He’d forgotten all about the people

He’d forgotten all about the people in cloaks until he passed a group of them next to the baker’s. He eyed them angrily as he passed. He didn’t know why, but they made him uneasy. This bunch were whispering excitedly, too, and he couldn’t see a single collecting tin. It was on his way back past them, clutching a large doughnut in a bag, that he caught a few words of what they were saying.
“The Potters, that’s right, that’s what I heard —”
“ — yes, their son, Harry —”

Mr. Dursley stopped dead. Fear flooded him. He looked back at the whisperers as if he wanted to say something to them, but thought better of it.

He dashed back across the road, hurried up to his office, snapped at his secretary not to disturb him, seized his telephone, and had almost finished dialing his home number when he changed his mind. He put the receiver back down and stroked his mustache, thinking… no, he was being stupid. Potter wasn’t such an unusual name. He was sure there were lots of people called Potter who had a son called Harry. Come to think of it, he wasn’t even sure his nephew was called Harry.

He’d never even seen the boy. It might have been Harvey. Or Harold. There was no point in worrying Mrs. Dursley; she always got so upset at any mention of her sister. He didn’t blame her — if he’d had a sister like that… but all the same, those people in cloaks…

He found it a lot harder to concentrate on drills that afternoon and when he left the building at five o’clock, he was still so worried that he walked straight into someone just outside the door.

