ResultsAll six districts had a dras

Results

All six districts had a drastic shortage of doctors, either seen as absence of doctors visiting clinics or too few, if any, doctors to cover the opening times of community health centres. Some districts had no doctors for primary health care. Overall the number of doctors was only 7% of the required number.

While the total number of professional nurses was 94% of the target, two districts had overall excesses and four had overall shortages. The numbers of enrolled nurses and enrolled nurse assistants were 60% and 83%, respectively, of what they should be. Counsellors were very unevenly spread, with the overall excess concealing their absence in many facilities. Administrative staff was 30% of the target and absent in many facilities. General workers seemed to be overall in greater number than required in many facilities.

Table 1 shows examples of imbalances between some facilities within the same subdistrict. Clinics C2, C8, C11 and C12 have an excess of professional nurses (positive number in the difference column) while most of the others have shortages. Some other facilities (e.g. C9 and C10) had shortages in all categories of staff.

Besides the very poor deployment between facilities, in clinics that have an excess of professional nurses there is a shortage of other health workers, such as enrolled nurses and counsellors, cancelling out the benefits of the excess in many facilities. The table shows the importance of assessing staff requirements not just in terms of professional nurses, but in terms of the whole team. Using the ratio of patients to professional nurses as an indicator of workload can be very misleading, as it does not reflect the presence or absence of supporting staff who affect the workload of professional nurses.

Turning to the staff implications of extended hours opening in rural areas, the model showed that the minimum number of professional nurses (using professional nurses as an indicator) is 1.3 full-time employees for the core 40 hours per week and 4.2 full-time employees for the additional 128 hours, over three-times that of the core hours. This significant increase in staff requirements is not matched by a parallel increase in workload. In these rural districts, in facilities opened for 168 hours, the workload during the non-core hours was low: there were typically eight times more patients per hour during the core hours than during the non-core hours. As a consequence, the number of staff required defined by workload would have been significantly lower than that prescribed by the minimum staffing level.



Discussion

The results from the use of the tool and assumptions showed misalignments between expected and actual staff, with significant variations between facilities within the same subdistrict, between subdistricts and between districts. While there is an absolute shortage of staff (especially doctors), this is substantially exacerbated by inequitable deployment. This leads to problems in both quality (when lower categories of staff are expected to perform functions of higher categories of staff) and efficiency (when higher categories of staff are expected to perform functions of lower categories of staff). This study also found that the present proposal of increasing access to health care in rural areas by extending opening hours would entail a significant increase in staff requirement.

There are some study limitations. First, the allocation of tasks per category of staff is probably conservative. We allocate all consultations to professional nurses when, in practice, some consultations are delivered by enrolled nurses, in particular in rural areas, even if not in accordance with the current scope of practice. This approach raises the issue of whether assumptions should be closer to a target picture in line with policy or closer to what is happening on the ground, resulting in different norms for urban and rural areas, thereby entrenching inequities further. Secondly, the assumptions do not sufficiently recognize the lack of referral support in rural areas and the concomitant need for comparatively better-qualified, mainly multipurpose cadres. Finally, the establishment of the norms have been built upon several studies using different methodologies. However, the size of the problems quantified show that even a 10% margin of error would not greatly affect the results or the type of issues they highlight.

The utilization-based approach to assessing staff needs has clear advantages for management and short-term planning purposes. However, sole reliance on a workload-based model may lead to an entrenchment of inequities: well-equipped and well-staffed facilities will attract many patients, and hence will receive additional staff and resources, while poorly staffed, poorly equipped and poorly managed facilities will see fewer patients as they bypass these facilities to go where they will receive better service. Thus the utilization-based ap

