ตังอย่างเช่น ตัวละครเด็ก ตัวสะท้อนของความสัมพันธ์ หนังเรื่องนี้เสียดสีประเด็นนี้ได้เจ็บปวดพอควร เมย์ เด็กที่แม่บ้านตัวเอกได้เลี้ยงดูอยู่ กับคำพูดที่ว่า “แอ๊บบี้ เธอเป็นแม่ตัวจริงของหนู” หรือฉากการจากลา ที่เมย์ถามไปร้องไห้ไปว่า จะไปเลี้ยงเด็กคนอื่นเหรอ เพราะหนูไม่ดีเหรอ ความเป็นจริงที่เด็กรู้สึกมาโดยตลอดว่า เธอไม่ได้สำคัญ แต่เอบิลีนคนนี้เอง ที่สอนเธอว่า “หนูเป็นคนใจดี หนูเป็นเด็กฉลาด และหนูเป็นคนสำคัญ” คำพูดที่พูดมาโดยตลอดทั้งเรื่อง กลับเรียกน้ำตาได้ในตอนท้าย เหมือนกับความรู้สึกที่เข้าใจแล้ว.. เข้าใจถึงความหมายนั้นจริงๆ รวมไปถึงสกีตเตอร์นางเอกผิวขาวเองที่เป็นผลผลิตจากการเลี้ยงดูของแม่บ้านผิวสี เธอผูกพันธ์ เธอรู้ว่าสิ่งที่แม่บ้านได้มอบให้เธอเป็นสิ่งที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง เด็กที่ไม่เคยได้รับการยอมรับจากสังคม เพียงเพราะไม่มีแฟนเหมือนกับคนอื่นๆ หน้าตาแปลกๆ ที่ไม่ได้เป๊ะ เหมือนกับคนในสมัยนั้น แต่เพราะเธอเรียนรู้จากความรักที่ไม่ได้แบ่งแยกกันที่สีผิว