“I never heard of something like th

“I never heard of something like that,” Wendy, closed her eyes and began slowly to tell, “Since the first moment I can remember, I’ve lived in a monastery in the Old Holy City, surrounded by high walls, with no view of the sky beyond. Everything was taught to us with hospitality by the nuns, things like reading and writing or the understanding of maps. I still remember the name of my teacher, Faria. She once gave us a book to read, it was the special introduction about the Old Holy City. There were churches in the city, monasteries, libraries, memorial halls and heroic walls, but I have never heard of a prayer Room in the city. I lived in the monastery for more than 10 years, until the accident happened…”

Wendy had already previously mentioned to Nightingale that the monastery was one day attacked by a witch and many people also died during that attack. Taking advantage of the whole chaos, Wendy was able to get out of the monastery, “Also I don’t know which witch had so much courage to dare to challenge the church alone, but she saved you at least.”

“No, Veronica, the with came from inside the church,” Wendy shook her head, “She was, like me, a member of the monastery.”

“What… do you mean?”

“The girls living in the monastery could be divided into three groups, one group consisted out of people like me, who stayed from early age in the monastery, not knowing their own origins; one were orphans who lived on the streets and were adopted by the local church and afterwards sent to the monastery; and the last group consisted out of girls sold to the church by their own parents. We were all separated by age and placed into different quarters, and even the teaching wasn’t the same. From an early age onward we learned how to recognize the words, from ten to fourteen years old we studied carols and after fourteen we were schooled in etiquette. The early classes were called the literacy class by the nuns, and the older classes were called the choir class and the ceremony class. Once we became adults we would be sent away from the monastery.

This was the first time that Nightingale heard the other speaking about this – before, Wendy had never elaborated on her experience during her life in the monastery.

“During the first few years, I could often hear other girls screaming during the night – the screams came out of the direction of the choir classes and ceremony classes. I didn’t understand what was going on until I was old enough to get into the choir classes. Then I found out that during the nights higher ranks of the church would visit the dormitory, always dragging a few girls out of their beds, and only at daybreak the next day would they be sent back. But sometimes… not all of the girls would come back again.”

Nightingale clenched her lips, of course, she clearly knew what Wendy meant.

“This kind of thing would happen once or twice a month, frequently even two days successively. Then it was the day that I was selected. It was Faria who pulled me out of the room, whispering all the while into my ear that I should just bear with it, everything would become well. I was dragged by her into the corner of the garden where a room was built halfway underground. The room was brightly lit, at one side I could see how the females of the ceremony class being tortured, there were four to five men…” Her voice slightly shook. “When they came over to me, one of the women suddenly broke out from her shackles, grabbing the man closest to her, grabbed him by the neck and killing him just like he was a chicken, easily twisting his neck.”

“She… had awakened?”Reading anywhere else than volaretranslation, you’re stealing the translator’s lifelihood.

“I do not know,” Wendy shook her head, “those men had taken off their clothes, but they still wore their God’s Stone of Retaliation around their necks, but she was still able to kill one after another. One of them she seemed to want to skin alive, tearing one limp off after another, while he was still living. The last words he said before his death were… ‘an extraordinary’. The screams of the men alerted the guards and Faria who stood outside of the room. They immediately opened the iron gate and rushed in, but the scene in front of them rooted them on the spot, while the other woman directly rushed in their direction.”

“Was she a witch?” Asked Nightingale thrilled, “Were the guards also not an opponent for her?”

