Muay ThaiInternational celebrity co

Muay Thai
International celebrity comes curiously late, since muay thai rates among the deadliest of martial arts. Crouching Tiger-esque special effects aren’t required to make this brutal sport beautiful. Nimble swings, leaps and swivels display the grace of the dancer, the precision of the craftsman, the dignity of a warrior. “Such a mixture of gentleness and violence is characteristic of the Thai people and their culture,” poet Montri Umavijani writes. “Thais were subject to a call to military duty ay any moment. Military training was usually given to people, even children, in temple schools. Basic to this was a boxing skill.”
The nak muay (Thai boxer) wields five weapons: fist, elbow, knee, kick and foot thrust. Linked by theatrical footwork, these can also act as armour. Strengths and vulnerabilities ensure that no weapon can dominate. As a student rule gone: “kick loses to punch, punch loses to knee, knee loses to elbow, elbow loses to kick”. It takes years to master the 15 major and 15 minor tactics. Winners display their own flair, but strategy prevails over showmanship; a mundane thud to a thigh might sap more effectively than slamming elbows upon shoulders.
Muay thai connects many threads of folk culture: play, music, gambling, dance and respect for teachers, not to mention amulets, aromatherapy and the army. Under-pinning this raw physical discipline lurks a very Thai weapon: modesty. Showbiz may yet compromise muay thai’s integrity, but polite, gigglesome Thai boxers are a welcome respite from boastful Ali or thuggish Tyson. To paraphrase the Olympic ideal, what counts is not the winning nor even the taking part, but the respect for tradition. “No boxer wins ultimately,” Montri insists. “He only wins when he knows where he stands. Out of the fight he becomes a gentleman and artist.” Whatever the prize or glory, this sets muay thai – as well as Thai sword fighting and krabi-krabong stick-wielding – apart from most sports. Behind the punch lies prayer.
Before entering the ring, a fighter requests permission and protection from the spirits at his corner three times, tests which nostril breathes easiest and strides with that side’s foot first to the ring, skipping the unlucky lowest step. Before leaping in, he’ll wai, and may stroke the top rope, uttering incantations. Once inside, some nak muay circle the ring, touching ropes to seal out evil. He may offer flowers to his corner. From the middle, he’ll wai each side, a gesture that in tennis earns Paradorn Srichapan many fans.
Before each bout, boxers must perform the wai khru ram muay dance in homage to teachers past and present. From kneeling prostration – derived from when fighting before royalty – he just one leg out and the other back, rotates his hands paw-like, draws his arms out wide and thrusts them forward, rocking with precise rhythm. He pivots to repeat the rite in all four compass directions, never starting in unlucky west. Both then stand to mime the footwork they’ll later use in the fight. Enhancing the trance-like moment, the band’s cymbals ching, drums mutter and Javanese oboe rasps. A live soundtrack to the fight, this eerie cacophony builds during each round to a frantic crescendo until stopped by the bell.
These elegant motions help psyche-up the nerves, warm the muscles and focus the mind, A chance to assess the foe’s prowess, it formerly enabled combatants in dirt arenas to scope out the sun glare and ground conditions. A boxer moving thumb from canvas to forehead echoes the placating of the earth goddess Mae Thoranee. Other ritual quirks may be personal. Nong Toom mimed hair brushing and checking his make-up in a compact mirror during the ram muay. Upon victory, he planted a kiss on the vanquished, adding blush to bloodied cheeks.
Oil slathered upon the boxer’s taut skin helps deflect blows and prevents friction burns, but inevitably violence begets injury. Trainers apply an aromatherapeutic muscle soother of ancient origin that’s migrated from the locker room to the medicine cabinet and message parlour.
Knowledge passes down, as in all Thai arts, from master to pupil. Tradition and obedience permeate the learning process, which may start in servitude to a teacher – and his boxing camp. Prospective teachers must again submit to a guru and years of study. They can take on students only after initiation through the Khrob Khru ceremony, in which they’re crowned with the Thai equivalent of a karate’s black belt: a sacred mongkhon head criclet to be kept as a lifelong talisman.
