The test had been conclusive. Even

The test had been conclusive. Even if we were able to throw a line across the rapids, clinging to it to reach the opposite bank was not a sensible thing to do. If one of us were to let go of the rope under the pull of the current, the rest of us would have to spend days looking for the body, and at least one more day digging a grave for it, not to mention the eons it would take us to get over our sorrow.
So, there was only one option left: we had to build a bridge across the torrent.
While my wife and I took turns using the only spoon we had to scoop the rice, two or three men who had already eaten went to look for long stems of bamboo among the clumps that lined our path. We were lucky to have a couple of Hmong brothers as our guides. During the past five years, I had never seen anyone use a knife as deftly as the people of this tribe, especially when they used it to cut wood in the jungle. Cutting bamboo stems from their clump is highly skilled work for jungle dwellers. They’d pay for a mistake with their lives, as offerings to the Lord of the Jungle. Stories of chests pierced, throats gashed and main arteries slashed by bamboo stems were common in the mountains. Once, I saw a friend of mine knocked down for the count after a bamboo stem he was cutting had swung back and hit him right on the forehead. Only an expert could tell how the top of the stems intertwined and in which direction they’d swing when you hacked them at the base.
I had hardly started to roll myself a cigarette in a leaf after lunch than the hacking of bush knifes on bamboo stems started up. It resounded above the sizzle of the rain on the treetops and the roaring of the rapids, forming an odd rhythmic tune only its composer could fully appreciate and understand.
‘Even on our way to defeat, we still have to overcome obstacles,’ I thought as I puffed clouds of smoke into the air.
It didn’t take long to gather the amount of long stems we needed. The strongest man in our group was chosen to walk some distance upstream in order to drift back with the current and grab a branch of the nearest treetop in front of us. As we extended the first bamboo stem from the bank, his duty was to fasten it to one of the branches slightly above water level. The second stem was then held out parallel to the first and again my friend tied it tightly to the branch. Our makeshift bridge was beginning to take shape.
One of us crawled on it and sat astride the stems, helping to put in place two more big bamboo stems so that they reached the next bush further out in the stream. We used the same method to place stems from one bush to the next, tying them up securely with rope or creepers while some of us waited in the water to grab the stems and coordinate all the work. We all helped one another and did whatever had to be done as best we could. Boisterous shouts kept resounding and sometimes those who had to stay in the water for hours on end would complain about the cold. The rain was still falling and the current kept flowing furiously.
Before dusk, the bamboo bridge over the rapids was finally ready. Its width was that of two stems laid across the stream in a zigzag course of four or five segments. It stretched just above the water and kept wobbling with the swaying bushes we used as poles. At waist level, along the whole length, we had tied a thin rope for our balance, to grab and pull as we walked across.
We gathered our weapons and personal belongings and started to cross one at a time. It was only then that we noticed that the big monitor lizard stuck on a branch on the opposite bank was no longer there. In its struggle it must have been whisked away by the current while we were busy building the bridge.

I learned about my mother’s death in November 1977, almost four months after she had died. I was then staying on the Hin Rong Kla mountain range. The letter reached me, long after the sun had set behind the ridge, as I sat in a meeting with several of my friends. I unfolded it and read it under torchlight; when I was fully acquainted with its contents, I slung the rifle over my shoulder and left the hut quietly to walk alone on a small jungle path under the sparse light of the moon and stars filtering through the branches.
I don’t know how long I sat against a tree trunk, my face pressed against the barrel of the rifle. I only know the tears that ran down the barrel to the chamber of the assault rifle glistened in the dark and seemed like they would never end.
Near dawn, I found myself in the hut, gazing mournfully at the fire we had built to protect ourselves from the cold. The flames were blurred as if the fire stood behind a sheet of clear water. When I blinked, they heaved along with the folds of the water curtain. My soul mate was stroking my arm as if to let me know that no matter what, we still had each other and I wasn’t alone.
I knew that, yet I couldn’t help but recall that horse-shaped piggy bank. I would have liked to have told Mother that I had never thought of taking advantage of her or the three young ones. If I had taken the five-baht note to play cards with my friends at the back of the market, it was because I thought it would be a way out of the situation we faced. I never intended to make Mother grieve; I had only forgotten to think carefully enough, that some solutions may make a bad situation worse.

