Once upon a time, long, long ago a

Once upon a time, long, long ago a king and queen ruled over a distant land. The queen was kind and lovely and all the people of the realm adored her. The only sadness in the queen's life was that she wished for a child but did not have one.

One winter day, the queen was doing needle work while gazing out her ebony window at the new fallen snow. A bird flew by the window startling the queen and she pricked her finger. A single drop of blood fell on the snow outside her window. As she looked at the blood on the snow she said to herself, "Oh, how I wish that I had a daughter that had skin as white as snow, lips as red as blood, and hair as black as ebony."

Soon after that, the kind queen got her wish when she gave birth to a baby girl who had skin white as snow, lips red as blood, and hair black as ebony. They named the baby princess Snow White, but sadly, the queen died after giving birth to Snow White.

Soon after, the king married a new woman who was beautiful, but as well proud and cruel. She had studied dark magic and owned a magic mirror, of which she would daily ask,

Mirror, mirror on the wall, who's the fairest of them all?

Each time this question was asked, the mirror would give the same answer, "Thou, O Queen, art the fairest of all." This pleased the queen greatly as she knew that her magical mirror could speak nothing but the truth.

One morning when the queen asked, "Mirror, mirror on the wall, who's the fairest of them all?" she was shocked when it answered:

You, my queen, are fair; it is true.
But Snow White is even fairer than you.
The Queen flew into a jealous rage and ordered her huntsman to take Snow White into the woods to be killed. She demanded that the huntsman return with Snow White's heart as proof.

The poor huntsman took Snow White into the forest, but found himself unable to kill the girl. Instead, he let her go, and brought the queen the heart of a wild boar.

Snow White was now all alone in the great forest, and she did not know what to do. The trees seemed to whisper to each other, scaring Snow White who began to run. She ran over sharp stones and through thorns. She ran as far as her feet could carry her, and just as evening was about to fall she saw a little house and went inside in order to rest.

Inside the house everything was small but tidy. There was a little table with a tidy, white tablecloth and seven little plates. Against the wall there were seven little beds, all in a row and covered with quilts.

Because she was so hungry Snow White ate a few vegetables and a little bread from each little plate and from each cup she drank a bit of milk. Afterward, because she was so tired, she lay down on one of the little beds and fell fast asleep.

After dark, the owners of the house returned home. They were the seven dwarves who mined for gold in the mountains. As soon as they arrived home, they saw that someone had been there -- for not everything was in the same order as they had left it.

The first one said, "Who has been sitting in my chair?"

The second one, "Who has been eating from my plate?"

The third one, "Who has been eating my bread?"

The fourth one, "Who has been eating my vegetables?"

The fifth one, "Who has been eating with my fork?"

The sixth one, "Who has been drinking from my cup?"

But the seventh one, looking at his bed, found Snow White lying there asleep. The seven dwarves all came running up, and they cried out with amazement. They fetched their seven candles and shone the light on Snow White.

"Oh good heaven! " they cried. "This child is beautiful!"

They were so happy that they did not wake her up, but let her continue to sleep in the bed. The next morning Snow White woke up, and when she saw the seven dwarves she was frightened. But they were friendly and asked, "What is your name?"

"My name is Snow White," she answered.

"How did you find your way to our house?" the dwarves asked further.

Then she told them that her stepmother had tried to kill her, that the huntsman had spared her life, and that she had run the entire day through the forest, finally stumbling upon their house.

The dwarves spoke with each other for awhile and then said, "If you will keep house for us, and cook, make beds, wash, sew, and knit, and keep everything clean and orderly, then you can stay with us, and you shall have everything that you want."

"Yes," said Snow White, "with all my heart." For Snow White greatly enjoyed keeping a tidy home.

So Snow White lived happily with the dwarves. Every morning they went into the mountains looking for gold, and in the evening when they came back home Snow White had their meal ready and their house tidy. During the day the girl was alone, except for the small animals of the forest that she often played with.

Now the queen, believing that she had eaten Snow White's heart, could only think that she was again the first and the most beautiful woman of all. She stepped before her mirror and said:

Mirror, mirror, on the wall,
Who in this land is fairest of all?

It answered:

You, my queen, are fair; it is true.
But Snow White, beyond the mountains
With the seven dwarves,
Is still a thousand times fairer than you.

This startled the queen, for she knew that the mirror did not lie, and she realized that the huntsman had deceived her and that Snow White was still alive. Then she thought, and thought again, how she could rid herself of Snow White -- for as long as she was not the most beautiful woman in the entire land her jealousy would give her no rest.

At last she thought of something. She went into her most secret ROOM -- no one else was allowed inside -- and she made a poisoned apple. From the outside it was beautiful, and anyone who saw it would want it. But anyone who might eat a little piece of it would die. Coloring her face, she disguised herself as an old peddler woman, so that no one would recognize her, traveled to the dwarves house and knocked on the door.

Snow White put her head out of the window, and said, "I must not let anyone in; the seven dwarves have forbidden me to do so."

