Glyphosate [N-(phosphonomethyl) gly

Glyphosate [N-(phosphonomethyl) glycine] is a nonselective, foliar applied herbicide that is most widely used worldwide. First sold in 1974 under the trade name “Roundup” by Monsanto, glyphosate works by inhibiting the enzyme 5-enolpyruvyl shikimic acid-3-phosphate synthase (EPSP synthase). This enzyme catalyzes the formation of 5-enolpyruvyl shikimate 3-phosphate (EPSP), a critical intermediate, used in the production of three aromatic amino acids vital to plants (Franz et al. 1997).

Since the release of transgenic glyphosate resistant (GR) crops (also known as “Roundup Ready”) for general use in 1996, GR crop area has increased from 1.7 million hectares to 79 million hectares in 2008 (James 2008). Glyphosate is applied foliarly, but a significant amount of the herbicide may reach the soil. Glyphosate in soil readily binds to clay minerals and hydrous oxides through its phosphonic acid moiety (Haney et al. 2000) and its adsorption rate is correlated with phosphate sorption sites (Ahrens 1994). Consequently, it has limited losses from fields and limited contamination of surface and groundwater. Being water soluble, glyphosate has a low risk of bioaccumulation in food webs. Hence, glyphosate is generally regarded to be an herbicide with low environmental impact and low mammalian toxicity. However, there are increasing concerns that the widespread use of glyphosate may affect the plant nutrition, the soil microbial communities (including an increase in plant pathogens), and cause the emergence of glyphosate resistant weeds (Yamada et al. 2009).

Glyphosate can adversely affect microorganisms when applied in vitro ( Busse et al. 2001), since the shikimic acid pathway disrupted by glyphosate is present in bacteria and fungi. However, when glyphosate binds to soil, it becomes inactive, losing its antimicrobial properties and can be readily degraded by microorganisms (Sprankle et al. 1975b). Mineralization to CO2 is the major endpoint of microbial degradation of glyphosate (Rueppel et al. 1977). Investigation of the effect of glyphosate on soil microorganisms has yielded conflicting results ( Sprankle et al., 1975a, Wardle and Parkinson, 1990, Wardle and Parkinson, 1992, Hart and Brookes, 1996, Busse et al., 2001, Liphadzi et al., 2005, Ratcliff et al., 2006 and Weaver et al., 2007). These inconsistent observations may be due to the soil microbial diversity, types of microbial measurements used, and edaphic and environmental variability across studies. Most studies on glyphosate were done after recent and short-term applications. However, de Andrea et al. (2003) showed that multiple applications of glyphosate caused a corresponding reduction in respiration and an increase in the glyphosate half-life relative to a single application.

Some field studies (Fernandez et al., 2005, Fernandez et al., 2009, Locke et al., 2008, Johal and Huber, 2009 and Kremer and Means, 2009) also suggest that only with long-term and repeated glyphosate applications there is an effect on soil microbial community. There is limited evidence that glyphosate added to soil can increase fungal activity and fungal population size (Araújo et al. 2003). This stimulation may be due to the fact that fungi are the main microbial degraders of glyphosate (Krzysko-Lupicka et al. 1997). Araújo et al. (2003) found that glyphosate amendment did not affect the culturable bacterial counts, while fungi and actinomycetes numbers increased. This effect was larger in soils that had greater previous exposure to glyphosate. Other studies have shown that glyphosate use is associated with an increase in the plant pathogens Fusarium and Pythium ( Levesque et al., 1993, Kremer et al., 2005 and Meriles et al., 2006). Glyphosate can stimulate the growth of mycorrhizal fungi in vitro ( Laatikainen and Heinonen-Tanski 2002).

