>> 1.5 THE FORMAL AND THE INFORMALA

>> 1.5 THE FORMAL AND THE INFORMAL
A key feature of the creative economy, notably in developing countries, is its deep reliance on informal cultural systems, processes and institutions. In developing countries, many creative workers, including musicians, artisans, performers, craftspeople and even professional designers and technicians, find themselves beyond the reach of official regulation and measurement. Many cultural enterprises operate “off the books”. The layer of governmental, commercial and civic institutions that is central to cultural life in advanced economies, e.g. public service broadcasters, museums, art schools, film studios, etc., is generally very thin, if not absent. Informality shapes the political economy of creative industries in developing countries, particularly as government capacity for subsidy and regulation is limited in these countries.
Collectives, micro-enterprises, vendor associations, clubs and guilds occupy the place of major cultural institutions and bureaucracies as creative agents tend to be smaller and less visible than their counterparts in the global North. These ground-level actors are less likely to interface with international arts/culture bodies or appear in the kind of data compiled by international agencies. Moreover, the intellectual property frameworks that have been central to creative industry policy in rich countries are not designed to protect many kinds of non-industrial creative endeavour, such as dance and textile design. In other words, there are often systemic asymmetries in the developing world.
What is more, a sizeable proportion of cultural production is impermanent by intent since it is designed for immediate consumption, e.g. rituals and ceremonies and accompanying cultural expressions that have both intrinsic value and a creative dimension. Such creativity cannot be framed in terms of intellectual property. To do so would be to reject understandings of the economy in which market mechanisms and trading practices are often mediated by the collective values of generosity or sharing. These values “complicate the neo-classical premises of economics regulating the transactions of everyday life cultures.”12
The link between informality, development and the creative economy is not a hard and fast rule, of course. Some developing countries are home to highly structured and extensive cultural sectors, as can be seen in the example of Bombay cinema (Bollywood) or the Latin American recording industries. Equally, developed countries are home to many creative cultures, from handicraft to hip hop, many of which are not institutionally supported and can thus be described as informal. However, given the comparatively larger scale of informality within the developing world, a global perspective inevitably requires some recalibration of policy settings and orientations. A different, indeed creative, policy approach is required for effective engagement with this sector.
The first challenge for policymakers is to obtain reliable data on cultural and creative activities. Aggregated national-level data on cultural flows, inputs and outputs do not provide the kind of information needed to understand the dynamics of cities and regions and are not always useful when mapping local creative economies. International survey data relying on responses from cultural agencies or governments are also of limited use. Cultural statistics are often patchy and unreliable as they are also designed to only measure those things that are deemed to be worth measuring, particularly to justify public funding. Hence, major creative industries in the developing world often have little visibility in international cultural-policy discussions (see case study 1.1 on Nollywood). These lacunae feed into a wider power dynamic between and within developing countries with respect to their representation in global arts and culture forums. Activities promoted at the international level, e.g. varieties of “world” music and visual art, often represent a selective sliver of the wider scene or arise as a result of brokering by connected individuals who understand the value of being captured in data and having official representation.
Given the difficulty of obtaining formal economic indicators at the local level, how can the vibrancy and scale of the creative economy be properly assessed? Unfortunately, there are no easy answers. Creative activity presents an empirical challenge as it is a universal human capacity and occurs across a very wide variety of public and private sites. Nonetheless, a few recalibrations of assessment methods can be suggested. For example, research in developing countries may benefit from contextualized, ground-level case studies, as showcased in this Report, which are often of greater use than large-scale surveys. Or, when using survey approaches, a snowballing design (the technique of using a small pool of initial informants to nominate, through their social networks, other participants who meet the eligibility criteria and could potentially contribute) may help to pick up the many unregistered creative practitioners embedded in local cultural networks. The objectives of such work need not be comprehensive mapping.
Methods that identify the connections between the informal and formal sectors will be particularly useful for policy development and analysis. These connections already span many areas relevant to creative-industry development, including training, employment and urban planning. Creative economies typically rely on inputs from both the formal and the informal sectors of the economy. By the same token, it will be important to gauge how policy initiatives aimed at fostering creative activity in informal settings may shape the way these activities evolve and feed back into the formal cultural economy.
