It has been said that the use of so

It has been said that the use of soap is a gauge of the civilisation of a nation, but though this may perhaps be in a great measure correct at the present day, the use of soap has not always been co-existent with civilisation, for according to Pliny (Nat. Hist., xxviii., 12, 51) soap was first introduced into Rome from Germany, having been discovered by the Gauls, who used the product obtained by mixing goats' tallow and beech ash for giving a bright hue to the hair. In West Central Africa, moreover, the natives, especially the Fanti race, have been accustomed to wash themselves with soap prepared by mixing crude palm oil and water with the ashes of banana and plantain skins. The manufacture of soap seems to have flourished during the eighth century in Italy and Spain, and was introduced into France some five hundred years later, when factories were established at Marseilles for the manufacture of olive-oil soap. Soap does not appear to have been made in England until the fourteenth century, and the first record of soap manufacture in London is in 1524. From this time till the beginning of the nineteenth century the manufacture of soap developed very slowly, being essentially carried on by rule-of-thumb methods, but the classic researches of Chevreul on the constitution of fats at once placed the industry upon a scientific basis, and stimulated by Leblanc's discovery of a process for the commercial manufacture of caustic soda from common salt, the production of soap has advanced by leaps and bounds until it is now one of the most important of British industries.

Definition of Soap.—The word soap (Latin sapo, which is cognate with Latin sebum, tallow) appears to have been originally applied to the product obtained by treating tallow with ashes. In its strictly chemical sense it refers to combinations of fatty acids with metallic bases, a definition which includes not only sodium stearate, oleate and palmitate, which form the bulk of the soaps of commerce, but also the linoleates of lead, manganese, etc., used as driers, and various pharmaceutical preparations, e.g., mercury oleate (Hydrargyri oleatum), zinc oleate and lead plaster, together with a number of other metallic salts of fatty acids. Technically speaking, however, the meaning of the term soap is considerably restricted, being generally[Pg 2] limited to the combinations of fatty acids and alkalies, obtained by treating various animal or vegetable fatty matters, or the fatty acids derived therefrom, with soda or potash, the former giving hard soaps, the latter soft soaps.

The use of ammonia as an alkali for soap-making purposes has often been attempted, but owing to the ease with which the resultant soap is decomposed, it can scarcely be looked upon as a product of much commercial value.

H. Jackson has, however, recently patented (Eng. Pat. 6,712, 1906) the use of ammonium oleate for laundry work. This detergent is prepared in the wash-tub at the time of use, and it is claimed that goods are cleansed by merely immersing them in this solution for a short time and rinsing in fresh water.

Neither of the definitions given above includes the sodium and potassium salts of rosin, commonly called rosin soap, for the acid constituents of rosin have been shown to be aromatic, but in view of the analogous properties of these resinates to true soap, they are generally regarded as legitimate constituents of soap, having been used in Great Britain since 1827, and receiving legislative sanction in Holland in 1875.

Other definitions of soap have been given, based not upon its composition, but upon its properties, among which may be mentioned that of Kingzett, who says that "Soap, considered commercially, is a body which on treatment with water liberates alkali," and that of Nuttall, who defines soap as "an alkaline or unctuous substance used in washing and cleansing".

Properties of Soap.—Both soda and potash soaps are readily soluble in either alcohol or hot water. In cold water they dissolve more slowly, and owing to slight decomposition, due to hydrolysis (vide infra), the solution becomes distinctly turbid. Sodium oleate is peculiar in not undergoing hydrolysis except in very dilute solution and at a low temperature. On cooling a hot soap solution, a jelly of more or less firm consistence results, a property possessed by colloidal bodies, such as starch and gelatine, in contradistinction to substances which under the same conditions deposit crystals, due to diminished solubility of the salt at a lower temperature.

Krafft (Journ. Soc. Chem. Ind., 1896, 206, 601; 1899, 691; and 1902, 1301) and his collaborators, Wiglow, Strutz and Funcke, have investigated this property of soap solutions very fully, the researches extending over several years. In the light of their more recent work, the molecules, or definite aggregates of molecules, of solutions which become gelatinous on cooling move much more slowly than the molecules in the formation of a crystal, but there is a definite structure, although arranged differently to that of a crystal. In the case of soda soaps the colloidal character increases with the molecular weight of the fatty acids.

Soda soaps are insoluble in concentrated caustic lyes, and, for the most part, in strong solutions of sodium chloride, hence the addition[Pg 3] of caustic soda or brine to a solution of soda soap causes the soap to separate out and rise to the surface. Addition of brine to a solution of potash soap, on the other hand, merely results in double decomposition, soda soap and potassium chloride being formed, thus:—
C17H35COOK + NaCl = C17H35COONa + KCl
potassium stearate sodium chloride sodium stearate potassium chloride

The solubility of the different soaps in salt solution varies very considerably. Whilst sodium stearate is insoluble in a 5 per cent. solution of sodium chloride, sodium laurate requires a 17 per cent. solution to precipitate it, and sodium caproate is not thrown out of solution even by a saturated solution.

