Still, the critical school retains

Still, the critical school retains its interest in domination, 1 although in the modern world it is likely to be domination by cultural rather than economic elements. The critical school thus seeks to focus on the cultural repression of the individual in modern society.

The critical thinkers have been shaped not only by Marxian theory but also by Weberian theory, as reflected in their focus on rationality as the dominant developmentin the modern world.

In fact, supporters of this approach often are labeled “Weberian Marxists” (Dahms, 1997; Lowy, 1996). As Trent Schroyer (1970) made clear, the view of the critical school is that in modern society the repression produced by rationality has replaced economic exploitation as the dominant social problem. The critical school clearly has adopted Weber’s differentiation between formal rationality and substantive rationality, or what the critical theorists think of as reason. To the critical theorists, formal rationality is concerned unreflectively with the question of the most effective means for achieving any given purpose (Tar, 1977). This is viewed as “technocratic thinking,” in which the objective is to serve the forces of domination, not to emancipate people from domination. The goal is simply to find the most efficient means to whatever ends are defined as important by those in power. Technocratic thinking is contrasted to reason, which is, in the minds of critical theorists, the hope for society. Reason involves the assessment of means in terms of the ultimate human values of justice, peace, and happiness. Critical theorists identified Nazism in general, and its concentration camps more specifically, as examples of formal rationality in mortal combat with reason. Thus, as George Friedman puts it, “Auschwitz was a rational place, but it was not a reasonable one” (1981:15; see also Chapter 15 and the discussion of Bauman, 1989). Despite the seeming rationality of modern life, the critical school views the modern world as rife with irrationality (Crook, 1995). This idea can be labeled the “irrationality of rationality” or, more specifically, the irrationality of formal rationality. In Herbert Marcuse’s view, although it appears to be the embodiment of rationality, “this society is irrational as a whole” (1964:ix; see also Farganis, 1975). It is irrational
that the rational world is destructive of individuals and their needs and abilities, that peace is maintained through a constant threat of war, and that despite the existence of sufficient means, people remain impoverished, repressed, exploited, and unable to fulfill themselves.
The critical school focuses primarily on one form of formal rationality—modern
technology (Feenberg, 1996). Marcuse (1964), for example, was a severe critic of modern technology, at least as it is employed in capitalism. He saw technology in modern capitalist society as leading to totalitarianism. In fact, he viewed it as leading to new, more effective, and even more “pleasant” methods of external control over individuals.The prime example is the use of television to socialize and pacify the population (other examples are mass sport, and pervasive exploitation of sex). Marcuse rejected the idea that technology is neutral in the modern world and saw it instead as a means to dominate people. It is effective because it is made to seem neutral when it is in fact enslaving. It serves to suppress individuality. The actor’s inner freedom has been “invaded and whittled down” by modern technology. The result is what Marcuse called “onedimensional society,” in which individuals lose the ability to think critically and negatively about society. Marcuse did not see technology per se as the enemy, but rather technology as it is employed in modern capitalist society: “Technology, no matter how ‘pure,’ sustains and streamlines the continuum of domination. This fatal link can be cut
only by a revolution which makes technology and technique subservient to the needs and goals of free men” (1969:56). Marcuse retained Marx’s original view that technology is not inherently a problem and that it can be used to develop a “better” society.

Critique of Culture
The critical theorists level significant criticisms at what they call the “culture industry” (Kellner and Lewis, 2007), the rationalized, bureaucratized structures (for example, the television networks) that control modern culture. Interest in the culture industry reflects their concern with the Marxian concept of “superstructure” rather than with the economic base (Beamish, 2007e). The culture industry, producing what is conventionally called “mass culture,” is defined as the “administered . . . nonspontaneous, reified, phony culture rather than the real thing” (Jay, 1973:216; see also Lash and Urry, 2007). 2 Two things worry the critical thinkers most about this industry. First, they are concerned about its falseness. They think of it as a prepackaged set of ideas
mass-produced and disseminated to the masses by the media. Second, the critical theorists are disturbed by its pacifying, repressive, and stupefying effect on people (D. Cook, 1996; G. Friedman, 1981; Tar, 1977:83; Zipes, 1994).
Douglas Kellner (1990) has self-consciously offered a critical theory of television. While he embeds his work in the cultural concerns of the Frankfurt school, Kellner draws on other Marxian traditions to present a more rounded conception of the television industry. He critiques the critical school because it “neglects detailed analysis of the political economy of the media, conceptualizing mass culture merely as an instrument of capitalist ideology” (Kellner, 1990:14). Thus, in addition to looking at television as part of the culture industry, Kellner connects it to both corporate capitalism and the
political system. Furthermore, Kellner does not see television as monolithic or as controlled by coherent corporate forces but rather as a “highly conflictual mass medium in which competing economic, political, social and cultural forces intersect” (1990:14). Thus, while working within the tradition of critical theory, Kellner rejects the view that capitalism is a totally administered world. Nevertheless, Kellner sees television as a threat to democracy, individuality, and freedom and offers suggestions (for example, more democratic accountability, greater citizen access and participation, greater diversity
on television) to deal with the threat. Thus, Kellner goes beyond a mere critique to offer proposals for dealing with the dangers posed by television.
The critical school is also interested in and critical of what it calls the “knowledge industry,” which refers to entities concerned with knowledge production (for example, universities and research institutes) that have become autonomous structures in our society. Their autonomy has allowed them to extend themselves beyond their original mandate (Schroyer, 1970). They have become oppressive structures interested in expanding their influence throughout society. Marx’s critical analysis of capitalism led him to have hope for the future, but many critical theorists have come to a position of despair and hopelessness. They see the problems of the modern world not as specific to capitalism but as endemic to a rationalized world. They see the future, in Weberian terms, as an “iron cage” of increasingly rational structures from which hope for escape lessens all the time. Much of critical theory (like the bulk of Marx’s original formulation) is in the form of critical analyses. Even though the critical theorists also have a number of positive interests, one of the basic criticisms made of critical theory is that it offers more criticisms