Thw mongkhon, a ropelike loop with ends protruding behind, likely derived from the early Siamese soldier’s bandanna. Removed in a solemn rite after the ram muay,mongkhin are compulsory attire, as are the blue and red prajiad armlets binding the biceps throughout. These tiny scarves originated as a pha yantra charm; may still are.
Most nak muay are walking amulet collections. A boxer may hind a Buddha tablet within the folds of a mongkhon or prajiad, or perhaps a hair from his father or a piece of his mother’s skirt. Others thread amulets under the waistband of the western-style shorts emblazoning the name of his camp across the front in Gothic Thai script. With the only armour being his genital cup, the last line of defence may be a magical tattoo, or a waan mystical herb root he chews or uses in solution as a pre-fight body wash.
As always, an amulet’s potency depends on good conduct – and superstition: a woman may never touch a man’s mongkhon. Women are, however, allowed to box – as apparently they did for self-defence in ancient times. They even wear mongkhon and prajiad, but must duck under the top ropes in rings designated for women. They’re banned form men’s rings on the grounds they’d curse male fighting ability.
Founded in 1995, the World Muay Thai Council makes it compulsory foe even foreign fighters to do the wai khru ram muay and wear mongkon and prajiad. This ethnically specific rule perhaps exceeds the coloured dan belts of karate, sumo or tea kwondo, yet Westerners have warmed to muay’s Thainess. Many choose to train here, some contesting for titles. The wai khru need not be religious; fighters can adapt the amulets and incantations to their own worship, or treat it simply as exotic.
Modern muay thai is relatively young. That title arose in the nationalistic 1920s to distinguish in from foreign boxing and its evolution from several regional variants. King Rama V had earlier honoured regional fighters, an act that galvanized the largely military activity into a sport – called muay kaad cheuk after the hand bindings – that preceded muay thai for a few decades. These rope-like wraps could be hardened and whorled with pain-inducing knots and – legend has it – glass shards.
Turing muay thai into a safe, consistent sport in the 1920s required a code. So from the Queensberry Rules of international boxing it adopted leather gloves, weight categories, mouth guards, reduced target areas, roped canvas rings of 24 square metres, red and blue corners, and five three-minute rounds with two-minute breaks.
The first arena, Suan Gularb, opened in 1920. Later came the major Bankok stadia; Ratchadamnoen opened in 1945 and Lumphini in 1956, the later moving to Nang Linchee in 2005. But as muay thai went professional, some standards declined. The boxer’s status slid from knight to gladiator. Promoters, sharks and gambles took notice of the profits, and the low social clout of those who saw boxing as a path out of poverty. The boxer’s submission to a stable’s ‘ownership’ is most evident in the boxer being given the camp’s title as his public surname. Boxing also now feeds the celebrity industry. Potential to act, sing or model keeps some careers short to avoid any blemishes. Asanee Suwan gave up his top ranking in order to play Nong Toom in Beautiful Boxer.
With muay thai reaching over 100 countries since the 1970s’ martial arts boom, it will likely stray farther from its roots. Olympic recognition would require dropping ‘Thai’ from the sport’s name. So fust when muay thai gets global recognition, it risks squandering its heritage. “we have a priceless property…it is the art of the survivor,” says Amornrit Pramorn of Siamyuth Gym, who trains in the pre-1920s style, in which strategy, locks, throws and bound fists ensure a strategy, locks, throws and bound fists ensure a strategic nuance and unpredictable pace that the modern game lacks. “The original Thai boxing is wilder and more complicated, tricky and deep, which I want to pass on. It’s a work of art.”
Yet commercialism – and debasements like foul play, betting and throwing of matches – in turn spurs interest in the earlier forms, now collectively dubbed muay boran (ancient boxing). Exponents of these graceful styles pop up at festivals and tok khamem, a short, tightly wrapped loincloth derived from what warriors once wore. A trove of wisdom resides in their diverse srances, techniques and philosophies. Solwmn and mannered, yet teasing, they require lengthier spiritual training.