Hydrolysis of Soap.—The term "hydrolysis" is applied to any resolution of a body into its constituents where the decomposition is brought about by the action of water, hence when soap is treated with cold water, it is said to undergo hydrolysis, the reaction taking place being represented in its simplest form by the equation:—
2NaC18H35O2 + H2O = NaOH + HNa(C18H35O2)2
sodium stearate water caustic soda acid sodium stearate

The actual reaction which occurs has been the subject of investigation by many chemists, and very diverse conclusions have been arrived at. Chevreul, the pioneer in the modern chemistry of oils and fats, found that a small amount of alkali was liberated, as appears in the above equation, together with the formation of an acid salt, a very minute quantity of free fatty acid remaining in solution. Rotondi (Journ. Soc. Chem. Ind., 1885, 601), on the other hand, considered that a neutral soap, on being dissolved in water, was resolved into a basic and an acid salt, the former readily soluble in both hot and cold water, the latter insoluble in cold water, and only slightly soluble in hot water. He appears, however, to have been misled by the fact that sodium oleate is readily soluble in cold water, and his views have been shown to be incorrect by Krafft and Stern (Ber. d. Chem. Ges., 1894, 1747 and 1755), who from experiments with pure sodium palmitate and stearate entirely confirm the conclusions arrived at by Chevreul.

The extent of dissociation occurring when a soap is dissolved in water depends upon the nature of the fatty acids from which the soap is made, and also on the concentration of the solution. The sodium salts of cocoa-nut fatty acids (capric, caproic and caprylic acids) are by far the most easily hydrolysed, those of oleic acid and the fatty acids from cotton-seed oil being dissociated more readily than those of stearic acid and tallow fatty acids. The decomposition increases with the amount of water employed.

The hydrolytic action of water on soap is affected very considerably[Pg 4] by the presence of certain substances dissolved in the water, particularly salts of calcium and magnesium. Caustic soda exerts a marked retarding effect on the hydrolysis, as do also ethyl and amyl alcohols and glycerol.

Detergent Action of Soap.—The property possessed by soap of removing dirt is one which it is difficult to satisfactorily explain. Many theories, more or less complicated, have been suggested, but even now the question cannot be regarded as solved.

The explanation commonly accepted is that the alkali liberated by hydrolysis attacks any greasy matter on the surface to be cleansed, and, as the fat is dissolved, the particles of dirt are loosened and easily washed off. Berzelius held this view, and considered that the value of a soap depended upon the ease with which it yielded free alkali on solution in water.

This theory is considered by Hillyer (Journ. Amer. Chem. Soc., 1903, 524), however, to be quite illogical, for, as he points out, the liberated alkali would be far more likely to recombine with the acid or acid salt from which it has been separated, than to saponify a neutral glyceride, while, further, unsaponifiable greasy matter is removed by soap as easily as saponifiable fat, and there can be no question of any chemical action of the free alkali in its case. Yet another argument against the theory is that hydrolysis is greater in cold and dilute solutions, whereas hot concentrated soap solutions are generally regarded as having the best detergent action.

Rotondi (Journ. Soc. Chem. Ind., 1885, 601) was of the opinion that the basic soap, which he believed to be formed by hydrolysis, was alone responsible for the detergent action of soap, this basic soap dissolving fatty matter by saponification, but, as already pointed out, his theory of the formation of a basic soap is now known to be incorrect, and his conclusions are therefore invalid.