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์การขาดแคลนรุนแรงอย่างใดอย่างหนึ่งถือเป็นการขาดงานการเยี่ยมชมคลินิกแพทย์ แพทย์มีทั้งหมดหก หรือเกิน สองสาม ถ้ามี แพทย์ครอบคลุมเวลาเปิดของศูนย์สุขภาพชุมชน บางอำเภอก็ไม่มีแพทย์ที่ดูแลสุขภาพ จำนวนแพทย์ถูกเพียง 7% ของจำนวนที่ต้องการในขณะที่วิชาชีพพยาบาลจำนวน 94% ของเป้าหมาย 2 อำเภอมี excesses โดยรวม และสี่มีขาดแคลนโดยรวม หมายเลขของพยาบาลการลงทะเบียน และลงทะเบียนเรียนผู้ช่วยพยาบาลได้ 60% และ 83% ตามลำดับ ของพวกเขา ปรึกษาได้มากคราวแพร่ กับขาดของพวกเขาในสิ่งที่ปกปิดส่วนเกินโดยรวม 30% ของเป้าหมาย และขาดในสิ่งนั้น คนงานทั่วไปดูเหมือนจะรวมในจำนวนที่มากขึ้นกว่าที่จำเป็นในการอำนวยความสะดวกตารางที่ 1 แสดงตัวอย่างของความไม่สมดุลระหว่างสิ่งอำนวยความสะดวกภายในตำบลเดียวกัน คลินิก C2, C8, C11 C12 มีส่วนเกินของอาชีพพยาบาล (บวกเลขในคอลัมน์ต่างกัน) ในขณะที่คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่มีปัญหาการขาดแคลน บางสิ่งอำนวยความสะดวก (เช่น C9 และ C10) มีปัญหาการขาดแคลนในทุกประเภทของพนักงานนอกจากการใช้งานที่ดีระหว่างสิ่งอำนวยความสะดวก ในคลินิกที่มีส่วนเกินของวิชาชีพพยาบาล มีการขาดแคลนคนงานสุขภาพอื่น ๆ เช่นพยาบาลที่ลงทะเบียนและที่ปรึกษา ตัดประโยชน์ในส่วนที่เกินในสิ่ง ตารางแสดงความสำคัญของการประเมินความต้องการพนักงานไม่เพียงในแง่ ของมืออาชีพพยาบาล แต่ในแง่ ของทีมทั้งหมด ใช้อัตราส่วนของผู้ป่วยให้พยาบาลวิชาชีพเป็นตัวบ่งชี้ปริมาณงานสามารถเข้าใจมาก ตามที่สะท้อนถึงมีหรือไม่มีการสนับสนุนพนักงานที่มีผลกระทบต่อภาระงานของพยาบาลวิชาชีพเลี้ยวไปพนักงานผลกระทบของการขยายเวลาเปิดในพื้นที่ชนบท แบบแสดงให้เห็นว่า จำนวนขั้นต่ำของอาชีพพยาบาล (ใช้พยาบาลวิชาชีพเป็นตัวบ่งชี้) เป็น 1.3 พนักงานประจำสำหรับหลัก 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์และพนักงานประจำที่ 4.2 ชั่วโมง 128 เพิ่มเติม กว่าสาม - ครั้งที่ของหลักชั่วโมง ไม่มีการจับคู่ความต้องการพนักงานเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ โดยการเพิ่มขนานในปริมาณ ในเขตชนบทต่าง ๆ ใน 168 ชั่วโมง เปิดงานในช่วงเวลาที่ไม่ใช่หลักได้ต่ำ: โดยทั่วไปมีผู้ป่วยมากกว่า 8 ครั้งต่อชั่วโมงในช่วงเวลาหลักมากกว่าในช่วงเวลาที่ไม่ใช่หลักการ เป็นผล จำนวนพนักงานที่ต้องกำหนด โดยปริมาณงานจะได้รับต่ำกว่าที่กำหนด