According to the ‘EFA Global Monito

According to the ‘EFA Global Monitoring Report 2010’ (UNESCO), India’s rank was 105 among 128 countries. And it continues to figure, along with a bunch of African and one or two Asian countries, such as Pakistan and Bangladesh, in the group of countries with a low educational development index (EDI). In 2001 also India ranked 105 among 127 countries. In 2007 India was behind not only countries such as Norway, Japan and Germany that figure at the top, but also several Latin American, African and Asian developing countries. These countries, which are economically poorer than India, include Zambia, Kenya, Ghana, Bhutan, Maldives and Cambodia. Only a score of countries such as Madagascar, Laos, Malawi, Burundi, Bangladesh, Nepal, Pakistan and Niger are behind India.

All this would be quite puzzling to those who also read at the same time that there has been tremendous progress in India in recent years. That there are variations in the methodology adopted over the years by UNESCO, or that there are problems relating to data, or that there are certain inherent weaknesses in interpreting international rankings of this kind, do not, and should not, console serious policy-makers.

The enrolment ratio in primary education — both gross and net enrolment ratios — has improved over the years. The ‘adjusted’ net enrolment ratio in primary education is 94 per cent in 2007 (this includes children of the relevant age group enrolled in primary or secondary schools), according to the Global Monitoring Report. National data reports present a similar estimate. This figure is much higher than that in Sweden, Switzerland, and many countries that belong to the groups that have high and medium EDI figures. It represents substantial progress over the years.

But India’s performance with respect to all the other three components of EDI, namely, adult literacy, gender-specific EFA (Education for All) index, and “survival rate” to Grade V, is indeed appalling. The gender index is only 0.84 in India, compared to figures above 0.9 in all countries of high and medium EDI countries (except Zambia); only 66 per cent of adults in India are literate, compared to above 80 per cent in most countries that figure among the high and medium EDI groups.

Perhaps the most worrisome of all is the poor survival rate. Only 66 per cent of the children enrolled in Grade I survive to Grade V in India, that is, as much as 34 per cent of the children enrolled in Grade I drop out before reaching Grade V. In all probability they drop out without acquiring any level of progress with respect to the basic three R’s, contributing to the numbers of out-of-school children, to child labour and to the mass of the illiterate population. The survival rate is above 0.9 in most countries with medium and high EDI. A 90 to 95 per cent net enrolment ratio will have no meaning if there is also a 34 per cent dropout rate. Rapid progress in net enrolment ratio is possible, but a more important challenge is to ensure that the children enrolled in schools progress through the system to complete the given cycle of schooling and even beyond.

Earlier research has shown that children drop out of school for three kinds of reasons. The first reason given is that schools are not attractive. A second reason involves economic constraints (poverty, direct costs of schooling and child labour) that do not allow continuation in schools. Thirdly, there are reasons including the lack of a tradition of going to or continuing in schools.

Unattractive school facilities represent the most important reason that pushes children out of schools. Economic constraints also matter very much, though they matter more for enrolment of children in schools than for their continuation in schools. ‘Other’ reasons are not that important.

How attractive are the primary schools? According to the latest statistics available from the Flash Statistics and Analytical Reports on Elementary Education in India (District Information System for Education, published by the National University of Educational Planning and Administration in 2009-10), on an average there are only three classrooms per primary school in India, and there are only three teachers per school. About 14 per cent of the schools have a single classroom each, and single-teacher schools constitute a similar proportion. While the national norm is one teacher for every 40 students in primary schools, 30 per cent of the schools have a ratio above this norm. In some States like Bihar the ratio at the State level is 1:59, where there are 92 students on average per classroom. Only 85 per cent of the schools in the country have drinking water facilities; 37 per cent do not have toilets; only 44 per cent have separate toilet facilities for girls. Hardly one-fourth have electricity connection; only 5.7 per cent have a computer. Hardly half the schools have any medical facilities. About 32 per cent of the primary schools require major or minor repairs to buildings and so on. Many of these figures are national averages. The actual picture at disaggregated levels — regional and by social and economic groups of population — could be more disturbing.

The picture is indeed disturbing as much progress is claimed in the recent years. For example, after the launch in 2002 of the Sarva Shiksha Abhiyan (SSA) by the Government of India, which was preceded by investment in elementary education under the World Bank-funded project of the DPEP (District Primary Education Project) for about a decade, it is often reported that impressive progress has been made in elementary education in India. This progress is in terms of enrolments, buildings constructed, teachers appointed, amount of grant released/utilised, and so on. Where has all the progress gone?

It may not be altogether correct to state that SSA and other programmes of the Government of India have had no significant impact on the EDI of UNESCO and that they could not change India’s disgraceful relative rank position even by one point. But such a criticism may not look shallow either. Certainly there is a lot to do with respect to improvement of schooling facilities — both physical and human (teacher), and the overall functioning of the system — in order to improve the survival rate. This is necessary to build a strong and meaningful educational edifice in India.

Two statements will be relevant in this context. First, the survival rate of children to the final grade of primary education (sometimes beyond Grade 5) in most of the North American and Western European countries is 99 to 100 per cent; and in these countries the pupil-teacher ratio is below 20. In contrast, the pupil-teacher ratio in Sub-Saharan Africa is 44: it ranges between 24 in Botswana and 90 in the Central African Republic and survival rates hardly touch 70 per cent. Similarly, in India and Pakistan the pupil-teacher ratio is 40 and the survival rates are 67 and 72 per cent respectively. The implication should be clear: a pupil-teacher ratio of around 20 may be taken up as a desirable goal. We need good quality teachers in sufficient numbers. This is a basic prerequisite for quality primary education.