Positive cultural policy, whether in the form of subsidy, state-funded promotion or other kinds of official support, brings cultural activity into the realm of state oversight and bureaucracy. While such support is often actively courted by cultural producers and usually benefits the individuals and organizations involved, any such intervention will, by definition, change the way in which they currently operate. This is the “variable geometry” of informal economies: as regulatory and policy boundaries move, the dynamics of formal and informal activity shift in response. Policy attention is needed at all levels of government, from the local to the transnational. As in other sectors of the economy, strategies for formalizing labour relations and other aspects of creative work are likely to have positive outcomes in terms of encouraging investment and growth. However, the complexity of cultural infrastructures around the world means that the best policy responses are not always obvious or straightforward. Where a great deal of creative activity occurs under informal conditions, targeting specific actors for subsidy or promotion may have an unwelcome “museumization” effect, converting embedded aesthetic traditions into officially sanctioned spectacle. For all these reasons, then, informal creative activities require a different kind of policy thinking. Appropriate responses and interventions will vary widely from locality to locality. We will return to these issues in subsequent chapters as we explore specific instances of creative production.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

>> 1.5 แบบทางการและไม่เป็นทางการคุณลักษณะสำคัญของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ โดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา พึ่งเป็นวัฒนธรรมระบบ กระบวนการและสถาบันที่ลึกได้ ในประเทศกำลังพัฒนา งานสร้างสรรค์หลาย รวมทั้งนักดนตรี ช่างฝีมือ นักแสดง ศิลปะ และนักออกแบบมืออาชีพแม้แต่ช่าง เทคนิค พบตัวเองไกลเกินเอื้อมแน่ระเบียบราชการและวัด องค์กรทางวัฒนธรรมในงาน "ปิดบัญชี" ชั้น ของสถาบันภาครัฐ พาณิชย์ และพลเมืองที่เป็นชีวิตวัฒนธรรมในขั้นสูง เช่นผู้ราชการ พิพิธภัณฑ์ โรงเรียนศิลปะ ฟิล์มสตูดิโอ ฯลฯ เป็นบางมากโดยทั่วไป ถ้า ไม่ขาด Informality รูปร่างเศรษฐกิจการเมืองของอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ในการพัฒนาประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นความสามารถรัฐบาลเงินสมทบและระเบียบจำกัดอยู่ในประเทศเหล่านี้รวบ จิ๋ว จำหน่ายสมาคม ชมรม และสมาคมครอบครองสถานที่สถาบันวัฒนธรรมหลักและ bureaucracies เป็นตัวแทนความคิดสร้างสรรค์มีแนวโน้มที่จะเล็ก และมองเห็นน้อยกว่าคู่ของพวกเขาในภาคเหนือส่วนกลาง แสดงระดับพื้นดินเหล่านี้มีแนวโน้ม การอินเตอร์เฟสกับเนื้อหาศิลปะวัฒนธรรมนานาชาติปรากฏในชนิดของข้อมูลที่รวบรวม โดยหน่วยงานระหว่างประเทศ นอกจากนี้ กรอบทรัพย์สินทางปัญญาที่มีศูนย์กลางอุตสาหกรรมสร้างสรรค์นโยบายประเทศรวย ถูกออกแบบมาไม่ปกป้องไม่ใช่อุตสาหกรรมสร้างสรรค์ endeavour เช่นเต้นรำและสิ่งทอการออกแบบที่หลากหลาย ในคำอื่น ๆ มีมัก asymmetries ระบบในประเทศกำลังพัฒนาอะไรคือมากขึ้น สัดส่วนของการผลิตวัฒนธรรมสำหรับผู้พิการเป็น impermanent โดยเจตนาเนื่องจากมันถูกออกแบบมาสำหรับปริมาณการใช้ได้ทันที เช่นพิธีกรรม และพิธี และมาพร้อมกับนิพจน์ทางวัฒนธรรมที่มีค่า intrinsic และมิติความคิดสร้างสรรค์ ไม่มีกรอบความคิดสร้างสรรค์เช่นในด้านทรัพย์สินทางปัญญา การจะเปลี่ยนความเข้าใจของเศรษฐกิจในตลาดซึ่งกลไกและแนวทางค้ามัก mediated โดยค่ารวมของความเอื้ออาทรหรือการร่วมกันปฏิเสธ ค่าเหล่านี้ "complicate สถานควบคุมธุรกรรมของชีวิตวัฒนธรรมเศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิก" 12เชื่อมโยง