My friends and I sometimes play thi

My friends and I sometimes play this game, the did-our-parents-really-let-us-do-that game. We recall bike ramps, model rockets, videotaping ourselves setting toys on fire. Many remember taking off on bikes alone, playing in the woods for hours without adult supervision, crawling through storm drains to follow creek beds, latchkey afternoons, monkey bars installed over slabs of concrete. My husband recalls forts built in the trunk of the station wagon on long road trips. I remember standing up in the back of my father’s LeBaron convertible while he cruised around the neighborhood, or spending an hour lying low on the seat of our station wagon, feet against the window, daydreaming or reading in crowded parking lots while my mother got groceries or ran other boring errands. One friend tells me how, from 7-Elevens, to Kroger, to various banks, schools and offices, he was left alone in the front passenger seat of a convertible Mustang for a good portion of his childhood, primarily because he was shy and wanted to not have to meet new people. For people of our generation, living a suburban childhood, the car was central to our lives, not simply a mode of transportation but in many ways, an extension of our home.

We all knew, of course, that cars were dangerous. Moving cars. Every few years there would be a terrible accident. In the fourth grade, a local mother and her three children were killed on their way to school. A few years later, three teenagers were maimed and paralyzed by a head-on collision with a tree behind our neighbor’s house. But these horror stories never penetrated the inside of our own family car, which seemed infinitely safe, cozy even.Malala Yousafzai won a Nobel Peace Prize – and waited until after school to make a statement about it.

The 17-year-old youngest winner in the award’s history continued her reign as one of the most outspoken education advocates in the world, two years after being shot in the head by a Taliban gunman. In her December acceptance speech, she said, “The terrorists tried to stop us. Neither their ideas nor their bullets could win. We survived. And since that day, our voices have grown louder and louder.” And with those words, she gave hope to millions of girls around the world, that they too are worth fighting for.

Science landed on a frickin’ comet.

In the months of fear and shame that followed my being charged with contributing to the delinquency of a minor, I continuously analyzed my own mind-set that day, trying to understand how I did something that both a bystander and a police officer considered criminally dangerous, and the best I could come up with was the theory that I’d been lulled by nostalgia into a false sense of security. So many of my childhood memories involved unsupervised time in cars in parking lots just like the one where I’d left my son. I wondered in the days after it happened if being back home, out of the city, had given me a sort of momentary amnesia. I’d forgotten that more than 25 years had passed since those unsupervised childhood hours. And a lot could change in 25 years, I thought. People were always saying how the world was a more dangerous place than it had been when I was growing up. I had no reason not to believe them. I felt guilty and ashamed. I felt I’d put my child at risk for my own momentary convenience. I knew I wasn’t a terrible mother, but I’d done something terrible, dangerous, and now I’d suffer the consequences, go to court, pay legal fees, live with a criminal record. This was how I thought about what had taken place.

At the same time, I didn’t really understand the legal context of what was happening

“I don’t get it,” I said to the lawyer. “Contributing to the delinquency of a minor? That makes no sense. It sounds like I was buying him beer.”

He laughed. He told me he understood my confusion about the charge, but that it wasn’t that unusual. A few years before, the state had tried to pass an ordinance that would make it a misdemeanor to leave a child under 6 alone in a vehicle if the conditions within the vehicle or in the immediate vicinity of the vehicle presented a risk to the health or safety of the child. The penalty for a first offense would be a $100 civil penalty, in other words, a ticket. But the legislation didn’t pass, and so instead, the act of leaving a kid in a car would continue to fall into a legal gray area. The lawyer explained that the crime of contributing to the delinquency of a minor included “rendering a minor in need of services.” So, for example, he said, “If you’d left him there and not come back, someone from social services would have needed to come, bring him in, make sure he was safe and such.”

“But I did come back. I came back after a few minutes.”

“A gray area,” he repeated. Then he went on to remind me that in my case, it wasn’t just that I’d left him, but that someone had seen me do it and stood there and recorded it and called the cops and given them the video.Yes, the moment of scientific triumph could have been much more sartorially appropriate, but the Rosetta mission itself was a breathtaking victory for space exploration, one that’s already yielding fascinating insights into our own origins. It took 10 years for Rosetta?’?s Philae to get to its destination and nail one of the greatest parking jobs in human history. And when it happened, it was breathtaking.

A trans woman appeared on the cover of Time.