The glyphosate based cropping systems have been shown to induce iron, manganese, zinc, and boron deficiencies (Eker et al., 2006 and Neumann et al., 2006). In Brazil and the United States there are reports that frequent applications of glyphosate caused micronutrient deficiencies in GR and non-GR plants (Huber and McCaybius, 1993 and Huber, 2007). Limited evidence suggests that these deficiencies occur because glyphosate affects certain microbial community members that control the availability of these nutrients for plant uptake (Johal and Huber, 2009 and Kremer and Means, 2009). In past few years, in the upper Midwest there has been a growing incidence of potassium (K) deficiency in corn grown in rotation with GR soybeans. The dominant conditions for this observed K deficiency are poorly drained soils, particularly after high rainfall on fields with long term applications of glyphosate (Cliff Ramsier, personal communication, 2011). Fungi have the ability to rapidly uptake K (Weed et al. 1969). Therefore, if glyphosate stimulates fungal biomass as mentioned above, it could in turn immobilize biologically available K and cause K deficiency in plant

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไกลโฟเสต [N-(phosphonomethyl) glycine] จะเป็น nonselective อาหารใช้สารกำจัดวัชพืชที่ใช้กันอย่างแพร่หลายทั่วโลก ขายครั้งแรก ในปี 1974 ภายใต้ชื่อทางการค้า "Roundup" โดยมอนซานโต ไกลโฟเสตที่ทำงาน โดยยับยั้งเอนไซม์ 5-enolpyruvyl ชิคิมิกกรด-3-ฟอสเฟต synthase (EPSP synthase) เอนไซม์นี้ catalyzes การก่อตัวของ 5 enolpyruvyl shikimate 3-ฟอสเฟต (EPSP), ระดับปานกลางที่สำคัญ ใช้ในการผลิตสามหอมกรดอะมิโนสำคัญกับพืช (Franz et al. 1997)ตั้งแต่รุ่นของจำลองทนไกลโฟเสต (GR) พืช (เรียกอีกอย่างว่า "พร้อม") สำหรับใช้งานทั่วไปในปี 1996 พื้นที่ครอบตัด GR มีเพิ่มจาก 1.7 ล้านไร่เป็น 79 ล้านไร่ในปี 2551 (เจมส์ 2008) ใช้ไกลโฟเสต foliarly แต่สารกำจัดวัชพืชเป็นจำนวนมากอาจถึงดิน ไกลโฟเสตในดินพร้อมผูกแร่ดินเหนียวและไฮดรัสออกไซด์ผ่านของ moiety กรด phosphonic (Haney et al. 2000) และอัตราการดูดซับมีความสัมพันธ์กับไซต์การดูดซับความชื้นฟอสเฟต (Ahrens 1994) ดังนั้น มันมีจำกัดขาดทุนจากเขตข้อมูลและจำกัดการปนเปื้อนของผิวดินและน้ การละลายน้ำได้ ไกลโฟเสตมีความเสี่ยงต่ำของการสะสมทางชีวภาพในใยอาหาร ด้วยเหตุนี้ ไกลโฟเสตทั่วไปถือว่าเป็น สารกำจัดวัชพืชที่ มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมต่ำและความเป็นพิษต่ำเลี้ยงลูกด้วยนม อย่างไรก็ตาม มีความกังวลเพิ่มขึ้นว่า การใช้ไกลโฟเสตอย่างกว้างขวางอาจส่งผลกระทบต่อธาตุอาหารพืช ดินจุลินทรีย์ชุมชน (รวมถึงการเพิ่มขึ้นในโรคพืช), และทำให้เกิดวัชพืชไกลโฟเสตทน (ยามาดะ et al. 2009)Glyphosate can adversely affect microorganisms when applied in vitro ( Busse et al. 2001), since the shikimic acid pathway disrupted by glyphosate is present in bacteria and fungi. However, when glyphosate binds to soil, it becomes inactive, losing its antimicrobial properties and can be readily degraded by microorganisms (Sprankle et al. 1975b). Mineralization to CO2 is the major endpoint of microbial degradation of glyphosate (Rueppel et al. 1977). Investigation of the effect of glyphosate on soil microorganisms has yielded conflicting