ระหว่าง informality พัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ได้กฎอย่างหนัก และรวดเร็ว แน่นอน บางประเทศกำลังพัฒนามีโครงสร้างสูง และหลากหลายวัฒนธรรมภาค สามารถเห็นตัวอย่างของภาพยนตร์บอมเบย์ (Bollywood) หรืออุตสาหกรรมบันทึกริกา เท่า ๆ กัน พัฒนาประเทศอยู่ที่บ้านของหลายวัฒนธรรมสร้างสรรค์ จากฝีมือการฮิปฮอป จำนวนมากที่จะไม่สนับสนุน institutionally และดังจะอธิบายเป็นอย่างไม่เป็นทางการ อย่างไรก็ตาม กำหนดขนาดใหญ่ดีอย่างหนึ่งของ informality ภายในประเทศกำลังพัฒนา มุมมองสากลย่อมต้อง recalibration บางการตั้งค่านโยบายและแนวการ วิธีการแตกต่าง สร้าง สรรค์จริง ๆ นโยบายจะต้องหมั้นมีประสิทธิภาพกับภาคนี้ความท้าทายแรกสำหรับผู้กำหนดนโยบายจะได้รับข้อมูลที่เชื่อถือได้ในกิจกรรมทางวัฒนธรรม และความคิดสร้างสรรค์ รวมข้อมูลระดับชาติในกระแสทางวัฒนธรรม อินพุต และมีชนิดของข้อมูลที่จำเป็นในการเข้าใจของเมืองและภูมิภาค และมักไม่มีประโยชน์เมื่อการแม็ปเศรษฐกิจสร้างสรรค์ท้องถิ่น ข้อมูลสำรวจนานาชาติอาศัยการตอบสนองจากรัฐบาลหรือหน่วยงานทางวัฒนธรรมยังมีของใช้จำกัด สถิติทางวัฒนธรรมมักรำลึก และไม่ ตามพวกเขายังได้ออกแบบมาเฉพาะ วัดสิ่งเหล่านั้นที่ถือว่ามีมูลค่าวัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องการเงินทุนของประชาชน ดังนั้น อุตสาหกรรมสร้างสรรค์ที่สำคัญในประเทศกำลังพัฒนามักจะได้เห็นน้อยอภิปรายนโยบายวัฒนธรรมนานาชาติ (ดูกรณีศึกษา 1.1 บน Nollywood) พ.ศ.2550 นี้ป้อนเข้าสู่พลังงานกว้างไดนามิกระหว่าง และภาย ในประเทศกับตัวแทนในโลกศิลปะและวัฒนธรรมฟอรั่ม กิจกรรมที่ส่งเสริมในระดับนานาชาติ เช่นพันธุ์เพลง "โลก" และทัศนศิลป์ มักแสดง sliver เลือกของฉากกว้าง หรือเกิดขึ้นจาก brokering โดยเชื่อมต่อบุคคลที่เข้าใจถึงคุณค่าของการจับภาพในข้อมูลและมีตัวแทนทาง ได้รับความยากลำบากของการได้รับอย่างเป็นทางการชี้วัดทางเศรษฐกิจในระดับท้องถิ่น วิธีสามารถสัมผัสและขนาดของเศรษฐกิจสร้างสรรค์จะถูกประเมิน อับ มีคำตอบไม่ง่าย กิจกรรมสร้างสรรค์นำเสนอความท้าทายการรวม ตามกำลังสากลมนุษย์ และเกิดขึ้นในหลากหลายของสาธารณะ และส่วนตัว กระนั้น recalibrations กี่วิธีประเมินสามารถแนะนำ ตัวอย่าง งานวิจัยในประเทศกำลังพัฒนาอาจได้รับประโยชน์จาก ระดับพื้นดิน contextualized กรณีศึกษา เป็นอย่านี้รายงาน ซึ่งมักใช้มากขึ้นกว่าการสำรวจขนาดใหญ่ หรือ เมื่อใช้วิธีสำรวจ ออกแบบ snowballing (เทคนิคการใช้สระว่ายน้ำขนาดเล็กของคุณค่าเริ่มต้นในการเสนอชื่อ ผ่านเครือข่ายสังคม ร่วมที่ตรงกับเงื่อนไขมีคุณสมบัติเหมาะสม และอาจนำ) อาจช่วยให้รับผู้โดยสารจำนวนมาก unregistered ผู้สร้างสรรค์ที่ฝังตัวอยู่ในเครือข่ายทางวัฒนธรรมท้องถิ่นได้ วัตถุประสงค์ของงานดังกล่าวจำเป็นแผนที่ครอบคลุมวิธีการที่ระบุการเชื่อมต่อระหว่างภาคไม่เป็นทางการ และอย่างเป็นทางการ จะมีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับการพัฒนานโยบายและการวิเคราะห์ เชื่อมต่อเหล่านี้ครอบคลุมหลายพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาอุตสาหกรรมความคิดสร้างสรรค์ ฝึกอบรม จ้างงาน และการวางผังเมืองแล้ว เศรษฐกิจสร้างสรรค์โดยทั่วไปอาศัยอินพุตจากทั้งแบบทางการและภาคเศรษฐกิจไม่เป็นทางการ โดย token เดียวกัน มันจะมีความสำคัญจะวัดว่ามุ่งทำนุบำรุงกิจกรรมสร้างสรรค์ในการตั้งค่าเป็นการริเริ่มนโยบายอาจรูปแบบ กิจกรรมเหล่านี้พัฒนา และอาหารกลับเข้าสู่เศรษฐกิจวัฒนธรรมอย่างเป็นทางการนโยบายวัฒนธรรมบวก ในรูปแบบของเงินสมทบ รัฐสนับสนุนส่งเสริม หรือสนับสนุนอย่างเป็นทางการ ชนิดอื่นนำกิจกรรมทางวัฒนธรรมในขอบเขตของการกำกับดูแลของรัฐและระบบราชการ สนับสนุนดังกล่าวเป็น courted อย่างบ่อยครั้ง โดยผู้ผลิตวัฒนธรรม และมักจะได้รับประโยชน์บุคคลและองค์กรที่เกี่ยวข้อง แทรกแซงดังกล่าวจะ โดยนิยาม เปลี่ยนวิธีที่พวกเขากำลังดำเนินการ นี่คือ "เรขาคณิตผันแปร" ของประเทศเป็น: เป็นระเบียบ และขอบเขตของนโยบายย้าย กะของกิจกรรมอย่างเป็นทางการ และไม่เป็นทางการในการตอบสนอง จำเป็นต้องมีความสนใจนโยบายรัฐบาล จากท้องถิ่นเพื่อการข้ามชาติทุกระดับ ในภาคอื่น ๆ ของเศรษฐกิจ กลยุทธ์สำหรับ formalizing แรงงานสัมพันธ์และด้านอื่น ๆ ของงานสร้างสรรค์มีแนวโน้มที่มีผลบวกสนับสนุนให้ลงทุนและการเจริญเติบโต อย่างไรก็ตาม ความซับซ้อนของโครงสร้างพื้นฐานวัฒนธรรมโลกหมายความ ว่า การตอบสนองนโยบายสุดมักไม่ชัดเจน หรือตรงไปตรงมา ซึ่งกิจกรรมสร้างสรรค์มากเกิดขึ้นภายใต้เงื่อนไขที่ไม่เป็นทางการ กำหนดเป้าหมายแสดงเฉพาะเงินสมทบหรือส่งเสริมอาจมีผลกระทบไม่ "museumization" แปลงประเพณีฝังสุนทรียะเป็นปรากฏการณ์ที่มีอนุมัติอย่างเป็นทางการ เหตุผลทั้งหมดเหล่านี้ แล้ว เป็นกิจกรรมที่สร้างสรรค์ต้องคิดนโยบายชนิดอื่น ตอบสนองที่เหมาะสมและการรักษาจะแตกต่างอย่างกว้างขวางจากท้องถิ่นเพื่อท้องถิ่น เราจะกลับไปในบทต่อ ๆ ไปเท่าที่เราสำรวจอินสแตนซ์เฉพาะของผลิตสร้างสรรค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

>> 1.5
ระบบและนอกระบบคุณลักษณะที่สำคัญของเศรษฐกิจสร้างสรรค์สะดุดตาในประเทศกำลังพัฒนาเป็นความเชื่อมั่นลึกเกี่ยวกับระบบทางวัฒนธรรมทางการกระบวนการและสถาบันการศึกษา ในประเทศกำลังพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ของคนงานจำนวนมากรวมทั้งนักดนตรีช่างฝีมือนักแสดงช่างฝีมือและแม้กระทั่งนักออกแบบมืออาชีพและช่างเทคนิคพบว่าตัวเองไกลเกินเอื้อมของการควบคุมอย่างเป็นทางการและการวัด ผู้ประกอบการทางวัฒนธรรมที่หลายคนทำงาน "จากหนังสือ" ชั้นของภาครัฐสถาบันการค้าและประชาสังคมที่เป็นศูนย์กลางชีวิตทางวัฒนธรรมในประเทศขั้นสูงเช่นการแพร่ภาพกระจายเสียงบริการสาธารณะพิพิธภัณฑ์โรงเรียนสอนศิลปะสตูดิโอภาพยนตร์และอื่น ๆ โดยทั่วไปบางมากหากไม่ได้ขาด เป็นกันเองรูปร่างการเมืองเศรษฐกิจของอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ในประเทศกำลังพัฒนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถในการที่รัฐบาลได้รับเงินอุดหนุนและการควบคุมจะถูก จำกัด ในประเทศเหล่านี้.
สหกรณ์ผู้ประกอบการขนาดเล็กสมาคมผู้ผลิตสโมสรและสมคมครอบครองสถานที่ของสถาบันทางวัฒนธรรมที่สำคัญและธิปไตยเป็นตัวแทนความคิดสร้างสรรค์ มีแนวโน้มที่จะมีขนาดเล็กและสามารถมองเห็นได้น้อยกว่าคู่ของพวกเขาในภาคเหนือทั่วโลก เหล่านักแสดงระดับพื้นดินมีโอกาสน้อยที่จะติดต่อกับต่างประเทศศิลปะ / วัฒนธรรมร่างกายหรือปรากฏในชนิดของข้อมูลที่รวบรวมโดยหน่วยงานระหว่างประเทศ นอกจากนี้ยังมีกรอบในทรัพย์สินทางปัญญาที่เคยเป็นศูนย์กลางของนโยบายอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ในประเทศที่อุดมไปด้วยไม่ได้ออกแบบมาเพื่อปกป้องหลายชนิดที่ไม่พยายามอุตสาหกรรมความคิดสร้างสรรค์เช่นการเต้นรำและการออกแบบสิ่งทอ ในคำอื่น ๆ มักจะมีความไม่เท่าเทียมกันในระบบในประเทศกำลังพัฒนา.
อะไรคือสิ่งที่เป็นสัดส่วนใหญ่ของการผลิตทางวัฒนธรรมเป็นอนิจจังโดยเจตนาเพราะมันถูกออกแบบมาเพื่อการบริโภคได้ทันทีเช่นพิธีกรรมและพิธีและการแสดงออกทางวัฒนธรรมประกอบที่มีทั้งคุณค่าและ มิติความคิดสร้างสรรค์ ความคิดสร้างสรรค์ดังกล่าวไม่สามารถกรอบในแง่ของทรัพย์สินทางปัญญา ที่จะทำเช่นนั้นจะปฏิเสธความเข้าใจของเศรษฐกิจที่กลไกตลาดและการซื้อขายเป็นผู้ไกล่เกลี่ยโดยมักจะค่าโดยรวมของความเอื้ออาทรหรือใช้งานร่วมกัน ค่าเหล่านี้ "ซับซ้อนสถานนีโอคลาสสิกของการควบคุมการทำธุรกรรมทางเศรษฐศาสตร์ของวัฒนธรรมในชีวิตประจำวัน." 12
เชื่อมโยงระหว่างกันเองพัฒนาและเศรษฐกิจสร้างสรรค์ไม่ได้เป็นกฎอย่างหนักและรวดเร็วของหลักสูตร บางประเทศกำลังพัฒนาเป็นบ้านภาควัฒนธรรมโครงสร้างสูงและกว้างขวางที่สามารถมองเห็นในตัวอย่างของภาพยนตร์อินเดีย (Bollywood) หรืออุตสาหกรรมการบันทึกละตินอเมริกัน พอ ๆ กันประเทศที่พัฒนาแล้วเป็นบ้านวัฒนธรรมที่สร้างสรรค์มากจากฝีมือการฮิปฮอปจำนวนมากที่ไม่ได้รับการสนับสนุนโดยสถาบันและทำให้สามารถอธิบายเป็นทางการ แต่ให้ขนาดเมื่อเทียบกับขนาดใหญ่ของความเป็นกันเองในโลกกำลังพัฒนามุมมองของโลกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ต้อง recalibration การตั้งค่านโยบายและแนวบาง ที่แตกต่างกันแน่นอนความคิดสร้างสรรค์แนวทางนโยบายเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการมีส่วนร่วมที่มีประสิทธิภาพกับภาคนี้.
