Pre-reform China had a system that

Pre-reform China had a system that severely restricted people’s mobility, and that system has only slowly been reformed over the past 25 years. Each person has a registration (hukou) in either a rural area or an urban area, and cannot change the hukou without the permission of the receiving jurisdiction. In practice cities usually give registration to skilled people who have offers of employment, but have generally been reluctant to provide registration to migrants from the countryside. Nevertheless, these migrants are needed for economic development, and large numbers have in fact migrated. Many of these fall into the category of "floating population". There are nearly 200 million rural residents who spend at least six months of the year working in urban areas. Many of these people have for all practical purposes moved to a city, but they do not have official registration. Beyond the floating population, there are tens of millions of people who have left rural areas and obtained urban hukous.[11]

So, there is significant rural-urban migration in China, but it seems likely that the hukou system has resulted in less migration than otherwise would have occurred. There are several pieces of evidence to support this view. First, the gap in per capita income between rural and urban areas widened during the reform period, reaching a ratio of three to one. Three to one is a very high gap by international standards. Second, manufacturing wages have risen sharply in recent years, at double-digit rates, so that China now has considerably higher wages than much of the rest of developing Asia (India, Vietnam, Pakistan, Bangladesh). This rise is good for the incumbent workers, but they are relatively high up in China’s income distribution, so that the wage increases raise inequality. It is hard to imagine that manufacturing wages would have risen so rapidly if there had not been such controls on labor migration. Third, recent studies focusing on migrants have shown that it is difficult for them to bring their families to the city, put their children in school, and obtain healthcare. So, the growth of the urban population must have been slowed down by these restrictions.[26]

