Safi's diary March 17th It's been e

Safi's diary March 17th It's been exactly one year since I first started writing in my diary. So many things have changed. I'm living in London now and I hate it. It's dark, gray, and ugly. Everyone's in such a hurry that they never have time to stop and smile. They certainly do not have time to notice a little girl like me. The interpreter at the airport said we were lucky to be here The British government has decided to allow us to stay here a while until things get better in our own country. She said this would be our home for a while Home? How can I feel at home here? Where's my forest? where's the river? Where are my mountains? There are no pretty birds singing happily in the trees, just dirty old pigeons sitting on tall buildings and looking bored. I did not want to come here. I wanted to go home. I dreamed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไดอารี่ของฟาฏิมะฮฺ 17 มีนาคมแล้วหนึ่งปีตั้งแต่ผมเริ่มเขียนในไดอารี่ของฉัน มีการเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งหลายอย่าง ฉันอาศัยอยู่ในลอนดอนตอนนี้ และฉันเกลียดมัน มันเป็นสีเข้ม สีเทา และน่าเกลียด ทุกคนของรีบว่า พวกเขาไม่เคยมีเวลาหยุด และยิ้ม พวกเขาแน่นอนไม่มีเวลาที่จะสังเกตเห็นสาวน้อยอย่างผม ล่ามที่สนามบินกล่าวว่า เราโชคดีอยู่ที่นี่ รัฐบาลอังกฤษตัดสินใจที่ให้เราพักที่นี่จนกว่าจะได้รับสิ่งที่ดีกว่าในประเทศของเราเอง เธอกล่าวว่า นี้จะเป็นบ้านของเราในขณะบ้าน วิธีสามารถฉันพักที่นี่ ป่าของฉันอยู่ที่ไหน แม่อยู่ที่ไหน ภูเขาของฉันอยู่ที่ไหน มีนกไม่สวยร้องเพลงอย่างมีความสุขในต้นไม้ นกพิราบเก่าสกปรกเพียงนั่งอยู่บนอาคารสูง และกำลังเบื่อ ผมไม่อยากมาที่นี่ อยากกลับบ้าน ทุก ๆ เดือน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Safi ไดอารี่ 17 มีนาคมจะได้รับว่าหนึ่งปีนับตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเริ่มเขียนในสมุดบันทึกของฉัน หลายสิ่งหลายอย่างที่มีการเปลี่ยนแปลง ฉันอาศัยอยู่ในกรุงลอนดอนและตอนนี้ฉันเกลียดมัน มันมืด, สีเทา, และน่าเกลียด ทุกคนในรีบร้อนที่พวกเขาไม่เคยมีเวลาที่จะหยุดและรอยยิ้ม แน่นอนพวกเขาไม่ได้มีเวลาที่จะสังเกตเห็นสาวน้อยอย่างผม ล่ามที่สนามบินบอกว่าเราโชคดีที่จะอยู่ที่นี่รัฐบาลอังกฤษได้ตัดสินใจที่จะช่วยให้เราสามารถอยู่ที่นี่ในขณะที่จนได้รับสิ่งที่ดีกว่าในประเทศของเราเอง เธอกล่าวว่าเรื่องนี้จะเป็นบ้านของเราในขณะที่บ้าน? ฉันจะรู้สึกเหมือนอยู่บ้านที่นี่? ที่ไหนป่าของฉันได้อย่างไร ที่เป็นแม่น้ำ? ที่ภูเขาของเรามีอะไรบ้าง ไม่มีนกสวยร้องเพลงอย่างมีความสุขในต้นไม้เพียงนกพิราบเก่าสกปรกนั่งอยู่บนอาคารสูงและกำลังมองหาเบื่อ ฉันไม่ต้องการที่จะมาที่นี่ ผมอยากที่จะกลับบ้าน ฉันฝัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซาฟีไดอารี่วันที่ 17 มีนา นี่ก็ผ่านไปหนึ่งปี นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเริ่มเขียนในไดอารี่ของฉัน หลายอย่างเปลี่ยนไป ฉันอยู่ในลอนดอนแล้วและฉันก็เกลียดมัน มันมืด เทา และน่าเกลียด ทุกคนรีบไปที่พวกเขาไม่เคยมีเวลาที่จะหยุดและยิ้ม แน่นอนพวกเขาไม่ได้มีเวลาที่จะสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงอย่างฉัน ล่ามที่สนามบินบอกว่า เราโชคดีที่ได้นี้ รัฐบาลอังกฤษได้ตัดสินใจที่จะให้เราอยู่ที่นี่จนกว่าทุกอย่างจะดีขึ้นในประเทศของเราเอง เธอพูดว่าจะกลับบ้านของเราในขณะที่บ้าน ทำไมผมรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน ? ป่าของฉันอยู่ไหน ? ที่เป็นแม่น้ำ ที่เป็นภูเขาของฉัน ไม่มีสวย นกร้องเพลงอย่างมีความสุขในต้นไม้ แค่สกปรก เก่านกนั่งอยู่บนอาคารสูงและดูเบื่อ ผมไม่ได้อยากมาที่นี่ ฉันต้องการกลับบ้าน ฉันฝันถึง