ความท้าทายครั้งแรกสำหรับผู้กำหนดนโยบายคือการได้รับข้อมูลที่น่าเชื่อถือเกี่ยวกับกิจกรรมทางวัฒนธรรมและความคิดสร้างสรรค์ ข้อมูลระดับชาติที่รวบรวมเกี่ยวกับกระแสวัฒนธรรมปัจจัยการผลิตและผลไม่ให้ชนิดของข้อมูลที่จำเป็นในการทำความเข้าใจพลวัตของเมืองและภูมิภาคและไม่ได้เสมอประโยชน์เมื่อการทำแผนที่ความคิดสร้างสรรค์เศรษฐกิจท้องถิ่น ข้อมูลการสำรวจระหว่างประเทศอาศัยการตอบสนองจากหน่วยงานทางวัฒนธรรมหรือรัฐบาลนอกจากนี้ยังมีการใช้งานที่ จำกัด สถิติวัฒนธรรมมักจะเป็นหย่อมและไม่น่าเชื่อถือขณะที่พวกเขายังได้รับการออกแบบเฉพาะวัดสิ่งเหล่านั้นที่จะถือว่ามีมูลค่าการวัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะปรับเงินทุนสาธารณะ ดังนั้นอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์ที่สำคัญในประเทศกำลังพัฒนามักจะมีการแสดงผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการอภิปรายนโยบายทางวัฒนธรรมระหว่างประเทศ (ดูกรณีศึกษา 1.1 ใน Nollywood) lacunae เหล่านี้ป้อนเข้าสู่อำนาจแบบไดนามิกที่กว้างขึ้นภายในและระหว่างประเทศกำลังพัฒนาที่เกี่ยวกับการเป็นตัวแทนของพวกเขาในศิลปะระดับโลกและฟอรั่มวัฒนธรรม กิจกรรมการส่งเสริมการลงทุนในระดับนานาชาติเช่นสายพันธุ์ของ "โลก" ดนตรีและศิลปะภาพมักจะเป็นตัวแทนของเศษไม้ที่เลือกของฉากกว้างขึ้นหรือเกิดขึ้นเป็นผลมาจากสภาวการณ์โดยบุคคลที่เกี่ยวโยงกันที่เข้าใจคุณค่าของการถูกจับกุมในข้อมูลและมีการแสดงอย่างเป็นทางการ .
ได้รับความยากลำบากของการได้รับอย่างเป็นทางการชี้วัดทางเศรษฐกิจในระดับท้องถิ่นที่วิธีการที่สามารถสั่นสะเทือนและขนาดของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ได้รับการประเมินถูกต้องหรือไม่ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีคำตอบที่ง่าย กิจกรรมสร้างสรรค์นำเสนอความท้าทายเชิงประจักษ์มันเป็นความสามารถของมนุษย์ที่เป็นสากลและเกิดขึ้นในหลากหลายมากของเว็บไซต์ภาครัฐและเอกชน อย่างไรก็ตามเป็น recalibrations ไม่กี่วิธีการประเมินสามารถแนะนำ ยกตัวอย่างเช่นการวิจัยในประเทศกำลังพัฒนาอาจได้รับประโยชน์จากบริบท, ระดับพื้นดินกรณีศึกษาเช่นการจัดแสดงในรายงานนี้ซึ่งมักจะมีการใช้มากขึ้นกว่าการสำรวจขนาดใหญ่ หรือเมื่อมีการใช้วิธีการสำรวจออกแบบ Snowballing (เทคนิคของการใช้สระว่ายน้ำเล็ก ๆ ของข้อมูลเริ่มต้นที่จะเสนอชื่อผ่านเครือข่ายทางสังคมของพวกเขาคนอื่น ๆ ที่ตรงกับเกณฑ์และอาจจะมีส่วนร่วม) อาจช่วยในการรับจำนวนมากที่ไม่ได้จดทะเบียนสร้างสรรค์ ผู้ปฏิบัติงานที่ฝังอยู่ในเครือข่ายทางวัฒนธรรมในท้องถิ่น โดยมีวัตถุประสงค์ของการทำงานดังกล่าวไม่จำเป็นต้องทำแผนที่ที่ครอบคลุม.
วิธีการที่สามารถระบุการเชื่อมต่อระหว่างภาคทางการและเป็นทางการจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับการพัฒนานโยบายและการวิเคราะห์ เชื่อมต่อเหล่านี้ครอบคลุมอยู่แล้วหลายพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ในอุตสาหกรรมรวมทั้งการฝึกอบรมการจ้างงานและการวางผังเมือง เศรษฐกิจสร้างสรรค์มักจะพึ่งพาปัจจัยการผลิตจากทั้งที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการในภาคของเศรษฐกิจ ในทำนองเดียวกันก็จะเป็นสิ่งสำคัญที่จะวัดว่านโยบายที่มุ่งสนับสนุนให้เกิดกิจกรรมสร้างสรรค์ในการตั้งค่าที่ไม่เป็นทางการอาจรูปร่างวิธีที่กิจกรรมเหล่านี้มีวิวัฒนาการและอาหารกลับเข้ามาในระบบเศรษฐกิจวัฒนธรรมอย่างเป็นทางการ.
นโยบายทางวัฒนธรรมในเชิงบวกไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบของเงินอุดหนุนของรัฐ โปรโมชั่น -funded หรือชนิดอื่น ๆ ของการสนับสนุนอย่างเป็นทางการนำกิจกรรมทางวัฒนธรรมเข้าไปในดินแดนของการกำกับดูแลของรัฐและระบบราชการ ในขณะที่การสนับสนุนดังกล่าวมักจะแข็งขันติดพันผลิตทางวัฒนธรรมและมักจะเป็นประโยชน์ต่อบุคคลและองค์กรที่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ การแทรกแซงดังกล่าวจะโดยความหมายเปลี่ยนวิธีการในการที่พวกเขากำลังดำเนินการ นี่คือ "ตัวแปรเรขาคณิต" เศรษฐกิจนอกระบบ: เป็นขอบเขตกฎระเบียบและนโยบายการย้ายการเปลี่ยนแปลงของการเปลี่ยนแปลงกิจกรรมอย่างเป็นทางการและในการตอบสนอง นโยบายความสนใจเป็นสิ่งจำเป็นในทุกระดับของรัฐบาลจากท้องถิ่นเพื่อข้ามชาติ ในขณะที่ภาคอื่น ๆ ของเศรษฐกิจกลยุทธ์สำหรับการอย่างเป็นทางการแรงงานสัมพันธ์และด้านอื่น ๆ ของงานสร้างสรรค์ที่มีแนวโน้มที่จะมีผลในเชิงบวกในแง่ของการส่งเสริมการลงทุนและการเจริญเติบโต แต่ความซับซ้อนของโครงสร้างพื้นฐานทางวัฒนธรรมทั่วโลกซึ่งหมายความว่าการตอบสนองนโยบายที่ดีที่สุดที่ไม่เคยเห็นได้ชัดหรือตรงไปตรงมา ในกรณีที่การจัดการที่ดีของกิจกรรมสร้างสรรค์ที่เกิดขึ้นภายใต้เงื่อนไขที่ทางการกำหนดเป้าหมายที่เฉพาะเจาะจงสำหรับนักแสดงเงินอุดหนุนหรือโปรโมชั่นอาจมีไม่พอใจ "museumization" ผลการแปลงฝังประเพณีความงามเข้าสู่ปรากฏการณ์ทำนองคลองธรรมอย่างเป็นทางการ ด้วยเหตุผลเหล่านี้แล้วกิจกรรมที่สร้างสรรค์ทางการต้องใช้ชนิดที่แตกต่างของความคิดนโยบาย การตอบสนองที่เหมาะสมและการแทรกแซงจะแตกต่างกันจากท้องถิ่นเพื่อท้องถิ่น เราจะกลับไปที่ปัญหาเหล่านี้ในบทต่อมาในขณะที่เราสำรวจกรณีที่เฉพาะเจาะจงของการผลิตความคิดสร้างสรรค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

> > 1.5 เป็นทางการและไม่เป็นทางการ
เป็นคุณสมบัติที่สำคัญของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ โดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา มีการลึกของวัฒนธรรมระบบนอกระบบ กระบวนการ และสถาบัน ในการพัฒนาประเทศ คนงานสร้างสรรค์มากมาย อาทิ นักดนตรี ศิลปิน นักแสดง และแม้กระทั่ง craftspeople , นักออกแบบมืออาชีพและช่างเทคนิคค้นหาตัวเองเกินเอื้อมของระเบียบราชการและการวัด องค์กรทางวัฒนธรรมหลายงาน " ปิดหนังสือ " ชั้นของรัฐพาณิชย์ และเทศบาลสถาบันที่เป็นศูนย์กลางชีวิตวัฒนธรรมในประเทศสูง เช่น บริการประชาชนประกาศ , พิพิธภัณฑ์ศิลปะ , โรงเรียน , สตูดิโอ , ภาพยนตร์ ฯลฯ โดยทั่วไปจะบางมาก ถ้าไม่ขาดความเป็นกันเองรูปร่างการเมืองเศรษฐกิจของอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ในการพัฒนาประเทศ โดยรัฐบาลอุดหนุน และการควบคุมความสามารถถูก จำกัด ในประเทศเหล่านี้ .