Out of possessiveness, authorities and masters have fossilised many Thai crafts and dances into endangered shadows of once thriving arts. By contrast, folk music and muay thai evolved into vibrant living traditions with vast appeal. An interested minority will likely continue to demand the authentic original. Meanwhile, the majority will watch muay thai go Hollywood.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มวยไทยดาราต่างประเทศมา curiously ปลาย ตั้งแต่มวยไทยราคาระหว่างอันตรายของศิลปะการต่อสู้ ลักษณะพิเศษ esque เสือ crouching ไม่จำเป็นต้องทำให้กีฬานี้โหดร้ายที่สวยงาม กระเช้าชิงช้าว่องไว leaps และกับ swivels แสดงพระคุณของศักดิ์ศรีของนักรบ นักเต้น ความแม่นยำของผู้ประดิษฐ์ "ส่วนผสมดังกล่าวมนต์เสนห์และความรุนแรงคือ ลักษณะของคนไทยและวัฒนธรรมของพวกเขา มนตรี Umavijani เขียนกวี "คนไทยได้ มีการเรียกภาษีทหาร ay ตลอดเวลา ปกติจะฝึกทหารได้ให้คน แม้เด็ก โรงเรียนวัด พื้นฐานนี้ได้ทักษะมวย" นักมวย (มวยไทย) wields อาวุธห้า: fist ข้อศอก เข่า เตะ และกระตุกเท้า เชื่อม footwork ละครเหล่านี้สามารถยังทำหน้าที่เป็นเสื้อเกราะ จุดแข็งและจุดอ่อนให้อาวุธไม่สามารถครอง เป็นกฎนักเรียนไป: "เตะไม่เจาะรู เจาะไม่ถึงหัวเข่า เข่าไม่ให้ข้อศอก ข้อศอกเสียจะเตะ" ก็ปี 15 หลัก และ 15 รองกลยุทธ์หลัก ผู้ชนะแสดงไหวพริบของตนเอง แต่กลยุทธ์ที่แสดงผ่าน showmanship ปึ่กโลกีย์กับสะโพกอาจบั่นทอนมากกว่า slamming แต่งตามไหล่ มวยไทยเชื่อมต่อหัวข้อต่าง ๆ ของวัฒนธรรมพื้นบ้าน: เล่น ดนตรี การพนัน เต้น และเคารพครู ไม่ต้องพูดถึงพระเครื่อง น้ำมันหอมระเหย และกองทัพ ภายใต้ตรึงวินัยทางกายภาพนี้ดิบ lurks อาวุธไทยมาก: โมเดสตี้ บันเทิงของอาจยังทำมวยไทยสมบูรณ์ แต่สุภาพ นักมวยไทย gigglesome จะหนีจากอาลี boastful หรือไท thuggish ถอดความเหมาะโอลิมปิค สิ่งที่นับไม่ได้ชนะ หรือแม้กระทั่งส่วนการ แต่การเคารพในประเพณี "มวยไม่ชนะในที่สุด มนตรีรมย์ "เขาเพียงชนะเมื่อเขารู้ว่าที่เขายืน จากการต่อสู้ เขากลายเป็นสุภาพบุรุษและศิลปิน" รางวัลใด หรือเกียรติ นี้ชุดมวย ไทย – เป็นไทยดาบ และกระบี่กระบองไม้ กล้อง – นอกเหนือจากกีฬาส่วนใหญ่ หลังหมัดอยู่อธิษฐาน ก่อนใส่แหวน เครื่องบินรบคำขออนุญาต และการคุ้มครองจากวิญญาณในมุมของเขาสามครั้ง ทดสอบ nostril ที่เซ็ทที่ง่ายที่สุด แล้วก้าวหน้ากับเท้าข้างที่แรกให้แหวน ข้ามขั้นต่ำไป ก่อนกระโจนใน เขาจะหวาย กอาจโรคหลอดเลือดสมองด้านบนเชือก กล่าวคำ incantations ครั้งภายใน มวยบางนาควงกลมวงแหวน สัมผัสเชือกปิดออกความชั่วร้าย เขาอาจให้ดอกไม้ไปมุมของเขา จากกลาง เขาจะไหว้แต่ละด้าน รูปแบบการในเทนนิสเล่ม Srichapan ภราดรแฟน ๆ Before each bout, boxers must perform the wai khru ram muay dance in homage to teachers past and present. From kneeling prostration – derived from when fighting before royalty – he just one leg out and the other back, rotates his hands paw-like, draws his arms out wide and thrusts them forward, rocking with precise rhythm. He pivots to repeat the rite in all four compass directions, never starting in unlucky west. Both then stand to mime the footwork they’ll later use in the fight. Enhancing the trance-like moment, the band’s cymbals ching, drums mutter and Javanese oboe rasps. A live soundtrack to the fight, this eerie cacophony builds during each round to a frantic crescendo until stopped by the bell. These elegant motions help psyche-up the nerves, warm the muscles and focus the mind, A chance to assess the foe’s prowess, it formerly enabled combatants in dirt arenas to scope out the sun glare and ground conditions. A boxer moving thumb from canvas to