The sun began to set very rapidly. I lifted the knapsack which only held the manuscripts of short stories I had written and slung it over my shoulder. I took one end of a piece of rope, tied it around my waist and used the other end to do the same for my companion, who was waiting to cross with me. For this trip, I only had a pistol with me, which wasn’t much of a load to carry. I tied my slippers to the knapsack so that my bare feet could move along the bamboo stems with maximum efficiency. After standing still for a while, I started to step forward. My companion gripped my back with one hand and followed me step by step without saying a word.
Our combined weight made the bamboo stems bend, touch the water and even dip slightly into it at some points. The bridge vibrated under the force of the current; I felt the vibrations running through the soles of my feet, up my legs, right to my heart. If we failed, we would die together, but at such a critical juncture, how could we possibly cross separately?
Right then, the width of the Kha Khaeng torrent seemed limitless. I felt it was taking us an eternity to reach the last section of the bridge, which sank into the water deeper than at any other point. The extremely cold current rushed past my ankles as if to snatch me away as soon as possible. At the same time, the bridge was swaying as though it despised the steps of the defeated. But we finally made it to the opposite bank. Somebody had already built a fire and was drying his drenched shirt by it.

As we sat by the fire, I kept turning to look at the stream we had just crossed. All kinds of thoughts were rushing through my mind with the force of wild waters. The very next day, I would relinquish my arms officially, as well as my hopes to create a world in which horse-shaped piggy banks would not be necessary.
I had no idea how long I’d be bound to the stream of memories, which is much scarier than the current of the Kha Khaeng rapids. I only knew that, from then on, I’d have to struggle to build bridges alone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การทดสอบได้ข้อสรุป แม้ว่าเราไม่สามารถโยนเส้นข้ามแก่ง เข้าใจไปถึงธนาคารตรงข้ามไม่เป็นสิ่งที่เหมาะสมทำ ถ้าหนึ่งเราปล่อยเชือกภายใต้ดึงของปัจจุบัน ส่วนเหลือของเราจะต้องใช้ตัวค้นหาวัน และวันอย่างน้อยหนึ่งขุดศพที่มัน ไม่พูดมหาถึง มันจะใช้เวลาเราได้รับมากกว่าความเสียใจของเราดังนั้น มีตัวเลือกเดียวซ้าย: เรามีการสร้างสะพานข้ามฝนตกหนักในขณะที่ผมและภรรยาได้เปิดใช้เลยตักข้าวช้อนเดียว สอง หรือสามคนที่ได้กินแล้วไปหาลำยาวของไม้ไผ่ในกระจุกที่เรียงเส้นทางของเรา โชคดีได้คู่ของพี่น้องม้งเป็นคู่มือของเราได้ ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยเห็นใครใช้มีด deftly เป็นคนของเผ่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาใช้ในการตัดไม้ในป่า ตัดลำไม้ไผ่จากกอของพวกเขาเป็นงานที่มีทักษะสูงสำหรับชาวป่า พวกเขาจะต้องจ่ายสำหรับความผิดพลาดกับชีวิตของพวกเขา เพื่อพระเจ้าของป่า เรื่องราวของทรวงอก pierced, gashed ลำคอ และหลอดเลือดแดงหลักเฉือน ด้วยลำไม้ไผ่อยู่ทั่วไปในภูเขา เมื่อ เห็นเพื่อนของฉันโบว์ลิ่งลงสำหรับการตรวจนับหลังจากก้านไม้ไผ่ที่เขาถูกตัด swung กลับ และตีเขาบนหน้าผาก เฉพาะผู้เชี่ยวชาญสามารถบอกวิธีเจอด้านบนของลำต้น และในทิศทางที่พวกเขาจะแกว่งเมื่อคุณ hacked ที่ฐานผมแทบไม่มีเริ่มมวนเองมีในใบไม้หลังอาหารกลางวันกว่าแฮ็คบุช knifes บนลำไม้ไผ่เริ่มต้นขึ้น มัน resounded เหนือขึ้นเสียงฝนบนทรีท็อปส์และคำรามแก่ง ขึ้นรูปเป็นคี่จังหวะเพลงเฉพาะของผู้ประพันธ์อย่างเต็มสามารถชื่นชม และเข้าใจ'แม้ในทางกำจัด เรายังต้องฟันฝ่าอุปสรรค ฉันคิดฉันหลงไหลเมฆควันในอากาศมันไม่นานยอดของลำต้นยาวที่เราต้องการรวบรวม คนแข็งแกร่งในกลุ่มของเราได้รับเลือกให้เดินห่างต้นน้ำเพื่อดริฟท์กลับกับปัจจุบัน และคว้าสาขาของแอ็ดสุดเกตุ เป็นเราขยายก้านไม้ไผ่แรกจากธนาคาร หน้าที่ถูกติดให้สาขาอยู่เหนือระดับน้ำเล็กน้อยอย่างใดอย่างหนึ่ง ก้านที่สองจัดขึ้นแล้วออกคู่ขนานแรก และอีกครั้ง เพื่อนมัดมันแน่นไปสาขา สะพานของเราติดที่เริ่มก่อตัวหนึ่งเราตระเวนบน และนั่งคร่อมท่อนลำต้น ช่วยเก็บไว้ที่ลำต้นสองไม้ไผ่ขนาดใหญ่เพิ่มเติมเพื่อให้เข้าถึงหน้าโปรทีเพิ่มเติมออกในกระแส เราใช้วิธีเดียวกันวางลำจากบุชหนึ่งไป ผูกให้ค่าอย่างปลอดภัย ด้วยเชือกหรือไม้เลื้อยในขณะที่เรารอน้ำคว้าลำต้น และประสานงานทั้งหมด เราทั้งหมดช่วยกัน และทำอะไรก็จะทำดีสุดเราสามารถ การตะโกนอึกทึกเก็บ resounding และบางครั้งผู้ที่ได้พำนักอยู่ในน้ำเป็นชั่วโมง จะบ่นหนาว ฝนก็ยังคงตกลง และปัจจุบันยังคงไหลอย่างดุเดือดก่อนค่ำ สะพานไม้ไผ่ข้ามแก่งถูกสุดพร้อม ความกว้างเป็นที่วางขวางลำธารในคอร์ส zigzag สี่ หรือห้าส่วนลำที่สอง มันยืดเหนือน้ำ และเก็บ wobbling กับพุ่มไม้ต้นที่เราใช้เป็นเสา ระดับเอว ตามความยาวทั้งหมด เราได้ผูกเชือกบางสำหรับยอดดุลของเรา การคว้าดึงเราเดินผ่านเรารวบรวมอาวุธและเรื่อย ๆ ส่วนตัวของเรา และเริ่มข้ามครั้ง มันมีเท่า นั้นที่เราสังเกตเห็นว่า จิ้งจกจอใหญ่ติดอยู่บนสาขาธนาคารตรงข้ามไม่มี ในการต่อสู้ของ มันต้องมีการ whisked ไป โดยปัจจุบันขณะที่เรากำลังสร้างสะพานฉันเรียนรู้เกี่ยวกับความตายของแม่ใน 1977 พฤศจิกายน เกือบสี่เดือนหลังจากเธอเสียชีวิต ฉันได้แล้วอยู่เทือกเขาหินร่องกล้า จดหมายถึงฉัน ยาวหลังจากดวงอาทิตย์มีตั้งหลังริดจ์ เป็นฉันนั่งประชุมด้วยเพื่อน ผม unfolded มัน และอ่านภายใต้ torchlight เมื่อฉันถูกเต็มความคุ้นเคยกับเนื้อหา ฉัน slung ปืนที่เหนือไหล่ของฉัน และปล่อยฮัทเงียบ ๆ ไปคนเดียวเดินบนเส้นทางป่าขนาดเล็กภายใต้แสงของดวงจันทร์และดาวที่กรองผ่านสาขาบ่อฉันไม่รู้ว่าเวลาผมนั่งกับลำ กดใบหน้าของฉันกับกระบอกของปืน เท่าทราบน้ำตาที่วิ่งลงกระบอกกับหอการค้าของการโจมตี ปืน