“Sorry,” he grunted, as the tiny old man stumbled and almost fell. It was a few seconds before Mr. Dursley realized that the man was wearing a violet cloak. He didn’t seem at all upset at being almost knocked to the ground. On the contrary, his face split into a wide smile and he said in a squeaky voice that made passersby stare, “Don’t be sorry, my dear sir, for nothing could upset me today! Rejoice, for You-Know-Who has gone at last! Even Muggles like yourself should be celebrating, this happy, happy day!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาได้ลืมเกี่ยวกับคนใน cloaks จนเขาผ่านกลุ่มของพวกเขาติดของเบเกอร์ เขาตาพวกเขา angrily กับเขา ไม่ทราบทำไม แต่พวกเขาทำให้เขาไม่สบายใจ พวงนี้มีวิสเปอริ่งขึ้ง เกินไป และเขาไม่สามารถเห็นกระป๋องเก็บรวบรวมเดียว ก็เมื่อเขากลับผ่านมาพวกเขา กำโดนัทขนาดใหญ่ในถุง ที่เขาจับสิ่งที่พวกเขาถูกพูดไม่กี่คำ "เดอะพอตเตอร์ส ซึ่งขวา ที่เป็นสิ่งที่ผมได้ยิน — " " — ใช่ ลูกชายของพวกเขา แฮร์รี่ — " นาย Dursley หยุดแน่นิ่ง กลัวน้ำท่วมเขา เขามองกลับ whisperers ที่ว่าเขาต้องการจะบอกอะไรกับพวกเขา แต่คิดว่า ดีกว่าของมัน เขาเส้นประไปข้ามถนน รีบขึ้นไป จัดชิดที่เลขานุการของเขาไม่ไปรบกวนเขา ยึดโทรศัพท์ของเขา และก็เกือบเสร็จแล้วเรียกหมายเลขที่บ้านของเขาเมื่อเขาเปลี่ยนใจเขา เขาวางรับกลับ และแบบขีดลง mustache ของเขา ความคิด...ไม่ เขาไม่ได้โง่ พอตเตอร์ไม่ได้เช่นชื่อผิดปกติ เขาไม่แน่ใจว่า มีหลายคนเรียกว่าพอตเตอร์ที่มีลูกชายชื่อว่าแฮร์รี่ มาถึงคิดดูของมัน เขาไม่ได้แน่ใจว่า หลานชายถูกเรียกว่าแฮร์รี่เขาไม่เคยแม้แต่เห็นเด็ก มันอาจถูกฮาร์วี่ หรือฮาโรลด์ มีจุดในกังวลนาง Dursley เธอเสมอได้เสียดังนั้นในการกล่าวถึงน้องสาวของเธอ เขาไม่ได้โทษเธอซึ่งเขาเคยมีน้องสาวเป็นเช่นนั้น... แต่เดียวกัน ผู้คนใน cloaks ... เขาพบมันยากมากจะมุ่งเน้นฝึกฝนตอนบ่ายนั้น และเมื่อเขาสร้างที่ห้าโมง เขายังคงดังนั้นกังวลว่า เขาเดินตรงเข้าไปในคนภายนอกประตู "ขออภัย เขา grunted เป็นคนเล็ก ๆ stumbled แล้วเกือบตก ก็กี่วินาทีก่อน Dursley นายรู้ว่า คนสวมเสื้อคลุมไวโอเลท เขาไม่ได้ดูเลยปวดที่ถูกกระแทกเกือบถึงพื้นดิน หน้าที่แบ่งรอยยิ้มกว้าง และเขากล่าวว่า ในเสียงส่งเสียงดังเอี้ยที่ทำมามอง ดอก "ไม่เสียใจ ฉันรัก เรื่องอาจอารมณ์เสียฉันวันนี้ สิ่งมีชีวิต สำหรับคุณรู้ที่ได้ไปในที่สุด แม้ Muggles เหมือนตัวเองควรจัดงานเฉลิมฉลอง วันสุข ความสุขนี้"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับคนที่อยู่ในเสื้อคลุมจนกว่าเขาจะผ่านกลุ่มของพวกเขาติดกับขนมปัง เขาตาพวกเขาด้วยความโกรธในขณะที่เขาเดินผ่าน เขาไม่ได้รู้ว่าทำไม แต่พวกเขาทำให้เขาไม่สบายใจ พวงนี้ถูกกระซิบตื่นเต้นมากเกินไปและเขาไม่สามารถมองเห็นดีบุกเก็บเดียว มันเป็นในทางของเขากลับผ่านมาพวกเขากำโดนัทขนาดใหญ่ในถุงที่เขาจับคำไม่กี่คำของสิ่งที่พวกเขาบอกว่า.
"พอตเตอร์ที่เหมาะสมนั่นคือสิ่งที่ผมได้ยิน
-" "- ใช่ลูกชายของพวกเขาแฮร์รี่ - " นาย Dursley หยุดตาย กลัวเขาน้ำท่วม เขามองกลับมาที่พูดนินทาว่าถ้าเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับพวกเขา แต่คิดว่าดีกว่าของมัน. เขาประกลับข้ามถนนรีบขึ้นไปที่ห้องทำงานของเขา snapped ที่เลขานุการของเขาที่จะไม่รบกวนเขาคว้าโทรศัพท์ของเขาและมี เกือบเสร็จแล้วกดหมายเลขที่บ้านของเขาเมื่อเขาเปลี่ยนความคิดของเขา เขาวางเครื่องรับกลับลงมาและลูบหนวดของเขาคิดว่า ... ไม่มีเขาก็เป็นคนโง่ พอตเตอร์ไม่ได้เช่นชื่อแปลก เขาได้รับการตรวจสอบว่ามีผู้คนจำนวนมากที่เรียกว่าพอตเตอร์ที่มีลูกชายคนหนึ่งที่เรียกว่าแฮร์รี่ มาคิดว่าเขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าหลานชายของเขาถูกเรียกว่าแฮร์รี่. เขาไม่เคยเห็นแม้แต่เด็ก มันอาจจะเป็นฮาร์วีย์ หรือแฮโรลด์ มีจุดในการกังวลนาง Dursley ไม่มี; เธอมักจะมีอารมณ์เสียดังนั้นที่กล่าวถึงน้องสาวของเธอใด ๆ เขาไม่ได้ตำหนิเธอ - ถ้าเขาจะมีน้องสาวเช่นนั้น ... แต่ทุกคนเดียวกันคนผู้ที่อยู่ในเสื้อคลุม ... เขาพบว่ามันยากมากที่จะมีสมาธิในการฝึกซ้อมที่ช่วงบ่ายและเมื่อเขาออกจากอาคารที่ห้านาฬิกา เขาก็ยังคงวิตกกังวลเพื่อให้เขาเดินตรงเข้าไปในคนที่นอกประตู. "ขอโทษ" เขา grunted เป็นชายชราเล็กสะดุดและเกือบจะลดลง มันเป็นเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่นาย Dursley ตระหนักว่าคนที่สวมเสื้อคลุมสีม่วง เขาไม่ได้ดูเหมือนที่ทุกคนไม่พอใจที่ถูกเคาะเกือบถึงพื้นดิน ในทางตรงกันข้ามใบหน้าของเขาแยกออกเป็นรอยยิ้มกว้างและเขากล่าวว่าในเสียงส่งเสียงดังเอี้ยที่ทำให้จ้องมองคนที่เดินผ่าน "ไม่ต้องขอโทษครับที่รักของฉันเพื่ออะไรอาจทำให้เสียฉันในวันนี้! จงชื่นชมยินดีสำหรับคุณก็รู้ว่าใครได้หายไปในที่สุด! แม้มักเกิ้ลเช่นตัวคุณเองควรจะได้รับการเฉลิมฉลองนี้มีความสุขวันมีความสุข! "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาจะลืมทั้งหมดเกี่ยวกับผู้คนใน cloaks จนกว่าเขาจะผ่านกลุ่มของพวกเขาไป เขาจ้องมองมันด้วยความโกรธ เบเกอร์ เขาผ่าน เค้าไม่รู้ว่าทำไม แต่มันทำให้เขาไม่สบายใจ พวงนี้กระซิบอย่างตื่นเต้นเกินไป และเขาไม่สามารถเห็นเดียวเก็บกระป๋อง มันเป็นในทางของเขากลับที่ผ่านมาพวกเขาคว้าโดนัทขนาดใหญ่ในถุงที่เขาจับได้ไม่กี่คำของสิ่งที่พวกเขากำลังพูด
" พอตเตอร์ ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยิน - - "
" ใช่ ลูกชายของเขา แฮรี่ - - "