A transgender-themed comedy became the most praised new show of the year. Wisconsin elected its first transgender official. Conchita Wurst, a bearded singer in a sparkly gown, became a Eurovision winner unlike any other. A revival of “Hedwig and the Angry Inch” became a Tony-winning Broadway blockbuster. And “Orange Is the New Black’s” Laverne Cox schooled Katie Couric, picked up an Emmy nomination, scored the cover of Time, launched a documentary about trans youth and generally dominated. Progress has never looked more flawless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพื่อนและบางครั้งเล่นเกม เกม did-our-parents-really-let-us-do-that เราเรียกคืนจักรยานทางลาด แบบจำลองจรวด videotaping ตนเองเล่นตั้งบนไฟ หลายคนจำขึ้นบนจักรยานคนเดียว เล่นในป่าสำหรับชั่วโมงโดยไม่มีผู้ใหญ่ดูแล ตระเวนผ่านพายุท่อระบายน้ำตามเตียงครีก บ่าย latchkey ลิงบาร์ติดตั้งผ่านแผ่นพื้นคอนกรีต สามีเรียกคืนป้อมปราการที่สร้างขึ้นในลำต้นของรถสถานีบนเดินทางถนนยาว ผมจำได้ว่า ยืนด้านหลังของพ่อ LeBaron แปลงขณะเขาแล่นรอบพื้นที่ใกล้เคียง หรือใช้จ่ายชั่วโมงการนอนน้อยของเรา station wagon เท้ากับหน้าต่าง daydreaming หรืออ่านในที่จอดรถแออัดในขณะแม่มีร้านขายของชำ หรือวิ่งทำธุระอื่นน่าเบื่อ เพื่อนหนึ่งบอกอย่างไร จาก 7 Elevens การ Kroger ธนาคารต่าง ๆ โรงเรียน และสำนัก งาน เขาเหลือคนเดียวในนั่งผู้โดยสารด้านหน้าของมัสแตงแปลงสภาพในส่วนที่ดีของวัยเด็กของเขา เป็นหลักเนื่องจากเขาไม่อาย และต้องการที่ไม่ต้องพบปะผู้คนใหม่ สำหรับคนรุ่นของเรา ชีวิตเด็กชานเมือง รถยนต์เป็นศูนย์กลางชีวิตของเรา ไม่เพียงแต่โหมดการขนส่ง แต่ ใน หลาย ๆ ส่วนขยายของบ้านเราเราทุกคนรู้ว่า แน่นอน ว่า รถมีอันตราย ย้ายรถยนต์ ทุกปีจะมีอุบัติเหตุน่ากลัว ในระดับสี่ เครื่องแม่และลูกที่สามถูกฆ่าตายในโรงเรียน กี่ปี วัยรุ่นทั้งสามถูก maimed และอัมพาต โดยชนแบบ head-on กับต้นไม้หลังบ้านของเพื่อนบ้านของเรา แต่เรื่องราวสยองขวัญเหล่านี้ไม่มีอวัยวะภายในของรถครอบครัวของเราเอง ซึ่งดูเหมือนปลอดภัยเพียบ บรรยากาศสบาย ๆ แม้ยูซาฟไซมาลาลาได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพรางวัล – และรอจนกว่าหลังจากโรงเรียนแถลงเกี่ยวกับเรื่องนี้ผู้ชนะที่อายุน้อยที่สุดอายุ 17 ปีในประวัติศาสตร์ของรางวัลต่อรัชกาลของเธอเป็นหนึ่งในการสนับสนุนการศึกษาเปิดเผยมากที่สุดในโลก สองปีหลังจากถูกยิงในศีรษะโดยโคตรตอลิบาน ในคำพูดของเธอยอมรับธันวาคม กล่าว "ผู้ก่อการร้ายพยายามที่จะหยุดเรา ทั้งความคิดและสัญลักษณ์ของพวกเขาไม่สามารถชนะ เรารอดชีวิต และตั้งแต่วันนั้น เสียงของเราได้เติบโตขึ้นดัง และดังนั้น " และ ด้วยคำนั้น เธอให้หวังล้านของสาว ๆ ทั่วโลก ที่พวกเขาเกินไปจะต่อสู้เพื่อวิทยาศาสตร์ที่ดินบน frickin เป็น ' ดาวหางในเดือนของความกลัวและละอายใจว่าฉันกำลังโดนเอื้อต่อการลงของเด็กอมมือ อย่างต่อเนื่องวิเคราะห์ mind-set ของตัวเอง ว่า วัน พยายามเข้าใจวิธีการที่ฉันได้สิ่งที่ช่วยเป็นทั้งตำรวจพิจารณา criminally อันตราย และดีสุดฉันอาจมีค่าเป็นทฤษฎีที่ว่า ฉันได้รับฟังความคิดถึงเป็นความรู้สึกไม่ปลอดภัย ของวัยเด็กความทรงจำเกี่ยวข้อง unsupervised เวลาในรถในที่จอดรถเหมือนที่ฉันได้จากไปลูกหนึ่ง ผมแปลกใจว่า ในวันหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นถ้าได้กลับบ้าน นอกเมือง มีรับผมจัดเรียงของ amnesia อับ ฉันก็ลืมว่า กว่า 25 ปีได้ผ่านตั้งแต่ชั่วโมงที่เด็ก unsupervised และจำนวนมากสามารถเปลี่ยนใน 25 ปี ฉันคิดว่า คนได้มักจะบอกว่า โลกเป็นสถานที่อันตรายมากขึ้นกว่าจะได้รับเมื่อผมโตขึ้น ผมไม่มีเหตุผลไม่เชื่อพวกเขา ฉันรู้สึกผิด และละอายใจ รู้สึกผมจะใส่เด็กที่มีความเสี่ยงเพื่อความสะดวกของตัวเองชั่วขณะ ผมรู้ว่า แม่แย่ ไม่ค่อย แต่ได้ทำสิ่งที่น่ากลัว อันตราย และตอนนี้ฉันจะประสบ ผล การศาล ชำระค่าธรรมเนียมตามกฎหมาย กับข้อมูลอาชญากรรม วิธีคิดเกี่ยวกับอะไรก็เกิดขึ้นได้ในเวลาเดียวกัน ฉันไม่ได้จริง ๆ เข้าใจบริบททางกฎหมายของการเกิดอะไรขึ้น"ฉันไม่ได้รับมัน ผมพูดกับทนายความ "เอื้อต่อการลงของเด็กอมมือหรือไม่ ที่ทำให้รู้สึกไม่ ดูเหมือนผมซื้อเขาเบียร์"เขาหัวเราะ เขาบอกฉันว่า เขาเข้าใจฉันสับสนเกี่ยวกับค่า แต่ว่ามันไม่ได้ผิดปกติที่ ไม่กี่ปีก่อน รัฐได้พยายามส่งกฤษฎีกาที่จะทำให้มันเป็นลหุโทษการปล่อยให้เด็กต่ำกว่า 6 คนเดียวในรถถ้าสภาพภาย ในรถ หรือ ในบริเวณใกล้เคียงรถแสดงความเสี่ยงสุขภาพหรือความปลอดภัยของเด็ก โทษสำหรับการกระทำความผิดครั้งแรกจะเป็น $100 แพ่งอาญา ในคำอื่น ๆ ตั๋ว แต่ไม่ได้ผ่านกฎหมายการ และเพื่อแทน พระราชบัญญัติออกจากเด็กในรถยนต์จะยังคงอยู่ในพื้นที่สีเทากฎหมาย ทนายอธิบายว่า อาชญากรรมของเอื้อต่อการลงของเด็กอมมือรวม "แสดงวิชารองความบริการ" ดังนั้น เช่น เขากล่าว "ถ้าคุณทิ้งเขามี และไม่กลับมา คนจากบริการสังคมจะมีต้องมา นำเขา ให้แน่ใจว่า เขาปลอดภัย และกล่าว""แต่ฉันไม่ได้กลับมา ฉันกลับมาหลังจากไม่กี่นาที"“A gray area,” he repeated. Then he went on to remind me that in my case, it wasn’t just that I’d left him, but that someone had seen me do it and stood there and recorded it and called the cops and given them the video.Yes, the moment of scientific triumph could have been much more sartorially appropriate, but the Rosetta mission itself was a breathtaking victory for space exploration, one that’s already yielding fascinating insights into our own origins. It took 10 years for Rosetta?’?s Philae to get to its destination and nail one of the greatest parking jobs in human history. And when it happened, it was breathtaking.A trans woman appeared on the cover of Time.A transgender-themed comedy became the most praised new show of the year. Wisconsin elected its first transgender official. Conchita Wurst, a bearded singer in a sparkly gown, became a Eurovision winner unlike any other. A revival of “Hedwig and the Angry Inch” became a Tony-winning Broadway blockbuster. And “Orange Is the New Black’s” Laverne Cox schooled Katie Couric, picked up an Emmy nomination, scored the cover of Time, launched a documentary about trans youth and generally dominated. Progress has never looked more flawless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อนของฉันและบางครั้งผมเล่นเกมนี้ แล้วพ่อแม่ของเราจริงๆ เราทำเกมที่ เราเรียกจรวดจักรยานทางลาดแบบ อัดวีดีโอเองเซ็ตของเล่นบนไฟ หลายคนจำได้ว่าถอดจักรยานคนเดียว เล่นอยู่ในป่าเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่มีผู้ใหญ่ดูแล ตระเวนผ่านท่อระบายน้ำทิ้งตามเตียง ครีก ลงท้ายบ่ายลิงบาร์ติดตั้งแผ่นคอนกรีตสามีเล่าว่าป้อมสร้างขึ้นในหลังสถานีรถในการเดินทางถนนยาว ผมจำได้ว่ายืนอยู่ข้างหลังของ lebaron พ่อของฉันได้ในขณะที่เขา cruised เพื่อนบ้าน หรือการใช้จ่ายชั่วโมงนอนต่ำบนที่นั่งของรถสถานีของเรา เท้าชิดหน้าต่าง ฝันกลางวัน หรืออ่านในที่แออัด ที่จอดรถ ในขณะที่แม่ของฉัน มีร้านขายของชำ หรือวิ่งธุระน่าเบื่ออื่น ๆเพื่อนบอกมาว่า จาก 7-elevens , ครูเกอร์ ธนาคาร ต่างๆ โรงเรียน และสำนักงาน ทิ้งเขาไว้ที่เบาะหน้าของรถมัสแตงเปิดประทุนสำหรับส่วนที่ดีของวัยเด็กของเขาเป็นหลัก เพราะเขาเป็นคนขี้อายและต้องการที่จะไม่ต้องพบปะผู้คนใหม่ สำหรับคนรุ่นเรา ใช้ชีวิตวัยเด็กที่ชานเมือง รถส่วนกลาง ให้ชีวิตของเราไม่เพียง แต่ในโหมดของการขนส่งหลายวิธี ส่วนขยายของบ้านเรา