forehead echoes the placating of the earth goddess Mae Thoranee. Other ritual quirks may be personal. Nong Toom mimed hair brushing and checking his make-up in a compact mirror during the ram muay. Upon victory, he planted a kiss on the vanquished, adding blush to bloodied cheeks. Oil slathered upon the boxer’s taut skin helps deflect blows and prevents friction burns, but inevitably violence begets injury. Trainers apply an aromatherapeutic muscle soother of ancient origin that’s migrated from the locker room to the medicine cabinet and message parlour. ความรู้ผ่านลง ในศิลปะไทยทั้งหมด จากหลักการนักเรียน ประเพณีและเชื่อฟัง permeate กระบวนการเรียนรู้ ซึ่งอาจเริ่มต้นในการทาสครู – และค่ายมวย อนาคตครูต้องอีกถือเป็นกูรูและปีการศึกษา จะเกิดกับนักเรียนหลังจากเริ่มต้นผ่านพิธีครุ Khrob ที่พวกเขากำลังมงกุฎไทยเทียบเท่าของดาวดำของคาราเต้: criclet ใหญ่เป็นมงคลศักดิ์สิทธิ์จะเก็บไว้เป็นมิ่งรอง Thw มงคล วง ropelike กับปลายที่แหล่งน้ำหลัง อาจจะมาจากต้นสยามทหาร bandanna ออกในพิธีปฏิญาณตนหลังรำมวย mongkhin ได้แต่งกายบังคับ เป็น สีน้ำเงิน และแดง prajiad armlets ผูก biceps ตลอด ผ้าพันคอเล็ก ๆ เหล่านี้มาเป็นเสน่ห์ yantra ผา อาจยังมีการ ส่วนใหญ่นักมวยกำลังเดินชุดพระเครื่อง นักมวยอาจเดนไฮนด์พระแท็บเล็ตภายในพับเป็นมงคล หรือ prajiad หรือบางทีผมจากบิดาหรือกระโปรงของแม่ของเขา อื่น ๆ กระทู้พระเครื่องใต้ waistband ของกางเกงขาสั้นสไตล์ตะวันตกที่ emblazoning ชื่อค่ายทั่วหน้าในภาษาไทยโกธิค มีเสื้อเกราะเท่านั้นที่เป็นถ้วยของเขาอวัยวะเพศ บรรทัดสุดท้ายของกลาโหมอาจจะสักขลัง หรือรากสมุนไพรลึกลับหวานเขา chews หรือใช้ในการแก้ปัญหาเป็นการชำระล้างร่างกายก่อนการต่อสู้ As always, an amulet’s potency depends on good conduct – and superstition: a woman may never touch a man’s mongkhon. Women are, however, allowed to box – as apparently they did for self-defence in ancient times. They even wear mongkhon and prajiad, but must duck under the top ropes in rings designated for women. They’re banned form men’s rings on the grounds they’d curse male fighting ability. Founded in 1995, the World Muay Thai Council makes it compulsory foe even foreign fighters to do the wai khru ram muay and wear mongkon and prajiad. This ethnically specific rule perhaps exceeds the coloured dan belts of karate, sumo or tea kwondo, yet Westerners have warmed to muay’s Thainess. Many choose to train here, some contesting for titles. The wai khru need not be religious; fighters can adapt the amulets and incantations to their own worship, or treat it simply as exotic. Modern muay thai is relatively young. That title arose in the nationalistic 1920s to distinguish in from foreign boxing and its evolution from several regional variants. King Rama V had earlier honoured regional fighters, an act that galvanized the largely military activity into a sport – called muay kaad cheuk after the hand bindings – that preceded muay thai for a few decades. These rope-like wraps could be hardened and whorled with pain-inducing knots and – legend has it – glass shards. Turing muay thai into a safe, consistent sport in the 1920s required a code. So from the Queensberry Rules of international boxing it adopted leather gloves, weight categories, mouth guards, reduced target areas, roped canvas rings of 24 square metres, red and blue corners, and five three-minute rounds with two-minute breaks. The first arena, Suan