Secondly, when virtually every petroleum outlet in the country, including many in the remote rural areas, could be modernised to international standards, why cannot every primary school be made to match international standards? Operation Blackboard launched after 1986 might have provided basic minimum facilities in most schools, but it has not made schools sufficiently functional and attractive. We may need another such programme to equip schools with beyond the basic minimum level of facilities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตาม 'EFA สากลตรวจสอบรายงาน 2010' (ยูเนสโก), ตำแหน่งของอินเดียเป็น 105 128 ประเทศ และยังคิด กับพวงของแอฟริกาและหนึ่ง หรือสองประเทศในเอเชีย ประเทศปากีสถานและบังคลาเทศ ในกลุ่มประเทศที่มีการพัฒนาทางการศึกษาต่ำดัชนี (EDI) ในปี 2544 นอกจากนี้อินเดียจัดอันดับ 105 ประเทศ 127 ในปี 2550 อินเดียมีหลังไม่เพียงแต่ประเทศเช่นนอร์เวย์ ญี่ปุ่น และเยอรมนีที่ที่ด้านบน แต่ยังหลายเมริกา แอฟริกา และเอเชียประเทศกำลังพัฒนา ประเทศเหล่านี้ ซึ่งมีประสิทธิภาพย่อมกว่าอินเดีย รวมแซมเบีย เคนยา กานา ภูฏาน มัลดีฟส์ และประเทศกัมพูชา เฉพาะคะแนนของประเทศมาดากัสการ์ ลาว มาลาวี บุรุนดี บังคลาเทศ เนปาล ปากีสถาน และสาธารณรัฐไนเจอร์อยู่หลังอินเดียทั้งหมดนี้จะทำให้งงมากกับผู้ที่ยัง อ่านกันว่า มีความคืบหน้าอย่างมากในอินเดียในปีที่ผ่านมา ว่า มีความแตกต่างในวิธีที่นำมาใช้ปียูเนสโก หรือว่า มีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับข้อมูล หรือว่า มีบางจุดอ่อนโดยธรรมชาติในการตีความการจัดอันดับระหว่างประเทศชนิดนี้ ไม่ได้ และควรไม่ คอนโซล policy-makers ร้ายแรงอัตราส่วนการเล่าเรียนศึกษาหลัก — ทั้งอัตรากำไร และสุทธิเล่าเรียน — ได้ดีขึ้นกว่าปี ลงทะเบียนสุทธิ 'ปรับปรุง' อัตราส่วนในการศึกษาขั้นพื้นฐานคือ 94 ร้อยใน 2007 (รวมทั้งเด็กกลุ่มอายุที่เกี่ยวข้องที่ลงทะเบียนในโรงเรียนหลัก หรือรอง), รายงานการตรวจสอบส่วนกลาง รายงานข้อมูลแห่งชาตินำเสนอประเมินเหมือนกัน ตัวเลขนี้จะสูงกว่าที่สวีเดน สวิตเซอร์แลนด์ และหลายประเทศที่เป็นสมาชิกของกลุ่มที่มีตัวเลข EDI สูง และปานกลาง แสดงความคืบหน้าพบปีแต่ประสิทธิภาพของอินเดียกับทั้งหมดสามส่วนประกอบอื่น ๆ ของ EDI ได้แก่ ผู้ใหญ่สามารถ ดัชนีระบุเพศ EFA (ศึกษาทั้งหมด) และ "อัตราการอยู่รอด" เพื่อเกรด V ไฮแน่นอน ดัชนีเพศเป็น 0.84 ในอินเดีย การเปรียบเทียบกับตัวเลขข้างต้น 0.9 ในประเทศสูง และกลางประเทศ EDI (ยกเว้นแซมเบีย); เพียง 66 ร้อยละของผู้ใหญ่ในประเทศอินเดียมี literate เมื่อเทียบกับข้างบน 80 ร้อยละในประเทศส่วนใหญ่ที่นี่กลุ่ม EDI สูง และปานกลางบางทีน่าวิตกอย่างยิ่งก็ทั้งหมดมีอัตรารอดต่ำ เพียง 66 ร้อยละของเด็กลงทะเบียนในชั้นที่ฉันอยู่รอดเพื่อเกรด V ในอินเดีย คือ ถึง 34 ร้อยละของเด็กที่เข้าเรียนในชั้นที่ผมปล่อยออกก่อนจะถึงเกรด V ในความเป็นไปได้ทั้งหมด พวกเขาปล่อยออกโดยไม่ได้รับความคืบหน้าเกี่ยวกับการพื้นฐานสาม R ของ สนับสนุนหมายเลขของเช็คของโรงเรียนเด็ก แรงงานเด็ก และมวลประชากร illiterate ระดับใด อัตราการรอดตายอยู่บน 0.9 ในประเทศส่วนใหญ่กับ EDI ปานกลาง และสูง อัตราส่วนการลงทะเบียนสุทธิร้อยละ 90-95 จะไม่มีความหมายถ้ามีอัตราร้อยละ 34 เป็นถอน ความคืบหน้าอย่างรวดเร็วในอัตราสุทธิเล่าเรียนได้ แต่เป็นความท้าทายที่สำคัญเพื่อ ให้แน่ใจว่า เด็กลงทะเบียนความคืบหน้าของโรงเรียนผ่านระบบการกำหนดรอบ ของช่วงวัยเรียน และแม้เกินงานวิจัยก่อนหน้านี้ได้แสดงว่า เด็กฝากจากโรงเรียนชนิดสามประการ เหตุผลแรกที่กำหนดให้เป็นโรงเรียนไม่น่าสนใจ เหตุผลที่สองเกี่ยวข้องกับเศรษฐกิจจำกัด (ความยากจน ต้นทุนทางตรงของการศึกษาและแรงงานเด็ก) ที่ไม่อนุญาตให้ต่อเนื่องในโรงเรียน ประการ มีเหตุผลรวมทั้งการขาดของประเพณีไป หรืออย่างต่อเนื่องในโรงเรียนสิ่งอำนวยความสะดวกของโรงเรียนว่าขี้เหร่แสดงถึงเหตุผลสำคัญที่ผลักดันเด็กออกจากโรงเรียน ข้อจำกัดทางเศรษฐกิจยังเรื่องมาก แม้ว่าพวกเขาสำคัญมากสำหรับการเล่าเรียนของเด็กในโรงเรียนมากกว่าสำหรับความต่อเนื่องในโรงเรียน เหตุผล 'อื่นๆ' ที่สำคัญไม่ได้น่าสนใจอย่างไรบ้างโรงเรียน ตามล่าสุดสถิติจากแฟลชสถิติและรายงานวิเคราะห์ในระดับประถมศึกษาในอินเดีย (เขตระบบสารสนเทศเพื่อการศึกษา