Though, it should be noted that China’s urbanization so far has been a relatively orderly process. One does not see in China the kinds of slums and extreme poverty that exist in cities throughout Asia, Latin America, and Africa. Nevertheless, urbanization goes on: the urban share of China’s population has risen from 20% to 40% during the course of economic reform. But at the same time the hukou system has slowed and distorted urbanization, without preventing it. The system has likely contributed to inequality by limiting the opportunities of the relatively poor rural population to move to better-paying employment.[10]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก่อนปฏิรูปจีนมีระบบที่จำกัดการเคลื่อนไหวของประชาชนอย่างร้ายแรง และระบบที่มีเฉพาะช้าการกลับเนื้อกลับตัว 25 ปีผ่านมา แต่ละคนมีการลงทะเบียน (hukou) ในพื้นที่ชนบทหรือเมือง และไม่สามารถเปลี่ยน hukou ไม่ได้รับอนุญาตเขตรับ ในทางปฏิบัติ เมืองปกติให้ลงทะเบียนผู้ที่ได้มีการจ้างงาน แต่โดยทั่วไปได้ให้ลงทะเบียนการอพยพจากชนบทไม่ อย่างไรก็ตาม อพยพเหล่านี้จำเป็นสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ และมีอพยพจำนวนมากในความเป็นจริง หลายเหล่านี้ตกเป็นของ "ประชากรลอย" มีเกือบ 200 ล้านคนชนบทที่ใช้เวลาอย่างน้อยหกเดือนของปีที่ทำงานในเขตเมือง หลายคนเหล่านี้มีเพื่อวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติทั้งหมดย้ายไปเมือง แต่พวกเขาไม่ได้ลงทะเบียนอย่างเป็นทางการ นอกเหนือจากประชากรลอย มีหลายสิบล้านคนจากชนบท และเมือง hukous รับ [11]ดังนั้น มีการโยกย้ายชนบทเมืองสำคัญในจีน แต่ดูเหมือนมีแนวโน้มว่า ระบบ hukou มีผลในการโยกย้ายน้อยกว่ามิฉะนั้น จะเกิดขึ้น มีหลักฐานสนับสนุนมุมมองนี้หลายชิ้น ครั้งแรก ช่องว่างของรายได้ต่อหัวระหว่างชนบท และเมือง widened ช่วงปฏิรูป ถึงอัตราส่วนของสามวัน สาม-หนึ่งมีช่องว่างสูงตามมาตรฐานสากล สอง ค่าจ้างผลิตได้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในปีที่ผ่านมา ในอัตราตัวเลขสองหลัก ที่จีนตอนนี้มีค่าจ้างสูงมากกว่ามากส่วนเหลือของการพัฒนาเอเชีย (อินเดีย เวียดนาม ปากีสถาน บังกลาเทศ) ขึ้นนี้เหมาะสำหรับผู้ปฏิบัติงาน incumbent แต่พวกเขาจะค่อนข้างสูงขึ้นในการกระจายรายได้ของประเทศจีน เพื่อที่เพิ่มค่าแรงเพิ่มอสมการ เป็นการยากที่จะจินตนาการว่า ผลิตค่าจ้างจะได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วถ้ามีไม่ได้ควบคุมเช่นแรงงานย้ายถิ่น ล่าสุด สามศึกษาเน้นอพยพได้แสดงว่า มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาจะนำครอบครัวไปเมือง นำเด็กในโรงเรียน และได้รับการดูแลสุขภาพ ดังนั้น การเจริญเติบโตของประชากรเมืองต้องมีการชะลอตัวลง โดยข้อจำกัดเหล่านี้ [26]ถึงแม้ว่า มันควรจดบันทึกว่า เป็นของจีนจนได้กระบวนการที่ค่อนข้างเป็นระเบียบ ไม่เห็นในจีนชนิด slums และสภาวะยากจนที่มีอยู่ในเมืองทั่วเอเชีย สหรัฐอเมริกา และแอฟริกา อย่างไรก็ตาม เป็นไป: ร่วมเมืองของประชากรของจีนได้เพิ่มขึ้นจาก 20% เป็น 40% ในระหว่างการปฏิรูปเศรษฐกิจ แต่ขณะเดียวกัน ระบบ hukou ได้ชะลอตัว และผิดเพี้ยนเป็น ไม่ป้องกันมัน ระบบอาจจะมีส่วนการอสมการจำกัดโอกาสของประชากรชนบทค่อนข้างยากจนเพื่อย้ายไปทำงานชำระเงินดีขึ้น [10]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การปฏิรูปก่อนประเทศจีนมีระบบที่ จำกัด