I will leave I Kinda Came to Anothe

I will leave I Kinda Came to Another World alone for a little to see if anyone wants to pick it up. This is another teaser.

Author Note: This is a Fantasy.
This story will generally advance by the main character’s first-person perspective.

※Fantasy, Harem, and Double Standards are to be included. Readers with an aversion to such material are advised to turn back. (ED Note: Double Standard: It’s where you have a certain standard, but apply it unfairly or unevenly across groups. For example, it’s fair to give cookies to everyone, but you let the girls have more. It’s fair for everyone to pay taxes, but you’re okay with having your friends not pay.)

Prologue

The one I faced in the mansion’s courtyard was my sister.

A perfect existence.

If someone out there were to be completely loved by god, it would probably be someone like her.

(Why did it come to this)

I hold my breath, and gripped the sabre I held in one arm with both of my hands. The tip of it was shaking.

It wasn’t just fatigue. The emotion of fear was also apparent in the blade.

“Hah, hah…”

The sabre in my hands was real. My sister’s rapier was real as well. For us to be seriously going at each other with weapons, I never would have thought it sane.

However, the one to propose this duel was, undoubtedly, her.

Wearing a dress, she spoke as she looked at me without any interest.

“Are you still going to continue this, onii-sama?”

While she called me onii-sama now, she usually doesn’t even call my name. ‘You,’ ‘that thing,’ and other such phrases were how she usually referred to me.

But no one in the surroundings ever found fault in that.

She wore an ivory-colored dress and red shoes. Even though we were both exchanging slashes, unlike me, she wasn’t sweating at all.

As if she was going to head off somewhere formal, her outfit was well in order. The rapier that sister held in her hands was an article made by a skilled craftsman.

It was adorned with ornaments, and the hilt was inlaid with a yellow orb. The gem that couldn’t be made anymore in the current era was a special tool that brings forth special Skills.

The rapier it had been inserted into was a Magic Item, a weapon called a Magic Sword. It was a rare good that couldn’t be bought even with a hundred gold coins.

With the sword in hand as a mismatch with her appearance, my sister’s standing figure was in a mess.

This year, she was to turn thirteen. Flowing, golden hair waved on her head. Her figure was, unbefitting of her age, quite voluptuous.

Her blue eyes stared at me coldly.

Chills raced down my spine.

Scary. I wanted to run. But I could not.

“Not yet. We’re not done yet!”

I forcefully contained my fear and stepped forward.

I had faith in my well-trained sword skills. I was confident that I wouldn’t even lose to adults.

The Walt Family… in order to succeed our noble household, I received severe training from a young age. I was confident in my blade.