โดยพนักงานระดับต่ำสุด อภิปรายผลจากการใช้เครื่องมือและสมมติฐานพบว่า misalignments ระหว่างที่คาดไว้ และแท้จริงพนักงาน มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ ระหว่างสิ่งอำนวยความสะดวกภายในตำบลเดียวกัน ระหว่าง subdistricts และ ระหว่างอำเภอ ในขณะที่มีการขาดแคลนแน่นอนของพนักงาน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งแพทย์), นี้เป็นเลวร้ายมาก โดยปรับใช้ inequitable นี้นำไปสู่ปัญหาในด้านคุณภาพ (เมื่อลดประเภทของพนักงานคาดว่าจะดำเนินการฟังก์ชันประเภทที่สูงขึ้นของพนักงาน) และประสิทธิภาพ (เมื่อสูงประเภทของพนักงานคาดว่าจะดำเนินการฟังก์ชันประเภทต่ำกว่าพนักงาน) การศึกษานี้ยังพบว่า ปัจจุบันการเสนอเพิ่มการเข้าถึงการดูแลสุขภาพในชนบทโดยการขยายเวลาจะนำมาซึ่งการเพิ่มความต้องการของพนักงานมีข้อจำกัดบางประการของการศึกษา ครั้งแรก การปันส่วนของงานแต่ละประเภทของพนักงานคืออนุรักษ์นิยมคง เราจัดสรรให้คำปรึกษาทั้งหมด ให้พยาบาลมืออาชีพเมื่อ ในทางปฏิบัติ ปรึกษาบางถูกส่ง โดยลงทะเบียนพยาบาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท แม้ถ้า ไม่สอดคล้อง กับขอบเขตปัจจุบันของการปฏิบัติ วิธีการนี้เพิ่มปัญหาของว่าสมมติฐานควรจะใกล้ชิดกับภาพเป้าหมายสอดคล้องกับนโยบาย หรือใกล้ชิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนพื้น ในบรรทัดฐานที่แตกต่างกันสำหรับพื้นที่เขตเมือง และชนบท จึง entrenching ความไม่เพิ่มเติม ประการที่สอง สมมติฐานไม่พอรู้จักไม่มีการอ้างอิงสนับสนุนในพื้นที่ชนบทและ cadres อเนกประสงค์ส่วนใหญ่ ค่อนข้างดีมีคุณภาพต้องมั่นใจ ในที่สุด การจัดตั้งบรรทัดฐานมีถูกสร้างขึ้นหลายการศึกษาใช้วิธีการแตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม ขนาดของปัญหาที่วัดแสดงว่า แม้ขอบ 10% ของข้อผิดพลาดจะไม่ช่วยส่งผลต่อผลลัพธ์หรือประเภทของปัญหาที่พวกเขาเน้นวิธีการประเมินความต้องการของพนักงานตามการใช้ประโยชน์มีข้อได้เปรียบที่ชัดเจนสำหรับการจัดการและวางแผนระยะสั้น อย่างไรก็ตาม แต่เพียงผู้เดียวการพึ่งพาแบบที่ใช้ปริมาณงานอาจนำไปสู่การขุดสนามเพลาะของความไม่: ครันประกอบจะดึงดูดผู้ป่วย และดังนั้น จะได้รับพนักงานเพิ่มเติมและทรัพยากร ในขณะที่เจ้าหน้าที่ได้ไม่ดี ไม่ดีพร้อม และสิ่งอำนวยความสะดวกมีการจัดการไม่ดีจะดูผู้ป่วยน้อยลงจะข้ามสิ่งเหล่านี้ไปที่จะได้รับบริการที่ดีกว่า ดังนั้นการใช้ประโยชน์จาก ap

