The Serenade was introduced by the

The Serenade was introduced by the Théâtre Libre in 1887. It is a prime example of rosserie, that is, plays dealing with corrupt, morally bankrupt characters who seem to be respectable, "smiling, smiling, damned villains..." Jullien gave us the famous apothegm defining naturalism in his The Living Theatre (1892): "A play is a slice of life put onstage with art." He goes on to say that "...our purpose is not to create laughter, but thought." He felt that the story of a play does not end with the curtain which is, he says, "only an arbitrary interruption of the action which leaves the spectator free to speculate about what goes on beyond your expectation..."[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เดอะเซเรเนดถูกนำ โดยลีเบอร์ Théâtre ใน 1887 มันคือ ตัวอย่างสำคัญของ rosserie เล่นจัดการกับอักขระที่เสียหาย ไร้คุณธรรมที่ดูเหมือนเป็นเกียรติ "ยิ้ม ยิ้ม damned คนร้าย..." Jullien ให้ apothegm สถานที่กำหนด naturalism ในพระนั่งเล่นละคร (ค.ศ. 1892): "การเล่นคือ ชีวิตของชิ้นใส่ onstage กับศิลปะ" เขาไปในการบอกว่า "... ขั้นวัตถุประสงค์เป็นการ สร้างเสียงหัวเราะ แต่คิด" เขารู้สึกว่า เรื่องราวของการเล่นไม่ได้ลงท้าย ด้วยม่านซึ่งเป็น เขากล่าว ว่า "เท่านั้นที่กำหนดหยุดชะงักของการดำเนินการที่ออกจากการแข่งขันการคาดการณ์เกี่ยวกับอะไรไปเกินกว่าความคาดหวังของคุณ..." [3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เซเรเนดได้รับการแนะนำโดยฟรีละครในปี 1887 มันเป็นตัวอย่างที่สำคัญของ rosserie, ที่อยู่, เล่นการจัดการกับความเสียหายตัวอักษรล้มละลายทางศีลธรรมที่ดูเหมือนจะเป็นที่นับถือ "ยิ้มยิ้มคนร้ายไอ้ ... " Jullien ให้เรา ที่มีชื่อเสียง apothegm กำหนดนิยมในการใช้ชีวิตของเขาละคร (1892): "เล่นเป็นชิ้นของชีวิตใส่บนเวทีกับศิลปะ." เขาก็จะบอกว่า "... จุดประสงค์ของเราไม่ได้ที่จะสร้างเสียงหัวเราะ แต่คิด." เขารู้สึกว่าเรื่องของการเล่นที่ไม่ได้จบด้วยผ้าม่านซึ่งเป็นเขากล่าวว่า "เท่านั้นโดยพลการหยุดชะงักของการดำเนินการซึ่งจะทำให้ผู้ชมได้ฟรีที่จะคาดเดาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเกินความคาดหมายของคุณ ... " [3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลงแนะนำโดย th รับเทรเบรในปี 1887 . มันเป็นเช่น rosserie นั่นคือ เล่น เกี่ยวข้องกับทุจริต ศีลธรรมที่กำลังล้มละลาย ตัวละครที่ดูเหมือนจะมีหน้ามีตา " ยิ้ม ยิ้ม ไอ้วายร้าย . . . . . . . " Jullien ให้เราดังคติพจน์กำหนดธรรมชาติในชีวิตละคร ( 1892 ) : " เล่นเป็นชิ้นของชีวิตใส่เวทีศิลปะ " เขากล่าวต่อไปว่า " . . . . . . .วัตถุประสงค์ของเราคือไม่สร้างเสียงหัวเราะ แต่คิดว่า " เขารู้สึกว่า เรื่องราวของการเล่นไม่ได้สิ้นสุดด้วยผ้าม่าน ซึ่งเขากล่าวว่า " การขัดจังหวะโดยพลการของการกระทำซึ่งใบชมฟรีเพื่อคาดการณ์เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเกินความคาดหวังของคุณ . . . " [ 4 ]