"That is all right with me," answered the peddler woman. "I'll easily get rid of my apples. Here, I'll give you one of them."

"No," said Snow White, "I cannot accept anything from strangers."

"Are you afraid of poison?" asked the old woman. "Look, I'll cut the apple in two. You eat half and I shall eat half."

Now the apple had been so artfully made that only the one half was poisoned. Snow White longed for the beautiful apple, and when she saw that the peddler woman was eating part of it she could no longer resist, and she stuck her hand out and took the poisoned half. She barely had a bite in her mouth when she fell to the ground dead.

The queen looked at her with an evil stare, laughed loudly, and said, "White as snow, red as blood, black as ebony wood! The dwarves shall never awaken you."

Back at home she asked her mirror:

Mirror, mirror, on the wall,
Who in this land is fairest of all?

It finally answered:

You, my queen, are fairest of all.

Then her cruel and jealous heart was at rest, as well as a cruel and jealous heart can be at rest.

When the dwarves came home that evening they found Snow White lying on the ground. She was not breathing at all. She was dead. They lifted her up and looked at her longingly. They talked to her, shook her and wept over her. But nothing helped. The dear child was dead, and she remained dead. They laid her on a bed of straw, and all seven sat next to her and mourned for her and cried for three days. They were going to bury her, but she still looked as fresh as a living person, and still had her beautiful red cheeks.

They said, "We cannot bury her in the black earth," and they had a transparent glass coffin made, so she could be seen from all sides. They laid her inside, and with golden letters wrote on it her name, and that she was a princess. Then they put the coffin outside on a mountain, and one of them always stayed with it and watched over her. The animals too came and mourned for Snow White, first an owl, then a raven, and finally a dove.

Now it came to pass that a prince entered these woods and happened onto the dwarves' house, where he sought shelter for the night . He saw the coffin on the mountain with beautiful Snow White in it, and he read what was written on it with golden letters.

Then he said to the dwarves, "Let me have the coffin. I will give you anything you want for it."

But the dwarves answered, "We will not sell it for all the gold in the world."

Then he said, "Then give it to me, for I cannot live without being able to see Snow White. I will honor her and respect her as my most cherished one."

As he thus spoke, the good dwarves felt pity for him and gave him the coffin. The prince had his servants carry it away on their shoulders. But then it happened that one of them stumbled on some brush, and this dislodged from Snow White's throat the piece of poisoned apple that she had bitten off. Not long afterward she opened her eyes, lifted the lid from her coffin, sat up, and was alive again.

"Good heavens, where am I?" she cried out.

The prince said joyfully, "You are with me." He told her what had happened, and then said, "I love you more than anything else in the world. Come with me to my father's castle. You shall become my wife." Snow White loved him, and she went with him. Their wedding was planned with great splendor and majesty.

Snow White's wicked step-mother was invited to the feast, and when she had arrayed herself in her most beautiful garments, she stood before her mirror, and said:

Mirror, mirror, on the wall,
Who in this land is fairest of all?

The mirror answered:
You, my queen, are fair; it is true.
But the young queen is a thousand times fairer than you.

Not knowing that this new queen was indeed her stepdaughter, she arrived at the wedding, and her heart filled with the deepest of dread whe