สหกรณ์วิสาหกิจ , สมาคม , ผู้ขายคลับและกิลด์ที่ครอบครองสถานที่ของสถาบันวัฒนธรรมหลัก และการปกครองอย่างสร้างสรรค์ตัวแทนมีแนวโน้มที่จะมีขนาดเล็กลง และสามารถมองเห็นได้น้อยกว่าคู่ของพวกเขาในภาคเหนือ ) นักแสดงระดับพื้นดินเหล่านี้มีโอกาสน้อยที่จะติดต่อกับร่างกายศิลปะ / วัฒนธรรมนานาชาติ หรือปรากฏในชนิดของข้อมูลที่รวบรวมจากหน่วยงานระหว่างประเทศ นอกจากนี้ทรัพย์สินทางปัญญาที่ได้รับนโยบายกรอบกลางอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ในประเทศที่ร่ำรวยไม่ได้ถูกออกแบบเพื่อปกป้องหลายชนิดไม่อุตสาหกรรมสร้างสรรค์ความพยายามเช่นการเต้นรำและการออกแบบสิ่งทอ . ในคำอื่น ๆที่มักจะมีกลุ่มนั่นในโลกพัฒนา .
อะไรเพิ่มเติมสัดส่วนของการผลิตขนาดใหญ่ทางวัฒนธรรมเป็นอนิจจัง ด้วยเจตนา เนื่องจากมันถูกออกแบบมาเพื่อการบริโภคทันที เช่น พิธีกรรมและพิธีประกอบวัฒนธรรมการแสดงออกที่มีทั้งคุณค่า และมิติที่สร้างสรรค์ ความคิดสร้างสรรค์ดังกล่าวไม่สามารถถูกใส่ร้ายในเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาการทำเช่นนั้นจะปฏิเสธความเข้าใจในกลไกของตลาดและเศรษฐกิจ ซึ่งการซื้อขายมักจะ ) โดยค่ารวมของความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่หรือแบ่งปัน ค่าเหล่านี้ซับซ้อน นีโอคลาสสิก สถานที่ของเศรษฐศาสตร์ควบคุมธุรกรรมของวัฒนธรรมชีวิตทุกวัน " 12
เชื่อมโยงระหว่างความสบายและการพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ไม่ได้เป็นกฎที่ยาก และรวดเร็วแน่นอน บางประเทศพัฒนามีบ้านสูงโครงสร้างภาควัฒนธรรมและกว้างขวาง โดยจะเห็นได้จากตัวอย่างของบอมเบย์ โรงภาพยนตร์ ( Bollywood ) หรือละตินอเมริกันบันทึกอุตสาหกรรม เท่าเทียมกัน ประเทศที่พัฒนา มีบ้านวัฒนธรรมสร้างสรรค์มากมาย จากฝีมือการฮิปฮอปมาก ซึ่งไม่ institutionally สนับสนุนและดังนั้นจึงสามารถอธิบายเป็นอย่างไม่เป็นทางการ อย่างไรก็ตามให้เปรียบเทียบขนาดใหญ่ความเป็นกันเองในประเทศที่กำลังพัฒนา มุมมองทั่วโลกย่อมต้องมี recalibration การตั้งค่านโยบาย และการอบรม แตกต่างกันจริงๆสร้างสรรค์เชิงนโยบายที่มีประสิทธิภาพเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการมีส่วนร่วมกับภาคนี้ ความท้าทายครั้งแรกของเอเชีย
คือการได้รับข้อมูลที่เชื่อถือได้เกี่ยวกับวัฒนธรรมและกิจกรรมสร้างสรรค์รวมข้อมูลระดับชาติในกระแสวัฒนธรรม อินพุตและเอาต์พุตที่ไม่ได้ให้ชนิดของข้อมูลที่จำเป็นในการเข้าใจพลวัตของเมืองและภูมิภาคและจะไม่เสมอประโยชน์เมื่อการทำแผนที่เศรษฐกิจสร้างสรรค์ท้องถิ่น ระหว่างการสำรวจข้อมูลโดยอาศัยการตอบสนองจากหน่วยงานทางวัฒนธรรม หรือ รัฐบาลยังใช้จำกัดสถิติทางวัฒนธรรมมักจะเป็นหย่อมๆและไม่น่าเชื่อถือเท่าที่พวกเขาจะออกแบบมาเพื่อเพียงมาตรการเหล่านั้นถือว่าคุ้มวัด โดยเฉพาะเรื่องเงินทุนสาธารณะ ดังนั้น สาขาอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ในประเทศกำลังพัฒนามักจะมีการแสดงเล็ก ๆน้อย ๆในการอภิปรายนโยบายวัฒนธรรมนานาชาติ ( ดูกรณีศึกษา 1.1 ในโนลิวูด )กรุงเทพมหานคร อาหารเหล่านี้เป็นพลังงานแบบไดนามิกที่กว้างขึ้นระหว่างและภายในการพัฒนาประเทศด้วยการเป็นตัวแทนของพวกเขาในศิลปะสากลและเวทีวัฒนธรรม กิจกรรมส่งเสริมในระดับสากล เช่น พันธุ์ของ " โลก " เพลงและทัศนศิลป์ศิลปะมักจะเป็นตัวแทนของซิลเวอร์เลือกฉากที่กว้างขึ้นหรือเกิดขึ้นเป็นผลของนายหน้าโดยเชื่อมต่อกับบุคคลที่เข้าใจคุณค่าของการบันทึกข้อมูล และมีตัวแทนอย่างเป็นทางการ