results ( Sprankle et al., 1975a, Wardle and Parkinson, 1990, Wardle and Parkinson, 1992, Hart and Brookes, 1996, Busse et al., 2001, Liphadzi et al., 2005, Ratcliff et al., 2006 and Weaver et al., 2007). These inconsistent observations may be due to the soil microbial diversity, types of microbial measurements used, and edaphic and environmental variability across studies. Most studies on glyphosate were done after recent and short-term applications. However, de Andrea et al. (2003) showed that multiple applications of glyphosate caused a corresponding reduction in respiration and an increase in the glyphosate half-life relative to a single application.ศึกษาบางฟิลด์ (เฟอร์นานเดซ et al. 2005 เฟอร์นานเดซ et al. 2009 ล็อค et al. 2008, Johal และ ฮูเบอร์ 2009 และ Kremer และหมาย ถึง 2009) ยัง แนะนำว่า เท่ากับการใช้งานระยะยาว และซ้ำไกลโฟเสต มีผลกระทบต่อชุมชนจุลินทรีย์ดิน มีหลักฐานจำกัดไกลโฟเสตที่ลงดินสามารถเพิ่มกิจกรรมของเชื้อราและขนาดประชากรเชื้อรา (Araújo et al. 2003) นี้อาจจะเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าเชื้อราได้ degraders จุลินทรีย์หลักของไกลโฟเสต (Krzysko-Lupicka et al. 1997) Araújo et al. (2003) พบว่า ไกลโฟเสตแก้ไขไรการตรวจนับแบคทีเรีย culturable ในขณะที่เชื้อราและ actinomycetes จำนวนเพิ่มขึ้น ผลกระทบนี้ก็ใหญ่กว่าในดินที่มีแสงมากขึ้นก่อนหน้าไกลโฟเสต การศึกษาอื่น ๆ ได้แสดงให้เห็นว่าเกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของเชื้อโรคพืช Fusarium และปริมาณเชื้อ Pythium ใช้ไกลโฟเสต (เหยียบ et al. 1993, Kremer et al. 2005 และ Meriles et al. 2006) ไกลโฟเสตสามารถกระตุ้นการเติบโตของเชื้อในหลอดทดลอง mycorrhizal (Laatikainen และ Heinonen Tanski 2002)ไกลโฟเสตคะแนนครอบตัดระบบได้รับการแสดงเพื่อก่อให้เกิดข้อบกพร่องเหล็ก แมงกานีส สังกะสี และโบรอน (Eker et al. 2006 และ Neumann et al. 2006) ในบราซิลและสหรัฐอเมริกา มีรายงานที่ใช้งานของไกลโฟเสตเกิดข้อบกพร่องพันธุใน GR และ GR ไม่ใช่พืช (ฮูเบอร์ และ McCaybius, 1993 และ ฮูเบอร์ 2007) ที่พบบ่อย หลักฐานที่จำกัดแนะนำว่า ข้อบกพร่องเหล่านี้เกิดขึ้นเนื่องจากไกลโฟเสตมีผลต่อสมาชิกชุมชนจุลินทรีย์บางอย่างที่ควบคุมธาตุเหล่านี้สำหรับพืชดูดซึม (Johal และ ฮูเบอร์ 2009 และ Kremer และหมาย ถึง 2009) ในอดีตไม่กี่ปี ในมิดเวสต์บน มีอัตราการเกิดขึ้นของการขาดโพแทสเซียม (K) ในข้าวโพดที่ปลูกในการหมุนกับถั่วเหลือง GR เงื่อนไขหลักสำหรับขาด K นี้สังเกตดีจะเตรียมดิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากปริมาณน้ำฝนสูงกับการใช้งานระยะยาวไกลโฟเสต (Cliff Ramsier การสื่อสาร 2011) เขต เชื้อรามีความสามารถในการดูดซึมอย่างรวดเร็ว K (วัชพืช et al. 1969) ดังนั้น ถ้าไกลโฟเสตกระตุ้นเชื้อราชีวมวลเป็น ดังกล่าวข้างต้น มันอาจจะลื่อ K มีทางชีวภาพ และทำให้ขาด K ในโรงงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Glyphosate [N- (phosphonomethyl) glycine] เป็น nonselective, สารกำจัดวัชพืชใช้ทางใบที่มีการใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุดทั่วโลก ขายครั้งแรกในปี 1974 ภายใต้ชื่อการค้า "ต้อน" โดยมอนซานโต glyphosate ทำงานโดยการยับยั้งการทำงานของเอนไซม์ 5 enolpyruvyl shikimic กรด-3-ฟอสเฟตเทส (EPSP เทส) เอนไซม์นี้กระตุ้นการก่อตัวของ 5 enolpyruvyl shikimate 3 ฟอสเฟต (EPSP) เป็นสำคัญกลางใช้ในการผลิตกรดอะมิโนที่มีกลิ่นหอมที่สำคัญกับพืช (ฟรานซ์ et al. 1997).