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่ง ยาว นานกษัตริย์และพระราชินีปกครองดินไกล แนะนำราชินี และโรงแรมและประชากรของอาณาจักรที่เคารพเธอ ความโศกเศร้าเท่านั้นในชีวิตของพระราชินีว่า เธอปรารถนาสำหรับเด็ก แต่ก็ไม่มี วันหนึ่งในฤดูหนาว ราชินีถูกทำงานเข็มขณะพร้อมหน้าต่างไม้มะเกลือของเธอที่หิมะลดลงใหม่ นกบินหน้าต่างตกใจราชินี และเธอ pricked นิ้วของเธอ เลือดหยดเดียวตกบนหิมะอยู่นอกหน้าต่างของเธอ ขณะเธอมองเลือดบนหิมะก็เพื่อตัวเอง "โอ้ ว่าฉันต้องการที่มีลูกสาวที่มีผิวสีขาวที่หิมะ ริมฝีปากเป็นสีแดงเป็นเลือด และผมเป็นสีดำเป็นเอโบนี" เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น ราชินีชนิดได้ต้องของเธอเมื่อเธอให้กำเนิดทารกที่มีผิวขาวเป็นหิมะ ริมฝีปากสีแดงเป็นเลือด และสีดำผมเป็นเอโบนี พวกเขาตั้งชื่อเด็กเจ้าหญิงหิมะขาว แต่เศร้า ราชินีตายหลังจากให้กำเนิดหิมะขาวเร็ว ๆ นี้ หลังจาก กษัตริย์แต่งงานคนใหม่ที่สวย งาม แต่ด้วยความภาคภูมิใจ และโหดร้าย เธอได้เรียนมนต์ดำ และเป็นกระจกวิเศษ ของที่เธอทุกวัน ขอ กระจก กระจกบนผนัง ที่เป็นของพวกเขาทั้งหมดหรือไม่แต่ละครั้งที่คำถามนี้ถูกถาม กระจกจะให้คำตอบเดียวกัน "พระองค์ O ควีน ศิลปะเป็นทั้งหมด" นี้ใจราชินีมากรู้ว่า กระจกวิเศษของเธอไม่พูดอะไรแต่ความจริงเช้าวันหนึ่งเมื่อราชินีถาม "กระจก กระจกบนผนัง ที่เป็นของพวกเขาทั้งหมดหรือไม่" เธอตกใจเมื่อมันตอบ:คุณ พระราชินีของฉัน เป็นธรรม มันเป็นความจริงแต่หิมะขาวคือแม้จะเป็นธรรมกว่าคุณราชินีเป็นความโกรธอิจฉา และสั่งของเธอเราถึงหิมะขาวป่าถูกฆ่าตาย เธอแค่ว่า เราจะกลับไป ด้วยหิมะขาวหัวใจเป็นหลักฐาน เราไม่เอาหิมะขาวเข้าป่า แต่พบว่าตัวเองไม่สามารถจะฆ่าหญิงสาว แทน เขาให้เธอไป แล้วนำราชินีหัวใจของหมูป่าตอนนี้หิมะขาวถูกอยู่คนเดียวในป่าใหญ่ และเธอไม่รู้จะทำอย่างไร ต้นไม้ดูเหมือนจะ กระซิบกัน scaring หิมะขาวที่เริ่มทำงาน เธอวิ่ง ผ่านหินคม และหนาม เธอวิ่งเท่าที่เท้าของเธอไม่มีเธอ และเพียงเป็นเย็นจะ ตก เธอเห็นบ้านเล็ก ๆ และไปภายในเพื่อการพักผ่อนภายในบ้าน ทุกอย่างถูกระเบียบ แต่เล็ก มีตารางเล็ก ๆ กับข้องระเบียบ สีขาวและแผ่นน้อยเจ็ด กำแพงมีน้อย 7 เตียง ทั้งในแถว และครอบคลุมกับงานเนื่องจากเธอเพื่อหิวหิมะขาวกินผักน้อยและขนมปังเล็กน้อย จากแต่ละจานเล็ก ๆ และถ้วยแต่ละ เธอดื่มนมเล็กน้อย หลัง เพราะเธอเหนื่อยมาก เธอนอนลงบนเตียงน้อย และหลับเร็วหลังดำ เจ้าของบ้านส่งกลับบ้าน พวกเจ็ด dwarves ที่ขุดทองในภูเขา ทันทีที่พวกเขามาถึงบ้าน พวกเขาเห็นว่า คนเคยมี - สำหรับทุกอย่างไม่มีในลำดับเดียวกับพวกเขาได้จากไปคนแรกกล่าวว่า "ที่มีการนั่งในเก้าอี้ของฉัน"คนที่สอง "ที่มีการรับประทานอาหารจากจานของฉัน"วันที่สาม "ที่มีการรับประทานขนมปังของฉัน"หนึ่งสี่ "ที่มีการกินผักของฉัน"หนึ่งห้า "ที่มีการกิน ด้วยส้อมของฉัน"หนึ่งเดียว "ที่มีการดื่มจากถ้วยของฉัน"แต่หนึ่งเจ็ด เตียง พบหิมะขาวมีนอนหลับ เจ็ด dwarves ทั้งหมดมาใช้ค่า และพวกเขาร้อง ด้วยความประหลาดใจ พวกเขานำของเทียนเจ็ด และ shone แสงบนหิมะขาว "โอ้ สวรรค์ดี! " เขาร้อง "เด็กคนนี้มีความสวยงาม"พวกเขามีความสุขที่พวกเขาได้ไม่ปลุกเธอขึ้น แต่ให้เธอยังนอนในนอน เช้าวันถัดไปหิมะขาวตื่นขึ้น และเมื่อเธอเห็นเจ็ด dwarves เธอกลัว แต่พวกเขาเป็นมิตร และ ถาม "อะไรคือชื่อของคุณ"ชื่อของฉันคือ หิมะขาว เธอตอบDwarves จะถาม "คุณไม่หาวิธีทางของบ้านหรือไม่" หรือเพิ่มเติมแล้วเธอบอกว่า ที่แม่เลี้ยงของเธอพยายามฆ่าเธอ ที่เราจะได้ช่วยชีวิตของเธอ และ ที่เธอได้ทำงานตลอดวันผ่านป่า สะดุดตามบ้านของพวกเขาในที่สุดDwarves พูดกันสักครู่แล้ว กล่าว "ถ้าคุณจะทำให้บ้านเรา และปรุงอาหาร ทำเตียง ล้าง เย็บ ถัก และให้ทุกอย่างสะอาด และเป็นระเบียบ แล้วคุณสามารถอยู่กับเรา และคุณจะมีทุกสิ่งที่คุณต้องการ""ใช่ กล่าวว่า หิมะขาว "มีทั้งหมดหัวใจ" สำหรับหิมะขาวมากเดินรักษาระเบียบบ้านดังนั้นหิมะขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขกับ dwarves ทุกเช้าจะเดินเข้าไปในภูเขาทอง และ ในช่วงเย็นเมื่อพวกเขากลับมาบ้านหิมะขาวได้พร้อมรับประทานอาหารของพวกเขาและแหล่งท่องเที่ยวบ้านของพวกเขา ในระหว่างวัน สาวได้คนเดียว ยกเว้นป่าที่เธอมักจะเล่นกับสัตว์ขนาดเล็กตอนนี้ราชินี เชื่อว่า เธอได้กินหัวใจหิมะขาว อาจเพราะคิดว่า ที่ เธออีกครั้งแรก และผู้หญิงสวยที่สุดของทั้งหมด เธอก้าวก่อนกระจกของเธอ และกล่าวว่า:กระจก กระจก บนผนังคือใครในแผ่นดินนี้เป็นของตอบ:คุณ พระราชินีของฉัน เป็นธรรม มันเป็นความจริงแต่หิมะขาว นอกเหนือจากภูเขามีเจ็ด dwarvesจะยังคงเป็นพัน ๆ เท่าเป็นธรรมมากกว่าคุณนี้ startled ราชินี สำหรับรู้ว่า กระจกไม่ได้โกหก และเธอรู้ว่า เราจะมาหลอกลวงเธอ และว่า หิมะขาวยังมีชีวิตอยู่ แล้วเธอคิดว่า และคิดว่า อีก ว่าเธอสามารถกำจัดตัวเองหิมะขาว - สำหรับตราบเท่าที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยที่สุดในแผ่นดินทั้ง พระเธอก็เธอไม่เหลือในที่สุด เธอคิดว่า ของบางสิ่งบางอย่าง เธอเดินเข้าไปในห้องของเธอลับมากที่สุด- ไม่มีใครได้รับอนุญาตภายใน - และเธอทำแอปเปิ้ล poisoned จากภายนอก ก็สวยงาม และทุกคนที่เห็นก็จะต้อง แต่ใครจะกินชิ้นเล็ก ๆ ของมันจะตาย สีหน้าของเธอ เธอปลอมแปลงตัวเองเป็น peddler หญิง เพื่อว่าใครจะรู้จักเธอ เดินทางไปยังบ้าน dwarves และกังวานประตูหิมะขาวใส่หัวเธอออกจากหน้าต่าง และ ว่า "ฉันต้องไม่ให้ใครใน เจ็ด dwarves มีห้ามฉันทำ""ที่ถูกกับฉัน ตอบผู้หญิง peddler "ฉันจะได้กำจัดของแอปเปิ้ลของฉัน ที่นี่ ผมจะให้หนึ่งในพวกเขา"กล่าวว่า หิมะขาว "ฉันไม่สามารถยอมรับอะไรจากคนแปลกหน้า" "ไม่"เป็นคุณกลัวพิษ" ถามหญิงชรานั้น "ดู ฉันจะตัดแอปเปิ้ล 2 คุณกินครึ่งหนึ่ง และจะกินครึ่งหนึ่ง"ตอนนี้แอปเปิ้ลได้รับ artfully จึงทำที่เพียงหนึ่งครึ่งหนึ่ง ถูกวางยา หิมะขาวที่ปรารถนาสำหรับแอปเปิ้ลสวยงาม และเมื่อเธอเห็นว่า peddler ผู้หญิงได้รับประทานส่วน ของ เธออาจไม่ต้านทาน และเธอติดมือของเธอออก และเอาครึ่ง poisoned เธอแทบไม่มีกัดในปากของเธอเมื่อเธอล้มลงกับพื้นตายราชินีมองเธอพร้อมจ้องชั่วร้าย หัวเราะดัง และ ว่า "ขาวเป็นหิมะ สีแดงเป็นเลือด ดำเป็นไม้มะเกลือไม้ Dwarves