Economic inequality is suddenly rec

Economic inequality is suddenly receiving increased attention. Even before the recent riots in Baltimore, there has been an upsurge in proposals for government action to address poverty and inequality, with some even coming from Republicans.
In recent posts (here and here), I've been writing that entities other than governments, or what we traditionally regard as the public sector, increasingly are – and I believe will be even more in the future – "doing government." It's easy to see how this is already happening in areas like the creation of currencies, while private armies and security forces have been around for eons. But can (and would) nonpublic entities arise that present a sustainable method for addressing enterprises less recognizably remunerative as, well, money-making itself or outright pillage? Can we really expect, for instance, a business model to emerge for ending poverty and inequality? Despite the disdain with which my liberal friends generally greet such musings, my answer is, quite simply, that we must.
I know this is heresy, but this might be a good time to reassess the liberal faith that government is the solution to poverty and inequality. After all, it hasn't done a very good job of it. I don't mean that in the sense conservatives do – that government anti-poverty programs don't work, or, as Ronald Reagan declared, "We fought a war on poverty, and poverty won." First, we know that numerous government programs in fact have significantly reduced poverty – most notably Social Security and Medicare, which even today lift tens of millions of older Americans out of poverty each year. Of course, not every government program has worked, but neither did the Edsel.
Second, some of the failures of government programs to end poverty have come as direct result of those who declared war on anti-poverty programs rather than on poverty itself. For instance, conservatives love to cite welfare programs as leading to the breakup of the traditional family, but this occurred at least in large part because of attempts to limit welfare and make it more punitive, such as the infamous "
man-in-the-house" rule that many Southern states used to deny benefits to any family with an employable male. Strangely enough, this conservative policy encouraged employable males not to remain with their families.
Third, while many such voices are now being raised to argue that the persistence of poverty – and anger – in places like Baltimore 50 years after the War on Poverty proves the failure of government anti-poverty programs, they just as easily argue for the success of government pro-poverty programs. Innumerable federal, state and local government policies – from zoning rules to housing projects that intentionally concentrated the poor to gasoline and highway policies that encouraged the desertification of most cities – have operated to increase poverty, exacerbate inequality and impose racial segregation. In fact, ever since the rightward ideological shift both here and abroad in the last 35 years, economic inequality has been aggravated by intentional changes in tax and transfer policies that redistribute national income back upward to the wealthiest at the expense of the poor and middle class.
Now, one response to all this is that we simply need better government policies – ones that promote the interests of the powerless rather than the powerful. And we do. But whatever happened to the leftist critique that law is inevitably made by and for the powerful? The seizure of the state by the masses in order to run a redistributionist welfare machine might have seemed like a promising trend in the upheavals of the Depression and World War II, but since then – and, more or less unrelentingly since Reagan's election – the empire has struck back, and unsurprisingly so. One liberal friend of mine who read a draft of this piece responded belligerently that I'm wrong to think that "the Kochs, Adelsons and all the other Citizens United winners" are ever going to willingly do anything to empower the powerless – but isn't that exactly what makes government a poor hope as a vehicle for redistribution?
In any event – and this is my major point – at its best, government should be seen as a second-best solution: It is the Rube Goldberg contraption we erect to remediate problems; it is not "the change" that keeps such problems from occurring. Here's a thought experiment: Which is better? A just world that produces no poverty, and thus no need for government anti-poverty programs? Or an unjust world full of poverty that is alleviated by government anti-poverty programs? Most of my liberal friends prefer the latter because without government anti-poverty programs there would be, well, no government anti-poverty programs. But wouldn't it be better for there to be no poverty to begin with? Of course, such perfection is a fantasy – but so are perfect government programs.
Imagine, instead, a game of Monopoly where the poorest player lands on my monopoly of Boardwalk and Park Place and can't pay the rent, thereby going bankrupt. But I have a sudden insight: Instead of foreclosing, I agree to waive their payment in return for 10 percent of their future income. Everyone else decides this represents a wonderful new financial instrument and adopts it themselves. This is a self-interested, not enlightened, decision since they each make more money this way. But now, no player goes bankrupt (eliminating the game's extreme Gini coefficient ending). In fact, after a while, someone would have to invent some new investment property – Revel? Taj Mahal? – to absorb all that spiraling wealth. And so economies advance, thanks not to any deus ex machina but rather to self-interested innovation – in this case, an idea designed explicitly to reduce poverty. Of course, some may complain that the game is now less fun since you don't get to destroy everyone else, but that's a slightly more justifiable gripe in a game than in, say, life.
