The studies of the acquisition of s

The studies of the acquisition of sociolinguistic competence show
that the type and amount of input is an important factor. Marriott’s subjects
were eight students who were aged 15 to 18 years. The speakers were
interviewed by native speakers before they left for Japan. They were also
interviewed on their return to Australia. All interviews were videotaped.
Native speakers judged the acceptability of the politeness patterns. The
speakers had maximum opportunity for exposure to Japanese, with lots of contact with native speakers. Marriott studied the use of native speaker
variation rules. Variation rules apply to the use of Standard and Common
Japanese, politeness styles, formality, written and spoken language and
code switching. Politeness styles involve addressee and reference honorifics
which communicate distance between speakers. The students’ ability
to manage variation rules was analysed in the pre- and post-exchange
interviews. Four variables were examined in the study: honorific style,
requesting behaviour, openings and closings and personal reference forms.
Before the stay in Japan, the students all used the polite honorific style,
and almost never used the plain form. After the exchange, all increased
their use of the plain style. However, the non-native use of styles was not
according to native speakers’ norms. Their mixing of plain and polite
forms was largely haphazard. Marriott concludes that they did not acquire
the ability to switch according to native norms. In relation to requesting
behaviour, all of the students managed to transmit adequately the request
and employed a range of polite patterns, even if grammatical deviations
occurred. In relation to personal reference forms, the students learned to
use a diverse range of third person reference forms for family referents.
However, the speakers after the stay in Japan showed a number of deviant
forms in politeness. The two beginners had successfully learned the rules
for the use of appropriate forms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศึกษาการซื้อสาย sociolinguistic แสดงที่ชนิดและจำนวนของอินพุตเป็นปัจจัยสำคัญ เรื่องของแมริออทได้ 8 นักเรียนที่มีอายุ 15-18 ปี มีลำโพงสัมภาษณ์ โดยเจ้าของภาษาก่อนที่เหลือสำหรับญี่ปุ่น พวกเขาก็ยังสัมภาษณ์ในการกลับไปยังออสเตรเลีย สัมภาษณ์ทั้งหมดได้ videotapedภาษาตัดสิน acceptability รูปแบบ politeness ที่ลำโพงมีโอกาสสูงสุดสำหรับสัมผัสกับญี่ปุ่น มีจำนวนมากติดต่อกับเจ้าของภาษา แมริออทศึกษาการใช้ของเจ้าของภาษาการเปลี่ยนแปลงกฎการ กฎการเปลี่ยนแปลงกับการ ใช้มาตรฐานทั่วไปญี่ปุ่น politeness ลักษณะ ระดับ เขียน และพูดภาษา และรหัสสลับ ลักษณะ politeness เกี่ยวข้องกับผู้รับและอ้างอิง honorificsการสื่อสารระยะห่างระหว่างลำโพง ความสามารถของนักเรียนการจัดการการเปลี่ยนแปลงกฎถูก analysed ก่อน และหลังการแลกเปลี่ยนสัมภาษณ์ ตัวแปรที่สี่ถูกตรวจสอบในการศึกษา: ลักษณะ honorificขอพฤติกรรม เปิด และปิด และฟอร์มส่วนบุคคลอ้างอิงก่อนที่จะเข้าพักในประเทศญี่ปุ่น นักเรียนทั้งหมดใช้ลักษณะ honorific สุภาพและแทบไม่เคยใช้แบบธรรมดา หลังจากแลกเปลี่ยน เพิ่มทั้งหมดใช้แบบธรรมดา อย่างไรก็ตาม การใช้ไม่ใช่เจ้าของไม่ได้ตามบรรทัดฐานของภาษา การผสมล้วน และสุภาพฟอร์มใหญ่ haphazard ได้ แมริออทสรุปว่า พวกเขายังไม่ได้รับความสามารถในการสลับตามบรรทัดฐานดั้งเดิม เกี่ยวกับการร้องขอพฤติกรรม นักเรียนทั้งหมดได้ส่งเพียงพอและทำงานหลากหลายรูปแบบสุภาพ ความแตกต่างแม้ว่าไวยากรณ์เกิดขึ้น เกี่ยวกับแบบฟอร์มอ้างอิงส่วนบุคคล นักเรียนได้เรียนรู้ใช้แบบฟอร์มอ้างอิงบุคคลที่สามหลากหลายสำหรับครอบครัว referentsอย่างไรก็ตาม ลำโพงหลังจากพักในญี่ปุ่นแสดงให้เห็นว่าจำนวน deviantฟอร์มใน politeness เริ่มต้นที่สองประสบความสำเร็จได้เรียนรู้กฎใช้แบบฟอร์มที่เหมาะสม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาการเข้าซื้อกิจการของความสามารถ sociolinguistic
แสดงให้เห็นว่าชนิดและปริมาณของการป้อนข้อมูลเป็นปัจจัยสำคัญ วิชาที่แมริออทแปดนักเรียนที่มีอายุ 15-18 ปี ลำโพงถูกสัมภาษณ์โดยเจ้าของภาษาก่อนที่พวกเขาออกจากประเทศญี่ปุ่น พวกเขายังให้สัมภาษณ์ในการกลับมาของพวกเขาไปยังประเทศออสเตรเลีย สัมภาษณ์ทั้งหมดถูกวีดิโอ. ลำโพงพื้นเมืองตัดสินการยอมรับของรูปแบบที่สุภาพ ลำโพงมีโอกาสสูงสุดสำหรับการสัมผัสกับญี่ปุ่นที่มีจำนวนมากของการติดต่อกับเจ้าของภาษา แมริออทการศึกษาการใช้งานของเจ้าของภาษากฎการเปลี่ยนแปลง กฎการเปลี่ยนแปลงนำไปใช้กับการใช้งานของมาตรฐานและสามัญญี่ปุ่น, รูปแบบสุภาพเป็นทางการ, เขียนและพูดภาษาและการเปลี่ยนรหัส รูปแบบที่เกี่ยวข้องกับผู้รับความสุภาพและสุภาพอ้างอิงที่สื่อสารระยะห่างระหว่างลำโพง ความสามารถของนักเรียนในการจัดการการเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบที่ได้รับการวิเคราะห์ในก่อนและหลังการแลกเปลี่ยนการสัมภาษณ์ สี่ตัวแปรมีการตรวจสอบในการศึกษา: สไตล์ฝันขอพฤติกรรมการเปิดและปิดและรูปแบบการอ้างอิงส่วนบุคคล. ก่อนที่จะเข้าพักในญี่ปุ่นที่นักเรียนทุกคนใช้รูปแบบความฝันสุภาพและเกือบจะไม่เคยใช้รูปแบบธรรมดา หลังจากการแลกเปลี่ยนทั้งหมดที่เพิ่มขึ้นของการใช้รูปแบบธรรมดา อย่างไรก็ตามการใช้ที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาของรูปแบบที่ไม่ได้เป็นไปตามบรรทัดฐานเจ้าของภาษา ' ผสมของพวกเขาสุภาพธรรมดาและรูปแบบเป็นส่วนใหญ่จับจด แมริออทสรุปว่าพวกเขาไม่ได้รับความสามารถในการที่จะเปลี่ยนไปตามบรรทัดฐานพื้นเมือง เกี่ยวกับการเรียกพฤติกรรมทั้งหมดของนักเรียนที่มีการจัดการอย่างเพียงพอในการส่งคำขอและการจ้างงานในช่วงของรูปแบบสุภาพแม้ว่าการเบี่ยงเบนทางไวยากรณ์ที่เกิดขึ้น ในความสัมพันธ์กับรูปแบบการอ้างอิงส่วนบุคคลของนักเรียนเรียนรู้ที่จะใช้ความหลากหลายของบุคคลที่สามรูปแบบการอ้างอิงสำหรับ referents ครอบครัว. อย่างไรก็ตามลำโพงหลังจากเข้าพักโรงแรมในประเทศญี่ปุ่นแสดงให้เห็นว่าจำนวนของการเบี่ยงเบนในรูปแบบสุภาพ ทั้งสองเริ่มต้นที่ประสบความสำเร็จได้เรียนรู้กฎระเบียบสำหรับการใช้งานในรูปแบบที่เหมาะสม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาการเปรียบเทียบแสดงความสามารถ
ว่าชนิดและปริมาณของข้อมูลจะเป็นปัจจัยที่สำคัญ - เป็นวิชา
แปดนักเรียนอายุ 15 - 18 ปี ลำโพงถูก
สัมภาษณ์โดยเจ้าของภาษา ก่อนที่พวกเขาจะออกจากญี่ปุ่น พวกเขายัง
สัมภาษณ์เกี่ยวกับการกลับมาของพวกเขาไปที่ออสเตรเลีย การสัมภาษณ์ทั้งหมดถูกบันทึกภาพไว้ .
เจ้าของภาษาตัดสินการยอมรับของความสุภาพรูปแบบ
ลำโพงได้โอกาสสูงสุดสำหรับการเปิดรับของญี่ปุ่น มีการติดต่อกับเจ้าของภาษา - ศึกษาการใช้กฎการเปลี่ยนแปลงลำโพง
พื้นเมือง กฎการใช้กับการใช้มาตรฐานทั่วไป
ญี่ปุ่นมีลักษณะทางการพูดและเขียนภาษา
รหัสเปลี่ยนลักษณะความสุภาพและให้เกียรติกับผู้อ้างอิง
ซึ่งสื่อสารระยะห่างระหว่างลำโพง
ความสามารถนักศึกษาการจัดการกฎการเปลี่ยนแปลงจำนวนใน pre - และการสัมภาษณ์โพสต์แลกเปลี่ยน