จะไม่ปลุกคุณ"กลับมาที่บ้าน เธอถามกระจกของเธอ:กระจก กระจก บนผนังคือใครในแผ่นดินนี้เป็นของเรื่องสุดท้ายตอบ:คุณ พระราชินีของฉัน จะเป็นทั้งหมดแล้วหัวใจของเธอโหดร้าย และอิจฉาไม่ที่ เหลือ และความโหดร้าย และใจอิจฉาสามารถผ่อนเมื่อ dwarves บ้านนั้นตอนเย็นก็พบหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดิน เธอไม่หายใจเลย เธอตาย พวกเขายกเธอขึ้น และมองดูที่เธอ longingly พวกเขาพูดคุยกับเธอ จับเธอ และร้องไห้มากกว่า เธอ แต่ไม่มีอะไรช่วย เด็กรักตาย และเธอยังคงตาย พวกเขาวางเธอบนเตียงของฟาง และทั้งหมดเจ็ดนั่งติดกับเธอ mourned เธอ และร้อง 3 วัน พวกเขาจะฝังเธอ แต่เธอยัง ดูสดใหม่ที่ผู้อยู่อาศัย และยัง มีแก้มสีแดงของเธอสวยงามกล่าว "เราไม่สามารถฝังเธอในโลกสีดำ" และพวกเขาหีบศพเป็นเหมือนแก้วโปร่งใสที่ทำ เพื่อเธอสามารถมองเห็นจากทุกฝ่าย พวกเขาวางภายในของเธอ และ มีตัวอักษรสีทองเขียนไว้ชื่อของเธอ และการที่เธอเป็นเจ้าหญิง แล้ว พวกเขาวางหีบศพอยู่บนภูเขา และหนึ่งของพวกเขาจะอยู่กับมัน และดูมากกว่าเธอ สัตว์มาเกินไป และ mourned สำหรับหิมะขาว ต้องการนก ฮูก แล้ว raven และสุดท้ายนกพิราบตอนนี้มาผ่านเจ้าป้อนป่าเหล่านี้ และเกิดขึ้นไปของ dwarves เฮ้าส์ ที่เขาขอพักพิงในยามค่ำคืน เขาเห็นโลงต่อตายบนยอดเขามีหิมะสีขาวที่สวยงามใน และอ่านสิ่งที่เขียนมัน ด้วยตัวอักษรสีทองแล้ว เขากล่าวว่า การ dwarves "ผมมีโลงต่อตาย ฉันจะให้อะไรคุณก็"แต่ dwarves ตอบ "เราจะไม่ขายทองทั้งหมดในโลก"แล้ว เขากล่าวว่า "นั้นให้ฉัน สำหรับฉันไม่สามารถอยู่ โดยไม่มีความสามารถในการดูหิมะขาว ฉันจะมาให้เกียรติแก่เธอ และเคารพเธอเป็นของฉันส่วนใหญ่จากหนึ่ง"เป็นเขาจึงพูด dwarves ดีรู้สึกสงสารเขา และให้เขาโลงต่อตาย เจ้าชายมีราชการดำเนินไปบนไหล่ของพวกเขา แต่แล้ว มันเกิดขึ้นที่หนึ่ง stumbled บนแปรงบาง และนี้ dislodged จากหิมะขาวคอชิ้นแอปเปิ้ลยาพิษที่เธอมีกัดออก ไม่นานหลังจากนั้นเธอเปิดตาของเธอ ยกฝาจากหีบศพของเธอ เสาร์ และมีชีวิตอยู่อีก"ดีสวรรค์ ผม? " ร่ำไห้เจ้าชายว่า joyfully "คุณอยู่กับฉัน" เขาบอกเธอว่ามีเกิดขึ้น แล้ว กล่าว ว่า "ผมรักคุณมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก เข้ามากับปราสาทของพ่อ คุณจะกลายเป็นภรรยาของฉัน" หิมะขาวรักเขา และเธอไปกับเขา มีการวางแผนการแต่งงานของพวกเขางดงามมากและพระหิมะขาวคนชั่วขั้นตอนแม่ได้รับเชิญไปงานเลี้ยง และเมื่อเธอได้รำใส่เสื้อผ้าตัวเองในเสื้อผ้าที่สวยที่สุดของเธอ เธอยืนก่อนกระจกของเธอ และกล่าวว่า:กระจก กระจก บนผนังคือใครในแผ่นดินนี้เป็นของกระจกตอบ:คุณ พระราชินีของฉัน เป็นธรรม มันเป็นความจริงแต่ราชินีหนุ่มเป็นพัน ๆ เท่าเป็นธรรมมากกว่าคุณไม่รู้ว่า ควีนนี้ใหม่จริง stepdaughter ของเธอ เธอถึงงานแต่งงาน และหัวใจของเธอเต็มไป ด้วยการชมเชยของไหนน่ากลัวมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว กษัตริย์และราชินีปกครองดินแดนที่ห่างไกล ราชินีใจดี น่ารัก และคนทั้งอาณาจักรต่างชื่นชมเธอ ความเศร้าในชีวิตของราชินีที่เธอปรารถนาสำหรับเด็ก แต่ไม่ได้มีคนเดียว