The question, ultimately, is whether there really can be such a profit-making approach in the real world, whereby an entrepreneur can do good by doing well. In my next post, I'll discuss such potential business (rather than government) models for reducing poverty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจก็กำลังได้รับความสนใจเพิ่มขึ้น แม้ก่อนการจลาจลล่าในบัลติมอร์ มีการทวีในข้อเสนอสำหรับการดำเนินการของรัฐบาลอยู่ความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน กับบางมาแม้จาก Republicansในบทความล่าสุด (ที่นี่ และที่นี่), ฉันได้รับเขียนว่า เอนทิตีอื่นมากกว่า รัฐบาล หรือสิ่งที่เราถือประเพณีภาครัฐ มีมากขึ้น – และฉันเชื่อว่าจะมากขึ้นในอนาคต – "ทำรัฐบาล" ซึ่งง่ายต่อการดูวิธีนี้แล้วเกิดขึ้นในพื้นที่เช่นการสร้างสกุลเงิน ในขณะที่กองทัพส่วนตัวและกองกำลังรักษาความปลอดภัยได้รับรอบสำหรับมหา แต่สามารถ (และต้อง) nonpublic เกิดเอนทิตีที่แสดงวิธีการแก้ปัญหาองค์กรน้อย remunerative recognizably เป็น ดี เงินทำเองหรือ pillage ทันทีอย่างยั่งยืน สามารถเราจริง ๆ คาดว่า เช่น โมเดลธุรกิจสำหรับการสิ้นสุดปัญหาความยากจนและความไม่เท่าเทียมกันโผล่ แม้ disdain ซึ่งเพื่อนเสรีทั่วไปทักทาย musings ดังกล่าว คำตอบของฉันจะ ค่อนข้าง ที่เราต้องการฉันรู้ว่า นี่คือคอก แต่นี้อาจจะเวลาประเมินเสรีเชื่อว่ารัฐบาลแก้ปัญหาความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน หลังจากที่ทุก มันไม่ทำงานดีมากของมัน ผมไม่ได้หมายถึง ว่า ในแง่ อนุรักษ์นิยมทำ – ว่า โปรแกรมต่อต้านความยากจนรัฐบาลไม่ทำงาน หรือ ขณะที่โรนัลด์เรแกนประกาศ "เรา เคยทำสงครามความยากจน และชนะความยากจน" ครั้งแรก เรารู้ว่า โปรแกรมรัฐบาลมากมายในความเป็นจริงได้อย่างมีนัยสำคัญลดความยากจน – ส่วนใหญ่สังคมและเมดิแคร์ ที่วันนี้แม้ปีละหลายสิบล้านของชาวอเมริกันรุ่นเก่าออกจากความยากจนยก แน่นอน ไม่ทุกโปรแกรมรัฐบาลได้ทำงาน แต่ไม่ได้ Edselสอง บางส่วนของความล้มเหลวของโปรแกรมของรัฐบาลจะสิ้นสุดความยากจนได้มาเป็นผลลัพธ์โดยตรงของผู้ที่ประกาศสงคราม กับโปรแกรมต่อต้านความยากจน มากกว่าความยากจนเอง เช่น อนุรักษ์รักการโปรแกรมสวัสดิการเป็นนำการแบ่งของครอบครัวแบบดั้งเดิม แต่นี้เกิดน้อยส่วนใหญ่เนื่องจากความพยายามที่จะจำกัดสวัสดิการ และทำโทษเพิ่มเติม เช่นการอับอาย"คนในเดอะบ้าน"กฎให้อเมริกาใต้ใช้การปฏิเสธประโยชน์ครอบครัวใด ๆ กับชาย employable แพงกว่าพอ นโยบายนี้หัวเก่าสนับสนุนให้ชาย employable ไม่ไปอยู่กับครอบครัวที่สาม ในขณะที่เสียงดังกล่าวจะถูกยกเถียงว่า การคงอยู่ ของความโกรธและความยากจน – – ในสถานที่เช่นบัลติมอร์ 50 ปีหลังจากสงครามกับความยากจนพิสูจน์ให้เห็นความล้มเหลวของโปรแกรมต่อต้านความยากจนของรัฐบาลขณะนี้ พวกเขาเพียงได้อย่างง่ายดายโต้เถียงสำหรับความสำเร็จของโปรแกรมสนับสนุนความยากจนของรัฐบาล บงการรัฐบาลกลาง รัฐและนโยบายของรัฐบาลท้องถิ่น –จากการกำหนดกฎในการอยู่อาศัยในโครงการที่ตั้งใจเข้มข้นต่ำไปน้ำมันและทางนโยบายที่สนับสนุนให้ desertification เมืองส่วนใหญ่เขต – ดำเนินการเพิ่มความยากจน ความไม่เท่าเทียมกันทำให้รุนแรง และกำหนดแบ่งแยกเชื้อชาติ ในความเป็นจริง ตั้งแต่ rightward อุดมการณ์กะทั้งที่นี่ และต่างประเทศในปีที่ 35 เหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจมีการ aggravated โดยมิภาษี และนโยบายการโอนย้ายที่กระจายรายได้แห่งชาติกลับไปที่ค่าใช้จ่ายของคนจนและชั้นกลางร่ำรวยขึ้นตอนนี้ หนึ่งตอบทั้งหมดนี้คือว่า เราก็ต้องดีกว่ารัฐบาลนโยบาย – คนที่ส่งเสริมผลประโยชน์ของการใช้แทนที่มีประสิทธิภาพ และเราทำ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับวิจารณ์ทั้งที่กฎหมายย่อมทำตาม และ การที่มีประสิทธิภาพ ตัดสินของรัฐโดยฝูงเพื่อรันเครื่องสวัสดิการ redistributionist อาจดูเหมือนแนวโน้มสัญญาใน upheavals ของภาวะซึมเศร้าและสงครามโลก แต่ ตั้งแต่ นั้น – และ unrelentingly น้อย ตั้งแต่การเลือก ตั้งของเรแกนอาณาจักรมีหลงกลับ และอื่น ๆ ประกอบด้วย หนึ่งเสรีเพื่อนของฉันที่อ่านร่างชิ้นนี้ตอบ belligerently ว่า ฉันผิดที่คิดว่า "การ Kochs, Adelsons และทั้งหมดอื่น ๆ พลเมืองสหรัฐชนะ" จะเคยทำอะไรเป็นการเพิ่มพลังการใช้ – ด้วยความเต็มใจ แต่ไม่ได้ที่ว่าสิ่งที่ทำให้รัฐบาลหวังแย่เป็นพาหนะสำหรับซอร์สในกรณีใด ๆ – และนี่คือจุดสำคัญของฉันที่ดีสุด รัฐบาลควรถือเป็นการแก้ปัญหาส่วนที่สอง: เป็น contraption Rube Goldberg ที่เรายกให้สำรองปัญหา ไม่ "เปลี่ยนแปลง" ที่ช่วยให้ปัญหาดังกล่าวเกิดขึ้น นี่คือการทดลองทางความคิด: ซึ่งดีกว่า เป็นเพียงโลกที่ไม่มีความยากจน และดังนั้นไม่จำเป็นสำหรับโปรแกรมต่อต้านความยากจนของรัฐบาล หรือการทำลายโลกเต็มไปด้วยความยากจนที่ alleviated โดยโปรแกรมต่อต้านความยากจนของรัฐบาล ส่วนใหญ่เพื่อนเสรีต้องการหลัง เพราะรัฐบาลไม่ มีโปรแกรมต่อต้านความยากจนจะ ดี ไม่มีรัฐบาลต่อต้านความยากจนโปรแกรม แต่มันจะไม่ดีสำหรับความยากจนไม่สามารถจะเริ่มต้นด้วย แน่นอน ความสมบูรณ์แบบดังกล่าวเป็น – แต่ดังนั้นโปรแกรมของรัฐบาลที่สมบูรณ์แบบImagine, instead, a game of Monopoly where the poorest player lands on my monopoly of Boardwalk and Park Place and can't pay the rent, thereby going bankrupt. But I have a sudden insight: Instead of foreclosing, I agree to waive their payment in return for 10 percent of their future income. Everyone else decides this represents a wonderful new financial instrument and adopts it themselves. This is a self-interested, not enlightened, decision since they each make more money this way. But now, no player goes bankrupt (eliminating the game's extreme Gini coefficient ending). In fact, after a while, someone would have to invent some new investment property – Revel? Taj Mahal? – to absorb all that spiraling wealth. And so economies advance, thanks not to any deus ex machina but rather to self-interested innovation – in this case, an idea designed explicitly to reduce poverty. Of course, some may complain that the game is now less fun since you don't get to destroy everyone else, but that's a slightly more justifiable gripe in a game than in, say, life.The question, ultimately, is whether there really can be such a profit-making approach in the real world, whereby an entrepreneur can do good by doing well. In my next post, I'll discuss such potential business (rather than government) models for reducing poverty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจก็เป็นที่ได้รับความสนใจเพิ่มขึ้น แม้กระทั่งก่อนที่การจลาจลที่ผ่านมาในบัลติมอร์ ได้มีขึ้นในข้อเสนอสำหรับการกระทำของรัฐบาลเพื่อแก้ไขความยากจน กับบางคนที่มาจากพรรครีพับลิ .