glistened ในมืด และดูเหมือนพวกเขาจะไม่สิ้นสุดใกล้รุ่ง พบตัวเองในฮัท พร้อม mournfully ที่ไฟเราได้สร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากความหนาว เปลวไฟถูกเบลอว่าไฟยืนหลังแผ่นของน้ำ เมื่อฉันคันนั้นกะพริบ พวกเขา heaved กับพับของม่านน้ำ คู่ของฉันถูกตบแขนของฉันว่าให้ฉันรู้ว่าไม่ว่าอะไร เรายังมีกัน และฉันไม่ได้คนเดียวฉันรู้ แต่ฉันไม่สามารถช่วย แต่นึกว่า ม้ารูปกระปุกออมสิน ผมจะชอบไปบอกแม่ที่ฉันไม่เคยมีความคิดของการใช้ประโยชน์จากเธอหรือคนหนุ่มสาวทั้งสาม ถ้าผมได้ทำหมายเหตุห้าบาทไปเล่นไพ่กับเพื่อนทางตลาด เป็น เพราะฉันคิดว่า มันจะเป็นลักษณะสถานการณ์ที่เราเผชิญ ฉันไม่เคยตั้งใจให้แม่น้ำตาตกใน ฉันเท่านั้นลืมคิดอย่างรอบคอบพอ แก้ไขปัญหาบางอย่างอาจทำให้แย่ลงเป็นสถานการณ์เลวร้ายดวงอาทิตย์เริ่มตั้งอย่างรวดเร็ว ฉันยก knapsack ซึ่งจัดขึ้นเป็นเรื่องสั้นที่ฉันเขียน และ slung เหนือไหล่ของฉันเท่านั้น ผมเอาปลายด้านหนึ่งของชิ้นส่วนของเชือก ผูกมันรอบเอวของฉัน และใช้อีกฝ่ายทำอย่างเดียวสำหรับเพื่อนของฉัน ที่รอข้ามกับฉัน โกด้า เท่านั้นผมเป็นปืนกับฉัน ที่ไม่มากของโหลดการดำเนินการ ฉันผูกรองเท้าของฉันไป knapsack เพื่อให้เท้าของฉันเปลือยสามารถย้ายตามลำไม้ไผ่ที่ มีประสิทธิภาพสูงสุด หลังจากยืนในขณะยังคง ฉันเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า เพื่อนของฉัน gripped หลัง ด้วยมือข้างเดียว และปฏิบัติตามขั้นตอนของฉันคำน้ำหนักรวมของไม้ไผ่ลำต้นโค้ง สัมผัสน้ำ และแม้แต่จุ่มลงเล็กน้อยลงไปบางจุดได้ สะพาน vibrated ภายใต้บังคับของปัจจุบัน ฉันรู้สึกสั่นสะเทือนผ่านพื้นของเท้าของฉัน ค่าขาของฉัน หัวใจของฉันต้อง ถ้าเราล้มเหลว เราก็จะต้องตายด้วยกัน แต่ที่ดังกล่าวเป็นสำคัญ juncture วิธีได้เราอาจจะข้ามแยกต่างหากขวาแล้ว ความกว้างของฝนตกหนักแข้งขาดูเหมือนเบื่อ รู้สึกว่า มันคือการให้เราเป็นผู้ชอบธรรมถึงส่วนสุดท้ายของสะพาน ซึ่งจมอยู่ในน้ำลึกกว่าที่จุดอื่น ๆ ปัจจุบันเยือกวิ่งผ่านเท้าของฉันว่าแย่งฉันเร็วที่สุด ในเวลาเดียวกัน สะพานเป็นต้นว่ามันชิงขั้นตอนของการแพ้ แต่เราก็ทำมันตรงข้ามธนาคาร ใครสักคนแล้วได้สร้างไฟ และเสื้อของเขา drenched แห้งโดยขณะที่เรานั่ง โดยไฟ ฉันเก็บไว้เปิดดูกระแสเราก็ข้าม ทุกความคิดวิ่งผ่านใจของฉันมีแรงของน้ำป่า ในวันถัดไปมาก ฉันจะสละแขนทาง และหวังจะสร้างโลกที่รูปม้ากระปุกธนาคารจะไม่จำเป็นผมคิดไม่นานผมจะได้กับกระแสของความทรงจำ ซึ่งเป็นสิ่งมากกว่าปัจจุบันแก่งคาแข้ง ฉันเพียงรู้ว่า จากนั้น ผมจะต้องต่อสู้เพื่อสร้างสะพานเพียงอย่างเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การทดสอบได้รับข้อสรุป แม้ว่าเราจะมีความสามารถที่จะโยนข้ามเส้นแก่ง, ยึดมั่นกับมันจะไปถึงฝั่งตรงข้ามก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่เหมาะสมที่จะทำ หากหนึ่งในพวกเราจะปล่อยให้ไปของเชือกที่อยู่ภายใต้การดึงของปัจจุบันที่เหลือของเราจะต้องใช้จ่ายวันที่ต้องการสำหรับร่างกายและอย่างน้อยหนึ่งวันการขุดหลุมฝังศพให้มันไม่ต้องพูดถึงมหายุคมัน จะใช้เวลาเราจะได้รับมากกว่าความเศร้าโศกของเรา.