ฤดูหนาววันราชินีทำเข็มทำงานในขณะที่จ้องออกไปนอกหน้าต่างไม้มะเกลือใหม่ลดลงในหิมะนกบินโดยหน้าต่างถูกราชินีเธอ pricked นิ้วของเธอ เลือดสักหยดตกลงบนหิมะข้างนอกหน้าต่าง ขณะที่เธอมองเลือดบนหิมะ เธอพูดกับตัวเอง " โอ้ ฉันหวังว่า ฉันมีลูกสาวที่มีผิวสีขาวดุจหิมะ ริมฝีปากสีแดงสดเหมือนเลือด และเส้นผมสีดำไม้มะเกลือ "

หลังจากนั้นไม่นานประเภทราชินีมีความปรารถนาของเธอเมื่อเธอคลอดลูกสาวที่มีผิวขาวราวกับหิมะ ปากแดงเหมือนเลือด และเส้นผมสีดำไม้มะเกลือ . พวกเขาตั้งชื่อทารกเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ แต่น่าเสียดาย พระมเหสีสิ้นพระชนม์หลังจากให้กำเนิดหิมะขาว

หลังจากนั้นไม่นาน พระราชาแต่งงานกับผู้หญิงที่สวย แต่ก็ภูมิใจ และโหดร้าย เธอได้เรียนมนต์ดำ และเป็นกระจกวิเศษซึ่งเธอทุกวัน ถาม

กระจกกระจกบนผนังที่สวยที่สุดของพวกเขาทั้งหมด ?

เวลาแต่ละคำถามนี้ถูกถามว่ากระจกจะให้คําตอบที่เหมือนกัน " เจ้าราชินี ศิลปะสวยที่สุดของทั้งหมด " นี้ ถูกใจมาก เป็นราชินีเธอรู้ว่ากระจกวิเศษของเธอจะพูดแต่ความจริง

เมื่อเช้าวันหนึ่งเมื่อราชินีถามกระจก " กระจกใน ผนังใครงามเลิศในปฐพี ? เธอตกใจเมื่อตอบ :

คุณ ท่านราชินี มีความยุติธรรม มันเป็นจริง .
แต่หิมะสีขาวจะสวยกว่าคุณ
ราชินีเดือดดาลอิจฉาและสั่งให้เธอพาสโนว์ไวท์นายพรานเข้าไปในป่าที่จะถูกฆ่า เธอต้องการให้เรากลับมาพร้อมกับหัวใจของสโนว์ไวท์ เพื่อเป็นหลักฐาน

ของนายพรานจนพาสโนว์ไวท์เข้าไปในป่าแต่ก็พบว่าตัวเองไม่สามารถที่จะฆ่าผู้หญิง แทน เขาปล่อยเธอ และพาองค์ราชินีหัวใจของหมูป่า

หิมะสีขาวกำลังอยู่คนเดียวในป่ามาก เธอไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ ต้นไม้ดูเหมือนจะกระซิบกัน กลัวหิมะสีขาวที่เริ่มวิ่ง เธอวิ่งผ่านหินคมและผ่านหนาม เธอวิ่งเท่าที่ขาของเธอจะพาเธอและเมื่อตอนเย็นกำลังจะตกเธอเห็นบ้านหลังเล็ก ๆเข้าไปเพื่อพักผ่อน

ในบ้านทุกอย่าง เป็นขนาดเล็ก แต่เป็นระเบียบเรียบร้อย มีโต๊ะเล็ก ๆด้วย ดูเรียบร้อย ผ้าปูโต๊ะสีขาวและเจ็ดแผ่นเล็ก ๆน้อย ๆ กับผนังมีเจ็ดเตียงเล็กน้อย ทั้งหมดในแถว และปกคลุมด้วยผ้าห่ม

เพราะเธอคือหิมะสีขาวหิวกินผักไม่กี่และน้อยขนมปังจากแต่ละจานน้อยและจากแต่ละถ้วยเธอดื่มนมอีกสักหน่อย . หลังจากนั้น เพราะว่าเธอเหนื่อย เธอนอนลงบนเตียงเล็ก ๆแห่งหนึ่ง และก็หลับสนิท

หลังจากที่มืด เจ้าของบ้านกลับมา พวกเขาถูกคนแคระทั้งเจ็ดที่ขุดหาทองในภูเขา ทันทีที่มาถึงบ้านพวกเขาเห็นใครบางคนอยู่ . . . สำหรับทุกอย่างไม่ได้อยู่ในลำดับเดียวกันกับที่พวกเขาได้ทิ้งไว้

คนแรกบอกว่า " คนที่นั่งอยู่ในเก้าอี้ของฉัน "

ตัวที่สอง " ที่ได้กินจากจานของฉัน "

คนที่สาม " ใครได้กินขนมปังของฉัน "

ที่สี่ " ใครได้กินผักของฉัน "

5 อย่าง " ใครได้กินด้วยส้อมของฉัน "

หกหนึ่ง" ผู้ที่ได้รับการดื่มจากถ้วยของฉัน "

แต่ ม. หนึ่ง มองไปที่เตียงของเขา เจอหิมะขาวนอนอยู่หลับอยู่ คนแคระทั้งเจ็ดก็วิ่งขึ้น และพวกเขาก็ร้องกับความประหลาดใจ พวกเขาเรียกพวกเขา เจ็ดเทียนส่องแสงบนหิมะสีขาว

" โอ้ดี สวรรค์ ! " พวกเขาร้องไห้ นี่คือเด็กที่สวยงาม !