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการค้นหา

ทั้งหมดหกอำเภอมีปัญหาการขาดแคลนอย่างรุนแรงของแพทย์อย่างใดอย่างหนึ่งมองว่าเป็นตัวตนของแพทย์เยี่ยมชมคลินิกหรือน้อยเกินไปถ้ามีแพทย์ให้ครอบคลุมถึงเวลาเปิดศูนย์สุขภาพชุมชน บางเขตมีแพทย์สำหรับการดูแลสุขภาพเบื้องต้นไม่มี โดยรวมจำนวนแพทย์เป็นเพียง 7% ของจำนวนที่ต้องการ.

ขณะที่จำนวนของพยาบาลวิชาชีพเป็น 94% ของเป้าหมายที่สองเขตมีความตะกละโดยรวมและสี่ก็มีการขาดแคลนโดยรวม ตัวเลขของพยาบาลที่ลงทะเบียนและลงทะเบียนเรียนผู้ช่วยพยาบาลเป็น 60% และ 83% ตามลำดับของสิ่งที่พวกเขาควรจะเป็น ผู้ให้การปรึกษาที่ถูกแพร่กระจายอย่างสม่ำเสมอด้วยส่วนเกินโดยรวมปกปิดขาดของพวกเขาในการอำนวยความสะดวกมากมาย พนักงานปกครองเป็น 30% ของเป้าหมายและขาดสิ่งอำนวยความสะดวกอีกมากมาย คนงานทั่วไปดูเหมือนจะเป็นโดยรวมในจำนวนมากกว่าที่จำเป็นในการอำนวยความสะดวกมากมาย.

ตารางที่ 1 แสดงตัวอย่างของความไม่สมดุลระหว่างสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างที่อยู่ในตำบลเดียวกัน คลีนิก C2, C8, C11 และ C12 มีส่วนเกินของพยาบาลวิชาชีพ (จำนวนบวกในคอลัมน์ที่แตกต่างกัน) ในขณะที่ส่วนใหญ่ของคนอื่น ๆ ที่มีการขาดแคลน บางสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ (เช่น C9 และ C10) มีการขาดแคลนในทุกหมวดหมู่ของพนักงาน.

นอกจากนี้การใช้งานที่ดีมากระหว่างสิ่งอำนวยความสะดวกในคลินิกที่มีส่วนเกินของพยาบาลวิชาชีพมีปัญหาการขาดแคลนแรงงานด้านสุขภาพอื่น ๆ เช่นพยาบาลที่ลงทะเบียนเรียนและให้คำปรึกษา ยกเลิกประโยชน์ของส่วนเกินในสิ่งอำนวยความสะดวกอีกมากมาย ตารางแสดงสำคัญของการประเมินความต้องการของพนักงานไม่เพียง แต่ในแง่ของพยาบาลวิชาชีพ แต่ในแง่ของทีมงานทั้งหมด โดยใช้อัตราส่วนของผู้ป่วยที่จะพยาบาลวิชาชีพเป็นตัวบ่งชี้ของภาระงานนั้นอาจทำให้เข้าใจผิดมากเพราะมันไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงการมีหรือไม่มีพนักงานสนับสนุนที่ส่งผลกระทบต่อภาระงานของพยาบาลวิชาชีพ.