Several explan

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันได้กล่าวว่า การใช้สบู่เป็นมาตรวัดของยังชาติ แต่ว่าบางทีอาจในการวัดดีที่ถูกต้องในปัจจุบัน ใช้สบู่ไม่เสมอได้มีอยู่จริงร่วมกับยัง สำหรับตาม Pliny (Nat. Hist., xxviii. 12, 51) สบู่ถูกนำมาใช้ครั้งแรกในโรมจากประเทศเยอรมนีมีการค้นพบ โดย Gauls ผู้ใช้ผลิตภัณฑ์ได้ โดยผสมของแพะไขและบีชเถ้าให้เว้สว่างให้ผม ในตะวันตกแอฟริกากลาง นอก ชาวพื้นเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแข่งขัน Fanti ได้คุ้นเคยกับล้างตัว ด้วยสบู่ที่เตรียมไว้ โดยผสมน้ำมันปาล์มดิบและน้ำด้วยขี้เถ้าของกล้วยและกล้ายสกิน การผลิตสบู่น่าจะ มีความเจริญรุ่งเรืองในช่วงศตวรรษแปดในอิตาลีและสเปน และถูกนำเข้าสู่ฝรั่งเศสห้าร้อยปีต่อมา เมื่อโรงงานก่อตั้งขึ้นที่ Marseilles สำหรับผลิตสบู่น้ำมันมะกอก สบู่ไม่มีทำในประเทศอังกฤษจนกระทั่งศตวรรษจวน และระเบียนแรกของการผลิตสบู่ในลอนดอนอยู่ใน 1524 จากเวลานี้จนถึงต้นศตวรรษผลิตสบู่พัฒนาช้ามาก กำลังทำหลักบน โดยวิธีกฎของนิ้วหัวแม่มือ แต่งานวิจัยคลาสสิกของ Chevreul ในรัฐธรรมนูญของไขมันครั้งวางอุตสาหกรรมตามพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ และถูกกระตุ้น โดยการค้นพบของเลอบลังก์กระบวนการสำหรับการผลิตเชิงพาณิชย์ของโซดาจากเกลือทั่วไปการผลิตสบู่มีขั้นสูงโดยกระโดดและขยายขอบเขตจนเป็นหนึ่งของสำคัญสุดของอังกฤษคำจำกัดความของสบู่ — สบู่คำ (ละติน sapo ซึ่ง ด้วยความมันละติน ไข cognate) เหมือนเดิมถูกใช้ได้กับผลิตภัณฑ์ที่ได้รับ โดยการรักษาไข มีขี้เถ้า ในความรู้สึกของเคมีอย่างเคร่งครัดจะหมายถึงชุดของกรดไขมันกับโลหะฐาน ข้อกำหนดซึ่งรวมถึงไม่เพียงแต่สโซเดียม oleate และ palmitate ซึ่งสร้างจำนวนมากของสบู่พาณิชย์ linoleates รอ แมงกานีส ฯลฯ ใช้เป็นพื้น และเตรียมยาต่าง ๆ เช่น ปรอท oleate (Hydrargyri oleatum), สังกะสี oleate และนำปูนปลาสเตอร์ พร้อมกับหมายเลขของเกลือโลหะอื่น ๆ ของกรดไขมัน เทคนิคพูด อย่างไรก็ตาม ความหมายของคำว่าสบู่ได้จำกัดมาก โดยทั่วไปจะจำกัด [Pg 2] ชุดของกรดไขมัน และ alkalies ได้รับ โดยการรักษาต่าง ๆ สัตว์ หรือผักไขมันเรื่อง หรือกรดไขมันมา therefrom โซดาหรือ potash อดีตให้ยากสบู่ สบู่อ่อนหลังความพยายามใช้แอมโมเนียเป็นด่างที่ประสงค์ทำสบู่มักจะ แต่เนื่องจากความง่ายในการแยกสบู่ผลแก่ มันสามารถแทบจะมองเป็นผลิตภัณฑ์ของมูลค่าการค้ามากH. Jackson ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเร็ว ๆ นี้จดสิทธิบัตร (สุขาภิบาล Pat. 6,712, 1906) การใช้แอมโมเนีย oleate สำหรับงานซักรีด ผงซักฟอกนี้จะเตรียมไว้ในอ่างล้างในขณะใช้ และมีการอ้างสิทธิที่ จะชำระสินค้า โดยแช่ไว้ในโซลูชันนี้ในระยะเวลาอันสั้น และล้างในน้ำจืดเพียงไม่ของคำนิยามที่ให้ไว้ข้างต้นรวมถึงการโซเดียม และเกลือโพแทสเซียมของขัดสน สบู่ทั่วไปเรียกว่าขัดสน สำหรับ constituents กรดของขัดสนได้รับการแสดงเพื่อให้หอม แต่มุมมองคุณสมบัติคู่ของ resinates กับสบู่จริง พวกเขามักถือว่าเป็นกฎหมาย constituents สบู่ มีการใช้ในสหราชอาณาจักรตั้งแต่ค.ศ. 1827 และรับไปประเทศฮอลแลนด์ใน 1875ข้อกำหนดอื่น ๆ ของสบู่ไว้ ตามไม่ ตามองค์ประกอบของมัน แต่ เมื่อ คุณสมบัติ ผู้ซึ่งอาจจะกล่าวว่า ของ Kingzett ใครบอกว่า ที่ "สบู่ พิจารณาในเชิงพาณิชย์ ด่าง liberates ของร่างกายซึ่งในการรักษาด้วยน้ำ" และที่ของ Nuttall ผู้กำหนดสบู่เป็น "ใบด่าง หรือ unctuous สารใช้ในการล้าง และทำความสะอาด"คุณสมบัติของสบู่ — ทั้งสบู่โซดาและ potash พร้อมละลายในแอลกอฮอล์หรือน้ำร้อน ในน้ำอุ่นจะละลายช้าลง และ เพราะการแยกส่วน ประกอบเล็กน้อย จากไฮโตรไลซ์ (vide อินฟรา), โซลูชันจะ turbid อย่างเห็นได้ชัด โซเดียม oleate แปลกประหลาดในระหว่างไฮโตรไลซ์ยกเว้น ในโซลูชัน dilute มาก และ ที่อุณหภูมิต่ำไม่ได้ ในโซลูชันสบู่เครื่องทำความเย็น เจลลี่ของเรื่องความสอดคล้องน้อยยืนยันผล มอบศพ colloidal แป้งและ gelatine, contradistinction กับสารที่สภาวะเดียวกันฝากผลึก เนื่อง ในคุณสมบัติลดลงละลายเกลือที่อุณหภูมิต่ำKrafft (Journ Soc. Chem. ind. 1896, 206, 601 ย่าน 691 และ 1902, 1301) ผู้ร่วมงานของเขา Wiglow, Strutz และ Funcke มีอกนี่โซลูชั่นสบู่มากเต็ม วิจัยขยายหลายปี นี้ทำงานล่าสุด โมเลกุล หรือผลที่แน่นอนของโมเลกุล โซลูชั่นซึ่งเป็น gelatinous บนเย็นย้ายมากช้ากว่าโมเลกุลในการก่อตัวของผลึกเป็น แต่มีโครงสร้างแน่นอน แต่จัดกับคริสตัลแตกต่างกัน ในกรณีของสบู่โซดา อักขระ colloidal เพิ่มขึ้นกับน้ำหนักโมเลกุลของกรดไขมันสบู่โซดาไม่ละลายน้ำในอ่าง lyes เข้มข้น และ ส่วนใหญ่ ในโซลูชั่นที่แข็งแกร่งของโซเดียมคลอไรด์ จึงเพิ่ม [Pg 3] โซดาหรือน้ำเกลือเพื่อแก้ไขปัญหาของสบู่โซดาทำให้สบู่แยกออก และขึ้นสู่พื้นผิว เพิ่มน้ำเกลือให้กับโซลูชันของสบู่ potash คง เพียงผลลัพธ์ในห้องแยกส่วนประกอบ สบู่โซดา และโพแทสเซียมคลอไรด์เกิด ดังนั้น: -C17H35COOK + NaCl = C17H35COONa + KClสโพแทสเซียมโซเดียมคลอไรด์โซเดียมสโพแทสเซียมคลอไรด์ละลายสบู่แตกต่างกันในน้ำเกลือไปจนมากมาก ในขณะที่สโซเดียมจะละลายได้ในตัว 5 ร้อย โซลูชั่นของโซเดียมคลอไรด์ โซเดียม laurate ต้องเป็นร้อยละ 17 ไม่มีโยนโซลูชัน precipitate และ caproate โซเดียมจากโซลูชันโดยโซลูชันที่อิ่มตัวไฮโตรไลซ์ของสบู่ — คำ "ไฮโตรไลซ์" จะใช้เพื่อแก้ปัญหาใด ๆ ของร่างกายเป็นของ constituents ซึ่งการเน่าได้นำเกี่ยวกับ โดยการกระทำของน้ำ ดังนั้นเมื่อถือว่าเย็นน้ำสบู่ ว่ากันว่า จะรับไฮโตรไลซ์ เกิดปฏิกิริยาขึ้นที่ถูกแสดงในรูปแบบที่ง่ายที่สุด โดยสมการ: —2NaC18H35O2 + H2O = NaOH + เฮชเอ็นเอ (C18H35O2) 2โซเดียมสน้ำโซดาไฟโซเดียมกรดสปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นจริงแล้วเรื่องสอบสวนโดยนักเคมีหลาย และบทสรุปที่หลากหลายมาแล้วถึง Chevreul ผู้บุกเบิกในสาขาเคมีที่ทันสมัยของน้ำมันและไขมัน พบว่า จำนวนด่างเล็กน้อยมี liberated ปรากฏในสมการข้างต้น พร้อมกับการก่อตัวของเกลือเป็นกรด ปริมาณกรดไขมันอิสระที่เหลืออยู่ในโซลูชันมากนาที Rotondi (Journ Soc. Chem. ind. 1885, 601), ในทางกลับกัน ถือว่า สบู่กลาง ในการละลายในน้ำ ได้รับการแก้ไขเป็นพื้นฐาน และเป็นเกลือของกรด อดีตละลายพร้อมทั้งน้ำร้อน และ น้ำเย็น หลังละลายได้ในน้ำเย็น และเพียงเล็กน้อยละลายในน้ำร้อน เขาปรากฏ อย่างไรก็ตาม การได้รับไว้ตามความเป็นจริง oleate โซเดียมที่เป็นพร้อมละลายในน้ำ และมีการแสดงมุมมองของเขาไม่ถูก Krafft และสเติร์น (Ber. d. Chem. Ges. 1894, 1747 และ 1755), ซึ่งจากการทดลองกับโซเดียมบริสุทธิ์ palmitate และสทั้งหมดยืนยันถึงบทสรุป โดย ChevreulThe extent of dissociation occurring when a soap is dissolved in water depends upon the nature of the fatty acids from which the soap is made, and also on the concentration of the solution. The sodium salts of cocoa-nut fatty acids (capric, caproic and caprylic acids) are by far the most easily hydrolysed, those of oleic acid and the fatty acids from cotton-seed oil being dissociated more readily than those of stearic acid and tallow fatty acids. The decomposition increases with the amount of water employed.The hydrolytic action of water on soap is affected very considerably[Pg 4] by the presence of certain substances dissolved in the water, particularly salts of calcium and magnesium. Caustic soda exerts a marked retarding effect on the hydrolysis, as do also ethyl and amyl alcohols and glycerol.Detergent Action of Soap.—The property possessed by soap of removing dirt is one which it is difficult to satisfactorily explain. Many theories, more or less complicated, have been suggested, but even now the question cannot be regarded as solved.The explanation commonly accepted is that the alkali liberated by hydrolysis attacks any greasy matter on the surface to be cleansed, and, as the fat is dissolved, the particles of dirt are loosened and easily washed off. Berzelius held this view, and considered that the value of a soap depended upon the ease with which it yielded free alkali on solution in water.This theory is considered by Hillyer (Journ. Amer. Chem. Soc., 1903, 524), however, to be quite illogical, for, as he points out, the liberated alkali would be far more likely to recombine with the acid or acid salt from which it has been separated, than to saponify a neutral glyceride, while, further, unsaponifiable greasy matter is removed by soap as easily as saponifiable fat, and there can be no question of any chemical action of the free alkali in its case. Yet another argument against the theory is that hydrolysis is greater in cold and dilute solutions, whereas hot concentrated soap solutions are generally regarded as having the best detergent action.Rotondi (Journ. Soc. Chem. Ind., 1885, 601) was of the opinion that the basic soap, which he believed to be formed by hydrolysis, was alone responsible for the detergent action of soap, this basic soap dissolving fatty matter by saponification, but, as already pointed out, his theory of the formation of a basic soap is now known to be incorrect, and his conclusions are therefore invalid.Several explan