การเผยแพร่ โดยการวางแผนแห่งชาติมหาวิทยาลัยของการศึกษาและการจัดการใน 2009-10), โดยเฉลี่ยมีเพียงสามห้องเรียนต่อโรงเรียนในอินเดีย และมีครูเพียงสามต่อโรงเรียน ประมาณ 14 ร้อยละของโรงเรียนมีหนึ่งห้องเรียนแต่ละ และสัดส่วนคล้ายกันเป็นโรงเรียนเดียวครู ขณะปกติชาติ ครูหนึ่งสำหรับนักเรียนโรงเรียนทุก 40, 30 ร้อยละของโรงเรียนมีอัตราส่วนสูงกว่าปกตินี้ ในบางรัฐเช่นอัตราส่วนระดับรัฐพิหารเป็น 1:59 มี 92 นักเรียนเฉลี่ยต่อห้องเรียน เพียง 85 ร้อยละของโรงเรียนในประเทศมีสิ่งอำนวยความสะดวกน้ำดื่ม ร้อยละ 37 มีห้องน้ำ เพียง 44 ร้อยมีห้องน้ำแยกต่างหากสำหรับหญิง สี่หนึ่งแทบไม่มีการเชื่อมต่อไฟฟ้า เพียงร้อยละ 5.7 มีคอมพิวเตอร์ แทบครึ่งโรงเรียนมีสิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์ใด ๆ ประมาณ 32 ร้อยละของโรงเรียนใช้หลัก หรือซ่อมแซมอาคารและ ของตัวเลขเหล่านี้เป็นค่าเฉลี่ยประเทศ ภาพจริงที่ระดับ disaggregated — กลุ่มภูมิภาค และ โดยสังคม และเศรษฐกิจของประชากรซึ่งอาจจะรบกวนมากขึ้นได้รูปภาพเป็นจริงรบกวนอ้างความคืบหน้ามากในปีที่ผ่านมา เช่น หลังจากเปิดตัวในปี 2002 ของ Abhiyan การ Shiksha Sarva (SSA) โดยรัฐบาลอินเดีย ซึ่งถูกนำหน้า ด้วยการลงทุนในการศึกษาระดับประถมศึกษาภายใต้โครงการธนาคารโลกสนับสนุน DPEP (อำเภอหลักโครงการสถานศึกษา) สำหรับเกี่ยวกับทศวรรษ มักจะรายงานว่า ความคืบหน้าประทับใจได้ในระดับประถมศึกษาในอินเดีย ระหว่างนี้ใน enrolments อาคาร สร้าง แต่งตั้งอาจารย์ จำนวนเงินช่วยเหลือนำออกใช้/ใช้ และอื่น ๆ ซึ่งมีความคืบหน้าหายไปไหนมันอาจไม่ถูกต้องทั้งหมดจะว่า SSA และโครงการอื่น ๆ ของรัฐบาลอินเดียมีไม่ส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญใน EDI ยูเนสโก และว่า พวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนของอินเดียอับอายอันดับตำแหน่ง โดยจุดหนึ่ง แต่วิจารณ์ดังกล่าวอาจไม่มองตื้น ๆ อย่างใดอย่างหนึ่ง แน่นอนมีมากที่จะทำเกี่ยวกับการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกการศึกษา — ทั้งทางกายภาพ และมนุษย์ (ครู), และทำงานโดยรวมของระบบ — เพื่อเพิ่มอัตราการอยู่รอด นี้จำเป็นต้องสร้างความแข็งแรง และมีความหมายศึกษา edifice ในอินเดียคำสั่งที่สองจะเกี่ยวข้องในบริบทนี้ ครั้งแรก อัตราการอยู่รอดของเด็กชั้นประถมศึกษาปีสุดท้ายของการศึกษาขั้นพื้นฐาน (บางครั้งเกิน 5 ชั้น) ในประเทศแถบอเมริกาเหนือและยุโรปตะวันตกส่วนใหญ่คือ ร้อยละ 99-100 และประเทศเหล่านี้ อัตราส่วนนักเรียนครูคือต่ำกว่า 20 ในทางตรงกันข้าม อัตราส่วนนักเรียนครูในแอฟริกาใต้ซาฮาราเป็น 44: ก็ช่วงระหว่าง 24 ในบอตสวานาและ 90 ในสาธารณรัฐแอฟริกากลาง และอัตรารอดร้อยละ 70 ที่สัมผัสแทบไม่ ในทำนองเดียวกัน ในอินเดียและปากีสถาน อัตราส่วนนักเรียนครู 40 และอัตรารอดตาย 67 และร้อยละ 72 ตามลำดับ เนื่องจากควรมีความชัดเจน: ครูนักเรียนอัตราส่วนของ 20 อาจจะใช้ค่าเป็นเป้าหมายที่ต้องการ เราได้ครูดีมีคุณภาพในจำนวนที่เพียงพอ นี้เป็นข้อกำหนดเบื้องต้นพื้นฐานสำหรับการศึกษาขั้นพื้นฐานของคุณภาพประการที่สอง เมื่อสามารถเป็นแบบยุโรปแทบทุกร้านปิโตรเลียมในประเทศ รวมทั้งหลายในพื้นที่ชนบทห่างไกล มาตรฐานสากล ทำไมไม่ทุกโรงเรียนสามารถทำให้ตรงกับมาตรฐานสากลหรือไม่ กระดานดำการดำเนินการที่เปิดตัวหลังจาก 1986 อาจได้จัดเตรียมสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างน้อยพื้นฐานในโรงเรียนส่วนใหญ่ แต่มันได้ทำโรงเรียนไม่ทำงาน และน่าสนใจเพียงพอ เราอาจจำเป็นเช่นโปรแกรมอื่นเพื่อให้โรงเรียนมีเกินพื้นฐานระดับต่ำสุดที่สิ่งอำนวยความสะดวก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามที่ 'การตรวจสอบปวงชนทั่วโลก Report 2010' (ยูเนสโก), ​​อันดับของอินเดียเป็น 105 หมู่ 128 ประเทศ และจะยังคงที่จะคิดพร้อมกับพวงของแอฟริกันและหนึ่งหรือสองประเทศในเอเชียเช่นปากีสถานและบังคลาเทศในกลุ่มของประเทศที่มีดัชนีการพัฒนาด้านการศึกษาต่ำ (EDI) ในปี 2001 นอกจากนี้ยังมีการจัดอันดับ 105 ประเทศอินเดียในหมู่ 127 ประเทศ ในปี 2007 อินเดียอยู่เบื้องหลังประเทศเท่านั้นไม่เช่นนอร์เวย์, ญี่ปุ่นและเยอรมนีที่คิดที่ด้านบน แต่ยังมีหลายละตินอเมริกาเอเชียแอฟริกาและประเทศกำลังพัฒนา ประเทศเหล่านี้ซึ่งเป็นเศรษฐกิจที่ด้อยกว่าประเทศอินเดียรวมถึงประเทศแซมเบียเคนยากานาภูฏานมัลดีฟส์และประเทศกัมพูชา