“The gap was simply too great. I later learned that those guards belonged to the Army of Judges. One of them blew his whistle while the other drew his sword. However, when the first one stopped blowing his whistle, she had already stepped in front of him, and penetrated his chest with her arm. In front of her, their armors were nothing more than a thin piece of paper.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมไม่เคยได้ยินอะไรแบบนั้น" เวนดี้ปิดตาของเธอและเริ่มช้าที่จะบอก "ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมจำได้ผมเคยอาศัยอยู่ในวัดในเมืองเก่าศักดิ์สิทธิ์ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงโดยไม่มี มุมมองของท้องฟ้าเกิน ทุกอย่างที่ได้รับการสอนให้เราด้วยการต้อนรับโดยแม่ชีสิ่งที่ต้องการอ่านและการเขียนหรือความเข้าใจของแผนที่ ผมยังจำชื่อของครู Faria ของฉัน เธอเคยทำให้เรามีหนังสือเพื่ออ่านมันเป็นพิเศษเกี่ยวกับการเปิดตัวเก่าเมืองศักดิ์สิทธิ์ มีคริสตจักรในเมือง, พระราชวงศ์, ห้องสมุด, ห้องโถงที่ระลึกและผนังเป็นวีรบุรุษ แต่ฉันไม่เคยได้ยินของห้องสวดมนต์ในเมือง ฉันอาศัยอยู่ในวัดมานานกว่า 10 ปีจนเกิดอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ... "

เวนดี้ได้กล่าวไปแล้วก่อนหน้านี้ไนติงเกลที่วัดเป็นวันหนึ่งโจมตีโดยแม่มดและหลาย ๆ คนก็เสียชีวิตในระหว่างการโจมตีว่า การใช้ประโยชน์จากความสับสนวุ่นวายทั้งเวนดี้ก็สามารถที่จะได้รับจากการวัด "นอกจากนี้ผมไม่ทราบว่าแม่มดมีความกล้าหาญมากที่จะกล้าที่จะท้าทายคริสตจักรเพียงอย่างเดียว แต่เธอบันทึกไว้อย่างน้อยคุณ."

"ไม่มีเวโรนิก้า ที่มีมาจากภายในคริสตจักร "เวนดี้ส่ายหัวของเธอ" เธอเป็นเช่นฉันเป็นสมาชิกของวัด. "

" สิ่งที่คุณ ... หมายความว่าอย่างไร "

" สาวที่อาศัยอยู่ในวัดจะถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มหนึ่งประกอบด้วยจากคนอย่างผมที่อยู่จากวัยเด็กในวัดไม่ทราบว่าต้นกำเนิดของตัวเอง คนใดคนหนึ่งเด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่บนถนนและถูกนำไปใช้โดยคริสตจักรท้องถิ่นและส่งไปที่วัดหลังจากนั้น; และกลุ่มสุดท้ายประกอบด้วยจากสาวขายให้กับคริสตจักรโดยพ่อแม่ของตัวเอง เราทุกคนแยกตามอายุและวางลงในไตรมาสที่แตกต่างกันและแม้กระทั่งการเรียนการสอนก็ไม่เหมือนกัน จากอายุต้นเป็นต้นไปเราได้เรียนรู้วิธีการรับรู้คำว่า 10-14 ปีเราศึกษาคริสต์มาสและหลังสิบสี่ที่เรากำลังศึกษาในมารยาท เรียนต้นถูกเรียกว่าระดับความรู้โดยแม่ชีและเรียนเก่าที่ถูกเรียกว่านักร้องประสานเสียงชั้นและชั้นพิธี เมื่อเรากลายเป็นผู้ใหญ่ที่เราจะถูกส่งออกไปจากวัด

นี่เป็นครั้งแรกที่ไนติงเกลได้ยินคนอื่นพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ - ก่อนที่เวนดี้ไม่เคยเนื้อหาเกี่ยวกับประสบการณ์ของเธอในช่วงชีวิตของเธอในวัด

"ในช่วงไม่กี่ปีแรกที่ผมมักจะได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนอื่น ๆ ในช่วงเวลากลางคืน - เสียงกรีดร้องออกมาจากทิศทางของคณะนักร้องประสานเสียงชั้นเรียนและการเรียนพิธีมา ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งผมก็โตพอที่จะได้รับในชั้นเรียนคณะนักร้องประสานเสียง จากนั้นฉันก็พบว่าในช่วงคืนตำแหน่งที่สูงขึ้นของคริสตจักรจะไปเยี่ยมหอพักเสมอลากสาว ๆ ไม่กี่ออกมาจากห้องนอนของพวกเขาและมีเพียงในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาจะถูกส่งกลับ แต่บางครั้ง ... ไม่ได้ทั้งหมดของสาว ๆ จะกลับมาอีกครั้ง ".