นาย Dursley หยุดตาย กลัวท่วมเขา เขามองกลับมาที่เสียงกระซิบ ราวกับว่าเขาต้องการบอกอะไรบางอย่างกับพวกเขา แต่นึกขึ้นได้

ก็ถลันกลับข้ามถนน รีบออฟฟิศ ขึ้นเสียงกับเลขาฯ ไม่รบกวนเขา ยึดโทรศัพท์ของเขาและเกือบจะเสร็จ โทรเบอร์บ้าน เมื่อเขาเปลี่ยนความคิดของเขา เขาให้รับกลับลงมาและลูบหนวดของเขา คิด . . . . . . . ไม่ เขามันโง่ พอตเตอร์ไม่ได้เช่นเป็นชื่อที่แปลก . เขามั่นใจว่ามีหลายคนเรียกว่า พอตเตอร์ ใครมีลูกชายชื่อแฮร์รี่ มาคิดดูแล้ว เขาไม่มั่นใจว่าหลานชายของเขาถูกเรียกว่าแฮรี่

เขาไม่เคยเห็นแม้แต่เด็กมันอาจจะเป็นฮาร์วีย์ หรือ ฮาโรลด์ ไม่มีจุดในกังวลคุณนาย Dursley ; เธอมักจะอารมณ์เสียนะที่พูดถึงใด ๆของน้องสาวของเธอ เขาไม่ได้โทษเธอ ถ้าเขามีน้องสาวแบบนี้ . . . . . . . แต่ ทั้งหมด เดียวกัน ผู้คนใน cloaks . . . . . . .

เขาพบว่ามันยากมากที่จะมีสมาธิในการฝึกซ้อมช่วงบ่าย และเมื่อเขาออกจากตึกตอนห้าโมงเขายังกังวลว่า เขาเดินตรงเข้าไปในใครบางคนเพียงนอกประตู

" ขอโทษ " เขาคำราม เป็นตาแก่ ๆสะดุดเกือบล้ม มันแค่ไม่กี่วินาทีก่อนที่คุณ Dursley รู้ว่าชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมสีม่วง . เขาไม่ได้ดูไม่พอใจที่ถูกเกือบจะล้มลงกับพื้น ในทางตรงกันข้ามหน้าแบ่งออกเป็นรอยยิ้มกว้าง และเขากล่าวว่าในเสียงแหลมที่ทำให้ปลอดคนจ้อง " ไม่ต้องขอโทษหรอกครับที่รัก ไม่มีอะไรจะเสียฉันวันนี้ เปรมปรีดิ์ เพราะคุณรู้ว่าใครได้หายไปในที่สุด แม้แต่มักเกิ้ลชอบตัวเองควรจะฉลองความสุขนี้ วันแห่งความสุข ! "