เฉพาะคะแนนของประเทศเช่นมาดากัสการ์ลาวมาลาวี, บุรุนดี, บังคลาเทศเนปาลปากีสถานและไนเจอร์อยู่เบื้องหลังอินเดีย. ทั้งหมดนี้จะค่อนข้างงงกับผู้ที่ยังอ่านในเวลาเดียวกันที่มีความคืบหน้าอย่างมากในประเทศอินเดีย ปีที่ผ่านมา ว่ามีการเปลี่ยนแปลงในวิธีการที่นำมาใช้ในช่วงหลายปีโดยยูเนสโกหรือว่ามีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลหรือว่ามีจุดอ่อนโดยธรรมชาติบางอย่างในการตีความการจัดอันดับระหว่างประเทศของชนิดนี้ทำไม่ได้และไม่ควรคอนโซลนโยบายผู้ผลิตอย่างจริงจัง . อัตราส่วนการลงทะเบียนในการศึกษาประถมศึกษา - อัตราส่วนการลงทะเบียนเรียนทั้งขั้นต้นและกำไรสุทธิ - ได้ดีขึ้นกว่าปีที่ผ่านมา 'การตั้งค่า' อัตราการลงทะเบียนสุทธิในการศึกษาหลักคือร้อยละ 94 ในปี 2007 (ซึ่งรวมถึงเด็กกลุ่มอายุที่เกี่ยวข้องเข้าเรียนในโรงเรียนประถมหรือมัธยม) ตามรายงานการตรวจสอบทั่วโลก รายงานข้อมูลแห่งชาตินำเสนอประมาณการที่คล้ายกัน ตัวเลขนี้จะสูงกว่าในสวีเดน, สวิสเซอร์แลนด์และอีกหลายประเทศที่อยู่ในกลุ่มที่มีความสูงและขนาดกลางตัวเลข EDI เพราะมันหมายถึงความคืบหน้าอย่างมากในช่วงหลายปี. แต่ผลการดำเนินงานของอินเดียที่เกี่ยวกับคนอื่น ๆ สามองค์ประกอบของ EDI คือรู้หนังสือของผู้ใหญ่เพศเฉพาะปวงชน (การศึกษาสำหรับทุกคน) ดัชนีและ "อัตราการรอดตาย" เพื่อเกรดวีย่อมเป็นที่น่ากลัว . ดัชนีเพศเป็นเพียง 0.84 ในอินเดียเมื่อเทียบกับตัวเลขดังกล่าว 0.9 ในทุกประเทศของประเทศ EDI สูงกลางและขนาดย่อม (ยกเว้นแซมเบีย); มีเพียงร้อยละ 66 ของผู้ใหญ่ในประเทศอินเดียมีความรู้ดังกล่าวข้างต้นเมื่อเทียบกับร้อยละ 80 ในประเทศส่วนใหญ่ที่คิดในกลุ่ม EDI สูงกลางและขนาดย่อม. บางทีอาจจะเป็นที่น่าเป็นห่วงที่สุดคืออัตราการรอดตายไม่ดี มีเพียงร้อยละ 66 ของเด็กที่เข้าเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ผมรอดมาได้จนถึงชั้นประถมศึกษาปี V ในอินเดียที่เป็นมากที่สุดเท่าที่ร้อยละ 34 ของเด็กที่เข้าเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ผมออกก่อนที่จะถึงชั้นประถมศึกษาปีโวลต์ในความน่าจะเป็นสิ่งที่พวกเขาออกโดยไม่ได้รับใด ๆ ระดับของความคืบหน้าเกี่ยวกับพื้นฐานสามอาร์เอสที่เอื้อต่อการตัวเลขของเด็กออกจากโรงเรียนเพื่อแรงงานเด็กและมวลของประชากรไม่รู้หนังสือ อัตราการรอดตายสูงกว่า 0.9 ในประเทศส่วนใหญ่ที่มีขนาดกลางและ EDI สูง 90-95 ร้อยละอัตราส่วนการลงทะเบียนสุทธิจะไม่มีความหมายถ้ายังมีการออกกลางคันในอัตราร้อยละ 34 ความคืบหน้าอย่างรวดเร็วในอัตราการลงทะเบียนสุทธิเป็นไปได้ แต่เป็นความท้าทายที่สำคัญคือเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กที่เข้าเรียนในโรงเรียนที่มีความคืบหน้าผ่านระบบให้เสร็จสมบูรณ์วงจรที่ได้รับการศึกษาและแม้กระทั่งเกิน. การวิจัยก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่าเด็กที่ออกจากโรงเรียนสาม ชนิดของเหตุผล เหตุผลแรกที่ได้รับคือการที่โรงเรียนไม่ได้น่าสนใจ เหตุผลที่สองเกี่ยวข้องกับข้อ จำกัด ทางเศรษฐกิจ (ความยากจนค่าใช้จ่ายโดยตรงของการศึกษาและการใช้แรงงานเด็ก) ที่ไม่อนุญาตให้มีความต่อเนื่องในโรงเรียน ประการที่สามมีเหตุผลรวมทั้งการขาดประเพณีของการไปอย่างต่อเนื่องหรือในโรงเรียน. สิ่งอำนวยความสะดวกโรงเรียนขี้เหร่เป็นตัวแทนของเหตุผลที่สำคัญที่สุดที่ผลักดันให้เด็กออกจากโรงเรียน ข้อ จำกัด ทางเศรษฐกิจยังมีเรื่องมากแม้ว่าพวกเขาจะมีความสำคัญมากขึ้นสำหรับการลงทะเบียนเรียนของเด็กในโรงเรียนกว่าความต่อเนื่องของพวกเขาในโรงเรียน เหตุผลที่ "อื่น ๆ " มีความสำคัญไม่ว่า. วิธีที่น่าสนใจอยู่ที่โรงเรียนประถมศึกษาหรือไม่ ตามสถิติล่าสุดที่มีแฟลชจากสถิติและรายงานการวิเคราะห์การศึกษาประถมศึกษาในอินเดีย (อำเภอระบบสารสนเทศเพื่อการศึกษาที่ตีพิมพ์โดยมหาวิทยาลัยแห่งชาติของการวางแผนการศึกษาและการบริหารใน 2009-10) โดยเฉลี่ยมีเพียงสามห้องเรียนต่อ โรงเรียนประถมศึกษาในประเทศอินเดียและมีเพียงสามต่อครูโรงเรียน ประมาณร้อยละ 14 ของโรงเรียนมีห้องเรียนเดียวในแต่ละครั้งและโรงเรียนเดียวครูเป็นสัดส่วนที่ใกล้เคียงกัน ในขณะที่บรรทัดฐานแห่งชาติเป็นหนึ่งในครูผู้สอนสำหรับทุก 40 นักเรียนในโรงเรียนประถมศึกษาร้อยละ 30 ของโรงเรียนมีอัตราส่วนดังกล่าวข้างต้นเป็นบรรทัดฐานนี้ ในบางประเทศเช่นมคธอัตราส่วนในระดับรัฐเป็น 01:59 ซึ่งมี 92 นักเรียนเฉลี่ยต่อห้องเรียน