The recent emergence of new capital

The recent emergence of new capital markets and the relaxation of foreign capital
controls, which has opened the possibility of international investment and portfolio
diversification, have increased the interest of academics and practitioners in studying
the degree of financial integration of these markets. In this paper, the analysis is focused on the Pacific-Basin region, which constitutes an important part of emerging
capital markets. The countries in our sample are: Hong Kong, Indonesia, Korea,
Malaysia, Philippines, Singapore, Taiwan and Thailand. In 1998, these markets constituted 43 percent of emerging markets capitalisation, while in 1999 this figure had
risen to 47 percent.

Financial integration is measured by testing the law of one price to financial assets
with the same risk. For our selected group of countries work has concentrated on
testing the international parity conditions. For example, Bhoocha-Oom and Stansell
(1990) look at interest rates (adjusted and unadjusted for exchange rates changes)
between Hong Kong and Singapore versus US. Faruquee (1992) examines the
uncovered interest rate differential between Singapore, Korea and Thailand versus
the Japanese LIBOR—taken to represent the world rate of interest. Dooley and
Mathieson (1994) look at seven Pacific Basin countries versus US using an analytical
framework for interest rate determination, where the prevailing interest rate represents a weighted average of open (US interest rate adjusted for the change in the
exchange rate) and closed economy rates that would have existed otherwise. Reisen
and Yeches (1993) using the same framework examine Korea and Taiwan by applying the Kalmar Filter technique to capture changes in the degree of integration
over time.

The results of these studies support the view that there is substantial integration
between domestic and international financial markets in Hong Kong, Singapore,
Malaysia, Philippines and Indonesia, while the views are divided for Korea and
Thailand. In Taiwan capital market integration with worldfinancial markets was
found to be limited. Using, however, a different method of measuring capital mobility
based on a portfolio balance model, Chinn and Maloney (1998) found evidence of a
greater degree of openness in Taiwan since early 1989. The extensive capital market
integration in the Pacific Basin Region has also been supported by Phylaktis (1999),
when in addition to looking at long-run comovements of real interest rates, another
indicator of the degree of capital market integration was used, namely the speed of
adjustment of real interest rates to long-run equilibrium following a shock in one of
the markets. Thus, even in countries like Taiwan and to a lesser extent Korea, where
controls were substantial in both countries, extensive linkages have been found with
world capital markets.

Similar conclusions have been found in studies, which have looked at stock markets and tested whether stocks with the same risk i.e. exposure to a common world
factor, have identical expected returns irrespective of the market. In the case when
a market is segmented from the rest of the world however, its covariance with a
common world factor will not be able to explain its expected return. Bekaert and
Harvey (1995) allowed conditionally expected returns in a country to be affected by
their covariance with a world benchmark portfolio when the market is perfectly integrated and by the variance of the country returns when it is completely segmented. Using a conditional regime-switching model to account for periods when
national markets were segmented from world capital markets and when they became
integrated later in the sample, they applied the model to a group of emerging capital
markets including Korea, Taiwan, Malaysia and Thailand over the period 1975 to
1992. They found that integration was substantial for the entire period not only for
Malaysia, which had less investment restrictions, but also for Korea and Taiwan,
which had substantial foreign ownership restrictions. In the case of Thailand, a large
shift in the degree of integration was noted in 1987 when foreign ownership restrictions were relaxed.

The current paper attempts to provide an explanation for the high degree of financial market integration, which has been found even in the presence of foreign
exchange controls, by examining whether economic integration plays a role in linking
the financial markets. Real economic integration has been measured in many ways
and refers to the international trade links between countries. Frequent measures
include the degree of openness calculated as the ratio of exports and/or imports
between countries to national output; the amount of price and quantitative restrictions
on traded goods; and the extent of contemporaneous movement of output growth
between countries, which is based on the theory that substantial trade interdependence transmits economic activity from one country to the other producing a common
business cycle.

However one measures economic integration, it can provide channels in linking
the financial markets even in the presence of foreign exchange restrictions on international capital flows. For example, economic integration, if that is measured by the
contemporaneous movement of output growth of countries, provides a channel for
financial integration through the effects of expected economic activity on the
expected cashflows of firms and their stock prices. Thus, if two countries experience
a comovement in their output then their cashflows will move together and so will
their stock markets. Empirical studies have confirmed the long-run positive relationship between economic activity and stock prices (see e.g. Schwert, 1990; Roll, 1992; for the US and Canova and DeNicole, 1995 for the European countries).

A look at the list of indicators of economic integration for our group of countries
does not provide a clear picture of whether they are integrated with other countries,
such as Japan and the US. Exports and imports of each Pacific Basin country (PBC)
versus Japan and the US as a percent of GDP are in the region of 5 to 25 percent.
In the absence of a benchmark, however, one cannot be certain of the degree of
economic integration. Neither does the amount of tariffs on trade seem to provide
an accurate picture of real economic integration as non-tariff barriers to trade might
be in existence. Finally, the computed correlations of contemporary monthly industrial production for the period 1990–98 are on the whole not very big (see Table 1).
Contemporaneous movements of output might, however, underestimate the degree
of economic integration because of lags in the international transmission of shocks.