Gularb, opened in 1920. Later came the major Bankok stadia; Ratchadamnoen opened in 1945 and Lumphini in 1956, the later moving to Nang Linchee in 2005. But as muay thai went professional, some standards declined. The boxer’s status slid from knight to gladiator. Promoters, sharks and gambles took notice of the profits, and the low social clout of those who saw boxing as a path out of poverty. The boxer’s submission to a stable’s ‘ownership’ is most evident in the boxer being given the camp’s title as his public surname. Boxing also now feeds the celebrity industry. Potential to act, sing or model keeps some careers short to avoid any blemishes. Asanee Suwan gave up his top ranking in order to play Nong Toom in Beautiful Boxer. With muay thai reaching over 100 countries since the 1970s’ martial arts boom, it will likely stray farther from its roots. Olympic recognition would require dropping ‘Thai’ from the sport’s name. So fust when muay thai gets global recognition, it risks squandering its heritage. “we have a priceless property…it is the art of the survivor,” says Amornrit Pramorn of Siamyuth Gym, who trains in the pre-1920s style, in which strategy, locks, throws and bound fists ensure a strategy, locks, throws and bound fists ensure a strategic nuance and unpredictable pace that the modern game lacks. “The original Thai boxing is wilder and more complicated, tricky and deep, which I want to pass on. It’s a work of art.” Yet commercialism – and debasements like foul play, betting and throwing of matches – in turn spurs interest in the earlier forms, now collectively dubbed muay boran (ancient boxing). Exponents of these graceful styles pop up at festivals and tok khamem, a short, tightly wrapped loincloth derived from what warriors once wore. A trove of wisdom resides in their diverse srances, techniques and philosophies. Solwmn and mannered, yet teasing, they require lengthier spiritual training. Out of possessiveness, authorities and masters have fossilised many Thai crafts and dances into endangered shadows of once thriving arts. By contrast, folk music and muay thai evolved into vibrant living traditions with vast appeal. An interested minority will likely continue to demand the authentic original. Meanwhile, the majority will watch muay thai go Hollywood.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดาราต่างประเทศมวยไทย
มาซอกแซกช้า เพราะมวยไทยอัตราระหว่างอันตรายของศิลปะการต่อสู้ เสือหมอบรูปแบบพิเศษไม่ต้องทำกีฬาที่โหดร้ายนี้สวยงาม ชิงช้า คล่องแคล่ว , leaps และหมุนแสดงพระคุณของนักเต้น ความแม่นยำของช่างฝีมือ , ศักดิ์ศรีของนักรบ" เป็นส่วนผสมของความอ่อนโยนและความรุนแรงเป็นลักษณะเฉพาะของคนไทยและวัฒนธรรมของพวกเขา , " กวีมนตรี umavijani เขียน . " คนไทยมีการเรียกเกณฑ์ทหาร . . ขณะใด ๆ การฝึกทหารก็มักจะให้คน แม้แต่เด็กในโรงเรียนวัด พื้นฐานนี้เป็นมวย "
นาคมวยไทยไทย ( นักมวย ) ใช้อาวุธห้า : หมัด ศอก เข่าไล่แทงเท้า เชื่อมโยงโดยการแสดงละครเต้นเหล่านี้สามารถทำหน้าที่เป็นเกราะ จุดแข็งและจุดอ่อนให้แน่ใจว่าไม่มีอาวุธสามารถครอง . เป็นนักเรียนปกครองไป " เตะแพ้ชก ชกแพ้เข่า เข่า ศอก ศอกแพ้ , แพ้เตะ " มันต้องใช้เวลาหลายปีเพื่อต้นแบบ 15 สาขา และ 15 รองกลยุทธ์ ผู้ชนะการแสดงไหวพริบของตัวเอง แต่กลยุทธ์ prevails กว่าการแสดง ;เป็นตุ๊ดเกี่ยวต้นขาอาจ SAP ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่ากระแทกข้อศอกบนไหล่ .