มีเพียงร้อยละ 85 ของโรงเรียนในประเทศที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกการดื่มน้ำ ร้อยละ 37 ไม่ได้มีห้องสุขา; มีเพียงร้อยละ 44 มีห้องสุขาแยกต่างหากสำหรับสาว ๆ แทบจะไม่ได้หนึ่งในสี่มีการเชื่อมต่อไฟฟ้า มีเพียงร้อยละ 5.7 มีคอมพิวเตอร์ แทบจะครึ่งโรงเรียนมีสิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์ใด ๆ ประมาณร้อยละ 32 ของโรงเรียนประถมศึกษาจำเป็นต้องซ่อมแซมใหญ่หรือรายย่อยให้กับอาคารและอื่น ๆ หลายของตัวเลขเหล่านี้เป็นค่าเฉลี่ยของชาติ ภาพที่เกิดขึ้นจริงในระดับที่แยก - กลุ่มภูมิภาคและทางสังคมและเศรษฐกิจของประชากร - อาจจะรบกวนมากขึ้น. ภาพเป็นที่แน่นอนรบกวนเป็นความคืบหน้ามากจะอ้างว่าในปีที่ผ่านมา ตัวอย่างเช่นหลังจากการเปิดตัวในปี 2002 ของ Sarva Shiksha Abhiyan (SSA) โดยรัฐบาลของอินเดียซึ่งนำโดยการลงทุนในการศึกษาระดับประถมศึกษาภายใต้โครงการ World Bank ได้รับการสนับสนุนของ DPEP (เขตประถมศึกษาโครงการ) ประมาณทศวรรษที่ผ่านมา ก็จะมีการรายงานความคืบหน้าบ่อยครั้งที่น่าประทับใจได้รับการทำในการศึกษาระดับประถมศึกษาในประเทศอินเดีย ความคืบหน้านี้อยู่ในแง่ของการอาชีวศึกษา, อาคารที่สร้างครูได้รับการแต่งตั้งจำนวนทุนการปล่อยตัวออก / นำมาใช้และอื่น ๆ ในกรณีที่มีความคืบหน้าทั้งหมดที่หายไป? มันอาจจะไม่ทั้งหมดที่ถูกต้องที่จะกล่าวว่า SSA และโปรแกรมอื่น ๆ ของรัฐบาลอินเดียมีไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญใน EDI ของยูเนสโกและที่พวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนตำแหน่งยศญาติที่น่าอับอายของอินเดียได้โดยจุดหนึ่ง . แต่เช่นการวิจารณ์ไม่อาจมองตื้นอย่างใดอย่างหนึ่ง แน่นอนว่ามีเป็นจำนวนมากที่จะทำด้วยความเคารพในการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกการศึกษา - ทั้งทางกายภาพและมนุษย์ (ครู) และการทำงานโดยรวมของระบบ - เพื่อปรับปรุงอัตราการรอดตาย นี้เป็นสิ่งจำเป็นในการสร้างสิ่งปลูกสร้างการศึกษาที่แข็งแกร่งและมีความหมายในอินเดีย. สองงบจะเกี่ยวข้องในบริบทนี้ ครั้งแรกที่อัตราการรอดตายของเด็กชั้นประถมศึกษาปีสุดท้ายของการศึกษาประถมศึกษา (บางครั้งเกินชั้นประถมศึกษาปีที่ 5) ในส่วนของนอร์ทเวสเทิร์ชาวอเมริกันและประเทศในยุโรปคือ 99 ถึงร้อยละ 100 และในประเทศเหล่านี้อัตราส่วนนักเรียนต่อครูต่ำกว่า 20 ในทางตรงกันข้ามอัตราส่วนนักเรียนต่อครูในทะเลทรายซาฮาราเป็น 44: มันช่วงระหว่างวันที่ 24 ในบอตสวานาและ 90 ในสาธารณรัฐอัฟริกากลางและอัตราการรอดตายแทบจะไม่แตะร้อยละ 70 . ในทำนองเดียวกันในอินเดียและปากีสถานอัตราส่วนนักเรียนต่อครูเป็น 40 และอัตราการอยู่รอด 67 และร้อยละ 72 ตามลำดับ ความหมายควรมีความชัดเจน: อัตราส่วนนักเรียนครูประมาณ 20 อาจจะขึ้นเป็นเป้าหมายที่พึงประสงค์ เราจำเป็นต้องมีครูที่มีคุณภาพดีในจำนวนที่เพียงพอ นี่คือสิ่งที่จำเป็นขั้นพื้นฐานสำหรับการศึกษาระดับประถมศึกษาที่มีคุณภาพ. ประการที่สองเมื่อแทบทุกร้านปิโตรเลียมในประเทศรวมทั้งจำนวนมากในพื้นที่ชนบทห่างไกลจะได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยตามมาตรฐานสากลทำไมไม่สามารถทุกโรงเรียนประถมศึกษาที่จะทำเพื่อให้ตรงกับมาตรฐานสากล? การดำเนินงานกระดานดำหลังจากเปิดตัว 1986 อาจจะได้ให้สิ่งอำนวยความสะดวกขั้นต่ำขั้นพื้นฐานในโรงเรียนส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้โรงเรียนพอทำงานและที่น่าสนใจ เราอาจต้องอีกหนึ่งโปรแกรมดังกล่าวเพื่อให้โรงเรียนที่มีเกินกว่าระดับต่ำสุดของสิ่งอำนวยความสะดวกขั้นพื้นฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามการรายงานของ EFA โลก 2010 ' ( ยูเนสโก ) , อันดับของอินเดีย 105 ใน 128 ประเทศ และมันยังคงรูป พร้อมกับกลุ่มของแอฟริกันและหนึ่งหรือสองประเทศในเอเชีย เช่น ปากีสถาน และบังคลาเทศ ในกลุ่มประเทศที่มีดัชนีการพัฒนาการศึกษาต่ำ ( EDI ) ในปี 2001 ยังอินเดียอันดับ 105 ของ 127 ประเทศในปี 2007 หลังประเทศอินเดียไม่เพียง เช่น นอร์เวย์ , ญี่ปุ่น และเยอรมนี ซึ่งรูปที่ด้านบน แต่ยังหลาย ละตินอเมริกา แอฟริกา และเอเชียประเทศ ประเทศเหล่านี้ ซึ่งจะทำให้ยากจนกว่าอินเดีย รวมถึง แซมเบีย , เคนยา , กานา , ภูฏาน , มัลดีฟส์ และ กัมพูชา แต่คะแนนของประเทศเช่นมาดากัสการ์ , ลาว , มาลาวี , ประเทศพม่า บังคลาเทศ เนปาลปากีสถานและไนเจอร์ หลังอินเดีย