อย่างรุนแรงการเคลื่อนไหวของผู้คนและระบบที่ได้รับการปฏิรูปอย่างช้า ๆ ในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา แต่ละคนมีการลงทะเบียน (Hukou) ทั้งในพื้นที่ชนบทหรือพื้นที่เมืองและไม่สามารถเปลี่ยน Hukou ไม่ได้รับอนุญาตที่ได้รับอำนาจที่ ในเมืองทางปฏิบัติมักจะให้การลงทะเบียนให้กับผู้คนที่มีทักษะที่มีข้อเสนอของการจ้างงาน แต่ได้รับโดยทั่วไปไม่เต็มใจที่จะให้ลงทะเบียนผู้อพยพจากชนบท แต่แรงงานข้ามชาติเหล่านี้มีความจำเป็นสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจและตัวเลขขนาดใหญ่ได้ในความเป็นจริงอพยพ หลายเหล่านี้ตกอยู่ในหมวดหมู่ของ "ประชากรลอย" มีเกือบ 200 ล้านที่อาศัยอยู่ในชนบทที่ใช้เวลาอย่างน้อยหกเดือนของปีที่ทำงานในพื้นที่เขตเมือง หลายคนเหล่านี้มีวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติทั้งหมดย้ายไปอยู่ที่เมือง แต่พวกเขาไม่ได้มีการลงทะเบียนอย่างเป็นทางการ นอกเหนือจากประชากรลอยที่มีหลายสิบล้านคนที่ต้องออกจากพื้นที่ชนบทและได้รับ hukous เมือง. [11] ดังนั้นมีนัยสำคัญการย้ายถิ่นเมืองชนบทในประเทศจีน แต่มันดูเหมือนว่าระบบ Hukou มีผลในการโยกย้ายน้อย กว่าจะเป็นอย่างอื่นได้เกิดขึ้น มีหลายชิ้นส่วนของหลักฐานที่จะสนับสนุนมุมมองนี้ ครั้งแรกในช่องว่างรายได้ต่อหัวระหว่างชนบทและเมืองกว้างขึ้นในช่วงระยะเวลาการปฏิรูปถึงอัตราส่วน 0:57 สามถึงหนึ่งช่องว่างสูงมากโดยมาตรฐานสากล ประการที่สองค่าจ้างการผลิตได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในปีที่ผ่านมาในอัตราเลขสองหลักเพื่อให้ประเทศจีนตอนนี้มีค่าจ้างสูงกว่าส่วนที่เหลือของการพัฒนาเอเชีย (อินเดียเวียดนามปากีสถานบังคลาเทศ) การเพิ่มขึ้นนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนที่มีหน้าที่ แต่พวกเขาจะค่อนข้างสูงในการกระจายรายได้ของจีนเพื่อให้ปรับขึ้นค่าจ้างเพิ่มความไม่เท่าเทียมกัน มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าค่าจ้างการผลิตจะมีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วดังนั้นถ้ามีไม่ได้รับการควบคุมดังกล่าวได้ในการเคลื่อนย้ายแรงงาน ประการที่สามการศึกษาที่ผ่านมามุ่งเน้นไปที่แรงงานข้ามชาติที่แสดงให้เห็นว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะนำครอบครัวของพวกเขาไปยังเมืองที่ทำให้เด็กในโรงเรียนและได้รับการดูแลสุขภาพ ดังนั้นการเจริญเติบโตของประชากรในเมืองจะต้องได้รับการชะลอตัวลงด้วยข้อ จำกัด เหล่านี้. [26] แม้ว่ามันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าการกลายเป็นเมืองของจีนเพื่อให้ห่างไกลได้รับกระบวนการที่ค่อนข้างเป็นระเบียบเรียบร้อย หนึ่งไม่เห็นในประเทศจีนชนิดของชุมชนแออัดและความยากจนที่มีอยู่ในเมืองทั่วเอเชียละตินอเมริกาและแอฟริกา แต่กลายเป็นเมืองไปเมื่อ: ส่วนแบ่งของประชากรในเขตเมืองของจีนได้เพิ่มขึ้นจาก 20% เป็น 40% ในช่วงของการปฏิรูปทางเศรษฐกิจ แต่ในเวลาเดียวกันระบบ Hukou มีการชะลอตัวและบิดเบือนรูปแบบโดยไม่ต้องป้องกันไม่ให้มัน ระบบจะได้มีส่วนร่วมมีแนวโน้มที่จะไม่เท่าเทียมกันโดยการ จำกัด