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันได้รับการกล่าวว่าการใช้สบู่เป็นมาตรวัดของอารยธรรมของประเทศ แต่แม้เรื่องนี้บางทีอาจจะอยู่ในตัวชี้วัดที่ดีที่ถูกต้องในวันที่ปัจจุบันใช้สบู่ไม่ได้เสมออยู่ร่วมกับอารยธรรมสำหรับ ตามพลิ (แน็ต. ชี่. XXVIII., 12, 51) สบู่เป็นที่รู้จักครั้งแรกในกรุงโรมจากเยอรมนีได้รับการค้นพบโดยกอลซึ่งใช้ผลิตภัณฑ์ที่ได้จากการผสมไขแพะและเถ้าบีชที่ให้สีสันสดใส ให้กับเส้นผม ในภาคกลางของแอฟริกาตะวันตกนอกจากนี้ชาวบ้านโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแข่งขัน Fanti ได้รับคุ้นเคยกับการล้างตัวเองด้วยสบู่ผสมน้ำมันปาล์มดิบและน้ำที่มีเถ้าถ่านของกล้วยและหนังกล้า การผลิตสบู่ดูเหมือนว่าจะมีความเจริญรุ่งเรืองในช่วงศตวรรษที่แปดในอิตาลีและสเปนและถูกนำเข้าสู่ประเทศฝรั่งเศสบางห้าร้อยปีต่อมาเมื่อโรงงานถูกจัดตั้งขึ้นที่มาร์เซย์ในการผลิตสบู่น้ำมันมะกอก สบู่ไม่ปรากฏว่าได้รับการทำในอังกฤษจนกระทั่งศตวรรษที่สิบสี่และระเบียนแรกที่ผลิตสบู่ในลอนดอนอยู่ใน 1524 จากเวลานี้จนถึงจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่สิบเก้าการผลิตสบู่พัฒนาช้ามากถูกดำเนินการเป็นหลักใน โดยวิธีการกฎของหัวแม่มือ แต่งานวิจัยที่คลาสสิกของ Chevreul ในรัฐธรรมนูญของไขมันอยู่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอุตสาหกรรมตามพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์และการกระตุ้นโดยการค้นพบเลอบลังของกระบวนการในการผลิตเชิงพาณิชย์ของโซดาไฟจากเกลือที่พบบ่อยการผลิต สบู่มีสูงโดย leaps และขอบเขตจนกว่ามันจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุดของอุตสาหกรรมอังกฤษ. ความหมายของ Soap. -สบู่คำ (ละตินกบซึ่งเป็นสายเลือดที่มีไขมันละตินไข) ดูเหมือนจะถูกนำไปใช้อย่างชาญฉลาด สินค้าที่ได้รับจากการรักษาไขขี้เถ้า ในความรู้สึกทางเคมีอย่างเคร่งครัดของมันหมายถึงการรวมกันของกรดไขมันที่มีฐานโลหะซึ่งรวมถึงความหมายไม่เพียง แต่ stearate โซเดียม oleate และ palmitate ซึ่งรูปแบบส่วนใหญ่ของสบู่ของการค้า แต่ยัง linoleates ของตะกั่วแมงกานีสเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องอบแห้งและการเตรียมยาต่างๆเช่น oleate ปรอท (Hydrargyri oleatum) oleate สังกะสีและปูนปลาสเตอร์นำร่วมกับจำนวนของเกลือโลหะอื่น ๆ ของกรดไขมัน เทคนิคการพูด แต่ความหมายของคำว่าสบู่ถูก จำกัด มากเป็นโดยทั่วไป [หน้า 2] จำกัด อยู่ที่การรวมกันของกรดไขมันและด่างได้โดยการรักษาสัตว์หรือผักต่าง ๆ เรื่องไขมันหรือกรดไขมันที่มาจากนั้นมีโซดา หรือแร่โปแตชในอดีตให้สบู่ยากสบู่อ่อนนุ่มหลัง. การใช้แอมโมเนียเป็นด่างเพื่อวัตถุประสงค์ในการทำสบู่ได้รับการพยายามบ่อย แต่เนื่องจากความสะดวกกับที่สบู่ผลลัพธ์จะถูกย่อยสลายก็แทบจะไม่สามารถถูกมองว่า เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีมูลค่าในเชิงพาณิชย์มาก. เอช แจ็คสันได้ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้การจดสิทธิบัตร (Eng. แพท. 6712, 1906) การใช้แอมโมเนียม oleate สำหรับการทำงานซักรีด ผงซักฟอกนี้จัดทําขึ้นล้างอ่างในช่วงเวลาของการใช้งานและจะมีการอ้างว่าสินค้าที่ได้รับการทำความสะอาดโดยเพียงแช่พวกเขาในการแก้ปัญหานี้เป็นเวลาสั้น