ทั้งหมดนี้จะค่อนข้างงงกับผู้ที่ยังอ่าน ในเวลาเดียวกันนั้น มีความคืบหน้าอย่างมากในอินเดียในช่วงปี ว่ามีการเปลี่ยนแปลงในวิธีการที่ใช้มากกว่าปีที่ผ่านมา โดยยูเนสโก หรือมีปัญหาเกี่ยวกับข้อมูลหรือมีบางอย่างซ่อนเร้นจุดอ่อนในการตีความอันดับชนิดนี้ไม่ได้ และไม่ควร คอนโซลจัดจริงจัง

ค่าลงทะเบียนเรียนในการศึกษาหลักทั้งรายได้และอัตราส่วน - ลงทะเบียนสุทธิดีขึ้นกว่าปี' ปรับ ' สุทธิลงทะเบียน ) ในระดับประถมศึกษา ร้อยละ 94 ในปี 2007 นี้ ( รวมถึงเด็กที่อายุของกลุ่มเรียนประถมหรือมัธยมโรงเรียน ) ตามรายงานการตรวจสอบทั่วโลก ข้อมูลแห่งชาติรายงานปัจจุบันประมาณการที่คล้ายกัน รูปนี้ คือ มาก ขึ้น กว่า ที่ ใน สวีเดน สวิตเซอร์แลนด์และหลายประเทศที่อยู่ในกลุ่มที่มีตัวเลขสูงและปานกลาง อีดี้ มันแสดงถึงความก้าวหน้าอย่างมากกว่าปี