ไนติงเกล clenched ริมฝีปากของเธอแน่นอนเธอรู้อย่างชัดเจนว่าหมายถึงเวนดี้

"ชนิดของสิ่งนี้จะเกิดขึ้นครั้งเดียวหรือสองครั้งต่อเดือนบ่อยแม้สองวันต่อเนื่อง จากนั้นก็จะเป็นวันที่ฉันได้รับเลือก มันเป็น Faria ที่ดึงผมออกจากห้องกระซิบทั้งหมดในขณะที่เข้าไปในหูของฉันที่ฉันก็ควรจะทนกับมันทุกอย่างจะกลายเป็นดี ฉันถูกลากเธอเข้าไปในมุมของสวนที่ห้องใต้ดินที่ถูกสร้างขึ้นครึ่งหนึ่ง ห้องพักได้รับแสงสว่างที่ด้านใดด้านหนึ่งฉันจะได้เห็นวิธีการที่หญิงของชั้นพิธีถูกทรมานมี 4-5 คน ... "เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย "เมื่อพวกเขามาให้ฉันผู้หญิงคนหนึ่งก็โพล่งออกมาจากห่วงเธอโลภคนที่ใกล้ชิดกับเธอคว้าเขาโดยคอและฆ่าเขาเหมือนเขาเป็นไก่ได้อย่างง่ายดายบิดลำคอของเขา."

"เธอ ... ได้ตื่นขึ้นมา? "อ่านได้ทุกที่อื่นมากกว่า volaretranslation คุณขโมย lifelihood แปลของ

"ผมไม่ทราบ" เวนดี้ส่ายหัวของเธอ "คนเหล่านั้นได้นำตัวออกจากเสื้อผ้าของพวกเขา แต่พวกเขายังคงสวมหินพระเจ้าของพวกเขาของการตอบโต้รอบคอของพวกเขา แต่เธอก็ยังคงสามารถที่จะฆ่าหนึ่งหลังจากที่อื่น หนึ่งของพวกเขาดูเหมือนว่าเธอจะต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ผิวฉีกหนึ่งเดินโซซัดโซเซออกหลังจากที่อื่นในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ คำพูดสุดท้ายเขากล่าวว่าก่อนที่จะตายของเขาได้ ... 'พิเศษ' เสียงกรีดร้องของมนุษย์รับการแจ้งเตือนยามและฟาเรียที่ยืนอยู่ด้านนอกของห้องพัก ทันทีที่พวกเขาเปิดประตูเหล็กและวิ่ง แต่ฉากในด้านหน้าของพวกเขาที่หยั่งรากพวกเขาในจุดในขณะที่ผู้หญิงคนอื่น ๆ รีบโดยตรงในทิศทางของพวกเขา. "

" เธอเป็นแม่มด? "ถามไนติงเกลตื่นเต้น" มียามที่ยัง ไม่ได้เป็นฝ่ายตรงข้ามกับเธอ? "

" ช่องว่างเป็นเพียงมากเกินไป ผมมารู้ทีหลังว่ายามเหล่านั้นเป็นกองทัพของผู้พิพากษา หนึ่งของพวกเขาเป่านกหวีดของเขาในขณะที่คนอื่น ๆ ชักดาบ แต่เมื่อคนแรกที่หยุดเป่านกหวีดเธอได้ก้าวแล้วในด้านหน้าของเขาและทะลุหน้าอกของเขากับแขนของเธอ ในด้านหน้าของเธอ, ชุดเกราะของพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเป็นชิ้นบาง ๆ ของกระดาษ. "