The current paper contributes to the literature in the following ways. First it uses
a different way to measure financial and economic integration to previous studies
on the PBCs based on the framework developed by Ammer and Mei (1996) for Europe and the US, which measures both types of integration by analysing the
covariance of excess returns on national stock markets. The framework uses the
Campbell and Shiller (1988) approximate present value model to decompose excess
stock return innovations between different countries into news about excess returns,
dividend growth rates, interest rates and exchange rates. Comovements of dividend
news between two countries is taken as an indicator of real economic integration.
A real economic shock originating in one country will have a similar effect on the
economic growth of the other country through trade interdependencies, causing corporate earnings and dividends of both countries to move together if they are assumed
as proxies for long-term real economic activity. Comovement in innovations in future
expected stock returns is taken as an indicator of financial integration because if
asset returns in different countries are conditionally multivariate normal so that the
Capital Asset Pricing Model (CAPM) holds, the conditional means of these excess
returns must move together as linear combinations of a set of common risk premiums.
In the case of one factor model with fixed factor loadings (betas), any variation over
time in mean returns would have to be correlated across assets.

This approach has several advantages. It examines financial integration by studying the comovement of future returns aggregated over a long horizon instead of the
comovement of one period expected returns as used in studies by Bakaert and Harvey
(1995, 2000). As Ammer and Mei stress, this methodology could detect small but
persistent comovements in expected returns and more accurately measure the degree
of financial integration than one-period stock returns regression models. Similar comments can be made about the proposed measure of real economic integration compared to measures based on the contemporaneous movements in output. 3 Another
advantage of the framework used in this paper is that both types of integration can
be examined simultaneously and that is important for examining the role of economic
integration in financial integration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเกิดขึ้นของตลาดใหม่และการผ่อนคลายของทุนต่างชาติควบคุม ซึ่งได้เปิดโอกาสการลงทุนระหว่างประเทศและผลงานวิสาหกิจ ได้เพิ่มความสนใจของนักวิชาการและนักศึกษาระดับของการรวมกลุ่มทางการเงินของตลาดเหล่านี้ ในเอกสารนี้ การวิเคราะห์เน้นภูมิภาคแปซิฟิกอ่าง ซึ่งเป็นส่วนสำคัญของการเกิดใหม่ตลาดทุน เป็นประเทศตัวอย่างของเรา: Hong Kong อินโดนีเซีย เกาหลีมาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ ไต้หวัน และประเทศไทย ในปี 1998 ตลาดเหล่านี้ทะลัก 43 เปอร์เซ็นต์ของตลาด capitalisation เกิดขึ้นในขณะที่ในปี 1999 ตัวเลขนี้ได้เพิ่มขึ้นร้อยละ 47รวมเงินวัด