แต่อินเดียการปฏิบัติด้วยความเคารพทุก ๆสามองค์ประกอบของอีดี คือ การรู้เท่าทันผู้ใหญ่ , EFA เฉพาะเพศ ( เพื่อการศึกษา ) ดัชนีและ " รอดตาย " เกรด V ย่อมถดถอย ดัชนีเพศเป็นเพียง 0.84 ในอินเดียเมื่อเทียบกับตัวเลขข้างต้น 0.9 ในประเทศสูง และปานกลางประเทศ EDI ( ยกเว้นแซมเบีย ) ; เพียงร้อยละ 66 ของผู้ใหญ่ในอินเดียจะรู้หนังสือ เทียบกับข้างต้นร้อยละ 80 ในประเทศส่วนใหญ่ที่คิดระหว่างสูงและปานกลาง กลุ่ม EDI

บางทีน่าเป็นห่วงมากที่สุดของทั้งหมดคืออัตราการรอดชีวิตที่น่าสงสาร เพียงร้อยละ 66 ของเด็กที่เรียนในระดับเอาตัวรอดเกรด V ในอินเดีย นั่นคือเท่าที่ 34 เปอร์เซ็นต์ของเด็กที่เรียนในเกรดออกก่อนถึงเกรด V . ในความน่าเป็นทั้งหมดที่พวกเขาปล่อยออกมาโดยไม่ได้รับระดับของความก้าวหน้าที่มีต่อพื้นฐานสาม R ของใด ๆที่มีผลต่อตัวเลขของเด็ก การใช้แรงงานเด็ก และมวลของประชากรที่ไม่รู้หนังสือ อัตราการรอดตายสูงกว่า 0.9 ในประเทศส่วนใหญ่ขนาดกลางและแผนกสูง90 - 95 เปอร์เซ็นต์ต่ออัตราส่วนการลงทะเบียนสุทธิจะไม่มีความหมายถ้ายังมี 34 ต่ออัตราออกกลางคันร้อยละ . ความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในอัตราลงทะเบียนสุทธิเป็นไปได้ แต่ความท้าทายที่สำคัญคือเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กที่เรียนอยู่โรงเรียนผ่านระบบให้เสร็จสมบูรณ์ได้รับรอบของตน และแม้แต่เกิน