ได้รับความยากลำบากของการได้รับตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจอย่างเป็นทางการในระดับท้องถิ่นได้อย่างไร ชีวิตชีวา และขนาดของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ได้อย่างถูกต้องประเมิน ? ขออภัยมันไม่มีคำตอบที่ง่าย กิจกรรมสร้างสรรค์ นำเสนอความท้าทายเชิงประจักษ์เป็นสากลของมนุษย์และเกิดขึ้นทั่วความจุหลากหลายมากของรัฐและเอกชนต่างๆ อย่างไรก็ตาม ไม่กี่ recalibrations วิธีการประเมินจะแนะนำ ตัวอย่างเช่นการวิจัยในประเทศกำลังพัฒนาอาจได้รับประโยชน์จาก contextualized พื้นดินระดับกรณีศึกษาที่แสดงในรายงานนี้ซึ่งมักจะใช้มากกว่าการสำรวจขนาดใหญ่ หรือถ้าใช้วิธีการสำรวจเป็น snowballing การออกแบบ ( เทคนิคของการใช้สระว่ายน้ำขนาดเล็กของข้อมูลเบื้องต้นเพื่อเสนอผ่านเครือข่ายทางสังคมของพวกเขาผู้เข้าร่วมอื่นๆที่ตอบสนองเกณฑ์สิทธิและอาจมีส่วนร่วม ) อาจช่วยรับมากมายไม่สร้างสรรค์ ประกอบอยู่ในเครือข่ายวัฒนธรรมท้องถิ่น วัตถุประสงค์ของงานนั้นไม่ต้องทำแผนที่อย่างละเอียด
วิธีการระบุการเชื่อมต่อระหว่างภาคเศรษฐกิจไม่เป็นทางการและเป็นทางการ จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการพัฒนานโยบายและการวิเคราะห์การเชื่อมต่อเหล่านี้ได้ครอบคลุมหลายพื้นที่ ที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ ได้แก่ การฝึกอบรม การจ้างงาน และการวางแผนเมือง เศรษฐกิจสร้างสรรค์มักจะพึ่งพาปัจจัยการผลิตจากทั้งอย่างเป็นทางการและไม่เป็นทางการของภาคเศรษฐกิจ โดย token เดียวกันมันจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะวัดว่าริเริ่มนโยบายที่มุ่งการสร้างสรรค์กิจกรรมในการตั้งค่าทางการอาจรูปร่างวิธีที่กิจกรรมเหล่านี้มีวิวัฒนาการ และดึงกลับเข้าสู่วัฒนธรรมเศรษฐกิจอย่างเป็นทางการ
นโยบายวัฒนธรรมบวก ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบของเงินอุดหนุน รัฐสนับสนุนส่งเสริมหรือชนิดอื่น ๆของการสนับสนุนอย่างเป็นทางการ ทำให้กิจกรรมทางวัฒนธรรมในดินแดนของการกำกับดูแลของรัฐ และระบบราชการในขณะที่การสนับสนุนดังกล่าวมักจะกระตือรือร้นเกี้ยวพาราสี โดยผลิตทางวัฒนธรรม และมักจะเป็นประโยชน์บุคคลและองค์กรที่เกี่ยวข้องใด ๆ เช่น การแทรกแซงจะโดยความหมายเปลี่ยนวิธีการที่พวกเขากำลังใช้ นี่คือ " เรขาคณิตตัวแปร " ของเศรษฐกิจนอกระบบ เป็นข้อบังคับและขอบเขตย้ายนโยบายพลวัตของกิจกรรมที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการ Shift ในการตอบสนองความสนใจนโยบายเป็นสิ่งจำเป็นที่ทุกระดับของรัฐบาล จากท้องถิ่นสู่ข้ามชาติ ในภาคอื่นๆ ของเศรษฐกิจ และกลยุทธ์ formalizing แรงงานสัมพันธ์และด้านอื่น ๆของงานสร้างสรรค์มีแนวโน้มที่จะได้ผลลัพธ์ที่เป็นบวกในแง่ของการส่งเสริมการลงทุนและการเติบโต อย่างไรก็ตามความซับซ้อนของโครงสร้างพื้นฐานทางวัฒนธรรมทั่วโลกหมายความว่าการตอบสนองนโยบายที่ดีที่สุดจะไม่ชัดหรือตรงไปตรงมา ที่การจัดการที่ดีของกิจกรรมสร้างสรรค์เกิดขึ้นภายใต้เงื่อนไขที่เป็นเป้าหมายที่เฉพาะเจาะจงสำหรับเงินอุดหนุนหรือส่งเสริมนักแสดงอาจจะไม่พอใจ " museumization " ผลการแปลงความงามประเพณีเข้าฝังตัวถูกกำหนดปรากฏการณ์ด้วยเหตุผลทั้งหมดเหล่านี้แล้ว กิจกรรมสร้างสรรค์นอกต้องใช้ชนิดที่แตกต่างของการคิดนโยบาย การตอบสนองที่เหมาะสมและการแทรกแซงจะแตกต่างกันอย่างกว้างขวางจากท้องถิ่นเพื่อท้องถิ่น เราจะกลับไปที่ประเด็นเหล่านี้ในบทต่อมาที่เราศึกษากรณีเฉพาะการผลิตสร้างสรรค์