ในโพสต์ล่าสุด ( ที่นี่และที่นี่ ) ผมเคยเขียนว่า หน่วยงานอื่น ๆ กว่ารัฐบาล หรือสิ่งที่เราตามธรรมเนียมถือว่าเป็นภาคสาธารณะยิ่งขึ้น ) และผมเชื่อว่าจะมีมากขึ้นในอนาคต และทำ " รัฐบาล " มันง่ายที่จะเห็นวิธีการนี้เกิดขึ้นแล้วในพื้นที่ เช่น การสร้างสกุลเงินในขณะที่กองทัพส่วนตัวและกองกำลังรักษาความปลอดภัยได้รับรอบกาล แต่ ( และ ) nonpublic หน่วยงานเกิดขึ้นที่ปัจจุบันยั่งยืนวิธีที่อยู่สถานประกอบการ recognizably ซึ่งจ่ายเงินจำนวนมากน้อยเป็นอย่างดีเงินทำเอง หรือนิคม ปล้น ? จริงๆเราสามารถคาดหวัง ตัวอย่างเช่น รูปแบบธุรกิจที่จะออกมาเพื่อยุติความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน ? แม้จะมีการดูถูกเหยียดหยามที่เพื่อนเสรีนิยมของฉันโดยทั่วไปทักทายเช่นภวังค์ คำตอบของฉันคือค่อนข้างง่าย , ที่เราต้อง
ฉันรู้ว่านี่คือเรื่องนอกรีตแต่นี้อาจจะเป็นเวลาที่ดีที่จะดูเสรีนิยมเชื่อว่ารัฐบาลจะแก้ปัญหาความยากจน หลังจากที่ทุก , มันไม่ได้ทำงานที่ดีมากของมัน ผมไม่ได้หมายถึงว่า ในความรู้สึกที่ต่อต้าน - จนรัฐบาลอนุรักษ์นิยมทำ–โปรแกรมไม่ทำงานหรือเป็นโรนัลด์ เรแกน ประกาศว่า " เราต่อสู้สงครามกับความยากจน และความยากจน วอน " ครั้งแรกเรารู้ว่าหลายโปรแกรมของรัฐบาลในความเป็นจริงต้องลดความยากจน ( ส่วนใหญ่ยวดประกันสังคมและประกันสุขภาพ ซึ่งแม้วันนี้ยกหลายสิบล้านคนอเมริกันเก่าออกจากความยากจนในแต่ละปี แน่นอนไม่ได้ทุกโปรแกรมที่รัฐบาลทำงาน แต่ไม่ได้เซล .
2บางส่วนของความล้มเหลวของโปรแกรมรัฐบาลจะสิ้นสุดความยากจนได้มาเป็นผลโดยตรงของคนที่ประกาศสงครามต่อต้าน - จนโปรแกรมมากกว่าในความยากจนของตัวเอง เช่น อนุรักษ์นิยมชอบอ้างสวัสดิการโปรแกรมที่นำไปสู่การล่มสลายของครอบครัวแบบดั้งเดิม แต่นี้เกิดขึ้นอย่างน้อยในส่วนที่มีขนาดใหญ่ เพราะความพยายามที่จะจำกัดสวัสดิการ และให้โทษมากกว่าเช่น เลว "
ผู้ชายในบ้าน " กฎที่หลายรัฐทางใต้เคยปฏิเสธผลประโยชน์ครอบครัวใดที่มี employable ชาย แปลกพอ นโยบายอนุรักษ์นิยมนี้สนับสนุน employable ชายไม่ได้อยู่กับครอบครัว
ที่สาม