โอกาสของประชากรในชนบทที่ค่อนข้างยากจนที่จะย้ายไปจ่ายที่ดีกว่าการจ้างงาน. [10]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก่อนการปฏิรูปจีนได้ระบบที่ถูกจำกัดการเคลื่อนไหวของผู้คนและระบบที่มีเพียงค่อยๆ ปฏิรูปที่ผ่านมา 25 ปี แต่ละคนก็มีทะเบียน ( หูโข่ว ) ทั้งในชนบทและเขตเมือง และไม่สามารถเปลี่ยนหูโข่วโดยไม่ได้รับอนุญาตจากการสังกัดในเมืองมักจะให้ลงทะเบียนเพื่อฝึกฝีมือ ใครมีข้อเสนอของการจ้างงาน แต่โดยทั่วไปแล้ว จะไม่เต็มใจที่จะให้ลงทะเบียนกับผู้อพยพจากชนบท อย่างไรก็ตาม แรงงานข้ามชาติเหล่านี้จำเป็นสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ และตัวเลขที่มีขนาดใหญ่ในความเป็นจริงอพยพ . หลายเหล่านี้ตกอยู่ในหมวดหมู่ของ " ประชากร " ลอยมีเกือบ 200 ล้านคนอาศัยอยู่ในชนบทที่ใช้เวลาอย่างน้อยหกเดือนของปีทำงานในเขตเมือง หลายคนเหล่านี้มีเพื่อวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติทั้งหมดย้ายไปอยู่ในเมือง แต่พวกเขาไม่ได้มีเจ้าหน้าที่ลงทะเบียน นอกเหนือจากประชากรลอย มีหลายสิบล้านคน ที่จากไปชนบทและเมืองที่ได้รับ hukous . [ 11 ]

ดังนั้นมีการโยกย้ายในชนบทเมืองสำคัญในประเทศจีน แต่ดูเหมือนว่าระบบหูโข่วส่งผลให้เกิดการย้ายถิ่นน้อยกว่าอย่างอื่นจะเกิดขึ้น มีหลายชิ้นของหลักฐานที่จะสนับสนุนมุมมองนี้ แรก รายได้ต่อหัว ช่องว่างระหว่างเมืองและชนบทที่กว้างขึ้นในช่วงการปฏิรูปถึงอัตราส่วน 3 ต่อสามต่อหนึ่ง คือช่องว่างสูงมากตามมาตรฐานสากล 2 ค่าจ้างการผลิตได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในปีที่ผ่านมาในอัตราตัวเลขสองหลัก ดังนั้นขณะนี้จีนได้ค่าจ้างสูงมากกว่ามากของส่วนที่เหลือของการพัฒนาเอเชีย ( อินเดีย เวียดนาม ปากีสถาน บังคลาเทศ ) ขึ้นนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับแรงงาน ดำรงตำแหน่ง แต่พวกเขาจะค่อนข้างสูงในการกระจายรายได้ของประเทศจีนดังนั้น ค่าจ้างเพิ่มขึ้น เพิ่มความไม่เท่าเทียมกัน . มันยากที่จะจินตนาการว่า จ้างผลิตจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วดังนั้นหากมีไม่ได้รับการควบคุมดังกล่าวต่อการย้ายถิ่นของแรงงาน ประการที่สาม การศึกษาล่าสุดที่เน้นแรงงานข้ามชาติได้แสดงให้เห็นว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะนำครอบครัวของพวกเขาไปในเมือง ทำให้เด็กในโรงเรียน และได้รับการดูแลสุขภาพ ดังนั้นการเจริญเติบโตของประชากรในเขตเมืองต้องชะลอตัวลง โดยข้อ จำกัด เหล่านี้ . [ 26 ]

แม้ว่ามันควรจะกล่าวว่าจีนเมืองเพื่อให้ห่างไกลได้รับกระบวนการที่ค่อนข้างเป็นระเบียบ หนึ่งไม่พบในประเทศจีนทุกชนิดของชุมชนแออัดและความยากจนขั้นรุนแรงที่มีอยู่ในเมืองทั่วเอเชีย ละตินอเมริกา และแอฟริกา อย่างไรก็ตาม ความเป็นเมืองไป :ส่วนเมืองของประชากรของจีนได้เพิ่มขึ้นจาก 20% เป็น 40% ในระหว่างหลักสูตรของการปฏิรูปทางเศรษฐกิจ แต่ในเวลาเดียวกันระบบหูโข่วได้ชะลอการบิดเบือนความเป็นเมือง โดยไม่ต้องป้องกันมัน ระบบอาจทำให้ความไม่เท่าเทียมกันโดยการ จำกัด โอกาสของประชากรในชนบทที่ค่อนข้างยากจน ให้ย้ายไปที่ดีกว่าการจ่ายเงินการจ้างงาน [ 10 ]