สี่ตัวแปรระดับการศึกษา : สไตล์เกียรติ
ขอ , พฤติกรรมการเปิดและปิดและการอ้างอิงส่วนบุคคลรูปแบบ .
ก่อนที่อยู่ในญี่ปุ่นนักเรียนทุกคนใช้รูปแบบให้เกียรติสุภาพ
และเกือบจะไม่เคยใช้แบบธรรมดา หลังจากการแลกเปลี่ยนทั้งหมดเพิ่มขึ้น
การใช้รูปแบบธรรมดา อย่างไรก็ตาม การใช้ภาษา ในลักษณะไม่
ตามเจ้าของภาษาปกติ ของพวกเขาผสมธรรมดาและสุภาพ
แบบฟอร์มเป็นส่วนใหญ่สด . - พบว่า พวกเขาไม่ได้รับ
ความสามารถในการสลับตามแบบพื้นเมืองในความสัมพันธ์กับการร้องขอ
ความประพฤติทั้งหมดของนักเรียนได้ส่งคำขอ
อย่างเพียงพอและใช้ช่วงของรูปแบบสุภาพ แม้ว่าส่วนไวยากรณ์
เกิดขึ้น ในความสัมพันธ์กับรูปแบบการอ้างอิงส่วนบุคคล เรียน

ใช้ความหลากหลายของบุคคลที่สามการอ้างอิงรูปแบบสำหรับ referents ครอบครัว .
แต่ลำโพงหลังอยู่ในประเทศญี่ปุ่นพบว่าจำนวนนักเรียน
รูปแบบในความสุภาพอ่อนโยน สองผู้สําเร็จได้เรียนรู้กฎ
สำหรับการใช้รูปแบบที่เหมาะสม