But…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมจะออกผมนะมาไปอีกโลกหนึ่งเดียวสำหรับน้อยที่จะดูถ้าใครต้องการเลือกตั้ง ทีเซอร์อื่นได้หมายเหตุผู้เขียน: นี้เป็นจินตนาการเรื่องนี้จะล่วงหน้าโดยทั่วไปตามมุมมองของตัวละครหลักคนแรก※Fantasy ฮาเร็ม และสองมาตรฐานที่จะรวม กับมี aversion ไปนั้นควรที่จะหันหลังกลับ (หมายเหตุของ ED: สองมาตรฐาน: เป็นที่ที่คุณจะมีแต่ในมาตรฐาน บางที่ใช้อย่างไม่เป็นธรรม หรือวดปข้ามกลุ่ม เช่น ยุติธรรมให้คุกกี้ทุกคน แต่คุณให้หญิงที่มีมากขึ้น มันเป็นธรรมสำหรับทุกคนที่จะจ่ายภาษี แต่คุณจะยอมกับการมีเพื่อนที่ไม่จ่าย)บทนำหนึ่งผมประสบในลานของแมนชั่นเป็นน้องสาวของฉันดำรงอยู่ที่สมบูรณ์แบบถ้าคนที่มีรักพระเจ้าอย่างสมบูรณ์ มันก็อาจจะมีคนเช่นเธอ(ทำไมไม่มันมานี้)ผมกลั้นลมหายใจของฉัน และพิพากษาสม.ผมจัดแขนข้างหนึ่งกับทั้งสองมือของฉัน แก้ไขการสั่นของมันมันไม่ได้เพียงความเมื่อยล้า อารมณ์ความกลัวก็ยังชัดเจนในใบมีด"ไร ไร..."สม.มือถูกจริง ดาบของน้องเป็นจริงเช่นกัน สำหรับเราที่จะเป็นไปอย่างจริงจังกัน ด้วยอาวุธ ฉันไม่เคยจะคิดว่า มันมีสติอย่างไรก็ตาม หนึ่งที่เสนอนี้ดวลได้ ไม่ต้องสงสัย เธอใส่ชุด เธอพูดเป็นเธอมองที่ฉันโดยไม่สนใจใด ๆ"ท่านยังคงไปต่อไปนี้ onii จา? "ในขณะที่เธอเรียกว่าฉัน onii จาตอนนี้ เธอมักจะไม่ได้เรียกชื่อของฉัน 'คุณ 'สิ่งที่ และอื่น ๆ วลีดังกล่าว ว่าเธอจะเรียกฉันแต่ไม่มีใครในบริเวณโดยรอบเคยพบข้อบกพร่องที่เธอสวมรองเท้าสีแดงและมีชุดสีงาช้าง แม้ว่าเราได้ทั้งสองแลกเปลี่ยนเครื่องหมายทับ ซึ่งแตกต่างจากฉัน เธอไม่ได้เหงื่อออกเลยว่าเธอกำลังจะไปที่ใดที่หนึ่งทางหัว ชุดของเธอได้ในใบสั่ง บทความที่ทำ โดยช่างฝีมือดาบที่พี่จัดขึ้นในมือของเธอได้มันถูกประดับไป ด้วยเครื่องประดับ และให้ด้ามจับถูกฝัง ด้วยเป็นดวงสีเหลือง พลอยที่ไม่ทำอีกต่อไปในยุคปัจจุบันมีเครื่องมือพิเศษที่นำเสนอทักษะพิเศษดาบได้ถูกแทรกลงในสินค้า มหัศจรรย์ อาวุธเรียกว่าดาบวิเศษได้ มันเป็นดีที่หายากที่ไม่สามารถซื้อได้แม้จะ มีเหรียญทองร้อยด้วยดาบในมือตรงกับลักษณะของเธอ รูปยืนของน้องสาวของฉันเป็นในระเบียบปีนี้ เธอเปิดสิบสาม ไหล โกลเด้นผมโบกบนหัวของเธอ รูปของเธอได้ อายุ รัก ๆ ค่อนข้าง unbefittingตาของเธอจ้องที่ฉันจ้างงานหนาวสั่นวิ่งลงกระดูกสันหลังของฉันน่ากลัว ผมต้องการเรียกใช้ แต่ผมไม่"ยังไม่ เราทำไม่เสร็จยัง"ผมประอยู่ความกลัวของฉัน และก้าวไปข้างหน้าผมศรัทธาในทักษะฝึกฝนดาบของฉัน มั่นใจว่า ฉันจะไม่ได้สูญเสียผู้ใหญ่ได้ครอบครัววอลท์...เพื่อความสำเร็จของเราบ้านโนเบิล ฉันได้รับการฝึกอบรมที่รุนแรงจากวัยหนุ่มสาว ผมมั่นใจในใบมีดของฉันแต่...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันจะปล่อยฉัน Kinda มาอีกโลกหนึ่งเพียงอย่างเดียวสำหรับเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อดูว่าใครต้องการที่จะรับมันได้ นี่คือทีเซอร์อื่น

หมายเหตุผู้เขียน: นี้เป็นแฟนตาซี
เรื่องนี้มักจะได้เลื่อนจากมุมมองของคนแรกของตัวละครหลัก

※แฟนตาซีฮาเร็มและสองมาตรฐานจะรวม ผู้อ่านที่มีความเกลียดชังให้วัสดุดังกล่าวควรที่จะหันหลังกลับ (เอ็ดหมายเหตุ: Standard Double: มันคือสิ่งที่คุณมีมาตรฐานบางอย่าง แต่ใช้มันเป็นธรรมหรือไม่สม่ำเสมอในกลุ่มตัวอย่างเช่นมันยุติธรรมที่จะให้คุกกี้เพื่อทุกคน แต่คุณปล่อยให้สาว ๆ มีมากขึ้นมันยุติธรรมสำหรับทุกคนที่จะจ่ายภาษี.. แต่คุณโอเคกับการมีเพื่อนของคุณไม่ต้องจ่าย.)