ๆ และล้างในน้ำจืด. ทั้งของคำนิยามที่กำหนดข้างต้นรวมถึงโซเดียมและ เกลือโพแทสเซียมของขัดสนธรรมดาเรียกว่าสบู่ขัดสนสำหรับองค์ประกอบของกรดขัดสนได้รับการแสดงที่จะมีกลิ่นหอม แต่ในมุมมองของคุณสมบัติคล้ายของ resinates เหล่านี้เพื่อสบู่จริงพวกเขาได้รับการยกย่องโดยทั่วไปเป็นองค์ประกอบที่ถูกต้องของสบู่ที่ได้ถูกนำมาใช้ ในสหราชอาณาจักรตั้งแต่ปี 1827 และได้รับการอนุมัติการออกกฎหมายในฮอลแลนด์ในปี 1875. คำจำกัดความอื่น ๆ ของสบู่ที่ได้รับขึ้นอยู่ไม่ได้อยู่กับองค์ประกอบของมัน แต่เมื่อคุณสมบัติของหมู่ที่อาจจะกล่าวว่าของ Kingzett ที่บอกว่า "สบู่พิจารณา ในเชิงพาณิชย์เป็นร่างกายที่เกี่ยวกับการรักษาด้วยน้ำปล่อยด่าง "และที่ Nuttall ที่กำหนดสบู่เป็น" อัลคาไลน์หรือสารสอพลอใช้ในการซักผ้าและการทำความสะอาด ". คุณสมบัติของโซดา Soap. ทั้งในและสบู่แร่โปแตชจะละลายน้ำได้อย่างรวดเร็วใน ทั้งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือน้ำร้อน ในน้ำเย็นที่พวกเขาละลายช้ามากขึ้นและเนื่องจากการสลายตัวเล็กน้อยเนื่องจากการไฮโดรไลซิ (Vide ใต้), การแก้ปัญหาจะกลายเป็นขุ่นอย่างเห็นได้ชัด oleate โซเดียมเป็นที่แปลกประหลาดในระหว่างการย่อยสลายไม่ได้ยกเว้นในสารละลายเจือจางมากและที่อุณหภูมิต่ำ ในการระบายความร้อนแก้ปัญหาสบู่ร้อน, เจลลี่ของ บริษัท มากขึ้นหรือน้อยลงผลสอดคล้อง, อสังหาริมทรัพย์ครอบงำโดยร่างกายของคอลลอยด์เช่นแป้งและเจลาตินในการแย้งกับสารซึ่งภายใต้เงื่อนไขเดียวกันผลึกเงินฝากเนื่องจากการลดลงของการละลายเกลือที่ อุณหภูมิต่ำ. Krafft (Journ Soc Chem Ind, 1896, 206, 601;.... 1899, 691 และ 1902, 1301) และทำงานร่วมกันของเขา Wiglow, Strutz และ Funcke ได้รับการตรวจสอบทรัพย์สินของโซลูชั่นสบู่นี้มากอย่างเต็มที่ งานวิจัยการขยายในช่วงหลายปี ในแง่ของการทำงานของพวกเขามากขึ้นล่าสุดโมเลกุลหรือมวลรวมที่ชัดเจนของโมเลกุลของการแก้ปัญหาที่กลายเป็นวุ้นในการระบายความร้อนย้ายมากขึ้นช้ากว่าโมเลกุลในการก่อตัวของผลึก แต่มีโครงสร้างที่ชัดเจนแม้จะจัดแตกต่างกันไป ที่คริสตัล ในกรณีของสบู่โซดาตัวละครเพิ่มคอลลอยด์ที่มีน้ำหนักโมเลกุลของกรดไขมัน. สบู่โซดาจะละลายในน้ำด่างโซดาไฟเข้มข้นและสำหรับส่วนใหญ่ในการแก้ปัญหาที่แข็งแกร่งของโซเดียมคลอไรด์ด้วยเหตุนี้นอกจาก [หน้า 3] ของ โซดาไฟหรือน้ำเกลือเพื่อแก้ปัญหาของสบู่โซดาทำให้เกิดสบู่ที่จะแยกออกมาและขึ้นสู่ผิวน้ำ การเติมน้ำเกลือเพื่อแก้ปัญหาของสบู่แร่โปแตชในมืออื่น ๆ เพียงส่งผลในการสลายตัวคู่สบู่โซดาและโพแทสเซียมคลอไรด์กำลังเกิดขึ้นดังนี้: - C17H35COOK + NaCl = C17H35COONa + KCl โพแทสเซียมโซเดียม stearate stearate โซเดียมโพแทสเซียมคลอไรด์คลอไรด์ละลายของ สบู่ที่แตกต่างกันในการแก้ปัญหาที่แตกต่างกันมากเกลือมาก ขณะที่ stearate โซเดียมละลายในอัตราร้อยละ 5 การแก้ปัญหาของโซเดียมคลอไรด์, โซเดียม laurate ต้องร้อยละ 17 วิธีการแก้ตกตะกอนมันและ caproate โซเดียมไม่ได้โยนออกมาของการแก้ปัญหาได้โดยสารละลายอิ่มตัว. การย่อยสลาย Soap. -คำว่า "จองจำ" จะถูกนำไปใช้กับความละเอียดใด ๆ ของร่างกายเป็นองค์ประกอบของการสลายตัวที่ถูกนำมาเกี่ยวกับการดำเนินการ น้ำจึงสบู่เมื่อได้รับการปฏิบัติด้วยน้ำเย็นจะกล่าวว่าจะได้รับการไฮโดรไลซิปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นจะถูกแสดงในรูปแบบที่ง่ายที่สุดโดยสม - 2NaC18H35O2 H2O + NaOH = + HNA (C18H35O2) 2 น้ำ stearate โซเดียมโซดาไฟ stearate โซเดียมกรดปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นจริงที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องของการสืบสวนโดยนักเคมีจำนวนมากและข้อสรุปที่มีความหลากหลายมากได้รับมาถึงที่ Chevreul ผู้บุกเบิกในการเคมีสมัยใหม่ของน้ำมันและไขมันพบว่าเป็นจำนวนเงินที่เล็ก ๆ ของอัลคาไลน์เป็นไทเท่าที่ปรากฏในสมการข้างต้นร่วมกับการก่อตัวของเกลือกรดปริมาณนาทีมากของกรดไขมันอิสระที่เหลืออยู่ในการแก้ปัญหา . Rotondi (Journ. Soc. Chem. Ind. 1885, 601) ในมืออื่น ๆ ที่คิดว่าสบู่ที่เป็นกลางในการถูกละลายในน้ำได้รับการแก้ไขเป็นพื้นฐานและเกลือของกรดอดีตละลายทั้งร้อน และน้ำเย็นหลังไม่ละลายในน้ำเย็นและละลายน้ำได้เพียงเล็กน้อยในน้ำร้อน เขาปรากฏขึ้น แต่จะได้รับการเข้าใจผิดจากข้อเท็จจริงที่ว่า oleate โซเดียมละลายในน้ำเย็นและมุมมองของเขาได้แสดงให้เห็นว่าไม่ถูกต้องโดย Krafft และสเติร์น (เบอร์ d.. Chem. Ges., 1894, 1747 และ 1755 ) ซึ่งจากการทดลองกับ palmitate โซเดียมบริสุทธิ์และ stearate ทั้งหมดยืนยันข้อสรุปมาถึงที่โดย Chevreul. ขอบเขตของความร้าวฉานที่เกิดขึ้นเมื่อสบู่ละลายในน้ำขึ้นอยู่กับลักษณะของกรดไขมันที่สบู่จะทำและยังอยู่ใน ความเข้มข้นของการแก้ปัญหา เกลือโซเดียมของกรดไขมันโกโก้อ่อนนุช (Capric, CAPROIC และกรด Caprylic) มีมากมายย่อยได้ง่ายที่สุดพวกกรดโอเลอิกและกรดไขมันจากน้ำมันฝ้ายเมล็ดจะถูกแยกตัวมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าของกรดสเตียและไขมันไขมัน กรด การเพิ่มขึ้นของการสลายตัวที่มีปริมาณน้ำที่ใช้. ดำเนินการย่อยสลายของน้ำบนสบู่ได้รับผลกระทบมากมาก [หน้า 4] โดยการปรากฏตัวของสารบางอย่างที่ละลายอยู่ในน้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกลือของแคลเซียมและแมกนีเซียม โซดาไฟออกแรงผลกระทบชะลอการทำเครื่องหมายบนจองจำเช่นเดียวกับยังเอทิลแอลกอฮอล์และ amyl และกลีเซอรอล. ผงซักฟอกการกระทำของทรัพย์สิน Soap. -ครอบงำโดยสบู่ของการลบสิ่งสกปรกเป็นหนึ่งซึ่งมันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายที่น่าพอใจ หลายทฤษฎีมากหรือมีความซับซ้อนน้อยกว่าที่ได้รับการแนะนำ แต่แม้ตอนนี้คำถามที่ไม่สามารถถือได้ว่าเป็นแก้ไข. คำอธิบายที่ยอมรับกันโดยทั่วไปก็คืออัลคาไลไทจากการโจมตีจองจำเรื่องเลี่ยนใด ๆ บนพื้นผิวที่จะทำความสะอาดและเป็นไขมัน จะละลายอนุภาคของสิ่งสกปรกจะหลวมและล้างออกได้อย่างง่ายดาย โป๊ะจัดมุมมองนี้และคิดว่ามูลค่าของสบู่ขึ้นอยู่กับความสะดวกกับที่มันส่งผลให้อัลคาไลฟรีในการแก้ปัญหาในน้ำ. ทฤษฎีนี้คือการพิจารณาโดย Hillyer (Journ. Amer. Chem. Soc. 1903, 524) อย่างไรก็ตาม จะเป็นเหตุผลมากสำหรับในขณะที่เขาชี้ให้เห็นด่างเสรีจะไกลมีแนวโน้มที่จะรวมตัวกับกรดหรือเกลือของกรดจากการที่จะได้รับการแยกออกจากกันมากกว่าที่จะกลายเป็นสบู่กลีเซอร์ไรด์ที่เป็นกลางในขณะที่ต่อไปไม่ว่ามันเยิ้ม