มวยไทยเชื่อมต่อหลายกระทู้ของวัฒนธรรมพื้นบ้าน : เล่นเพลง , การพนัน , การเต้นและการเคารพครู ไม่ต้องพูดถึงพระเครื่อง , น้ํามันหอมระเหย และกองทัพ ภายใต้วินัยให้ร่างกายนี้ดิบ lurks ไทยมากอาวุธ : หิริ แวดวงไม่อาจประนีประนอมความสมบูรณ์ของมวยไทย แต่สุภาพนักมวย gigglesome ไทยเป็นการต้อนรับจากอาลี โอ้อวด หรือ thuggish ไทสัน ถอดความอุดมคติโอลิมปิค , สิ่งที่นับไม่ได้ชนะหรือแม้แต่การมีส่วนร่วม แต่เคารพประเพณี " ไม่มีนักมวยชนะในที่สุด " มนตรี ยืนกราน " เขาชนะเมื่อเขารู้ว่าที่เขายืน ออกจากการต่อสู้ เขาจะกลายเป็นสุภาพบุรุษ ศิลปิน ไม่ว่ารางวัลหรือเกียรติยศนี้ชุดมวยไทย–เช่นเดียวกับดาบไทย และการต่อสู้กระบี่กระบองไม้กวัดแกว่ง–นอกเหนือจากกีฬามากที่สุด หลังชกอยู่สวดมนต์
ก่อนเข้าแหวน ขอรบอนุญาตและการคุ้มครองจากวิญญาณ ในมุมของเขาสามครั้ง การทดสอบซึ่งรูจมูกหายใจง่ายที่สุดและก้าวหน้าด้วยข้างเท้าแรกแหวนข้ามโชคร้ายสุดขั้นก่อนที่จะกระโจนเข้ามา เขาก็จะไหว้ และเส้นเชือกด้านบนกล่าวคาถา เมื่อภายในบางนาคมวยไทยวงแหวน , จับเชือกเพื่อประทับตราออกจากความชั่วร้าย เขาอาจจะมีดอกไม้มุมของเขา จากตรงกลาง เขาจะไหว้แต่ละข้าง ท่าทางว่าในเทนนิส ภราดร srichapan ได้รับแฟน ๆ .
ก่อนที่แต่ละการแข่งขัน ,นักมวยจะต้องดําเนินการไหว้ครูรำมวยเต้นเพื่อแสดงความเคารพต่อครูของอดีตและปัจจุบัน จากการกราบ–มาจากเมื่อต่อสู้ก่อนราชวงศ์–เขาแค่ขาข้างหนึ่งออก และอื่น ๆ กลับคุกเข่า หมุนมือเท้าเหมือนดึงแขนออกกว้างและ thrusts พวกเขาไปข้างหน้า โยกเป็นจังหวะที่แน่นอน เขาย้ำพิธีจุดหมุนในทิศทั้งสี่ทิศไม่เริ่มต้นในโชคร้ายตะวันตก ทั้งสองก็ยืนใช้ฟุตเวิร์ค พวกเขาจะใช้ในภายหลังในการต่อสู้ เพิ่มความมึนงงเหมือนขณะนี้ วงฉิ่งฉิ่ง กลอง บ่นและชวาโอโบ rasps . สดเพลงสู้ เสียงหนวกหูน่าขนลุกนี้สร้างในแต่ละรอบ Crescendo คลั่งจนหยุดโดย เบลล์
การเคลื่อนไหวสง่างามเหล่านี้ช่วยให้จิตใจขึ้นสมองอบอุ่นกล้ามเนื้อและมุ่งเน้นจิตใจ โอกาสที่จะประเมินของศัตรูมันก็เดิมใช้รบใน arenas ดินขอบเขตดวงอาทิตย์แสงจ้า และสภาพดิน นักมวยย้ายง่ายๆจากผ้าใบกับหน้าผากก้องโลก placating ของเทพธิดาแม่ thoranee . รูปแบบพิธีกรรมอื่น ๆ อาจเป็นเรื่องส่วนตัวหนองตูม mimed ขนแปรงและการตรวจสอบการแต่งหน้าของเขาในกระจกขนาดกะทัดรัดระหว่างรำมวย . เมื่อชัยชนะ เขาปลูกไว้ จูบที่แก้ม แก้มจะสิ้นฤทธิ์ เพิ่มเลือด .