โดยการทดสอบกฎหมายหนึ่งราคาสินทรัพย์ทางการเงินมีความเสี่ยงเหมือนกัน สำหรับกลุ่มประเทศของเราเลือก ทำงานได้เข้มข้นในทดสอบเงื่อนไขพาริตี้อินเตอร์เนชั่นแนล ตัวอย่าง ภู่ชอุ่ม Stansellดู (1990) อัตราดอกเบี้ย (อัตราแลกเปลี่ยนที่ปรับปรุง และไม่ได้ปรับการเปลี่ยนแปลง)ระหว่างสิงคโปร์กับสหรัฐอเมริกาและ Hong Kong Faruquee (1992) ตรวจสอบการเถแตกต่างระหว่างสิงคโปร์ เกาหลี และไทยเมื่อเทียบกับอัตราดอกเบี้ยLIBOR ญี่ปุ่นซึ่งนำมาถึงโลกอัตราดอกเบี้ย Dooley และ(1994) มาดูที่ประเทศลุ่มแปซิฟิกกับสหรัฐอเมริกาโดยใช้การวิเคราะห์ทางกรอบสำหรับการกำหนดอัตราดอกเบี้ย การที่อัตราดอกเบี้ยปัจจุบันแสดงน้ำหนักเฉลี่ยของเปิด (อัตราดอกเบี้ยสหรัฐฯ ที่ปรับปรุงสำหรับการเปลี่ยนแปลงในการอัตราแลกเปลี่ยน) และราคาประหยัดที่จะได้อยู่อย่างนั้น ไรเซ่นและ Yeches (1993) โดยใช้กรอบเดียวกันตรวจสอบเกาหลีและไต้หวัน โดยใช้เทคนิคคาลมาร์ตัวกรองการจับภาพการเปลี่ยนแปลงในระดับของการรวมช่วงเวลานั้นผลการศึกษาเหล่านี้สนับสนุนว่า มีการพบรวมมุมมองระหว่างตลาดการเงินในประเทศ และต่างประเทศใน Hong Kong สิงคโปร์มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และ อินโดนีเซีย ในขณะที่มีแบ่งมุมมองสำหรับเกาหลี และไทย ในไต้หวัน มีการรวมตลาดทุนกับตลาด worldfinancialพบจะจำกัด ใช้ อย่างไรก็ตาม วิธีการต่าง ๆ ของวัดหลวงเคลื่อนตามผลงานดุลแบบ Maloney และ Chinn (1998) พบหลักฐานการปริญญามากกว่าแขกในไต้หวันตั้งแต่พ.ศ. 2532 ก่อน ตลาดทุนอย่างละเอียดยังได้สนับสนุนรวมในภูมิภาคแปซิฟิกอ่าง โดย Phylaktis (1999),เมื่อนอกจาก comovements-ยาวจริงอัตราดอกเบี้ย อื่นใช้บ่งชี้ระดับของการรวมตลาดทุน คือความเร็วของปรับปรุงอัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงให้สมดุลยาวต่อช็อตหนึ่งการตลาด ดังนั้น แม้กระทั่งในประเทศ เช่นไต้หวัน และเกาหลี ขอบเขตน้อยกว่าที่ตัวควบคุมถูกพบในทั้งสองประเทศ ตรวจพบความเชื่อมโยงอย่างละเอียดด้วยตลาดทุนโลกบทสรุปคล้ายพบในการศึกษา ซึ่งได้มองตลาดหุ้น และทดสอบว่าหุ้น ด้วยเหมือนกันความเสี่ยงเช่นสัมผัสกับทั่วโลกปัจจัย มีคืนเหมือนที่คาดไว้ไม่อยู่ ในกรณีเมื่อตลาดจะถูกแบ่งเป็นช่วงจากส่วนเหลือของโลกอย่างไรก็ตาม ความแปรปรวนกับการปัจจัยโลกทั่วไปจะไม่สามารถอธิบายได้ของคืนที่คาดไว้ Bekaert และฮาร์วี่ (1995) ได้รับอนุญาตอย่างมีเงื่อนไขคาดส่งกลับประเทศจะได้รับผลกระทบโดยความแปรปรวนร่วมของพวกเขา กับผลงานมาตรฐานโลกเมื่อรวมตลาดสมบูรณ์ และต่างประเทศส่งกลับเมื่อมันเป็นอย่างสมบูรณ์มีถูกแบ่งในเป็นช่วง ใช้เงื่อนไขเปลี่ยนระบอบการปกครองแบบบัญชีสำหรับรอบระยะเวลาเมื่อประเทศชาติได้ถูกแบ่งเป็นช่วงจากตลาดทุนโลกและเมื่อพวกเขากลายเป็นรวมในตัวอย่าง พวกเขาใช้รูปแบบกลุ่มทุนเกิดใหม่ประเทศได้แก่เกาหลี ไต้หวัน มาเลเซีย และประเทศไทยในช่วงปี 1975 ถึง1992. พวกเขาพบว่า รวมพบสำหรับรอบระยะเวลาทั้งหมดไม่ใช่มาเลเซีย ซึ่งมีข้อจำกัดในการลงทุนน้อย แต่ยัง สำหรับเกาหลีและไต้หวันซึ่งมีข้อจำกัดในการเป็นเจ้าของต่างประเทศพบ ในกรณีของประเทศไทย ขนาดใหญ่กะในระดับของการรวมระบุไว้ใน 1987 เมื่อมีการผ่อนคลายข้อจำกัดในการเป็นเจ้าของต่างประเทศปัจจุบันกระดาษพยายามให้คำอธิบายสำหรับระดับสูงของตลาดการเงินรวม ซึ่งพบได้ในต่อหน้าของต่างประเทศแลกเปลี่ยน การควบคุม โดยตรวจสอบว่ามีการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจมีบทบาทในการเชื่อมโยงตลาดการเงิน รวมกลุ่มทางเศรษฐกิจจริงมีการวัดหลายวิธีและหมายถึงการเชื่อมโยงการค้าระหว่างประเทศระหว่างประเทศ วัดบ่อยรวมระดับแขกที่คำนวณเป็นอัตราส่วนของการส่งออก/ นำเข้าระหว่างประเทศเพื่อผลผลิตแห่งชาติ จำนวนราคาและข้อจำกัดเชิงปริมาณสินค้าที่ซื้อขาย ขอบเขตของการเคลื่อนไหว contemporaneous เจริญเติบโตผลผลิตและระหว่างประเทศ ซึ่งเป็นไปตามทฤษฎีที่ว่า อิสระเสรีพบค้าส่งกิจกรรมทางเศรษฐกิจจากประเทศหนึ่งไปอื่น ๆ ทั่วไปผลิตวงจรธุรกิจอย่างไรก็ตาม หนึ่งมาตรการเศรษฐกิจรวม ช่วยให้สามารถใช้ช่องสัญญาณในการเชื่อมโยงตลาดการเงินแม้ในต่อหน้าของจำกัดแลกเปลี่ยนกระแสเงินทุนต่างประเทศ ตัวอย่าง เศรษฐกิจรวม ถ้าที่วัดโดยการช่องสำหรับช่วยให้การเคลื่อนย้ายผลผลิตเจริญเติบโตของประเทศ contemporaneousรวมเงินผ่านผลกระทบของกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่คาดไว้ในการcashflows ที่คาดไว้ของบริษัทและราคาหุ้นของพวกเขา ดังนั้น หากทั้งสองประเทศประสบcomovement ในผลผลิตของพวกเขาแล้ว cashflows ของพวกเขาจะไปด้วยกัน และดังนั้น จะตลาดหุ้นของพวกเขา ผลการศึกษาได้ยืนยันความสัมพันธ์ยาวบวกระหว่างกิจกรรมทางเศรษฐกิจและราคาหุ้น (ดูเช่นชแวร์ท 1990 ม้วน 1992 สหรัฐฯ และคาโนวา และ DeNicole, 1995 ประเทศยุโรป)ดูที่รายชื่อตัวบ่งชี้ของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจของกลุ่มประเทศไม่มีภาพชัดเจนว่าพวกเขาจะรวมกับประเทศอื่น ๆเช่นญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกา ส่งออกและนำเข้าของแต่ละประเทศลุ่มน้ำแปซิฟิก (PBC)เมื่อเทียบกับญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกาเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP อยู่ในภูมิภาค 5-25 เปอร์เซ็นต์ในกรณีเกณฑ์มาตรฐาน ไร หนึ่งไม่บางระดับการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจ ไม่จำนวนภาษีเกี่ยวกับการค้าดูเหมือนจะ ให้ภาพที่ถูกต้องของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจอย่างแท้จริงเป็นอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีการค้าอาจสามารถในการดำรงอยู่ สุดท้าย สัมพันธ์คำนวณสมัยผลิตอุตสาหกรรมรายเดือนในช่วงปี 1990 – 98 อยู่ในการรวมไม่ใหญ่มาก (ดูตารางที่ 1)Contemporaneous ย้ายผลผลิตอย่างไรก็ตาม อาจ ดูถูกดูแคลนระดับของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจเนื่องจาก lags ในการส่งแรงกระแทกระหว่างประเทศกระดาษปัจจุบันสนับสนุนวรรณคดีดังนี้ ครั้งแรกที่ใช้วิธีอื่นในการวัดทางการเงิน และเศรษฐกิจรวมการศึกษาก่อนหน้านี้บน PBCs ตามกรอบการพัฒนา โดย Ammer และเหมย (1996) ในยุโรปและสหรัฐอเมริกา ที่วัดทั้งสองชนิดรวมกัน โดยการวิเคราะห์การแปรปรวนของแทนส่วนเกินในตลาดหุ้นแห่งชาติ กรอบใช้ในนำเสนอรูปแบบมูลค่าจะเปื่อยเกิน Campbell และ Shiller (1988) โดยประมาณนวัตกรรมคืนหุ้นระหว่างต่างประเทศลงข่าวเกี่ยวกับผลตอบแทนส่วนเกินอัตราเงินปันผลเติบโต อัตราดอกเบี้ย และอัตราแลกเปลี่ยน Comovements ปันผลข่าวสารระหว่างทั้งสองประเทศจะถูกใช้เป็นตัวบ่งชี้ของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจอย่างแท้จริงช็อกเศรษฐกิจจริงที่เกิดในประเทศหนึ่งจะมีผลคล้ายกับการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศอื่น ๆ ผ่านทางการค้ากัน ก่อให้เกิดรายได้ของบริษัทและเงินปันผลของทั้งสองประเทศจะย้ายกันถ้าพวกเขาจะถือว่าเป็นพร็อกซีสำหรับกิจกรรมจริงเศรษฐกิจระยะยาว Comovement ในนวัตกรรมในอนาคตคาดว่าจะส่งคืนหุ้นจะถูกใช้เป็นตัวบ่งชี้รวมการเงินเนื่องจากถ้าคืนสินทรัพย์ในต่างประเทศเป็นปกติอย่างมีเงื่อนไขตัวแปรพหุเพื่อให้การจัดเก็บแบบจำลองราคาในสินทรัพย์ทุน (CAPM) แบบมีเงื่อนไขหมายถึงเกินเหล่านี้ต้องย้ายกลับกันเป็นเชิงเส้นชุดของชุดของค่าจ้างพิเศษความเสี่ยงทั่วไปในกรณีของแบบจำลองปัจจัยหนึ่งด้วยคงคูณ loadings (betas), อื่น ๆ กว่าเวลาในการส่งคืนหมายความว่าจะต้องถูก correlated ข้ามสินทรัพย์วิธีนี้มีข้อดีหลายประการ มันตรวจสอบทางการเงินรวม โดยศึกษา comovement การส่งคืนในอนาคตรวมกว่าฮอริซอนยาวแทนการcomovement ของรอบระยะเวลาหนึ่งคาดว่าผลตอบแทนที่ใช้ในการศึกษา โดย Bakaert และฮาร์วี่(1995, 2000) เป็น Ammer และเหมยความเครียด วิธีนี้สามารถตรวจพบแต่ขนาดเล็กแบบ comovements ในการส่งคืนที่คาดไว้และเพิ่มเติมระดับที่วัดได้อย่างถูกต้องของเงินรวมกว่าหนึ่งรอบระยะเวลาสินค้าคงคลังกลับถดถอยแบบจำลอง สามารถทำความเห็นคล้ายกันเกี่ยวกับการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจจริงเปรียบเทียบกับมาตรการตามเคลื่อนไหว contemporaneous ผลลัพธ์วัดเสนอ อีก 3ประโยชน์ของกรอบที่ใช้ในเอกสารนี้จะรวมทั้งสองชนิดสามารถตรวจพร้อมกัน และนั่นคือสิ่งสำคัญสำหรับการตรวจสอบบทบาทของเศรษฐกิจรวมในการรวมทางการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ผ่านมาการเกิดขึ้นของตลาดทุนใหม่และการผ่อนคลายของเงินทุนต่างประเทศการควบคุมซึ่งได้เปิดเป็นไปได้ของการลงทุนระหว่างประเทศและผลงานการกระจายความเสี่ยงได้เพิ่มความสนใจของนักวิชาการและผู้ปฏิบัติงานในการศึกษาระดับปริญญาของการรวมกลุ่มทางการเงินของตลาดเหล่านี้ ในบทความนี้วิเคราะห์จะมุ่งเน้นไปที่ภูมิภาคแปซิฟิกลุ่มน้ำซึ่งถือว่าเป็นส่วนสำคัญของที่เกิดขึ้นใหม่ในตลาดทุน ประเทศในตัวอย่างของเราคือ: ฮ่องกงอินโดนีเซียเกาหลีมาเลเซียฟิลิปปินส์สิงคโปร์ไต้หวันและไทย ในปี 1998 ตลาดเหล่านี้ประกอบด้วยร้อยละ 43 ของตลาดเกิดใหม่เป็นทุนในขณะที่ในปี 1999 ตัวเลขนี้ได้เพิ่มขึ้นถึงร้อยละ47. บูรณาการทางการเงินที่วัดโดยการทดสอบกฎหมายของหนึ่งในราคาที่สินทรัพย์ทางการเงินที่มีความเสี่ยงเหมือนกัน สำหรับกลุ่มที่เลือกของเราในประเทศที่ทำงานมีความเข้มข้นในการทดสอบสภาพความเท่าเทียมกันระหว่างประเทศ ยกตัวอย่างเช่นภู่ชอุ่มและ Stansell (1990) ดูอัตราดอกเบี้ย (ปรับและเท็มเพลตสำหรับการเปลี่ยนแปลงอัตราแลกเปลี่ยน) ระหว่างฮ่องกงและสิงคโปร์เมื่อเทียบกับดอลลาร์สหรัฐ Faruquee (1992) ตรวจสอบความแตกต่างระหว่างอัตราการเปิดสิงคโปร์เกาหลีและไทยเมื่อเทียบกับญี่ปุ่นLIBOR-นำมาใช้เพื่อเป็นตัวแทนของอัตราดอกเบี้ยโลก Dooley และMathieson (1994) ดูเจ็ดแปซิฟิกลุ่มน้ำประเทศเมื่อเทียบกับดอลลาร์สหรัฐโดยใช้การวิเคราะห์กรอบที่ให้ความสนใจมุ่งมั่นที่อัตราที่อัตราดอกเบี้ยที่เกิดขึ้นแสดงให้เห็นถึงค่าเฉลี่ยถ่วงน้ำหนักของการเปิด(อัตราดอกเบี้ยสหรัฐปรับสำหรับการเปลี่ยนแปลงในที่อัตราแลกเปลี่ยน) และเศรษฐกิจปิด อัตราที่จะมีชีวิตอยู่อย่างอื่น Reisen และ Yeches (1993) โดยใช้กรอบเดียวกันตรวจสอบเกาหลีและไต้หวันโดยใช้เทคนิคการกรองคาลมาร์ในการจับภาพการเปลี่ยนแปลงในระดับของการรวมกลุ่มในช่วงเวลา. ผลจากการศึกษาเหล่านี้สนับสนุนมุมมองที่มีการบูรณาการอย่างมีนัยสำคัญระหว่างประเทศและต่างประเทศตลาดการเงินในฮ่องกง, สิงคโปร์, มาเลเซีย, ฟิลิปปินส์และอินโดนีเซียขณะที่มุมมองที่มีการแบ่งประเทศเกาหลีและประเทศไทย ในไต้หวันรวมตลาดทุนตลาด worldfinancial ถูกพบว่าถูกจำกัด ใช้ แต่วิธีที่แตกต่างในการวัดการเคลื่อนย้ายเงินทุนตามรูปแบบสมดุลผลงานChinn และมาโลนี (1998) พบหลักฐานของระดับสูงของการเปิดกว้างในไต้หวันตั้งแต่ช่วงต้นปี1989 ตลาดทุนที่กว้างขวางบูรณาการในภูมิภาคลุ่มน้ำแปซิฟิกยังมีรับการสนับสนุนจาก Phylaktis (1999) เมื่อนอกเหนือไปจากการมองหาที่ comovements ระยะยาวของอัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงอีกตัวบ่งชี้ของการศึกษาระดับปริญญาของการรวมตลาดทุนที่ใช้คือความเร็วของการปรับตัวของอัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงในการสมดุลในระยะยาวต่อไปช็อตหนึ่งในตลาด ดังนั้นแม้ในประเทศเช่นไต้หวันและในระดับน้อยเกาหลีที่ควบคุมได้มากในทั้งสองประเทศเชื่อมโยงที่กว้างขวางได้รับการพบกับตลาดทุนโลก. ข้อสรุปที่คล้ายกันได้รับการค้นพบในการศึกษาที่มีการมองไปที่ตลาดหุ้นและผ่านการทดสอบไม่ว่าจะเป็นหุ้น ที่มีความเสี่ยงเช่นเดียวกับการสัมผัสกับโลกที่พบปัจจัยที่มีผลตอบแทนที่คาดว่าจะเหมือนกันโดยไม่คำนึงถึงของตลาด ในกรณีที่เมื่อตลาดจะแบ่งจากส่วนที่เหลือของโลกแต่ความแปรปรวนที่มีปัจจัยโลกร่วมกันจะไม่สามารถที่จะอธิบายผลตอบแทนที่คาดว่าจะ Bekaert และฮาร์วีย์(1995) ได้รับอนุญาตให้ผลตอบแทนที่คาดว่าเงื่อนไขในประเทศที่จะได้รับผลกระทบจากความแปรปรวนของพวกเขาที่มีผลงานมาตรฐานโลกเมื่อตลาดเป็นอย่างดีโดยบูรณาการและความแปรปรวนของผลตอบแทนประเทศเมื่อมีการแบ่งสมบูรณ์ ใช้เงื่อนไขระบอบการปกครองเปลี่ยนรูปแบบไปยังบัญชีสำหรับช่วงเวลาที่ตลาดแห่งชาติถูกแบ่งจากตลาดทุนโลกและเมื่อพวกเขากลายเป็นแบบบูรณาการต่อไปในตัวอย่างที่พวกเขานำมาใช้รูปแบบให้กับกลุ่มทุนที่เกิดขึ้นใหม่ตลาดรวมทั้งเกาหลีไต้หวันมาเลเซียและไทยมากกว่าระยะเวลาที่จะปี 1975 ปี 1992 พวกเขาพบว่าการรวมเป็นอย่างมากสำหรับระยะเวลาทั้งหมดไม่เพียง แต่สำหรับประเทศมาเลเซียซึ่งมีข้อจำกัด ในการลงทุนน้อยกว่า แต่ยังเกาหลีและไต้หวันซึ่งมีข้อจำกัด เจ้าของต่างประเทศที่สำคัญ ในกรณีของประเทศไทยที่มีขนาดใหญ่การเปลี่ยนแปลงในระดับของการรวมกลุ่มเป็นข้อสังเกตในปี 1987 เมื่อข้อ จำกัด เจ้าของต่างประเทศได้รับการผ่อนคลาย. กระดาษในปัจจุบันพยายามที่จะให้คำอธิบายสำหรับระดับสูงของการรวมตลาดทางการเงินที่ได้รับพบว่าแม้จะอยู่ในสถานะ ของต่างประเทศการควบคุมการแลกเปลี่ยนโดยการตรวจสอบว่าการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจมีบทบาทในการเชื่อมโยงตลาดการเงิน บูรณาการทางเศรษฐกิจที่แท้จริงได้รับการวัดในหลาย ๆ ด้านและหมายถึงการเชื่อมโยงการค้าระหว่างประเทศระหว่างประเทศ มาตรการบ่อยรวมถึงระดับของการเปิดกว้างคำนวณเป็นสัดส่วนของการส่งออกและ / หรือนำเข้าระหว่างประเทศเพื่อการส่งออกของประเทศ ปริมาณของราคาและ จำกัด ปริมาณในการซื้อขายสินค้า; และขอบเขตของการเคลื่อนไหวสมัยของการเจริญเติบโตการส่งออกระหว่างประเทศซึ่งอยู่บนพื้นฐานของทฤษฎีที่ว่าการพึ่งพาซึ่งกันและกันการค้าที่สำคัญส่งกิจกรรมทางเศรษฐกิจจากประเทศหนึ่งไปยังอีกการผลิตร่วมกันวงจรธุรกิจ. อย่างไรก็ตามหนึ่งในมาตรการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจก็สามารถให้ช่องทางในการเชื่อมโยงตลาดการเงินแม้ในที่ที่มีข้อ จำกัด ในการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศเงินทุนเคลื่อนย้ายระหว่างประเทศ ยกตัวอย่างเช่นการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจหากที่วัดจากการเคลื่อนไหวสมัยของการเจริญเติบโตการส่งออกของประเทศให้เป็นช่องทางสำหรับการรวมกลุ่มทางการเงินผ่านผลกระทบของกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่คาดไว้ในที่กระแสเงินสดที่คาดหวังของบริษัท และราคาหุ้นของพวกเขา ดังนั้นหากทั้งสองประเทศมีประสบการณ์comovement ในการส่งออกของพวกเขาแล้วกระแสเงินสดของพวกเขาจะย้ายเข้าด้วยกันและเพื่อจะตลาดหุ้นของพวกเขา