พวกเขามีความสุขที่พวกเขาไม่ได้ปลุกเธอแต่ปล่อยให้เธอยังคงนอนอยู่บนเตียง เช้าวันต่อมา สโนว์ไวท์ตื่นขึ้นมา และเมื่อเธอเห็นคนแคระทั้งเจ็ด เธอหวาดกลัว แต่พวกเขาก็เป็นมิตรและถามว่า " เจ้าชื่ออะไร ?

" ชื่อของฉันคือ สโนว์ไวท์ " เธอตอบ

" ทำไมเธอมาที่บ้านของเรา ? " คนแคระถามต่อไป

แล้วบอกเธอว่า แม่เลี้ยงของเธอก็พยายามจะฆ่าเธอที่นายพรานได้ไว้ชีวิตเธอ และเธอก็วิ่งทั้งวันผ่านป่า ในที่สุดก็สะดุดเมื่อบ้าน

คนแคระพูดกับแต่ละอื่น ๆ สักพัก แล้วกล่าวว่า " ถ้าคุณจะเก็บบ้านให้เรา และทำให้เตียง ซัก เย็บและถัก และเก็บ ทำความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วคุณสามารถอยู่กับเรา แล้วคุณจะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ "

" ครับ" หิมะสีขาว " ด้วยหัวใจ " สโนไวท์มีความสุขอย่างมากรักษาบ้านเรียบร้อย

งั้นสโนว์ไวท์อยู่อย่างมีความสุขกับคนแคระ ทุกๆเช้า พวกเขาไปที่ภูเขาหาทอง และในตอนเย็น เมื่อพวกเขากลับมา ขาวบ้านหิมะได้อาหารของพวกเขาพร้อมและบ้านเป็นระเบียบของพวกเขา ในระหว่างวัน ผู้หญิงคนเดียวยกเว้นสัตว์ขนาดเล็กของป่าที่เธอมักจะเล่นด้วย

ตอนนี้พระมเหสี เชื่อว่าเธอจะได้กินหัวใจของสโนว์ไวท์ อาจแค่คิดว่าเธออีกครั้งก่อน และผู้หญิงที่สวยที่สุดของทั้งหมด เธอก้าวก่อนที่กระจกของเธอ และกล่าวว่า :

กระจกบนผนัง
ใครในแผ่นดินนี้ คือ ธรรมทั้งปวง

มันตอบ :

คุณ ท่านราชินี มีความยุติธรรม มันเป็นจริง .
แต่หิมะขาวเหนือภูเขา
กับเจ็ดคนแคระ
ยังคงเป็นพันครั้งก็สวยกว่าคุณ

นี่ตกใจกับราชินี นางรู้ว่ากระจกไม่ได้โกหก และ เธอตระหนักว่า นายพรานหลอกลวงเธอ และหิมะสีขาวยังมีชีวิตอยู่ แล้วเธอ คิดแล้วคิดอีกเธอไม่สามารถกำจัดตัวเองของหิมะขาว -- สำหรับตราบใดที่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในดินแดนทั้งหมดความอิจฉาของเธอทำให้เธอไม่เหลือ

สุดท้ายเธอก็คิดบางอย่าง เธอเข้าไปในห้องลับที่สุดของเธอ . . . ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป เธอเลยทำแอปเปิ้ลอาบยาพิษ จากภายนอกก็สวยงาม ใครเห็นก็อยากได้แต่คนที่จะกินชิ้นเล็กๆ มันก็จะตาย ระบายสีหน้าของเธอ เธอจึงปลอมตัวเป็นผู้หญิง แม่ค้าเก่า จึงไม่มีใครจำเธอได้ เดินทางไปหมดบ้านแล้วเคาะประตู

หิมะสีขาวใส่หัวเธอออกทางหน้าต่าง และกล่าวว่า " ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครเข้ามา คนแคระทั้งเจ็ดห้ามฉันทำดังนั้น "

" ตกลงกับผม" ตอบ แม่ค้าผู้หญิง ฉันสามารถกำจัดของแอปเปิ้ลของฉัน นี่ ฉันจะให้คุณหนึ่งของพวกเขา . "

" ไม่ " หิมะสีขาว " ผมไม่ได้รับอะไรจากคนแปลกหน้า "

" คุณกลัวยาพิษ ? ถามหญิงชรา” ฟังนะ ผมจะตัดแอปเปิ้ล 2 คุณกินครึ่งหนึ่ง และข้าจะกินครึ่ง "

ตอนนี้แอปเปิ้ลได้ดังนั้น artfully ทำเพียงครึ่งเดียวก็ถูกวางยาหิมะขาวปรารถนาสำหรับแอปเปิ้ลที่สวยงาม และเมื่อเธอเห็นว่าแม่ค้าผู้หญิงกินส่วนนั้น เธอจะไม่ขัดขืน เธอติดอยู่ในมือของเธอออก และเอายาพิษไปครึ่งนึง เธอแทบจะไม่กินอะไรในปากของเธอเมื่อเธอล้มลงกับพื้นตาย