than it does positive contributions. This incessant negativity galls many scholars, and for this reason they feel that critical theory has little to offer to sociological theory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยังคง โรงเรียนสำคัญยังคงความสนใจในการครอบงำทาง 1 ถึงแม้ว่าในโลกสมัยใหม่ มีแนวโน้มที่จะปกครอง โดยองค์ประกอบทางวัฒนธรรม มากกว่าเศรษฐกิจ โรงเรียนสำคัญจึงมุ่งเน้นปราบปรามทางวัฒนธรรมของแต่ละบุคคลในสังคมสมัยใหม่ Thinkers สำคัญได้แล้วรูปไม่เพียงแต่ โดยทฤษฎี Marxian แต่ โดย ทฤษฎี Weberian เป็นใน rationality เป็น developmentin หลักของพวกเขาเน้นโลกสมัยใหม่ ในความเป็นจริง ผู้สนับสนุนวิธีการนี้มักจะมีป้าย "Weberian Marxists" (Dahms, 1997 Lowy, 1996) นเทรนท์ Schroyer (1970) ทำให้ชัดเจน มุมมองของโรงเรียนสำคัญเป็นที่ในสังคมสมัยใหม่ ปราบปรามผลิต โดย rationality ได้แทนกดขี่ขูดรีดทางเศรษฐกิจเป็นปัญหาสังคมหลักการ โรงเรียนสำคัญชัดเจนได้นำของแบ่งแยกสร้างความแตกต่างระหว่าง rationality เป็นทางและแน่น rationality หรืออะไร theorists สำคัญคิดเป็นเหตุผล การ theorists สำคัญ rationality เป็นทางเป็นเรื่อง unreflectively คำถามหมายถึงประสิทธิภาพสูงสุดเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ใด ๆ กำหนด (Tar, 1977) เป็น "technocratic คิด ในซึ่ง วัตถุประสงค์จะให้กองกำลังของจักรวรรดินิยม การปลดคนจากการครอบงำทางการ เป้าหมายก็คือเพื่อ ค้นหาประสิทธิภาพสูงสุดหมายถึงสิ่งสิ้นสุดกำหนดเป็นสำคัญโดยผู้ที่อยู่ในอำนาจ คิด technocratic คือเปรียบเทียบกับเหตุผล ที่เป็น ในความคิดของ theorists สำคัญ ความหวังสังคม เหตุผลเกี่ยวข้องกับการประเมินหมายถึงในแง่ของค่ามนุษย์ที่ดีที่สุด ของความยุติธรรม ความสงบ ความสุข Theorists สำคัญระบุซีในทั่วไป และค่ายกักกันอื่น ๆ โดยเฉพาะ เป็นตัวอย่างของ rationality ในมนุษย์ต่อสู้กับเหตุผลอย่างเป็นทางการ ดังนั้น เป็นฟรีดแมนจอร์จทำให้มัน "Auschwitz เชือด แต่มันไม่อันเหมาะสม" (1981:15 ดูยังบทที่ 15 และสนทนาบาวแมน 1989) แม้ มี rationality seeming ของชีวิตสมัยใหม่ โรงเรียนสำคัญมุมมองโลกสมัยใหม่เป็น rife กับ irrationality (คน 1995) ความคิดนี้สามารถเป็นชื่อ "irrationality ของ rationality" หรือ irrationality rationality อย่างเป็นทางการมากขึ้นโดยเฉพาะ ในมุมมองของ Marcuse เฮอร์เบิร์ต แม้ว่าเหมือนจะ ลื่นของ rationality "สังคมนี้เป็นจำนวนอตรรกยะทั้งหมด" (1964:ix ดู Farganis, 1975) เป็นจำนวนอตรรกยะว่า โลกเชือดได้ทำลายของบุคคล และความต้องการ และความ สามารถ ให้สงบไว้ผ่านสงครามขู่คง และว่า แม้จะมีหมายความเพียงพอ คนยังคงขัดสน repressed สามารถ และไม่สามารถตอบสนองตัวเองโรงเรียนสำคัญที่เน้นเป็นหลักในรูปแบบหนึ่งของ rationality เป็นแบบทันสมัยเทคโนโลยี (Feenberg, 1996) Marcuse (1964), ถูกวิจารณ์อย่างรุนแรงของเทคโนโลยีที่ทันสมัย ตัวอย่าง น้อยเท่าที่จะเป็นลูกจ้างในทุนนิยม เขาเห็นเทคโนโลยีในสังคมสมัยใหม่ทุนเป็นเมล์ totalitarianism ในความเป็นจริง เขาดูมันเป็นการนำใหม่ มีประสิทธิภาพมากขึ้น และมากยิ่งขึ้น "ดี" วิธีการควบคุมบุคคลภายนอก ตัวอย่างสำคัญคือ การใช้โทรทัศน์ กับสังคมสงบประชากร (อื่น ๆ อย่างกีฬามวลชน และใช้ประโยชน์จากชุมชนที่แพร่หลายทางเพศ) Marcuse ปฏิเสธความคิดที่ว่า เทคโนโลยีเป็นกลางในโลกสมัยใหม่ และเห็นมันแทนเป็นวิธีครองคน มันจะมีประสิทธิภาพ เพราะมันจะดูเหมือนเป็นกลางเมื่อมันอยู่ในความเป็นจริง enslaving มันทำหน้าที่เพื่อระงับบุคลิกลักษณะ เสรีภาพภายในของนักแสดงแล้ว "บุก และ whittled ลง" ด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัย ผลที่ได้คือ อะไร Marcuse เรียกว่า "onedimensional สังคม ในบุคคลที่สูญเสียความสามารถในการคิดถึง และส่งผลเสียเกี่ยวกับสังคม Marcuse