้นดิน
ได้รับการยอมรับว่าเป็นสิ่งที่สำคัญและมีคุณค่า ธรรมชาติ
ทรัพยากรและการให้บริการของระบบนิเวศที่สำคัญจำนวนมาก (Costanza
et al., 1997) ซึ่งตรงและทางอ้อมเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์รวมทั้ง
การผลิตทางการเกษตรได้รับประโยชน์ทางวัฒนธรรมและการบริการสนับสนุน
(Yapp et al., 2010) พืชพื้นเมืองเป็นผู้ที่มีการพัฒนาตามธรรมชาติ
ภายใต้สภาพแวดล้อมในท้องถิ่น (มิลเลอร์ et al, 1996.).
ในการจัดสวนธรรมชาติพืชดังกล่าวสามารถนำไปใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืนสำหรับ
การจัดสวนเพราะพวกเขาจะปรับให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมในท้องถิ่น
เงื่อนไข (Kermath 2007; et al, Phondani , 2015a) ที่โดดเด่น
พืชพันธุ์ของกาตาร์ประกอบด้วยประจำปีและยืนต้น
สมุนไพรหญ้านักปีนเขา, พุ่มไม้แคระและพันธุ์ไม้ไม่กี่.
พืชเหล่านี้มีประดับบึกบึนภัยแล้งทนต่ำ
ภูมิทัศน์การบำรุงรักษาขณะที่ได้ประโยชน์สภาพแวดล้อม (วิคเกอร์
2006 Phondani et al., 2015b) ในการจัดสวนบริบทปัจจุบันเป็น
ชนิดของการปฏิบัติของมนุษย์ในการพัฒนาและบริหารจัดการธรณีสัณฐานธรรมชาติ
สำหรับความงามเช่นเดียวกับวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติ ปลูกที่เลือก
พันธุ์พืชพื้นเมืองในภูมิประเทศที่ร่อแร่หรือเปิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน
พื้นที่เขตเมืองเป็นหลักปฏิบัติปกติเพื่อเพิ่มลักษณะและ
รักษาสภาพแวดล้อมกลางแจ้ง การใช้พืชพื้นเมืองสำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืน
ภูมิทัศน์ที่จะได้รับการส่งเสริมในลักษณะที่สำคัญเวลา
เพื่อให้มั่นใจว่าในปัจจุบันและอนาคตแผนพัฒนาสนับสนุน
เป้าหมายของประเทศการพัฒนาที่ยั่งยืนและเสริมสร้างคุณภาพ
ของสภาพแวดล้อม การศึกษาครั้งนี้เป็นความพยายามที่จะระบุ
(i) เกณฑ์และตัวชี้วัดสำหรับการเสริมสร้าง GSAS, และ (ii) ที่มีศักยภาพ
พันธุ์พืชพื้นเมืองสำหรับการจัดสวนอย่างยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัตราประวัติการณ์ ( Ibrahim , 2012 ) และการพัฒนาดังกล่าวเป็นกิจกรรมที่ทำให้สภาพแวดล้อมที่เสี่ยง และข่มขู่ระบบนิเวศและความหลากหลายทางชีวภาพของประเทศ จาก กาตาร์วิสัยทัศน์แห่งชาติ 2030 ( qnv , 2008 ) , ประเทศที่พยายามที่จะรักษาและปกป้องสภาพแวดล้อมของมันที่ไม่ซ้ำกัน การพัฒนาที่ยั่งยืนจะถูกดำเนินการด้วยความรับผิดชอบและเคารพ สมดุลความต้องการของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและสังคมกับเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการปกป้องสิ่งแวดล้อม ตามภาพเอกสาร ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมก็จะลดลงโดยหลีกเลี่ยงอย่างรวดเร็วและการพัฒนาที่ไม่ได้วางแผน นอกจากนี้ยังระบุว่าประเทศที่ต้องกระทำเพื่อให้มีเส้นทางในอนาคตอย่างยั่งยืนที่เป็นเพื่อนได้ดีกับความต้องการของการพัฒนาและการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม การใช้พืชพื้นเมืองพืชพื้นเมือง ประกอบด้วย ต้นไม้ พุ่มไม้ และพืชในดินได้รับการยอมรับว่าเป็นสิ่งสำคัญและมีค่าของธรรมชาติแหล่งข้อมูลและให้บริการสำคัญมาก ( ค แทนซาet al . , 1997 ) ซึ่งได้โดยตรงและทางอ้อมต่อมนุษย์ ได้แก่ผลิต ประโยชน์ วัฒนธรรม การเกษตร และบริการสนับสนุน( แย็ป et al . , 2010 ) พืชพื้นเมืองที่มีวิวัฒนาการตามธรรมชาติภายใต้สภาพแวดล้อมท้องถิ่น ( มิลเลอร์ et al . , 1996 )ในธรรมชาติภูมิทัศน์เช่นพืชสามารถใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืนภูมิทัศน์เพราะพวกเขาจะปรับให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมท้องถิ่นเงื่อนไข ( kermath , 2007 ; phondani et al . , 2015a ) เด่นพืชของกาตาร์ประกอบด้วยประจำปีและยืนต้นสมุนไพร , หญ้า , ไม้เลื้อย ไม้พุ่มแคระและต้นไม้ชนิดบางพืชเหล่านี้มีการประดับ , Hardy , ทนแล้ง , ต่ำการบำรุงรักษาภูมิทัศน์ในขณะที่รับสิ่งแวดล้อม ( วิคเกอร์ ,2006 ; phondani et al . , 2015b ) ในบริบทปัจจุบัน คือ ภูมิทัศน์ชนิดของการปฏิบัติของมนุษย์ เพื่อพัฒนาและบริหารจัดการ landforms ธรรมชาติเพื่อความงามเช่นเดียวกับวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติ การเลือกพืชพื้นเมืองสายพันธุ์บนขอบหรือเปิดภูมิประเทศ , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตเมืองเป็นปฏิบัติปกติเพื่อเพิ่มลักษณะที่ปรากฏและรักษาสิ่งแวดล้อมภายนอก การใช้พืชพื้นเมืองแบบยั่งยืนภูมิทัศน์จะได้รับการส่งเสริมในลักษณะที่สำคัญเวลาเพื่อให้แน่ใจว่า ปัจจุบันและอนาคตแผนพัฒนาสนับสนุนประเทศเป้าหมายของการพัฒนาที่ยั่งยืนและเสริมสร้างคุณภาพของสิ่งแวดล้อม การศึกษาครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อระบุ( ผม ) เกณฑ์และตัวบ่งชี้สำหรับการเสริมสร้าง gsas และ ( ii ) ศักยภาพพันธุ์พืชพื้นเมืองภูมิทัศน์อย่างยั่งยืน