ราชินีมองเธอด้วยสายตาชั่วร้าย หัวเราะและกล่าวว่า " ขาวเหมือนหิมะ สีแดงเหมือนเลือด สีดำเป็นไม้ Ebony !แคระจะไม่ปลุกเธอ "

กลับมาที่บ้านเธอถามเธอ :

กระจกกระจกบนผนัง
ใครในแผ่นดินนี้ คือ ธรรมทั้งปวง

มันก็ตอบ :

คุณ มเหสี มีธรรมของทุกคน

งั้นเธอโหดร้ายและอิจฉา หัวใจที่เหลือเป็นโหดร้ายและอิจฉาหัวใจได้พักผ่อน

เมื่อพวกคนแคระกลับมาบ้านตอนเย็นก็เจอหิมะขาวนอนบนพื้นดินเธอไม่หายใจเลย เธอตายแล้ว เขายกเธอขึ้น และมองเธอทุกอย่าง . เขาพูดกับเธอ จับมือเธอและร้องไห้มากกว่าเธอ แต่ไม่มีอะไรช่วยได้ เด็กที่รักตาย และเธอยังคงตาย พวกเขาวางเธอบนเตียงของฟาง และทั้งเจ็ดนั่งลงข้างๆเธอและไว้ทุกข์ให้เธอร้องไห้ 3 วัน พวกเขาจะฝังเธอ แต่เธอยังคงดูใหม่เหมือนชีวิตคนและยังคงมีแก้มสีแดงสวยงามของเธอ

เค้าบอกว่า " เราไม่สามารถฝังเธอในโลกสีดำ " และพวกเขามีความโปร่งใสโลงแก้วไว้ แล้วเธอจะได้เห็นจากทุกด้าน พวกเขาวางเธอไว้และมีตัวอักษรสีทองเขียนไว้ด้วยชื่อของเธอ และว่าเธอเป็นเจ้าหญิง แล้วพวกเขาก็ใส่โลงภายนอกบนภูเขาและหนึ่งของพวกเขาอยู่แต่กับมัน และเฝ้ามองเธอสัตว์ที่เหมือนกันมาไว้ทุกข์ให้หิมะสีขาวแรก นกฮูก แล้วมีนก และสุดท้าย นกเขา

ต่อมาที่เจ้าชายเข้าป่าเหล่านี้ และขึ้นบนบ้านคนแคระ ' ที่เขาค้นหาที่พักสำหรับคืนนี้ เขาเห็นโลงศพบนภูเขาที่มีหิมะสีขาวสวยงาม และเขาอ่านสิ่งที่เขียนไว้ด้วยตัวอักษรสีทอง

แล้วเขาก็พูดกับคนแคระ" ให้ฉันมีโลงศพ ผมจะให้คุณทุกอย่างที่คุณต้องการสำหรับมัน . "

แต่คนแคระที่ตอบว่า " เราจะไม่ขายทองคำทั้งหมดในโลก . "

แล้วเขาก็บอกว่า " งั้นให้ฉัน ฉันก็ไม่สามารถอยู่โดยไม่ได้เจอหิมะขาว ผมจะให้เกียรติและเคารพเธอ ฉันรักที่สุด . "

เขาจึงพูด คนแคระดีสงสารเขาและทำให้เขาโลงศพเจ้าชายมีผู้รับใช้ของพระองค์ไปบนไหล่ของพวกเขา แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นว่า หนึ่งในพวกเขา stumbled บนแปรงบาง และย้ายจากหิมะสีขาวคอชิ้นแอปเปิ้ลที่เธอกัดออก ไม่นานหลังจากนั้นเธอเปิดตาของเธอยกฝาจากโลงศพ เธอลุกขึ้นนั่ง และยังมีชีวิตอยู่อีก

" โอ้พระเจ้า ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ? " เธอร้องออกมา

เจ้าชายพูดอย่างสนุก" คุณกับผม " เขาบอกเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วพูดว่า " พ่อรักลูกมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก มากับฉันไปที่ปราสาทของพ่อ คุณจะเป็นภรรยาผม " หิมะขาว รักเขา และ เธอเดินไปกับเขา งานแต่งงานของพวกเขามีการวางแผนที่มีความงดงามยิ่งใหญ่และทรง

หิมะสีขาวมันชั่วร้ายแม่เลี้ยงได้รับเชิญไปเลี้ยง ,และเมื่อเธอได้สวมตัวเองในเสื้อผ้าที่สวยที่สุดของเธอ เธอยืนอยู่หน้ากระจก เธอและกล่าวว่า :

กระจกบนผนัง
ใครในแผ่นดินนี้ คือ ธรรมทั้งปวง


คุณกระจกตอบ : ราชินีของฉัน มีความยุติธรรม มันเป็นจริง .
เป็นธรรมกว่าคุณ แต่ราชินีหนุ่มเป็นหมื่นครั้ง

ไม่รู้ว่าราชินีใหม่นี้ถูกลูกเลี้ยงของเธอ เธอมาถึงที่งานแต่งและหัวใจเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ลึกที่สุดของน.