ไม่ได้เห็นเทคโนโลยีเป็นศัตรูต่อ se แต่เป็นเทคโนโลยีมีการจ้างงานในสังคมสมัยใหม่ทุน: "เทคโนโลยี ไม่ว่าวิธี 'บริสุทธิ์ ได้รับคำสั่ง และช่วยความต่อเนื่องของการครอบงำทาง สามารถตัดการเชื่อมโยงนี้ร้ายแรงโดยเฉพาะการปฏิวัติซึ่งทำให้เทคโนโลยีและเทคนิค subservient ความต้องการและเป้าหมายของชายฟรี" (1969:56) Marcuse สะสมของ Marx มุมมองเดิมว่า เทคโนโลยีไม่ตั้งปัญหา และที่สามารถใช้ในการพัฒนาสังคม "ดีกว่า"วิจารณ์ของวัฒนธรรมTheorists สำคัญระดับสำคัญวิจารณ์ในสิ่งที่พวกเขาเรียก "อุตสาหกรรมวัฒนธรรม" (Kellner และลูอิส 2007), การ rationalized, bureaucratized โครงสร้าง (เช่น โทรทัศน์เครือข่าย) ที่ควบคุมวัฒนธรรมสมัยใหม่ สนใจในอุตสาหกรรมวัฒนธรรมสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลของพวกเขา กับแนวคิดของ "โครงสร้างส่วนบน" Marxian แทน กับฐานเศรษฐกิจ (โรงเบียร์บีมมิ 2007e) อุตสาหกรรมวัฒนธรรม ผลิตอะไรดีเรียกว่า "มวลวัฒนธรรม ถูกกำหนดให้เป็น" จัดการ... nonspontaneous, reified, phony วัฒนธรรมไม่ใช่สิ่งจริง " (เจย์ 1973:216 ดูขนตาและ Urry, 2007) 2 สองสิ่งกังวล thinkers สำคัญเกี่ยวกับอุตสาหกรรมนี้มากที่สุด ครั้งแรก พวกเขามีความกังวลเกี่ยวกับความ falseness พวกเขาคิดว่า มันเป็นชุด prepackaged ของความคิดมวลผลิต และเผยแพร่ โดยสื่อมวลชน สอง รบกวน theorists สำคัญตามผลของ pacifying กดขี่ และ stupefying คน (D. Cook, 1996 กรัมฟรีดแมน 1981 ทาร์ 1977:83 Zipes, 1994)ดักลาส Kellner (1990) self-consciously ได้นำเสนอทฤษฎีที่สำคัญของโทรทัศน์ ในขณะที่เขาฝังงานของเขาในปัญหาวัฒนธรรมของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ต Kellner วาดบนประเพณีอื่น ๆ Marxian นำเสนอความคิดเพิ่มเติมมนของอุตสาหกรรมโทรทัศน์ เขา critiques โรงเรียนสำคัญเนื่องจากมัน "เพิกเฉยต่อการวิเคราะห์เศรษฐกิจการเมืองของสื่อ อยู่ตามพรมแดนวัฒนธรรมโดยรวมเพียงเป็นเครื่องมือของทุนอุดมการณ์" (Kellner, 1990:14) ดังนั้น นอกจากมองที่นี่เป็นส่วนหนึ่งของอุตสาหกรรมวัฒนธรรม Kellner เชื่อมต่อกับทุนนิยมทั้งขององค์กรและระบบการเมือง นอกจากนี้ Kellner ไม่ดูโทรทัศน์ เป็นเสาหิน หรือควบคุมได้ โดยองค์กรกอง coherent แต่แทนที่จะ เป็น "conflictual สูงมวลสื่อในการแข่งขันทางเศรษฐกิจ การเมือง สังคม และวัฒนธรรมกองอิน" (1990:14) ดังนั้น ในขณะที่ทำงานภายในประเพณีของทฤษฎีสำคัญ Kellner ปฏิเสธมุมมองว่าทุนนิยมโลกปกครองโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม Kellner เห็นโทรทัศน์เป็นภัยคุกคามประชาธิปไตย บุคลิกลักษณะ และเสรีภาพ และให้คำแนะนำ (ตัวอย่าง ความรับผิดชอบมากกว่าประชาธิปไตย เข้าถึงประชาชนมากขึ้น และมีส่วนร่วม ความหลากหลายมากขึ้นโทรทัศน์ใน) การจัดการกับภัยคุกคามจากการ ดังนั้น Kellner ไปเกินวิจารณ์เพียงให้ข้อเสนอในการจัดการกับอันตรายโดยโทรทัศน์The critical school is also interested in and critical of what it calls the “knowledge industry,” which refers to entities concerned with knowledge production (for example, universities and research institutes) that have become autonomous structures in our society. Their autonomy has allowed them to extend themselves beyond their original mandate (Schroyer, 1970). They have become oppressive structures interested in expanding their influence throughout