ดังนั้นมีเพียงหนึ่งตัวเลือกที่เหลือ: เรามีการสร้างสะพานข้ามฝนตกหนัก.
ในขณะที่ผมและภรรยาผลัดกันใช้ช้อนเดียวที่เราต้องตักข้าวสองหรือสามคน ที่ได้กินแล้วไปหายาวลำต้นไผ่กอหมู่ที่เรียงรายเส้นทางของเรา เราโชคดีที่จะมีคู่ของพี่น้องม้งเป็นไกด์ของเรา ในช่วงที่ผ่านมาห้าปีที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นใครใช้มีดเป็นช่ำชองเป็นคนของชนเผ่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาใช้มันในการตัดไม้ในป่า ไม้ไผ่ตัดมาจากกอของพวกเขาคือการทำงานที่มีทักษะสูงสำหรับชาวป่า พวกเขาต้องการจ่ายสำหรับความผิดพลาดกับชีวิตของพวกเขาในขณะที่การเสนอขายให้ลอร์ดออฟเดอะจังเกิ้ล เรื่องราวของทรวงอกเจาะคอแผลและหลอดเลือดหลักเฉือนโดยไม้ไผ่ลำต้นถูกพบโดยทั่วไปในภูเขา เมื่อผมเห็นเพื่อนของฉันล้มลงสำหรับการนับหลังจากก้านไม้ไผ่ที่เขาถูกตัดได้เหวี่ยงกลับมาและตีเขาขวาบนหน้าผาก เฉพาะผู้เชี่ยวชาญสามารถบอกได้ว่าด้านบนของลำต้นพันและในทิศทางที่พวกเขาต้องการเมื่อคุณแกว่ง hacked พวกเขาที่ฐาน.
ผมแทบจะไม่ได้เริ่มต้นที่จะม้วนตัวเองบุหรี่ในใบหลังอาหารกลางวันกว่าแฮ็คของมีดพุ่มไม้บนไม้ไผ่ ลำต้นเริ่มต้นขึ้น มันดังก้องเหนือเสียงดังฉ่าของฝนบนยอดไม้และเสียงคำรามของแก่งไว้ปรับจังหวะแปลกเพียงนักแต่งเพลงที่สามารถอย่างชื่นชมและเข้าใจ.
'แม้ในทางของเราที่จะเอาชนะเรายังมีที่จะเอาชนะอุปสรรค' ฉันคิดว่า ขณะที่ผมป่องเมฆของควันในอากาศ.
มันไม่ได้ใช้เวลานานในการรวบรวมจำนวนของลำต้นยาวที่เราต้องการ คนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มของเราก็เลือกที่จะเดินต้นน้ำบางอย่างเพื่อให้ลอยกลับมาพร้อมกับปัจจุบันและคว้าสาขาของยอดไม้ที่ใกล้ที่สุดในหน้าของเรา ขณะที่เราขยายก้านไม้ไผ่แรกจากธนาคารหน้าที่ของเขาคือการยึดมันที่หนึ่งในสาขาเล็กน้อยเหนือระดับน้ำ ลำต้นเป็นครั้งที่สองแล้วออกขนานไปกับครั้งแรกและอีกครั้งเพื่อนของฉันผูกมันไว้แน่นกับสาขา สะพานชั่วคราวของเราก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง.
