Furthermore, small-scale classroom

Furthermore, small-scale classroom studies have also yielded consistent results with large-scale researches. Bragg & Outhred (2000) conducted a research study with 120 students from grades 1 – 5 to investigate students’ knowledge of length measurement. They observed that most of the students used procedural strategies (e.g. counting units and/or marks) to measure length with a ruler. Although many of the students could measure and draw lines correctly by grade 5, they failed to complete the tasks accurately which required the understanding of scale (e.g. the concept of zero point). The results also indicated that a small number of students could use informal units to construct a ruler and understand the meaning of numerals on a ruler. In addition to children’ misconceptions about a ruler, a significant number of students in the age group of 9 – 13 years could not conceptualize that while making iterations with a unit, the quantity being measured must be covered without overlaps or gaps (Hiebert, 1981). As far as the concept of perimeter concerned, Tan-Sisman & Aksu (2009) reported that most of the seventh grade students confused not only the concept of perimeter with the concept of area but also confused the formula for perimeter with area. They also found that many students have difficulties in units of length and area measurement. Similarly, Kidman & Cooper (1997) found that most of the middle grade students were good at area and perimeter questions that call for use of formula, yet they confused the area concept with the concept of perimeter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้การศึกษาในห้องเรียนขนาดเล็กยังได้ส่งผลสอดคล้องกับงานวิจัยขนาดใหญ่ แบร็ก& outhred (2000) ทำการศึกษาวิจัยที่มีนักเรียนจาก 120 เกรด 1 - 5 ในการตรวจสอบความรู้ของนักเรียนของการวัดระยะเวลา พวกเขาตั้งข้อสังเกตว่าส่วนใหญ่ของนักเรียนที่ใช้กลยุทธ์ขั้นตอน (เช่นการนับหน่วยและ / หรือเครื่องหมาย) เพื่อวัดความยาวด้วยไม้บรรทัดแม้ว่าจะมีหลายคนที่สามารถวัดและวาดเส้นได้อย่างถูกต้องโดยชั้นประถมศึกษาปีที่ 5, พวกเขาล้มเหลวในการดำเนินการงานได้อย่างถูกต้องซึ่งต้องใช้ความเข้าใจของขนาด (เช่นแนวคิดของจุดศูนย์) ผลที่ได้ยังแสดงให้เห็นว่าจำนวนนักเรียนสามารถใช้หน่วยเป็นทางการที่จะสร้างผู้ปกครองและเข้าใจความหมายของเลขบนไม้บรรทัดนอกเหนือไปจากความเข้าใจผิดของเด็กผู้ปกครองเกี่ยวกับการเป็นจำนวนมากของนักเรียนในกลุ่มอายุ 9-13 ปีที่ไม่ได้คิดว่าในขณะที่การทำซ้ำกับหน่วยปริมาณการวัดจะต้องได้รับการคุ้มครองโดยไม่มีการทับซ้อนหรือช่องว่าง (Hiebert 1981 ) เท่าที่แนวคิดของห่วงปริมณฑล,น้ำตาล Sisman & Aksu (2009) รายงานว่าส่วนใหญ่ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่เจ็ดสับสนไม่เพียง แต่แนวคิดของปริมณฑลกับแนวคิดของพื้นที่ แต่ยังสับสนสูตรปริมณฑลมีพื้นที่ พวกเขายังพบว่านักเรียนหลายคนมีความยากลำบากในหน่วยของการวัดความยาวและพื้นที่ ในทำนองเดียวกันkidman & cooper (1997) พบว่าส่วนใหญ่ของนักเรียนเกรดกลางได้ดีในบริเวณปริมณฑลและคำถามที่เรียกร้องให้ใช้สูตร