เราทุกคนรู้ แน่นอน ว่า รถยนต์ที่เป็นอันตราย รถที่เคลื่อนไหว ทุกไม่กี่ปี มันเป็นอุบัติเหตุที่น่ากลัว ตอน ป.4 แม่ท้องและลูกทั้งสามของเธอถูกฆ่าตายในทางของพวกเขาไปโรงเรียน ไม่กี่ปีต่อมาวัยรุ่นสามคนพิการและเป็นอัมพาต โดยการชนกันกับต้นไม้หลังบ้าน เพื่อนบ้านของเรา แต่เรื่องราวสยองขวัญเหล่านี้ไม่ทะลุด้านในของรถครอบครัวของเราเอง ซึ่งดูเหมือนจะยิ่งปลอดภัย อบอุ่น แม้แต่ มาลาล่า ยูซาฟไซชนะรางวัลโนเบลสันติภาพ–และรอจนกว่าหลังจากที่โรงเรียนเพื่อให้ปากคำเกี่ยวกับมัน .

17 ปีอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของผู้ชนะรางวัลยังคงครองของเธอเป็นหนึ่งในความตรงไปตรงมามากที่สุดการศึกษาสนับสนุนในโลก , สองปีหลังจากที่ถูกยิงในหัวโดยตอลิบานมือปืน ในการพูดการยอมรับธันวาคม นางกล่าวว่า " ผู้ก่อการร้ายพยายามหยุดเรา และความคิดของพวกเขาหรือกระสุนของพวกเขาจะชนะ เรารอดมาได้ และตั้งแต่วันนั้นเสียงของเราได้เติบโตขึ้น ดังขึ้น ดังขึ้น และด้วยคำพูดนั้น เธอให้ความหวังกับล้านของผู้หญิงทั่วโลก ว่าพวกเขาก็มีมูลค่าการต่อสู้ . . . . . .