หนึ่งของเราได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับมันและนั่งคร่อมลำต้นช่วยในการวางในสถานที่อีกสองก้านไม้ไผ่ขนาดใหญ่เพื่อให้พวกเขามาถึงพุ่มไม้ต่อไปอยู่ไกลออกไปในกระแส เราใช้วิธีการเดียวกันไปยังสถานที่เกิดจากหนึ่งพุ่มไม้ไปผูกพวกเขาขึ้นอย่างปลอดภัยด้วยเชือกหรือไม้เลื้อยในขณะที่บางส่วนของเรารออยู่ในน้ำที่จะคว้าลำต้นและประสานการทำงานทั้งหมด เราทุกคนช่วยอีกคนหนึ่งและไม่สิ่งที่จะต้องทำอย่างดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ตะโกนเอะอะเก็บไว้ดังก้องและบางครั้งผู้ที่ต้องอยู่ในน้ำสำหรับชั่วโมงที่สิ้นสุดจะบ่นเกี่ยวกับความหนาวเย็น ฝนก็ยังคงลดลงและในปัจจุบันยังคงไหลคึก.
ก่อนพลบค่ำสะพานไม้ไผ่กว่าแก่งที่ถูกที่สุดพร้อม ความกว้างของมันเป็นที่ของสองลำต้นวางพาดกระแสในหลักสูตรคดเคี้ยวไปมาของสี่หรือห้าส่วน มันยืดอยู่เหนือน้ำและเก็บไว้โยกเยกกับพุ่มไม้ไหวที่เราใช้เป็นเสา ในระดับเอวไปตามความยาวทั้งที่เราได้ผูกเชือกบางเพื่อความสมดุลของเราที่จะคว้าและดึงในขณะที่เราเดินข้าม.
เรารวบรวมอาวุธของเราและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวและเริ่มที่จะข้ามในช่วงเวลาหนึ่ง มันเป็นเพียงแล้วที่เราสังเกตเห็นว่าตะกวดใหญ่ติดอยู่บนกิ่งไม้บนฝั่งตรงข้ามก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น ในการต่อสู้ของมันจะต้องได้รับการดึงตัวออกไปโดยในปัจจุบันในขณะที่เรากำลังยุ่งสร้างสะพาน. ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับการตายของแม่ของฉันในเดือนพฤศจิกายนปี 1977 เกือบสี่เดือนหลังจากที่เธอเสียชีวิต ผมก็อยู่ในร่องหินกล้าเทือกเขา จดหมายถึงฉันนานหลังจากที่ดวงอาทิตย์ได้ตั้งอยู่หลังแนวที่ผมนั่งอยู่ในที่ประชุมกับหลายเพื่อนของฉัน ฉันกางออกมันและอ่านมันภายใต้คบไฟ; เมื่อผมคุ้นเคยอย่างเต็มที่กับเนื้อหาของมันผมสะพายปืนข้ามไหล่ของฉันและซ้ายกระท่อมเงียบ ๆ คนเดียวที่จะเดินบนเส้นทางป่าเล็ก ๆ ใต้แสงเบาบางของดวงจันทร์และดาวกรองผ่านสาขา. ผมไม่ทราบว่านานแค่ไหน ฉันนั่งอยู่กับลำต้นของต้นไม้, ใบหน้าของฉันกดกับบาร์เรลของปืนไรเฟิล ฉันเพียงรู้น้ำตาที่วิ่งลงไปในถังไปยังห้องของปืนไรเฟิลประกายในความมืดและดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่จบ. ใกล้รุ่งสางผมพบว่าตัวเองอยู่ในกระท่อมจ้องอย่างโศกเศร้าที่เกิดไฟไหม้ที่เราได้สร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง จากความหนาวเย็น เปลวไฟถูกเบลอเช่นถ้าไฟยืนอยู่ข้างหลังแผ่นน้ำใส เมื่อฉันกระพริบตาพวกเขา heaved พร้อมกับรอยพับของม่านน้ำ คู่จิตวิญญาณของฉันถูกลูบแขนของฉันเช่นถ้าจะให้ฉันรู้ว่าไม่ว่าสิ่งที่เรายังมีกันและกันและฉันก็ไม่ได้คนเดียว. ผมรู้ว่า แต่ฉันไม่สามารถช่วย แต่จำได้ว่าลูกหมูม้ารูปธนาคาร ผมจะชอบที่จะได้บอกแม่ว่าผมไม่เคยคิดว่าการใช้ประโยชน์จากเธอหรือสามคนหนุ่มสาว