การศึกษาเชิงประจักษ์ได้รับการยืนยันความสัมพันธ์ในระยะยาวเชิงบวกระหว่างกิจกรรมทางเศรษฐกิจและราคาหุ้น (ดูเช่น Schwert, 1990; Roll, 1992 สำหรับสหรัฐอเมริกาและ Canova และ DeNicole 1995 สำหรับประเทศในยุโรป). ดูที่รายชื่อของตัวชี้วัดของ รวมกลุ่มทางเศรษฐกิจของกลุ่มประเทศที่เราไม่ได้ให้ภาพที่ชัดเจนว่าพวกเขาจะรวมกับประเทศอื่นๆเช่นญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกา การส่งออกและการนำเข้าของแต่ละประเทศลุ่มน้ำแปซิฟิก (PBC) เมื่อเทียบกับประเทศญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกาเป็นเปอร์เซ็นต์ของจีดีพีอยู่ในภาคเหนือของ 5-25 เปอร์เซ็นต์. ในกรณีที่ไม่มีมาตรฐาน แต่อย่างใดอย่างหนึ่งไม่สามารถบางอย่างของระดับของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจ. ไม่ไม่จำนวนเงินของภาษีเกี่ยวกับการค้าดูเหมือนจะให้ภาพที่ถูกต้องของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจที่แท้จริงเป็นอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีกับการค้าอาจจะเป็นในการดำรงอยู่ ในที่สุดการคำนวณความสัมพันธ์ของอุตสาหกรรมการผลิตในปัจจุบันรายเดือนสำหรับ 1990-1998 ระยะเวลาที่อยู่ในทั้งไม่ใหญ่มาก (ดูตารางที่ 1). การเคลื่อนไหวขึ้นพร้อมของการส่งออกอาจจะ แต่ประมาทการศึกษาระดับปริญญาของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจเพราะความล่าช้าในการส่งข้อมูลระหว่างประเทศแรงกระแทก. กระดาษในปัจจุบันก่อให้เกิดวรรณกรรมในรูปแบบดังต่อไปนี้ ครั้งแรกที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันในการวัดบูรณาการทางการเงินและเศรษฐกิจการศึกษาก่อนหน้านี้ในPBCs ขึ้นอยู่กับกรอบการพัฒนาโดย Ammer และเหม่ย (1996) สำหรับยุโรปและสหรัฐอเมริกาซึ่งมาตรการทั้งสองประเภทของการรวมกลุ่มโดยการวิเคราะห์ความแปรปรวนของผลตอบแทนส่วนเกินบนตลาดหุ้นแห่งชาติ กรอบการใช้แคมป์เบลและ Shiller (1988) รูปแบบการประมาณมูลค่าปัจจุบันในการย่อยสลายส่วนเกินนวัตกรรมผลตอบแทนหุ้นระหว่างประเทศที่แตกต่างกันเกี่ยวกับผลตอบแทนข่าวส่วนเกินเงินปันผลอัตราการเจริญเติบโตอัตราดอกเบี้ยและอัตราแลกเปลี่ยน Comovements เงินปันผลข่าวระหว่างสองประเทศที่จะนำมาเป็นตัวบ่งชี้ของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจที่แท้จริง. ช็อตทางเศรษฐกิจที่แท้จริงที่เกิดขึ้นในประเทศใดประเทศหนึ่งจะมีผลเหมือนกันในการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศอื่น ๆ ผ่านประมูลค้าที่ก่อให้เกิดรายได้ของ บริษัท และเงินปันผลของทั้งสองประเทศ ที่จะย้ายเข้าด้วยกันถ้าหากพวกเขาจะถือว่าเป็นผู้รับมอบฉันทะสำหรับกิจกรรมทางเศรษฐกิจในระยะยาวจริง Comovement ในนวัตกรรมในอนาคตคาดว่าผลตอบแทนหุ้นจะนำมาเป็นตัวบ่งชี้ของการรวมกลุ่มทางการเงินเพราะถ้าผลตอบแทนของสินทรัพย์ในประเทศที่แตกต่างกันหลายตัวแปรปกติตามเงื่อนไขเพื่อให้แบบCapital Asset Pricing Model (CAPM) ถือหมายถึงเงื่อนไขของส่วนเกินเหล่านี้ผลตอบแทนจะต้องย้ายกันเป็นรวมกันเชิงเส้นของชุดของพรีเมี่ยมที่มีความเสี่ยงที่พบบ่อย. ในกรณีที่รุ่นหนึ่งปัจจัยที่มีการแก้ไขภาระปัจจัย (เบต้า) การเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในช่วงเวลาที่ผลตอบแทนเฉลี่ยจะต้องมีความสัมพันธ์ข้ามสินทรัพย์. วิธีการนี้มีข้อดีหลายประการ ได้ทำการตรวจสอบการรวมกลุ่มทางการเงินโดยการศึกษา comovement ของผลตอบแทนในอนาคตรวมกว่าขอบฟ้ายาวแทนการcomovement ของผลตอบแทนที่คาดว่าจะเป็นหนึ่งในระยะเวลาที่ใช้ในการศึกษาโดย Bakaert และฮาร์วีย์(1995, 2000) ในฐานะที่เป็น Ammer และเหม่ยความเครียดวิธีการนี้สามารถตรวจสอบขนาดเล็ก