แต่พวกเขาสับสนแนวคิดพื้นที่ที่มีแนวความคิดของปริมณฑล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ การศึกษาห้องเรียนระบุได้ยังหาผลลัพธ์สอดคล้องกับงานวิจัยขนาดใหญ่ Bragg & Outhred (2000) ดำเนินการศึกษาวิจัย มีนักเรียน 120 จากเกรด 1-5 การตรวจสอบความรู้ของนักเรียนวัดความยาว จะสังเกตว่า นักเรียนส่วนใหญ่ใช้กลยุทธ์ขั้นตอนที่ (เช่นตรวจนับหน่วยและ/หรือเครื่องหมาย) ในการวัดความยาว ด้วยไม้บรรทัด ถึงแม้ว่าจำนวนมากของนักเรียนสามารถวัด และวาดเส้นได้อย่างถูกต้อง โดยเกรด 5 พวกเขาเหลวเพื่อทำงานอย่างถูกต้องซึ่งจำเป็นต้องเข้าใจมาตราส่วน (เช่นแนวของจุดศูนย์) ผลระบุว่า จำนวนนักเรียนขนาดเล็กสามารถใช้เป็นหน่วยสร้างไม้บรรทัด และเข้าใจความหมายของตัวเลขบนไม้บรรทัด นอกจากเด็ก ' ความเข้าใจผิดเกี่ยวกับไม้บรรทัด จำนวนนักเรียนในกลุ่มอายุ 9-13 ปีอย่างมีนัยสำคัญอาจไม่ conceptualize ว่า ขณะทำแผนกับหน่วย ปริมาณที่จะวัดต้องสามารถครอบคลุมโดยไม่ทับซ้อนหรือช่องว่าง (Hiebert, 1981) เท่าของขอบเขตที่เกี่ยวข้อง &ตาล-Sisman อัคสุ (2009) รายงานว่า ส่วนใหญ่ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่เจ็ดสับสนแนวไม่เพียงแต่คิดในขอบเขต ด้วยแนวคิดของพื้นที่ แต่ยัง สับสนสูตรสำหรับขอบเขตพื้นที่ พวกเขายังพบว่า นักเรียนจำนวนมากมีปัญหาในหน่วยการวัดความยาวและพื้นที่ ในทำนองเดียวกัน คิดแมน&คูเปอร์ (1997) พบว่าส่วนใหญ่ของชั้นกลางที่นักเรียนได้ดีที่ตั้งและขอบเขตคำถามที่เรียกใช้สูตร แต่พวกเขาสับสนแนวตั้งกับแนวคิดของขอบเขต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยิ่งไปกว่านั้นการศึกษาในห้องเรียนขนาดเล็กให้ผลสอดคล้องกับการวิจัยขนาดใหญ่นอกจากนั้นยัง Bragg & outhred ( 2000 )ได้ดำเนินการศึกษาวิจัยพร้อมด้วย 120 นักเรียนจากระดับ 1 - 5 ในการสืบสวนสอบสวนความรู้ของนักเรียนนักศึกษาในการวัดความยาว พวกเขาเห็นว่านักเรียนที่ใช้งานมากที่สุดวิธีดำเนินการยุทธศาสตร์(เช่นการนับคะแนนชุดและ/หรือเครื่องหมาย)เพื่อวัดความยาวพร้อมด้วยผู้ปกครองแม้ว่าหลายคนของนักศึกษาที่สามารถวัดและลากเส้นอย่างถูกต้องโดยระดับ 5 จะไม่สามารถทำงานให้เสร็จได้อย่างถูกต้องซึ่งจำเป็นต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับคราบตะกรัน(เช่นแนวความคิดของศูนย์จุดเชื่อมต่อ) ผลที่ได้ยังระบุว่าจำนวนขนาดเล็กที่มีนักเรียนไม่สามารถใช้ชุดในแบบไม่เป็นทางการเพื่อสร้างผู้ปกครองและทำความเข้าใจความหมายของตัวเลขที่ผู้ปกครองนอกจากนี้ในการเข้าใจผิดของเด็กผู้ปกครองจำนวนมากของนักเรียนในกลุ่มอายุ 9 - 13 ปีไม่สามารถประมวลว่าในขณะที่การออกแบบยูนิฟอร์มพร้อมด้วยชุดที่จำนวนที่วัดจะต้องได้รับโดยไม่มีปัญหาเรื่องความซ้ำซ้อนหรือช่องว่าง( hiebert 1981 ) อยู่ในระยะไกลที่สุดเท่าที่เป็นแนวความคิดของขอบเขตที่เกี่ยวข้องtan-sisman & aksu ( 2009 )รายงานว่านักศึกษาชั้นที่เจ็ดไม่สับสนเท่านั้นตามแนวความคิดของขอบเขตที่พร้อมด้วยแนวความคิดของพื้นที่แต่ยังเกิดความสับสนสูตรที่สำหรับในขอบเขตพร้อมด้วยพื้นที่ นอกจากนี้ยังพบว่านักศึกษาจำนวนมากมีปัญหาในหน่วยวัดความยาวและพื้นที่ ในทำนองเดียวกันkidman &คูเปอร์( 1997 )พบว่านักเรียนระดับกลางที่ส่วนใหญ่เป็นคนที่ดีที่ข้อสงสัยในขอบเขตและบริเวณที่เรียกสำหรับการใช้งานของสูตรสำเร็จแต่ยังเกิดความสับสนแนวความคิดพื้นที่ที่พร้อมด้วยแนวความคิดของการขยายขอบเขต