เปลี่ยนเป็นผลกระทบทางเจ้าหน้าที่ของการขยายชั่วโมงเปิดในพื้นที่ชนบท รูปแบบการแสดงให้เห็นว่าจำนวนขั้นต่ำของพยาบาลวิชาชีพ (โดยพยาบาลวิชาชีพเป็นตัวบ่งชี้) เป็น 1.3 พนักงานเต็มเวลาสำหรับหลัก 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์และ 4.2 พนักงานเต็มเวลาสำหรับเพิ่มเติม 128 ชั่วโมงกว่าสามเท่าของ ชั่วโมงหลัก นี้เพิ่มขึ้นอย่างมากในความต้องการของพนักงานที่ไม่ตรงกับการเพิ่มขึ้นของภาระงานในแบบคู่ขนาน ในเขตชนบทเหล่านี้สิ่งอำนวยความสะดวกในการเปิดให้ 168 ชั่วโมงภาระงานในช่วงเวลาที่ไม่ใช่ธุรกิจหลักอยู่ในระดับต่ำในขณะที่มีผู้ป่วยมักจะแปดครั้งต่อชั่วโมงในช่วงเวลาหลักกว่าในช่วงเวลาที่ไม่ใช่ธุรกิจหลัก เป็นผลให้จำนวนของพนักงานที่จำเป็นต้องกำหนดโดยภาระงานที่จะได้รับอย่างมีนัยสำคัญต่ำกว่าที่กำหนดไว้ในระดับพนักงานขั้นต่ำ. อภิปรายผลที่ได้จากการใช้เครื่องมือและการตั้งสมมติฐานที่แสดงให้เห็น misalignments ระหว่างเจ้าหน้าที่และคาดว่าจะเกิดขึ้นจริงกับการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญระหว่างสิ่งอำนวยความสะดวก ภายในตำบลเดียวกันระหว่างตำบลและระหว่างหัวเมือง ในขณะที่มีปัญหาการขาดแคลนแน่นอนของพนักงาน (โดยเฉพาะแพทย์) นี้คือที่มาอย่างมากจากการใช้งานที่ไม่เป็นธรรม นี้นำไปสู่ปัญหาในทั้งคุณภาพ (เมื่อประเภทล่างของพนักงานที่คาดว่าจะทำหน้าที่ของประเภทที่สูงขึ้นของพนักงาน) และประสิทธิภาพ (เมื่อประเภทที่สูงขึ้นของพนักงานที่คาดว่าจะทำหน้าที่ของประเภทล่างของพนักงาน) การศึกษาครั้งนี้ยังพบว่าข้อเสนอปัจจุบันของการเพิ่มการเข้าถึงการดูแลสุขภาพในพื้นที่ชนบทโดยการขยายเวลาเปิดทำการจะนำมาซึ่งการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในความต้องการของพนักงาน. มีข้อ จำกัด บางอย่างมีการศึกษา ครั้งแรกของการจัดสรรงานต่อหมวดหมู่ของพนักงานอาจเป็นอนุรักษ์นิยม เราจัดสรรให้คำปรึกษาทุกคนที่จะเป็นพยาบาลวิชาชีพเมื่อในทางปฏิบัติให้คำปรึกษาบางส่วนจะถูกส่งโดยพยาบาลที่ลงทะเบียนเรียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทแม้ว่าจะไม่ได้เป็นไปตามขอบเขตปัจจุบันของการปฏิบัติ วิธีการนี้ทำให้เกิดประเด็นที่ว่าสมมติฐานควรจะใกล้ชิดกับภาพเป้าหมายสอดคล้องกับนโยบายหรือใกล้ชิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนพื้นดินที่มีผลในบรรทัดฐานที่แตกต่างกันสำหรับเขตเมืองและชนบทจึงปกป้องไม่เท่าเทียมเพิ่มเติม ประการที่สองสมมติฐานไม่พอรับรู้ขาดการสนับสนุนการอ้างอิงในพื้นที่ชนบทและจำเป็นที่จะต้องไปด้วยกันสำหรับการเปรียบเทียบที่ดีขึ้นผ่านการรับรอง cadres ส่วนใหญ่อเนกประสงค์ ในที่สุดการจัดตั้งบรรทัดฐานที่ได้รับการสร้างขึ้นบนการศึกษาหลายแห่งโดยใช้วิธีการที่แตกต่างกัน แต่ขนาดของปัญหาที่วัดแสดงให้เห็นว่าแม้จะมีอัตรากำไรขั้นต้น 10% ของข้อผิดพลาดจะไม่มากส่งผลกระทบต่อหรือประเภทของปัญหาที่พวกเขาเน้นที่. วิธีการใช้ที่ใช้ในการประเมินความต้องการพนักงานที่มีข้อได้เปรียบที่ชัดเจนสำหรับการบริหารจัดการและระยะสั้นการวางแผน วัตถุประสงค์ อย่างไรก็ตามความเชื่อมั่น แต่เพียงผู้เดียวในรูปแบบภาระงานตามอาจนำไปสู่การตั้งมั่นของความไม่เท่าเทียมนี้: สิ่งอำนวยความสะดวกที่มีอุปกรณ์ครบครันและมีบุคลากรที่จะดึงดูดผู้ป่วยจำนวนมากและด้วยเหตุนี้จะได้รับพนักงานเพิ่มเติมและทรัพยากรในขณะที่บุคลากรไม่ดีพร้อมไม่ดีและการจัดการไม่ดีสิ่งอำนวยความสะดวก จะเห็นผู้ป่วยน้อยลงขณะที่พวกเขาหลีกเลี่ยงสิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านี้เพื่อไปที่พวกเขาจะได้รับการบริการที่ดีกว่า ดังนั้นการใช้ AP-based