วิทยาศาสตร์ที่ดินบนดาวหางนะ

ในเดือนแห่งความกลัวและความอายที่ตามมาของผมโดนข้อหาเอื้อต่อการกระทำผิดของ เล็กน้อย ผมก็ใช้ชุดความคิดของตัวเองในวันนั้นพยายามที่จะเข้าใจวิธีการที่ฉันทำบางอย่างที่ทั้งผู้เห็นเหตุการณ์และตำรวจถือว่าอันตรายทางอาญาและดีที่สุดที่ฉันสามารถขึ้นมาเป็นทฤษฎีที่ผมวางใจโดยความคิดถึงในความรู้สึกที่ผิดพลาดของการรักษาความปลอดภัย มากมายของความทรงจำวัยเด็กของฉันเกี่ยวข้องเวลา unsupervised ในรถยนต์ในลานจอดรถเหมือนที่ฉันทิ้งลูกชายผมสงสัยว่าในวันหลังจากที่มันเกิดขึ้น ถ้ากลับมาบ้าน ออกจากเมือง มีให้ฉันเป็นชั่วขณะที่ความจำเสื่อม ฉันลืมไปว่า กว่า 25 ปี เสียชีวิตตั้งแต่พวก unsupervised ชั่วโมงในวัยเด็ก และมากสามารถเปลี่ยนใน 25 ปี ผมคิด คนส่วนมากบอกว่าโลกเป็นวิธีที่อันตรายกว่านั้นได้ เมื่อผมโตขึ้นฉันไม่มีเหตุผลที่จะไม่เชื่อพวกเขา ฉันรู้สึกผิดและละอายใจ ผมรู้สึกว่าผมจะใส่ลูกเสี่ยงเพื่อความสะดวกชั่วขณะของฉันเอง ผมรู้ว่าผมไม่ได้เป็นแม่ที่แย่มาก แต่ฉันทำบางอย่างที่น่ากลัว อันตราย และฉัน จะประสบผล ไปถึงศาล จ่ายค่าธรรมเนียมทางกฎหมายอยู่ มีประวัติอาชญากรรม นี้เป็นวิธีที่ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น .

ในเวลาเดียวกันฉันไม่ค่อยเข้าใจบริบททางกฎหมายของสิ่งที่เกิดขึ้น

" ไม่เข้าใจ " ผมพูดกับทนาย " เอื้อต่อการกระทำผิดของเยาวชน ? ที่ทำให้รู้สึกไม่ มันเสียงเหมือนฉันซื้อเบียร์เขา "

เขาก็หัวเราะ เขาบอกฉันว่า เขาเข้าใจความสับสนของฉัน เกี่ยวกับค่าใช้จ่าย , แต่มันไม่ได้ผิดปกติ ไม่กี่ปีก่อนรัฐได้พยายามที่จะผ่านกฎหมายที่จะให้มันเป็นคดีลหุโทษมีโทษถึงทิ้งเด็กต่ำกว่า 6 คนเดียวในรถ ถ้าสภาพภายในรถหรือในบริเวณใกล้เคียงของยานพาหนะที่นำเสนอความเสี่ยงต่อสุขภาพและความปลอดภัยของเด็ก โทษสำหรับความผิดครั้งแรกจะเป็น $ 100 การลงโทษทางแพ่ง ในคำอื่น ๆ , ตั๋ว แต่กฎหมายไม่ผ่าน และแทนการกระทำของทิ้งเด็กในรถยนต์จะยังคงตกอยู่ในพื้นที่สีเทาทางกฎหมาย . ทนายอธิบายว่าอาชญากรรมของการกระทำชำเราเด็ก รวม " การแสดงผลเล็กน้อยในความต้องการของบริการ . " ดังนั้นตัวอย่างเช่นเขากล่าวว่า " ถ้าคุณจะทิ้งเขาไว้ที่นั่นและไม่ได้กลับมา บางคนจากสังคมจะต้องมา เอาเขาให้แน่ใจว่าเขาปลอดภัย "

และเช่น" แต่ฉันก็กลับมา ฉันกลับมาหลังจากไม่กี่นาที . "

" พื้นที่สีเทา " เขากล่าวซ้ำ แล้วเขาก็จะเตือนว่า ในกรณีของผม ไม่ใช่แค่ว่าผมจะทิ้งเขา แต่คนที่เห็นฉันทำมันและยืนอยู่ตรงนั้น และบันทึกมันและเรียกตำรวจและให้พวกเขาวิดีโอ ครับ ช่วงเวลาแห่งชัยชนะทางวิทยาศาสตร์ได้มากขึ้น sartorially เหมาะสมแต่ภารกิจโรเซตตาตัวเองคือชัยชนะอันน่าทึ่งสำหรับการสำรวจอวกาศ ซึ่งก็ให้ผลผลิตที่น่าสนใจข้อมูลเชิงลึกในต้นกำเนิดของตัวเอง มันใช้เวลา 10 ปีสำหรับ Rosetta ? ' ' s ฟิเลไปถึงปลายทาง และเล็บ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดงานหนึ่งของที่จอดรถในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ และเมื่อมันเกิดขึ้น มันก็น่าทึ่ง

ผู้หญิงข้ามเพศปรากฏบนปกของเวลา .