บท

หนึ่งที่ผมประสบในลานของคฤหาสน์เป็นน้องสาวของฉัน

การดำรงอยู่ที่สมบูรณ์แบบ

ถ้ามีคนออกมีที่จะได้รับความรักอย่างสมบูรณ์โดยพระเจ้าก็อาจจะเป็นคนที่เหมือนเธอ

(มันมาทำไมนี้)

ผมกลั้นลมหายใจของฉันและจับดาบที่ผมจัดขึ้นในแขนข้างหนึ่งที่มีทั้งจากมือของฉัน ปลายของมันก็สั่น

มันไม่ใช่แค่ความเมื่อยล้า อารมณ์ของความกลัวก็ยังเห็นได้ชัดในใบมีด

"ฮะฮะ ... "

ดาบในมือของฉันเป็นจริง ดาบน้องสาวของฉันเป็นจริงเช่นกัน สำหรับเราที่จะจริงจังไปในแต่ละอื่น ๆ ที่มีอาวุธฉันจะไม่ได้คิดว่ามันมีสติ

แต่หนึ่งในการเสนอการต่อสู้นี้คือไม่ต้องสงสัยของเธอ

สวมชุดที่เธอพูดขณะที่เธอมองมาที่ผมโดยไม่มีดอกเบี้ยใด ๆ

"คุณยังจะดำเนินการต่อไปนี้ Onii-sama?"

ขณะที่เธอเรียกฉัน Onii-sama ตอนนี้เธอมักจะไม่ได้เรียกชื่อฉัน 'คุณ' 'สิ่งที่' และอื่น ๆ วลีดังกล่าวเป็นวิธีการที่เธอมักจะเรียกฉัน

แต่ไม่มีใครอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เคยพบความผิดปกติในการที่

เธอสวมชุดสีงาช้างและรองเท้าสีแดง แม้ว่าเราทั้งสองทับแลกเปลี่ยนซึ่งแตกต่างจากฉันเธอไม่ได้ที่ทุกคนเหงื่อออก

ราวกับว่าเธอกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งอย่างเป็นทางการแต่งกายของเธอเป็นอย่างดีในการสั่งซื้อ ดาบที่น้องสาวถืออยู่ในมือของเธอเป็นบทความที่ทำโดยช่างฝีมือผู้ชำนาญ

มันถูกประดับด้วยเครื่องประดับและด้ามจับถูกฝังด้วยลูกกลมสีเหลือง อัญมณีที่ไม่สามารถทำอีกต่อไปในยุคปัจจุบันเป็นเครื่องมือพิเศษที่จะนำมาใช้ทักษะพิเศษ

ดาบที่ได้รับการแทรกเข้าไปเป็นเวทมนตร์อาวุธที่เรียกว่าดาบวิเศษ มันเป็นสิ่งที่ดีที่หายากที่ไม่สามารถซื้อแม้จะมีเป็นร้อยเหรียญทอง

มีดาบในมือไม่ตรงกันกับการปรากฏตัวของเธอที่ยืนร่างน้องสาวของฉันอยู่ในระเบียบ

ปีนี้เธอก็จะหันสิบสาม ไหลผมสีทองโบกมือบนศีรษะของเธอ รูปของเธอเป็น unbefitting ของอายุของเธอค่อนข้างยั่วยวน

ดวงตาสีฟ้าของเธอจ้องมองมาที่ผมอย่างเย็นชา

ชิลล์วิ่งลงกระดูกสันหลังของฉัน

น่ากลัว ผมอยากจะทำงาน แต่ผมทำไม่ได้

"ยัง. เรายังไม่ได้ทำ! "

ฉันเข้มแข็งมีความกลัวของฉันและก้าวไปข้างหน้า

ผมมีความเชื่อมั่นในทักษะดาบมีการฝึกอบรมของฉัน ผมก็มั่นใจว่าผมจะไม่ได้สูญเสียผู้ใหญ่

วอลท์ครอบครัว ... เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในครัวเรือนที่มีเกียรติของเราผมได้รับการฝึกอบรมอย่างรุนแรงจากวัยหนุ่มสาว ผมก็มีความมั่นใจในใบของฉัน

