There is one aspect of such teachin

There is one aspect of such teaching that I have so far only briefly
mentioned, however (p. 224). This is the use of such analysis to open up
ideological questions. Recent linguistics has largely ignored the rhetorical,
social and public uses of language which are of central concern to educators,
for example: the language of politics, law and religion; journalism and the
media; technical language; translating and interpreting; and in general the
kinds of socially weighted language used to establish and maintain control in
school classrooms, courtrooms, doctors' surgeries, mental hospitals, or by
"experts" and "science". There are, of course, isolated exceptions to this
neglect (e.g. Bolinger, 1980a, 1980b). However, these areas have largely
been the province of sociologists, literary critics and others. This is unfortunate,
since linguists could offer a great deal to such topics. As Milroy
argues (this volume), if socially responsible linguists do not do such
analyses, then they will be done, but less well, by others.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีแง่มุมหนึ่งของเช่นสอนที่ไกลเพียงสั้น ๆกล่าวถึง อย่างไรก็ตาม (p. 224) โดยใช้การวิเคราะห์ดังกล่าวจะเปิดขึ้นถามอุดมการณ์ ภาษาศาสตร์ล่าส่วนใหญ่ได้ละเว้นการ rhetoricalสังคม และสาธารณะใช้ภาษาซึ่งเป็นของกลางที่เกี่ยวข้องเพื่อสรรหาตัวอย่าง: ภาษาการเมือง กฎหมาย และ ศาสนา วารสารศาสตร์และสื่อ ภาษาทางเทคนิค แปลและแปล และโดยทั่วไปชนิดของภาษาสังคมถ่วงน้ำหนักที่ใช้ในการสร้าง และรักษาควบคุมในโรงเรียนห้องเรียน courtrooms ศัลยกรรมการแพทย์ โรง พยาบาลโรคจิต หรือโดย"ผู้เชี่ยวชาญ" และ "วิทยาศาสตร์" มี แน่นอน ข้อยกเว้นที่แยกนี้ละเลย (เช่น Bolinger, 1980a, 1980b) อย่างไรก็ตาม พื้นที่เหล่านี้มีมากจังหวัดพูด นักวิจารณ์วรรณกรรม และอื่น ๆ แล้ว เป็นโชคร้ายเนื่องจากนักภาษาศาสตร์สามารถนำเสนอโปรโมชั่นให้แก่ เป็น Milroyจน (ไดรฟ์ข้อมูลนี้), ถ้านักภาษาศาสตร์สังคมรับผิดชอบไม่ทำเช่นวิเคราะห์ แล้วพวกเขาจะทำ แต่ดีน้อยลง โดยผู้อื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีแง่มุมหนึ่งของการเรียนการสอนดังกล่าวที่ผมได้เพื่อให้ห่างไกลเพียงสั้น ๆ
ที่กล่าวถึง แต่ (พี. 224)
นี้คือการใช้การวิเคราะห์ดังกล่าวจะเปิดคำถามอุดมการณ์ ภาษาศาสตร์ที่ผ่านมาได้ละเลยส่วนใหญ่วาทศิลป์ทางสังคมและการใช้ประโยชน์ของประชาชนในภาษาที่มีความกังวลศูนย์กลางในการศึกษาตัวอย่างเช่น: ภาษาของการเมืองกฎหมายและศาสนา; การสื่อสารมวลชนและสื่อ ภาษาทางเทคนิค แปลและการตีความ; และโดยทั่วไปชนิดของภาษาที่ใช้ถ่วงน้ำหนักเพื่อเข้าสังคมการสร้างและรักษาควบคุมในห้องเรียนโรงเรียนคดีการผ่าตัดแพทย์โรงพยาบาลทางจิตหรือ"ผู้เชี่ยวชาญ" และ "วิทยาศาสตร์" มีแน่นอนข้อยกเว้นที่แยกนี้ละเลย (เช่น Bolinger, 1980â, 1980b) อย่างไรก็ตามพื้นที่เหล่านี้ส่วนใหญ่ได้รับการจังหวัดสังคมวิทยานักวิจารณ์วรรณกรรมและอื่น ๆ นี่คือโชคร้ายตั้งแต่นักภาษาศาสตร์สามารถนำเสนอการจัดการที่ดีกับหัวข้อดังกล่าว ขณะที่มิลระบุ (หนังสือเล่มนี้) ถ้านักภาษาศาสตร์ความรับผิดชอบต่อสังคมไม่ได้ทำเช่นการวิเคราะห์แล้วพวกเขาจะทำได้แต่ไม่ดีโดยคนอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีด้านใดด้านหนึ่ง เช่น การสอนที่ผมได้ดังนั้นไกลเพียงสั้นๆ
กล่าว อย่างไรก็ตาม ( หน้า 224 ) นี้คือการใช้การวิเคราะห์ดังกล่าวเพื่อเปิด
คำถามอุดมการณ์ . ภาษาศาสตร์ล่าสุดส่วนใหญ่ได้ละเลยและสังคมและสาธารณะ
ใช้ภาษาซึ่งมีความกังวล กลางเพื่อการศึกษา
ตัวอย่างเช่น : ภาษาการเมือง กฎหมาย ศาสนา สื่อสารมวลชน และสื่อ ;
;ภาษาเทคนิค การแปลและการตีความ และโดยทั่วไป
ชนิดของสังคมถ่วงน้ำหนักภาษาที่ใช้ในการสร้างและรักษาควบคุม
ห้องเรียน โรงเรียนห้องตัดสิน แพทย์ศัลยกรรม โรงพยาบาลจิตเวช หรือโดย
" ผู้เชี่ยวชาญ " และ " วิทยาศาสตร์ " แน่นอนว่ามีข้อยกเว้นไม่แยก ( เช่น bolinger 1980a
, , 1980b ) อย่างไรก็ตาม พื้นที่เหล่านี้ส่วนใหญ่ได้
เป็นจังหวัดของนักสังคมวิทยา นักวิจารณ์วรรณกรรม และคนอื่น ๆ นี้จะโชคร้าย
ตั้งแต่นักภาษาศาสตร์สามารถเสนอข้อตกลงที่ดีในหัวข้อดังกล่าว ขณะที่มิลรอย
แย้ง ( เล่มนี้ ) ถ้าสังคมรับผิดชอบนักภาษาศาสตร์ไม่ทำวิเคราะห์เช่น
, แล้วพวกเขาจะทำ แต่น้อยดีโดยผู้อื่น