ถ้าผมได้รับทราบห้าบาทจะเล่นไพ่กับเพื่อนของฉันที่ด้านหลังของตลาดมันก็เพราะผมคิดว่ามันจะเป็นวิธีการออกจากสถานการณ์ที่เราต้องเผชิญ ฉันไม่เคยตั้งใจที่จะทำให้แม่เสียใจ; ผมลืมเท่านั้นที่จะคิดอย่างรอบคอบเพียงพอว่าการแก้ปัญหาบางอย่างอาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายที่เลวร้ายยิ่ง. ดวงอาทิตย์เริ่มที่จะตั้งค่าอย่างรวดเร็ว ผมยกเป้ซึ่งจัดขึ้นต้นฉบับเรื่องสั้นที่ผมได้เขียนและสะพายมันข้ามไหล่ของฉัน ผมเอาปลายด้านหนึ่งของชิ้นส่วนของเชือกผูกมันไว้รอบเอวของฉันและใช้ส่วนอื่น ๆ จะทำเช่นเดียวกันสำหรับสหายของฉันที่กำลังรอที่จะข้ามกับฉัน สำหรับการเดินทางครั้งนี้ผมมีเพียงปืนพกกับฉันซึ่งเป็นไม่มากของภาระในการดำเนินการ ฉันผูกรองเท้าแตะของฉันไปเป้เพื่อให้เท้าเปลือยของฉันอาจย้ายไปตามไม้ไผ่ลำต้นอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด หลังจากที่ยังคงยืนอยู่ในขณะที่ผมเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า สหายของฉันจับหลังของฉันด้วยมือข้างหนึ่งและตามฉันทีละขั้นตอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ. น้ำหนักรวมของเราทำไม้ไผ่ลำต้นโค้งสัมผัสน้ำและแม้แต่เล็กน้อยจุ่มลงไปในบางจุด สะพานสั่นสะเทือนอยู่ภายใต้บังคับของปัจจุบัน; ผมรู้สึกว่าการสั่นสะเทือนวิ่งผ่านเท้าของเราขึ้นขาของฉันขวาที่หัวใจของฉัน ถ้าเราล้มเหลวเราจะตายด้วยกัน แต่ที่ดังกล่าวช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญวิธีการที่เราอาจจะข้ามแยก? ขวาแล้วความกว้างของฝนตกหนักขาแข้งที่ดูเหมือนไร้ขีด จำกัด ผมรู้สึกว่ามันพาเรานิรันดร์ที่จะไปถึงส่วนสุดท้ายของสะพานซึ่งจมลงไปในน้ำที่ลึกกว่าจุดอื่น ๆ รีบปัจจุบันหนาวมากที่ผ่านมาข้อเท้าของฉันราวกับจะฉกฉันออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ในเวลาเดียวกัน, สะพานไหวราวกับว่ามันดูถูกขั้นตอนของการพ่ายแพ้ แต่ในที่สุดเราก็ทำให้มันไปฝั่งตรงข้าม ใครบางคนได้สร้างขึ้นแล้วไฟไหม้และได้รับการอบแห้งเสื้อเปียกโชกของเขาโดยมัน. ขณะที่เรานั่งด้วยไฟผมเก็บไว้หันไปดูที่กระแสที่เราเพิ่งข้าม ทุกชนิดของความคิดถูกวิ่งผ่านใจของฉันด้วยแรงของน้ำป่า วันถัดไปมากผมจะสละแขนของฉันอย่างเป็นทางการเช่นเดียวกับความหวังของฉันที่จะสร้างโลกที่ธนาคารลูกหมูม้าทรงจะไม่จำเป็น. ฉันมีความคิดไม่ว่านานแค่ไหนฉันจะผูกพันกับกระแสของความทรงจำ ซึ่งมีมากน่ากลัวกว่าปัจจุบันของน้ำเชี่ยวขาแข้ง ฉันรู้เพียงว่าจากนั้นผมจะต้องต่อสู้เพื่อสร้างสะพานคนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทดสอบได้ข้อสรุป ถ้าเราสามารถโยนสายข้ามแก่ง เกาะติดไปถึงฝั่งตรงข้าม ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมที่จะทำ ถ้าเราปล่อยเชือกภายใต้การดึงกระแส พวกเราที่เหลือคงต้องใช้เวลามองหาร่างกายและอย่างน้อยอีกวันขุดหลุมศพให้มัน