ตั้งแต่รุ่นของยีนทน glyphosate นี้ (GR ) พืช (ยังเป็นที่รู้จักในฐานะ "ชุมนุมพร้อม") สำหรับการใช้งานทั่วไปในปี 1996 พื้นที่เพาะปลูก GR ได้เพิ่มขึ้นจาก 1.7 ล้านไร่ถึง 79 ล้านไร่ในปี 2008 (เจมส์ 2008) Glyphosate ถูกนำไปใช้ foliarly แต่จำนวนเงินที่สำคัญของสารกำจัดวัชพืชอาจถึงดิน Glyphosate ในดินได้อย่างง่ายดายผูกกับแร่ดินเหนียวและออกไซด์ hydrous ผ่านครึ่งกรด phosphonic มัน (ฮาเน่ย์ et al. 2000) และอัตราการดูดซับของตนมีความสัมพันธ์กับเว็บไซต์การดูดซับฟอสเฟต (Ahrens 1994) ดังนั้นจึงมีการสูญเสียจากการ จำกัด เขตข้อมูลและการปนเปื้อนที่ จำกัด ของผิวดินและน้ำใต้ดิน เป็นที่ละลายน้ำ glyphosate มีความเสี่ยงต่ำของการสะสมทางชีวภาพในห่วงโซ่อาหาร ดังนั้น glyphosate ได้รับการยกย่องให้เป็นสารกำจัดวัชพืชที่มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมต่ำและความเป็นพิษต่ำเลี้ยงลูกด้วยนม แต่มีความกังวลเพิ่มขึ้นว่าการใช้อย่างแพร่หลายของ glyphosate อาจมีผลต่อโภชนาการพืชชุมชนของจุลินทรีย์ดิน (รวมถึงการเพิ่มขึ้นของเชื้อสาเหตุโรคพืช) และก่อให้เกิดการเกิดขึ้นของวัชพืชทน glyphosate นี้ (ยามาดะ et al. 2009).

Glyphosate สามารถกระทบ ส่งผลกระทบต่อจุลินทรีย์เมื่อนำมาใช้ในหลอดทดลอง (บุส et al. 2001) ตั้งแต่ทางเดินกรด shikimic หยุดชะงักโดย glyphosate ในปัจจุบันคือเชื้อแบคทีเรียและเชื้อรา แต่เมื่อ glyphosate ผูกกับดินมันจะกลายเป็นไม่ได้ใช้งาน, การสูญเสียคุณสมบัติต้านจุลชีพและสามารถย่อยสลายได้อย่างง่ายดายโดยจุลินทรีย์ (Sprankle et al. 1975b) แร่ที่จะ CO2 เป็นปลายทางที่สำคัญของการย่อยสลายของจุลินทรีย์ glyphosate (Rueppel et al. 1977) การตรวจสอบผลกระทบของ glyphosate จุลินทรีย์ดินมีผลให้ผลที่ขัดแย้งกัน (Sprankle et al., 1975a, เดิ้ลและพาร์กินสัน 1990 เดิ้ลและพาร์กินสัน 1992 ฮาร์ตและบรูกส์ปี 1996 บุส et al., 2001 Liphadzi et al, 2005 แรดคลิฟ, et al., 2006 และผู้ประกอบ et al., 2007) เหล่านี้สังเกตไม่สอดคล้องกันอาจจะเป็นเพราะความหลากหลายของจุลินทรีย์ดินประเภทของการวัดจุลินทรีย์ที่ใช้และความแปรปรวนทางดินและสิ่งแวดล้อมทั่วศึกษา การศึกษาส่วนใหญ่ใน glyphosate ถูกทำหลังจากการใช้งานที่ผ่านมาและในระยะสั้น อย่างไรก็ตามอันเดรีย, et al (2003) แสดงให้เห็นว่าการใช้งานหลายของ glyphosate ที่เกิดจากการลดลงสอดคล้องกันในการหายใจและการเพิ่มขึ้นของ glyphosate ครึ่งชีวิตเมื่อเทียบกับโปรแกรมเดียว.