แต่…

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจะปล่อยให้ฉันมาอีกโลกหนึ่งอยู่คนเดียวเพราะเห็นถ้าใครอยากหยิบมันขึ้นมาเล็กน้อย นี่เป็นทีเซอร์อีกหมายเหตุผู้เขียน : นี้คือจินตนาการเรื่องราวนี้โดยทั่วไปจะล่วงหน้า โดยมุมมองบุคคลที่ 1 ตัวละครหลักของ※แฟนตาซี ฮาเร็ม และ 2 มาตรฐานจะรวม ผู้อ่านเสียวัสดุดังกล่าวควรที่จะหันหลังกลับ ( หมายเหตุ : Double Standard : มันที่คุณมีมาตรฐานที่แน่นอน แต่ใช้มันไม่เป็นธรรม หรือ ซึ่งในกลุ่มเอ็ด . ตัวอย่างเช่น มันยุติธรรมที่จะให้คุกกี้กับทุกคน แต่ให้หญิงมีมากขึ้น มันยุติธรรมสำหรับทุกคนต้องจ่ายภาษี แต่โอเคมีเพื่อนไม่จ่าย )บทนำคนที่ฉันเจอที่ลานคฤหาสน์ของพี่สาวของฉันเป็นชีวิตที่สมบูรณ์แบบถ้าใครออกมีที่จะสมบูรณ์รักโดยพระเจ้า มันก็คงเป็นเหมือนเธอ( ทำไมมันเป็นแบบนี้ )ฉันถือลมหายใจของฉัน และกำดาบผมจัดขึ้นในแขนกับมือทั้ง 2 ข้างของฉัน ปลายมันสั่นไม่ใช่แค่เหนื่อย อารมณ์ของความกลัวก็ปรากฏในใบ" ฮ่า ฮ่า . . . . . . . "กระบี่ในมือถูกจริง ดาบของน้องสาวของฉันเป็นเรื่องจริงเช่นกัน เราต้องจริงจังไปที่แต่ละอื่น ๆที่มีอาวุธ ฉันไม่เคยคิดว่ามันปกติอย่างไรก็ตาม คนเสนอการประลองนี้ ไม่ต้องสงสัย เธอแต่งตัว เธอพูดอย่างที่เธอมองฉัน โดยไม่มีดอกเบี้ย" คุณยังอยากทำต่อ โอนี่ซามะ ? "ตอนที่เธอโทรหาฉันโอนี่ซามะแล้ว ปกติเธอไม่ได้เรียกชื่อฉัน ' คุณ ' , ' สิ่งนั้น ' และวลีอื่น ๆเช่นเป็นวิธีที่เธอมักจะเรียกผมแต่หนึ่งในสภาพแวดล้อมที่เคยพบความผิดนั้นเธอสวมชุดสีงาช้าง และรองเท้าสีแดง ถึงแม้ว่าเราทั้งการรับรู้ ไม่เหมือนฉัน เธอไม่ได้เหงื่อเลยถ้าเธอกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งที่เป็นทางการ ชุดของเธอเป็นอย่างดีในการสั่งซื้อ ส่วนดาบที่ถือในมือน้องสาวของเธอเป็นบทความที่ทำโดยช่างฝีมือมันถูกประดับด้วยเครื่องประดับ และด้ามก็ฝังด้วยลูกกลมสีเหลือง อัญมณีที่ไม่สามารถทำอีกต่อไปในยุคปัจจุบัน เป็นเครื่องมือพิเศษที่ทำให้เกิดทักษะพิเศษส่วนดาบก็ถูกแทรกเข้าไปเป็นสินค้ามายากล เรียกอาวุธดาบวิเศษ มันเป็นการยากที่ไม่สามารถซื้อได้ด้วยทองคำหนึ่งร้อยเหรียญด้วยดาบในมือเป็นตรงกันกับลักษณะที่ปรากฏของเธอ รูปยืน น้องสาวของฉันอยู่ในระเบียบในปีนี้ เธอจะเปิด 13 ไหล ผมสีทองสะบัดบนศีรษะของเธอ รูปของเธอ unbefitting อายุของเธอค่อนข้างยั่วยวน .ดวงตาสีฟ้าของเธอจ้องมองฉันอย่างเย็นชาหนาววิ่งลงกระดูกสันหลังของฉันน่ากลัว ฉันต้องการที่จะวิ่งหนี แต่ฉันก็ไม่" ยังเลย เรายังไม่เสร็จ ! "ผมปล้ำอยู่ ความกลัวของฉันและก้าวออกมาฉันมีศรัทธาในฝีมือดาบที่ประทับใจของฉัน ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยแพ้ให้กับผู้ใหญ่โดยวอลท์ ครอบครัว . . . . . . . เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในครัวเรือนของเรามีเกียรติ ฉันได้รับการฝึกหนักตั้งแต่อายุยังน้อย ผมมั่นใจในดาบของข้าแต่ . . . . . . .