งานวิจัยก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่าเด็กออกจากโรงเรียนสามชนิดของเหตุผล เหตุผลแรกที่ได้รับคือโรงเรียนสอนไม่น่าสนใจ เหตุผลที่สองที่เกี่ยวข้องกับปัญหาเศรษฐกิจ ความยากจน โดยต้นทุนของตน และแรงงานเด็กที่ ไม่ อนุญาต ให้ความต่อเนื่องในโรงเรียน ประการที่สาม มีเหตุผล ได้แก่ ขาดไปหรือต่อเนื่องประเพณีของโรงเรียน

เครื่องโรงเรียนขี้เหร่เป็นตัวแทนที่สำคัญที่สุดที่ผลักดันให้เด็กออกจากโรงเรียน ปัญหาเศรษฐกิจยังสำคัญมาก แต่สำคัญสำหรับการลงทะเบียนของเด็กในโรงเรียนมากกว่าสำหรับความต่อเนื่องของพวกเขาในโรงเรียน ' ' ไม่ เหตุผลอื่น ๆที่สำคัญ

โรงเรียนจะสวยแค่ไหน ?ตามสถิติล่าสุดของจากแฟลชสถิติและรายงานเชิงวิเคราะห์ในระดับประถมศึกษาในอินเดีย ( เขตระบบสารสนเทศเพื่อการศึกษา เผยแพร่โดยมหาวิทยาลัยแห่งชาติของการบริหารการศึกษา การวางแผนและใน 2009-10 ) โดยเฉลี่ยมีเพียงสามห้องเรียนต่อโรงเรียนในอินเดีย และมีเพียงสาม ครูโรงเรียนต่อ .ประมาณร้อยละ 14 ของโรงเรียนมีห้องเรียนเดียวแต่ละ โรงเรียนและครูเดียวถือเป็นสัดส่วนที่คล้ายคลึงกัน ในขณะที่มาตรฐานแห่งชาติเป็นหนึ่งสำหรับทุก 40 คน ครูในโรงเรียน ร้อยละ 30 ของโรงเรียน มีอัตราส่วนสูงกว่าเกณฑ์นี้ ในบางรัฐเช่นแคว้นมคธอัตราส่วนในระดับรัฐ 1:59 ซึ่งมี 92 นักเรียนเฉลี่ยต่อห้องเพียงร้อยละ 85 ของโรงเรียนในประเทศมีน้ำดื่มเครื่อง ; 37 เปอร์เซ็นต์ ไม่มีห้องน้ำ มีเพียงร้อยละ 44 มีสิ่งอำนวยความสะดวกห้องน้ำแยกหญิง แทบจะ 1 ใน 4 มีการเชื่อมต่อไฟฟ้า ; เพียง 5.7 เปอร์เซ็นต์มีคอมพิวเตอร์ แทบจะครึ่งหนึ่งของโรงเรียนมีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆทางการแพทย์ประมาณร้อยละ 32 ของโรงเรียนเป็นหลัก หรือรองการซ่อมแซมอาคารและ หลายของตัวเลขเหล่านี้เป็นค่าเฉลี่ยของชาติ ภาพที่แท้จริงในระดับภูมิภาค และ disaggregated โดยกลุ่มทางสังคมและเศรษฐกิจของประชากรอาจจะรบกวนอีก

ภาพที่แน่นอนรบกวนเป็นความคืบหน้ามาก อ้าง ใน ปี ล่าสุด ตัวอย่างเช่นหลังจากเปิดตัวในปี 2002 ของ sarva shiksha abhiyan ( SSA ) โดยรัฐบาลอินเดีย ซึ่งตามมาด้วยการลงทุนในระดับประถมศึกษา สังกัดธนาคารโลกสนับสนุนโครงการของ dpep ( โครงการการประถมศึกษาอำเภอ ) ประมาณทศวรรษที่ผ่านมา มันมักจะมีรายงานความคืบหน้าว่าได้รับการทำที่น่าประทับใจ ในระดับประถมศึกษา ในอินเดีย ความก้าวหน้านี้ในแง่ของการสมัคร ,อาคารที่สร้างขึ้น ครูกำหนดจำนวนให้ปล่อย / ใช้ประโยชน์ , และอื่น ๆ ซึ่งมีความคืบหน้าไปแล้ว ?

มันอาจไม่ใช่ทั้งหมดที่ถูกต้องและโปรแกรมอื่น ๆที่ระบุว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลอินเดียจะมีผลต่อคณะกรรมการของยูเนสโกและว่าพวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนอินเดียขายหน้าญาติยศตำแหน่งแม้แต่แต้มเดียวแต่เช่นการวิจารณ์อาจจะดูไม่ตื้นด้วย แน่นอนมีมากที่ต้องทำเกี่ยวกับการปรับปรุงตนเครื่อง - ทั้งทางกายภาพและมนุษย์ ( ครู ) และโดยรวม การทำงานของระบบเพื่อปรับปรุงอัตราการรอดตาย นี้เป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อสร้างความแข็งแกร่ง และมีความหมาย ไม่ว่าจะการศึกษาในอินเดีย

สองงบจะเกี่ยวข้องในบริบทนี้ ครั้งแรกอัตราการอยู่รอดของเด็กเกรดสุดท้ายของการศึกษาระดับประถมศึกษา ( บางครั้งเกินชั้น 5 ) ในส่วนของประเทศในอเมริกาเหนือและยุโรปตะวันตก 99 ไป 100 เปอร์เซ็นต์ และในประเทศเหล่านี้ลูกศิษย์ครูอัตราส่วนต่ำกว่า 20 ในทางตรงกันข้าม , อัตราส่วนนักเรียนครูในซับซาฮาแอฟริกา 44 :