society. Marx’s critical analysis of capitalism led him to have hope for the future, but many critical theorists have come to a position of despair and hopelessness. They see the problems of the modern world not as specific to capitalism but as endemic to a rationalized world. They see the future, in Weberian terms, as an “iron cage” of increasingly rational structures from which hope for escape lessens all the time. Much of critical theory (like the bulk of Marx’s original formulation) is in the form of critical analyses. Even though the critical theorists also have a number of positive interests, one of the basic criticisms made of critical theory is that it offers more criticismsthan it does positive contributions. This incessant negativity galls many scholars, and for this reason they feel that critical theory has little to offer to sociological theory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยังโรงเรียนที่สำคัญยังคงมีความสนใจในการปกครอง 1 แม้ว่าในโลกสมัยใหม่ที่มีแนวโน้มที่จะครอบงำโดยวัฒนธรรมมากกว่าองค์ประกอบทางเศรษฐกิจ โรงเรียนที่สำคัญจึงพยายามที่จะมุ่งเน้นไปที่การปราบปรามทางวัฒนธรรมของแต่ละบุคคลในสังคมสมัยใหม่. นักคิดที่สำคัญได้รับการมีรูปร่างไม่เพียง แต่โดยทฤษฎีมาร์กซ์ แต่ยังตามทฤษฎี Weberian ที่สะท้อนอยู่ในโฟกัสของพวกเขาในความเป็นเหตุเป็นที่โดดเด่นพัฒนาของโลกสมัยใหม่ในความเป็นจริงผู้สนับสนุนของวิธีการนี้มักจะมีข้อความ "Weberian Marxists" (Dahms, 1997; Lowy, 1996) ในฐานะที่เป็นเทรน Schroyer (1970) ทำให้มุมมองที่ชัดเจนของโรงเรียนที่สำคัญก็คือว่าในสังคมสมัยใหม่การปราบปรามที่ผลิตโดยเหตุผลได้เข้ามาแทนที่การแสวงหาผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจเป็นปัญหาสังคมที่โดดเด่น โรงเรียนที่สำคัญอย่างชัดเจนได้นำความแตกต่างระหว่างของเวเบอร์เหตุผลอย่างเป็นทางการและมีเหตุผลที่สำคัญหรือสิ่งที่นักทฤษฎีที่สำคัญคิดว่าเป็นเหตุผลที่ ทฤษฎีที่สำคัญที่เป็นเหตุเป็นผลอย่างเป็นทางการเป็นห่วง unreflectively กับคำถามในวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่กำหนด (Tar, 1977) นี้ถูกมองว่าเป็น "ความคิดของผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิค" ซึ่งมีวัตถุประสงค์ที่จะให้บริการกับกองกำลังของการปกครองที่ไม่เป็นอิสระจากการปกครองคน เป้าหมายก็คือการหาวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อสิ่งที่ปลายจะถูกกำหนดเป็นสำคัญโดยผู้ที่อยู่ในอำนาจ ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคการคิดเทียบเหตุผลซึ่งเป็นในใจของนักทฤษฎีที่สำคัญความหวังสำหรับสังคม เหตุผลที่เกี่ยวข้องกับการประเมินหมายถึงในแง่ของการเป็นสุดยอดคุณค่าของมนุษย์ของความยุติธรรมสันติภาพและความสุข ทฤษฎีที่สำคัญระบุนาซีทั่วไปและค่ายกักกันของโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นตัวอย่างของความมีเหตุผลอย่างเป็นทางการในการต่อสู้กับมนุษย์ที่มีเหตุผล ดังนั้นที่จอร์จฟรีดแมนทำให้มัน "Auschwitz เป็นสถานที่ที่มีเหตุผล แต่มันก็ไม่ได้เป็นหนึ่งที่เหมาะสม" (1981: 15; ดูบทที่ 15 และการอภิปรายของบาวที่ 1989) แม้จะมีความเป็นเหตุเป็นผลที่เห็นของชีวิตสมัยใหม่ที่มองโรงเรียนที่สำคัญโลกสมัยใหม่เป็นเต็มไปด้วยความไม่ลงตัว (งอ, 1995) ความคิดนี้จะมีป้ายว่า "ไม่ลงตัวของความมีเหตุผล" หรือมากขึ้นโดยเฉพาะความไม่ลงตัวของความมีเหตุผลอย่างเป็นทางการ ในมุมมองของเฮอร์เบิร์มาร์คัสแม้ว่ามันจะดูเหมือนจะเป็นศูนย์รวมของความมีเหตุผลว่า "สังคมนี้ไม่มีเหตุผลที่เป็นทั้ง" (1964: ix ดูยัง Farganis, 1975) มันเป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลว่าโลกที่มีเหตุผลคือการทำลายล้างของบุคคลและความต้องการและความสามารถของพวกเขาว่าสันติภาพจะยังคงผ่านเป็นภัยคุกคามอย่างต่อเนื่องของสงครามและว่าแม้จะมีการดำรงอยู่ของวิธีการที่เพียงพอที่ผู้คนยังคงยากจน, อดกลั้น, การใช้ประโยชน์และไม่สามารถที่จะตอบสนองตัวเอง . โรงเรียนที่สำคัญเน้นหลักในรูปแบบหนึ่งของโมเดิร์นมีเหตุผลอย่างเป็นทางการเทคโนโลยี (Feenberg, 1996) มาร์คัส (1964) ยกตัวอย่างเช่นเป็นนักวิจารณ์ที่รุนแรงของเทคโนโลยีที่ทันสมัยอย่างน้อยตามที่มีการจ้างงานในระบบทุนนิยม เขาเห็นว่าเทคโนโลยีในสังคมทุนนิยมสมัยใหม่ที่นำไปสู่เผด็จการ ในความเป็นจริงเขามองว่ามันเป็นนำไปสู่การใหม่ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นและมากยิ่งขึ้น "น่าพอใจ" วิธีการของการควบคุมภายนอกมากกว่า individuals.The ตัวอย่างที่สำคัญคือการใช้โทรทัศน์เพื่อสังคมและปลอบประชากร (ตัวอย่างอื่น ๆ กีฬามวลและแพร่หลาย การใช้ประโยชน์จากเพศ) มาร์คัสปฏิเสธความคิดที่ว่าเทคโนโลยีจะเป็นกลางในโลกสมัยใหม่และเห็นมันแทนเป็นวิธีการครองคน จะมีประสิทธิภาพเพราะมันจะทำให้ดูเหมือนเป็นกลางเมื่อมันอยู่ในความเป็นจริงการทำให้เป็นทาส มันทำหน้าที่ในการปราบปรามความแตกต่างกัน เสรีภาพในด้านของนักแสดงที่ได้รับการ "บุกเหลาลง" โดยเทคโนโลยีที่ทันสมัย ผลที่ได้คือสิ่งที่มาร์คัสเรียกว่า "สังคม onedimensional" ซึ่งบุคคลที่สูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์และเชิงลบเกี่ยวกับสังคม มาร์คัสไม่เห็นต่อเทคโนโลยีเป็นศัตรู แต่เทคโนโลยีในขณะที่มันค่อนข้างเป็นลูกจ้างในสังคมทุนนิยมสมัยใหม่: "เทคโนโลยีไม่ว่า 'บริสุทธิ์' sustains ช่วยเพิ่มความคล่องตัวและความต่อเนื่องของการปกครอง ที่ลิงค์นี้ร้ายแรงสามารถตัดโดยเฉพาะการปฏิวัติที่ทำให้ยอมจำนนเทคโนโลยีและเทคนิคในการตอบสนองความต้องการและเป้าหมายของคนฟรี "(1969: 56) มาร์คัสเก็บไว้มุมมองเดิมของมาร์กซ์ว่าเทคโนโลยีไม่ได้เป็นอย่างโดยเนื้อแท้ปัญหาและมันสามารถนำมาใช้ในการพัฒนา "ดี" สังคม. วิพากษ์วัฒนธรรมระดับทฤษฎีที่สำคัญการวิพากษ์วิจารณ์อย่างมีนัยสำคัญในสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "อุตสาหกรรมวัฒนธรรม" (Kellner และลูอิส 2007 ) ซึ่งเป็นเหตุผลโครงสร้าง bureaucratized (เช่นเครือข่ายโทรทัศน์) ที่ควบคุมวัฒนธรรมสมัยใหม่ ที่น่าสนใจในอุตสาหกรรมวัฒนธรรมสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลของพวกเขาด้วยแนวคิดมาร์กซ์ของ "เสริม" มากกว่าที่มีพื้นฐานทางเศรษฐกิจ (เบียมิส 2007e) อุตสาหกรรมวัฒนธรรม, การผลิตสิ่งที่เรียกว่าอัตภาพ "วัฒนธรรมมวลชน" ถูกกำหนดให้เป็น "ยา . . nonspontaneous, reified วัฒนธรรมปลอมมากกว่าสิ่งที่จริง "(เจย์ 1973: 216; เห็นยัง Lash และ Urry 2007) 2 สองสิ่งที่ต้องกังวลนักคิดที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับอุตสาหกรรมนี้ ก่อนที่พวกเขามีความกังวลเกี่ยวกับการพลาดของตน พวกเขาคิดว่ามันเป็นชุดของความคิด prepackaged มวลผลิตและเผยแพร่เพื่อมวลชนโดยสื่อ ประการที่สองทฤษฎีที่สำคัญมีการรบกวนโดยสงบลงของการปราบปรามและมีผลบังคับใช้กับคนที่ทำให้มึนงง (d คุก 1996; กรัมฟรีดแมน 1981; ต้า 1977: 83; Zipes, 1994). ดักลาส Kellner (1990) ที่มีตัวเอง มีสติที่นำเสนอทฤษฎีที่สำคัญของโทรทัศน์ ในขณะที่เขาฝังการทำงานของเขาในความกังวลทางวัฒนธรรมของโรงเรียนแฟรงค์เฟิร์ต Kellner ดึงประเพณีมาร์กซ์อื่น ๆ ที่จะนำเสนอความคิดกลมของอุตสาหกรรมโทรทัศน์ เขาวิพากษ์วิจารณ์โรงเรียนที่สำคัญเพราะมัน "ไม่สนใจวิเคราะห์รายละเอียดของเศรษฐกิจการเมืองของสื่อ conceptualizing วัฒนธรรมมวลชนเป็นเพียงเครื่องมือของลัทธิทุนนิยมเป็น" (Kellner, 1990: 14) ดังนั้นนอกเหนือจากการมองไปที่โทรทัศน์เป็นส่วนหนึ่งของอุตสาหกรรมวัฒนธรรม Kellner เชื่อมต่อกับทั้งทุนนิยมและองค์กรระบบการเมือง นอกจากนี้ Kellner ไม่เห็นโทรทัศน์เสาหินหรือควบคุมโดยกองกำลังขององค์กรที่สอดคล้องกัน แต่เป็น "สื่อมวลชน conflictual อย่างมากที่การแข่งขันทางเศรษฐกิจการเมืองกองกำลังทางสังคมและวัฒนธรรมตัด" (1990: 14) ดังนั้นในขณะที่การทำงานภายในประเพณีของทฤษฎีที่สำคัญ Kellner ปฏิเสธมุมมองว่าทุนนิยมเป็นโลกที่บริหารงานโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม Kellner โทรทัศน์เห็นว่าเป็นภัยคุกคามต่อระบอบประชาธิปไตยที่แตกต่างกันและเสรีภาพและเสนอข้อเสนอแนะ (ตัวอย่างเช่นความรับผิดชอบประชาธิปไตยมากขึ้นเข้าถึงประชาชนมากขึ้นและการมีส่วนร่วม, ความหลากหลายมากขึ้นบนจอโทรทัศน์) ในการจัดการกับภัยคุกคาม ดังนั้น Kellner นอกเหนือไปจากการวิจารณ์เพียงที่จะนำเสนอข้อเสนอสำหรับการรับมือกับอันตรายที่เกิดจากโทรทัศน์. โรงเรียนที่สำคัญยังมีความสนใจในและที่สำคัญของสิ่งที่เรียกว่า "อุตสาหกรรมความรู้" ซึ่งหมายถึงหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการผลิตความรู้ (ตัวอย่างเช่น มหาวิทยาลัยและสถาบันการวิจัย) ที่ได้กลายเป็นโครงสร้างของตนเองในสังคมของเรา เอกราชของพวกเขาได้รับอนุญาตให้ขยายตัวเองเกินกว่าคำสั่งเดิมของพวกเขา (Schroyer, 1970) พวกเขาได้กลายโครงสร้างกดขี่สนใจในการขยายอิทธิพลของตนไปทั่วสังคม การวิเคราะห์ที่สำคัญมาร์กซ์ของระบบทุนนิยมทำให้เขามีความหวังสำหรับอนาคต แต่หลายทฤษฎีที่สำคัญได้มาถึงตำแหน่งของความสิ้นหวังและความสิ้นหวัง พวกเขาเห็นปัญหาของโลกสมัยใหม่ที่ไม่เป็นที่เฉพาะเจาะจงเพื่อทุนนิยม แต่เป็นถิ่นที่โลกเหตุผล พวกเขามองเห็นอนาคตในแง่ Weberian เป็น "กรงเหล็ก" ของโครงสร้างที่มีเหตุผลมากขึ้นจากการที่หวังหลบหนีลดตลอดเวลา มากของทฤษฎีที่สำคัญ (เช่นกลุ่มของสูตรดั้งเดิมมาร์กซ์) ที่อยู่ในรูปแบบของการวิเคราะห์ที่สำคัญ แม้ว่าทฤษฎีที่สำคัญยังมีจำนวนของผลประโยชน์ในเชิงบวกซึ่งเป็นหนึ่งในการวิพากษ์วิจารณ์พื้นฐานที่ทำจากทฤษฎีที่สำคัญคือมันมีการวิพากษ์วิจารณ์มากขึ้นมากกว่าที่จะมีส่วนร่วมในเชิงบวก นี้ปฏิเสธไม่หยุดหย่อน galls นักวิชาการจำนวนมากและด้วยเหตุนี้พวกเขารู้สึกว่าทฤษฎีที่สำคัญมีน้อยที่จะนำเสนอทฤษฎีสังคมวิทยา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่โรงเรียนที่สำคัญยังคงดอกเบี้ยในการปกครอง 1 ถึงแม้ว่าในโลกสมัยใหม่มีแนวโน้มที่จะครอบงำทางวัฒนธรรมมากกว่าองค์ประกอบทางเศรษฐกิจ โรงเรียนอันตรายจึงพยายามที่จะมุ่งเน้นไปที่วัฒนธรรมการเมืองของบุคคลในสังคมสมัยใหม่

ที่สำคัญมีรูปงานไม่เพียง แต่โดยทฤษฎีเวเบอเรียนทฤษฎีมาร์กเซียน ,ที่สะท้อนในโฟกัสของพวกเขาในความมีเหตุผลเป็นเด่นในโลกสมัยใหม่ .