แต่comovements ถาวรในการรับผลตอบแทนที่คาดหวังและอื่น ๆ อีกมากมายแม่นยำในการวัดระดับของการรวมกลุ่มทางการเงินกว่าหุ้นหนึ่งในช่วงเวลาที่ผลตอบแทนแบบถดถอย ความคิดเห็นที่คล้ายกันสามารถทำเกี่ยวกับมาตรการที่เสนอของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจที่แท้จริงเมื่อเทียบกับมาตรการขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวพร้อมในการส่งออก 3 อีกประโยชน์จากกรอบที่ใช้ในงานวิจัยนี้คือการที่ทั้งสองประเภทของการรวมกลุ่มสามารถถูกตรวจสอบไปพร้อมๆ กันและนั่นคือสิ่งที่สำคัญสำหรับการตรวจสอบบทบาทของเศรษฐกิจบูรณาการในการรวมกลุ่มทางการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิวัฒนาการใหม่ล่าสุดของตลาดทุนและผ่อนคลายของการควบคุมเงินทุน
ต่างประเทศ ซึ่งได้เปิดความเป็นไปได้ของการลงทุนระหว่างประเทศและการกระจายผลงาน
ได้เพิ่มความสนใจของนักวิชาการและผู้ปฏิบัติงานในการศึกษา
ระดับบูรณาการทางการเงินของตลาดเหล่านี้ ในกระดาษนี้ การวิเคราะห์จะเน้นแปซิฟิกลุ่มน้ำภาคซึ่งถือว่าเป็นส่วนที่สำคัญของตลาดทุนเกิดใหม่

ประเทศในตัวอย่างของเราคือ ฮ่องกง อินโดนีเซีย เกาหลี
มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ ไต้หวัน และไทย ในปี 1998 ตลาดเหล่านี้ยังได้ 43 เปอร์เซ็นต์ของตลาดทุนเกิดใหม่ ในขณะที่ในปี 1999 ตัวเลขนี้ได้เพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 47
.

การรวมกลุ่มทางการเงินที่วัดโดยการทดสอบกฎราคาเดียวกับสินทรัพย์ทางการเงิน
มีความเสี่ยงเหมือนกัน สำหรับกลุ่มที่เลือกของประเทศทำงานได้เน้น
การทดสอบระหว่างประเทศเงื่อนไขความเท่าเทียมกัน ตัวอย่างเช่น bhoocha โอม และ สแตมเซิล
( 1990 ) ดูที่อัตราดอกเบี้ยปรับ และยังคงให้อัตราแลกเปลี่ยนเปลี่ยนแปลง )
ระหว่างฮ่องกงและสิงคโปร์กับเราfaruquee ( 1992 ) ตรวจสอบ
ค้นพบความแตกต่างของอัตราดอกเบี้ยระหว่างไทย กับ สิงคโปร์ เกาหลี และ ญี่ปุ่นไป
รีของโลก อัตราดอกเบี้ย ดูลีย์และ
แมทีเซิน ( 1994 ) ดูเจ็ด PACIFIC BASIN ประเทศกับเราโดยใช้กรอบวิเคราะห์
สำหรับการกำหนดอัตราดอกเบี้ยซึ่งมีอัตราดอกเบี้ยเป็นถัวเฉลี่ยถ่วงน้ำหนักของเปิด ( อัตราดอกเบี้ยสหรัฐฯที่ปรับการเปลี่ยนแปลงใน
อัตราแลกเปลี่ยน ) และปิดเศรษฐกิจอัตราที่จะมีอยู่หรือ และ reisen
yeches ( 1993 ) ใช้กรอบเดียวกัน ศึกษาเกาหลี และไต้หวัน โดยการใช้ตัวกรองคาลเทคนิคการจับ การเปลี่ยนแปลงในระดับของบูรณาการ


ตลอดเวลาผลของการศึกษาเหล่านี้สนับสนุนมุมมองที่ว่ามี
บูรณาการอย่างมากระหว่างภายในประเทศและระหว่างประเทศตลาดการเงินในฮ่องกง , สิงคโปร์ ,
มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ขณะที่มุมมองแบ่งเป็นเกาหลี
ประเทศไทย ตลาดทุนในไต้หวันรวมกับตลาด worldfinancial คือ
พบเป็นจำกัด ใช้ อย่างไรก็ตามวิธีที่แตกต่างของการวัด
เคลื่อนย้ายทุนขึ้นอยู่กับความสมดุลและผลงานโมเดล ชิน มาโลนีย์ ( 1998 ) พบหลักฐานของ
มากขึ้น ระดับการเปิดประเทศในไต้หวันตั้งแต่ต้นปี 1989 การรวมตลาดทุน
อย่างละเอียดในแปซิฟิกภูมิภาคลุ่มน้ำยังได้รับการสนับสนุนโดย phylaktis ( 1999 ) ,
เมื่อนอกจากจะมองระยะยาว comovements อัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงอีก
ตัวบ่งชี้ระดับของการรวมตลาดทุนที่ใช้ คือ ความเร็วของ
การปรับตัวของอัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงดุลยภาพระยะยาวต่อช็อตหนึ่ง
ตลาด ดังนั้น แม้ในประเทศ เช่น ไต้หวัน และเกาหลีในระดับน้อยกว่าที่
การควบคุมอย่างมากในทั้งสองประเทศที่กว้างขวาง เชื่อมโยงได้กับตลาดทุนโลก

.