การศึกษาภาคสนามบาง (เฟอร์นันเด et al., 2005 Fernandez et al., 2009 ล็อค et al., 2008 Johal และฮิว 2009 และ Kremer และหมายถึง 2009) นอกจากนี้ยังชี้ให้เห็นว่ามีเพียงในระยะยาวและการใช้งานซ้ำ glyphosate มีผลกระทบต่อชุมชนของจุลินทรีย์ดิน มีหลักฐาน จำกัด ที่ Glyphosate เพิ่มไปยังดินสามารถเพิ่มกิจกรรมเชื้อราและขนาดประชากรเชื้อรา (Araújo et al. 2003) คือ การกระตุ้นนี้อาจจะเนื่องมาจากความจริงที่ว่าเชื้อราเป็น degraders จุลินทรีย์หลักของ glyphosate (Krzysko-Lupicka et al. 1997) Araújo et al, (2003) พบว่าการแก้ไข glyphosate ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อปริมาณแบคทีเรีย culturable ขณะเชื้อราและ actinomycetes ตัวเลขที่เพิ่มขึ้น ผลกระทบนี้จะมีขนาดใหญ่ในดินที่มีการเปิดรับก่อนหน้านี้มากขึ้นเพื่อ glyphosate การศึกษาอื่น ๆ ได้แสดงให้เห็นว่าการใช้ glyphosate มีความเกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นในโรงงานเชื้อโรคเชื้อรา Fusarium และ Pythium (Levesque et al., 1993 Kremer et al., ปี 2005 และ Meriles et al., 2006) Glyphosate สามารถกระตุ้นการเจริญเติบโตของเชื้อราไมคอไรซาในหลอดทดลอง (Laatikainen และ Heinonen-Tanski 2002). the

glyphosate ตามระบบการปลูกพืชได้รับการแสดงที่จะทำให้เกิดเหล็กแมงกานีสสังกะสีและการขาดโบรอน (Eker, et al., 2006 และนอยมันน์, et al 2006) ในบราซิลและสหรัฐอเมริกามีรายงานว่าการใช้งานบ่อยของ glyphosate ที่เกิดจากการขาดธาตุอาหารใน GR และพืชที่ไม่ใช่ GR (ฮิวและ McCaybius 1993 และฮิว 2007) มีหลักฐาน จำกัด แสดงให้เห็นว่าข้อบกพร่องเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะมีผลกระทบต่อบาง glyphosate สมาชิกในชุมชนของจุลินทรีย์ที่มีการควบคุมความพร้อมของสารอาหารเหล่านี้สำหรับการดูดซึมของพืช (Johal และฮิว 2009 และ Kremer และหมายถึง 2009) เดอะ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในมิดเวสต์บนได้มีอุบัติการณ์การเจริญเติบโตของโพแทสเซียม (K) บกพร่องในข้าวโพดที่ปลูกในการหมุนด้วยถั่วเหลือง GR เงื่อนไขที่โดดเด่นสำหรับการนี้สังเกตดิน K ขาดเป็นเนื้อไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ปริมาณน้ำฝนสูงในเขตข้อมูลที่มีการใช้งานในระยะยาวของ glyphosate (คลิฟ Ramsier, การสื่อสารส่วนบุคคล 2011) เชื้อรามีความสามารถในการดูดซึมอย่างรวดเร็ว K (วัชพืช et al. 1969) ดังนั้นถ้า glyphosate ช่วยกระตุ้นชีวมวลเชื้อราดังกล่าวข้างต้นก็อาจหันลื่อทางชีวภาพ K และก่อให้เกิดการขาด K ในโรงงาน