ในความเป็นจริงที่สนับสนุนวิธีการนี้มักจะติดป้ายว่า " เวเบอเรียนสาธารณรัฐอินเดีย " ( dahms , 1997 ; Lowy , 1996 ) เป็นเทรน schroyer ( 1970 ) ชัดเจน มุมมอง ของโรงเรียน ที่สำคัญคือ ในสังคมสมัยใหม่ การปราบปรามที่ผลิตโดยเหตุผลมีแทนที่หาประโยชน์ทางเศรษฐกิจเป็นปัญหาทางสังคมที่โดดเด่นโรงเรียนอันตรายอย่างชัดเจน มีการประกาศใช้อย่างเป็นทางการ Weber ของความแตกต่างระหว่างสติและเหตุผลสำคัญ หรือที่นักทฤษฎีวิพากษ์ คิดอย่างมีเหตุผล ให้นักทฤษฎีวิพากษ์ เป็นทางการมาก เป็นห่วง unreflectively กับคำถามของวิธีการที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ใดก็ตาม ( tar , 1977 ) นี้ถูกมองว่าเป็น " ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคการคิด ," ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้อำนาจของจักรวรรดินิยม เพื่อปลดปล่อยผู้คนจากการปกครอง เป้าหมายก็คือเพื่อหาวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดที่สิ้นสุดจะถูกกำหนดเป็นสำคัญ โดยผู้ที่อยู่ในอำนาจ ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคคิดเป็นเปรียบเทียบกับเหตุผลที่ ในจิตใจของนักทฤษฎีวิพากษ์ ความหวังให้กับสังคมที่เกี่ยวข้องกับการประเมิน หมายถึงในแง่ของมนุษย์ค่านิยมสูงสุดของความยุติธรรม สันติภาพ และความสุข นักทฤษฎีวิจารณ์ระบุลัทธินาซีในทั่วไป , และค่ายกักกันมากขึ้นโดยเฉพาะ เป็นตัวอย่างของความมีเหตุผลในทางมนุษย์ต่อสู้ด้วยเหตุผล ดังนั้น เมื่อจอร์จ ฟรีดแมน ทำให้มัน , " เอาชวิตซ์ เป็นสถานที่ที่มีเหตุผล แต่มันก็ไม่สมเหตุสมผล " ( 1981:15 ;ดูบทที่ 15 และการอภิปรายของ บาวแมน , 1989 ) แม้เหตุผลที่ของชีวิตสมัยใหม่ โรงเรียนมีมุมมองโลกสมัยใหม่ที่อุดมไปด้วยความไม่มีเหตุผล ( Crook , 1995 ) ความคิดนี้สามารถมีข้อความ " การตรวจสอบความเป็นอตรรกยะของเหตุผล " หรือมากขึ้นโดยเฉพาะ ความไม่มีเหตุผลและเป็นทางการมาก ในมุมมองของ เฮอร์มาร์กยูส ,แม้ว่ามันจะปรากฏเป็นรูปธรรมของความมีเหตุผล " สังคมนี้มันไม่ลงตัวทั้ง " ( 1964 : 9 ; ดูยัง farganis , 1975 ) มันไม่มีเหตุผล
ที่โลกการทำลายของบุคคลและความต้องการและความสามารถของตน สันติภาพที่ได้รับผ่านการคุกคามคงที่ของสงคราม และแม้จะมีการดำรงอยู่ของหมายความว่าเพียงพอ ประชาชนยังคง repressed ใช้ประโยชน์ , ยากจนและไม่สามารถที่จะตอบสนองตัวเอง
โรงเรียนการมุ่งเน้นหลักในรูปแบบหนึ่งของเทคโนโลยีที่ทันสมัยอย่างเป็นทางการมาก
( feenberg , 1996 ) มาร์คูเซ ( 1964 ) , ตัวอย่างเช่นเป็นนักวิจารณ์รุนแรงของเทคโนโลยีสมัยใหม่ อย่างน้อยมันเป็นลูกจ้างในระบบทุนนิยม เขาเห็นเทคโนโลยีในสังคมทุนนิยมสมัยใหม่ นำไปสู่เผด็จการ . ในความเป็นจริง เขาดูเป็นการนำใหม่ เพิ่มเติมที่มีประสิทธิภาพและยิ่งถูกใจ " " วิธีการควบคุมภายนอกบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีใช้โทรทัศน์เพื่อเข้าสังคม และทำให้ประชากร ( ตัวอย่างอื่นๆ กีฬามวลชน และการใช้ประโยชน์ที่เหมาะสมของเพศ ) มาร์คูเซปฏิเสธความคิดที่เป็นเทคโนโลยีที่เป็นกลางในโลกสมัยใหม่ และเห็นมันแทนเป็นวิธีการครองคน