น้ำมัน slathered เมื่อนักมวยตึงผิว ช่วยปัดออก พัด และป้องกันไฟไหม้แรงเสียดทาน แต่หลีกเลี่ยงความรุนแรงทำให้เกิดการบาดเจ็บได้ใช้ aromatherapeutic กล้ามเนื้อบำรุงต้นกำเนิดโบราณที่อพยพมาจากห้องล็อคเกอร์ในตู้ยาในห้องและข้อความ .
ความรู้ผ่านลงในศิลปไทยทั้งหมด จากอาจารย์และนักเรียน ประเพณีและความซึมผ่านกระบวนการการเรียนรู้ ซึ่งอาจจะเริ่มเป็นทาสกับครูมวยของเขา และค่ายครูในอนาคตต้องอีกครั้งส่งกูรูและปีของการศึกษา พวกเขาสามารถใช้ในเฉพาะนักเรียนหลังจากที่เริ่มต้นผ่าน khrob ครุ พิธีที่พวกเขาครองกับไทยเท่ากับสายพานของคาราเต้สีดำ : ศักดิ์สิทธิ์มงคลหัว criclet เพื่อเก็บไว้เป็นเครื่องรางตลอดชีวิต
thw มงคล , ห่วง ropelike กับปลายที่ยื่นออกมาด้านหลังน่าจะมาจากผ้าพันคอช่วงต้นของทหารสยาม . ออกในพิธีขึงขังหลังรามมวยไทย , mongkhin เป็นชุดบังคับ เป็นสีฟ้า และ armlets ประเจียดแดงผูกลูกหนูตลอด ผ้าพันคอเล็ก ๆ เหล่านี้มาเป็นผ้าผูกเสน่ห์ ; ยังอาจเป็น
ที่สุดนาคมวยไทยเดินสะสมพระเครื่อง นักมวยอาจด้านหลังพระพุทธรูปแท็บเล็ตภายในเท่าของหรือประเจียดมงคล ,หรือบางทีผมจากบิดาหรือชิ้นส่วนของกระโปรงของแม่ของเขา คนอื่นด้ายพระเครื่องภายใต้เข็มขัดของกางเกงสไตล์ตะวันตก emblazoning ชื่อของเขาในบทหน้าค่ายทั่วไทยแบบโกธิค มีแค่เกราะเป็นถ้วยอวัยวะ บรรทัดสุดท้ายของการป้องกันอาจจะมีรอยสักขลัง หรือหวานลึกลับสมุนไพรรากเขาเคี้ยวหรือใช้เป็นสารละลายก่อนการต่อสู้
ล้างร่างกายเช่นเคย มีพระเครื่องความแรงขึ้นอยู่กับ–ดีและไสยศาสตร์ : ผู้หญิงอาจไม่เคยสัมผัสมงคลของผู้ชาย ผู้หญิงมี แต่อนุญาตให้กล่อง–เป็น apparently พวกเขาทำเพื่อป้องกันตัวเองในสมัยโบราณ และพวกเขายังสวมมงคลประเจียด แต่ต้องหลบใต้เชือกด้านบน ในวงเขตสําหรับผู้หญิง