unsaponifiable จะถูกลบออกจากสบู่ได้อย่างง่ายดายเป็นไขมัน saponifiable และอาจมีคำถามของการดำเนินการทางเคมีใด ๆ ของอัลคาไลฟรีในกรณีที่มันไม่มี แต่การโต้เถียงกับทฤษฎีอื่นที่ย่อยสลายเป็นมากขึ้นในเย็นและการแก้ปัญหาเจือจางในขณะที่ร้อนเข้มข้นโซลูชั่นสบู่ได้รับการยกย่องโดยทั่วไปว่ามีการดำเนินการที่ดีที่สุดผงซักฟอก. Rotondi (Journ. Soc. Chem. Ind. 1885, 601) เป็นของ เห็นว่าสบู่พื้นฐานซึ่งเขาเชื่อว่าจะเกิดขึ้นโดยการย่อยสลายเป็นคนเดียวที่รับผิดชอบต่อการกระทำของสบู่ผงซักฟอก, สบู่ขั้นพื้นฐานเรื่องการละลายไขมันโดยสะพอ แต่เป็นแล้วชี้ให้เห็นว่าทฤษฎีของเขาก่อตัวของสบู่พื้นฐาน เป็นที่รู้จักกันตอนนี้จะไม่ถูกต้องและข้อสรุปของเขาจึงไม่ถูกต้อง. Explan หลาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีการกล่าวว่า การใช้สบู่ที่เป็นวัดของอารยธรรมของประเทศ แต่แม้ว่านี้อาจ บางที ในวัดดีถูกต้อง ณ ปัจจุบัน การใช้สบู่ที่ไม่ได้เสมอ Co ที่มีอยู่กับอารยธรรม เพื่อตามไพลนี ( ชัยนาท ศิลปวัฒนธรรม , ยี่สิบแปด , 12 , 51 ) สบู่เป็นครั้งแรกในกรุงโรม จากประเทศเยอรมนี ได้รับการค้นพบโดย Gauls ที่ who used the product obtained by mixing goats' tallow and beech ash for giving a bright hue to the hair. In West Central Africa, moreover, the natives, especially the Fanti race, have been accustomed to wash themselves with soap prepared by mixing crude palm oil and water with the ashes of banana and plantain skins. The manufacture of soap seems to have flourished during the eighth century in Italy and Spain, and was introduced into France some five hundred years later, when factories were established at Marseilles for the manufacture of olive-oil soap. Soap does not appear to have been made in England until the fourteenth century, and the first record of soap manufacture in London is in 1524. From this time till the beginning of the nineteenth century the manufacture of soap developed very slowly, being essentially carried on by rule-of-thumb methods, but the classic researches of Chevreul on the constitution of fats at once placed the industry upon a scientific basis, and stimulated by Leblanc's discovery of a process for the commercial manufacture of caustic soda from common salt, the production of soap has advanced by leaps and bounds until it is now one of the most important of British industries.

Definition of Soap.—The word soap (Latin sapo, which is cognate with Latin sebum, tallow) appears to have been originally applied to the product obtained by treating tallow with ashes.ในความรู้สึกมันหมายถึงอย่างเคร่งครัดเคมีผสมของกรดไขมันที่มีฐานโลหะ , ความหมายซึ่งรวมถึงไม่เพียง แต่โซเดียมสเตียเรท , โอลีเอทและคลอโรฟอร์ม ซึ่งรูปแบบเป็นกลุ่มของ soaps พาณิชย์ แต่ยัง linoleates ตะกั่ว แมงกานีส ฯลฯ ใช้เป็นขนาด และเตรียมยาต่าง ๆ เช่น สารปรอท โอลีเอท hydrargyri oleatum ) โอลีเอทสังกะสีและฉาบตะกั่ว